คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : SF::The Promise Lover {[SP]HanHyuk}Part III-4.2 จบแล้วจ้าาา
"ฮัน.. "ร่างบางเอ่ยเรียกชื่อคนรักเบาๆ
"อื้มม.."ร่างสูงที่บัดนี้ดูจะซูบๆลงขยับตัวน้อยๆ ดวงตากระพริบถี่ๆเพื่อปรับแสงก่อนค่อยๆลืมตาขึ้นมา
"ฮัน ฮันเกิง นายฟื้นแล้ว ฟื้นแล้วจริงๆด้วย ฮึก ฮัน"น้ำตาแห่งความปิติไหลลงมาอาบแก้มใส มือเล็กจับมือหนาของฮันเกิงขึ้นแนบแก้มด้วยความรักและความคิดถึง ภาพนี้ทำให้หญิงสาวที่มองอยู่ห่างๆถึงกับหลั่งน้ำตาเช่นกัน
"ฮันเกิง คุณเรียกผมว่าฮันเกิงหรอ เรารู้จักกันใช่ไหม แล้วผมเป็นใคร ทำไมผมจำอะไรไม่ได้เลย โอ๊ยยยย! ปวดหัว"ฮันเกิงใช้มือสองข้างกุมศีรษะของตน ก่อนจะสะบัดหัวไป-มาเพื่อนึกให้ออก
"จ..จำไม่ได้..."
"ขอโทษนะครับ ขอผมตรวจดูคนไข้หน่อย"หมอเจ้าของไข้ของฮันเกิงเดินเข้ามาได้จังหวะพอดี
- - - - - - - - - -
"เอ่อ คุณฮยอกแจครับ คือจากที่หมอดูอาการ ตอนนี้คุณฮันเกิงยังจำอะไรไม่ได้ครับ ช่วงนี้คุณอาจจะค่อยๆเล่าเรื่องเก่าๆให้เขาฟัง คือตอนนี้เขาอาจจะถามนู่นถามนี่เยอะไปหน่อยก็อย่ารำคาญเขาละกันนะครับ หมอขอตัวนะครับ"คุณหมอเอ่ยขึ้นกับฮยอกแจ ทำเอาเจ้าตัวยิ้มน้อยๆ
"ขอบคุณครับหมอ ขอบคุณมาก"
"ฮยอกแจ ไปดูฮันเกิงกันเถอะค่ะ"หญิงสาวที่ยืนอยู่ข้างตัวเอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้มบางๆ ทั้งยินดีและเจ็บปวดในเวลาเดียวกัน
"ฮันเกิง เป็นไง นายจำอะไรได้บ้างอ่ะ"ร่างบางผู้เป็น'คนรัก'ของฮันเกิงเอ่ยถามขึ้น
"บางอย่าง มันก็ลางๆ แต่ยังนึกไม่ออก อ่าาาา มันปวดหัวอ่ะ"มือหนากุมเข้าที่ศีรษะของตนอีกครั้งพร้อมกับส่ายไปมา
"อ่าาา อย่าพึ่งนึกอะไรเลย เอาไว้ดีขึ้นก่อน เดี๋ยวค่อยนึกใหม่นะ ฮันนี่"ฮยอกแจจับที่ต้นแขนของฮันเกิงเบาๆพร้อมกับส่งรอยยิ้มน่ารักเพื่อเป็นกำลังใจให้
"อย่าเรียกฉันว่าฮันนี่อีก ฉันไม่ชอบ"ฮันเกิงพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย แต่มันก็ทำให้อีกสองชีวิตในห้องตกใจได้ไม่น้อย ใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มของฮยอกแจดูเจื่อนลงทันที
"ฮ..ฮะ ท..ทำไม"
"ขอโทษ ฉันขอโทษ ฮยอกแจ ฉันไม่ได้ตั้งใจ คือ.."คนป่วยบนเตียงเอ่ยขึ้นเบาๆ
"ช่างเหอะๆ ฉันไม่ได้โกรธอะไรนายหรอกน่า ไม่เป็นไรๆ"ฮยอกแจส่งยิ้มให้คนรัก ที่สถานะตอนนี้ดูเหมือนคนที่แอบรักอยู่ข้างเดียวมากกว่า อีกครั้งหนึ่ง
"ชอนอา กลับบ้านเถอะครับ ใกล้จะเย็นแล้ว เดี๋ยวคุณพ่อของคุณจะเป็นห่วงเอา"ฮยอกแจหันไปเอ่ยกับหญิงสาวที่ยืนดูอยู่ห่างๆ
"ค่ะ ดูแลตัวเองด้วยนะคะฮยอกแจ ไปนะคะคุณฮันเกิง"หญิงสาวส่งยิ้มบางๆมาให้ชายหนุ่มทั้งสอง เมื่อเธอหันหลังเพื่อเดินออกจากห้องไปฮยอกแจก็ละสายตาออกมามองฮันเกิงอีกครั้ง หากแต่สายตาของฮันเกิงนั้นยังคงมองไปที่ชอนอา สายตาที่ดูมีความนัย ฮยอกแจไม่ชอบเอาเสียเลย ไม่ชอบให้ฮันเกิงมองคนอื่น โดยเฉพาะผู้หญิง มิหนำซ้ำผู้หญิงคนนั้นยังจะเป็นคนที่เรียกได้ว่า ตัวต้นเหตุอีกเสียด้วย
ก๊อกๆ
"ขออนุญาตนะคะ อาหารเย็นกับยาค่ะ"พยาบาลคนสาวหนึ่งเข็นถาดข้าวมาที่หน้าเตียงของฮันเกิง
"ครับ คุณพยาบาล ไว้ตรงนั้นก่อนก็ได้ครับ เดี๋ยวผมจัดการเอง"ฮยอกแจเอ่ยบอกกับพยาบาลคนนั้นอย่างสุภาพ
"คุณคะ ยานี่ทานหลังอาหารทันทีทั้งหมดนะคะ อ๋อ อย่าลืมดื่มน้ำตามเยอะๆด้วยนะคะ"หญิงสาวโค้งตัวน้อยๆอย่างสุภาพก่อนจะเดินออกจากห้องไป
"มา ฮันน.. ฮันเกิง ทานข้าว เร็วสิ นี่น่ากินทั้งนั้น มาๆฉันป้อนให้"ร่างเล็กเข็นถาดอาหารไปไว้ตรงหน้าของฮันเกิงที่อยู่บนเตียง
"ไม่เป็นไร ฉันกินเองได้ อ..โอ้ย"เมื่อเริ่มขยับแขนขวา ฮันเกิงก็รู้สึกเจ็บขึ้นมาน้อยๆจนฮยอกแจต้องส่ายหน้ากับความดื้อรั้นของคนตรงหน้า
"มีแรงรึไง แล้วนั่นแขนก็เจ็บอยู่ยังจะทำโชว์พาว"ทั้งคู่หัวเราะน้อยๆออกมาพร้อมกัน ก่อนที่ฮยอกแจจะเริ่มตักข้าวจากในถาดมาป้อนให้ฮันเกิง
"ไม่เอาแล้ว ไม่อร่อยเลยฮยอกแจ"กับข้าวโรงพยาบาลก็แบบนี้ล่ะนะ ต่อให้ไฮโซเท่าไหร่มันก็ยังไม่อร่อยอยู่ดี
"ฮันเกิง อีกหน่อยน๊า นะๆๆ"สายตาออดอ้อนของฮยอกแจถูกส่งไปให้พ่อหนุ่มหล่อที่กำลังงอแงอยู่ตรงหน้า คำขอร้องถูกเอ่ยออกมาครั้งแล้วครั้งเล่า ใบหน้าขาวๆกับรอยยิ้มที่แสนสดใสทำให้ฮันเกิงมีความสุขกับอาหารมื้อนั้น(ที่รสชาติแสนจะห่วยแตก)ได้อย่างน่าประหลาด ส่วนอีกคนก็ไม่แพ้กัน ตอนนี้ฮยอกแจมีความสุขจนหัวใจพองโตเต็มที่ รอยยิ้มที่สดใสกลับมาเปื้อนบนใบหน้าของคนตัวเล็กอีกครั้ง ตอนนี้เขาพร้อมแล้วที่จะก้าวไปข้างหน้าไปยังหนทางที่ยังต้องเจออุปสรรคอีกมากมาย แต่เพื่อคนที่เขารักแล้ว เขารู้ดีว่าเขาต้องทำได้ สู้ต่อไปฮยอกแจ
หลายวันต่อมา
"ฮยอกแจฉันสงสัยอ่ะ"คนป่วยที่พอเริ่มแข็งแรงก็เริ่มซักไซ้นู่นนี่ไม่หยุด ยิ่งพอได้ถอดเฝือกที่ขาออกก็เริ่มออ้อนไห้ฮยอกแจพาเดินไปนู่นไปนี่ ลั้ลลาไปตามประสาคนความจำเสื่อม (??)
"หืมมม สงสัยก็ถามสิ"ผู้ถูกเรียกตอบรับอย่างงงๆ จะถามอะไรที่ตอบไม่ได้อีกรึเปล่าเนี่ย
"นาย
"จะบ้าหรอ! นายคิดได้ไงน่ะ ฮ่าๆๆๆ"ฮยอกแจกับชอนอาอ่ะนะ เป็นไปไม่ได้ ฉันเป็นเคะนะเว่ย ไม่ใช่เคะธรรมดา เป็นเคะที่เป็นเมียไอ่คนถามนี่ล่ะ - -
"อ่าว หรอ? ก็เห็นสนิทกันอ่ะ แล้วนายไม่มีแฟนหรอ"พ่อหนุ่มเจ้าปัญหาก็ยังถามไม่เลิก
"ไอ้มีน่ะมันก็มี แต่ว่า.."
"เห้ยยย ให้ฉันเดานะ แฟนนายอ่ะ ไม่น่าเป็นผู้หญิงหรอก ฮ่าๆ แล้วเค้าเป็นใครหรอ"
"เขาก็คือ นา.." �นายนั่นล่ะฮันเกิง
ก๊อกๆๆ "อาหารเช้าค่ะคุณฮันเกิง"
"อ่า ครับ ขอบคุณนะครับ อ้าวชอนอา"ฮยอกแจทักทายผู้มาเยือนด้วยใบหน้าที่ดูแจ่มใส
"ฉันมาทันเวลาพอดี งั้น กินข้าวร้อมกันเลยละกันนะ"หญิงสาวเอ่อยก่อนจะถือวิสาสะเดินเข้าไปในห้องเพื่อแกะกล่องข้าว
"อ้าวคุณ
"เรียกชอนอาเฉยๆดีกว่านะคะฮันเกิง ฮยอกแจคะ นี่ข้าวของคุณนะคะ"มือเรียวยื่นกล่องข้าวให้กับฮยอกแจ
"ขอบคุณครับ"ฮยอกแจรับกล่องข้าวมาตามปกติแต่วันนี้เขาเลือกที่จะมานั่งกินข้างๆเตียงของฮันเกิง
"..ฮยอกแจ ฉันอยากกินอ่ะ"ฮันเกิงเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูน่าสงสารเหลือเกิน
"ก็ได้ แต่นายต้องกินข้าวให้หมด แล้วก็กินยาทุกเม็ดเลยนะ"ฮยอกแจวางข้อแลกเปลี่ยนก่อนที่อีกคนจะพยักหน้าอย่างเต็มใจ และเช้านั้น ฮยอกแจก็ได้รับรู้รสชาติของอาหารโรงพยาบาล สาบานมั๊ยว่านี่ทำให้คนกิน รสชาตินี่ทำเอาฮยอกแจอยากตาย ตอนนี้เขาพอจะเข้าใจแล้วล่ะ ว่าทำไมฮันเกิงถึงดื้อรั้นไม่ยอมกินข้าวนักหนา
-------------------------
หลายวันผ่านไปจนกลายเป็นหลายสัปดาห์ ซองมินกับฮีชอลที่เคยบอกเอาไว้ว่าจะมาหาก็โทรมาขอเลื่อนออกไปซึ่งฮยอกแจเองก็ไม่ได้ว่าอะไร ส่วนเรื่องการฟื้นความทรงจำของฮันเกิงนั้น ฮยอกแจเลือกที่จะค่อยๆบอกเรื่องเก่าๆก่อน โดยการเล่าให้ฟังคร่าวๆจนเจ้าตัวพอที่จะจำปาป๊ากับมาม๊าของตัวเองได้ แล้วจึงโทรคุยกับปาป๊า มาม๊าทุกวันจนตอนนี้ฮันเกิงเริ่มจะจำได้แล้วว่า เขาเป็นนักเรียนที่ย้ายมาจากจีนเพื่อมาเรียนที่เกาหลี ����แต่เรื่องราวหลังจากนั้นล่ะ เขานึกไม่ออกเลย จำไม่ได้ จำไม่ได้เลยจริงๆ
"ฮยอกแจจจจจ..."เสียงสดใสของคนป่วยดังขึ้น
"อืมมมม อะไรง่ะฮันเกิงงงง ง่วงอยู่น๊าาาา"เสียงพูดงัวเงียน้อยๆของตนเฝ้าไข้ดังตามมา
"จะอาบน้ำอ่ะ"ร่างสูงยังคงอ้อนไม่เลิก แหงสิตั้งแต่ป่วยมาเขาก็ต้องให้ฮยอกไปส่งเข้าห้องน้ำตลอดอยู่แล้ว
"ขานายก็หายเจ็บแล้วนี่ฮันเกิง ไปอาบสิไปๆๆ"
"อ้าววว นี่นายไม่กลัวว่าฉันจะเป็นอะไรในห้องน้ำหรอ? ถ้านายหลับแล้วฉันเกิดลื่นล้มขึ้นมาจะทำยังไงเล่า"ฮันเกิงยังแสร้งทำเสียงออดอ้อนไม่เลิก จริงๆก็แค่อยากแกล้งคนตัวเล็กนี่เท่านั้นล่ะ
"ดีสิ เผื่อจะหายความจำเสื่อม นายจะได้จำฉันได้สักที"ประโยคหลังเหมือนจะแผ่วลงน้อยๆ ดูจากสีหน้าของฮยอกแจแล้ว ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่ฮันเกิงควรจะกวน_ีนคนตัวเล็กนี่ เขาจึงรีบหยิบผ้าเช็ดตัวกับชุดที่ฮยอกแจเตรียมไว้ให้ตั้งแต่เมื่อคืนมา ก่อนจะส่งยิ้มบางๆไปให้ฮยอกแจที่กำลังเครียดน้อยๆอยู่
"��� "
"ฉันเองก็อยากรู้เหมือนกันว่านายเป็นใครกันแน่ แล้วทำไมต้องดูแลเอาใจใส่ฉันขนาดนี้ด้วย"ร่างสูงเอ่ยกับตัวเองหลังจากบานประตูห้องน้ำถูกปิดลง
"ฮยอกแจ วันนี้ชอนอาไม่มาหรอ"ร่างสูงถามขึ้นอีกครั้งขณะนั่งลงบนโซฟาในห้อง คำถามนี้มันทำให้ฮยอกแจรู้สึกแปลกๆ 'ถามหาชอนอาหรอ ถ้าฉันไม่อยู่นายจะถามหาฉันแบบนี้รึเปล่านะฮันเกิง'
"ไม่รู้สิ ติดธุระมั้ง เดี๋ยวก็มาเองแหละ"ร่างบางเอ่ยตอบยิ้มๆ ทั้งที่ในใจเหมือนมีลางบอกเหตุบางอย่าง
"นี่ ฮยอกแจนายเคยชอบใครมั๊ยอ่ะ?"
"ถามบ้าอะไรของนายอ่ะฮันเกิง ฉันก็คนนะก็ต้องเคยสิ" 'ถามทำไมนะ?'ตอนนี้ความคิดในหัวของฮยอกแจมีเท่านี้
"คือฉัน..ฉันคิดว่า ฉันกำลังรู้สึกแบบนั้นกับคนๆนึง มันเหมือนว่าฉันเคยรู้สึกแบบนี้มาก่อน ยังไงไม่รู้อ่ะ"
"เอ่อออ ค..ใครล่ะ"หัวใจของฮยอกแจตอนนี้เต้นรัวจนแทบจะระเบิดออกมานอกอก ด้วยความลุ้น ในใจภาวนาขอให้เป็นชื่อของตนเอง ขณะที่ความรู้สึกเล็กๆก็แอบกลัวกับคำตอบ กลัวว่ามันจะไม่ใช่ตัวเขา แต่ทำอย่างไรได้ ในเมื่อตอนนี้ฮันเกิงเองก็ยังจำเขาไม่ได้เลย
"คือ ฉันว่าฉันชอบบ...."
"...."
"ฉันคิดว่าฉันอาจจะชอบชอนอาน่ะ"
-----------------------------------------------------------
'ฉันคิดว่าฉันอาจจะชอบชอนอาน่ะ'
"ช...ชอนอา ห..หรอ"คนตัวเล็กถามย้ำอีกครั้ง
"....อืมมม� น่าจะใช่"
"อาา... เดี๋ยวฉันมานะ"เสียงใสเริ่มสั่นเครือ น้ำหยดน้อยค่อยๆไหลมาเอ่ออยู่ที่ขอบตา ปากเล็กยังคงส่งยิ้มบางๆไปให้อีกฝ่ายเพื่อหวังจะปกปิดความปวดร้าวที่กำลังเกิดขึ้น
"เห้..ฮยอกแ..."ฮันเกิงเองก็สังเกตเห็นความผิดปกติจากท่าทีของฮยอกแจเช่นกัน
'ฉันคิดว่าฉันอาจจะชอบชอนอาน่ะ'
ประโยคนั้นของฮันเกิงยังคงย้ำซ้ำและวนเวียนอยู่ในสมองของฮยอกแจไปมา ทำอย่างไรก็ไม่ยอมหลุดออกไปจากสมองเสียที น้ำใสๆไหลรดลงมาเป็นสายเพื่อช่วยระบายความรู้สึกที่อัดอั้นในใจ ความรู้สึกตอนนี้เขาเองก็ไม่รู้ว่ามันคืออะไรมันอธิบายไม่ถูกจริงๆ ไม่รู้ว่าที่จริงแล้วเขาเสียใจหรือเพราะหึงหวง หรือเป็นเพราะความน้อยใจกันแน่
ชอนอาก้าวออกจากลิฟต์ของโรงพยาบาลเพื่อมุ่งหน้าไปยังห้องพักผู้ป่วย VIP ที่เธอคุ้นเคย เพื่อนำอาหารและของเยี่ยมต่างๆมาให้ฮยอกแจและฮันเกิงตามปกติ แต่วันนี้เธอมีลางสังหรณ์แปลกๆ ความรู้สึกเหมือนว่าจะเกิดเรื่องไม่ดีขึ้น
"ฮึก...ฮืออ ออ อ"เสียงร้องไห้เบาๆ ดังมาจากบันไดหนีไฟใกล้ๆห้องพัก เสียงนั่นทำให้เธอนึกกลัวอยู่ไม่น้อย แต่เธอบางอย่างบอกเธอว่า ให้ก้าวเข้าไปยังต้นเสียง
"ฮ..ฮยอกแจ รึเปล่าคะ"
"ฮึก..ฮ " เสียงเรียกนั้น ทำให้ชายหนุ่มร่างเล็ก หยุดร้องไห้ และหันมาหาผู้มา
เยือนในทันที
"อ่า..ครับๆ ชอนอา มาแล้วหรอ"
"ฮยอกแจ....ร้องไห้ทำไมคะ"หญิงสาวก้าวเท้าเข้าไปใกล้ พร้อมทั้งถามด้วย
น้ำเสียงที่แสดงความห่วงใยเป็นอย่างมาก
"อ่าา ป..ปล่า..เปล่าๆครับ ไม่มีอะไร"
"ฮันเกิง ใช่มั๊ยคะ เขาทำอะไรคะ ทำไมคุณถึงร้องไห้แบบนี้ บอกฉันมาเถอะค่ะ เราเป็นเพื่อนกันไม่ใช่หรอคะ"เธอยังคงถามต่อไป ทั้งที่ความรู้สึกของชอนอาในตอนนี้มันเกินกว่าคำว่าเพื่อน ไปมากแล้ว 'เธอตกหลุมรักฮยอกแจคนนี้เข้าแล้วจริงๆ'
"ไม่มีอะไรจริงๆครับ ชอนอาอย่ากังวลเลย"ฮยอกแจพยายามบอกปัดด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ สายตายังคงแสดงถึงความกังวลอย่าปิดไม่มิด
"ถ้างั้น ขอให้ฉัน ได้ให้กำลังใจคุณเถอะนะคะ"มือบางจับมือเรียวของฮยอกแจเอาไว้อย่างให้กำลังใจ และและสวมกอดเขาเอาไว้ เพื่อถ่ายทอดความรู้สึกที่เธอมีไปให้เขา แม้ว่าเธอเองจะรู้ ว่าเธอเป็นต้นเหตุของเรื่องราวทั้งหมด แต่ความรู้สึก'รัก' มันไม่เคยห้ามกันได้ และเธอก็ไม่อยากให้คนี่เธอรัก จะต้องเจ็บปวดไปมากกว่านี้อีก
'หากว่าสวรรค์มีจริง ขอให้ฮยอกแจหลุดพ้นจากความเจ็บปวดเหล่านี้เสียที เขาไม่ใช่คนผิด ต่อจากนี้หากจะต้องมีใครที่เจ็บปวด ขอให้เป็นฉันแทน'
"ฉันขอโทษ"ชอนอาเอ่ยด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาราวกับเสียงกระซิบ พร้อมกับหยดน้ำตาที่ค่อยๆไหลออกจากตาคู่สวยของเธอ
ฮยอกแจปาดน้ำตาออกจากตาทั้งสองข้างของตนเอง พร้อมทั้งผละออกจากอ้อมกอดของหญิงสาว พลันสายตาที่มองตรงไปทางด้านหลังของหญิงสาวก็เหลือบไปเห็น...
"ฮัน..."
"...."ฮันเกิงกำหมัดแน่นด้วยความโกรธ และหึงหวง ความรู้สึกของเขามันสับสนไปหมด
"มันไม่ใช่แบบนั้นนะฮัน"ชายหนุ่มร่างบางเอ่ยออกมาแผ่วเบา ชอนอาเองเมื่อหันหลังกลับไปเห็นฮันเกิงก็ตกใจอยู่ไม่น้อย
"ค..คุณกำลังเข้าใจผิดนะ มันไม่ใช่แบบนั้น"
"ไม่ใช่แบบนั้น แล้วมันเป็นแบบไหนล่ะ!!!!!!!"ชายหนุ่มร่างสูง แผดเสียงออกมาดังลั่นจนคนทั้งสองตกใจ มือหนากระชากเข้าที่คอเสื้อของฮยอกแจด้วยอารมณ์โกรธ
'กริ๊ก' เสียงวัตถุบางอย่างหล่นลงบนพื้น แต่นั่นไม่ได้เบี่ยงเบนความสนใจของฮันเกิงไปได้เลย
"ผลั๊วะ!!!"หมัดลุ่นๆกระแทกเข้าที่มุมปากด้านซ้ายของฮยอกแจแบบเต็มๆ ทั้งที่โดนชกที่ปาก แต่เขากลับเจ็บแปลบที่อกข้างซ้ายมากกว่า เลือดค่อยๆไหลซึมออกจากมุมปาก หากว่าเป็นเวลาปกติ บาดแผลนี้คงสร้างความเจ็บปวดให้เขาอยู่ไม่น้อย หากแต่ในเวลานี้ มันเทียบไม่ได้เลยกับหัวใจที่แตกสลายจากการถูกคนรักทำร้าย
เมื่อฮันเกิงปล่อยมือออกจากคอเสื้อของฮยอกแจ ร่างเล็กรีบคว้าสิ่งที่หล่นอยู่บนพื้นแล้ววิ่งออกไปให้พ้นจากที่ตรงนั้นในทันที
ฝ่ายฮันเกิงเองก็ตกใจตัวเองอยู่ไม่น้อย
'นี่ฉันทำบ้าอะไรลงไป'ร่างสูงทรุดตัวลงนั่งที่พื้นอย่างไร้เรี่ยวแรง
ฮยอกแจวิ่งขึ้นมาจนถึงดาดฟ้าของโรงพยาบาล แบมือออกมองสิ่งของที่อยู่ในมือ แต่จี้ตัวHในมือ กลับมีอยุ่เพียงตัวเดียว คือตัวที่สลักชื่อHANเอาไว้**
"อีกตัวล่ะ จี้อีกตัวหายไปไหน ฮันกับฮยอกไม่อยู่คู่กันแล้ว หายไปแล้ว"น้ำตาที่ยังไม่เหือดหาย ไหลซ้ำออกมาจากดวงตาที่เริ่มบวมช้ำของฮยอกแจอีกครั้ง
"ใส่ติดตัวเอาไว้นะฮยอกแจ ฮันจะอยู่คู่กับฮยอกเสมอ ฉันจะรักนายตลอดไป"
มือบางของหญิงสาวยื่นของบางอย่างให้กับฮันเกิง ที่ยังคงทรุดตัวนั่งอยู่กับพื้น ของสิ่งนั้น คือจี้รูปตัวHที่สลักเอาไว้ตรงกลางว่าHYUK
"ฮยอกแจเขารักคุณมากนะคะ ฉันก็ไม่รู้ ว่าต้องใช้เวลาอีกนานเท่าไหร่กว่าที่คุณจะจำเรื่องราวทุกอย่างได้ และพวกคุณจะได้กลับมารักกันอีกครั้ง จี้อันนี้เป็นจี้ที่ฮยอกแจใส่ไว้กับตัวตลอดเวลา มันอยู่คู่กับจี้ที่สลักชื่อคุณเอาไว้ เท่านี้แหละค่ะ ที่ฉันอยากจะบอกคุณ"หญิงสาวก้าวเท้าออกจากบริเวณนั้นไป ปล่อยให้ชายหนุ่มอีกคนได้ใช้ความคิด และทบทวนเรื่องราวและเหตุการณ์ต่างๆที่ผ่านมา
"อ๊ากก ปวดหัววว"ภาพความทรงจำบางอย่างแวบเข้ามาในสมอง ภาพวันที่เจอกันครั้งแรกในชุดนักเรียนม.ต้น เหตุการณ์ที่เขาขอคบกับฮยอกแจ และจูบครั้งแรก
"ใช่ นายจริงๆ ฮยอกแจ"ร่างสูงรีบลุกขึ้นแล้วเดินหาฮยอกแจในทันที เขาเดินหาจนทั่วสวนรอบโรงพยาบาล แต่ก้ยังไม่พบฮยอกแจ
"นายหายไปไหนนะ หรือว่า.."เขานึกขึ้นได้ ว่ามีอีกที่ ที่เขายังไม่ได้ลองขึ้นไปหาดูขายาวก้าวขึ้นมาถึงดาดฟ้าของโรงพยาบาล คนที่เขาตามหาอยู่ข้างหน้านี่แล้ว หัวใจของเขา ทุกสิ่งที่เขาโหยหาอยู่ตรงหน้าเขาแล้ว
"ฮยอกแจ"เขาเรียกชื่อคนตรงหน้าเสียงดัง
"..."ร่างเล็กหมุนตัวกลับมาตามเสียงเรียก ใบหน้าเต็มไปด้วยคราบน้ำตา และคราบเลือดที่มุมปาก เขาพยายามจะเดินเลี่ยง เพื่อหนีคนที่ขึ้นมาหาเขา
"ฉัน ขอโทษ ฉันไม่ได้ตั้งใจ"ฮันเกิงเดินไปดักหน้าอีกคนไว้ เพื่อไม่ให้เขาเดินหนีไปได้ แขนแข็งแรงสวมกอดร่างบางเอาไว้ มือหนาค่อยๆเช็ดน้ำตาบนใบหน้าหวานออกอย่างแผ่วเบา
"..."
"ถึงแม้ว่า ฉันจะยังจำได้ไม่หมดนะ แต่ๆ ฉันก็จำได้แล้วนะว่า นายน่ะตกลงเป็นแฟนกับฉันตอนอยู่มัธยม แล้วนายอ่ะก็จูบ.."
"พอแล้ว...นายจะมาพูดเรื่องน่าอายอะไรตอนนี้เล่า"แขนเล็กๆทุบเข้าที่ไหล่ของฮันเกิงด้วยความเขินอาย
"อ่ะ "ฮันเกิงยื่นจี้ตัวHที่หายไปคืนให้ฮยอกแจ
"ฉันเอาจี้อันนี้และหัวใจของฉันมาคืนให้นาย รับมันไว้นะคนดี ฉันรักนาย"
"ฮึกๆ ฉัน..น ฉันก็รักนาย ฉันรักนายมากนะฮัน นายอย่าลืมฉันแบบนี้อีกนะ"
ฮยอกแจซบหน้าลงกับไหล่ของฮันเกิงอย่างแสนรัก ก่อนที่จะผละออกมาสบ
ตากับเขาใบหน้าทั้งสองค่อยๆโน้มเข้าหากัน แต่ก่อนที่ริมฝีปากของคนทั้งสองจะแตะกันนั้น มือบางก็ถูกนำมาคั่นเอาไว้เสียก่อน
"อื้อ ฉันเจ็บปากอยู่นะฮันเกิง นายเป็นคนทำ เพราะฉะนั้น อด!!"ฮยอกแจพูดใส่หน้าของฮันเกิงก่อนจะสะบัดหน้าแล้วเดินกลับไปยังห้องพักผู้ป่วย โดยมีชายหนุ่มตัวโตในชุดคนป่วยวิ่งตามไปง้อ เป็นภาพที่สร้างรอยยิ้มให้แก่คนที่เดินผ่านไปผ่านมาบริเวณนั้นได้อย่างดีเลยทีเดียว
**เรื่องสร้อย ใครงงกลับไปดูที่PartIII-3นะคะ
:) ฟิคดองข้ามปี นานเหลือเกิน จบแล้วจ้าาา ขอบคุณสำหรับการติดตาม(มีคนตามหรอ 55)
ความคิดเห็น