ได้โปรดอย่านอกบท

ชาตินี้ข้าขอไม่เป็นนางร้ายได้หรือไม่

ไป๋ลู่เมิ่ง นักศึกษาแพทย์สาวจากศตววรษที่ 21 พลาดท่าโดนน้ำป่าซัดกระแทกกับโขดหินจนภาพตัดขณะออกปฏิบัติหน้าที่ช่วยเหลือชาวบ้าน ตื่นมาอีกทีพบว่าตนเองยังไม่ตายแต่หลุดเข้ามายังยุคที่เหมือนกับจีนโบราณในร่างของดรุณีน้อยผู้มีชื่อเหมือนกับตนเองที่จมน้ำเสียชีวิตเนื่องจากอุบัติเหตุ(?)ก่อนที่ตนจะเข้าร่าง 

ชีวิตใหม่ครั้งนี้เหมือนจะดีมาก มีที่หน้าตาสะสวยผิวพรรณผุดผ่อง รูปร่างอวบอิ่มน่าทะนุถนอม ฐานะที่บ้านร่ำรวย บิดาเป็นถึงราชครูของแคว้นมารดาเป็นฮูหยินตราตั้ง ไหนจะมี่พี่ชายรูปงามอีก 2 คน พี่ใหญ่ ไป๋จิ๋นติ้ง ที่เป็นเจียงจวิน(แม่ทัพ) พี่รอง ไป๋ฮุ่ยเปียว กุนซือคู่กายของพี่ใหญ่ ที่คอยเอาอกเอาใจ ดูดีเพรียบพร้อมไปทุกอย่างเพียงแต่ไม่มีเครื่องอำนวยความสะดวกแบบปัจจุบัน ไม่มีสหายรู้ใจ ไหนจะมีฉายาที่ไม่น่าอภิรมณ์ว่าสตรีร้ายกาจแห่งแคว้นเซี่ยชื่อเสียดังกระฉ่อนถึงวีรกรรมการหึงหวงที่ต่อมีชินอ๋องแคว้นเซี่ย เซี่ยหานตง พระอนุชาของฮ่องเต้องค์ปัจุบันลูกหลงของอดีตฮ่องเต้ ผู้ควบตำแหน่งต้าเจียงจวินแม่ทัพใหญ่แห่งแคว้น พ่อพระเอกแสนซึนที่ไม่เคยชายตามองสตรีใดนอกจากหลานสาวสุดที่รัก เซี่ยเยว่ฉี ต้ากงจู่ของแคว้น และนางเอกของเรื่อง หลิวอี้หนิง บุตรสาวอัครเสนาบดีเลยสักครั้ง ใช่แล้วอ่านไม่ผิดหรอก เซี่ยหานตง ชินอ๋องแคว้น เป็นพระเอกนิยาย และคงไม่ต้องเดา หน้าดี มีอำนาจ บ้านร่ำรวย ที่บิดามารดาตามใจ ชื่อเสียกระฉ่อน จะเป็นอะไรไปไม่ได้นอกจากนางร้ายที่มีจุดจบดับอนาถไม่เกงใจใคร และใช่แล้วร่างที่นางอยู่ในตอนนี้คือนางร้ายจากนิยายชื่อดัง ตามรักคืนใจ ที่เพื่อนรักเคยเอามาเม้าท์ให้ฟังถึงความปากร้าย และปากแข็งของพระเอก 

อั้ยหยาซวยเลี้ยวอา อากง อาม่า ช่วยอั๊วล้วย อั๊วยังไม่อยากตาย เมิ่งเมิ่งไม่อยากตายศพไม่สวยเพราะฉนั้นลาก่อนนะเหล่าตัวเอกทั้งหลายเมิ่งเมิ่งคนนี้ขอลาขาดชาติหน้าฉันใดอย่าได้พบได้เจอกันอีกเลย แต่ไหงยิ่งหนีเหมือนยิ่งพบ ยิ่งอยากจบยิ่งยุ่งเกี่ยว ใครมันบอกว่าพระเอกมันไม่สนใจนางร้ายไงไหนถึงตามตอแยไม่เลิกรายิ่งกว่าเจ้ากรรมนายเวร โอ๊ องค์เง็กเซียนช่วยลูกด้วยอิพระเอกมันนอกบท

---

“ท่านอ๋องท่านไม่เคยสนในเมิ่งเมิ่งสักนิดหรือเพคะ”

“คนอย่างเจ้ามีอะไรคู่ควรให้เปิ่นหวางสนใจกัน”

“แต่เมิ่งเมิ่งรักท่าน ดีกับท่านมาตลอด ยอมทิ้งทุกอย่างทั้งศักดิิ์ศรีทั้งชื่อเพื่อท่าน”

“แล้วเยี่ยงไรเปิ่นหวางเคยขอให้เจ้าทำรึ”

“ท่านจะตามข้าอีกนานหรือไม่ท่านอ๋อง”

“เปิ่นหวางหาได้ตามเจ้าไม่แค่บังเอิญผ่านทางมาเท่านั้น”

“เจ้าค่ะ งั้นหม่อมฉันขอตัว”

“เจ้าเปลี่ยนไปเยอะนะเมิ่งเมิ่ง”

---

สวัสดีค่ะ นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องแรกที่ตันเฟิ่งตั้งใจเขียนแบบจริงจัง ยังไงก็ฝากไว้ในอ้อมอกอ้อมใจท่านผู้ที่ผ่านไปผ่านมาด้วยนะคะ สามารถเข้ามาติชมกันได้ แต่อย่าด่าเเรงนะคะจิตใจเฟิ่งเฟิ่งบอบบางยังรับคำพูดรุนแรงไม่ได้ ขอบคุณที่เข้ามาแวะเวียนล่วงหน้าเลยแล้วกันนะคะ