คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : CHAPTER 14 l Like Father, Like Son (รีไรท์)
CHAPTER 14
Like Father, Like Son
ที่หน้าประตู
ซอกจินยืนนิ่ง ถึงแม้ประตูบานนั้นจะเปิดออกกว้างเชื้อเชิญให้เดินเข้าไปมากแค่ไหนก็ตาม
แต่ขาของเขาหยุดนิ่ง มันหนักอึ้งเหมือนกับมีอะไรมาถ่วงขาของเอาไว้ไม่ให้ก้าวเดินต่อ
เขามีความรู้สึกราวกับว่ากำลังยืนอยู่หน้าขุมนรกอย่างไรอย่างนั้น
“เข้าไปสิครับอาจารย์”
นัมจุนกระซิบแผ่วเบาที่ข้างหู มือดันแผ่นหลังผู้เป็นอาจารย์ให้เดินเข้าไปในห้องนอนของตน
ซอกจินเดินอย่างเชื่องช้าเหมือนคนไร้วิญญาณ
เขาหยุดยืนอยู่กลางห้อง จับตามองดูนัมจุนทุกฝีก้าว ไม่ว่าจะเคลื่อนไหวไปทางไหน
หรือหยิบจับอะไร นัยน์ตากลมก็จดจ้องอย่างไม่วางตาด้วยความหวาดระแวง
เขามองนัมจุนที่เดินไปนั่งลงที่ปลายเตียง นิ้วมือยกขึ้นกระดิก
เป็นสัญญาณว่าให้ซอกจินเดินเข้าไปหา
“มานี่สิครับ” คำเอ่ยชวนของผู้เป็นลูกศิษย์เหมือนเสียงเรียกจากปีศาจร้าย ดวงหน้าหวานส่ายไปมา
ปฏิเสธที่จะเดินเข้าไปหา เขายืนกำข้อแขนตัวเองแน่น
มองเห็นนัมจุนกดยุกยิกไปมาที่มือถือของตน
‘ฮะ...นัมจุน อ๊ะ’
‘พ...พอ ฮึก ฮะ....’
‘อื้อ! อะ อ๊า... ฮึก
อย่า...’
เสียงหยาบโลนที่ได้ยินทำเอาหน้าชา
แค่ฟังก็รู้ได้ว่าผู้ส่งเสียงตกอยู่ในสถานการณ์แบบไหน ซอกจินหน้าซีดเผือด
ริมฝีปากสั่นระริก ขายาวก้าวเดินอย่างยากลำบากไปหาคนที่อยู่บนเตียง
หมายจะฉวยเอาโทรศัพท์มือถือในมือเด็กหนุ่มมาลบคลิปที่น่าละลายพวกนั้น
“อ๊ะๆ
อาจารย์คิดว่ามันจะง่ายขนาดนั้นเลยเหรอครับ” นัมจุนกระตุกยิ้มมุมปาก
เขาโยนมือถือให้ออกห่างจากตัว แล้วกระชากคนที่ยืนน้ำตาคลอให้นั่งลงบนตักของตน
“นาย...นายต้องการอะไร” พยายามเค้นเสียงตัวเองให้ออกจากลำคอ
ในเวลานี้ซอกจินรู้สึกว่าคอของเขามันตีบตันไปมัน ทั้งอึดอัดและหวาดกลัว
หวาดกลัวในสิ่งที่ยังมาไม่ถึง
“ผมบอกแล้วไงว่าผมแค่อยากจะเล่นสนุกกับอาจารย์เฉยๆ
ที่จริงผมไม่อยากจะทำแบบนี้หรอก แต่อาจารย์ไม่ยอมทำตามข้อตกลงของเรา
ผมเลยต้องทำตัวใจร้ายแบบนี้ไง”
“ข้อตกลงอะไร...”
น้ำเสียงสั่นจนรู้สึกได้
“ก็เราตกลงกันไว้ว่าอาจารย์จะมาเล่นสนุกกับผมจนกว่าผมจะเบื่อไม่ใช่เหรอครับ
อยู่ดีๆ ก็มาหนีหน้าผม หายไปหลายอาทิตย์แบบนี้ ผมควรจะลงโทษอาจารย์ยังไงดีนะ”
แววตาประกายวาววับชวนให้ขนอ่อนที่ต้นคอลุกชัน ซอกจินไม่รู้เลยว่าคำว่าลงโทษที่นัมจุนพูดถึงนั้นมันคืออะไร
“ฉ— ฉันขอลาหยุดเพราะไปจัดการเรื่องที่บ้านมา”
“จริงเหรอครับ”
“อือ...” ตอบเสียงแผ่ว ไม่กล้าสบตากับเด็กหนุ่มที่ตอนนี้กระชับอ้อมกอดแน่นขึ้นกว่าเดิม
หลายอาทิตย์ที่ผ่านมานี้ซอกจินไม่ได้ไปทำงานที่โรงเรียนเลย
ตั้งแต่ที่เกิดเรื่องวันนั้น เขาก็ทำเรื่องขอลาหยุดยาวเพราะเรื่องที่บ้าน
และแน่นอน นัมจุนก็มีส่วนเกี่ยวข้องด้วย ซอกจินทำใจไม่ได้จริงๆ หากจะต้องเจอหน้าคนที่ข่มเหงรังแกเขา
ซอกจินคิดว่าการหายไปนานๆ จะทำให้นัมจุนเลิกสนใจและรามือไปเอง หากแต่เขาคิดผิด
ไม่คิดเลยว่านัมจุนจะติดต่อมาหาพ่อของเขาแบบนั้น
“ไม่ใช่ว่าอาจารย์คิดจะหนีผมหรือไงกัน”
“ม— ไม่ใช่นะ!” ตอบปฏิเสธเสียงดัง
ซอกจินโกหก
นัมจุนรู้ หากว่าเขาไม่ไปกุเรื่องกับพ่อตัวเองว่าอยากได้อาจารย์สอนพิเศษสักคนก็คงไม่ได้เจอคนในอ้อมกอดอีกนานแน่ๆ
แต่ใครจะยอมให้เป็นแบบนั้นกัน อุตส่าห์ได้ของแก้เบื่อมาทั้งที
เขาไม่มีทางปล่อยไปง่ายๆ หรอก ซอกจินจะต้องอยู่ให้เขาได้เล่นสนุกจนกว่าเขาจะหายเบื่อ
ตุ้บ!
นัมจุนเหวี่ยงคนในอ้อมแขนลงกับเตียงนุ่ม
จับตรึงข้อมือบางไม่ให้ขยับ กักขังอิสระภาพของคนใต้ร่างตนที่นอนน้ำตาคลอ “คนโกหกจะต้องโดนลงโทษนะครับ”
ซอกจินเบิกตาโพลง
พยายามขัดขืนเต็มที่ ไม่รู้ว่าทำไม ทั้งๆ ที่เขาออกจะตัวใหญ่กว่านัมจุนแท้ๆ
แต่กลับสู้แรงของเด็กหนุ่มไม่ได้เลย แต่ถึงอย่างนั้นการจะให้เขานอนนิ่ง
ยอมให้นัมจุนมาห่มเหงกันอีกครั้งก็คงไม่ได้เหมือนกัน
เมื่อคิดได้ดังนั้นซอกจินจึงรวบรวมแรงทั้งหมดที่มี
สะบัดแขนตนจนหลุดจากการกอบกุม ขายาวถีบเข้าที่ท้องของเด็กหนุ่มจนอีกฝ่ายละออกไป
ซอกจินอาศัยจังหวะในช่วงนี้ลุกขึ้นนั่ง เขาวิ่งหนีลงจากเตียงไปทางประตูห้อง
แต่แล้วเสียงของนัมจุนที่ดังมาจากข้างหลังก็ทำให้ไม่อาจก้าวต่อไปไหนได้อีก
“ถ้าอาจารย์ออกจากห้องนี้เมื่อไหร่
คลิปนี้ถึงมือพ่ออาจารย์แน่”
ซอกจินหันมองเด็กหนุ่มที่ส่งยิ้มร้ายกาจมาให้ตน
เขาก้าวเดินไปหานัมจุนช้าๆ แต่ละก้าวมันหนักอึ้งเสียจนยกขาแทบไม่ขึ้น
น้ำตาเม็ดเล็กที่เคยกลั้นไว้ไหลลงจากดวงตาสวย
“ต้องแบบนี้สิครับเด็กดีของผม”
น้ำเสียงอ่อนโยนกระซิบแผ่วที่ข้างหู
นัมจุนผลักซอกจินให้นอนลงบนเตียงอีกครั้ง
เขามองคนที่สั่นไปทั้งร่างกายแล้วหัวเราะออกมาด้วยความเอ็นดู “ไม่ต้องกลัวนะครับ ผมจะดูแลซอกจินอย่างดีเลยล่ะ”
--------------------Law of the
Jungle--------------------
“จีมิน”
“ครับ”
“เจ้าเด็กนั่นมาอีกแล้ว
เขาจะมาแกล้งอะไรนายอีกรึเปล่า” ซึงจุนพูดด้วยความเป็นห่วง
หันหน้าไปทางโต๊ะตัวหนึ่งซึ่งมีเด็กหนุ่มที่เคยมาหาเรื่องจีมินเมื่อคราวก่อนแล้วก็หันกลับมามองรุ่นน้องอีกครั้ง
คนตัวเล็กหันมองไปยังโต๊ะริมในสุดที่มีจองกุกอยู่
แล้วหันมาส่งยิ้มให้ซึงจุน “ไม่หรอกครับ ผมไปรับออร์เดอร์เขามาแล้ว
ฝากพี่จัดการด้วยนะครับ”
“โอเค
ถ้าเขาทำอะไรนายรีบบอกผู้จัดการร้านเลยนะ เดี๋ยวเกิดเรื่องแบบคราวนั้นล่ะแย่เลย
เด็กอะไรก็ไม่รู้ นิสัยแย่ชะมัด”
“ครับ พี่ก็ไปเถอะ
เดี๋ยวเขาจะรอนาน” ซึงจุนพยักหน้า
เขาเดินไปจัดการออร์เดอร์ตามที่จองกุกได้สั่งเอาไว้
วันนี้ก็เป็นอีกวันที่ชีวิตประจำวันของจีมินต่างไปจากเดิม
หลังจากที่เขาไปนอนบ้านจองกุกในคืนนั้นมา จองกุกก็เริ่มมาปรากฏตัวให้เขาเห็นบ่อยขึ้น
ตอนแรกก็รู้สึกอึดอัดใจอยู่เหมือนกัน
แต่พอนานเข้าก็เริ่มจะชินกับจองกุกเวอร์ชั่นใหม่ไปแล้ว ไม่รู้เพราะอะไร
แต่จีมินรู้สึกได้ว่าเขาจะไม่ถูกร่างสูงแกล้งอีก
“นี่ จีมิน” ซึงจุนเดินเข้ามาหาคนที่หน้าเคาน์เตอร์ ทำสีหน้าบอกบุญไม่รับ “เจ้าเด็กนั่นถามหานาย”
“ขอบคุณนะครับ ถ้างั้นผมฝากพี่ดูเคาน์เตอร์ก่อนนะ
เดี๋ยวผมมา”
ที่โต๊ะริมสุด
จองกุกนั่งหน้านิ่งรอจีมินอยู่ ในมือของเขามีกระดาษใบยาวอยู่หนึ่งใบ เขาเอามันเคาะขึ้นลงบนโต๊ะ
มองคนที่กำลังเดินตรงมาหา เผลอแลบลิ้นเลียปาก
รู้สึกประหม่าอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เมื่อจีมินเดินมาถึงเขาก็บอกให้อีกฝ่ายแบมือออก
ก่อนจะยัดเจ้ากระดาษใบนั้นลงบนมือเล็กทันที
“อ— อะไรน่ะ”
“โง่รึไง มีตาก็ดูสิ”
พูดพลางหลบสายตาไปทางอื่น “พรุ่งนี้สิบโมง
เจอกัน ถ้านายไม่มาล่ะก็โดนดีแน่”
“แต่ฉันไม่ว่าง...”
“ทำไม!” ตะคอกเสียงดังจนคนทั้งร้านหันมามอง ไม่เว้นแม้แต่ซึงจุนที่ส่งสายตาเป็นห่วงมาให้
“ฉันต้องทำงาน”
“ทำที่ไหน”
“ก็...เอ่อ...”
จองกุกหรี่ตามองคนที่อยู่ๆ
ก็เกิดอาการติดอ่างขึ้นมากะทันหัน “บอกมา”
“ก็...”
“หนึ่ง”
“คือ...”
“สอง”
“ฉันทำที่สวนสนุกที่นายกำลังจะไปนี่ล่ะ”
จีมินรีบตอบอย่างรวดเร็วก่อนที่จองกุกจะทันได้นับสาม คนตัวเล็กหลับตาปี๋
กลัวว่าจองกุกจะเกิดโมโหจนลงไม้ลงมือกับเขา
“ทำอะไร” จองกุกเปลี่ยนน้ำเสียงให้กลับไปเป็นเหมือนเดิม เขาไม่เข้าใจว่าถามแค่นี้ทำไมคนตรงหน้าต้องทำท่ากลัวเข้าด้วย
เห็นแล้วมันชวนให้หงุดหงิดใจอย่างบอกไม่ถูก
“ก็ใส่ชุดมาสคอต
แจกใบปลิวอะไรทำนองนั้น”
“ถ้างั้นช่างมัน
เอามานี่” ดึงตั๋วเข้าชมสวนสนุกในมือของจีมินคืน
แล้วเอ่ยปากไล่ “ไปได้แล้วไป รำคาญลูกตา”
คำพูดร้ายกาจทำเอาจีมินหน้าบึ้ง
คนตัวเล็กแอบเบะปากใส่คนเอาแต่ใจ เขาหมุนตัวกลับ เดินกลับไปประจำตำแหน่งของตนอีกครั้ง
แต่ถึงอย่างนั้นก็อดไม่ได้ที่จะหันไปมองทางโต๊ะของจองกุก
คนอะไร
ผีเข้าผีออกชะมัด
หน้าทางเข้าสวนสนุกวันอาทิตย์นั้นเต็มไปด้วยผู้คน
เสียงเอะอะจอแจของเด็กๆ ที่มาเที่ยวสวนสนุกกับพ่อแม่ดังไปทั่วทุกทิศ
นอกจากนั้นยังมีพวกคู่รักที่ควงแขนกันเดินเข้าประตูโค้งใหญ่นั้นไปเป็นคู่ๆ
ดูแล้วชวนให้อากาศร้อนขึ้นเป็นเท่าตัว
ต่างจากคนสองคนที่ยืนนิ่งอยู่หน้าทางเข้าด้วยอารมณ์ที่ต่างกัน
“มึงๆ
ไปเล่นอันนั้นกัน เห็นเขาว่าเพิ่งเปิดใหม่ ท่าทางน่าหวาดเสียวดี” โฮซอกชี้ไปทางเจ้าเครื่องเล่นสูงเสียดฟ้าด้วยความตื่นเต้น
ล็อกคอเพื่อนสนิทที่หน้าบูดเป็นตูดให้เดินตาม
“ปล่อยกู”
“’ไรวะ
ชวนกูมาแล้วก็มาทำหน้าเหม็นเบื่อเนี่ย มาถึงสวนสนุกแล้วก็ทำตัวให้มันร่าเริงหน่อย
แบบกูนี่
จองกุกส่ายหน้าอย่างเอือมระอาให้เพื่อนของตนที่ดูจะร่าเริงเกินเหตุ
“เออๆ
จะไปเล่นอะไรก็ไป”
“จริงนะ!” พูดด้วยดวงตาเป็นประกาย โฮซอกลากแขนจองกุกเข้าประตูสวนสนุกด้วยหัวใจที่ตื่นเต้นเหมือนเด็ก
นานๆ ทีเขาจะได้มาเที่ยวเล่นแบบนี้ก็ต้องเต็มที่กันหน่อย
แต่สำหรับจองกุกแล้ว
เขาเพิ่งมาคิดได้ว่าตัวเองคิดผิดก็ตอนที่ลงจากเครื่องเล่นน่าหวาดเสียวเป็นรอบที่หก
ตั้งแต่ก้าวเข้าสวนสนุกมาโฮซอกลากเขาไปนั่นมานี่ไม่มีหยุด
ขึ้นเครื่องเล่นจนแทบจะหมดสวนสนุก แถมแต่ละอย่างมีแต่แบบน่าหวาดเสียวทั้งนั้น ไม่รู้ว่าเพื่อนตัวดีไปเอาแรงมาจากไหน
ในขณะที่ตอนนี้เขาแทบจะหมดแรงแล้ว
“มองหาใครวะ” คำถามของโฮซอกทำเอาคนที่ชะเง้อคอมองทางนั้นทีทางนี้ทีสะดุ้ง
ตอนนี้พวกเขากำลังนั่งพักเอาแรงอยู่ในมุมหนึ่งของสวนสนุก
“เปล่า”
“ยืดจนคอจะยาวเท่ายีราฟแล้วยังบอกเปล่าอีก
นัดใครไว้หรือไง”
“ก็บอกว่าเปล่าไงวะ”
บอกปฏิเสธทั้งๆ ที่ยังชะเง้อคอมองทางนั้นทีทางนี้ที
จองกุกได้ยินเสียงโฮซอกด่าเขาว่าตอแหลเบาๆ แต่จังหวะนี้แล้วเขาจะปล่อยให้มันผ่านหูไปก็แล้วกัน
จองกุกชะเง้อคอมองเป็นรอบที่ร้อยจนเขารู้สึกหมดหวัง
ขนาดโดนโฮซอกลากไปมาเกือบทุกที่แล้วแต่ก็ยังไม่เห็นคนที่เขากำลังตามหา
“โกหกงั้นเหรอ”
“เมื่อกี้มึงว่าไงนะ”
เสียงพึมพำจากจองกุกทำให้โฮซอกหันหน้าถาม
“ไม่มี’ไร กูแค่หิวน้ำ” บอกปัดเมื่อรู้สึกตัวว่าเผลอหลุดปากพูดในสิ่งที่คิดออกไป
จองกุกพยักหน้าให้โฮซอกที่บอกว่าจะไปซื้อน้ำมาให้
ทันทีที่โฮซอกลุกขึ้น
มาสคอตหมีสีน้ำตาลตัวไม่ใหญ่นักก็เดินมา มันเดินผ่านจองกุกไปยังเก้าอี้ยาวตัวถัดไป
จองกุกมองตามตาไม่กระพริบ ทั้งส่วนสูงและท่าทางดูคุ้นเคยอย่างบอกไม่ถูก
จนกระทั่งส่วนหัวถูกถอดออก จองกุกถึงได้แน่ใจว่าเขาเดาไม่ผิดจริงๆ
เขารีบกระชับหมวกที่สวมอยู่ ดึงฮู้ดขึ้นมาสวมทับเพื่อให้ปิดบังใบหน้าของตน
ป้องกันไม่ให้จีมินเห็น
ในขณะเดียวกัน จีมินที่อยู่ในชุดมาสคอตหมีกำลังนั่งพัดคลายร้อนให้ตัวเองโดยที่ไม่ได้สังเกตเลยว่าจองกุกนั่งอยู่ที่ม้านั่งตัวถัดไป
ริมฝีปากขมุบขมิบนับจำนวนใบปลิวที่ตัวเองต้องแจกแล้วก็ยกยิ้ม
มันเหลืออีกไม่เยอะเท่าไหร่นัก ถ้าเสร็จงานนี้ วันนี้เขาก็จะได้กลับบ้านเร็วแล้วไปอ่านหนังสือต่อสักที
จีมินเก็บใบปลิวในมือ
หยิบหัวของมาสคอตขึ้นมาสวม ลุกขึ้นยืนบิดไล่ความปวดเมื่อย แล้วกลับไปทำงานต่อ
คนตัวเล็กเดินผ่านจองกุกอีกครั้ง แถมยังหันไปยื่นใบปลิวให้อีกฝ่าย จองกุกไม่ได้ทักอะไรออกไป
เขาเพียงก้มหน้าลง พยายามซ่อนใบหน้าของตนและยื่นมือไปรับใบปลิวเท่านั้น จนกระทั่งจีมินเดินจากไป
เขาถึงได้เงยหน้าขึ้นมาและเริ่มสะกดรอยตามอีกฝ่ายอย่างเงียบๆ
ครืด...ครืด...
โทรศัพท์ที่สั่นอยู่ในกระเป๋ากางเกงเรียกให้คนที่ทำตัวเป็นสตอล์กเกอร์รู้สึกตัว
จองกุกหยิบมันขึ้นมาดูก็พบว่าเป็นโฮซอกที่โทรเข้ามา
“ว่าไง”
[ยังจะมาว่าไงอีก
มึงอยู่ไหนเนี่ย]
“สวนสนุก”
[เออ รู้ว่าสวนสนุก
แต่มึงอยู่ส่วนไหนของสวนสนุกล่ะวะ อยู่ดีๆ ก็ทิ้งกู ไอ้เพื่อนเวร]
เสียงบ่นยาวเป็นชุดจากปลายสายทำให้จองกุกนิ่วหน้า
เพื่อเป็นการตัดบท จองกุกบอกพิกัดของตนแล้ววางสายโฮซอกทันที
แต่เมื่อหันไปมองจีมินก็พบว่ามีกลุ่มวัยรุ่นกลุ่มหนึ่งกำลังยืนห้อมล้อมจีมินอยู่
“ฮ่าๆๆ ดูไอ้หมีนี่ดิ
โคตรตลกเลย” หนึ่งในกลุ่มเด็กผู้ชายที่หมุนส่วนหัวของหมีให้กลับด้านพูดขึ้น
พวกเขาหัวเราะเสียงดังที่ตอนนี้เจ้ามาสคอสกำลังเดินเซเพราะมองไม่เห็นทาง บางคนก็เข้าไปล็อคตัวจีมินไว้แล้วจับถ่ายรูป
เล่นสนุกเสียงดังอย่างไม่เกรงใจใคร
พลั่ก!!
ทั่วบริเวณก็เงียบลงทันทีเมื่อหนึ่งในเด็กผู้ชายถูกต่อยจนล้มลงไปกับพื้น
ตรงหน้าของเขามีจองกุกที่ยืนกำหมัดแน่นทำท่าว่าจะพุ่งเข้ามาต่อยอีกรอบ
“มึงเป็นใครวะ!”
เพื่อนของคนที่ถูกต่อยตะโกนออกมาด้วยความโมโห
“เสือก!” จองกุกหันไปตะคอกใส่เด็กหนุ่มคนนั้น
ก่อนจะพุ่งเข้าไปต่อยคนที่เพิ่งลุกขึ้นยืนได้อีกรอบ
เสียงอึกทึกวุ่นวายที่ได้ยินทำให้คนในมาสคอตยืนงง
ด้วยความที่ส่วนหัวของชุดนั้นกลับด้านอยู่ทำให้เขามองไม่เห็นว่าเกิดอะไรขึ้น จีมินถอดหัวหมีออกอย่างทุลักทุเล
เขามองเหตุการณ์ชุลมุนตรงหน้าด้วยความสับสน
แต่พอเห็นว่าเป็นใครก็ต้องอุทานออกมาทันที “จองกุก!”
พลั่ก!!
เสียงเรียกของจีมินทำให้จองกุกที่หันมามองถูกต่อยเข้าที่ใบหน้าเข้าอย่างจัง
นั่นยิ่งเพิ่มความโกรธให้เขาเป็นเท่าตัว
จองกุกพุ่งเข้าใส่คู่อริแล้วต่อยอีกฝ่ายไม่ยั้ง
เหตุการณ์เริ่มจะวุ่นวายขึ้นเรื่อยๆ และดูท่าทางจะไม่จบลงง่ายๆ จนกระทั่งเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยของสวนสนุกมาถึง
จองกุกไม่ได้หนีไปไหน เขาถูกพาไปที่สำนักงานภายในสวนสนุกพร้อมๆ กับกลุ่มเด็กหนุ่มที่มีเรื่องชกต่อยกัน
ซึ่งแน่นอนว่าจีมินเองก็เข้าไปด้วย
บรรยากาศภายในห้องนั้นเงียบสนิท
มีเพียงเสียงซื๊ดปากด้วยความเจ็บดังมาเป็นระยะๆ และเมื่อผู้ปกครองของทั้งสองฝ่ายที่เจ้าหน้าที่ได้ติดต่อไปมาถึง
เหตุการณ์ก็ดูจะวุ่นวายขึ้นมาอีกครั้ง
“นี่คุณ!
สั่งสอนลูกของคุณยังไงไม่ทราบ ถึงได้ทำตัวเป็นอันธพาลมาทำร้ายร่างกายคนอื่นแบบนี้”
แม่ของเด็กหนุ่มที่ถูกต่อยจนหน้ายับเอ่ยขึ้นด้วยความโมโห
เธอลูบหัวเด็กหนุ่มที่เป็นลูกของตน สลับกับมองจองกุกด้วยสายตาราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ
“ผมขอโทษด้วยครับ”
พ่อของจองกุกเอ่ย เขาก้มหัวลงด้วยความสุภาพ เมื่อเงยหน้าขึ้นมา เขาหันไปมองลูกชายของตนที่ทำหน้าตาไม่รู้สึกผิดอะไรแล้วก็บอกเสียงเบา
“แกออกไปก่อน เดี๋ยวพ่อจัดการที่เหลือเอง”
ไม่มีการตอบรับใดๆ
จองกุกลุกขึ้นยืน พร้อมดึงแขนจีมินให้เดินตามตนออกจากห้อง ไม่ลืมที่จะปิดประตูเสียงดัง
เรียกเสียงก่นด่าจากผู้ปกครองของกลุ่มวัยรุ่นอีกฝั่งได้มากโข
“ออกมาแบบนี้จะดีเหรอ”
“ก็เขาเป็นคนบอกให้ออกมาเอง”
พูดอย่างไม่ใส่ใจนัก
จองกุกเดินไปนั่งลงตรงม้านั่งแต่ก็ไม่วายดึงจีมินให้ลงมานั่งด้วย
“แล้วแผลที่หน้านาย
เจ็บมากมั้ย”
“โง่รึเปล่า ถามมาได้”
ถึงแม้จะเจ็บตัวอยู่แต่ก็ยังคงความปากดีได้เสมอต้นเสมอปลาย จีมินรู้สึกอยากจะต่อว่าจองกุกขึ้นมาเล็กน้อย
ในสถานการณ์แบบนี้ทำไมถึงไม่รู้จักพูดจาเพราะๆ บ้าง
“ขอบคุณนะ” เสียงพูดขอบคุณแผ่วเบาดังออกมาจากปากของคนข้างกาย
จองกุกทำเพียงปรายตามองคนที่นั่งกอดหัวหมีมาสคอตแน่น พอเห็นแบบนั้นเขาก็ยิ่งหงุดหงิดจนอยากจะโยนไอ้หัวหมีโง่นี่ทิ้งไปให้ไกลๆ
“จองกุก!!” ร่างสูงหันไปตามเสียงเรียกที่คุ้นเคย เขามองโฮซอกที่ยืนหอบทันทีที่มาถึง
“หอบเป็นหมาเชียวนะมึง”
“โอ้โห
ปากดีเหลือเกิน เดี๋ยวกูก็เพิ่มให้อีกแผลซะหรอก ทิ้งกูไว้ไม่พอ
ยังจะมีเรื่องกับชาวบ้านอีก” เสียงบ่นยาวเหยียดของโฮซอกทำเอาจองกุกเบ้หน้า
เขาเมินหน้าหนีโฮซอกไปทางอื่นด้วยความรำคาญ
“อ๊ะ นาย...
เด็กจองกุกนี่” ชี้ทางจีมินที่นั่งอยู่ข้างจองกุก
โฮซอกมองจีมินสลับกับจองกุกแล้วอมยิ้ม ทำหน้าเหมือนบรรลุอะไรบางอย่าง “อ๋อออ แบบนี้นี่เอง ทิ้งกูไว้แล้วมาหาเด็กตัวเอง” โฮซอกพูดด้วยน้ำเสียงล้อเลียน
ดวงตาเป็นกระกาย
“หุบปากไปเลย”
“อะไร
ยังไม่ยอมรับความจริงอีก อ๋อ หรือที่วันนี้ชวนกูมาสวนสนุกก็เพราะแบบนี้ โอ้โห
เจ็บปวดใจว่ะ” ร่างโปร่งยังคงพูดไม่หยุด
จีมินหันมองจองกุกด้วยสายตาที่ไม่อยากจะเชื่อเท่าไหร่นัก
ถ้าฟังจากคำพูดของโฮซอกก็คงจะตีความได้ว่าจองกุกมาที่สวนสนุกก็เพราะเขา
เมื่อคิดได้ดังนั้นแก้มใสก็ขึ้นสีแดงระเรื่อ
นั่นยิ่งทำให้โฮซอกเอ่ยปากแซวเข้าไปใหญ่
“เอ้าๆ
เขินใหญ่เลยทีนี้ ดูสิหน้าแดงเชียว น่ารักจัง” มือเรียวเอื้อมไปจะบีบที่แก้มกลม
แต่ก็ถูกจองกุกปัดออกอย่างแรง “โอ๊ย! เจ็บนะเว้ย ตีมาได้
แตะนิดแตะหน่อยไม่ได้เลยนะมึง”
“...”
จองกุกนิ่งเงียบ ทำสีหน้าจริงจัง เมื่อเห็นดังนั้นโฮซอกจึงยอมหยุดพูด
“เออๆ
ไม่ล้อแล้วก็ได้ อะไรวะ ไม่มีอารมณ์ขันเลย” โฮซอกบ่น เขาลูบมือตัวเองที่เริ่มขึ้นสีแดงเพราะโดนตีเมื่อครู่
ในตอนนั้นเองที่ประตูห้องสำหรับร้องเรียนประจำสวนสนุกเปิดออก
โฮซอกรีบก้มหัวลงทักทายทันทีที่เห็นว่าใครเดินออกมา
ซองจินพยักหน้าให้เพื่อนของลูกชาย เขาหันไปมองจองกุกที่นั่งนิ่ง
ไม่ยอมมองมาแล้วรู้สึกวูบโหวงในใจ
“จองกุก” เสียงเรียบนิ่งจากผู้เป็นพ่อทำให้ทุกสิ่งหยุดชะงัก จองกุกหันมองพ่อของตนโดยไม่พูดอะไร
“คุณท่านครับ
อีกไม่นานจะถึงเวลาที่นัดกับท่านรองแล้วนะครับ”
“อืม
นายไปรอที่รถก่อน” หันไปสั่งการกับเลขาส่วนตัวของตน
ก่อนจะหันมามองหน้าจองกุก “พ่อจัดการให้เรียบร้อยแล้ว”
“เหอะ
คราวนี้เสียไปเท่าไหร่ล่ะ” คำพูดที่ออกมาจากปากของคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นลูก
ทำให้แววตาของซองจินปรากฏความเสียใจขึ้นอยู่วูบหนึ่งก่อนที่มันจะหายไปอย่างรวดเร็ว
“เธอคือจีมินสินะ
เลขาของฉันบอกมาว่าช่วงนี้จองกุกไปรบกวนเธออยู่บ่อยๆ ฉันต้องขอโทษแทนด้วย”
“พ่อให้หมอนั่นส่งคนมาตามผมอีกแล้วเหรอ!”
จองกุกพูดขึ้นด้วยอารมณ์โมโห ไม่พูดพร่ำทำเพลงอะไรอีก
เขาเดินออกมาจากตรงนั้น
โฮซอกที่ทำอะไรไม่ถูกพอเห็นแบบนั้นก็รีบก้มหัวเพื่อเป็นการบอกลาแก่ซองจินแล้ววิ่งตามออกไปทันที
“ฉันนี่มันแย่จริงๆ เลยนะ
ที่เลี้ยงลูกคนเดียวให้ดีไม่ได้”
“จองกุกเขาไม่ใช่เด็กไม่ดีนะครับ”
น้ำเสียงหนักแน่นดังขึ้นจากปากของคนที่นิ่งเงียบอยู่นาน “ถึงเขาจะทำตัวเกเร ชอบแกล้งคนอื่น แต่จริงๆ แล้วเขาไม่ใช่เด็กไม่ดีนะครับ”
“เธอดูจะรู้จักเขาดีจังเลยนะ”
“เอ่อ...ผม...”
“ไม่ต้องเกร็งขนาดนั้นก็ได้
ฉันไม่ได้จะว่าอะไร ฉันแค่คิดว่าบางทีการที่คนอื่นรู้จักลูกของฉันดีกว่าฉันเองนี่แสดงว่าฉันมันเป็นพ่อที่ไม่ดีจริงๆ”
รอยยิ้มของซองจินที่ส่งให้จีมินดูอ่อนล้า
อีกทั้งน้ำเสียงที่ดูหมดความมั่นใจนั่นช่างแตกต่างจากผู้อำนวยการโรงเรียนที่จีมินเคยได้พบ
ซองจินเขาไม่ได้พูดอะไรต่อ ทำเพียงหยิบนามบัตรของตนออกมายื่นให้ “นี่นามบัตรของฉัน ถ้าเธอรู้สึกไม่สบายใจที่จองกุกมารบกวนล่ะก็
โทรมาหาฉันได้เลยนะ”
“ครับ”
“ฉันไปก่อนล่ะ ยังไงก็...ฝากดูแลเจ้าลูกชายจอมดื้อให้ด้วยนะ”
จีมินมองตามแผ่นหลังของคนที่เดินจากไป
เขามองเห็นภาพของจองกุกซ้อนทับอยู่บนนั้น ลึกๆ ในใจเขาได้แต่คิดว่าสองพ่อลูกคู่นี้ไม่ได้ต่างกันเลย
---------------------------------------------------------
KataeBum Talk
ฉากหรรษาไม่มีหรอก
เพราะเราแต่งไม่เป็น ฮุฮุ
KataeBum Talk2
กรี๊ดกร๊าด ลงครบแล้ว ;-;
มาต่อช้ามากต้องขอโทษจริงๆค่ะ
จริงๆตอนนี้แต่งไว้ประมาณ 70%แล้วฟีลหด
ถ้าใครมีทวิตเราก็จเห็นอ่ะนะว่าบางทีเราก็จะบ่นว่าช่วงนี้ไม่มีอารมณ์แต่งฟิค
ฮือ
มาจนถึงตอนนี้ รู้สึกเหมือนเรื่องราวมันแบ่งเป็นสามพาร์ทใช่มั้ยคะ
แต่ช่วงหลังจากนี้เรื่องราวจะเชื่อมเข้าหากันแน่นอนค่ะ
และแน่นอนว่าคู่หลักเราคือกุกมินนะ
ถึงจะมาต่อช้าแต่เราไม่ทิ้งแน่นอน
เรากำหนดตอนจบไว้แล้วด้วย มีสองแบบ
ควรบอกให้ทำใจไว้ล่วงหน้ามั้ย 5555555555555555
เจอกันตอนหน้าค่ะ #ฟิคป่า
ความคิดเห็น