พลทหารสามร้อย

ลำดับตอนที่ #4 : ยุงกัด

ในกองร้อย จะมีเตียงเหล็กที่นอนหมอนและตู้เหล็กให้คนละชุด มีกันทุกคน สำคัญสุดคือมุ้ง มีผ้ามุ้งให้และเสาเหล็กเป็นท่อ คนละสี่เสา

เวลาตื่นขึ้นมาก็จะเก็บเสาไว้ที่ข้างล่างเตียงเหล็ก พับเก็บมุ้ง ผ้าห่ม ก่อนลุกออกมาจากเตียง ถ้าไม่เรียบร้อยจะโดนวิดพื้น(ปกติจะสิบครั้ง ถ้าเกิดจ่าประจำวันอารมณ์เสียมาหรืออะไรก็แล้วแต่ก็จะโดนมากกว่านั้น)
เวลาจะนอนก็เอาเสามาปักไว้ในแต่ละมุมเตียงเอามุ้งครอบลงไปแล้วยัดขอบมุ้งไว้ใต้ที่นอนเพื่อกันยุงเข้า

ส่วนกระผมมาวันสองวันแรกผมก็มีเตียงนะแต่ไปๆมาๆผมจำไม่ได้แล้วว่าเตียงผมหายไปไหน เหลือแต่ตู้ไว้เก็บของเท่านั้น
ทุกท่านอาจจะสงสัยว่าผมนอนที่ไหนอย่างไร
สมบัติผมก็มีผ้าห่มและหมอนหนึ่งใบเท่านั้น ผมจะนอนในห้องส่วนตัวคือห้อง บกร้อย นั่นเอง ไม่ใช่ว่ามีอภิสิทธิ์อะไรหรอกนะครับ
ผมนอนบนพื้นห้องเลยครับ ผมไม่มีมุ้ง สิ่งที่กันยุงของผมก็ผ้าห่มนี่แหละพันรอบตัวไว้คลุมหัวไว้ด้วย
และที่ไม่ลืม
ก่อนจะนอนผมก็ล็อคประตู ปิดหน้าต่างอย่างดี เพื่อป้องกันยุงเข้ามากัด

เพื่อนร่วมรุ่นคนหนึ่ง ชื่อนายกันยา ตัวเล็กสุก แต่เอาเรื่องไม่ใช่น้อย เพราะเขาเข้ามาไม่ตรงตามเกณฑ์ ตามเกณฑ์ก็คือเข้ามาตอนอายุ 21 ปีบริบูรณ์
เพราะอายุมากกว่ารุ่นๆเดียวกันก็อาจจะมีทิฐิ เวลารุ่นพี่(คือทหารเกณฑ์ที่อยู่มามากกว่าสองผลัด ผลัดละหกเดือน) บอกกล่าวหรือสั่งสอน ขอบุหรี่หรือขออะไรรุ่นน้องต้องให้ 

มีอยู่เช้าวันหนึ่งช่วงเวลาทำความสะอาดบริเวณกองร้อย ไอ้กันยา ตาบวมปากเจ่อ มาเชียว ผมก็ถามว่าเป็นอะไรไปโดนอะไรมา เพื่อนผมก็บอกว่าโดนยุงกัดมา
ยุงท่าทางจะตัวใหญ่นะนี่