[ fic Exo ] Rokin heart : HUNHAN :

ลำดับตอนที่ #2 : Rokin heart :: 2

2

At  the  first moment of lovers’ encounter

ตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้สัมผัส

พั่บ ฟึ่บ!

‘’กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด เซฮุนนา เก่งที่สุดเลยยย>O<!’’

‘’งื้อออออ ควีนฮุนฮุนช่างน่ารักจริงๆ เก่งมากเลยย ซูตเข้าไปอีกนั่นแหละ นั่นแหละ!กรี๊ดดด><’’

‘กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ยิ้มน่ารักจังงงงงงงงงงงงง!!-/////////////////-’’

-________________-

‘’เฮ้อ’’ ร่างบางของคนน่ารักที่กำลังยืนรอน้องชาย ...น้องชายที่ขโมยจูบแรกของตัวเอง ...

งื้อออออออ -//////////////////-

‘’ย่าส์ ให้ตายสิ หยุดคิดๆๆ’’ ปากบางสบถพร้อมกับมือน้อยที่ยกขึ้นมาประทุบร้ายตัวเอง จนคนข้างๆอย่าง

ซิ่วหมินที่มายืนรอเป็นเพื่อนต้องยกมือขึ้นมาห้ามเจ้าตัวถึงได้ค่อยมีสติหยุดทำร้ายตัวเอง

‘’เซฮุนเนี้ยเหมือนลูกแมวเลยเนอะ ชอบนอนชอบเล่นแล้วยังชอบอ้อนอีก’’ ซิ่วหมินเอ่ยอย่างครุ่นคิดพร้อม

หันมาขอความคิดเห็นจากลู่หานที่ดูเหมือนเหม่อๆเมื่อกี้ แต่พอได้ยินชื่อเซฮุนเจ้าตัวกลับสะดุ้งเป็นกวางตื่น

ตูมอย่างน่ารักยิ่งนักในสายตาซิ่วหมิน ปากบางเม้มกันสักพักก่อนที่หัวกลมๆนั่นจะพยักหน้าขึ้นลงไปมา

ก่อนมือน้อยจะจับเข้าที่ผ้าพันคอตัวเองให้กระชับยิ่งขึ้นเมื่อลมหนาวพัดมา

‘’อืม...’’

‘’เหม่ออะไรเนี้ยไอ้กวาง เหม่อแบบเนี้ย ระวังจะโดนเสือจับกินนะ’’

‘’’บ้าน่า เสือที่ไหนเล่า-3-’’ ลู่หานหันมาค้อนใส่ซิ่วหมินที่หัวเราะเอิ้กอ้าก ก่อนตากลมโตจะเบนกลับมาที่เดิม

กลับที่ที่มองเซฮุนอยู่ ....

เจ้าเด็กนั่นสูงถึงขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ...ถึงตัวจะดูผอมบางแต่ตอนที่เล่นบาสเมื่อกี้กลับดูแข็งแรงมาก

อย่างน่าประหลาดน่าจะมีแรงมากพอควร  เส้นผมสีดำแซมบลอนทองนั่น แอบไปย้อมตั้งแต่ตอนไหนนะ

ปากบางค่อยๆยู่เข้าหากันอย่างที่ท่าทางเจ้าตัวจะไม่รู้ตัว คิ้วขมวดเข้าหากันแน่นเพราะความสงสัยที่ตอนนี้

มีอยู่เต็มหัว เด็กนั่นเปลี่ยนไปขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่เนี้ย ..  แล้วตอนนี้ลู่หานคนนี้รู้อะไรเกี่ยวกับตัวเซฮุน

บ้างเนี้ย? ท่าทางจะไม่เหรอ ย่าส์ ... แล้วทำไมต้องรู้สึกแบบนี้ด้วยละเนี้ย ทำไมละ ทำไมละ ทำไมๆๆๆ

‘’’ย่าส์!!ฉันเปล่าอะไรทั้งนั้นนะ!!!!’’

…. (((((((  - -) ----- > (- -; ;   )

‘’ลู่ ไอ้กวาง ไอ้บ้า นายตะโกนทำไมเนี่ย คนมองเต็มแล้ว!!’’ ซิ่วหมินหันมาเขกหัวคนตัวเล็กทันที ลู่หานที่

เหมือนจะพึ่งได้สติ หน้าแดงแปร๊ดทันที พร้อมขาน้อยที่รีบกึ่งเดินกึ่งวิ่งออกมาจากที่ตรงนั้นทันที ย่าส์ๆๆๆ

เค้าเป็นอะไรของเค้านะ ไม่นะ ไม่ๆๆๆ

....

..

ซิ่วหมินที่มองคนตัวเล็กวิ่งออกไปแบบนั้นรีบจะเดินตามไปทันทีแต่ก่อนไปก็หันกลับไปหาพวกคนที่หันมา

มองเมื่อกี้ก่อนจะผงกหัวขอโทษแทนลู่หาน ทุกคนมองมาอย่างขบขัน ซิ่วหมินได้แต่ยิ้มเก้อพร้อมขาเล็กที่

เตรียมจะวิ่งตามเพื่อนตนไป แต่ก็ต้องชะงักก่อนวิ่งเมื่อแวบนึงเหมือนเขาจะเห็นรอยยิ้มของเซฮุน รอยยิ้มที่

แสนจะเจ้าเล่ห์นั่น ...แต่มันก็แค่แวบนึงเขาจึงไมได้สนใจอะไรและคิดว่าตัวเองคงตาฝาดไป ก็เด็กที่ดูขี้อ้อนๆ

เหมือนลูกแมวแบบนั้นจะยิ้มชั่วร้ายเหมือนเสือได้ยังไงละเนอะ?

‘’งืม .... ! เซฮุนนอนละเมอมาอีกแล้วเหรอ!!’’ ปากบางอ้าค้างก่อนจะรีบหุบเมื่อคิดว่าอาจทำให้น้องตื่นเอา

ได้ ตาดวงน้อยของเจ้าลูกกวางหันไปมองนาฬิกาดิจิตอลที่หัวเตียงของตน

ตี 2 ครึ่ง ..

เค้าสะดุ้งตื่นมาเพราะความคิดฟุ้งซ่านแบบเดิมๆ เค้าเป็นอะไรนะเค้ากำลังสงสัยอยู่ทั้งๆที่แต่ก่อนนอน

ด้วยกันก็ไม่เป็นไรแท้ๆ แต่ตอนนี้เค้ากลับรู้สึกว่าใจมันเต้นแรงตื่นเต้นจนทำอะไรไม่ถูกซะอย่างนั้น...

ไมได้สิ เค้าต้องทำตัวให้เป็นปกติ!

แต่..

เซฮุนเข็มแข็งแล้วแมนซะขนาดนี้ -*- ทำไมถึงไม่รู้มาก่อนนะ ...

แขนที่ชอบเข้ามากอดตอนหลับ นิ้วที่ชอบมาจับ รอยยิ้มบนหน้าที่ถูกส่งมาอ้อนบ่อยๆ แล้วก็..

ริมฝีปากที่นุ่มๆนั่น ..

ตึก ตึก

-///- ไม่สิ! เซฮุนแค่ต้องการจะป้อนยาเค้าเท่านั้นแหละ เท่านั้น เท่านั้น เท่าน้านนน!!

แต่ก็อดก้มหน้าลงไปมองริมฝีปากนั่นใกล้ๆไมได้ (ฮั่นแหน่)

‘’ยังไงน้องก็แค่จะป้อนยาให้เท่านั้นแหละ เนอะเซฮุนนา ...’’

‘’…’’

‘’เฮ้อ งืมๆ ใช่ๆแน่เลย งั้น ขอบใจมากๆนะเซฮุ... ฟึ่บ เฮ้ย!=[]=’’ อุทานออกมาอย่างตกใจเมื่ออยู่ๆที่ตัวเอง

อยู่ด้านบนแต่ตอนนี้กลับถูกพลิกให้ลงมาด้านล่างแทนเสียอย่างงั้น!

ฟึ่บ ชิ้งงง ...

ชะงักไปทันทีเมื่อเจอกับสายตาคมกริบที่จ้องมาที่ลูกกวางตัวน้อย ที่ตอนนี้ทำได้เพียงแค่ค่อยๆกลืนน้ำลาย

ที่ดูจะเหนียวกว่าตอนไหนๆลงคอตัวเอง

‘’ฮ..แฮะ ตื่นแล้วเหรอเซฮุนนา’’ ยิ้มแห้งๆที่ส่งให้ไปพร้อมกับพยายามสิงร่างตัวเองเขาไปในหมอน(?) เมื่อ

เห็นน้องชายของตนที่ทั้งหน้าและตัวเข้ามาใกล้เขาเสียเหลือเกิน

‘’ครับ’’

‘’งึ..ตื่นนานรึยัง’’ ไม่มีคำตอบใดออกมาจากปากของร่างน้องชายที่อยู่บนตัวของลู่หานคำตอบที่มีคือรอยยิ้ม

ที่มุมปากที่ผุดขึ้นมาเล็กๆก่อนที่เสียงห้าวจะเอ่ยออกมาเนิบนาบ

‘’ก็....นานอยู่พอควรแล้วละครับฮยอง ’’

‘’อ่า แล้วนาน..’’

‘’ก็นานพอที่จะได้ยินฮยองพูดเรื่องของ ‘เรา’ นะแหละครับ..’’

‘’อ๊ะๆ ค..คือ ไม่ใช่นะ คือฮยองเข้าใจแล้วล่ะว่าเซฮุนแค่ต้องการจะป้อนยาเท่านั้นนะ!’’

‘’….’’

‘’จริงๆนะ คือฮยองไมได้คิดอะไรเลย ก็..เซฮุนเป็นน้องชายของฮยองนี่นา เรื่องเอ่อแค่นั้นฮยองไม่สนหรอก เอ่อ ไม่สิ ไม่ว่าอะไรเซฮุนหรอก..’’

ถึงมันจะเป็นจูบแรกก็เถอะ ..

‘’ให้ตายเถอะฮยอง .’’

‘’เอ้ะ?’’

‘’ฮยองนี่มันน่าจับลงโทษให้ตายเลยจริงๆ!’’

ฟึ่บ!

OXO!!

สัมผัสที่ฉกวูบเข้ามาโดยไม่ทันตั้งตัวเรียกให้ตากลมโตเบิกกว้างขึ้นได้อย่างไม่ยาก ริมฝีปากหนาบดขยี้ปาก

น้อยอย่างลงโทษที่เจ้าตัวที่ไม่รู้อะไรเลย ลิ้นค่อยๆสอดเข้าไปหยอกล้อกันก่อนที่จะค่อยๆควานไปทั่วโพรงริม

ฝีปากหวาน กดทับร่างตนเองทับร่างน้อยให้ฝังลงกับเตียง เลื่อนริมฝีปากลงมาเม้มกับปากล่างของคนที่อยู่

ใต้ร่างก่อนจะกลับเข้าไปหาความหวานในปากร่างน้อยอีกรอบ สัมผัสที่เนิ่นนานจนร่างน้อยที่ทนไม่ไหว

เพราะเริ่มหายใจไม่ทันยกมือขึ้นมาทุบอีกคนให้ถอนริมฝีปากออกไปเสียที เด็กตัวแสบจึงยอมผละออกมา

สักพักให้อีกคนได้สูดอากาศก่อนจะเข้าไปประกบริมฝีปากอีกรอบซ้ำไปซ้ำมาอยู่อย่างนั้น

‘’นี่ฮยองไม่รู้อะไรเลยจริงๆเหรอครับ ..’’

‘’….’’ เมือ่เห็นอีกคนเงียบจึงก้มลงไปจูบที่มุมปากอีกคนแรงๆ พร้อมกับผละออกมาก่อนจะค่อยๆขยับริมฝีปากพูดกับอีกคนด้วยเสียงนิ่งๆ

 ‘’โอเคครับ ..ผมเข้าใจแล้ว’’

‘’…’’

‘’ในก่อนหน้านี้ที่ฮยองพูดถ้ามันจริง...ถ้าฮยองไม่ถือ...ผมก็ขอทำต่อไปแบบไม่ถือละกันนะครับ J’’

ว่าจบก็วาดรอยยิ้มกว้างจนตานั่นกลายเป็นสระอิ ร่างน้อยที่นอนอยู่ใต้ร่างมองภาพตรงหน้าที่ ถ้าเป็น

เมื่อก่อนคงมองว่าเด็กนี่มันน่ารักน่าหยิกจริงๆ แต่ตอนนี้เค้ากลับรู้สึกว่ามันคือรอยยิ้มเด็กปีศาจยังไงไม่รู้สิ ..

ติ๊งต่องงง

‘’อ่า ฝนตกล่ะ แย่จริงๆ -*-’’ เสียงบ่นงุ้งงิ้งๆของลู่หานดังไปตามสายลมที่พัดมาเป็นระยะๆ

‘’ทำไมนายถึงเกลียดฤดูฝนหนักล่ะลู่หาน?’’ ซิ่วหมินที่เห็นลู่หานบ่นเป็นหมีกินผึ้งมานานจึงเอ่ยถามออกไป

อย่างนึกสงสัยเพราฤดูฝนทีไรลู่หานจะบ่นไม่หยุดเลย

‘’ก็เพราะมันจะทำให้ฉันเป็นไข้น่ะสิ!’’

‘’นายก็แค่ไม่ออกไปตากก็พอแล้วนี่นา’’ ลู่หานถอนหายใจพรืดก่อนจะอธิบายนให้เพื่อนตนฟัง

‘’ฉันมันเป็นพวกป่วยง่ายนะสิ แค่โดนละอองฝนอาจจะเป็นปอดบวมแล้วตายเลยก็ได้นะ!’’

‘’เฮ้ๆ ไอ้กวางใครบอกให้แช่งตัวเองท่ามกลางสายฝนงี้เนี้ย -__-’’

‘’งื้อ ก็มันจริงนี้นา -3-’’

‘’งั้นเขยิบมานี่มาๆ ’’ ซิ่วหมินว่าพร้อมถอยหลังไปแล้วสอดมือไปที่เอวของลู่หานแล้วออกแรงให้มาด้านหลัง

‘’อยู่ตรงนี้ล่ะกัน เดี๋ยวโดนละอองฝนแล้วเป็นปอดบวมตายจริงๆฉันคงไม่ยอมหรอกนะ’’

‘’-3-’’

ซ่า ซ่า ... ครืนนนนน ฟิ้ววว

สายลมที่พัดมาทำให้ทั้งละอองฝนและลมแรงๆพัดมาโดนนักเรียนในตึก ลู่หานที่อยู่ตรงหน้าต่างเพราะบอกว่าเกลียดฝนแต่ชอบดูตอนฝนตกโดนทั้งลมและละอองฝนใส่หน้าไปเต็มๆ

‘’อ๋า!!’’ ร่างบางร้องเสียงดังทันที พร้อมมือน้อยที่ยกขึ้นมาปิดหน้าตนเองอย่างกับเด็กๆพร้อมเสียงงุ้งงิ้งๆที่

ฟังไม่เป็นศัพท์ดังออกมาจากปากน้อย

‘’เฮ้ย ลู่หาน!! โถ่เอ้ย มานี่เลยมาๆ’’ ซิ่วหมินที่ยืนข้างๆแต่ตรงที่ยืนไมได้เปิดหน้าต่างแบบลู่หานทำให้ไม่โดน

ละอองฝนตามไปด้วย รีบพาลู่หานที่ยังคงเอามือปิดหน้าตัวเองอยู่มานั่งที่โต๊ะเรียน

‘’งื้ออ ซิ่วหมินง่า เค้าเย็นอะ (TOT   )(   TOT)’’

‘’อ่าจริงๆเลย ผ้าๆๆๆ ไม่มีอะ เอาเสื้อฉันละกันนะ’’

พึ่บ

‘’อย่าเอาเสื้อเลยครับ ลู่ฮานฮยองแพ้ฝุ่นด้วยเผื่อเสื้อฮยองมีฝุ่นแล้วเอามาเช็ดหน้าแบบนี้จะยิ่งเป็นหนักเอา’’

น้ำเสียงโทนราบเรียบทำให้ซิ่วหมินชะงักพร้อมกับมองเซฮุนที่ล้วงเอาผ้าเช็ดหน้าสีขาวสะอาดตามาเช็ดตาม

ใบหน้าของลู่หานที่ยังคงหลับตาปี๋อยู่

‘’ฮยองกลับไปเถอะครับ ฮยองมีเรียนต่อไม่ใช่เหรอ’’ ซิ่วหมินเหลือบมองลู่หานที่ตอนนี้มองมาทางเค้าตา

ปริบๆพร้อมยิ้มบางๆให้เป็นเชิงบอกว่าโอเคแล้ว แต่ไอ้แดงๆตรงจมูกนั่นทำให้ซิ่วหมินรู้ว่าหวัดคงกำลังจะมา

หากวางน้อยตัวนี้ในอีกไม่นานโดยที่เจ้าตัวที่กำลังยิ้มแฉ่งอยู่นั้นจะไม่รู้เอาเสียเลย

‘’อื้อ งั้นฝากด้วยนะ’’ เซฮุนพยักหน้าเบาๆเป็นเชิงบอกว่าได้ เค้าจึงเดินออกจากห้องไป ..

‘’รู้ว่าตัวเองป่วยง่ายทำไมยังดื้ออกไปอยู่ตรงนั้นอีกละครับ ไปยืนเกาะหน้าต่างทั้งๆที่ฝนตกแรงขนาดนั้นคิด

อะไรอยู่?’’ เสียงบ่นพร้อมตาคมที่เลื่อยมามองกวางตัวน้อยที่ก้มหน้า ไหล่ห่อเข้าหาตัวอย่างรู้ว่าจะโดนบ่น

‘’ก็ฮยองชอบดูตอนฝนตกนี่นา...’’

‘’ชอบฤดูฝน?’’

‘’ไม่ เกลียดตะหาก..’’

‘’แล้วจะออกไปดูทำไม’’

‘’ก็ชอบ’’

‘’งั้นก็แปลกว่าชอบที่ฝนจะตก’’

‘’ไม่ใช่ แค่ชอบดูไมได้ชอบให้มันตกลงมา!’’

‘’นั่นแหละเค้าเรียกชอบ’’

‘’ไม่ใช่!’’

‘’เอาเถอะ เงียบซะหยุดเถียงผมไม่งั้นจะลงโทษนะ’’ ร่างน้อยเบ้ปากทันที ลงทงลงโทษอะไรกันเป็นแค่โอเซฮุนแท้ๆทำมาเบ่ง ...

‘’’ด่าผมในใจเหรอ’’

‘’เปล่าซะหน่อย-3-’’

‘’หน้าแสดงออกซะขนาดนี้ฮยองขี้โกหกนี่นา’’

‘’เปล่านะ!’’

‘’เค้กใส่ช็อกโกแล็ตเยอะๆ’’

‘’เห้?’’

‘’วาเลนไทน์ปีนี้ผมอยากกินเค้กใส่ครีมช็อกโกแล็ตเยอะๆ’’

‘’...’’

‘’และฮยองต้องทำ และกินกับผมในปีนี้ไม่ต้องซื้อสองอันอีกแล้ว เพราะตอนนี้ไม่สิในอนาคตน่ะ..’’

‘’?’’

‘’ผมกับฮยองจะรวมร่างอยู่ร่างเดียวกันแบบแน่นปึ้กอยู่ด้วยกันทั้งวันทั้งคืน’’

‘’=[]+!!!!!!!!!!!!!’’

‘’เพราะงั้นซื้อเค้กมาอันเดียวก็พอแล้วล่ะครับ J’’

‘’น..นี่!ใครสอนให้เซฮุนนาพูดแบบนี้น่ะ บอกมานะ!!’’

‘’….’’ ร่างสูงเงียบ ลู่หานที่พยายามเก็บอาการเขินตัวเองได้แต่มองหน้าคนเป็นน้องที่ค่อยๆเอียงคอก่อนจะตอบกลับมาว่า ....

‘’...เพื่อนในห้องนะฮะ ’’

‘’ให้ตายสิ เพื่อนนายสอนอะไรบ้างเนี่ย!คนไหน!!’’

‘’ก็สอนท่าทางหลายๆอย่าง การพูดแบบเมื่อกี้ แล้วก็....สิ่งที่ผมทำกับฮยองเมื่อคืนไงฮะ J’’

‘’อ...อะ ว่าแล้วเชียว!เซฮุนคงไม่มีทางทำอะไรแบบนั้นเพราความคิดตัวเองแน่ๆคนไหนบอกฮยองมาเลย! อย่าไปเชื่อคำคนง่ายๆสิ’’

ว่าแล้วเชียว เซฮุนช่างซื่อจริงๆ ...สิ่งที่ทำกับเค้าทั้งหมดคงเพราะมาจากเพื่อนบ้าๆพวกนี้สินะ!

ร่างบางค่อนขอดคิดในใจพร้อมจ้องคนเป็นน้องที่คลี่ยิ้มกลับมาเท่านั้น

‘’แต่เค้าบอกว่าเรื่องพวกนี้สามารถทำและพูดกับคนที่รักได้นี่นา แล้วฮยองก็คือคนที่ฮุนรักทำแล้วแปลกเหรอ?’’

‘’ก..ก็ มันก็ อาจจะเป็นรักแบบอื่นนะ โอ้ย ช่างเถอะ!ตกลงเพื่อนคนไหน!!’’

‘’จงอินฮะ’’

‘’เดี๋ยวฮยองจะไปจัดการให้ แปปนึงเลย!’’ ว่าจบร่างน้อยก็วิ่งออกไปทันทีเหลือเพียงร่างสูงที่ค่อยๆยกยิ้มขึ้นมา ...

‘’ตอแหลจริงๆ’’

‘’อะไรของนายกันฮะ แบคฮยอน ..’’

‘’อย่ามาแอ๊บ!’’

‘’ใช่อย่ามาแอ๊บ’’ ทันทีที่แบคฮยอนพูดจบ ปาร์คชานยอลก็ร่วมเดินเข้ามาหาร่างสูงที่เพียงแค่ยิ้มขำ ใช่ แบคฮยอนและชานยอลรู้จักเซฮุนดี .... เพราะงั้นอย่ามาแอ๊บ!

‘’มึงโยนให้ไอ้จงอินอีกละ สงสารมันบ้างดิ’’

‘’อะไรนะชานยอล กูใสๆน่า’’ เซฮุนพูดกลับพร้อมทำหน้าประมาณ ไม่รู้ไม่ชี้

‘’ใส? ถุ้ย ไสยศาสตร์ละสิมึงอะ’’ ชานยอลว่าแบคฮยอนทันทีที่ได้ยินก็หันมาจับมืออย่างเห็นด้วยทันที

‘’แล้วเนี้ย มึงจะแอ๊บใสอีกนานไหม ถ้าเป็นอย่างนี้ต่อไประวังเถอะจะโดนซาลาเปาเขมือบเอา!’’

‘’อะไรซาลาเปาวะแบค - -’’

‘’อ่า แก๊บซองงง ชานยอลคนโง่ ซาลาเปาก็พี่ซิ่วหมินคนนั้นไง!’’

‘’อ๋อออออออออออ เออใช่ๆ กูเห็นด้วย พ่ซิ่วหมินคนเนี้ยชอบพี่ลู่แน่ๆวะ’’

‘’แล้วยังไง?’’ คำพูดที่หลุดออกมาจากปากเซฮุนทำให้ทั้งสองมองทันที อะไรของมัน? ยังไง? ยังไงนะเรอะ มึงก็อดได้พี่ลู่เป็นเมียไงครับ ฟายเย่ออออออออออออออออออออออ !! - -

‘’’อ่านความในใจเมื่อกี้กูเองละกัน - -’’ แบคฮยอนว่าพร้อมกอดอกอย่างเซ็งๆ

 ‘’ก็ไม่ยังไง กูไม่ฟายและกูไม่เย่อด้วย กูไม่เยิ่นเย่อนานหรอกน่า’’

‘’- -’’

‘’ก็เสี่ยวลู่ฮยองน่ะ ยังไงก็ต้องเป็นของกูอยู่แล้วล่ะน่า รุ่นพี่ซิ่วหมินไรนั่น...หึ กูไม่ยอมง่ายๆหรอกน่ะ กู

จัดการได้ กูรู้ละกันว่าควรทำยังไง’’ ทั้งสองมองเซฮุนพร้อมกับหันหน้ามามองกันและหันหนีพร้อมเอาหัวชน

กันอย่างทุกทีเวลาพวกมันจะปรึกษาอะไรกัน ..

‘’มึงคิดแบบกูไหมบยอนบี1’’

‘’กูว่ากูน่าจะคิดแบบเดียวกับมึงตอนนี้หยอยบี2 ’’

‘’กูเหมือนจะเห็นรอยยิ้มไอ้ห่านี้น่ากลัวขึ้นทุกวันน่ะบี1..’’

‘’กูรู้สึกมันจะมีเล่ห์เหลี่ยมเยอะกว่ากูอีก กูรู้สึกมันฉลาด...ฉลาดแบบน่ากลัวๆนะบี2!!’’

‘’’และมึงรู้สึกเหมือนกูไหมบี1 ว่า...’’

ทั้งสองมองหน้ากันก่อนจะเอ่ยออกมาพร้อมกันว่า

‘’’มันแม่งเหมือนเด็กปีศาจเข้าไปทุกวัน!!!’’













ไรท์แต่งได้ไม่ดีเลย รู้สึกงั้นแต่มีคอมเม้นเพิ่มด้วย! ขอบคุณมากๆนะคะ รักเลยอะ #แจกกระทะแบบในหนังเจ้าหญิงราพันเซล(?) แต่งดูเบลอๆ ไม่เข้าใจยังไงบอกได้น้าจะได้แก้ ไรท์ยังเด็กนะ เลยอธิบายโน่นนี่นั้นได้ไม่ดีเท่าไหร่ T___T


ย้ำ!อีกครั้งว่า น้องฮุน ใสๆฮร้า ... 

Heaven & Hell