คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่ 1 คฤหาสน์หอยลายคำเหลา
Story : หอยลายคำเหลา!?
Pairing : All59
Rating : PG - 13 [ or R-18 =[]='' ]
Author : Hayatechan [ และผองเพื่อน =w=;; ]
ตอนที่ 1 คฤหาสน์หอยลายคำเหลา
.
.
.
.
.
กึก กึก กึก ...
เสียงรองเท้าส้นเกือบสูง(?)กระทบกับพื้น ขาเรียวสวยก้าวช้าๆไปตรงหน้า ดวงตาสีเขียวสดมองสถานที่ตรงหน้าซักพัก ก่อนปากบางจะเริ่มขยับ
"โอ้ยยย ร้อนชะมัดเลยเฟ้ย กว่าจะถึงคฤหาสหอยลายบ้านี่" โกคุเดระ ฮายาโตะ บ่นพึมพำหน้าคฤหาสหลังสวย
"หอยลายคำเหลา"
ดังนั้นหนุ่มน้อยร่างบางเริ่มใช้นิ้วเรียวเอื้อมไปกดกริ่ง พลางบ่นในใจไปว่า....
' กริ่งไว้สำหรับเปรตรึไงฟระ สูงเอาโล่ยืดเกือบไม่ถึง... =*= '
ติ๊งต่องงงงงงงงงงงงงงงงง~
ติ๊งต่องงงงงงงงงงงงงงงงง~
ติ้งต่องงงงงงงงงงงงงงงงง~
ร่างบางแทบจะกระโดดงับกริ่งหน้าบ้าน กดไปถึงสามครั้งแล้ว แต่ก้ไม่มีใครมาเปิดประตูซักที
โกคุเดระตัดสินใจจะบอมบ์ประตูทิ้งซะ แต่แล้ว ประตูก้เปิดออก.....................
" โว้ยยยย !! กดหาไรฟะ บ้านไม่มีกริ่งเรอะ ! คุณผู้หญิงเค้าตกใจหมดแล้วนะเฟ้ย!! "
เมื่อเปิดประตูออกมาปรากฏว่า หนุ่มน้อยหน้าหวานของเรากลับโดนซัดใส่เป็นชุด
' กดแค่ 3 ครั้งเนี่ยนะ? '
"แล้วแกเป็นใครฟะ? "
เมื่อสติกลับคืนก็รีบตอบไปทันใด
"โกคุเดระ ฮายาโตะ จะมาเป็นครูสอนให้คุณชาย! "
ได้ยินดังนั้น สเปลบี สควอโล่จึงเปิดประตูให้กว้างขึ้นเพื่อให้โกคุเดระเข้ามา
"เหอะ!! เข้ามาสิว้อย ยืนบื้ออยู่ได้!!"
"ว่าไงนะไอ้หัวหงอก!!"
"โว้ยยยยย"
ทันใดที่เด็กหนุ่มนาม โกคุเดระ สาวเท้าเข้าไปในคฤหาสน์ สคอลโล่ก็ฉุนในใจ
'เอ็งไม่หงอกรึไงฟระ!! '
โกคุเดระหันกลับไปมองสวคอโล่ฉุนๆก่อนจะเดินเข้ามาภายในคฤหาสน์
"เธอเหรอที่จะมาสอนคุณชายน่ะ....."
เสียงทุ้มต่ำของชายใส่เสื้อลายวัวพิลึก(?)เอ่ยขึ้น เจ้าของร่างนั้นค่อยๆเดินเข้ามาหาโกคุเดระช้าๆ "ตามมาสิ ชั้นจะพาไปหาคุณชาย"
" -*- ครับ..."
พอถึงที่หมายที่ชายผู้นั้นจึงเคาะประตูแล้วเอ่ยขึ้นมาว่า
"คุณผู้หญิงครับ คุณครูของคุณชายน้อยมาแล้วครับ"
"..ให้เข้ามาได้..."
โกคุเทระสาวเท้าเข้าไปในห้องตามเสียงเรียก
"เธอชื่ออะไร?"
คนตัวเล็กเจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลสดเอ่ยถามโกคุเดระทันที
โกคุเทระมองคนตรงหน้า และคิดว่านี่คงเป็นคุณผู้หญิงของคฤหาสนี้
ซาวาดะ สึนะโยชิ..
"สวัสดีครับ โกคุเดระ ฮายาโตะครับ....."
ชายหนุ่มที่นำทางหนุ่มน้อยหน้าหวานเกิดอาการอึ้งขึ้นมา
'ต่อหน้าคุณหญิงทำไมเอ็งแอ๊บจังฟะ !! '
" เธอมั่นใจว่าจะสอนลูกชายชั้นได้......ใช่มั้ย? "
"ครับ" โกคุเดระตอบอย่างสุภาพ
"ยามาโมโตะ ต่อจากวันนี้ เค้าคนนี้จะมาช่วยสอนลูกน่ะ" สึนะหันหลังไปเรียกเด็กหนุ่มอีกคนที่นั่งงุดจิ้มพุงตุ๊กตาสัปปะรด(?)อยู่
"ว้าว ! พะ...พะ..พี่ชายจะมาสอนผมสินะครับ"
!? นี่ตรูต้องมาสอนเด็กเอ๋อเรอะ!?
"^ ^' ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปพี่จะมาสอนเธอนะ "
' ตรูเกลียดเด็ก.... '
"ครับ ! พี...พี่ฮายาโตะ ^ ^ "
เด็กหนุ่มว่าพลางกระโดดกอดคอร่างบางตรงหน้า จนโกคุเทระเกือบหงายหลัง
'ไอ้เด็กบ้าาาาา'
โกคุเทระ สครีมในใจ พลางมองยามาโมโตะที่กำลังนัวเนียเขาราวกับเด็กได้อมยิ้ม
" ฮะๆ พี่จะล้มแล้วนะยามาโมโตะ ^ ^* "
เส้นด้ายอารมณ์เส้นบางๆ ของโกคุเดระเริ่มตึงเกินไปแล้ว
"ขะ...ขอโทษฮะ ดีใจเกินไปที่พี่สวย...เอ้ย ! ใจดีเกินปะ...ไปน่ะฮะ ^ ^ ;; "
'ตรูไม่ได้หูฝาดนะเฟ้ย แกว่าชั้นหลอกง่ายใช่มั้ย!? '
โกคุเทระมองหน้ายามาโมโตะเคืองๆ นิดๆ
ก่อนจะหันไปคุยกะสึนะ (เกือบลืมว่าสึนะยังอยุ่)
"เอ่อ วางใจได้ครับผมจะช่วยสอนคุณชายเอง "
สึนะพยักหน้ารับช้าๆ ก่อน จะเปิดประตูออกไป
"แล้วชั้นจะให้คนเตรียมห้องให้เธอนะ.."
" ครับ ขอบคุณมากนะครับ ^ ^ "
คุณผู้หญิงคงจะเป็นคนดีสินะ ...
"แรมโบ้พาโกคุเดระคุงไปห้องได้แล้วล่ะ"
"ครับ คุณหญิง.."
ส่วนเจ้านี่คงจะหยิ่งๆ เล็กน้อยสินะ - -*
"ตามมาสิ.." แรมโบ้ว่าพลางเดินนำหน้าไปยังชั้นสาม
"พี่ฮายาโตะ ผมไปด้วย!!"
พูดจบไม่ทันไรหนุ่มน้อยเอ๋อรับประทานนี้เดินได้ 3 ก้าวก็สะดุดขาตัวเองล้มลง
"ว๊ากกกก!! "
"ยะ...ยามาโมโตะ อย่าลุกเร็วสิ ! "
"ขะ...ขอโทษฮะ... T ^ T "
"จะมาก็มานะ....อย่ารีบสิ"
"ได้ฮะ ^ ^"
ในขณะนั้นเองทุกคนก็คิดเหมือนๆกันว่า ' ไอ้นี่มันเนียนล้ม! '
โกคุเทระหันไปมองยามาโมโตะ ก่อนจะทำเสียงจิ๊จ๊ะในคอ ' ซุ่มซ่ามชะมัด '
ยามาโมโตะที่เห็นโกคุเทระมองหน้าตัวเอง ก็เกิดอาการเข้าใจผิด ยิ้มหน้าบานกลับไปอย่างรื่นเริง ทำเอาความคิดโกคุเทระสะดุดเลยทีเดียวเชียว
"พี่ฮายาโตะครับ อุ้มผมหน่อยสิฮะ^ 0 ^ "
หา!? ตัวใหญ่ยังกะควาย! ใครจะไปอุ้มได้ฟระ!
"ฮะๆ ล้อเล่นมากไปมั้งพี่อุ้มไม่ไหวหรอกนะ ^ ^;; "
' ฮะๆ พี่ฮายาโตะนี่น่ารักจริงๆ ยังแอ๊บใจดีต่ออีก ด่าผมเลยก็ได้ฮะ ผมชอบ !! ^ ^"
ทันใดความคิดของยามาโมโตะได้สิ้นสุดลง เจ้าตัวก็ได้ยิ้มหื่นๆ ออกมา...
' ควรจะเตือนดีมั้ยเนี่ย....ลูกเรามันเป็นพวกมาโซ....= ="
โกคุเทระปั้นสีห้นาไม่ถูก ก่อนจะพยายามฉุดยามาโมโตะให้ขึ้นมา แต่เหมือน .. เจ้าตัวจะขืนไว้ซะนี่
ขณะที่กำลังฉุกกระชากลากดึงอยู่นั้น ๆ อยู่ดี ๆ ยามาโมโตะก็ตัวเบาลง(?) ทำให้โกคุเทระเสียการทรงตัว ล้มลงไปกับพื้น โดยมียามาโมโตะนอนทับอย่ข้างบน
"เว้ย ย ย ไอ้บ้า ออกไปน่ะเว้ย หนักชิบ กินไรมาเนี่ย !!! " โกคุเทระที่โดนทับถึงกับฟิวส์ขาด ว่าออกไหปชุดใหญ่ แต่แทนที่ยามาโมโตะจะสลด กับยิ้ม(หื่น ๆ ) ออกมา
' ซวยแล้วสิเอ็ง ' ......
"พี่ฮายาโตะ นี่เป็นพวกที่ชอบใช้เสียงสินะฮะ ^ ^ "
' อึก...เจ้าบ้านี่..หรือว่า....หรือว่ามันจะเป็น!?'
ขณะที่โกคุเดระ ฮายาโตะยังสติล่องลอยอยู่ ยามาโมโตะมองหนุ่มน้อยหน้าหวานของเราด้วยสายตาแทะโลม...
"พี่ฮายาะโตะ ... น่ากินจังน่ะครับ" ยามาโมโตะ พูดพร้อมยิ้มหวาน ริมฝีปากพยายามเลื่อนเข้าไปใกล้
"อ่ะแฮ่ม ... จะทำอะไรกัน คุณแรมโบ้ไม่ว่าหรอกน่ะ แต่ไปที่ห้องก่อนได้ไม๊ คุณแรมโบ้อยากไปเล่น"
เปรียบเสมือนเสียงมาจากสวรรค์ เมื่อลูกระเบิดขนาดย่อมถูกปาใส่หน้าของคุณหนูประจำบ้านอย่างยามาโมโตะ โดยฝีมือ .. แรมโบ้ ที่ตอนนี้กระทืบเท้าอยู่ข้าง ๆ อย่างไม่พอใจ
ยามาโมโตะหันขวับไปมองด้วยสายตาอาฆาตทำให้ก๊กน้อยของเรา มีโอกาสดิ้นหลุดออกมา
"รีบนำไปสิ.. " เขากล่าวเรียบๆ ก่อนจะรีบเดินตามอย่างไม่หันมาสนใจยามาโมโตะอีก
"พี่ฮายาโตะอ๊า า า รอผมด้วยสิครับ !! " ยามาโมโตะร้องพร้อมกับวิ่งตามมา แน่นอน .. ไม่นานก็ตามทัน ใครใช้ให้แก(โกคุเทระ) เกิดมาเตี้ยกว่ายามาโมโตะเองล่ะ
ทันทีที่ถึงที่หมาย...
"นี่ห้องของคุณจัดการข้าวของเองนะ ไปก่อนล่ะ"
"ขอบคุณ...."
ทั้งคู่ต่างมีสายฟ้า เพ่งใส่กัน ทั้งๆที่หน้าตายังเป็นปกติ
"พี่ฮายาโตะ ผมช่วยมั้ยฮะ ^ ^ "
"ม...ไม่เป็นไรหรอกยามาโมโตะคุง ^ ^ "
' ตอนนี้รู้สถานะตัวเองแล้วถ้าเราด่ามันเมื่อไหร่...โหมดดาร์กมันจะผลุบๆโผล่ๆเมื่อนั้นสินะ....
' อะไรอ้า ! ทำไมพี่ฮายาโตะไม่ด่าผมแล้วล่ะฮะ ! ผมออกจะชอบนะ'
"เอ่อ ... ทาเคชิคุง ไปรอที่ห้องก่อนน่ะครับ เดี๊ยวพี่ขอจัดของแปปนึง แล้วจะตามไปน่ะ...ครับ"
โกคุเทระพูดพร้อมยิ้มหวาน แต่ยามาโมโตะกลับไม่พอใจเข้าไปใหญ่
"ไม่ครับ!! ผมอยากช่วย พี่ขอต้องให้ผมช่วย !! "
ยามาโมโตะพูดพร้อมทำแก้มป่อง อย่างเอาแต่ใจ(มากก)
' นะ .. หน็อย ไอ้เด้กนี่ .... เย็นไว้ ๆ '
"ยามาโมโตะ .... " โกคุเทระพูดเสียงต่ำ
' ด่าเลยครับ ๆ ' ยามาโมโตะยิ้มออกมารอฟังคำด่าของโกคุเทระ แต่ ... ผิดคาด ?
"ฮึก ... ไปรอก่อนเถอะน่ะ ..พี่ ... พี่ขอร้อง .. ฮึก .. ทำไม ไม่ฟังพี่มั้งเลยล่ะ ฮึก"
โกคุเทระ(แสร้ง)บีบน้ำตา ทำเอายามาโมโตะที่รอฟังคำด่าอยู่ถึงกลับเหวอ
"อะ..เออ ผม ผมไปแล้วครับ หยุดร้องน่ะครับ .. ผมไปแล้วครับ ผมไปแล้วน่ะคร๊าบบบ" ยามาโมโตะพูดพร้อมถอยหลังไปเรื่อย ๆ จนออกไปจากห้อง
"ชิ ! " โกคุเทระปราดน้ำตา ก่อนจะนำบุหรี่ขึ้นมาสูบ
' แค่นี้ก็คงจะเลิกยุ่งกับชั้นได้ซักพักล่ะนะ...'
คิดจบทันไรก็เริ่มบรรจงจัดของในห้องต่อไป....
"พี่ฮายาโตะ คร้าบ! "
"ฮะ...อะ..อะไรเหรอยามาโมโตะ ^ ^;; "
"ถึงเวลาเรียนแล้วฮะ ไปกันๆๆๆๆๆๆ "
โกคุเดระ ฮายาโตะ เริ่มฟิวส์ขาดอีกเล็กน้อย...
' เห็นมั้ยว่ากำลังทำอะไรอยู่!!
" นะ ... น้องยามาโมโตะไปก่อนเถอะ เด๊วพี่ตามไป ^ ^ ++ "
โกคุเทระพยายามพูดอย่างข่มอารมณ์ไว้
ทันใดนั้น เหมือนยามาโมโตะพึ่งเห็นสิ่งที่โกคุเทระถืออยู่
"พี่ฮายาโตะครับ .. " ยามาโมโตะพูดเสียงเรียบ
' เห้ ย ยย ไหงอยู่ดี ๆ เข้าโหมดดาร์กว๊ะ ด่าก็ยังไม่ได้ด่า ' โกคุเทระคิดเหงื่อตก
"ในมือพี่น่ะ ... ขอผมได้ไม๊ครับ ? " ยามาโมโตะถามพร้อมยื่นมือไปข้างหน้า
"ฮ่ะ ? ไอ้นี่น่ะหรอ จะเอาไปทำไม มันไม่ดีหรอก ไปรอที่ห้องก่อนเหอะ เดี๊ยวพี่ตามไป" โกคุเทระโบกมือทำนองให้ยามาโมโตะออกไป ก่อนจะสูบบุหรี่ในมือต่อ
"ก็รู้ทั้งรู้นิครับว่าไม่ดี .. แล้วยังจะสูบทำไมครับ"
เพียงวูบเดียว บุหรี่ในมือของโกคุเทระก็กลายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย เขาหันไปมองยามาโมโตะที่กำลังเก็บดาบเข้าฝักอย่างไม่เข้าใจ (ไม่เข้าใจว่าฟันตอนไหน + ทำไปทำไม)
"ได้เวลาแล้วน่ะครับ ..ไปเถอะ"ยามาโมโตะไม่รอให้โกคุเทระตอบ ฉุดโกคุเทระออกไปทันที
"เอาล่ะครับ ยามาโมโตะคุงลองตอบสิครับ 3+4 = เท่าไหร่ "
โกคุเทระดันแว่น ไม้ที่มือชี้ไปที่โจทย์บนกระดาน
"อื้ม .. สี่ ลบ สาม เท่ากับ .... " ยามาโมโตะยกนิ้วขึ้นมารับ
"สามบวกสี่ครับ" โกคุเทระกล่าวเรียบ ๆ ก่อนจะดันแว่นอีกรอบ
"อ๋อ ๆ สามบวกสี่ ... สามแล้ว สี่ ห้า หก เจ็ด เจ็ดครับ !!! " ยามาโมโตะที่นั่งนับนิ้วมานานก็ยกนิ้วเจ็ดนิ้วให้โกคุเทระดูด้วยความภาคภูมิใจ
"เก่งครับ งั้น ข้อต่อไปน่ะครับ ... " โกคุเทระกำลังจะเขียนโจทย์ข้อต่อไป แต่ก็มีเสียงขัดขึ้น
"พี่ฮายาโตะครับ .. ผมอยากเล่นง่ะ"
"ตอนนี้เรียนอยู่ไม่ใช่เหรอ..."
"ก็ผมอยากเล่นง่ะ"
"ยามาโมโตะบอกอยากเรียนเองไม่ใช่เหรอครับ...^ ^* "
' เอาเลยๆๆ ด่าผมๆๆๆ '
"เล่นๆๆๆ"
"=*= ไม่"
"เล่นน้าคร้าบบบ ^ ^"
*ผึง* เสียงอะไรบางอย่างขาด
"บอกว่าไม่เล่นก็ไม่เล่นไง ! อยากเรียนไม่ใช่เหรอ ก็เรียนซะสิ ! แบบนี้เมื่อไหร่จะเก่งล่ะ !!! "
" หึหึ ในที่สุด พี่ฮายาโตะก็เล่นกับผมแล้วสิน่ะครับ" ยามาโมโตะยิ้มที่มุมปาก ก่อนจะค่อย ๆลุกขึ้นบิดขี้เกียจ สองเท้าก้าวเข้าไปหาร่างบางตรงหน้า
"นะ..นี่ ใครไปเล่นกับยามาโมโตะคุงหรอครับ" ร่างบางพยายามใจดีสู้เสือ ทั้ง ๆที่เสียงสั่นจนแทบควบคุมไม่ได้ ' เว้ย เข้าโหมดดาร์กง่ายจังฟร่ะ '
.
.
.
.
.
TBC....
เม้นๆกันหน่อยนะคะ....
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นค่ะ....
ความคิดเห็น