[HUNHAN] นายน้อย[งดอัพชั่วคราว]

ลำดับตอนที่ #8 : นายน้อย :: 08 จูบ

08

‘’อื้ม...’’ร่างบางของบยอนแบคฮยอนยัดตัวขึ้นมาพร้อมดวงตาเสี้ยวกระจันทร์ที่กวาดมองไปรอบๆตน พลันภาพของลู่ห่านที่วิ่งหายเข้ามาภายในบ้านร้างกทำให้เขาตาเบิกกว้าง

‘’ลู่ห่าน!!’’

‘’ไรวะ...’’

!!!!!

เสียงทุ้มที่ครั้งหนึ่งเขาคุ้นเคยดังมาด้านข้างทำให้หันไปมองทันที

‘’ชานยอล!’’

‘’นายนี่เหมือนเดิมไม่มีผิดมีสักครั้งไหมที่ตื่นมาแล้วจะไม่เสียงดัง?’’

ริมฝีปากกระจับเม้มเข้าหากันอย่างไม่ชอบใจคำพูดของร่างสูงที่ค่อยๆยันกายตนขึ้นมาพร้อมโอดครวญกับความล้าที่ร่างกาย

‘’นั่นนายจะไปไหน’’

‘’ที่ที่ไม่มีผู้ชายชื่อปาร์ ชานยอล!’’

กระชากเสียงใส่ก่อนจะก้าวฉับๆเดินหนีแต่ก็มีมือหนามารั้งไว้ให้หยุดเสียก่อน

‘’เดินไปคนเดียวไม่กลัวโดนหักคอตายรึไง’’

‘’ไม่ใช่เรื่องของนายถ้าฉันจะเป็นอะไรไป!’’

‘’นี่ ขอเหอะ นี่ไม่ใช่สถานการณ์ที่เราจะมาทะเลาะกันได้นะ’’

อ้าปากคล้ายจะเถียงกลับหากแต่เมื่อได้ลองทบทวนกับคำพูดของเจ้าของใบหน้าที่เลิกคิ้วขึ้นมองเขาอย่างกดดันนั่นก็จำต้องเปลี่ยนคำเถียงเป็นคำที่คิดว่าจะไม่ทำให้ทะเลาะ

‘’ฉันจะไปตามหาพวกลู่ห่านและคยอง’’

‘’ไม่คิดจะตามพวกจงอินกับเซฮุนรึไง’’

‘’จงอินไม่เกี่ยว เซฮุนยังไงถ้าเจอลู่ห่านก็คงต้องหาอยู่ดีน่ะแหละ’’ตอบกลับเสียงราบเรียบก่อนจะยืนมองหน้าก่อนจะเป็นแบคฮยอนที่ทนใบหน้าของชานยอลไม่ได้และกลับมาเดินก้าวฉับๆต่อโดยชานยอลก็รีบก้าวเท้าตามคนตัวเล็กทันที

‘’บางทีเราควรจะตามหาทางออกด้วยฉันรู้สึกที่นี่มันแม่งๆ’’

‘’ก็มันบ้านร้าง... ไม่มีสิแปลกนายควรจะรู้ตั้งแต่อยู่ดีๆเราก็สลบแล้วตื่นมาจ๊ะเอ๋กันนะชานยอล’’

ผีตัวนี้ช่างจับคู่ได้ย่ำแย่เสียจริง ...

เดินอย่างหัวเสียเมื่อนึกถึงเขาไม่อยากเจอหน้าคนใจร้ายแบบนี้อีกแล้วแท้ๆ ....

‘’นายกำลังคิดเรื่องของเราอยู่รึเปล่า’’

‘’อะไรทำให้นายคิดแบบนั้นไม่ทราบ!’’

‘’ก็เวลานายอารมณ์ไม่ดีนายจะทำคิ้วขมวด’’

จำทำไม

‘’งั้นมันก็ถูกต้องฉันหงุดหงิดเมื่อนึกถึงเรื่องของเรา’’

‘’นายเปลี่ยนไปมาก’’

‘’หยุดพูดเถอะ’’

‘’นายเลิกใส่แว่นทรงโตๆนั่นแล้วเหรอ?แล้วสิวบนหน้านี่หายไปหมดได้ขนาดนี้เลย’’

‘’ฉันจะให้เวลานายหุบปากอีกแค่สามวิเท่านั้นปาร์คชานยอล!!’’

ฟึ่บ!

‘’อ๊ะ!!’’

‘’ทำไม นายอายเหรอ?ที่ตัวเองเคยเป็นไอ้เฉิ่มเบ๊อะจอมโง่น่ะ’’ยกยิ้มร้ายที่มุมปากพร้อมโน้มหน้าเข้าใกล้คนตัวเล็กที่ถูกตรึงกับผนัง

‘’ฉันไม่เคยอายอดีตตัวเองหรอกคุณปาร์ค ชานยอล ที่ฉันเป็นแบบนี้ได้มันก็เพราะอยากจะเป็นอยากจะทำ ฉันมันไม่มีแว่นทรงโตๆแล้วมันยังไงเหรอ?ฉันไม่มีหัวสมองโง่ๆแล้วมันทำไมกัน? นายนั่นแหละ ต้องการอะไรอีก อยากจะทำอะไรอีก!’’พูดรัวเร็วจนหอบเมื่อพูดร่ายยาวโดยไม่หยุดพักหายใจ ตาประสานตากับคนที่เคยรักมากที่สุด กับคนที่เคยทำให้หัวเราะยิ้มเป็นบ้า กับคนที่เคยมอบหัวใจให้ทั้งดวง

แต่ทุกอย่างเปลี่ยนไปเพียงเพราะการกระทำที่ร่างสูงตอบแทนความจริงใจของเขาเป็นเพียงการหลอกลวง...

‘’... ถ้าฉันบอกว่าฉันต้องการนายล่ะ’’เลิกคิ้วขึ้นมองใบหน้าหล่อเหลาที่อยู่ใกล้เพียงแค่คืบก่อนจะแค่นหัวเราะออกมาก่อนจะหัวเราะดังเรื่อยๆคล้ายคำที่ร่างสูงพูดตลกนักหนา

เงยหน้าสบสายตาอีกครั้งพร้อมเอาลิ้นดันพวงแก้มก่อนจะตอบกลับด้วยเสียงหยัน

‘’ฝันไปเหอะ!’’ผลักออกเต็มแรงก่อนจะก้าวหนีมือน้อยยกขึ้นเสยผมตัวเองพยายามกระพริบตาไล่น้ำตาเจ้ากรรมที่คล้ายจะอยากจะหล่นลงมาที่ข้างแก้มเสียเหลือเกิน

คิดว่ามันไม่ง่ายไปหน่อยรึ?เขาต้องเจออะไรบ้างตอนที่ชานยอลยิ้มเยาะเขาในวันนั้นพร้อมเดินออกไปไม่แม้แต่หันกลับมามอง เขาต้องปวดใจทรมาณบ้าแค่ไหนกับทุกๆคืน ต้องนั่งเป็นคนบ้าภาวนาให้ลืมนานแค่ไหน?

‘’ได้โปรดเถอะพระเจ้า อย่าใจร้ายกับผมสิครับ... ’’

ช่วยเสกมนต์ให้ใจผมที่เต้นระรัวกับคำพูดพวกนั้นให้หยุดลงทีสิครับ ...

-ANOTHER-

‘’คิดว่าเราจะตามหาคนที่เหลือเจอไหม?’’

‘’ไม่รู้สิ’’

‘’นายรู้อะไรบ้างเนี่ย!?’’

คยองซูหันไปตวาดใส่ร่างสูงอย่างเหลืออดเมื่อเขาพยายามที่จะทำให้ทุกอย่างดีขึ้นแต่คำตอบของคิม จงอิน กลับทำให้ทุกอย่างดูดิ่งลงเสียทุกรอบ

‘’ก็ฉันรู้นี่หว่า’’

‘’โอเค งั้นตัวไร้ประโยชน์เอ๋ยฉันขออะไรนายหน่อย’’

‘’อะว่ามา’’

‘’หนึ่ง! อย่าพูดอะไรที่ไม่มีประโยชน์ออกมาให้ฉันเครียดเพิ่ม!’’

‘’อืม’’

‘’สอง!หยุดกวนฉันด้วยการเอาเท้านายมาเตาะที่ขาฉันทุกๆสิบวิ!’’

‘’อ่า~’’

‘’ฮึและสาม!อย่าทำตัวให้หายไปกับความมืด!!’’

เอ่ยเสียงหยันก่อนจะสะบัดหน้าเดินนำออกไปปล่อยให้คิมจงอินอ้าปากค้างกับประโยคกฏข้อสุดท้ายนั่น

แสบนักนะ...

‘’คยองงงงงงงงงงงงงงงงง~!!’’

‘’เฮ้!!!มีใครอยู่แถวนี้บ้าง!!’’

‘’งื้อ ไม่ไหวง่ะ นายน้อยเหนื่อยแล้วเซฮุนนา’’ว่าพร้อมทรุดตัวลงกับพื้นอย่างจนใจ พวกเขาพยายามตะโกนหวังให้มันลอดออกไปสักที่ในบ้านแห่งนี้และให้พวกคนทีเหลือได้ยินแต่เหมือนจะไม่มีหวัง

‘’เหมือนเราตะโกนให้ไอ้หลุมโหว่นี่ที่มาแทนที่พื้นมากกว่าอะ!’’เบ้ะปากพร้อมชี้ไม้ชี้มือใส่ต้นเหตุที่ทำให้ติดแหง็กอยู่ตรงนี้ไม่ไปไหน

‘’ผู้หญิงคนนั้นต้องการอะไรกันแน่อะ!’’

‘’…’’เดินมานั่งลงข้างๆอย่างไม่รู้จะตอบหรือทำเช่นไรต่อไป

‘’เค้าอยากกลับบ้านง่ะT~T’’

ถึงแม้ที่นี่ถ้าอ่อยแล้วจะดูเร้าใจดีก็เถอะแต่ว่านายน้อยคิดว่าที่บ้านคงดีกว่านี้TT

‘’เราจะได้กลับกันไหมอะ!?หรือไม่เลย??? โฮฮ ม๊ายยยยยยยยยยยยยยย TOT!!’’ฟุ่บหน้าลงกับแขนก่อนจะดิ้นตัวไปมาจนอีกคนต้องยกมือขึ้นลูบหลังปลอบ

‘’เราต้องได้กลับสิครับอย่าคิดมากนะ’’

‘’แต่ไม่แน่ๆถ้าเรายังมานั่งบื้ออยู่ตรงนี้!!’’กร้าวเสียงแข็งก่อนจะลุกขึ้นยืนก้าวข้าไปที่โต๊ะขนาดพอดีตัวสวยที่มีของวางอยู่

‘’ถ้าไม่มาปล่อยพกวเรานะจะทำลายข้าวของให้หมดเลย!!ย้ากกกกก~’’ตะโกนก่อนจะเริ่มกวาดของที่อยู่บนโต๊ะให้ตกลงมา

‘’นายน้อยหยุดครับ!!’’เข้าไปจับแขนอีกคนที่กำลังดิ้นเร่าๆอยู่พร้อมร้องตะโกนไม่หยุด

‘’นายน้อยครับบางที่ถ้าเขามาเห็นเขาอาจจะโกรธมากกว่าเดิมและเราอาจจะตายทันทีเลยนะครับ ทีนี้ไม่มีแม้แต่จะได้คิดหนีเลยนะ!!’’

กึก!

‘’งื้ออ’’ถอนลมหายใจเมื่อเห็นร่างเล็กเลิกดิ้น หันกลับไปที่โต๊ะและก้มลงหยิบของหมายจะวางกลับให้มันเหมือนเดิม

‘’หืม’’ครางในลำคอเมื่อเจอซองจดหมายสีชมพูโดยมีบอกว่าเจ้าของจดหมายต้องการจะส่งถึงใคร

To. เฟธ ที่รัก

‘’ชื่อผู้ชาย? โอโมะ!ยัยคนใจง่าย!!ง่า .___.’’ก่นด่าแล้วหัวเราะแล้วก็ต้องปิดปากตัวเองเมื่อร่างสูงหันมามองเชิงปราม

ที่หลังคฤหาร์สฉันพร้อมกับมันเฟธที่รัก

ฉันจะทิ้งทุกอย่าง ทั้งบ้าน เงินทอง ฉันไม่ต้องการมันอีกต่อไป

เราจะต้องได้พบกันในคืนนี้!ฉันจะพยายามหนีคุณป้าลีน่าให้ได้

ต้องการมีเพียงคุณ

LOVE ETAENAL.

Zeena.

‘’มีอีกฉบับด้วยๆ’’

ฟึ่บ ..

น่าแปลกที่ในซองมีกระดาษที่ถูกเขียนไว้มากมาย ...

ทำไมคุณไม่มา?ฉันไปรอคุณที่ด้านหลังแล้วแต่ฉันไม่เห็นคุณเลย ทำไม?

ฉันรอเรือที่จะมีคุณนั่งมามารับฉันอยู่นะเฟธ..

MISSYOU

Zeena.

‘’ผีตัวนั้นชื่อซีน่าเหรอ?ง่า เป็นลูกคุณหนูสินะ งึมๆ’’

นี่เป็นอีกวันที่ฉันรอคุณและก็เหมือนเดิมฉันไม่เจอคุณ..

เฟธได้โปรดมารับฉันเร็วๆเถอะ แม่กำลังจะจับให้ฉันแต่งงาน

Zeena.

ที่รัก มันใกล้เข้ามาแล้วงานแต่งบ้าบอนั่น!คุณอยู่ไหน!!

ฉันรอคุณมานานมากแล้วมันเดือนกว่าแล้วนะที่รัก คุณคงไม่ได้จะผิดสัญญา?

คุณคงไมได้จะผิดคำที่ให้ไว้กับฉันใช่หรือไม่!? ฉันไม่สนเรื่องฐานะอะไรนั่นนะคุณก็น่าจะรู้

เพราะงั้นมาได้แล้ว!มาซะที!

Zeena.

คุณผิดคำสัญญาของเราเหรอ?

Zeena.

เรื่องที่คุณแม่บอกว่าคุณรับเงินจากท่านแล้วหายไปนั้น

โกหกใช่ไหม ได้โปรดบอกมันว่ามันคือเรื่องโกหก

Zeena.

คุณโกหก

Zeena

ถึงคุณจะโกหก หลอกฉันก็ตาม

แต่คนที่ฉันจะแต่งงานด้วยได้มีเพียงคุณเท่านั้น ...

ลาก่อน

Zeena.

‘’น่าสงสารจังT^T’’ร่างสูงบรรจงพับกระดาษทุกอย่างเข้าคืนที่เดิมก่อนจะเหลือบสายตามองไปเห็นกระดาษอีกแผ่นที่นอนอยู่เขาหยิบขึ้นมาดูก่อนจะไล่สายตาอ่าน

สิ่งที่หนูมันผิด หนูขอโทษค่ะทุกคน ขอบคุณที่ดูแลหนูมาตลอด

แต่เรื่องจะให้แต่งงานกับเอริคหนูทำไมได้จริงๆหนูรักเฟธ...

ลาก่อนค่ะ

Zeena.

‘’ฉันหวังเพียงแค่จะพบกับเขา’’

‘’ซีน่า...’’เสียงด้านหลังที่นำพาให้หันกลับไปมอง หญิงสาวในชุดขาวปาดน้ำตาสีเลือดตนออกก่อนจะพูดต่อ

‘’มันน่าเศร้าใจมากที่ฉันไปนั่งรอเขาทุกวันแต่เขากลับไม่เห็นค่าของฉัน ฉันไม่นึกว่าฮึ่ก..เฟธจะรักเงินที่เขาเคยบอกว่าเป็นเพียงสิ่งนอกกายมากกว่าฉัน ’’

‘’มันอาจจะมีอะไรที่เข้าใจผิดก็ได้ อ่า แบบในหนังไง!!’’

‘’รู้อะไรไหม... ทางด้านหลังมีลำธารแกร่งมันพัดแรงมากแต่ฉันก็ยังไปรอเขาทุกๆวันไม่กลัวแม้แต่จะถูกลมพัดจมหายลงไป แต่ดูเขาทำสิ!!!’’

‘’ผมเข้าใจคุณซีน่า แต่พวกผมก็ไม่ได้เกี่ยวปล่อยพวกผมไปได้ไหมครับเรายังมีคนรักที่รออยู่’’

‘’หึ!เข้ามาท้าฉันแบบนี้ยังคิดว่าไมได้ทำอะไรเหรอ!!’’

‘’ก็ไมได้เข้ามาเชิงท้าทีเดียวซะหน่อย!!’’

‘’แล้วเข้ามาทำอะไรล่ะ!!!’’

‘’ก-ก็ เห็นชาวบ้านเขาเล่ากันมาว่าที่บ้านร้างนี่น่ะมีผีดุแต่ไม่ใช่ในตัวบ้านแต่เป็นที่ด้านหลังบ้านต่างหากล่ะ’’ ปากกระจับเอ่ยโดยเกาะแขนเซฮุนไว้แน่น

‘’ว่าไงนะ?’’

‘’ก็ชาวบ้านเขาเล่ากันว่ามีผู้ชายคนหนึ่งเรือล่มที่ท้ายตัวบ้านแล้วโดนน้ำพัดตายน่ะ เรือ..ผู้ชาย..เฮ้ย!!O___O!!’’

‘’หรือว่า..ฟ-เฟธ!!’’ร่างของฟญิงสาวหายไปพร้อมกับลู่ห่านและเซฮุนที่วิ่งไปตรงที่เธอหายไป

‘’นายน้อยอยากรู้อะ ทำไงดีๆๆเซฮุนนา!!’’

ร่างสูงไม่ตอบอะไรหากแต่วิ่งไปที่ประตูบานเดิมก่อนจะเปิดออก ริมฝีปากบางแย้มออกเมื่อเห็นว่าตรงทางเดินมีพื้นขึ้นมาแล้ว!!

‘’เยส!!’’ร่างน้อยวิ่งก่อนจะวิ่งไปที่หลังบ้านโดยมีร่างสูงวิ่งตามมาติดๆเมื่อมาถึงประตูหลังบ้านเมื่อเปิดออกก็เจอกับตัวเกาะที่สูงขึ้นหากแต่ตรงปลายเนินที่ด้านล่างเป็นกระแสน้ำเชี่ยวนั้นมีภาพของวิญญาณชายหญิงคู่หนึ่งซึ่งเขากำลังกอดกันอยู่ ...

‘’ละครสุดๆอะ ฮริ้งง*-*’’ มองยืนดูผี(?)กอดกัน ก่อนที่ชายหญิงคู่นั้นจะเดินจูงมือมาหาพวกเขาทั้งสองด้วยรอยยิ้ม

‘’ขอยืมร่างพวกเธอสองคนได้ไหม?’’

‘’ครับ?/ห๊ะ!O__O’’

‘’เราต้องการสัมผัสมันอีกครั้ง จูบแค่จูบเดียวนะ’’

วาบบบ..

เสียงนั้นจบลงร่างทั้งร่างเหมือนถูกแช่แข็ง เซฮุนและลู่ห่านหันหน้าเข้าหากันโดยร่างกายไปเองตามที่พวกเขาไมได้เป็นคนบังคับมัน สิ่งที่พวกเขาทำได้ตอนนี้มีเพียงร่ำร้องในใจ

เซฮุน:ให้ตาย จูบ!?

ลู่ห่าน: จูบ จูบ อ๋า เซฮูนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน>3<

แตกต่างกันไปนิส ... แต่ก็โวยวายเหมือนๆกันล่ะนะ

ริมฝีปากทั้งสองสัมผัสกันแผ่วเบาสัมผัสเนิบนาบพาใจลอย เซฮุนบดคลึงริมฝีปากจิ้มลิ้มนั่นก่อนจะยกมือทั้งสองทาบแก้มนุ่มทั้งสองข้างและรั้งให้เข้ามาแนบชิดมากกว่าเดิมใจดวงน้อยเต้นส่ำไม่เป็นจังหวะ ลู่ห่านที่ตอนนี้อยู่ในห้วงของจิตสำนึกได้แต่กรี๊ดร้องกับสัมผัสที่เริ่มร้อนแรงของผีทั้งคู่ อะฮึกๆ หาญจะลอยยยยยย ><

‘’อื้อ...’’

‘’โอ๊ะ!O___O’’

อะ ออกไปแล้ว!!!

ทำไมพวกเอ็งไม่เอาปากออกจากกันก่อนไปด้วยละโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยTOT!!

เซฮุนเบิกตาโพลงเช่นเดียวกับลู่ห่าน ก่อนจะผละออกจากกันเมื่อได้สติ

‘’ผม.. ขอโทษด้วยนะครับ’’

‘’อื้อ ไม่เป็นไร.__. ระ-เรารีบไปหาคนทีเหลือดีกว่าเนาะ ’’

‘’ครับ..’’

หม่ามี๊ อ่าว่างั้นงี้เลยนะแบบ ... หาญฟิน T___T






ยังไม่แก้คำผิดอะ 55555555555555555 ไว้ค่อยแก้เนอะ-.-
อ้าว จบแล้วเหรอเออบ้านร้างเอาแค่นี้พอ5555555555 ไรท์นึกไม่ออกแล้ว
แบบจบง่ายโอเคข้าขอโทษ ข้ารีบด้วยไม่มีฟีลอะ ;___; 
งานเยอะมากก เม้นให้กำลังใจด้วยน้า จุ้บๆ 
ป.ล ชานแบคไคโด้ออกแค่นั้นพอเนาะ 555555555555555 ไว้ตอนหน้านะแจ้ะ
 

◊ SQWEEZ