คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : SF::The Promise Lover {[SP]HanHyuk}Part II 100%]+ประกาศด้วยนะ
เกือบสองปีที่ผ่านพ้น หลายสิ่งหลายอย่างเริ่มเปลี่ยนไป ความเปลี่ยนแปลงนั้นเกิดขึ้นได้กับทุกคนอยู่แล้ว ไม่เว้นแม้แต่เจ้าลิงตัวแสบอย่าง'ฮยอกแจ' ที่ ก็แอบมีโหมดซึ้งกับเขาเหมือนกัน ถึงแม้ว่าจะมีความสุขดีตลอดเวลาที่คบกับฮันเกิงอยู่ แต่การที่เพื่อนรักอย่างคยูฮยอนต้องมานั่งเศร้าด้วยความคิดถึงคนรัก และเชื่อมั่นในสัญญาบ้าๆนั่นมันก็ทำให้นายตัวเล็กนี่กลุ้มใจอยู่ไม่น้อยเลย 'สัญญางั้นหรอคยู สัญญาว่าจะกลับมา แต่ก็ไม่รู้ว่าจะกลับมาเมื่อไหร่ สัญญาที่ไม่รู้ว่าคนที่ให้ไว้เค้าจะทำตามรึเปล่า สัญญา กะอีแค่ลมปากเนี่ยนะ!ที่มันทำให้เพื่อนของฉันกลายเป็นแบบนี้มาเป็นปี' ร่าง บางนั่งมองเพื่อนที่คบกันมาตั้งแต่สมัยประถม พวกเขานั่งอยู่ในสวนพักผ่อนที่โรงเรียน วันๆนึงเพื่อนคนนี้ก็เอาแต่นั่งซึม มองนาฬิกา ดูปฏิทิน หรือไม่ก็นั่งเหม่ออยู่อย่างนั้น
"ฮยอกกี้"เสียงหนึ่งดังมาจากทางด้านหลัง ทำเอาคนถูกเรียกถึงกับสะดุ้งเลยทีเดียว
"หะหืมม มีอะไรหรอฮันนี่"ร่างบางหลุดจากภวังค์ความคิดนั้นทันที
"กลุ้ม ใจเรื่องคยูอีกแล้วหร๊ออ หืม"สำเนียงของคนร่างสูงทำเอานายตัวเล็กนี่ยิ้มได้ในทันที อันที่จริงแล้วก็เกือบสองปีแล้วที่ฮันเกิงใช้แต่ภาษาเกาหลี แม้ว่าสำเนียงจะยังคงเพื้ยนอยู่บ้าง แต่นานๆที่ถึงจะเจอเพี้ยนชัดเจนขนาดนี้ เทียบกับครั้งแรกที่พบกันเขาพูดชัดขึ้นเยอะเลยล่ะ
"ฮันนี่ ฉันอยากถามอะไรนายหน่อยน่ะ ได้ป่ะ"จู่ๆร่างเล็กก็ถามขึ้น
"ว่ามาสิ ถ้าชั้นตอบได้นาาา"
"นายว่าสัญญาน่ะ มันเชื่อได้มากแค่ไหนหรอ"คำพูดนี้เล่นเอาอีกคนนึงยิ้มน้อยๆกับความคิดของคนตรงหน้า
"ทำไมถึงถามอย่างงี้ล่ะเจ้าตัวเล็ก หืมม "
" "ร่างบางเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงถามออกไปแบบนั้น
"โอ เคตอบก็ได้ ฮยอกกี้ฟังฮันนี่นะ สัญญาน่ะ จะเชื่อได้รึเปล่านั้น มันก็ขึ้นอยู่กับคนที่สัญญาต่อกัน ว่าพวกเขาน่ะจะยึดมั่นในสัญญากันสักเท่าไหร่"พูดจบฮันเกิงก็ส่งรอยยิ้ม อบอุ่นที่ดูจริงใจไปให้ฮยอกแจ
"ฮันเกิง ฮึก"ร่างเล็กโผเข้ากอดคนตรงหน้าในทันทีพร้อมกับปล่อยโฮออกมา
"ฮยอกแจ นายเป็นอะไร ไม่เอาร้องทำไมคนดี อย่าร้องนะครับ อย่าร้องน้าาา"ร่างสูงเอ่ยปลอบพร้อมโอบกอดร่างบางเอาไว้'นายรู้บ้างมั๊ย ว่าแค่นายร้องไห้ออกมาแบบนี้ ฉันก็เจ็บจนจะทนไม่ไหวแล้ว'
"ฮัน ฮึก ฮะฮันนี่ เค้า เค้าสงสารคยูกี้ ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วย เค้าจะทำยังไงดีฮันนี่ เค้าอยากช่วยคยู"
"เรื่อง แบบนี้ มีแต่เวลาเท่านั้นแหละ ที่จะช่วยเยียวยาทุกสิ่ง ฮยอกกี้เชื่อฮันนี่เถอะนะ"ร่างสูงคลายอ้อมกอดออกมา โดยยังคงจับที่ไหล่ของร่างบางอยู่ ก่อนที่มือหนาจะค่อยๆเลื่อนขึ้นมาเช็ดน้ำตาให้กับคนตรงหน้า ใบหน้าคมเลื่อนเข้าใกล้กับใบหน้าเล็กของอีกคนที่ตอนนี้น้ำตายังไหลออกมาไม่ หยุด ริมฝีปากบางๆของเด็กชายชาวจีนประทับจูบอย่างแผ่วเบาลงบนดวงตาทั้งสองข้าง ฮยอกแจเองก็ตกใจไม่น้อยกับการกระทำของฮันเกิง แต่ก็ไม่ได้ขัดขืนอะไร กลับเต็มใจเสียด้วยซ้ำ(อ้าว ฮยอก!!)
"ขอบ คุณนะฮันเกิง วันนี้เรากลับบ้านด้วยกันนะ"ฮยอกแจพูดหลังจากที่คนตัวโตได้ละออกจากดวงตาของ เขาเรียบร้อยแล้ว ดวงหน้าเล็กขึ้นสีอย่างชัดเจน 'คบกันมาเกือบสองปี จูบกันก็ไม่เคยจะจูบ มาทำอย่างงี้มันเขินนะเฟ้ยย>///< '
"เอ่อ ฮยอกแจ ฮันเกิง ฉะฉันกลับก่อนนะ สวีทกันเต็มที่ละกัน บาย"เสียงจากร่างโปร่งของคยูฮยอนที่คงพอจะเดาได้จากสีหน้าว่าเห็นฉากเด็ดของ ทั้งสองอย่างแน่นอน
"กลับบ้านได้แล้ว ไปเร็ว>///<"คนตัวเล็กลุกขึ้นก่อนจะยื่นมือไปเพื่อจะฉุดอีกคนลุกขึ้นมา
"สวีทอีกแป๊บไม่ได้หรอออ"ร่างสูงเอ่ยขึ้นแถมยังส่งสายตาที่ดูหื่นกระหายมายังร่างบางนี้อีกแหนะ(ป๋าๆ นี่มันม.2นะลูก หื่นแต่เด็กเลยเว่ยเฮ้ยยยย -- ไรเตอร์)
"บ้า ฮันนี่ไม่ไป งั้นฮยอกกี้ไปแล้วนะ"ร่างเล็กออกวิ่งสุดขาก่อนที่ร่างสูงจะออกวิ่งตามไป น้ำตาดูเหมือนจะแห้งเหือดไปหมดแล้ว ความเศร้าเมื่อครู่กลับเลือนหายไป เพียงแค่คนที่'รัก'มาปลอบโยนเพียงแค่นิดเดียวเท่านั้น ความสุขก็กลับมาแทนที่ได้อย่างไม่น่าเชื่อ
----------------------------------------------
------------ ม.2ห้องA ------------
" อ้าวนักเรียนคะ นั่งกันดีๆแล้วก็เงียบๆก่อนนะ"คุณครูประจำชั้นสาวสวยเอ่ยขึ้นหลังจากที่ทุก คนเพิ่งจะเข้าห้องมาได้ไม่นาน วันนี้สีหน้าของคุณครูดูยิ้มแย้มเป็นพิเศษ จนทำให้ลิง(?)ขี้สงสัยอย่างฮยอกแจ อดไม่ได้ที่จะเอ่ยปากถามความคิดเห็นของคนอื่นๆ
"นี่ๆๆคยูกี้ นายว่าวันนี้จะมีข่าวดีอะไรป่ะ"ร่างเล็กหันไปถามเพื่อนที่นั่งอยู่โต๊ะหลัง
"อือ ใช่มั้ง"เรียบๆ ง่ายๆ แต่ได้ใจความ ดูเหมือนว่าคยูฮยอนนั้นจะไม่ได้สนใจโลกสักเท่าไหร่
"นายก็ไม่เคยจะสนใจฉันอ่ะนะคยู ฮันนี่...แล้วนายว่าจะมีป้ะ"ฮยอกแจยังคงไม่ลดละหันกลับมาถามคนข้างๆตัวอีกจนได้
"เดี๋ยวก็รู้น่าฮยอกกี้ ฟังคุณครูพูดก่อนดีกว่านะ^ ^"ฮันเกิงเอ่ยตอบนิ่มๆพร้อมกับรอยยิ้มที่มุมปาก เล่นเอาเจ้าลิงน้อยพยักหน้าทันที>///<
"เอาล่ะ เรื่องที่ครูอยากจะพูดก็มีแค่นี้แหละค่ะ"คุณครูคนสวยที่ยืนพูดมานานปิดท้ายการสนทนากันนักเรียน
"อ้าว! เวรกรรม ไม่น่าคุยเลยเรา- -*"คนตัวเล็กอดไม่ได้ที่จะบ่นออกมาด้วยความเซ็ง
"แต่ครูยังมีข่าวดีที่ยังไม่ได้บอกกับนักเรียนนะ ถ้าอยากรู้ต้องหยุดคุยกันก่อน"
" "เงียบ ทั้งห้องเงียบลงในทันที เงียบจนแทบไม่มีแม้แต่เสียงหายใจเลยทีเดียว(เด็กน้อย - -")
"ดีมาก เอาล่ะค่ะ ข่าวดีที่จะบอกทุกคนก็คือ"ครูสาวเอ่ยออกมาอีกครั้ง พร้อมเว้นจังหวะให้ตื่นเต้น
" "นักเรียนทั้งห้องยังคงตั้งหน้าตั้งตาฟังต่อไป โดยไม่มีใครที่ปริปากออกมาเลยซักนิดเดียว
" คือว่า...วันนี้จะมีนักเรียนใหม่ย้ายมาที่ห้องของพวกเราค่ะ อยากให้นักเรียนช่วยทำการต้อนรับเขาหน่อยนะคะ"ร่างเพรียวของคุณครูคนสวยเดิน ไปที่ประตูห้องแล้วพูดอะไรบางอย่างที่ไม่มีใครได้ยิน ไม่นานก็มีเด็กชายอีกคนเดินเข้ามา รูป ร่าง อวบนิดหน่อยใบหน้าหวานดูน่ารักสดใส เขาดูคล้ายผู้หญิงมาก หากว่าที่นี่ไม่ใช่โรงเรียนชายล้วนแล้วล่ะก็ ใครๆก็คงคิดว่าเด็กคนนี้คือเด็กผู้หญิงเป็นแน่
"ว้าว~ เด็กใหม่น่ารักจัง" คนร่างสูงที่นั่งอยู่ข้างๆร่างบางเอ่ยขึ้น ทำให้อีกคนถึงกับหันขวับ! มามองในทันที
" ฮันนี่ เมื่อกี๊ฮันนี่บอกว่าคนนั้นน่ารักหรอ ใช่สิ ฮยอกกี้มันไม่น่ารักนี่"นายตัวเล็กเอ่ยออกมาอย่างน้อยใจ พลางหันหน้าหนีอีกคนไปมองที่ริมหน้าต่าง พร้อมกับทำแก้มพองลมน้อยๆ อย่างงอนๆ
"โอ๋~ฮยอกกี้จ๋า ไม่งอนน้าาา นะนะ"คนตัวโตพยายามง้อ
"ไม่! ฮันนี่อ่ะ งอนแล้ว ชิ"คนกำลังงอนหันหน้ามาพูดกับอีกคน ก่อนจะหันกลับไปมองนอกห้องอย่างเดิม
" ไม่หายใช่มั๊ย งั๊นเอางี้.....จุ๊บ!"คนตัวสูงจุ๊บแก้มคนตัวเล็กไปหนึ่งที โชคดีที่คนทุกคนกำลังสนใจเพื่อนใหม่หน้าห้องอยู่ ก็เลยไม่มีใครเห็นช็อตเด็ด >///<
" ฮะฮันเกิง บะบ้า มะไม่งอนก็ได้ ฟังเพื่อนใหม่ดีกว่า"ร่างบางแสร้งมองไปทางหน้าห้องเพื่อกลบเกลื่อนอาการเขิน ของตัวเอง แต่ถึงอย่างนั้นใบหน้าขาวก็ยังขึ้นสีแดงจัดไม่ลดอยู่ดี
"สวัสดีครับ ผม'อี ซองมิน'ยินดีที่ได้รู้จักทุกคนทุกคนนะครับ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับทุกคน"ใบหน้าหวานหันโปรยยิ้มให้เพื่อนๆทั่วทั้งห้องอย่างเป็นมิตร
"ซองมิน ไปนั่งตรงที่นั่งริมหน้าต่างแถว2นะจ๊ะ"คุณครูชี้มาตรงที่ว่างริมหน้าต่างที่เหลืออยู่ที่เดียว ซึ่งก็คือ 'ที่นั่งเก่าของ ซีวอน' ข้างๆคยูฮยอนนั่นเอง
"ครับ"พูดจบร่างอวบก็เดินมาตรงที่นั่ง แล้วก้มหน้าเล็กน้อยเป็นเชิงขออนุญาต ซึ่งคยูฮยอนเองก็ยอมตกลงแต่โดยดี
"สวัสดี ฉันซองมินนะ นายชื่ออะไรหรอ"นักเรียนใหม่หันไปถามคนที่นั่งอยู่ข้างๆตนเอง
" อ๋อ คยูฮยอน ฉันโจคยูฮยอน"ถึงแม้ว่าคยูฮยอนจะค่อนข้างเฉยชากันทุกคน แต่เขาก็ไม่ได้เย็นชาอะไรกับซองมินมากมายนัก เขาคิดว่า บางทีซองมินอาจจะเป็นเพื่อนที่ดีของเขาก็ได้ การเปิดใจรับเพื่อนนั้น มันก็ไม่ได้เสียหายอะไรนี่นา
-----------------ระหว่างเปลี่ยนคาบเรียน-----------------
"นี่ๆ ซองมิน ฉันชื่อฮยอกแจนะ 'อี ฮยอกแจ' นามสกุลเดียวกับนายด้วยอ่ะ"ร่างเล็กหันมาเอ่ยกับเพื่อนใหม่ด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม
" ฉันชื่อฮันเกิงนะ จะเรียกฮันเฉยๆก็ได้ ไม่ว่า"ร่างสูงหันมาพูดเช่นกัน พลางส่งสายตาหวานเยิ้มมาให้ซองมินด้วย ทำเอาฮยอกแจตาเขียวใส่ทันที
" ฮ่าๆๆ นี่พวกนายสองคนคบกันหรอเนี่ย ฮัน-ฮยอก ดูสิ..ฮยอกแจหึงด้วยอ่ะ ฮ่าๆ"ซองมินขำอย่างบ้าคลั่งหลังเอ่ยถามออกไป เล่นเอาเจ้าลิงน้อยประจำห้องของเราหน้าแดงจัดเลยทีเดียว
"บ้า...ซองมินน่ะ พูดอะไรก็ไม่รู้>///<"ฮยอก แจก้มหน้างุดๆด้วยความเขิน จากนั้นทั้งสี่ก็เริ่มเปิดประเด็นสนทนากันอย่างถูกคอ มันจะเป็นอย่างนี้ทุกครังที่เปลี่ยนคาบ และจะจบลงทุกครั้งที่ครูเดินเข้ามา
--------------------1เดือนผ่านไป-----------------------
ซองมินและคยูฮยอนกลายเป็นเพื่อนสนิทกันอย่างรวดเร็ว ตอนนี้คยูฮยอนก็เริ่มดีขึ้นแล้ว เขาไม่ค่อยจะนั่งเหม่อเหมือนอย่างเดิม แต่ก็แอบมีบ้างเหมือนกันเวลาเผลอๆ
"ฮันนี่ ดูนั่นสิ"ร่างบางชี้ไปยังคยูฮยอนกับซองมินที่เดินคุยกันด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม
"ดีแล้วนี่นา เขามีความสุขก็ดีออก ฮยอกกี้จะได้มีความสุขด้วยไง^ ^"ฮันเกิงเอ่ยด้วยรอยยิ้มสดใส 'ฮยอกแจตอนนี้คยูฮยอนเพื่อนนายก็ยิ้มได้แล้วสินะ มีบางอย่างที่ฉันอยากจะบอกนายมาเกือบ2ปี ตอนนี้นายสบายใจแล้ว วันนี้ฉันจะบอกนายเองนะ'
"นั่นสินะ ฮันนี่"ฮยอกแจพูดพร้อมทั้งโผเข้ากอดคนสูงตรงหน้าอย่างมีความสุข 'ฮันเกิง มีบางอย่างในใจฉันที่ยังไม่เคยพูดให้นายฟัง วันนี้ฉันคงจะได้พูดมันออกไปสักที หวังว่านายจะอยากได้ยินมันนะ'
"ฮยอกแจ"ร่างสูงเอ่ยขึ้นหลังจากคลายจากอ้อมกอดแล้ว
"ว่าไงครับ คุณฮันเกิง"นายตัวเล็กตอบกวนๆตามแบบฉบับของลิงประจำห้อง
"ไปดาดฟ้ากัน ^ ^"สี่พยางค์จากคนตัวโต ไม่ต้องรอให้ตอบอะไรทั้งสิ้น ฮันเกิงจัดการจับมือของฮยอกแจดึงไปด้วยกันในทันที(แถวบ้านเรียกลาก) โดยที่ไม่คิดจะฟังความเห็นของอีกคนเลยซักนิด
"อ่ะ นี่ ดะ เดี๋ยวสิ"นายตัวเล็กเริ่มโวยวายขึ้นมา
"เอาน่า อย่าโวยวายหน่อยเลยฮยอกกี้ ป่ะๆ เดินมาดีๆเดี๋ยวให้รางวัล อะเฮื้อๆๆๆ"ประโยคที่ร่างสูงพูดทำให้ร่างเล็กงงเล็กน้อย ก่อนที่ใบหน้าขาวจะเริ่มขึ้นสีจางๆ(ไก่ อย่าคิดลึกดิ่--ไรเตอร์)
"เหมือนวันแรกที่เราเจอกันเลยนะฮันนี่ จำได้มั๊ย ^ ^"รางบางเอ่ยถามเบาๆ
"ได้สิ ฉันจำมันได้เสมอแหละ ที่นายจับมือฉันดึงมาแบบนี้ไง นายรู้มั๊ยฮยอกกี้ว่ามันทำให้ฉันรู้สึกแปลกๆน่ะ"ร่างสูงกล่าวก่อนจะหยุดเดิน เขาปล่อยมือของฮยอกแจออก แล้วหันหลังกลับมาเดินตีคู่กับคนตัวเล็ก และ เหมือนจะมีแรงดึงดูดบางอย่างระหว่างสองร่างหรืออาจจะเป็นสองหัวใจที่ผูกพัน กันทำให้มือเล็กและมือหนาค่อยๆเคลื่อนที่เข้าหากันทีละน้อย ก่อนที่จะค่อยๆกอบกุมมือของกันและกัน เพื่อแสดงออกถึงความรักและห่วงใย ไม่ต้องเอ่ยออกมาจากปาก แค่เพียงการแสดงออกเล็กๆน้อยๆมันก็ทำให้รับรู้ได้ถึงหัวใจแล้ว แต่ทุกๆคนก็คงรู้อยู่แก่ใจแล้วว่า ไม่ว่าใครก็อยากได้ยินคำบอกรักทั้งนั้นแหละ
คนตัวสูงกับคนตัวเล็กเดินกุมมือกันขึ้นไปจนถึงดาดฟ้าบนตึกของโรงเรียนซึ่งเป็นตึกแปดชั้น
"ถึงแล้ว...ฮยอกกี้เหนื่อยมั๊ย"ร่างสูงเอ่ยขึ้น พร้อมสูดหายใจเข้าเต็มปอดอย่างเบิกบาน ก่อนจะหันไปมองคนข้างๆที่ยืนชมทัศนีย์ภาพรอบนอกอยู่
"ก็นิดหน่อยน่ะฮันนี่ แต่เห็นวิวสวยๆแบบนี้แล้วก็หายเลยยย^ ^"ร่างบางยิ้มออกมาอย่างมีความสุข แขนแกร่งของคนข้างๆอ้อมมาด้านหลังเพื่อโอบกอดคนรักเอาไว้แนบกาย ทั้งคู่ชมวิวรอบโรงเรียนด้วยกันอย่างเพลิดเพลิน
"ฮยอกกี้" คนตัวโตเรียกในขณะที่อีกคนกำลังให้ความสนใจอยู่แต่กับความงามเบื้องหน้านี้
"หะ หืม"ร่างเล็กขานขึ้นเบาๆ ก่อนหันหน้าไปหาคนที่เรียกชื่อของตน
"ที่นายชอบให้ฉันสอนภาษาจีนน่ะ รู้มั๊ย มีอีกคำนึงที่สำคัญมาก แต่ฉันยังไม่เคยบอกนาย"คนตัวสูงเอ่ยขึ้น อีกคนจึงได้แต่ทำหน้างงๆ
"สำคัญ! แล้วทำไมนายไม่สอนตั้งแต่แรกเลยล่ะ เพิ่งจะมาสอนตอนนี้อ่ะนะ"มือเรียวของเด็กชายร่างบางค่อยๆหยิบสมุดโน๊ตเล่ม เล็กที่เค้าเอาไว้ใช้จดศัพท์ภาษาจีนที่ฮันเกิงสอนขึ้นมาจากกระเป๋าเสื้อตรง อกด้ายซ้าย ฮยอกแจมักจะพกมันติดตัวอยู่เสมอ ไม่ว่าเค้าจะไปไหนก็ตาม(โหย! นี่ถ้าป๋าไม่อยู่จะได้ดูต่างหน้าใช่มั๊ยล่ะ^ ^)
"ไม่ได้นะ คำนี้สำคัญมาก จะใช้พร่ำเพรื่อไม่ได้"ปากก็พูดพลางมือแกร่งก็ยื่นไปหยิบสมุดจากมือของร่างเล็ก แล้วเขียนตัวอักษรจีนลงไป ใช่ว่าเขาเองจะไม่รู้นะ ฮันเกิงเองก็รู้ดีว่าฮยอกแจอ่านมันไม่ออก และเขาก็ตั้งใจให้มันเป็นแบบนั้นซะด้วยสิ^ ^
"นั่นมันอ่านว่าอะไรน่ะ ฮันนี่"คนตัวเล็กมองตัวอักษรในสมุดที่ตอนนี้ได้กลับมาอยู่ในมือของเขาเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองอีกคนเพื่อเอาคำตอบ
" "ไม่ตอบ ร่างสูงมองหน้าคนข้างๆด้วยสายตาที่หวานเยิ้ม พร้อมกับส่งรอยยิ้มอันแสนอบอุ่นมาให้ ทำเอาอีกคนเขินจนต้องหลบสายตา
"มองอะไรเล่า บอกมาสิอ่านว่าอะไร"ร่างบางรีบเปลี่ยนประเด็นในทันที เพราะเขินจัดนั่นเอง
"หว่อ อ๊าย หนี่"เพียงเท่านี้คนตัวเล็กที่หลบตาอยู่เมื่อครู่หันกลับมาสบตาผู้พูดในทันที เพราะประโยคนี้ใครๆต่างก็รู้ความหมายของมันดีอยู่แล้ว สายตาคมที่ส่งกลับมา ทำให้อีกคนรับรู้ได้ทันทีว่า'ที่พูดไปเมื่อครู่น่ะไม่ใช่แค่คำอ่าน แต่เป็นการบอกรักต่างหากล่ะ'
"ฮะฮันเกิง"ยังไม่ทันที่จะได้พูดอะไร ฮันเกิงก็ใช้นิ้วชี้แตะที่ริมฝีปากของอีกคน เพื่อสื่อว่า'อย่าเพิ่งพูดอะไรนะ' พร้อมทั้งโน้มใบหน้าเข้ามาใกล้กันจนริมฝีปากทั้งสองประกบกันเบาๆ แขนแกร่งกระชับอ้อมกอดของคนร่างเล็กเข้าหาตัวเพื่อให้แนบชิดกันมากยิ่งขึ้น แล้วจึงค่อยๆกดจูบย้ำๆที่ริมฝีปากเล็กนั่นเป็นเชิงขออนุญาตเพื่อที่จะเข้าไปลิ้มลองความหวานภายใน อีกฝ่ายจึงเผยอปากขึ้นเล็กน้อย เพื่อให้ลิ้นหนาได้แทรกเข้ามาภายในโพรงปากของตน สัมผัสนั้นทั้งอ่อนหวาน อ่อนโยนและแผ่วเบา ด้วยเป็นจูบครั้งแรกจึงต้องการให้ประทับใจมากกว่า
"เข้าใจความหมายแล้วใช่มั๊ย"ร่างสูงเอ่ยถามเบาๆหลังจากที่ละออกจากริมฝีปากของคนตัวเล็กแล้ว ซึ่งคนถูกถามก็ได้แต่ก้มหน้ามองพื้น แล้วพยักหน้าแบบอายๆ ก่อนจะตัดสินใจพูดบางอย่างกับคนรักของตนเอง
"ฮันเกิง นี่เป็นจูบแรกของฉัน...นายได้มันไปแล้วนะ เพราะงั้นห้ามทิ้งฉันไป สํญญาได้มั๊ย"
"สัญญาสิ ฮยอกกี้ของฮันนี่ เราจะไม่ทิ้งกันไปนะ...ว่าแต่นายยังไม่ได้บอกว่ารักขั้นเลย อ๊ะอื้มมม"ยังไม่ทันพูด
อะไรจบร่างบางก็เขย่งปลายเท้าขึ้นประกบปากกับร่างสูงทันที ครั้งนี้ไม่เหมือนครั้งก่อน เพราะต่างฝ่ายตอบสนองกันอย่างเร่าร้อนและรุนแรงกว่าเดิม ไม่นานนักฮยอกแจจึงเป็นฝ่ายผละออกมาก่อน เพราะเค้าเริ่มขาดอากาศหายใจ (จนขาดอากาศ แน่ใจระว่าไม่นาน- -")
"แค่นี้รู้รึยังล่ะ>///<"ใบหน้าขาวยังขึ้นสีแดงจัดไม่เลิก
"ไม่เอาอ่าาาาา ฮันนี่อยากได้ยินจากปากฮยอกกี้นี่นา นะๆๆ"คนตัวโตอ้อน
"กะก็ได้ ฉันรักนายนะ ฮันเกิง>/////<"
"ฮะ อะไรนะ"คนสูงกว่าแกล้งทำเป็นไม่ได้ยิน
"บะบ้า ไม่พูดแล้ว ฉันก็เขินเป็นเหมือนกันนะ"พูดจบคนผอมก็ทำท่าจะเดินหนี แต่แขนแกร่งก็คว้ามากอดไว้ซะก่อน
"รู้แล้วล่ะว่ารัก รักนายที่สุดเลยรู้ป่ะ"
'ด้วยสองหัวใจที่มีรักเหมือนกัน บัดนี้เค้าทั้งสองพร้อมแล้วที่จะก้าวไปเผชิญหน้ากับอนาคต และจับมือกันเอาไว้'
'ความรัก บางครั้งไม่ต้องแสดงออกมาก แต่ก็รู้ได้ด้วยใจ แต่ก็อย่าละเลยไปล่ะ แสดงออกให้เค้ารับรู้บ้างว่าคุณน่ะ รักเค้ามากแค่ไหน'
เพราะฉะนั้นตอนนี้ไรเตอร์ก็เลยขอไม่แต่งNCก่อนดีกว่า ไรเตอร์ว่ามันไม่คุ้มที่จะโดนแบน หรือโดนฟ้อง
ไรเตอร์ขอโทษนะ รู้อยู่แล้วล่ะว่ามีรีดเดอร์หลายคนรอคอย แต่ในเมื่อมันมีปัญหาจริงๆไรเตอร์ก็คิดว่ารีดเดอร์ทุกคนคงจะรับได้
และเข้าใจนะ เอาเป็นว่าไรเตอร์จะเปลี่ยนพล็อตเรื่องภาค3 เพราะเอ็นซีหายไปแล้วแต่ก็จะแต่งมาให้รีดเดอร์อ่านกันต่อแล้วกันนะ
ขอโทษทุกคนที่ผิดคำพูดเรื่องNCนะ ขอโทษจริงๆ รักรีดเดอร์ทุกๆคนมากๆเลยนะ - -
ความคิดเห็น