[ fic Exo ] Rokin heart : HUNHAN :

ลำดับตอนที่ #13 : Rokin heart :: 11

11

‘’ฮยองฮะ’’ร่างน้อยที่นั่งนิ่งเหมือนรูปปั้นอยู่เป็นชั่วโมงสะดุ้งเฮือกเมื่อแรงสะกิดจากด้านหลังจากคนเป็นน้อง

‘’มีอะไรเหรอเซฮุนนา’’

‘’ฮยองนั่งคิดอะไรอยู่ฮะ’’

‘’หื้อ?O_O’’เลิกคิ้วอย่างงงงัน เมื่อโดนอีกคนที่ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ถามออกมา

‘’ฮยองนั่งเหม่อแบบนี้มาจะชั่วโมงแล้วนะ’’

‘’…อื้มเหรอ’’รับคำอีกคนอย่างแผ่วเบาก่อนจะเบนสายตาไปทางอื่นอย่างเหม่อลอยอีกรอบ เมื่อร่างสูงเห็นร่างน้อยเหมือนจะจมเข้าความคิดตนเองไปเสียอีกรอบก็ถอดถอนใจออกมาเฮือกใหญก่อนจะเขยิบเข้าไปนั่งข้างๆร่างน้อยที่นั่งอยูบนเตียงใหญ่และเหม่อมองไปทางประตูกระจกบานใสที่สะท้อนเงาของจันทร์สีนวลกำลังลอยเด่นบนฟ้างาม

ฟึ่บ ….

‘’อ๊ะหือ….เซฮุน’’เอี้ยวตัวหันไปมองร่างของคนเป็นน้องที่สูงกว่าตนที่เข้ามากอดเขาจากด้านหลังพร้อมกระชับอ้อมกอดและซุกใบหน้าหล่อเหลานั่นลงที่ซอกคอเขา

‘’ฮยองควรบอกผม….’’

‘’หืม’’

‘’ฮยองกำลังคิดมากกับอะไรสักอย่างอยู่’’

‘’หา?’’

‘’ผมเป็นห่วง พูดระบายกับผมได้นะฮะ’’

‘’…เอ๋’’

‘’…..’’ไม่มีคำใดหลุดออกมาจากปากของคนร่างสูงอีก คำอุทานอย่างสงสัยของร่างน้อยจึงค่อยๆกลืนหายไปกับความเงียบเสมือนตอนนี้ที่ความเงียบกำลังเข้าครอบคลุมคนทั้งสองที่มีร่างสูงใช้อ้อมกอดตนโอบร่างของเจ้ากวางตัวน้อยที่มองจันทร์นวลสีขาวอยู่

‘’อืม จริงอย่างที่เซฮุนพูดเลยล่ะฮยองกำลังคิดมากกับอะไรซักอย่างอยู่….’’

‘’….’’

‘’และกำลังรู้สึกเสียใจอย่างบ้าคลั่งในส่วนลึกของจิตใจที่เหมือนจะซุกซ่อนอยู่ส่วนใดส่วนหนึ่งของหัวใจตัวเองที่เอาแต่หลบซ่อนกับทุกอย่างและเอาแต่ยืดคำตอบออกไปไม่ยอมตอบและยอมรับมันเสียที’’

‘’….อื้อ’’กระชับอ้อมแขนตนแน่นเพื่อจะบอกกวางตัวน้อยอย่างอ่อนโยนว่า ไม่เป็นไร มันไม่เป็นไร … เพราะยังมีเขาที่จะอยู่ข้างๆเจ้ากวางปกป้องอยู่ตลอดเวลา

‘’อื้ม และเหมือนจะกำลังสับสนด้วยล่ะ’’

‘’สิ่งที่ทำให้สับสนคือมาร์คฮยองคนนั้นเหรอฮะ’’

‘’….’’

ฟึ่บ!

จับไหล่บางให้หันมาประจันหน้ากันก่อนจะขมวดคิ้วเพื่อบอกอีกคนว่า ‘เขาไม่ชอบใจมาก’ที่รู้ว่าตนเองเดาถูกว่าสิ่งที่ทำให้เจ้ากวางสับสนคืออะไร L

‘’มาร์คฮยองคนนั้นเซฮุนไม่เอา ไม่ชอบ ไม่ ไม่’’

‘’ฮึ อะไรกันเซฮุนนา…’’

‘’ถ้าคนที่จะทำให้เสี่ยวลู่สับสนคือมาร์คฮยองนั่นผมไม่ยอมหรอกนะ’’

‘’แล้วใครกันละที่จะทำให้เซฮุนนาคนนี้จะยอม?’’

‘’..(ไม่มีใครทั้งนั้นแหละ!ยอมได้ก็แต่ตัวเขาเองนี้แหละ)..’’

‘’ฮยองน่ะรักซิ่วหมินมาก…แต่ตั้งแต่วันนั้นที่ฮยองเริ่มรู้ว่าเขามีคนอื่นและมันก็หลายครั้งมากจนฮยองเริ่มทนไม่ไหวก็โวยวายจนทำให้เกิดทุกอย่างอย่างที่เห็น’’

‘’….’’

‘’ถ้าย้อนวลาได้คงดีนะเซฮุนนา….ฮยองจะแกล้งโง่และจะยังยิ้มให้ซิ่วหมินต่อเพื่อจะได้อยู่ข้างๆเขาต่อ….’’

‘’….’’

‘’แต่ก่อนเลิกกันเราก็ตกลงกันว่าถ้าสามารถทำตัวให้มั่นคงต่อกันได้และยังรักกันเราจะกลับมาคบกันอีกครั้ง ฮยองนะยังเหมือนเดิมทุกอย่างเชียวล่ะ จะรอก็แต่อูหมินที่จะมั่นคงต่อกันได้ ก็รอ รอมาตลอด ไม่คิดเลยว่ามันจะจบลงแบบนี้’’ เสียงหวานที่เริ่มจะสั่นขึ้นทุกทีๆทำให้แขนหนารั้งอีกคนให้มาใกล้มากขึ้นและโยกตัวอีกคนเบาๆเป็นการปลอบโยนคนตัวน้อยที่เหมือนจะเริ่มร้องไห้เสียแล้ว

‘’แต่มาร์คกลับมาเขาคือคนในไม่กี่คนที่รู้ว่าฮยองน่ะคบกับซิ่วหมินเขาอยู่ข้างๆมาตลอดเลยล่ะคอยปลอบ ดูแลเป็นอย่างดีมากๆเลย’’

‘’….’’

‘’เขาดีมากจนฮยองคิดว่าบางทีฮยองอาจจะให้โอกาสเขาบ้าง..’’

‘’ไม่ครับ!’’

‘’เซฮุน…’’

‘’ผมไม่ยกฮยองให้ใครง่ายๆหรอก’’เอ่ยเสียงกระเง้ากระงอดก่อนจะซุกใบหน้าลงที่ไหล่บางอย่างออดอ้อนร่างน้อยจึงหันกายกลับมาหาอีกคนก่อนจะยีผมนุ่มนั่นจนฟูไม่เป็นท่า

‘’เด็กน้อยย~’’

‘’ฮยองเป็นของผมเถอะนะฮะ’’

‘’หะ?’’เอ่ยเสียงฉงนเมื่ออยู่ดีๆคนเป็นน้องก็พูดจาสองแง่สามง่ามเช่นนั้นออกมา

‘’ถ้าเป็นผมนะจะไม่มีทางทำให้ฮยองเสียใจเด็ดขาด!’’

‘’อะไรเซฮุนเดี๋ยว’’

‘’หยุดและฟังผมครับ!ผมน่ะรักฮยองนะ’’

‘’อื้อ ฮ่าๆพี่ก็รักเซฮุนนา..’’

‘’ไม่ครับ!!ไม่ผมรักฮยองในแบบที่เด็กผู้ชายคนนึงจะรักใครสักคนน่ะ…’’

‘’เซฮุน….’’

‘’ผมจะปกป้องฮยองนะครับผม…’’

‘’ไม่หรอกเซฮุน!พี่คิดว่าเซฮุนยังเด็กเกินไปคงยังไม่เข้าใจเรื่องพวกนี้’’

‘’ไม่ ฮยองผมเข้าใจ!’’

‘’ไม่!’’ร่างน้อยผุดลุกขึ้นอย่างรีบร้อนก่อนจะหลบสายตาคมนั่นที่มองมายังตนก่อนจะวิ่งออกจากห้องของคนเป็นน้องไปทางบ้านตนเอง

‘’ฮยอง…..’’

9:23 AM

นี้เป็นวันอีกวันที่ลู่หานมาโรงเรียนโดยไม่รอคนเป็นน้องอย่างเคย เขารู้สึกสับสนจากที่สับสนอยู่แล้วยิ่งสับสน สับสน สับสน สับสนไปหมด!!!! น้องชายที่เขารักมาตลอดกลับมาบอกว่ารักเขาในอีกแบบนึงมันเป็นอะไรที่เขาไม่ทันตั้งตัวมากเกินไป

‘’นายชอบใครกันละก็ควรจะถามใจตัวเองนะ’’เสียงของแบคฮยอนที่นั่งอยู่ข้างๆลู่หานบนดาดฟ้าหลังจากที่คุณครูประกาศว่าการเรียนในช่วงเช้าจะถูกยกเลิกทั้งหมดเนื่องจากคุณครูทุกคนไม่อยู่ เขาเลยเรียกแบคฮยอนมาปรึกษาเรื่องราวทั้งหมดที่นี้ หัวกลมเอนไปพิงกับรั้วกั้นอย่างต้องการพักสมองซักนิด

‘’แต่ให้ทายฉันว่านายคงยังชอบและรักซิ่วหมินละสิ’’

‘’ฮึอือ’’ตอบอีกคนก่อนจะค่อยๆปิดเปลือกตาของตนลงอย่างเหนื่อยอ่อน

‘’งั้นก็บอกทั้งมาร์คทั้งเซฮุนไปสิว่านายไม่’’

‘’ฉัน…ไม่ ไม่’’

‘’เพราะ?’’

‘’ฉัน ฉันไม่อยากที่จะทำร้ายทั้งสองคนนั่น….’’

‘’งั้นนายก็แค่เลือกสายตานายว่าจะมองคนไหน’’

‘’….’’

‘’ความเงียบไม่ช่วยอะไรนายนะลู่หาน’’

‘’ป๋าย…ฉัน ฉันไม่ โอ้ยย ฉันอธิบายความรู้สึกไม่ได้’’

‘’แต่ถ้านายปล่อยทั้งสองคนนั้นรวมถึงตัวนายจะเสียใจมากกว่าเดิมเอาได้นะ’’แบคฮยอนเอ่ยเสียงเรียบพร้อมกัดป๊อกกี้ในมือตนไปอีกหนึ่งคำ

‘’ฉันแค่คิดว่าทุกอย่างจะแย่ถ้าฉันคบหนึ่งในสองคนนั้น’’

‘’งั้นคนอื่นล่ะ นิชคุณห้องเราเป็นไง?’’

‘’ไม่ ฉันคิดว่าถ้าฉันคบกับใครจะเสียใจเปล่าๆ!’’เอ่ยพร้อมหัวคิ้วที่ขมวดชนกัน

‘’พระเจ้า!ฉันคิดว่านายกำลังกลัวความรักอยู่นะลู่หาน’’

‘’ไม่แบคฮยอนฉันแค่..’’

‘’ฉันคิดว่านายกำลังจะเริ่มปิดกั้นหัวใจตัวเองทีละช้าๆล่ะลู่หาน!’’

‘’ฉัน ไม่…’’

‘นายแค่กำลังกลัวลู่หาน ใจเย็นๆมันไม่มีอะไรเสียหายหรอกนะ’’แบคฮยอนว่าก่อนจะเอื้อมมือไปกุมมือเพื่อนตัวน้อยของเขาที่มองมาที่ตนด้วยแววตาที่เขาพอจะมองออกว่าสับสนอยู่ไม่น้อยเขาจึงคลี่ยิ้มให้อีกคนบางเบาเพื่อให้วางใจอย่าคิดมาก

‘’ฉันเชื่อว่าทุกคนที่เขารักนายจะเข้าใจการกระทำนายแน่นอนลู่หานเพราะงั้นอย่าคิดมากเลยนะ’’

‘’…อือ ขอบคุณนะแบคฮยอนอา’’

ตึก

‘’เซฮุน…’’เอ่ยแผ่วเบาเมื่อเจอร่างสูงของใครอีกคนที่ยืนอยู่ที่ขั้นบรรไดของทางเข้าประตูสู่ดานฟ้าร่างสูงที่โดนเอ่ยชื่อตนหันมาตามเสียงเรียกร่างสูงก้มลงกระแอมเล็กน้อยก่อนจะสืบเท้าเข้ามาหาลู่หาน

‘’ฮยอง..’’

‘’….’’

‘’ผมขอโทษที่ทำให้ฮยองต้องลำบากใจ’’

‘’….’’

‘’แต่ผมก็ขอยืนยันคำเดิมว่ารักฮยองนะครับ แต่ว่าผมจะไม่เร่งฮยองนะครับผมจะรอวันได้ควงแขนฮยองนะ…’’ร่างน้อยหัวเราะพรืดเมื่อคนเป็นน้องเอ่ยจบพร้อมแก้มทั้งสองข้างนั่นที่ขึ้นสีระเรื่อดูน่ารักเป็นอย่างมากแล้วยังจะคำพูดน่ารักๆนั่นอีก

ตึก …

เท้าน้อยที่เดินลงมาจากขั้นบรรใดเข้ามาใกล้ร่างสูงอีกขั้นก่อนที่ริมฝีปากสวยจะปรากฏรอยยิ้มเบาบางพร้อมดวงตากลมโตใสที่เปล่งแสงออกมาและไล่ความหม่นออกจากดวงตาตนไป

‘’ขอบคุณนะเซฮุนนา’’

แบคฮยอนที่กำลังจะก้าวเท้าออกมาจากประตูที่แง้มเล็กน้อยหยุดปลายเท้าตนลงที่หลังประตูพก่อนจะยิ้มออกมาจนตาหยีเป็นสระอิน่ารักเมื่อเห็นภาพตรงหน้าที่ประตูแง้มออกมาให้เห็น

ขอโทษนะครับพี่มาร์คฮยองคนหล่อแต่ผมแอบเชียร์คู่นี้มากกว่านะ …  พอดีสามีชอบคู่ฮุนฮานนะครับ คิก ~  

ติ๊งต่องงงงงง ~

แซ่ด แซ่ด

เสียงพูดคุยจ้อของเด็กนักเรียนที่แสนจะดีใจที่ถึงเวลาเลิกเรียนกันเดินออกมาจากทุกถั่วสารทิศเพื่อตรงกลับบ้านของแต่ละคนซึ่งรวมถึงลู่หานที่วิ่งเหยาะๆออกมาคนเดียว วันนี้เซฮุนมีนัดซ้อมบาสวันนี้เลยทำให้ลู่หานเดินกลับบ้านคนเดียวอย่างเสียไม่ได้โดยคนเป็นน้องก็ไม่ลืมที่จะทิ้งคำพูดน่ารักๆให้คนแก่ยิ้มคนเดียวมาตลอดจนถึงตอนนี้ก่อนไปซ้อมว่า

ผมจะตั้งใจซ้อมเพื่อจะได้ดูเท่ขึ้นมากกว่าเดิมเพราะเวลาได้เดินควง ฮยองฮยองจะได้ภูมิใจนะครับ

แถมยิ้มจนตาเป็นรูปสระอิและเห็นเขี้ยวเล็กๆนั่นด้วยไม่แปลกหรอกนะที่คนแก่จะอมยิ้มจนถึงตอนนี้เนี้ย ~

‘’ลู่หาน’’

‘’เหวอออ!O_O มะ..มาร์ค’’

‘’ตกใจซะอย่างกับฉันเป็นเจ้าหนี้มาตามเชียว’’

‘’ไม่ใช่หน้าตานายก็ใกล้เคียงนะ :P’’

‘’เดี๋ยวเถอะไอ้กวาง’’

‘’ฮ่าๆๆๆ~’’เจ้ากวางหัวเราะร่วนจนร่างสูงที่เห็นก็ยิ้มตามออกมา

เจ้ากวางยิ้มได้แล้วสินะ

‘’ว่างไหมมีอะไรจะคุยด้วยนิดหน่อยน่ะ’’

‘’หื้ม ว่างสิ’’

‘’’งั้นไปคุยกันตรงม้านั่งตรงนั้นไหม’’ชี้มือไปตรงม้านั่งตรงหน้าประตูโรงเรียนโดยร่างน้อยก็พยักหน้าตกลงก่อนจะเดิมตามไปนั่ง

‘’มีอะไรเหรอ’’

‘’นายมีแฟนรึยัง’’

‘’ห่ะ-0-’’คำถามที่จู่ๆก็โดนยิงมาแบบไม่ทันตั้งตัวหรือเตรียมใจอะไรทำให้ร่างน้อยชะงักไป

‘’คงยังสินะ นายท่าทางรักซิ่วหมินมากนี่นา’’

‘’ก็อื้ม…’’

‘’งั้นเรื่องของเรา…’’

‘’ฉันคิดว่ามันน่าจะยัง’’ เสียงของเจ้ากวางที่ดังแทรกขึ้นมาก่อนที่ประโยคของร่างสูงยังไม่ทันจบทำให้ร่างสูงขมวดคิ้วมุ่น

‘’ทำไม’’

‘’ฉันคิดว่าฉันยังไม่พร้อม’’

‘’ฉันที่อยู่ข้างๆนายมาตลอดทำให้นายยังไม่สามารถพร้อมได้งั้นเหรอ’’

‘’ฉันดูเป็นคนใจร้ายชะมัด’’

‘’มันจริงไหมเล่า’’

‘’เฮ้อ ฉันแค่ลังเล…. ’’

‘’อะไรคือสิ่งที่ทำให้นายลังเล’’

‘’มาร์คฉันคิดนายกำลังหงุดหงิด’’

‘’ใช่เลยฉันกำลังหงุดหงิด ลังเล อะไรละ มีตัวเลือกอีกคน?หรือเพราะนายยังสับสนกับซิ่วหมิน หรืออะไร’’

‘’มันก็ไม่เชิงทั้งสอง’’

‘’ได้ งั้นฉันทายว่าเป็นอักแรก ตัวเลือกอีกตัวคือใครละและมันทำอะไรถึงทำให้นายไม่เลือกฉันซะที’’

‘’ถ้านั่นคือสิ่งที่นายคิดว่ามันดีมันก็ไม่ใช่ธุระของฉันที่จะอธิบาย!’’ร่างน้อยพูดด้วยน้ำเสียงทีเริ่มไม่สบอารมณ์บ้างเช่นกัน มาร์ครอเขาและมาร์คแสนดีเสมอนั่นคือข้อดีแต่ข้อเสียของมาร์คอีกอย่างคือใจร้อนมากถึงมากเช่นกัน!และสิ่งนี้ก็ทำให้เขาคิดอยู่ว่าหากคบกันจะถึงไหนกันเพราะลู่หานก็ไม่ใช่คนที่จะเย็นพอที่จะคอยค่อยๆสาดน้ำใส่ไฟให้มันมอดลง

‘’ผู้ชายคนนั้นมันคือใคร!’’

‘’….’’

‘’ไอ้เด็กเซฮุนนั่นใช่ไหม?’’

‘’นายควรจะเรียกเขาดีๆ!’’

‘’ทำไมละ ใช่แน่ๆ!มันที่ทำให้นายไม่เลือกฉัน’’

‘’ฉันยังไม่ตัดสินด้วยซ้ำว่าจะคบกับใครนะมาร์ค!!’’

‘’แล้วทำไมไม่เลือกละ!’’

‘’ฉันคิดว่าฉันคุยกับนายไม่รู้เรื่องแล้วล่ะ ฉันคิดว่าอารมณ์ฉันกำลังหงุดหงิดได้ที่เลยละและเราคงจะไม่ดีต่อกันแน่นอนถ้ายังทนที่จะคุยต่อเพราะงั้น ฉันขอตัว!’’กระแทกเสียงใส่อีกคนก่อนจะลุกขึ้นและเดินออกไปพรวดๆไม่สนเสียงตะโกนของร่างสูงที่เอ่ยเรียกตาม

‘’โถ่เว้ย!!!’’ร่างสูงกระฟัดกระเฟียดเตะดินอย่างระบายอารมณ์  เขายืนนิ่งสักพักก่อนจะสะบัดหัวตัวเองอย่างบ้าคลั่งเมื่อคิดว่าเขาพลาดแล้วที่เผลอทำตัวหงุดหงิดใส่ลู่หานจนทำให้ร่างน้อยหงุดหงิดกลับและเดินหนีไปออกไป เขาจะไม่ยอม เขารักคนตัวเล็กมาก เขาเฝ้ารอวันที่จะกลับมาเกาหลีเพื่อจะรีบกลับมาหาคนที่เขารัก แล้วกลับมาจะเสียคนตัวเล็กนี้ไปให้คนอื่นง่ายๆงั้นเหรอ? ไม่มีทาง!!!คะแนนของเขาตอนนี้คงน้อยลงกว่าเด็กนั้นอย่างไม่ต้องสงสัย มาร์คไม่ใช่คนดีพอ..ในเกมรักหรืออะไรก็ตามถ้าเขาต้องการจะโกงแค่ไหนก็คงต้องทำ เขาไม่ผิดนะก็เด็กนั่นเข้ามาทำให้ลู่หานลังเลเองทำไมละ ไม่งั้นป่านนี้ลู่หานอาจจะเลือกเขาไปแล้วก็ได้!

‘’ฮัลโหล ได้ยินใช่ไหม อื้ม ฉันมีงานให้พวกแกทำ….’’

Heaven & Hell