[HUNHAN] นายน้อย[งดอัพชั่วคราว]

ลำดับตอนที่ #3 : นายน้อย :: 03 ง้อนายน้อย

03

‘’…’’

ความเงียบ ตอนนี้สิ่งที่จะบอกสถาณการณ์ในตอนนี้ได้ดีที่สุดในความคิดของโอ เซฮุนคือความเงียบ หลังจากที่เกิดความวุ่นวายก่อนหน้านี้และนายน้อยของเขาในตอนนี้หน้าก็เต็มไปด้วยรอยตบจิกข่วนประปรายแต่ถ้าเทียบกับสาวเจ้าคู่กรณีแล้วก็ยังถือว่าเบาเพราะรายนั้นเรียกได้ว่าหมดสภาพเสียยิ่งกว่าหมดสภาพ

‘’….นายน้อยครับ’’

‘’….’’ ไม่มีเสียงตอบกลับมาใดๆทั้งสิ้นจากคนตัวเล็กที่ทำหน้านิ่งหันหน้าออกไปทางกระจกรถ

‘’ผมขอพูดนะครับ’’

‘’….’’

‘’นายน้อยทำเกินไป’’

‘’!’’

‘’นายน้อยไม่ควรจะทำให้มันเป็นเรื่องใหญ่’’

‘’งั้นนายจะบอกว่าฉันผิดงั้นเหรอ!!!’’ จนในที่สุดควาเงียบก็ถูกทำลายลงอย่างรวดเร็วพร้อมพายุลูกใหญ่ในแววตาที่ถูกทอมาจากประกายตาทั้งสองของนายน้อย

โอ้ คุณเซฮุนหยุดเถอะคร้าบบบ T-T –ลุงคนขับรถ

‘’ผมไม่ได้หมายความแบบนั้นครับ แต่ผมแค่คิดว่านายน้อยควรจะใจเย็นมากกว่านี้’’

‘’…’’ มือน้อยเผลอกำเข้าหากันแน่นพร้อมแววตาของคนตัวน้อยที่จดจ้องไปที่ร่างสูงที่ทำหน้านิ่งไม่หวั่นเกรงกับสายตาพร้อมอาการตัวสั่นที่พร้อมจะกระโจนเข้าหาเขาได้ทุกเมื่อนั่น

หากเป็นคนอื่นคงรีบวิ่งหนีไปแล้วเพราะอาการของคนตัวน้อยจัดได้ว่า ‘น่ากลัว’ ใครๆก็ต่างรู้กันว่าเวลานายน้อยคนนี้โกรธนั้นยังกับคนบ้าที่มีอาการคลุ่มคลั่ง!

‘’มันจะเสียชื่อเสียงของนายน้อย..’’

‘’หุบปาก…’’เสียงที่เค้นออกมาลอดไรฟันของคนตัวเล็กที่ตัวสั่นหากแต่ดวงตากลับแข็งกร้าวดังออกมา

‘’หุบปากของนายไปเลย!!ไม่รู้อะไรหุบปากแล้วเงียบไปเลย ไอ้บ้าเอ้ย!!’’

‘’ผมก็แค่ห่วง’’

‘’ไม่เข้าข้างกันอย่ามาเรียกว่าห่วงดีกว่า หุบปากไปซะ!!!!’’

‘’นายน้อยครับ’’

‘’นายจะไปเข้าใจอะไร ไม่ได้เป็นฉันไม่มีวันรู้หรอก!!’’

‘’…’’

‘’ไม่รู้ๆๆไม่รู้อะไรก็เงียบไปเลยดีกว่า ตอนฉันโดนตีก็ไม่เข้ามาช่วยยังจะมีหน้ามาพูดแบบนี้งั้นเหรอ ห๊า!!!’’ ตะโกนหน้าดำหน้าแดง พร้อมดวงตาที่แดงก่ำก่อนสะบัดหน้าหนีดวงตาของร่างสูงที่มองมา มือน้อยจิกเข้าหากันแน่น

ไม่มีใครเข้าใจเขาหรอก ไม่มี ไม่มี ไม่มี ไม่มีๆๆๆ

‘’ถ..ถึงบ้านแล้วครั.’’

ปึ้ง!

ยังไม่ทันจะเอ่ยเชิญออกไปเหมือนทุกทีประตูรถก็โดนกระแทกเปิดออกและปิดลงพร้อมแรงโทสะของลู่หานที่ก้าวเดินฉับๆไปด้านในตัวบ้านไม่รอฟังอะไรทั้งสิ้น คนใช้ในบ้านที่เห็นดวงตาที่แสนแดงก่ำนั่นก็พากันแอบยิ้มไปตามๆกัน

ตาแบบนั้นใครก็รู้ว่ากำลังจะร้อง

‘’ยิ้มอะไรกัน’’เสียงของแบคฮยอนที่มาหาเพื่อนสนิทตนอยู่นานเอ่ยขึ้นพร้อมตาเสี้ยวพระจันทร์ที่จดจ้องมองใบหน้าสาวใช้ทุกคน

ก่อนจะก้าวเดินตามเพื่อนตนที่คงรีบเดินขึ้นไปบนตัวบ้านจึงไม่ทันเห็นเขา

ถามว่าแบคฮยอนมองสาวใช้พวกนั้นทำไมนะเหรอ?

หึ จะเอาไว้บอกลู่หานแล้วไล่พวกยัยตีสองหน้านี้ออกนะสิ!

แกรก ..

‘’นายน้อย’’ เอ่ยเสียงแผ่วพร้อมแทรกตัวเข้ามาภายในห้อง โดยที่เจ้าของห้องที่นั่งอยู่ที่เตียงขนาดใหญ่เหม่ออยู่นั้นไม่ได้สนอะไร ปากจิ้มลิ้มถอนหายใจก่อนจะเดินเข้าไปหาคนตัวเล็กอีกคน

‘’นายน้อย..’’

‘’..แบคฮยอนนี่’’ หันมาพร้อมอาการเบะปาก แบคฮยอนรีบเข้าไปกอดเพื่อนตัวน้อยของตนโดยที่มือน้อยก็ตวัดกอดรอบเอวของแบคฮยอนตอบ

‘’ฮึก..’’

‘’ไม่เป็นไรนะ ร้องไห้ทำไมกัน’’

‘’มีแต่คนไม่ชอบเราเลยแบคฮยอนนี่ ฮืออ’’

‘’โถ่ ไม่เอาน่านายน้อยเราไงเราอะชอบนายน้อยมากๆเลยนะ ไม่สิ รักเลยล่ะ’’เอ่ยปลอบประโลมอย่างจริงใจพร้อมยิ้มให้คนที่กอดเอวตนอยู่ ลู่หานนิ่งไปก่อนจะซุกหน้าลงที่หน้าท้องเพื่อนรัก

‘’ฮึก เราไปมีเรื่องกับจงอิน ฮึก แล้วโดนตบด้วย’’

‘’อื้ม ’’ เอ่ยรับคำพร้อมลูบหัวกลมนั่นไปมาไม่หยุด

‘’แต่เซฮุนไม่เข้ามาช่วยเค้าเลยแบคฮยอนนี่!’’

‘’บอดี้การ์ดคนใหม่สินะ’’

‘’อื้อ แล้วพอขึ้นรถมายังมาว่าเราอีก เราชอบเซฮุนแต่รู้สึกแย่มากๆเลย’’เอ่ยเสียงกระเง้ากระงอดปนความน้อยใจเรียกรอยยิ้มบนใบหน้าของแบคฮยอนก่อนจะบีบแก้มคนน้ำตาไหลอยู่ให้เงยขึ้นมาก่อนจะบีบจมูกรั้นนั่นเบาๆ

‘’ไม่เอาน่าเสี่ยวลู่’’ ปากของเจ้าของชื่อ ยู่ออกมาเท่านั้นก่อนจะกอดเข้าหาหน้าท้องของเพื่อนคนสนิทต่ออย่างเอาแต่ใจ แต่ก็นั่นแหละแบคฮยอนคิดว่ามันน่ารักดีออกนี่นา? ใครกันว่าลู่หานน่ะร้าย…

‘’เราไม่ชอบเซฮุนแล้ว เราโมโหมากๆ’’

‘’ฮ่าๆแน่เหรอ’’

‘’แต่ถ้าแบคฮยอนทำโทษเซฮุน เอาไว้เค้าจะคิดอีกที’’

ลู่หานน่ะ ก็แค่เด็กที่ขี้งอนมากๆเท่านั้นเอง ~

เซฮุนกำลังเดินวนไปมาที่หน้าบรรใดทางขึ้นไปด้านบนของตัวบ้าน ร่างสูงถอนหายใจแล้วถอนหายใจอีก โอเคๆ เขารู้ตัวแล้วล่ะว่าคงพูดแรงกับนายน้อยของพวกคุณมากไป? แต่เขาก็แค่คิดว่าคนตัวเล็กควรจะลดจริงๆคนตัวเล็กโมโหง่ายมากไปแถมโมโหง่ายแล้วอาละวาดน้อยซะที่ไหน ถ้านานๆทีแล้วโมโหเหมือนระเบิดออกมาก็ว่าไปอย่างแต่นี้ เหมือนพร้อมระเบิดทุกวิแบบนี้มันจะไม่ดีต่อลู่หานนะ!

‘’เฮ้ออ’’

‘’ถอนหายใจซะยืดยาวเลยคุณมายการ์ด’’

‘’คุณ…’’

‘’สวัสดี ฉันแบคฮยอน’’

‘’….’’

‘’รู้ไหมนายทำเพื่อนฉันร้องไห้’’

‘’?!!’’

ร่างสูงเบิกตากว้างอย่างตกใจเมื่อได้ยินเช่นนั้น ให้ตายเรื่องแค่นี้นายน้อยร้องไห้?!!

เห็นแววมาแต่ไกลเลยว่าเขาจะทนต่อได้นานแค่ไหน!

‘’ลู่หานน่ะเขาไมได้รับมือยากหรอกนะ’’

‘’…ครับ?’’

‘’นายก็แค่ทำเหมือนเลี้ยงเด็กคนหนึ่งแค่นั้นเองแหละ’’

‘’?’’ เขากำลังงงหนักล่ะ

‘’ลู่หานนะเรียกว่าเป็นเด็กยังได้ นิสัยเจ้านั่นถ้าย่อๆก็ ขี้แยเอาแต่ใจไม่พอใจก็โวยวายชอบเล่นไปทั่วไม่ชอบใครหรือนึกอยากแกล้งก็แกล้งด้วยความสนุกแค่นั้นแหละ’’

‘’….’’

‘’แต่เด็กก็คือเด็ก คงเข้าใจนะ?ว่าต้องเอาใจมากๆแค่นั้นเอง’’

‘’แต่เขาโตแล้วผมคิดว่าถ้าทำแบบนั้นเขาอาจจะเคยตัว’’

‘’ลู่หานไม่ค่อยเจอพ่อกับแม่ตั้งแต่เด็กนับครั้งยังได้เลยที่ได้เจอ…ไม่แปลกที่เขาจะรู้สึกอ้างว้าง อย่าให้ฉันพูดดีกว่าฉันไม่อยากดราม่าตั้งแต่ต้นเรื่องน่ะ’’

‘’….’’

‘’เขาดูชอบนายมากนะ ถ้ามีเด็กคนนึงที่ชอบนายมากๆแล้วนายไปดุเขาในวันนึงเขาต้องตกใจเสียขวัญอยู่แล้ว เอาน่า นายน้อยนะนายน้อยมันหน้าที่นายนะ ฉันไปล่ะ’’เอ่ยคำพูดทิ้งแค่นั้นก่อนจะเดินออกไป

‘’ให้ตายผมไม่ได้ชอบเลี้ยงเด็กนะ’’

แบคฮยอนหันกลับมาหาเซฮุนเมื่อได้ยินสิ่งที่คนตัวสูงรำพัน

‘’แต่เด็กมันชอบ ….มากด้วย’’ เซฮุนชะงักก่อนจะก้าวเดินขึ้นบรรใดไป แบคฮยอนที่เห็นเช่นนั้นจึงยิ้มกว้าง

เด็กน่ะถ้าโดนดุแล้วจะไม่ชอบไปเลย หากแต่ถ้าเป็นคนพิเศษเด็กมันมักยอมน่ะนา~

ก๊อก ก๊อก

‘’ขออนุญาตครับ’’ พูดแค่นั่นหากแต่ไม่รอฟังคำอนุญาตก็เดินพรวดเข้ามาเลย คนตัวเล็กถึงกับผงะเมื่อกำลังจะเดินมาเปิดประตูใบหน้าหวานเริ่มงอง้ำทันทีที่เห็นหน้าคนมาใหม่

‘’อะไร’’

‘’….’’ไม่ตอบอะไรนอกจากสิ่งที่ถูกยื่นไปให้คนตรงหน้า

มันคือ......นิ้วก้อย

‘’อะไรของเซฮุนคนบ้าน่ะ’’

‘’ผม….มาง้อนายน้อยครับ’’

‘’….’’

‘’ผมคงพูดแรงเกินไปขอโทษที่ทำให้เสียใจ ขอโทษที่ทำให้ร้องไห้..’’

‘’….’’

‘’คืนดี..กันนะครับ’’

ให้ตายเขาไม่เคยทำอะไรที่มันมุ้งมิ้งแบบขนาดนี้เลยนะ!

‘’ฮึ ไม่เอา!!’’ สะบัดมือตนก่อนจะตีเพี๊ยะเข้าที่มือหนาและหมุนตัวเดินไปนั่งจุมปุกลงที่เตียง แม้ใบหน้าจะงองุ้มหากแต่ในความคิดร่างน้อยคือ ...
 

ลู่หานจะล่อเซฮุนขึ้นเตียงเลยดีไหมนะ คุณเซฮุนน่ารักจังง>///<

‘’แล้วทำยังไงถึงจะหายละครับ ผมพึ่งเคยทำแบบนี้กับคุณเป็นคนแรกเลยนะ’’

‘’จริงเหรอ!!’’หันมาพร้อมรอยยิ้มร่างสูงจึงยิ้มบางๆก่อนจะพยักหน้า

‘’ครับ’’

‘’งั้นกอดนายน้อยหน่อยสิ’’

‘’ครับ?’’

‘’เร็วๆสิไม่งั้นนายน้อยจะงอนต่อแล้วนะ’’ เกาท้ายทอยตนอย่างลังเลก่อนจะเลือกขึ้นไปนั่งบนเตียงคนตัวเล็กที่นั่งยิ้มรออยู่และคว้าตัวนุ่มนิ่มเข้ามาในอ้อมแขนตน

งอออออออออว์ เขินง้ะ นายน้อยเขินน นายน้อยโดนเซฮุนกอดแล้วนะ!! #ยิ้ม

‘’หายรึยังครับ’’

‘’ยัง’’

‘’ยังไงอีกละครับ?’’

‘’หอมแก้ม ตา แล้วก็หน้าผากนายน้อยก่อน!’’

‘’ห้ะ?’’

‘’เร็วๆสิ จากนั้นก็กอดต่อแล้วโยกตัวนายน้อยเบาๆนะแล้วจะหาย’’

‘’คือผม….’’

‘’เร็วๆเข้า!!’’ผละออกมาจากอกอุ่นก่อนจะยื่นคอขึ้นแล้วหลับตาลงรอให้อีกคนทำอย่างที่ตนสั่ง ร่างสูงมองใบหน้าหวานตรงหน้าอย่างลังเลอีกครั้งใช่ว่าเขาไม่เคยหรอกนะ..มากกว่านี้ยังเคยเลยแต่จะให้มาทำกับคนตรงหน้าที่ได้ชื่อว่าเป็นเจ้านายนี้มันก็กระไรอยู่ แต่คำสั่งของนายน้อยน่ะนะ ร่างสูงจึงค่อยๆขยับกายเข้าไปใกล้ๆอีกคนให้มากขึ้นก่อนจะจับไหล่น้อยเบาๆและจุมพิตลงที่หน้าผากมนแผ่วเบาและค่อยๆเลื่อนลงมาที่จมูกและแก้ม ไล้อยู่เช่นนั้นสักพักและนิ่งลงเมื่อนัยต์ตาสีรัตติกาลเหลือบมองริมฝีปากจิ้มลิ้มนั่น อ่า หัวใจเขากำลังเรียกร้องอะไรแปลกๆ…..

ลองดูจะดีไหมละ?

…..

…

‘’ฮึ เย้!รักเซฮุนที่สุดเลย’’ ยังไม่ทันที่จะคิดอะไรมากไปกว่านั้นเซฮุนก็ตื่นจากภวังค์เมื่อเสียงใสตะโกนบอกรักเขาและโถมตัวเข้ามากอดและพูดเจื้อยแจ้วไม่หยุด

อ่า จริงๆด้วย ลู่หานน่ะเด็กอย่างที่คุณแบคฮยอนว่านะแหละ …..

‘’ครับ..’’ ปากน้อยยิ้มกระหยิ่มเมื่อคนตัวสูงเริ่มกอดกลับและโยกตัวเขาไปมา

เอาแค่นี้ก่อนแล้วกันเอาไว้รอไฟดับแล้วค่อยว่ากันอีกที! ฮิ >< #กอดเซฮุนแน่น

เซฮุนจะคิดบ้างไหมนะว่าเด็กมีความคิดแบบนี้ …..

มาแบบงงๆอึนๆเออไรท์ก็อึน ตอนนี้ก็เอแค่นี้เนอะ

นายน้อยขี้งอล โฮ้ววว ไม่เม้นระวังนายน้อยจะน้อยใจด้วยนะ
แล้วไรท์ก็จะท้อไม่อัพไง 5555555
#ขอโทษที่ตอนนี้สั้นนะคะพอดีรีบแต่ง T^T 

คำผิดจะมาแก้ทีหลังนะคะตอนนี้เบลอละง่วง 5555

(c)                      Chess theme