พลทหารสามร้อย

ลำดับตอนที่ #5 : ยุงจะมากัดผม

ผมเป็นบกร้อยมาจะครบสองเดือนแล้ว
หน้าที่หลักเหมือนจะเป็นช่างซ่อมเครื่องปริ้นเตอร์ ประจำกองร้อยต่างๆ
เวลามีปัญหาก็จะเรียกตัวผมไปซ่อม  และผมก็ซ่อมได้ซะด้วยสิ ทำไมก็ไม่รู้มันทำได้เอง ( ผมเรียน วิทย์คอมมานะครับ ถนัดซอฟต์แวร์มากกว่าฮาร์ดแวร์นะ )

มีรุ่นพี่คนหนึ่ง ชื่อวันชัย หน้าตาค่อนข้างกวนตีน อวบๆหน่อย ชอบพูดจาเป็นนักเลง

ผมจำไม่ได้แล้วว่าผมไปทำอะไรให้แกฉุนผม เหมือนเขามาขอวันลาแล้วผมทำให้ไม่ได้หรืออะไรนี่แหละครับ
ผมก็ด่าแบบผู้ดีไปเพราะผมพูดจา กูๆ มึงๆ ไม่เป็น 
ผมคิดอยู่เสมอว่า "คำพูดตีคนนั้นเจ็บกว่าใช้กำลังตีคนเสียอีก" ไอ้วันเหมือนจะไม่ยอมยกตีนขึ้นมาทาบหน้าผมเลย ดีที่ผมเอามือกันไว้ และมีรุ่นพี่ที่เป็น บก.ร้อย อีกคนมาดึงตัวไป ไอ้พี่วันคนนี้ก็ ร้องออกมาว่าคืนสองคืนนี้มึงโดนแน่

ผมก็ใจเสียหน่อยๆ คืนนี้ต้องเตรียมป้องกันตัวอย่างดี
ล็อคห้อง ปิดหน้าต่าง หน้าต่างบางตัวก็พังๆผมก็เอาไม้แขวนเสื้อไปเสริมรัดเข้าให้เปิดไม่ออก แล้วสวดมนต์นอน

ประมาณสี่ ห้าทุ่ม มีคนมาเคาะประตู ป้อกๆ ไอ้สายลม ออกมาคุยกันหน่อย เสียงไอ้คุณพี่วันนี่นา ผมจะออกไปให้โง่รึ หุหุ

เหมือนเขาพาพรรคพวกมาด้วย เคาะประตูใหญ่เสียงดังขึ้นเรื่อยๆ ผ่านไปสักสิบนาที เหมือนจะมีคนพยายามจะเปิดหน้าต่าง แต่ก็เปิดไม่ออก เพราะผมเอา ลวดจากไม้แขวนเสื้อมาพันที่ล็อคไว้หมดแล้ว ฮ่าๆ

ผ่านไปยิ่สิบนาที ผมได้ยินเสียงเหมือนคนเตะตู้ หรือเอา ขามุ้งไปตีตู้ โป้งๆเป้ง ดังสนั่น

ผ่านไปซักพัก ได้ยินเสียงนกหวีด ปรี๊ดดดดดดด

แล้วก็เสียงจ่าเวร  ในทุกๆคืนจะมีพี่จ่าประจำกองร้อยมานอนที่กองร้อย ช่วงที่มียุงกัดรุ่นน้อง จ่าๆเขาจะเอาหูไปนาตาไปไร่ทำเป็นมองไม่เห็น แต่คราวนี้ สงสัยเสียงมันจะดังไปกองร้อยอื่น จ่าเลยทำเป็นมองไม่เห็นไม่ได้ (ผมไม่แน่ใจว่ามีผู้หมวดหรือผู้กองสั่งมาอีกทีหรือเปล่า)
แล้วผมก็ได้ยินคำสั่งเรียงหน้ากระดาน โดนจ่ากองร้อยสั่งสอน แล้วก็ทำโทษ ผมได้ยินแต่เสียงนับเลข

ถือว่าเป็นโชคดีของผม ตอนนั้นที่อยู่ในห้องผมมองเห็นแล้วว่าถ้าจะเข้ามาห้อง บก.ร้อยนี้ได้มีทางเดียวคือเข้ามาทางดาดฟ้า โชคดีที่พวกรุ่นพี่ไม่ฉลาดพอ ไม่งั้นผมโดนยุงกัดแน่