[ fic Exo ] Rokin heart : HUNHAN :

ลำดับตอนที่ #5 : Rokin heart :: 4

4

That I'm hooked on your body

ฉันติดใจในเรือนร่างของคุณ

‘’เซฮุนนา ..’’

‘’ฮยอง ..ผมขอโทษนะ’’

 

 ::ฉากคัท::

หาได้จากไบโอทวิตนะคะ :)
แอคอยู่หน้าบทความแล้วหาดู
กลับมาเม้นด้วยน้าา

‘’งืม’’ ร่างบางงัวเงียตื่นขึ้นมาก่อนจะหันไปมองคนข้างๆที่ยังกอดตัวเองไว้อยู่ ฉับพลันใบหน้าเจ้าลูกกวางก็

ขึ้นสีแดงแปร๊ดเมื่อนึกถึงเรื่องเมือคืน  เอาน่า  ถือซะว่าช่วยน้องนี่นา! ค่อยๆยันตัวเองลุกขึ้นแต่ก็ต้องเสีย

หลักล้มลงที่เดิมเพราะความเจ็บที่สะโพกเข้าเล่นงาน

‘’โอ้ยยยย’’ เสียงหวานที่ร้องทำให้ร่างสูงที่นอนอยู่ตื่นขึ้นมาก่อนจะเห็นเจ้ากวางน้อยที่ดิ้นไปมาอยู่ที่เตียง

‘’ฮยอง’’ เสียงทุ้มติดแหบพร่าเอ่ยเรียกคนตัวน้อยที่ยังคงร้องเพราะความเจ็บให้ยอมหยุดเสียงตนและหัน

ไปมองหน้าอีกคนที่อยู่ห่างไม่ถึงคืบ

‘’ต...ตื่นแล้วเหรอเซฮุนนา’’

‘’อื้มมม’’ ลากเสียงยาวตอบก่อนจะจ้องหน้าเจ้ากวางน้อยสักพักก่อนจะผุดลุกขึ้นให้เจ้ากวางตกใจเล่นๆ

‘’ฮยอง ..ขอบคุณมากๆนะฮะที่ช่วยเมื่อคืน ถ้าไมได้ฮยองผมแย่แน่ๆ..’’

‘’อ...อื้อ ไม่เป็นไรหรอก’’ ยิ้มแหยๆกลับตอบอีกคน

‘’ฮยองผมขอดูอะไรหน่อยสิ’’

‘’หื้ม? อะไรเหรอ อ๊ะ!เดี๋ยว เซฮุนทำอะไรน่ะ!=[]=’’ ร่างบางที่ตอนแรกยิ้มตอบกลับให้น้องบางๆเปลี่ยนเป็นร้องอย่างตกใจทันทีเมื่ออยู่ดีๆคนเป็นน้องก็มุดหัวเข้าไปในผ้าห่ม

‘’เซฮุนหยุดนะ ทำอะไรน่ะ!!’’

ฟึ่บ

‘’เดี๋ยวผมพาฮยองไปล้างตรงนั้นก่อนดีกว่า เพราะผมว่า..ฮยองคงทำเองไม่เป็น’’ ร่างสูงที่เงยหน้ามาจากผ้าห่มยกยิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนจะอุ้มคนเป็นพี่เข้าห้องน้ำไป..

ใช่ ลู่หานทำไม่เป็น แต่ ทำไมเซฮุนทำเป็นล่ะ!!!??

---------------------------------------------------------------

ลู่หานบ้า .. ใช่ตอนนี้เขาบ้า เขารู้! นี่ย่างเข้าวันที่3 แล้ว ที่เขาหลบหน้าเซฮุน ตั้งแต่เกิดเรื่องวันนั้นเขาไม่กล้า

เข้าหาเซฮุน เพราะเขาจะรู้สึกแปลกๆใช่ ลู่หานรู้สึกแปลกๆในใจเมื่อเจอหน้าเซฮุน ใจเขาเต้นแรงแปลกๆ

แต่ลู่หานจะไม่มีทางคิดอะไรเกินแบบนั้นเพราะเซฮุนเป็นน้อง ใช่ ลู่หานคนบ้า ตั้งสติสิ!

แต่เขาก็ไม่รู้เหตุผลแน่ชัดว่าทำไมต้องหลบหน้าเซฮุน … ตลอดสามวันที่ผ่านมา

‘’เฮ้ออออ’’ ถอนหายใจระหว่างเดินกลับบ้านก่อนจะเดินเข้าตัวบ้านอย่างเหม่อลอย

แอ๊ดด ปัง

ดวงตากวางน้อยกวาดไปทั่วบ้าน เฮ้ออ ม๊ากับป๊าคงกลับไปทำงานที่ต่างประเทศแล้วสินะ แล้วก็เป็นจริง

เมื่อเท้าน้อยเดินไปหยุดอยู่หน้าตู้เย็นและเจอกระดาษแผ่นสีเหลืองแปะอยู่

ลู่หานป๊ากับม๊าไปก่อนนะขอโทษที่ไปไมได้บอกแต่เหมือนเดิมงานมันยุ่ง เงินจะส่งมาให้ทีละเดือนแบบเดิมนะ อย่าดื้อละไอ่กวาง!

ข้อความในแผ่นเรียกปากยู่จากเจ้ากวางได้ไม่ยากนัก ดูก็รู้ว่าใครเป็นคนเขียน คุณนายจางอี้ชิงแหง

บ่นใจเบาๆก่อนจะเอื้อมมือน้อยไปเปิดตู้เย็นเอาน้ำมากินสักแก้วก่อนจะเดินขึ้นบนบ้านไปเพื่อจะอาบน้ำ

เปลี่ยนเสื้อผ้า เสียงรองเท้าดังขึ้นในบ้านเป็นการทำให้รู้ว่ามันเงียบมากแค่ไหน จนเจ้ากวางมักคิดอยู่บ่อยๆ

ว่ามันเหงาแค่ไหน ใช่ มันเหงามากแต่เพราะก่อนหน้ามันมีเซฮุน ลู่หานจะชอบไปเรียกเซฮุนมาอยู่ด้วยกัน

เพราะถ้าพ่อและแม่เขาไม่อยู่ คุณนายจุนมยอนและอาเทาก็น่าจะไม่อยู่เหมือนๆกัน แต่ตอนนี้ ลู่หานกลับ

ไม่กล้าที่จะไปเรียกเซฮุนเหมือนเช่นทุกๆวัน

‘’ลู่หานฮยอง….’’ เสียงเรียกที่ดังขึ้นจากหน้าประตูห้องน้ำทำเอาเจ้ากวางน้อยที่กำลังอาบน้ำอย่าง

เพลิดเพลินนั้นสะดุ้งทันใด เซฮุนเข้ามาในห้องเขางั้นเรอะ!!

‘’เซฮุน….’’

‘’ฮยองกำลังหลบหน้าผม?’’เสียงหงอยๆจากหน้าประตูทำให้ลู่หานนึกภาพออกเลยว่า เจ้าน้องชายคงกำลัง

ทำหน้าหงอยๆเหมือนหมาที่โดนทิ้งอยู่แน่ๆ

‘’ฮ..ฮยองเปล่านะ’’

‘’โกหก …’’ เสียงที่เหมือนจะร้องไห้อยู่หน้าประตูนั้นทำให้เจ้ากวางรีบเช็ดตัวและสวมเสื้อผ้าทันทีและเมื่อ

เปิดประตูออกมาสิ่งที่คิดไว้ก็ไม่ผิด โอ เซฮุน กำลังทำหน้าหงอยที่สุดในชีวิตอยู่

‘’เซฮุนนา..’’

‘’ฮยองเกลียดผมแล้วใช่ไหมฮะ?’’ ตาตี่ๆนั่นสบเข้ากับดวงตาจ้ากวางที่กำลังสั่นระริกอย่างสับสน

‘’ฮยองโกรธที่ผมทำแบบนั้นกับฮยอง…’’

‘’คือ ..’’

‘’หรือเกลียดไปแล้ว? L’’

‘’ม ไม่ใช่นะเซฮุนนา ฮยอง เอ่อ คือ..แค่อายนิดหน่อยเท่านั้นเอง’’

‘’แล้วทำไมเมื่อวันก่อนที่ผมมาเคาะหน้าต่างห้องฮยอง ฮองถึงไม่ยอมเปิดให้ผม?ทั้งๆ    ที่อากาศข้างนอก

หนาวมากแท้ๆ…’’ เสียงหงอยๆนั้นทำให้ลู่หานยิ่งวิตกเข้าไป เขาควรจะตอบยังไงดี!

‘’ฮยอง คือ ฮยองเป็นหวัดน่ะ!!เลยไม่อยากให้ฮุนมานอนด้วยดี๋ยวจะติดเอา’’

‘’จริงเหรอฮะ ฮยองไม่ได้โกรธแน่นะ เพราะวันนั้นผมไม่ได้ตั้งใจจริงๆ ..’’

ลู่กานเม้มริมฝีปากแน่นทันที ไม่ตั้งใจเหรอ? ทำไมลู่หานถึงรู้สึกเจ็บในใจแบบนี้ล่ะ? แค่รู้ว่าน้องไม่ได้ตั้งใจ..

‘’อื้อ ไม่หรอก’’ ร่างสูงของคนเป็นน้องยิ้มทันทีเผยเขี้ยวเล็กๆ ก่อนมือหนาจะเอื้อมมากอดเอวเจ้ากวางน้อย

และซบใบหน้าลงกับไหล่บาง

‘’ดีใจจังฮะ ..’’ ลู่หานที่ได้ยินจึงเอื้อมมือมาลูบหลังคนเป็นน้องอย่างเคยชิน โดยที่ไม่มีทางเห็นเลยว่า คนที่กำลังพูดเสียงงุ้งงิ้งๆอยู่บนไหล่ตนนั้น กำลังยิ้มที่มุมปากอยู่พร้อมแววตาเจ้าเล่ห์….

‘’ฮยองเล่านิทานให้ฟังหน่อยสิ’’ เสียงทุ้มเอ่ยยามวิกาลหลังจากทั้งสองทานข้าวกันเสร็จและดูหนังกันไป

ก่อนจะมานอนด้วยกันเหมือนเช่นปกติ มือหนารั้งเอวบางให้ขยับมาใกล้ๆโดยที่ใบหน้าก็โน้มไปซบลงที่ซอก

คอขาวของเจ้ากวางที่พยายามไม่คิดอะไรกับท่าทางที่ .. อาจจะปกติ … มั้งแต่ก็ไม่คิดอะไรเมื่อคำพูดที่แสน

น่ารักนั่นออกมาจากปากคนเป็นน้อง

‘’อายุเท่าไหร่แล้วเนี้ย’’ ว่าพร้อมยิ้มแล้วแกล้งไปบีบแก้มเจ้าน้องชาย ที่หัวเราะคิกคักที่ซอกคอขาว

‘’ก็อยากฟังนี่นา’’ ว่าจบก็เนียนสูดกลิ่นหอมที่ซอกคอเจ้ากวางที่ยังคงนอนนิ่งไม่รู้เรื่องอะไร

‘’งั้นเรื่องอะไรล่ะ?’’

‘’หนูน้อยหมวกแดงได้ไหมฮะ’’

‘’หื้ม?เรื่องนี้อีกแล้วเหรอ ทำไมชอบฟังเรื่องนี้จังล่ะ?’’ เจ้ากวางเอ่ยถามอย่างสงสัยเพราเซฮุนชอบอ้อนให้เขาเล่าเรื่องนี้บ่อยครั้ง

‘’เซฮุนชอบหมาป่า’’

‘’ทั้งๆที่หมาป่าจะกินหนูน้อยหมวกแดงเนี้ยนะ?ไม่เห็นดีเลยนี่นา’’เจ้ากวางน้อยพูดพร้อมก้มมองหน้าเจ้า

น้องชายที่นอนกอดเขาอยู่

‘’งั้น..ไม่เอาเรื่องนี้ก็ได้ เล่าอะไรที่เกี่ยวกับกวางให้ฟังหน่อยสิฮะ’’

‘’?หื้อ ทำไมต้องกวางล่ะ’’ เจ้าน้องชายที่ได้ยินดังนั้นจึงยอมผละออกมาจากซอกคอนุ่มนิ่มและตอบพี่ชายไป

‘’ก็เพราะ กวางมันเหมือนลู่หานฮยองไงฮะ J’’

‘’อ่า งั้นฮยองจะเล่าเรื่อง กวางกับเสือแล้วกันนะ’’ เซฮุนพยักหน้าเบาๆใบหน้าคมมองคนเป็นพี่นิ่งๆก่อนที่

เสียงหวานจะเริ่มเล่า

‘’กวางตัวหนึ่งมันกำลังกินหญ้าอยู่ที่ชายป่าแต่ในขณะที่มันกำลังกินเพลินๆนั้นมันก็เหลือบไปเห็นนายพรานกำลังเดินมา!’’

‘’…’’ คนเป็นน้องอมยิ้มที่เห็นคนเป็นพี่ดูจะใส่อารมณ์ซะเหลือเกินในการเล่า

‘’มันตกใจมาก จึงกระโดดหนีกลับเข้าไปในป่าแต่นายพรานก็ยังตามมาอยู่เจ้ากวางตกใจเพราะเหมือนจะหนีไปไหนก็ไม่รอด จึงวิ่งเข้าไปหลบในถ้ำเสือ’’

‘’…’’

‘’ทางฝ่ายเสือเมื่อมันเห็นกวางวิ่งเข้าไปในถ้ำเสือก็หมอบฟุบลงที่ข้างก้อนหินใหญ่ไม่ให้กงางเห็นจนกวางวิ่งเข้าไปในถ้ำ’’

‘’….’’

‘’จากนั้นมันจึงกระโดดเข้าไปงับคอเจ้ากวางทันที!กวางน้อยล้มตายในทันที อ่า จะว่าไปแล้วสุดท้ายกวางตายแฮะ แย่นิดๆแฮะ อื้มม แต่ว่าเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า การที่หลบหลีกอันตราย จงคิดดูเสียให้รอบคอบก่อน ระวังอย่าวิ่งเข้าไปหาอันตรายเข้าอีกได้’’

‘’ไม่ใช่ซะหน่อย’’ เสียงที่ท้วงร้องขึ้นทำให้เข้ากวางก้มลงไปมองคนที่นอนกอดตนอยู่อย่างสงสัย

‘’อะไรเหรอ?’’

‘’ก็เรื่องนี้ไมได้สอนไว้แบบนั้น’’

‘’อ้าว แล้วยังไงละ?’’

‘’เรื่องนี้น่ะ…สอนให้รู้ว่า ยังไงกวางก็ต้องโดนเสือกินตะหาก :)’’

Heaven & Hell