Fic Tsubasa Chronicle & Cardcaptor Sakura [Doll Summoner] จบ

ลำดับตอนที่ #6 : บทที่5 อดีตของฟาย

บทที่5 อดีตของฟาย

‘ขอบคุณนะครับที่ช่วยมาสเตอร์ของผมเอาไว้’

‘ไม่เป็นไรหรอก ถึงอย่างไรทั้งฉันและคุณต่างก็เป็นสิ่งที่ถูกสร้างขึ้นมาเหมือนกันนี่นา’

‘พี่ชายเป็นใครคะ?’ เด็กหญิงวัยห้าขวบคนหนึ่งถามเขา

เด็กชายผู้มีรูปร่างอวบอิ่มน่ารักผิดกับร่างแท้จริงของเขาที่ผอมแห้งเงยหน้ามองเด็กหญิงตัวน้อยด้วยสายตาล่องลอย

เวลาผ่านไปเท่าไรก็ไม่อาจทราบได้ เขาอยู่ในสถานที่แห่งนี้เพียงลำพัง และไม่อาจออกไปได้ ร่างกายของเขาก็ถูกยูอิพาไปแล้ว มีคนสองสามคนผ่านมาแถวนี้ แต่ก็ไม่เคยมีใครมองเห็นหรือพูดคุยกับเขาได้เลย จิตใจของเด็กชายจึงด้านชาไปทีละน้อย จนกระทั่งถึงวันนี้

‘ผมคือผู้ที่ถูกจองจำ’ เขาตอบเรียบๆ

‘พี่ชายถูกขังอยู่ที่นี่เหรอคะ?’ เด็กหญิงเอียงคอถาม มองซ้ายมองขวาแล้วก็ขมวดคิ้ว ‘ไม่เห็นมีใครอยู่เลย’

‘ทุกคนไปสวรรค์กันหมดแล้ว มีผมคนเดียวที่ไปไหนไม่ได้’ เด็กชายเอ่ย

‘นี่ๆ ข้ามาที่นี่กับท่านแม่แล้วก็เซโตะล่ะ ตอนนี้ท่านแม่กับเซโตะไปทำงาน ข้ายังสู้ไม่เก่งเท่าไร ท่านแม่เลยให้ข้ารออยู่แถวนี้ก่อน’ เด็กหญิงปัดๆก้อนหินที่ติดกับหอคอยแล้วนั่งลง เด็กชายจึงนั่งลงตามไปด้วย

‘เซโตะน่ะชอบร้องไห้ แต่จริงๆแล้วก็ต่อสู้เก่งมากเลยล่ะ ถ้าเซโตะเอาจริง ข้าก็สู้เขาไม่ได้เลย’ เด็กหญิงยู่หน้า ‘ท่านแม่บอกว่าข้าไม่ได้เก่งด้านต่อสู้ก็จริง แต่ข้ามีความสามารถด้านเวทมนตร์ ข้ามีพรสวรรค์ด้านการเป็นผู้อัญเชิญตุ๊กตา ท่านแม่กับท่านลาลาเอาแต่บอกว่าข้ายังเด็กกว่าจะสร้างตุ๊กตาเยอะๆได้ ตอนนี้ก็เลยมีแค่ไลแคนท์ตนเดียวเอง’ เด็กหญิงทำหน้างอน พูดชื่อออกมาหลายชื่อซึ่งเขาไม่รู้จักเลยสักคนเดียว

‘ข้าอิจฉาเซโตะ’ เด็กหญิงเปลี่ยนเรื่องอีกแล้ว ‘เซโตะน่ะร้องไห้แล้วข้าก็ต้องปลอบ แต่ข้าร้องไห้แล้วก็ไม่มีใครปลอบเลย ถ้าพวกท่านแม่ยุ่ง ข้าก็ไปให้พวกท่านปล่อบไม่ได้ ไลแคนท์เองก็ไม่มีความอ่อนโยนเอาซะเลย’

เด็กชายเงยหน้ามองเด็กหญิงที่ยังจ้ออยู่เล็กน้อย แล้วจู่ๆแม่หนูน้อยก็หันมาทำตาเป็นประกายมองเขา

‘นี่ๆ ข้าอยากได้พี่ชาย พี่มาเป็นพี่ชายของข้าได้ไหม?’ เด็กชายอึ้งไปเล็กน้อย ครั้งแล้วเขาก็บอกข้อเท็จจริงออกไป

‘ผมตายไปแล้ว เป็นแค่วิญญาณ เป็นพี่ชายให้ไม่ได้หรอก’

‘ถ้างั้น...ถ้าข้าสร้างร่างกายให้พี่ชายได้ พี่จะยอมเป็นพี่ชายให้ข้าหรือเปล่า?’ เธอถามอย่างมีความหวัง

‘...อื้ม’ เด็กชายคิดๆดูแล้วการเป็นพี่ชายก็น่าจะดีกว่านั่งเบื่อล่องลอยไปอย่างนี้ เลยตอบตกลง

‘ไชโย!’ เด็กหญิงดีใจจนออกนอกหน้า ‘ข้าชื่อโยโกะ พี่ชายชื่ออะไรคะ’

‘ฟาย’ เด็กชายตอบ

‘พี่ฟาย ข้าขอทำพันธะสัญญากับพี่ ขอให้พี่พูดตามข้านะ’ เด็กชายพยักหน้า

‘ข้า...ฟาย’

‘ข้า...ฟาย’

‘ขอปวารณาตนเป็นทาสผู้ซื่อสัตย์ของมุโต้ โยโกะ ผู้อัญเชิญตุ๊กตา นายเหนือหัวแห่งข้า’ เด็กชายชะงักเมื่อถึงประโยคนี้ แต่เขาก็ยังเอ่ยตาม

‘ขอปวารณาตนเป็นทาสผู้ซื่อสัตย์ของมุโต้ โยโกะ ผู้อัญเชิญตุ๊กตา นายเหนือหัวแห่งข้า’

‘ต่อจากนี้ไม่ต้องพูดตามข้าแล้ว...ข้า มุโต้ โยโกะ ขอรับฟายเป็นวิญญาณใต้อาณัติ เป็นทาสรับใช้ผู้ซื่อสัตย์นับแต่บัดนี้เป็นต้นไป โดยข้าจะนับเขาเป็นพี่ชาย จะไม่ทารุณ กดขี่ หรือกระทำการใดให้ฟายไม่พอใจเป็นอันขาด’ วงเวทรูปดาวหกแฉกปรากฏขึ้นใต้เท้าของทั้งคู่ ฟายรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นที่ลูบไล่วิญญาณของข้า หลังจากนั้นเด็กชายก็รู้สึกตัว

ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง

‘เดี๋ยวไว้กลับบ้านไป ข้าจะสร้างร่างกายให้พี่นะ’ เด็กหญิงยิ้มกว้าง จับมือเขาเขย่าๆ

เด็กชายไม่ได้จับมือใครมานานแล้ว แม้จะมารู้เอาในตอนหลังว่ามีเพียงผู้เห็นวิญญาณเท่านั้นที่จะสัมผัสวิญญาณได้ก็ตาม แต่เขาก็อดยินดีไม่ได้ที่ได้รับความอบอุ่นจากมือของผู้มีชีวิตอีกครั้ง

แล้วหลังจากนั้นฟายก็ได้พบกับท่านแม่และเซโตะของโยโกะ ท่านแม่ของโยโกะมีนามว่าชิโรทากะ ซากุระ เธอเป็นคนสวย ผมสีดำขลับยาวแทบจะถึงข้อเท้าเลยทีเดียว ดวงตาก็เป็นสีดำ ท่าทางสงบเยือกเย็นและมีพลังมากล้น ด้านเซโตะเองก็เป็นเด็กขี้แยอย่างที่โยโกะพูดจริงๆ เขาร้องไห้ออกมาเมื่อโยโกะต่อว่าเขาที่มองไม่เห็นฟาย เด็กหญิงเลยโดนท่านแม่ดุ บอกว่าเซโตะน่ะไม่มีพลังในการมองเห็นวิญญาณ ถ้าจะว่าน้องอย่างนี้ก็ลองต่อสู้ชนะน้องให้ได้สักตา แล้วแม่จะยอมให้ว่าน้องแต่โดยดี

หลังจากนั้นฟายก็ได้ร่างใหม่มา แน่นอนว่ามันเหมือนร่างวิญญาณของเขาเปี๊ยบ โยโกะนั่งเค้นพลังสร้างมันอยู่ตั้งสามวันสามคืน โดยมีลาลา...หญิงสาวซึ่งมีหน้าตาเหมือนท่านแม่ของโยโกะราวกับฝาแฝดคอยคุม ลาลาก็มองไม่เห็นวิญญาณเหมือนกัน แต่เธอเป็นภูตของซากุระ เป็นเหมือนพลังเวทที่แบ่งภาคมาจากหญิงสาว จึงมีจิตสัมผัสคมกว่าผู้มองไม่เห็นวิญญาณทั่วไปและช่วยเหลือโยโกะได้มาก

หลังจากนั้นฟายก็ได้ใช้ชีวิตอยู่กับครอบครัวของโยโกะมาโดยตลอด ทำให้ได้รู้เรื่องอะไรมากมาย

แรกเริ่มเลยก็คือ ชิโรทากะ ซากุระนั้นมีเลือดทางฝั่งพ่อเป็นอสูร และเธอก็สืบทอดพลังนั้นให้แก่ลูกชายเป็นส่วนใหญ่ ด้านสายเลือดฝั่งแม่นั้นเป็นจอมเวทที่มีพลังมหาศาล ซึ่งเธอก็สืบทอดพลังเวทนั้นมาให้ลูกสาว ส่วนอากิระผู้เป็นบิดาของโยโกะนั้น เป็นลูกครึ่งมนุษย์กับจอมเวท ดูเหมือนแม่ของเขาจะเป็นจอมเวทที่มีพลังเวทต่ำมากจนแทบไม่ต่างจากมนุษย์ธรรมดา แต่เพราะอย่างนั้นก็ทำให้บ้านหลังนี้ไม่มี ‘มนุษย์ธรรมดา’ อาศัยอยู่ด้วยจริงๆเลยสักคน

จอมเวทนั้นล้วนแล้วแต่มีภูตอยู่ด้วยเสมอ แม้จะเป็นครึ่งจอมเวทก็ไม่เว้น ดังนั้นซากุระจึงมีลาลา ด้านอากิระนั้นเหมือนจะสูญเสียภูตของเขาไปแล้ว ส่วนโยโกะกับเซโตะนั้น ภูตของพวกเขาจำแลงกายอยู่ในร่างสัตว์แทนที่จะเป็นร่างจริงซึ่งเหมือนพวกเขาราวกับฝาแฝดเพื่อพรางกาย

จอมเวทของโลกนี้แตกต่างจากจอมเวทของโลกที่ฟายจากมา เมื่อจอมเวทเกิดมาก็จะมีความสามารถติดมาเฉพาะสาย แม้จะเรียนเวทสายอื่นได้ แต่ก็จะไม่เก่งเท่ากับสายที่พวกเขามีความสามารถมาจริงๆ โดยพลังของซากุระเหมือนจะเป็นการข้ามมิติและกาลเวลา พลังนั่นทำให้โยโกะไปเจอกับเขาได้ แล้วก็ดูเหมือนว่าเธอจะมีพลังแฝงเป็นร่างทรง ทำให้มองเห็นเขาในร่างวิญญาณได้เช่นกัน ส่วนพลังของอากิระนั้นก็ทำให้เขาบงการจอมเวทที่เสียชีวิตไปแล้วได้ คล้ายๆกับโยโกะ เพราะเด็กหญิงสามารถนำวิญญาณไปสิงในร่างของตุ๊กตาแล้วใช้งานต่างๆนานาได้ ส่วนเซโตะ...รายนี้ดูเหมือนจะทำให้สิ่งของขยับได้ตามใจเท่านั้น ไม่ได้เป็นความสามารถที่พิเศษหรือแปลกประหลาดอะไร แถมยังใช้พลังได้ไม่มากอีกด้วย เรียกได้ว่ามีพลังมากกว่าย่าของเขาหน่อยเดียวเท่านั้นเอง

แล้ววันหนึ่ง จู่ๆหญิงสาวที่หน้าตาคล้ายซากุระกับเด็กหญิงที่มีหน้าตาเหมือนซากุระแต่ท่าทางร่าเริงราวกับนกน้อยๆ แตกต่างจากซากุระในยามนี้ซึ่งเยือกเย็น สงบนิ่งสุดๆก็ปรากฏตัวขึ้น ดูเหมือนว่าซากุระในวัยเด็กจะใช้พลังข้ามกาลเวลามายังอนาคต และพาแม่ของเธอซึ่งในปัจจุบันได้เสียไปแล้วมาด้วย

แม่ของซากุระนั้นเป็นจอมเวทเต็มตัว และมีความสามารถในการทำนาย เขาไม่รู้ว่าเธอมาเพื่อพบเขาโดยเฉพาะหรือเปล่า แต่เธอได้บอกกับฟายว่า หากเขาอยากจะพบน้องชายฝาแฝด ก็ให้ไปรอเขาอยู่ที่อาณาจักรแห่งตุ๊กตา พ็อพเพอ

เมื่อได้ยินดังนั้น ฟายจึงคิดที่จะจากบ้านหลังใหม่ของเขาไป ถึงอย่างไรเขาก็อยากเจอน้องชายแท้ๆมากกว่า

‘พี่จะไปจริงๆหรือคะ โรงเรียนพ็อพเพอไม่ใช่โรงเรียนที่ดีสักหน่อย มีแต่ตุ๊กตาน่ากลัว อันตรายจะตาย’ โยโกะในวัยสิบขวบไม่เห็นด้วยอย่างที่คิด

‘ถ้าเกิดว่าที่นั่นเป็นสถานที่ที่ผมจะได้เจอกับยูอิจริงๆ...ผมก็จะไปครับ’ ฟายแสดงเจตจำนงของตัวเองชัดเจน

โยโกะเป็นเจ้านายของเขา และก็เป็นน้องสาวของเขาด้วยเช่นกัน ว่ากันตามจริง ผู้อัญเชิญตุ๊กตาส่วนใหญ่ (ตามที่ได้ฟังมาจากลาลา) มักใช้ตุ๊กตาของตนเยี่ยงทาสจริงๆ และจะใส่ข้อจำกัดเวลาทำพันธะสัญญามากว่าโยโกะเป็นกอง แต่ไม่ว่าที่เธอทำในตอนนั้นจะเป็นเพราะยังเด็กเกินกว่าจะใส่ข้อผูกมัดอะไรลงไป หรือทำไปเพราะเป็นคนดีจริงๆก็ตาม ฟายกับไลแคนท์นั้นก็มีอิสระกว่าตุ๊กตาของผู้อัญเชิญตุ๊กตาคนอื่นๆเป็นอันมาก และนั่นทำให้เขาสามารถเลือกที่จะจากเจ้านายของเขาไปได้เช่นกัน เพราะไม่ว่าเขาจะอยู่หรือไม่ เขาก็ยังคงเป็น ‘พี่ชาย’ ของโยโกะได้อยู่ดี

‘ถ้าอย่างนั้นพี่ฟายก็ต้องระวังตัวให้มากๆนะคะ แล้วก็ต้องกลับมาเยี่ยมข้าบ่อยๆนะ’ โยโกะรีบยื่นเงื่อนไข แล้วเธอก็ยอมปล่อยเขาไปในที่สุด

แต่ชีวิตมันไม่ง่ายอย่างนั้น

ฟายแตกต่างกับไลแคนท์ ไลแคนท์ใช้พลังอสูรในการต่อสู้ ผิดกับเขาที่ใช้พลังเวท และ...คงจะไม่ลืมใช่ไหมว่าเขามีพลังเวทแทนเลือดและพลังกาย ดังนั้นหากเขาใช้พลังเวทมากเกินไป ร่างกายก็จะถูกสูบพลังเวทจนแห้ง แล้วเขาก็จะขยับตัวไม่ได้เหมือนตุ๊กตาหมดลาน ยังดีที่แม้จะหมดลานไปแล้ว แต่วิญญาณที่อยู่ในตุ๊กตายังมีสติดีครบทุกประการ ไม่ได้หมดสติไปด้วย เขาจึงร้องเรียกโยโกะให้มาช่วยเขาได้ ซึ่งเธอก็จะใช้เวทอัญเชิญเขาไปหา หรือไม่หากเธอใช้พลังเปลืองเกิน ไม่มีพลังเวทพอ เธอก็จะวานให้ไลแคนท์ช่วยไปพาเขากลับมาให้เธอแทน

แต่พ็อพเพอไม่ใช่สถานที่ที่จะอยู่ได้ง่ายแม้ว่าฟายจะแก้ปัญหาพลังเวทหมดด้วยการเติมพลังเวททุกๆเดือนและย้ายแผนกเรียน เพราะพ็อพเพอคือโลกที่ผู้สร้างตุ๊กตาจากโลกอื่นสร้างมันไว้ ไม่ว่าจะด้วยจุดประสงค์ใดก็ตาม แต่ในยามกลางวัน พวกเขาจะมีสติดีครบทุกประการ ผิดกับตอนกลางคืนเมื่ออาทิตย์ตกดิน พวกเขาจะกลายเป็นผีดิบ กลายเป็นตุ๊กตาไปจริงๆ และจะกำจัดสิ่งแปลกปลอมออกไปจากโลกของพวกเขา โดยการฆ่าและนำวิญญาณไปให้นายเพื่อสร้างเป็นตุ๊กตาเช่นเดียวกับพวกเขาออกมา

ฟายเองถึงจะไม่ได้ถูกสร้างออกมาด้วยผู้สร้างคนเดียวกันแต่ก็ยังเป็นตุ๊กตาที่มีดวงวิญญาณ ดังนั้นเขาจึงไม่ได้ถูกกำจัดหากขังตัวเองอยู่ในห้องยามค่ำคืน แต่ถ้าเขาออกมาให้นักเรียนคนอื่นเห็นตอนกลางคืนก็ไม่วายจะถูกตามล่า และมักถูกนักเรียนคนอื่นๆแกล้งตามสัญชาติญาณเมื่อพบสิ่งแปลกปลอมในยามกลางวัน ฟายทำใจเย็นมองคนที่ผ่านมาถูกฆ่าไปหลายครั้งหลายหน แต่เมื่อเขาได้พบยูอิน้องชายของเขาเข้าจริงๆ เขาก็ไม่อาจทนมองยูอิกับเพื่อนๆของเขาถูกฆ่าไปต่อหน้าต่อตาได้

ฟายขังยูอิกับคนอื่นๆไว้ในห้องของเขา พร้อมกับกางเกราะป้องกันไว้ด้วย จากนั้นตัวเขาเองก็ออกไปเป็นตัวล่อให้นักเรียนคนอื่นๆไม่มาสนใจมนุษย์

แต่ดูเหมือนเขาจะคิดผิด ฟายเป็นตุ๊กตา แน่นอนว่าย่อมดึงดูดใจตุ๊กตาได้ไม่มากเท่ากับมนุษย์ กว่าเขาจะรู้สึกตัวและย้อนกลับมาช่วยพวกยูอิ ทุกคนก็ถูกขังอยู่ในเขตอาคมกักเวทมนตร์ไปแล้ว และเกือบจะช่วยพวกเขาไว้ไม่ทัน

เขารู้ดีว่าพลังเวทมนตร์ของตนใกล้จะหมด และเขาจะต้องกลายเป็นตุ๊กตาลานหมดไปอีกครั้ง จึงได้บอกโยโกะไว้ล่วงหน้า และให้ไลแคนท์มาเตรียมรอรับเขาไว้ก่อน แต่เขานึกไม่ถึงเลยว่าจะทำให้ยูอิตกใจและเข้าใจผิดว่าเขาถูกลักพาตัวไปขนาดนี้

“ผมต้องขอโทษด้วยจริงๆนะครับ” ฟายก้มหน้าขอโทษทุกคน

เมื่อได้ฟังเรื่องราวชีวิตทั้งหมดของฟาย ทุกคนก็ออกจะอึ้งจริงๆ โดยเฉพาะคนที่ไม่เข้าใจวลี ‘ไม่มีมนุษย์ธรรมดาอยู่ในบ้านนี้’ ของเซโตะมาก่อน พวกเขาหันไปมองสองพี่น้องซึ่งไม่ใช่มนุษย์ธรรมดา แล้วก็พากันทำสีหน้าแปลกๆออกมา เพราะหาหูยาวๆหรือหางแปลกๆงอกออกมาไม่เจอ

“มองอะไรยะ? เสียมารยาทจริงเชียว!” โยโกะทำตาเขียว

“ผมต้องขอโทษด้วยที่เมื่อครู่ใจร้อนไปหน่อย” จอมเวทหนุ่มก้มหัวขอโทษ

“ไม่เป็นไรหรอกครับ คุณยูอิ” เซโตะทำสีหน้าแปลกๆเมื่อคนอายุมากกว่ามาก้มหัวขอโทษเขาแบบนี้

“ถ้าหมดธุระแล้วก็ไปได้แล้วไป” เด็กสาวออกปากไล่ทันที เธอเหลือบมองเด็กชายเล็กน้อย “พี่ฟายก็จะไปกับยูอิสินะ?”

“คงอย่างนั้นล่ะครับ แต่ยังไงผมก็คงจะกลับมาเยี่ยมบ่อยๆอยู่ดี”

“แหงล่ะ ถ้าข้าไม่เติมพลังเวทให้ เดี๋ยวก็ลานหมดอีก” โยโกะทำท่าเหมือนไม่สนใจ แต่เหมือนว่าใจจริงจะต่างกับการแสดงออกสุดๆ

“คือว่า...ความจริงแล้วผมมีเรื่องอยากขอร้องน่ะครับ” เชาหลางรีบร้องบอกเด็กสาวที่ทำท่าจะออกไปจากห้อง เธอหันกลับมาเล็กน้อย เลิกคิ้วเป็นเชิงบอกให้พูดมาเสียที

“ผมอยากให้คุณช่วยสร้างร่างกายให้คนสองคน...”

“ขอปฏิเสธ” แม้ว่าจะฟังไม่จบ แต่เด็กสาวย่อมเข้าใจถึงประเด็นหลักแล้ว “ข้าอาจให้อิสระกับตุ๊กตาในอาณัติก็จริง แต่นั่นเพราะข้าอยากได้เพื่อน ไม่ใช่ทาส แต่ถึงอย่างนั้นข้าก็ไม่ใช่แม่พระที่จะเปลืองพลังเวทของตัวเองไปเปล่าๆได้หรอก ถ้ามีธุระแค่นี้ก็รีบๆไสหัวกลับไปได้แล้ว”

“รุ่นพี่คะ/ครับ!” ซากุระกับเชาหลางของโลกนี้หวังจะช่วยเหลือพวกเชาหลางด้วยอีกแรงเช่นกัน

“พวกเจ้าไม่เกี่ยว เงียบไปซะ” โยโกะตัดบท

“แต่พวกคุณเชาหลางช่วยเชาหลางคุงเอาไว้นะคะ” ซากุระพยายามแย้ง

“เจ้าก็เป็นธุระพาพวกเขามาพบข้าแล้ว หมดหน้าที่แล้ว รีบๆกลับบ้านไปซะ เดี๋ยวพี่ชายเจ้าจะมาเอาเรื่องกับพวกข้าอีก”

“ผมขอร้องล่ะครับ” เชาหลางคุกเข่าก้มหัวขอร้อง

“ผมก็ขอร้องด้วยคนนะครับ คุณโยโกะ” ฟายตัวน้อยร้องบอก

“ต่อให้พี่ฟายออกปากก็ไม่ได้อะไรขึ้นมาหรอก” เด็กสาวพูดเสียงสั้นห้วน จากนั้นก็เดินออกจากห้องไป

“ขอให้เข้าใจด้วยนะครับ การสร้างตุ๊กตาขึ้นมาไม่ใช่ว่าสร้างขึ้นแล้วก็ต่างคนต่างอยู่ แต่ท่านพี่จะต้องรับผิดชอบพวกเขาไม่ต่างจากผู้ปกครอง เกิดปัญหาก็ต้องไปตามแก้ให้ มีข้อจำกัดมากมาย การจะไปสร้างร่างกายให้วิญญาณแปลกหน้าที่ไม่รู้จักกันจึงเป็นเรื่องยาก” เซโตะอธิบายแทนพี่สาว

“อย่างนี้เชาหลางกับซากุระอีกคนก็ไม่ได้กลับมาแล้วน่ะสิ” โมโคน่าร้องขึ้น น้ำตาซึม

“หมายความว่ายังไงครับ?” เซโตะได้ฟังแล้วก็ชักมึน เพราะอย่างน้อยๆตรงหน้าเขาก็มีเชาหลางตั้งสองคนแล้ว ยังจะมีเพิ่มมาอีกคนหรือ?

พวกเชาหลางอธิบายต้นสายปลายเหตุให้เด็กหนุ่มฟัง สีหน้าของเซโตะเปลี่ยนไปทันทีเมื่อได้ยินว่าเชาหลางเป็นลูกชายของเชาหลางและซากุระที่เป็นเพียงร่างโคลน แถมเขายังมาจากมิติที่แม่มดแห่งมิติอาศัยอยู่มาก่อนอีกด้วย

ทุกคนไม่ทันได้สังเกตสีหน้าที่เปลี่ยนไปนั้น มีเพียงฟายตัวน้อยเท่านั้นที่รับรู้ ไม่สิ เขารู้แต่แรกแล้วว่าโยโกะจะต้องช่วยพวกเขาแน่ถ้าได้รู้ความจริง เพราะอย่างนั้นเขาจึงได้ช่วยพูดให้อีกแรง หากไม่เป็นเช่นนั้นเขาที่รู้จักนิสัยของโยโกะดีก็ไม่คิดจะออกปากช่วยเช่นกัน

การเป็นวิญญาณนั้นทำให้เขามีความสามารถมากกว่าคนเป็นที่มองเห็นวิญญาณได้

นั่นทำให้เขารู้...

“ว่าอะไรนะ? สองคนที่ว่านั่นคือเชาหลางกับซากุระ...ในตอนนั้นน่ะหรือ?” โยโกะตกตะลึงกับความจริงที่ได้รับรู้

“ข้าว่าพี่ฟายน่าจะรู้อยู่แล้วล่ะครับ ถึงได้ช่วยพูดให้พวกเขา” เซโตะส่งยิ้มอ่อนๆให้พี่สาว “พี่ฟายรู้จักพี่ดีกว่าที่พี่คิดนะครับเนี่ย”

“งั้นหมายความว่านายลีที่นั่งคุกเข่าตะกี้นี้คือเด็กในตอนนั้นงั้นเหรอ?”

“ข้าก็คิดว่าน่าจะเป็นอย่างนั้นนะครับ ท่านพี่ล่ะครับ รู้แบบนี้คิดจะทำอย่างไรต่อ?” เซโตะลองเชิงให้ท่านพี่ของตน

“ถ้าเกิดเป็นพวกเขาจริง ข้าก็ต้องช่วยพวกเขาอยู่แล้ว เพียงแต่...”

“กลัวเสียหน้าหรือครับ?” เด็กหนุ่มหัวเราะขำ

“ไม่ใช่สักหน่อย!” เด็กสาวเอ่ยด้วสีหน้าแดงระเรื่อ “ข้าแค่คิดว่าการยอมง่ายๆน่ะมันจะทำให้เจ้าหนูคนนั้นเสียคนต่างหากล่ะ! ถึงอย่างไรก็ต้องทำการทดสอบเสียก่อนถึงจะยอมลงให้” เธอเชิดหน้าขึ้น จะอย่างไรก็ไม่ยอมรับว่าตนเองผิดที่ไม่ฟังให้จบเสียก่อน

“ท่านพี่คงยังไม่ลืมนะครับว่าเจ้าหนูที่ว่าน่ะตอนนี้ก็อายุพอๆกับพวกเราแล้ว” เด็กหนุ่มเอ่ยไล่หลังพี่สาว แล้วเขาก็ต้องหัวเราะเบาๆกับตนเอง

“สุดท้ายท่านพี่ก็ไม่ยอมรับว่าตัวเองผิดเสียทีสิน่า” 
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ตอนนี้มีไว้เพื่ออธิบายโครงสร้างครอบครัวค่ะ ความจริงแล้วครอบครัวนี้เขาก็มีประวัติของเขาเองนะ แต่ไม่ได้ผจญภัยอะไรนักหนา ไวท์เลยไม่รู้จะเขียนเรื่องของพวกเขาดีไหม เพราะมันก็เหมือนกับคนที่ค่อยๆเติบโตขึ้นนั่นแหละค่ะ 
เพราะอย่างนั้นท่านแม่เลยได้ชื่อว่า ซากุระ เหมือนกัน ไม่ได้ตั้งใจจะให้ซ้ำหรืองงนะคะ แต่ชื่อเขาก็เป็นแบบนี้อยู่แล้วอ่ะ จริงๆแล้วคนที่เป็นนางเอกของเรื่องครอบครัวนี้คือคุณแม่นั่นแหละค่ะ แต่ช่วงที่ไวท์เขียนแล้วเอาพวกเขามามีส่วนร่วมเนี่ย มันเป็นช่วงที่เรื่องของคุณแม่จบลงแล้ว แล้วเรื่องของคุณลูกก็โผล่มาแทน ด้วยประการฉะนี้แล