แดดร้อนตอนบ่ายวันนั้น และพ่อค้าหาบเร่ผู้มีความสุข

เนื้อเรื่อง

หลายปีมาแล้ว...ตอนนั้นกำลังโค-ตะ-ระเซ็งและเครียดกับงาน วันหยุดวันหนึ่งเลยนัดเพื่อนไปเดินช็อปปิ้งแล้วหม่ำมื้อเที่ยงกัน กินไปเม้าไป ได้พ่นระบายความทุกข์กับเพื่อน เสร็จแล้วก็แยกย้ายกันกลับบ้าน

จาก The Mall บางกะปิ เดิน 3-4 ป้ายรถเมล์ก็ถึงบ้านเราแล้ว เลยตัดสินใจเดินฝ่าเปลวแดดกลับบ้าน ระหว่างทางเจอพ่อค้าหาบเร่คนหนึ่งนั่งอยู่บนทางเท้า หาบถั่วต้มถูกวางไว้ข้างตัว พอเดินไปใกล้ถึงได้เห็นว่าเขากำลังทำอะไรอยู่ แล้วก็ได้แต่อึ้งนิ่งมองเขา

ตรงหน้าเขาคือกระดาษแข็งสีขาวแผ่นใหญ่และกล่องสีเมจิก เขากำลังบรรจงแต่งแต้มสีสันต่างๆ ลงบนกระดาษอย่างขะมักเขม้นราวกับอยู่ในโลกส่วนตัว...มีรูปภูเขา ทุ่งนา กระท่อม ต้นไม้ และนก  มันไม่ได้สะสวยเลิศเลออะไร แต่สัมผัสได้ว่าเขามีความสุข

นอกจากจะทึ่งแล้ว ยังรู้สึกดีมากๆ จนอยากเข้าไปพูดคุยทักทายและซื้อถั่วต้ม แต่ก็อับจนด้วยถ้อยคำ และไม่กล้าทำลายช่วงเวลาแห่งความสุขของเขา จึงได้แต่เดินจากมาเงียบๆ พร้อมกับที่อาการจิตตกได้บรรเทาเบาบางลง