คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : บทที่7 ตัวประกัน
บทที่7 ตัวประกัน
‘ค่ะ ท่านแม่ โยโกะพูดอยู่ค่ะ’
‘โยโกะ ช่วยไปที่อาณาจักรโคลว์หน่อยสิ มีการข้ามมิติอย่างผิดกฎหมายเกิดขึ้นอีกแล้ว ข้าจะพยายามกันไม่ให้เขาหนีออกจากอาณาจักรนั้นได้อีก อ้อ อย่าลืมเอาผ้าคลุมไปด้วยนะ อาณาจักรโคลว์น่ะเป็นอาณาจักรแห่งทะเลทราย’
“ซะ...ซากุระ?” เจ้าชายโทยะมองซ้ายมองขวา
“ฉะ...ฉันเหรอ?” เจ้าหญิงซากุระเองก็จ้องซากุระไม่วางตา
นาเดชิโกะเห็นว่าเรื่องมันชักจะไปกันใหญ่แล้ว จึงรีบดึงเด็กสาวที่กอดเธอแน่นออกมา
“ฉันไม่ใช่แม่ของหนูหรอกนะจ๊ะ” หญิงสาวยิ้มอ่อนโยนมองเด็กสาวที่ร้องไห้น้ำตานองหน้า
“ท่านแม่ นี่มันเรื่องอะไรกันครับ?” เจ้าชายโทยะสับสนจนทำอะไรแทบไม่ถูก
“พวกเขาเป็นผู้เดินทางมาจากอีกโลกหนึ่ง” นาเดชิโกะอธิบายให้ฟังง่ายๆ ก่อนจะมองเลยไปยังเชาหลางและยูกิโตะที่ผุดลุกขึ้นมา “ใช่ไหมจ๊ะ?”
“คะ...ครับ” เชาหลางและยูกิโตะปลดผ้าคลุมลง ทำให้คนทั้งหมดตกตะลึงยิ่งขึ้น
“พวกเราเดินทางมาที่นี่เพราะมีสาเหตุน่ะครับ คือ...” เชาหลางจากอีกโลกพยายามอธิบาย แต่ก่อนที่จะเป็นเช่นนั้น เสียงร้องของเจ้าหญิงซากุระก็ดังขึ้นเสียก่อน
“เจ้าสินะ เจ้าหญิงซากุระแห่งอาณาจักรโคลว์” โยโกะเข้าไปหาเจ้าหญิงซากุระตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่อาจทราบได้
“ฉะ...ฉันเองค่ะ คุณคือ...อึก!” ซากุระส่งเสียงร้องเมื่อมือของเด็กสาวพุ่งทะลวงอกของเธออย่างรวดเร็ว
“เธอ! เธอเป็นใครกันแน่! คิดจะทำอะไรซากุระกัน! ปล่อยเธอเดี๋ยวนี้นะ!” โทยะตะโกนลั่นท่ามกลางความตกตะลึงของทุกคนในที่แห่งนั้น
“พูดมากจริงนะ เจ้าชายแห่งอาณาจักรโคลว์” โยโกะเอ่ยด้วยสีหน้ากึ่งรำคาญ ก่อนจะกล่าวคำต่อไปด้วยสีหน้าที่เหมือนจะบอกว่ามันก็ต้องเป็นอย่างนั้นอยู่แล้ว
“ข้าคือผู้อัญเชิญตุ๊กตา ดังนั้นจะให้ข้าทำอะไรอีกล่ะนอกจากดึงวิญญาณออกมาเพื่อยัดใส่ตุ๊กตาน่ะ”
“วะ...ว่าไงนะ” ยังไม่ทันสิ้นคำของโทยะ เด็กสาวก็พลันกระชากมือกลับออกมาพร้อมกับขนนกแห่งความทรงจำเส้นหนึ่ง ปล่อยให้ร่างขององค์หญิงแห่งอาณาจักรโคลว์ร่วงลงราวกับตุ๊กตาชักใยที่สายป่านขาด
“เอาล่ะ ได้วัตถุดิบมาแล้ว ตอนนี้...คงได้เวลาสร้างตุ๊กตากันเสียทีล่ะ”
“คะ...คุณหมายความว่ายังไงกัน...อึก!” เชาหลางที่คิดจะเข้าไปห้ามถูกเด็กสาวทะลวงอกเข้าไปอีกคน
“เจ้าขอให้ข้าช่วยสร้างตุ๊กตาให้เองไม่ใช่หรือ? ข้าไม่ได้มาที่นี่เพียงเพราะจะจัดการปัญหาของอีตาฟู่หมิงอะไรนั่นอย่างเดียวหรอกนะ อย่าลืมสิ” ขนนกอีกเส้นมาอยู่ในมือของเธอ ในขณะที่เชาหลางเองก็ล้มลงไปเช่นเดียวกับเจ้าหญิงซากุระ
“นี่เธอ...” โทยะที่เห็นร่างของเด็กหนุ่มสาวล้มลงไปกับตาผุดลุกขึ้นพุ่งเข้าใส่โยโกะอย่างรวดเร็ว
แต่ก็ไม่เร็วเท่าฟาย...เด็กชายยกมือขึ้น และเกราะป้องกันที่มองไม่เห็นก็ปรากฏขึ้นรอบตัวโยโกะ ทำให้เจ้าชายหนุ่มไม่อาจทำอะไรเธอได้เลยแม้แต่ปลายก้อย
“ฟาย” จอมเวทหนุ่มเรียกแฝดพี่อย่างตกตะลึง
“ถ้าคิดจะทำร้ายมาสเตอร์ของผม ก็ต้องกำจัดผมไปให้ได้ก่อนนะครับ” เด็กชายบอกเรียบๆ แต่ท่าทางจริงจังเหมือนว่ามันเป็นเรื่องคอขาดบาดตาย และเขาก็ยอมทิ้งชีวิตนี้ไปเพื่อเธอคนนี้จริงๆ
บรรยากาศในที่นั้นเคร่งเครียดขึ้นทันที ทุกคนจ้องตากันนิ่ง
“น่ะ...นี่มันเกิดอะไรขึ้น” เชาหลางพยายามครองสติลุกขึ้น เขาเงยหน้ามองขนนกทั้งสองเส้นในมือของเด็กสาว เจ้าหญิงซากุระลุกขึ้นมาอย่างมึนๆข้างๆเขา
“คุณโยโกะ นี่มันเรื่องอะไรกันครับ? ทำไมคุณถึง...”
“ข้าจะถามเจ้าเป็นครั้งสุดท้ายนะ เจ้าอยากให้ข้าสร้างตุ๊กตาให้เจ้าจริงๆงั้นหรือ?” โยโกะถามขึ้น ทำให้เด็กหนุ่มชะงักไปทันที
“แน่นอนครับ”
“การเป็นตุ๊กตานั้นมีข้อจำกัดมากมาย หนึ่งคือไม่อาจขัดขืนคำสั่งของเจ้านายได้ ถ้าข้าสั่งให้พวกท่านไปตาย พวกท่านก็ต้องทำ” เด็กสาวเริ่มร่าย “ต่อมาคือหากสร้างขึ้นมาแล้วจะยกเลิกไม่ได้จนกว่าข้าจะยินยอม หรือไม่ก็จนกว่าข้าจะตาย ถ้าเป็นในกรณีเหล่านี้ ร่างตุ๊กตาจะสลายไป และพวกท่านจะเหลือเพียงวิญญาณเหมือนเดิม ขอเตือนไว้ก่อนว่าถ้าเคยเป็นตุ๊กตามาก่อนแล้ว จะไม่สามารถทำพันธะสัญญากับผู้อัญเชิญตุ๊กตาได้อีกเป็นครั้งที่สอง” คำพูดนี้เหมือนจะไม่ได้พูดกับเชาหลางและเจ้าหญิงซากุระ หากแต่เป็นขนนกทั้งสอง
“อีกกรณีหนึ่งคือร่างตุ๊กตาถูกทำลาย ไม่ว่าจะด้วยอาวุธหรือเวทมนตร์ ในกรณีนั้น ดวงวิญญาณจะแตกสลายไปทันที และจะไม่มีสิทธิ์กลับไปเป็นแม้แต่ดวงวิญญาณ หรือก็คือ...จะสูญสลายไปตลอดกาล ไม่ได้ผุดได้เกิดอีก”
“อีกอย่าง พวกท่านเป็นจอมเวท พลังเวทจะถูกจำกัดอยู่แค่พลังเวทที่ข้าให้พวกท่านไป ดังนั้นหากพวกท่านตอบตกลงจริงๆ ข้าจะขอจำกัดสิทธิ์ในการใช้เวทมนตร์ของพวกท่าน ให้ใช้ได้เฉพาะในกรณีป้องกันตัวเองเท่านั้น” โยโกะพูดเนิบๆ คราวนี้เห็นชัดแล้วว่าเธอพูดกับขนนกจริงๆ
“เข้าใจล่ะ ถ้าอย่างนั้นข้าคงต้องขอตัวไปหาห้องสงบๆสักห้องในการสร้างร่างตุ๊กตาทั้งสอง ไปก่อนนะ ฝากเรื่องของตาฟู่หมิงอะไรนั่นด้วยก็แล้วกัน” เด็กสาวพูดเองเออเองในสายตาคนอื่น แต่ในสายตาของฟายตัวน้อย เขาเห็นชัดเจนว่าขนนกเหล่านั้นกลายเป็นร่างของเชาหลางและซากุระในร่างของผู้ใหญ่ หรือก็คือร่างพ่อแม่ของเชาหลางที่นั่งหมดแรงอยู่ในตอนนี้นั่นเอง
“แต่คุณโยโกะ แบบนี้ก็เท่ากับว่าคุณทิ้งภาระไว้ให้คนอื่นน่ะสิครับ” เด็กชายพูดไปอย่างนั้นแหละ เขาไม่คิดหรอกว่าคนอยากโยโกะจะหันกลับมารับผิดชอบหน้าที่ที่โบ้ยให้คนอื่นไปแล้ว
หน้าที่อธิบายเรื่องราวทั้งหมดตกเป็นของฟายอย่างช่วยไม่ได้ เขาอธิบายให้ทุกคนฟังว่าที่โยโกะทำไปนั้นเป็นเพียงการดึงวิญญาณของร่างโคลนทั้งสองที่กลายเป็นขนนกซึมหายเข้าไปในร่างของทั้งคู่ออกมาเท่านั้น และเธอจะสร้างร่างกายให้กับพวกเขาทั้งคู่ ซึ่งคาดว่าคงต้องใช้เวลาสักพัก ดังนั้นในตอนนี้ก็ขอให้ทุกคนช่วยกันจัดการเรื่องของฟู่หมิงกันเองไปก่อน
เชาหลางซึ่งมาจากต่างโลกกับซากุระอธิบายสถานการณ์ต่างๆให้ชาวอาณาจักรโคลว์ได้ฟัง ซากุระยอมรับว่าตัวเธอเป็นผู้สืบทอดของโคลว์ โดยทั้งเธอ เคโระ ยูกิโตะ รวมถึงเชาหลางต้องการยุติปัญหาที่เกิดขึ้นจากโคลว์ไม่ให้มารบกวนโลกใบนี้ จึงจะขอพักอยู่ที่นี่จนกว่าเรื่องทั้งหมดจะจบลง
ทุกคนรับฟังเรื่องราวทั้งหมดและยินดีให้ความร่วมมือ ดังนั้นเรื่องราวความสับสนทั้งหมดจึงจบลงด้วยดีเช่นนี้เอง
“หมายความว่าท่านแม่ที่โลกของเธอตายไปแล้วอย่างนั้นเหรอ?” เจ้าหญิงซากุระสนิทกับอีกตัวตนหนึ่งของเธอได้อย่างรวดเร็ว
“อื้ม ท่านป่วยตายไปตั้งแต่ตอนที่ฉันอายุได้สามขวบ แต่ว่าพี่ชายก็บอกว่าแม่น่ะยังอยู่กับเราเสมอ” ซากุระบอก
“ท่านพี่ของฉันน่ะก็เป็นแต่จับดาบต่อสู้นั่นแหละ แต่ดูเหมือนว่าท่านพี่ของโลกเธอจะมีพลังมากเลยสินะ ฉันเองก็มองเห็นนะ วิญญาณน่ะ” ซากุระสะดุ้งทันที
“ธะ...เธอเห็นวิญญาณเหรอ?”
“เธอกลัววิญญาณเหรอ?” เจ้าหญิงซากุระประหลาดใจ
“พี่เขามองเห็นวิญญาณ ชอบแกล้งบอกว่าตรงนั้นตรงนี้มีผีอยู่เรื่อย ฉันก็เลย...”
“ฉันเข้าใจจ้ะ ท่านพี่น่ะชอบแกล้งฉันจะตาย” เจ้าหญิงซากุระพยักหน้า
“ใช่ไหมๆ พี่น่ะนิสัยเสียที่สุดเลย!”
“ฮัดชิ้ว!” เจ้าชายโทยะจามออกมา
“เป็นหวัดเหรอโทยะ?” นักบวชยูกิโตะถาม
“กินอิ่มนอนหลับดีหรือเปล่า?” ยูกิโตะถามต่อ
“ไม่ต้องถามกันขนาดนั้นก็ได้ คงจะมีใครสักคนนินทาฉันอยู่นั่นแหละ” เจ้าชายโทยะไม่ชินกับการมียูกิโตะสองคนมาคอยห่วงเสียที
“หมายความว่าที่โบราณสถานนั้นมีอายุมาหลายพันปีแล้วเหรอครับ?” เชาหลางจากต่างโลกเบิกตาฟังเชาหลางอธิบายถึงงานที่เขาทำที่นี่เพลิน
“แหม เชาหลางคุงจากอีกโลกเองก็สนใจโบราณคดีเหมือนกันเหรอเนี่ย?” ฟาย...ไม่สิ ตอนนี้สมควรเรียกเขาว่ายูอิ เอ่ยถาม
“ผมชอบมันมากเลยครับ” เชาหลางพยักหน้าอย่างเอาจริงเอาจัง
“เหมือนกันไปซะหมดเลยนะ” คุโรงาเนะทักขึ้น แต่เชาหลางทั้งสองต่างก็ไม่ได้ฟังเขาเลย ดังนั้นชายหนุ่มจึงได้แต่ร้องเฮอะอย่างไม่สบอารมณ์
แล้วเวลาก็ผ่านไปเช่นนี้เอง
วูบ!
คนส่วนใหญ่ชะงักการกระทำของตนเมื่อสัมผัสได้ถึงจิตแปลกประหลาด มีเพียงราชาฟูจิทากะ เจ้าชายโทยะ และคุโรงาเนะเท่านั้นที่ไม่ได้รับรู้ถึงความเปลี่ยนแปลงของสถานการณ์ แต่กระนั้นเมื่อได้รับการบอกจากคนรอบข้าง พวกเชาหลางและพวกซากุระ รวมไปถึงเจ้าชายโทยะกับนักบวชยูกิโตะก็พากันตามจิตสัมผัสออกมาจนถึงโบราณสถานแทบจะในทันที
ชายหนุ่มในชุดจีนนามฟู่หมิงยืนอยู่ท่ามกลางหนองน้ำศักดิ์สิทธิ์อย่างที่คิดไว้ เขาหรี่ตาเมื่อมองเห็นซากุระกับเชาหลางทั้งสองคน “พวกเจ้าอีกแล้วรึ?”
“คุณคิดจะมาทำอะไรที่โลกนี้กันคะ?” ซากุระร้องถามทันที เธอก้าวไปด้านหน้า
“ฉันคือผู้สืบทอดของคุณโคลว์ ฉันไม่ได้โกหกนะคะ แล้วคุณโคลว์ก็ไม่รู้วิธีการชุบชีวิตคนด้วย!”
“อย่าได้คิดปิดบัง” ชายหนุ่มมองไปยังเชาหลางอย่างหมายมาด “ในโลกนี้เก็บความลับของการชุบชีวิตไว้ใช่หรือไม่? ข้ารู้ว่าพวกเจ้าเป็นคนจัดการเฟย์ ว่อง รีด และในโลกใบนี้ก็มีกลิ่นอายของโคลว์อยู่อีกด้วย”
“โกหก! โคลว์จะมายังโลกใบนี้ได้ยังไงกัน เป็นไปไม่ได้หรอก!” เคโระรีบค้าน
“ไม่หรอกครับ โคลว์เคยมาที่อาณาจักรโคลว์จริงๆ” ฟายบอก เขาหันไปหายูอิเพื่อขอคำยืนยัน
จอมเวทผู้รู้แผนการของเฟย์ ว่อง รีด มาตั้งแต่แรกเริ่มเห็นด้วยกับพี่ชาย “โคลว์มาที่โลกนี้เพื่อปิดช่องว่างที่หายไปจากการที่เชาหลางคุงย้อนเวลากลับไปเพื่อช่วยเหลือเจ้าหญิงซากุระ โดยการแสดงตัวเป็นราชาของอาณาจักรโคลว์ เป็นพ่อของร่างโคลนของเจ้าหญิง”
“โกหกน่า!” เคโระตกตะลึงกับความจริงที่ได้พบมาก
“แต่ถึงอย่างนั้น ฉันก็บอกได้เลยว่าโคลว์ไม่เคยมีเวทมนตร์ที่ชุบชีวิตคนได้” ตุ๊กตายัดนุ่นเอ่ยอย่างมั่นใจ
“เจ้าเป็นใครถึงได้รู้เรื่องของโคลว์ดีนัก?” ฟู่หมิงพูดขึ้นอย่างไม่เห็นเป็นสำคัญ และเตรียมฟาดเคโระปลิวไปอีกครั้ง แต่คราวนี้ผู้พิทักษ์แห่งดวงอาทิตย์เตรียมตัวมาดีแล้ว เคโระกลับคืนสู่ร่างจริงและกางเกราะป้องกันการโจมตีจากชายหนุ่มได้อย่างทันท่วงทีท่ามกลางความตกตะลึงในสภาพที่เปลี่ยนไปของตุ๊กตายัดนุ่นสีเหลือง
“เจ้า...เคเบลรอส!?” ฟู่หมิงอึ้งไป เขาคิดไม่ถึงเลยว่าตุ๊กตาที่ว่านั้นกลับเป็นผู้พิทักษ์แห่งดวงอาทิตย์ไปได้ เขามองซากุระอย่างพินิจพิเคราะห์ “ถ้าเช่นนั้นเจ้าคงจะเป็นผู้สืบทอดของโคลว์จริงๆเสียแล้ว จงบอกข้ามา ทำอย่างไรจึงจะชุบชีวิตได้”
“ก็ฉันบอกแล้วไงคะว่าฉันไม่รู้หรอก” ซากุระไม่รู้จะอธิบายอย่างไรดีให้อีกฝ่ายเชื่อ
“เรื่องของแม่มดแห่งมิติมีเขียนเอาไว้อยู่ในบันทึกของตระกูลลี” เชาหลางพยายามช่วยซากุระ
“แม่มดแห่งมิติเป็นเพื่อนหนึ่งในน้อยคนที่โคลว์มีเพราะพลังเวทที่มหาศาลของเขา และเพราะอย่างนั้นเขาจึงเสียใจเวลาเธอจากเขาไป และความเสียใจนั้นกลายเป็นสิ่งที่หยุดเวลาของเธอไปโดยไม่รู้ตัว” เชาหลางแสดงให้เห็นว่าที่เขาไปพบครอบครัวนั้นไม่เพียงเพื่อเลื่อนตำแหน่งของตัวเองอย่างเดียวเท่านั้น แต่ก็ได้ทำการบ้านมาไม่น้อยเลย
“หยุดเวลางั้นหรือ!?” ฟู่หมิงนิ่งไป เขาพบว่านี่ไม่ใช่คำตอบที่เขาต้องการเลย เพราะนั่นก็ไม่ต่างจากการหยุดคนใกล้ตายไม่ให้ตายไปเท่านั้นเอง เขาไม่มีทางเชื่อเด็ดขาด โคลว์ที่ยิ่งใหญ่ถึงเพียงนั้นย่อมต้องสามารถหมุนโลกไปตามใจได้แน่นอน
“ไร้สาระ! จงบอกความจริงมา ไม่อย่างนั้นเจ้าจะได้เสียใจไปตลอดชีวิต!” ชายหนุ่มตะคอกอย่างดุร้าย ครั้นเมื่อเขาเห็นว่าไม่มีใครเคลื่อนไหวอะไรก็วาดมือออกเผยให้เห็นร่างที่ทำให้ซากุระต้องกรีดร้องเสียงดังและแทบจะพุ่งเข้าไปหาในทันที “พี่คะ!”
คราวนี้ไม่มีไม้กางเขนหรืออะไรทั้งนั้น มีเพียงโทยะที่ถูกตรึงไว้กลางอากาศในสภาพที่ไม่รู้สึกตัว สภาพอื่นๆอาจดูสมบูรณ์ดี แต่ซากุระมองพี่ชายแล้วก็รู้สึกสังหรณ์ไม่ดีเอาซะเลย เธอพยายามสะบัดเชาหลางออก “เชาหลางคุง ปล่อยฉันสิ!”
“นั่นเป็นกับดักนะ ซากุระ ตั้งสติหน่อยสิ!” เชาหลางร้องบอกคนรัก ทำให้ซากุระรู้สึกตัวขึ้นมาได้
“จงบอกมาแต่โดยดีจะดีกว่า ไม่อย่างนั้นก็อย่าหวังเลยว่าเจ้าจะได้เขากลับไปทั้งที่ยังมีลมหายใจ” ฟู่หมิงเอ่ยอย่างเลือดเย็น
“ไม่นะ!” ซากุระมองไม่เห็นทางออกเลยจริงๆ “ฉันไม่รู้จริงๆนะคะ ได้โปรดปล่อยพี่ชายฉันไปเถอะค่ะ!”
“เฮ้ย! นายกระต่ายดวงจันทร์!” เคเบลรอสร้องเรียกยูกิโตะที่พุ่งเข้าไปหาร่างของโทยะแบบไม่ดูตาม้าตาเรือ
“คุณยูกิโตะ!/ยูกิ!” ทุกคนพากันเรียกชื่อเขากันจ้าล่ะหวั่น แต่ยูกิโตะกลับไม่คิดที่จะหยุดวิ่ง เขามีสติเต็มที่เลยทีเดียว
สำหรับยูเอะ ซากุระจังอาจสำคัญที่สุด แต่สำหรับเขา...คนที่สำคัญที่สุดก็คือโทยะ คนเพียงคนเดียวที่เสียสละให้เขามากกว่าใคร และเป็นคนแรกที่ยอมรับเขาที่เป็นเขาจริงๆ
ฟู่หมิงเห็นชายหนุ่มวิ่งเข้ามาดื้อๆก็เพียงวาดมือไปส่งๆ นึกไม่ถึงว่ายูกิโตะจะหลบได้ด้วยพลังกายที่เหนือมนุษย์ของเขา ชายหนุ่มชะงัก และซัดพลังใส่ชายหนุ่มมากขึ้น ในตอนนั้นเอง สายน้ำภายในโถงก็เริ่มขยับ พุ่งขึ้นไปเป็นเกราะปกป้องชายหนุ่ม
เจ้าหญิงซากุระเป็นผู้บังคับพลังนั้น ซากุระเมื่อเห็นดังนั้นแล้วจึงเรียกคทาของตนออกมาบ้าง “รีรีส!”
“จงกลายเป็นโซ่พันธนาการ WINDY!” เด็กสาวเรียกใช้การ์ด แล้ว WINDY ก็พุ่งเข้าไปหาฟู่หมิง ชายหนุ่มขมวดคิ้วมองเธอ จากนั้นก็สะบัดมือเข้าใส่ WINDY ทำให้สายลมนั้นสลายไปทันที และจากนั้นเขาก็เริ่มเปลี่ยนเป้าหมายการโจมตีมาเป็นกลุ่มของพวกซากุระบ้าง
ยูอิรีบร่ายมนต์ป้องกันเอาไว้ อักขระมากมายผุดขึ้นล้อมรอบ
“ซากุระจัง รีบไปเถอะ” จอมเวทหนุ่มเข้าใจถึงความรู้สึกที่ต้องการช่วยเหลือพี่ชายของเด็กสาวดี จึงไม่คิดจะห้าม
ในชั่วขณะนั้น ฟู่หมิงก็ถอนหายใจออกมา “งี่เง่าจริงๆ”
ฉับพลันนั้น ร่างของตุ๊กตามากมายก็เดินออกมาจากช่องว่างของมิติ พวกเชาหลางเบิกตากว้าง เพราะนั่นเป็นร่างของเหล่าตุ๊กตานักเรียนในอาณาจักรพ็อพเพอนั่นเอง
ฟายรีบยิงปืนกลที่ติดตัวเขามาด้วยออกไปสะกัด ในขณะเดียวกันทั้งเจ้าชายโทยะ เชาหลางและคุโรงาเนะก็เริ่มลงมือต่อสู้
“คุณซากุระ ทางด้านนี้พวกเราจะจัดการเอง” นักบวชยูกิโตะพูดยิ้มๆ “พวกคุณรีบไปช่วยตัวผมทีเถอะ”
ซากุระและเชาหลางจากอีกโลกมองหน้ากันแล้วพยักหน้า
“อัญเชิญอัสนีบาต!” เชาหลางร้องพร้อมเรียกสายฟ้าออกมาทำลายสายพลังที่ฟู่หมิงคิดจะทำร้ายยูกิโตะ ทว่าก็ยังพลาดไปหลายสาย เคเบลรอสพยายามพ่นไฟช่วย ส่วนซากุระนั้นกำลังจะเรียกใช้การ์ดเช่นกัน แต่กลับเหลือบไปเห็นสายน้ำที่อ่อนกำลังลงเสียก่อน
“คุณยูกิโตะ!”
“ไม่ทันแล้ว!”
พลังสายหนึ่งหลุดรอดพุ่งเข้าไปหาโทยะและยูกิโตะผู้ไร้ซึ่งการป้องกันใดๆ
แล้วในวินาทีนั้นเอง แสงสีเงินยวงก็สว่างขึ้น
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ยูเอะกำลังจะปรากฏตัวแล้ว ใครเป็น fc ยูเอะ ขอเสียงหน่อยเร้ว!
เย้~~~! ไวท์ก็เป็น fc ยูเอะเหมือนกันค่า <3
ความคิดเห็น