ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตัดสินใจ
ผมเดินอยู่ในสนามกับน้องสาวที่ผมเฝ้าจะเจอ และเธอก็คือสาวสวยที่ผมช่วยจากเด็กวัยรุ่นในRCAเมื่อคืน
“ทำไมไปเที่ยวที่แบบนั้น” ผมไม่สบตาเธอเลย เธอเองก็ไม่ได้สบตาผมเช่นกัน ผมค่อนข้างจะโมโหที่เธอหนีหอในออกมาเที่ยวคนเดียว
“นี่พี่ถามตอบหน่อยสิ” เธอก็เงียบและไม่สบตาผม
“นี่...ตกลงเราจะคุยกันเรื่องอะไรกันแน่ ถ้าไม่พูดฉันจะไปเรียน” เธอเดินไปทันที จนผมต้องดึงแขนเธอเอาไว้ เกิดมาไม่เคยเจอเด็กดื้อเท่านี้มาก่อน แต่นั่นก็ตั้งแต่เด็กแล้วที่เธอเป็นเด็กค่อนข้างหัวแข็ง
“เดี๊ยวสิ.....” ผมชักจะอารมณ์บ่จอยซะแล้ว
“ฉันเจ็บนะอย่าดึงแขน โอ๊ย” นั่นแหละผมปล่อยมือเธอทันที
“เอ่อ...โทษที” เธอเริ่มมองหน้าผมนิดนึงแล้ว
“เอาละว่ามาสิ” เธอดูเหมือนจะโกรธๆ
“กลับบ้านกับพี่ไหม....เอ่อ พี่หมายถึง กลับเชียงใหม่ด้วยกัน...นะ”
เธอไม่ได้ตอบอะไรเลย ยืนนิ่งไปสักพัก
“ถ้าฉันไม่กลับจะเป็นไรไหมล่ะ” คำพูดนั้นทำให้ผมอึ้งไปนิดนึง หรือว่าเธอไม่อยากกลับไปกับผมจริงนะ ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงๆละ
“พี่อยากให้เธอกลับไปที่นั่น ที่ที่เราเคยอยู่ด้วยกัน กับพ่อและแม่”
“ขอฉันคิดดูก่อน ฉันอยู่ที่นี่ก็มีความสุขดีหรอก”
“พี่จะกลับพรุ่งนี้....เอ่อ...ตั๋วรถไฟพรุ่งนี้ 1 ทุ่ม....” ผมไม่อยากบังคับถ้าเธอไม่อยากกลับจริงๆ แม้ว่าจะเจ็บปวดลึกๆ...ผมเดินออกมาจากโรงเรียนหมอก เริ่มรู้สึกว่าทำไมผมถึงไม่คิดถึงใจของน้องสาวว่าอยากกลับไปกับหรือเปล่า เธอคงลืมผมไปแล้ว มันผ่านมาตั้ง 9 ปีแล้ว เธอคงไม่ได้ใส่ใจหรอกว่ามีพี่ชายที่ยังคงคิดถึงเธอมาตลอด 9 ปี
บนหอหญิงหมอกนั่งอยู่บนเตียง
“นี่หมอกตกลงเธอจะกลับเชียงใหม่หรือเปล่า หือ” เพื่อนหญิงคนหนึ่งถามขึ้น
“นั่นสิ เราก็อยู่ ม.5 อยู่จะย้ายที่เรียนก็กะไรอยู่นะ”
“ศศิธรจ๊ะ แม่อธิการเรียกพบแน่ะ” ครูประจำหอเดินเปิดประตูเข้ามา
หมอกเข้าไปหาแม่อธิการในห้อง
“ตัดสินใจได้หรือยัง หมอก...” สายตาที่อ่อนโยนมองมาที่หมอก
“เอ่อคือ...หนูไม่อยากทิ้งการเรียน แล้วก็เพื่อนๆไป” หมอกตอบไป แต่ในใจเธอกับครุ่นคิดบางอย่างทำให้สีหน้าเธอถูกแม่อธิการอ่านออกได้โดยง่าย
“สมัยซิสเตอร์เด็กเคยมีของเล่นเยอะแยะจนเลอะเทอะเต็มบ้านไปหมด...คุณแม่ของซิสเตอร์เลยสั่งให้เอาของที่ไม่เล่นแล้วไปทิ้ง...จะว่าไปอีกความหมายหนึ่งก็คือให้ซิสเตอร์เลือกของที่สำคัญที่สุดไว้ แล้วทิ้งสิ่งสำคัญที่รองลงมาซะ” แม่อธิการมองดูหมอก
“เหมือนกับหนูที่กำลังเลือกอยู่ตอนนี้ไงล่ะ”
“คุณแม่อธิการค่ะ....”
“เอาละ ถึงเวลาที่ลูกต้องเลือกแล้ว ขอให้พระเจ้าอวยพรให้ลูกนะ”
แสงบอกลาต้อและดาวก่อนที่จะนั่งรอบริเวณสถานีหัวลำโพง
“โชคดีนะเพื่อน แล้วก็มีอะไรก็ส่งข่าวมา ถ้าอยากเที่ยวกรุงเทพอีกก็โทรมาหาข้าได้น่ะโว้ย รู้ไหม”
“ดาวขอให้แสงเดินทางโดยสวัสดิภาพนะ” ต้อและดาวเดินไป เฮ้อ...เหลือเราคนเดียวอีกแล้ว ตั๋วอีกใบคงไม่ได้ใช้แล้วสิ แสงทำท่าจะฉีก แต่ก็ชะงัก
“ฮึ้ย....ทำไมไม่ฉีกทิ้งซะน่ะ” เสียงประกาสดังขึ้น
“ทุ่มแล้ว...เรารักษาสัญญาไม่ได้เลย..” พอดีมีคนมาชนแขนของแสง ทำให้ตั๋วปลิวไป
หวาๆๆตั๋วๆๆ ปลิวไปไหนแล้วเนี่ย เอ๊ะ..ทำไมเราต้องห่วงตั๋วนั่นขนาดนี้ละ ก็ยังไงก็ไม่ได้ใช้แล้วนี่...
“ตั๋วนี่ของคุณหรือเปล่าค่ะ” เสียงผู้หญิงนี่ แสงรีบเงยหน้าขึ้นมา
“หมอก”
“อะไรเล่า รีบขึ้นรถไฟซิเดี๊ยวก็ตกรถไฟหรอก” ผมเหลือบไปเห็นสัมภาระของหมอก เอ...หน้าตาผมเป็นยังไงน่ะ หมอกถึงทำหน้ายิ้มๆแบบนั้น
ผมรีบถือกระเป๋าให้หมอกและไปนั่ง
“โหนี่พี่ชาย จะให้หมอกนั่งกลับเชียงใหม่ไปตลอดทางเลยเนี่ยน่ะ”
“เอ่อ ก็ แบบ..ว่าตั๋วมันเต็มพอดีก็เลยเหลือแต่ตั๋วนั่ง” ตายละถ้าเธอเกิดเปลี่ยนใจไปตอนนี้ละ แต่เธอกลับอมยิ้มให้ผม
“งั้นพี่ชายต้องเป็นหมอนให้หมอกก็แล้วกัน”
“เอ๋” ว่าแล้วเธอก็นั่งอิงผมทันที นั่นอาจจะไม่ค่อยชินเท่าไหร่ที่มีผู้หญิงมาอิงไหล่แบบนี้ แต่เธอเป็นน้องสาวน่ะ ทำไมต้องใจเต้นแรงแบบนี้ก็ไม่รู้ รถไฟค่อยๆออกจากชานชาลา เวลาผ่านไป ผมเริ่มรู้สึกสบายใจ แล้วกำลังจะเข้าสู่ภวังค์ แต่ก็ได้ยินเสียงอันแผ่วเบาของหมอกที่เอ่ยออกมา ถ้าผมหูไม่ฝาด
“พี่ชาย หมอกดีใจน่ะ ที่พี่ชายมารับหมอก”
แล้วผมก็ไม่รับรู้อะไรอีกเพราะความเหนื่อยหลังจากมากรุงเทพ..........
“ทำไมไปเที่ยวที่แบบนั้น” ผมไม่สบตาเธอเลย เธอเองก็ไม่ได้สบตาผมเช่นกัน ผมค่อนข้างจะโมโหที่เธอหนีหอในออกมาเที่ยวคนเดียว
“นี่พี่ถามตอบหน่อยสิ” เธอก็เงียบและไม่สบตาผม
“นี่...ตกลงเราจะคุยกันเรื่องอะไรกันแน่ ถ้าไม่พูดฉันจะไปเรียน” เธอเดินไปทันที จนผมต้องดึงแขนเธอเอาไว้ เกิดมาไม่เคยเจอเด็กดื้อเท่านี้มาก่อน แต่นั่นก็ตั้งแต่เด็กแล้วที่เธอเป็นเด็กค่อนข้างหัวแข็ง
“เดี๊ยวสิ.....” ผมชักจะอารมณ์บ่จอยซะแล้ว
“ฉันเจ็บนะอย่าดึงแขน โอ๊ย” นั่นแหละผมปล่อยมือเธอทันที
“เอ่อ...โทษที” เธอเริ่มมองหน้าผมนิดนึงแล้ว
“เอาละว่ามาสิ” เธอดูเหมือนจะโกรธๆ
“กลับบ้านกับพี่ไหม....เอ่อ พี่หมายถึง กลับเชียงใหม่ด้วยกัน...นะ”
เธอไม่ได้ตอบอะไรเลย ยืนนิ่งไปสักพัก
“ถ้าฉันไม่กลับจะเป็นไรไหมล่ะ” คำพูดนั้นทำให้ผมอึ้งไปนิดนึง หรือว่าเธอไม่อยากกลับไปกับผมจริงนะ ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงๆละ
“พี่อยากให้เธอกลับไปที่นั่น ที่ที่เราเคยอยู่ด้วยกัน กับพ่อและแม่”
“ขอฉันคิดดูก่อน ฉันอยู่ที่นี่ก็มีความสุขดีหรอก”
“พี่จะกลับพรุ่งนี้....เอ่อ...ตั๋วรถไฟพรุ่งนี้ 1 ทุ่ม....” ผมไม่อยากบังคับถ้าเธอไม่อยากกลับจริงๆ แม้ว่าจะเจ็บปวดลึกๆ...ผมเดินออกมาจากโรงเรียนหมอก เริ่มรู้สึกว่าทำไมผมถึงไม่คิดถึงใจของน้องสาวว่าอยากกลับไปกับหรือเปล่า เธอคงลืมผมไปแล้ว มันผ่านมาตั้ง 9 ปีแล้ว เธอคงไม่ได้ใส่ใจหรอกว่ามีพี่ชายที่ยังคงคิดถึงเธอมาตลอด 9 ปี
บนหอหญิงหมอกนั่งอยู่บนเตียง
“นี่หมอกตกลงเธอจะกลับเชียงใหม่หรือเปล่า หือ” เพื่อนหญิงคนหนึ่งถามขึ้น
“นั่นสิ เราก็อยู่ ม.5 อยู่จะย้ายที่เรียนก็กะไรอยู่นะ”
“ศศิธรจ๊ะ แม่อธิการเรียกพบแน่ะ” ครูประจำหอเดินเปิดประตูเข้ามา
หมอกเข้าไปหาแม่อธิการในห้อง
“ตัดสินใจได้หรือยัง หมอก...” สายตาที่อ่อนโยนมองมาที่หมอก
“เอ่อคือ...หนูไม่อยากทิ้งการเรียน แล้วก็เพื่อนๆไป” หมอกตอบไป แต่ในใจเธอกับครุ่นคิดบางอย่างทำให้สีหน้าเธอถูกแม่อธิการอ่านออกได้โดยง่าย
“สมัยซิสเตอร์เด็กเคยมีของเล่นเยอะแยะจนเลอะเทอะเต็มบ้านไปหมด...คุณแม่ของซิสเตอร์เลยสั่งให้เอาของที่ไม่เล่นแล้วไปทิ้ง...จะว่าไปอีกความหมายหนึ่งก็คือให้ซิสเตอร์เลือกของที่สำคัญที่สุดไว้ แล้วทิ้งสิ่งสำคัญที่รองลงมาซะ” แม่อธิการมองดูหมอก
“เหมือนกับหนูที่กำลังเลือกอยู่ตอนนี้ไงล่ะ”
“คุณแม่อธิการค่ะ....”
“เอาละ ถึงเวลาที่ลูกต้องเลือกแล้ว ขอให้พระเจ้าอวยพรให้ลูกนะ”
แสงบอกลาต้อและดาวก่อนที่จะนั่งรอบริเวณสถานีหัวลำโพง
“โชคดีนะเพื่อน แล้วก็มีอะไรก็ส่งข่าวมา ถ้าอยากเที่ยวกรุงเทพอีกก็โทรมาหาข้าได้น่ะโว้ย รู้ไหม”
“ดาวขอให้แสงเดินทางโดยสวัสดิภาพนะ” ต้อและดาวเดินไป เฮ้อ...เหลือเราคนเดียวอีกแล้ว ตั๋วอีกใบคงไม่ได้ใช้แล้วสิ แสงทำท่าจะฉีก แต่ก็ชะงัก
“ฮึ้ย....ทำไมไม่ฉีกทิ้งซะน่ะ” เสียงประกาสดังขึ้น
“ทุ่มแล้ว...เรารักษาสัญญาไม่ได้เลย..” พอดีมีคนมาชนแขนของแสง ทำให้ตั๋วปลิวไป
หวาๆๆตั๋วๆๆ ปลิวไปไหนแล้วเนี่ย เอ๊ะ..ทำไมเราต้องห่วงตั๋วนั่นขนาดนี้ละ ก็ยังไงก็ไม่ได้ใช้แล้วนี่...
“ตั๋วนี่ของคุณหรือเปล่าค่ะ” เสียงผู้หญิงนี่ แสงรีบเงยหน้าขึ้นมา
“หมอก”
“อะไรเล่า รีบขึ้นรถไฟซิเดี๊ยวก็ตกรถไฟหรอก” ผมเหลือบไปเห็นสัมภาระของหมอก เอ...หน้าตาผมเป็นยังไงน่ะ หมอกถึงทำหน้ายิ้มๆแบบนั้น
ผมรีบถือกระเป๋าให้หมอกและไปนั่ง
“โหนี่พี่ชาย จะให้หมอกนั่งกลับเชียงใหม่ไปตลอดทางเลยเนี่ยน่ะ”
“เอ่อ ก็ แบบ..ว่าตั๋วมันเต็มพอดีก็เลยเหลือแต่ตั๋วนั่ง” ตายละถ้าเธอเกิดเปลี่ยนใจไปตอนนี้ละ แต่เธอกลับอมยิ้มให้ผม
“งั้นพี่ชายต้องเป็นหมอนให้หมอกก็แล้วกัน”
“เอ๋” ว่าแล้วเธอก็นั่งอิงผมทันที นั่นอาจจะไม่ค่อยชินเท่าไหร่ที่มีผู้หญิงมาอิงไหล่แบบนี้ แต่เธอเป็นน้องสาวน่ะ ทำไมต้องใจเต้นแรงแบบนี้ก็ไม่รู้ รถไฟค่อยๆออกจากชานชาลา เวลาผ่านไป ผมเริ่มรู้สึกสบายใจ แล้วกำลังจะเข้าสู่ภวังค์ แต่ก็ได้ยินเสียงอันแผ่วเบาของหมอกที่เอ่ยออกมา ถ้าผมหูไม่ฝาด
“พี่ชาย หมอกดีใจน่ะ ที่พี่ชายมารับหมอก”
แล้วผมก็ไม่รับรู้อะไรอีกเพราะความเหนื่อยหลังจากมากรุงเทพ..........
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น