[ fic Exo ] Rokin heart : HUNHAN :

ลำดับตอนที่ #10 : Rokin heart :: 9

9

‘’ซ..ซิ่วหมิน...’’ร่างสูงของเซฮุนชะงักก่อนจะก้มมองพินิจใบหน้าหวานที่หลับตาละเมออยู่นั่น

‘’อีกแล้วนะฮยอง...ละเมอถึงคนคนนี้อีกแล้ว’’

‘’ซิ่ว อึก หมิน อูหมินจัง....’’

‘’ผมชื่อเซฮุนนะ’’เซฮุนที่บัดนี้ใบหน้าหล่อเหลาเบ้ปากอย่างนึกน้อยใจ

‘’ซิ่วหมินๆอะไรกันคนคนนี้ชื่อเซฮุนตะหาก’’

‘’….’’

‘’...เดี๋ยวปั๊ดจับปล้ำเลย’’เอ่ยตัดพ้อต่อว่าคนเดียวก่อนจะบรรจงวางอีกคนลงบนเตียงอย่างแผ่วเบา ก่อนจะพาร่างตัวเองเดินเข้าห้องน้ำตัวบ้านและจัดการอาบน้ำตัวเองให้เสร็จก่อนจะกลับออกมาอีกครั้งพร้อมกะละมังใบเล็กพร้อมผ้าขนหนูสีขาวผืนหนึ่ง ใจจริงน่ะเซฮุนก็อยากจะพาลู่หานอาบน้ำทั้งตัวน่ะแหละแต่เกรงว่าจะไม่หยุดแค่อาบน้ำน่ะ....ไม่ได้กลัวอะไรหรอก กลัวอารมณ์ตัวเองนี่แหละ

‘’อื้ออ’’มือน้อยยกขึ้นมาปัดผ้าขนหนูสีขาวออกอย่างนึกรำคาญเพราะมันกำลังกวนการนอนของเขาอยู่ ทำให้คนรับหน้าที่เป็นผู้ดูแลชั่วคราวต้องยื้อแย่งกับมือนั่นไปมาจนร่างน้อยสงบไปอีกน่ะแหละถึงเริ่มเช็ดอีกรอบ แต่ว่านะ เซฮุนรู้สึกเช็ดไม่สะดวกเลยอะ....

เสื้อผ้าทำไมมันเกะกะจัง

วางผ้าขนหนูลงก่อนจะกอดอกมองร่างบางที่กำลังหลับสนิทมิอาจได้รับรู้ถึงรอยยิ้มชั่วร้ายที่ปรากฏขึ้นที่มุมปากของเด็กหนุ่มวัย16จะย่างเข้า17ในเร็วๆวันนี้

‘’ขอโทษนะครับฮยองแต่ผมไม่ถนัดจริงๆนะ คิก’’ว่าจบก็บรรจงวางนิ้วตนลงบนเสื้อเชิ้ตสีขาวบางของอีกคนก่อนจะเริ่มปลดกระดุมออกทีละเม็ดอย่างใจเย็น....ไม่เอาน่า ทุกคนครับอย่ามองผมแบบนั้นสิ จะพยายามคุมตัวเองให้อยู่นะ ~

ฟึ่บ...

เสื้อเชิ้ตสีขาวตัวบางถูกโยนลงบนพื้นอย่างคนที่ทำไม่สนใจมันแม้แต่น้อยว่ามันอาจจะเปื้อนอะไรบนพื้นรึเปล่าเพราะสายตาของผู้มีการเคลื่อนไหวภายในห้องนี้กำลังจับจ้องไปที่ร่างกายขาวผ่องแต่เพียงผู้เดียว ...ร่างสูงใช้สายตาตนจ้องมองร่างขาวบางตรงหน้าตั้งแต่หน้าผากมนมายังจมูกเชิดรั้นอย่างน่ารักลงมาที่ริมฝีปากรูปกระจับที่เขาสัมผัสมันไปไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งแล้ว เลื่อนสายตาลงมาที่คอเนียนขาวน่าฝากรอยไว้จับจองลงมาเรื่อยๆก่อนจะหยุดสายตาลงที่ส่วนล่างของอีกคน ... ไม่เอาน่าทุกคน ผมไม่ทำอะไรเสี่ยวลู่พวกคุณหรอกน่า แค่ต้องการจะเช็ดตัวให้มันถนัดแค่นั้นเองจริงจริ๊ง ไมได้จะหลอกแต๊ะอั๋งหาเล็กหาน้อยแต่อย่างใด เพราะพอดีเป็นคนชอบมักมากอะครับ (ป้องปากหัวเราะ) มือขาวของร่างสูงถูกนำไปจับผ้าผืนเล็กขึ้นมาอีกครั้งก่อนจะโดนบิดหมาดให้พอประมาณและถูกไล้เช็ดไปตามตัวด้านบนของร่างบางที่นอนอยู่

หูยย อย่างขาวเลยอะ....

ทั้งหมดนี้เซฮุนสัมผัสมาหมดแล้วล่ะ คิคิ  ~

‘’ซ..อึก’’ร่างสูงเว้นการเช็ดตัวเมื่อร่างบางอยู่ดีๆก็ละเมอพูดออกมาอีกครั้ง ตาตี่ๆนั่นถูกร่างสูงทำให้ตี่ลงกว่าเดิมเมื่อร่างสูงหรี่ตาลงเพ่งมองคนตัวเล็กว่าจะพูดอะไรออกมาอีก

ถ้าพูดชื่อคนอื่นออกมาอีกคราวนี้จะจับปล้ำจริงๆแล้วนะ ...

‘’อืมมม แจ่บๆ..’’นิ่งไปแล้ว....ลู่หานร่างบางคนขาวของเซฮุนนิ่งไปแล้ว ไรฟะ!ยังไม่รู้เรื่องไรเลย ร่างสูงส่ายหัวน้อยๆก่อนจะเริ่มเลื่อนมือลงที่กางเกงอีกคน แหม่ๆจะให้ด้านบนชุ่มชื่นอยู่ฝ่ายเดียวได้ยังไงละเนาะ ...

‘’ซะ..ซ..’’

มือกำลังจะแตะโดนปลายซิปละ อีกนิ๊ดด ...

‘’ซ ซิ่......อื้อ เซฮุน’’

ขวับ

ร่างสูงเงยหน้ามองเสี้ยวใบหน้าหวานทันใด ลู่หาน....ละเมอเรียกชื่อเขางั้นเหรอ?

‘’ครับ?’’ขานรับอย่างคนงงๆทั้งๆที่รู้ว่าคนที่เมาไปแล้วคงไม่มีสติได้ยินเขาหรอก

‘’เซฮุน...เซฮุนนา...’’

-/////////////////////-

ลู่หาน น่ารักแบบนี้อยากโดนปล้ำเหรอ!!! (ไม่ว่ายังไงก็เอะอะปล้ำ...)

ร่าวสูงอมยิ้มเล็กน้อยก่อนจะเริ่มเช็ดตัวให้อีกคนต่อก่อนจะเริ่มเก็บผ้าและกะละมังใบเล็กให้กลับเช้าที่หลังจากเช็ดตัวให้คนหน้าหวานเสร็จ ล้มตัวลงนอนที่เตียงก่อนจะหันพลิกไปหาร่างอีกร่างก่อนจะรวบตัวนุ่มนิ่มนั่นเข้ามากอดทั้งๆที่ยังไม่ได้ใส่เสื้อคืนให้อีกคนเลย แต่จะเป็นไรไป

แบบนี้ละฮุนชอบ  ~

‘’รักนะครับฮยองของผมฝันดีนะ จุ้บ’’จุ้บเหม่งอีกคนไปแรงๆหนึ่งทีก่อนจะปิดไฟที่หัวเตียงแล้วนอนกอดอีกคนต่อพร้อมเผลอหลับไปเพราความเหนื่อยล้าในเวลาต่อมาทั้งๆที่รอยยิ้มบนใบหน้าหล่อเหลายังอยู่ไม่ห่างหายไปไหน ...

ซ่า ซ่า

เสียงน้ำที่ดังขึ้นภายในห้องนอนตัวใหญ่ทำให้ร่างน้อยที่ขดตัวอยู่ในผ้าห่มค่อยๆสะลึมสะลือขึ้นมาอย่างงัวเงีย ตาของเจ้าลูกกวางมองไปรอบๆตัวห้องก่อนจะเห็นว่ามันเป็นห้องตัวเองไม่ใช่ในหนังที่ตื่นมาแล้วไม่ใช่ห้องตัวเองแล้วเสียตีวแต่อย่างใดเหมือนในหนัง

‘’เง้ออออ>w<’’บิดขี้เกลียดไปมารอบนึงก่อนจะกุมขมับแล้วนวดมันเบาๆเมื่อรู้สึกปวดหัวตุบๆขึ้นมา สงสัยจะเพราะอาการจากการดื่มเมื่อคืน ...  เมื่อนึกถึงก็พลันทำให้เจ้าลูกกวางถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยหน่าย

‘’ตื่นแล้วเหรอครับ’’เสียงทุ้มที่ดังมาจากหน้าห้องน้ำทำให้ใบหน้าหวานหันไปมองแต่ไม่ได้ตกใจอะไรมากมายเพราะคิดว่าคนที่มาส่งตนคงตะเป็นเซฮุนเนี้ยแหละ

‘’ฮุนตื่นนานแล้วเหรอ’’

‘’ฮะ ฮยองไปอาบน้ำซะนะฮะ อาหารผมทำไว้แล้วลงไปจะกินข้าวแล้วก็ยาแก้แฮงค์ต่อเลย’’ร่างสูงยิ้มจนตาเป็นรูปสระอิอย่างน่ารักทำให้ลู่หานอดไม่ได้ที่จะพาร่างของตนลุกมาจากที่นอนแล้วเดินมาบีบแก้มคนเป็นน้องอย่างหมั่นเขี้ยว

‘’ขอบคุณนะ เซฮุนนาเนี้ยน่ารักที่สุดเลย!’’

ก็รีบๆรักสิครับ =w=

‘’-//- ฮยองพูดงี้ผมก็เขินสิครับ’’

แต่ความคิดมักไม่สามารถออกมาเป็นคำพูดได้จากคนแอ๊บอยู่ ...

‘’น้องชายของพี่เนี้ยน่ารักจริงๆ’’ ร่างน้อยหัวเราะร่วนก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไปโดยไม่ทันได้เห็นอาการของคนที่ตนเรียกว่า ‘น้องชาย’ ร่างสูงรู้สึกขยับไปทางไหนไม่ได้เพราะรู้สึกขยับไปทางไหนก็เหมือนไมได้ดั่งใจ ก่อนจะยกมือขึ้นมาเสยผมตัวเองขึ้นอย่างไม่รู้จะทำยังไง ลิ้นถูกตวัดขึ้นมาเลียริมฝีปากตัวเองงก่อนร่างทั้งร่างจะนิ่งแข็งไปอีกครั้งราวถูกสาป .... เซฮุนถูกสาป สาป คำสาปจากเสี่ยวลู่หาน ....

ร่างบางใช้ดวงตากวางของตนจ้องไปที่ร่างสูงของเซฮุนที่ตอนนี้เขี่ยข้าวในจานของตัวเองไปมาอยู่นานสองนานจนเขาเริ่มทนไมไหวกับอาการผิดปกติหรือแปลกไปของผู้เป็นน้อง .... น้องแปลกไปตั้งแต่ตอนที่เขาเดินเข้าห้องน้ำไป น้องเป็นอะไร?ใครทำอะไรรึเปล่านะ

‘’เซฮุนนา’’ ร่างสูงที่ใช้ช้อนเขี่ยวข้าวไปมาอยู่นั้นเงยหน้าขึ้นมาพร้อมเลิกคิ้วมองลู่หาน ‘’ครับ?’’ ร่างบางเม้มริมฝีปากอย่างครุ่นคิดก่อนจะถามคนเป็นน้องออกไปตรงๆ

‘’เป็นอะไรรึเปล่าพี่เห็นเรานั่งเขี่ยวข้าวในจานไปมาอยู่นั่น เหม่อลอยคิดถึงใครน่ะห้ะ’’เอ่ยแถมแหมหยอกล้อหวังให้น้องยิ้มตอบกลับแต่ไม่เป็นดังที่คิดเมื่อร่างสูงเพียงรวบช้อนและส้อมวางลงก่อนจะใช้สายตาคมกริบคู่นั้นมองมาที่ลู่หาน จนเขาเองที่ผงะ

‘’ฮยอง...’’

‘’ห้ะ หื้อ?’’

‘’ฮยองรักผมไหมฮะ?’’

‘’ทำไมเซฮุนถามแบบนี้ละ...’’เซฮุนถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะมองมาที่ลู่หานด้วยสายตาที่เขาอ่านไม่ออก ‘’ผมก็แค่อยากรู้น่ะ ฮยองบอกผมไม่ได้เหรอ?’’

‘’เอ้ะอ๊ะ ไม่ใช่แบบนั้นนะ!’’

‘’....’’

‘’รักสิ ทำไมฮยองจะไม่รักเซฮุนนี่ล่ะ’’ลู่หานส่งรอยยิ้มบางๆให้กับอีกคนที่เพียงจ้องมานิ่งๆเท่านั้น ‘’ฮยอง....’’

‘’หื้อ?’’

‘’เฮ้อ เปล่าหรอกครับผมอิ่มแล้วผมขอตัวนะ’’ร่างสูงดันตัวเองขึ้นจากเก้าอี้ไม้ก่อนจะเดินถือจานข้าวเข้าไปในห้องครัวทั้งๆที่ข้าวนในจานยังไม่พร่องลงเลยซักนิด น้องเป็นอะไรนะ เป็นเพราะลู่หานรึเปล่าที่ทำให้น้องเป็นแบบนี้ .........

ลูกกวางมองคนตรงหน้าที่กำลังเดินนำเขาไปอย่างทำตัวไม่ถูกและไม่เข้าใจ...ปกติน้องจะรอเขา เดินข้างๆเขาตลอดเลยแต่ทำไมวันนี้น้องถึงทำตัวห่างเหินกับเขาแบบนี้ล่ะ?

‘’ลู่หานระวังหน่อย นายกำลังจะเดินชนเสานะ’’เสียงของแทยอนสาวหล่อเอ่ยท้วงขึ้นเมื่อเห็นร่างน้อยเดินก้มหน้าจนไม่มองทางแทบจะชนเสาอยู่แล้วหากเธอไม่เอ่ยเตือนเรียกสติให้เจ้ากวาง

‘’นายเป็นอะไรน่ะ แปลกๆนะ’’แทยอนเดินเข้ามาหาลู่หานอย่างห่วงๆพร้อมกอดอกมองเพื่อนตนเองที่มีท่าทีแปลกๆไป ทำไมวันนี้ดูเอ๋อเยอะมากกว่าปกติแปลกๆแบบนี้?

‘’อ่า ขอบคุณนะแทงกูฉันไม่เป็นไรแล้วล่ะ’’ แทยอนหรี่ตาลงมองร่างน้อยที่กระชับเป้ตัวแน่นขึ้นเหมือนคนหนีความผิดยังไงยังงั้น

‘’นายดูเหม่อแปลกๆนะเสี่ยวลู่’’

‘’แทงกูมาจับผิดฉันรึไงเล่า!’’

‘’เฮ้ๆฉันเปล่านะ ฉันห่วงกวางเซ่ออย่างนายต่างหากละ’’ลู่หานบู้ปากใส่คิมแทยอนก่อนจะเดินหนีออกมาปล่อยให้แทยอนหัวเราะขำกับท่าทางน่ารักของกวางเซ่อที่เดินออกไป

‘’เลิกมองกวางแล้วหันกลับมามองหมีได้แล้วยะคิมแทยอน!’’

ติ๊งง ต่องงงงง

ร่างน้อยควงปากกาในมือเล่นอย่างคนเหม่อลอยในใจและในหัวคิดไปต่างๆนาๆว่าวันนี้เซอุนเป็นอะไรทำไมเงียบแล้วทำตัวห่างและเหินใส่เขาเพียงนั้น คาบนี้เป็นคาบโฮมรูมทำให้ลู่หานรู้สึกดีหน่อยที่ได้พักสมองสักที ดวงตากลมโตเหลือบไปมองเซฮุนที่กำลังหัวเราะกับเพื่อนๆอย่างสนุกสนาน อะไรกัน....ปล่อยให้เขาคิดมากอยู่คนเดียวอยู่รึไงกัน!!!

‘’ลู่หาน!’’เสียงของนิชคุณเพื่อนสุดหล่อแห่งเมืองไทยทักเขาขึ้นร่างน้อยที่กำลังเหม่อจึงเลิกคิ้วมองอย่างสงสัย นิชคุณยิ้ม ‘’แย่แล้วละ’’

‘’อะไรแย่เหรอคุณ?’’

‘’’ฉันกลัวนายเสียใจอะ’’

‘’ใช่ๆ พูดไปนายต้องเสียใจแน่เลย’’เสียงของชานยอลที่วิ่งเข้ามากอดคอนิชคุณพูดเสริมทำให้ลู่หานยิ่งงงหนัก อะไรทีแย่?

‘’อะไรเหรอ?’’ชานยอลกับคุณมองหน้ากันสักพักก่อนจะเอ่ยออกมาเสียงตะกุกตะกัก

‘’เฉินน่ะ เฉินห้อง2!!’’ชานยอลว่า

‘’ทำไม?’’ชานยอลเงียบก่อนจะหันไปกระทุ้งศอกเข้าที่สีข้างนิชคุณที่หันมามองเขาก่อนจะถอนหายใจแล้วตอบกลับมา

‘’เขาบอกว่าตอนนี้เฉินกำลังนัดซิ่วหมินไปบอกรักที่หลังโรงเรียนล่ะ!’’

ฟึ่บ !!

ร่างของชายทั้งสองมองไปที่ลู่หานที่วิ่งออกไปอย่างรวดเร็วทันทีทันใดทั้งที่ยังไม่ทันพูดสุดเสียงของประโยค ก่อนจะหันมาเลิกคิ้วใส่กันโดยมีคำถามในใจ

นี่เหรอเพื่อนที่เขาว่า ...

ตึก..

อึก.... ลู่หานกำลังยืนอยู่ด้านหลังของซิ่วหมินโดยมีต้นไม้ต้นใหญ่บังตัวเขาอยู่ สายตาเขาเห็นว่าตรงข้ามของซิ่วหมินมีตัวของเฉินอยู่! เฉินห้องสองหนุ่มฮอตของห้องที่ทั้งเรียนเก่ง นิสัยดี เป็นสุภาพบุรุษ ยิ้มเก่ง น่ารัก มือน้อยเผลอบีบเข้าหากันแน่นพร้อมริมฝีปากที่กัดกันจนห่อเลือด

ตึก..

เซฮุนคิดว่านี่มันหนังในละครหลังข่าวชัดๆ อะไรคือมีผู้ชาย4คนมายืนให้ฝั่งตรงข้ามกันแบบนี้ ในขณะที่สายตาเขามองไปที่ลู่หาน แต่สายตาลู่หานมองไปที่ซิ่วหมินและในขณะเดียวกันซิ่วหมินกลับไปมองที่เฉิน และเฉินกำลังมองไปที่ดวงตาของซิ่วหมินแทน

แค่มายืนตรงนี้ก็เจ็บแล้วให้ตาย ....

‘’อูหมิน....’’ร่างน้อยของลู่หานสะดุดกึกเมื่อได้ยินเฉินเรียกซิ่วหมินเหมือนที่ตนเรียก มือน้อยทั้งสองกำเข้าหากันแน่นในขณะที่การกระทำทั้งหมอของเขาอยู่ในสายตาของเซฮุน...

‘’ฉันชอบนายนะ เอ่อ ขอโทษที่รบกวนออกมาในเวลาเรียน อ่าไม่สิ นี่มันคาบโฮมรูมมันเอ่ออื้ม ว่าง...’’เฉินพูดอย่างอายๆพร้อมยกมือขึ้นเกาจมูกตัวเองแก้เขิน

‘’อื้ม...’’

ทำไมนายต้องทำเหมือนเขินแบบนั้นละอูหมิน ... ร่างน้อยย่อตัวลงกับพื้น อ่า เขานึกว่าเขาทำใจได้แล้วซะอีก ....

‘’คือ...นายน่ารักมากจนฉันตกหลุมรักนะ เอ่อคือ ....’’

‘’…’’

‘’เราลองมาคบกันไหม..’’

‘’ไม่นะ!!!!’’

อ้ะ!ลู่หานตะครุบปากตัวเองเมื่อเผลอตะโกนเข้าไปแบบนั้น มือน้อยทั้งสองปิดริมฝีปากจนแน่น

ตาน้อยล่อกแล่กไปมา พยายามพลางตัวในต้นไม้ให้ได้มากที่สุดแต่ก็ไม่พ้นอยู่ดี...

‘’เสี่ยวลู่...’’ตากลมค่อยๆช้อนมองขึ้นไปหาเจ้าของพวงแก้มใสน่าฟัดที่กำลังยืนมองเขาอยู่ ลู่หานผุดลุกขึ้นก่อนจะมองไปที่คนทั้งสองตรงหน้า

‘’คือ...’’

‘’นายมีอะไรรึเปล่า?คือตอนนี้ฉันกำลังทำอะไรที่สำคัญมากๆต่อซิ่วหมินน่ะคือ ฉันไม่รู้จะพูดยังไงแต่นายช่วยออกไปก่อนแปปนึงได้ไหม’’เฉินร่ายยาวในขณะที่ลู่หานทำเพียงแค่ก้มหน้านิ่ง ไม่ตอบแต่การกระทำ ทำให้รู้ว่าจะสื่อถึงคำว่า ‘ไม่’

‘’นายมีอะไรถึงเลือกที่จะ‘ไม่’ลู่หาน’’ เฉินเดินเข้ามาหาคนทั้งสอง  เขารู้สึกมันเป็นรักสามเศร้าแปลกๆแหะ ถ้าเป็นแบบนั้นอย่าเลย!เขาปวดหัวนะ เขารักซิ่วหมินมากแอบรักมานานเขาไม่ต้องการที่จะมีอะไรมากมายในตอนนี้เรพาแค่รวบรวมความกล้ามาบอกรักก็หนักมากสำหรับเขาแล้วล่ะ! การจะมีตัวถ่วงในชีวิตเนี้ยมันไม่ง่ายเหมือนกันนะเนี้ย

‘’คือ...ซิ่วหมิน’’ลากเสียงยาวไม่ตอบคำถามหากแต่หันไปสบสายตาอีกคนที่ยืนมองอยู่ก่อนแล้ว

‘’ลู่หานฉัน...’’สายตาของลูกกวางสั่นระริกเมื่อคนตรงหน้ามีท่าทีลังเล ไม่จริง....

‘’ฉันเข้าใจนะลู่หาน นายกับซิ่วหมินสนิทกันมากนายสองคนเป็นเพื่อนที่สนิทกันหากคนใดคนนึงมีแฟนคงจะหวงเป็นธรรมดา...’’

‘’เขาไม่ใช่เพื่อนฉันนะ!!’’

‘’ลู่หาน’’ซิ่วหมินจับแขนคนตัวเล็กแน่นเมื่อลูกกวางตวัดตากลมของตนไปมองเฉินอย่างไม่ชอบใจ ‘’เขากับฉันไม่ใช่เพื่อนกัน!!!’’

‘’แล้วนายเป็นอะไรกับเขา!!’’

‘’เราเป็นแฟ..อ๊ะ!’’ตาน้อยตวัดไปมองซิ่วหมินที่เอื้อมมือมาปดิปากเขาแน่นก่อนจะค่อยๆปล่อยลงพร้อมตาที่ทอแววมาตรงที่เขา

‘’ลู่หาน!!’’

‘’ซิ่วหมิน....’’

‘’นายกำลังจะทำอะไร!’’

‘’ทำไมละ!ฉันรักนายนะ!!’’

..........

....

‘’ขอโทษนะลู่หาน เราเคยเป็นแฟนกันมาก่อน ใช่...จากนั้นเราเลิกกันนั่นก็เพราะความไม่แน่นอนไม่แน่ใจในความรู้สึกกัน ซึ่งมันผิดที่ฉันเองผิดที่ฉันไปมีคนใหม่เองและทำให้นายระแวงและไม่แน่ใจในความรู้สึกของรักครั้งนั้น...’’

‘’ฮึก..’’

‘’ฉัน ไม่ ไม่...’’

‘’แต่นายบอกว่าถ้าฉันมั่นใจว่ารักนายอีกครั้งเมื่อไหร่นายจะกลับมาเราจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม!!แล้วทำไมนายทำแบบนี้ละ!!’’ร่างน้อยร้องไห้สะอึกสะอื้นอย่างน่าสงสาร

‘’นายทำฉันร้องไห้มาหลายรอบตลอดเลย นายทำฉันผิดหวังซ้ำๆ ฮึก นายมันใจร้าย...’’

‘’ลู่หานฉันขอโทษ....’’

‘’นายขอโทษเพราะกำลังจะบอกฉันว่านายเลือกเฉินงั้นเหรอ งั้นใช่ไหม!!’’กายน้อยสั่นเทิมด้วนอารมณ์โกรธและเสียใจในเวลาเดียวกัน

‘’ฉัน ฉัน...’’

‘’นาย!’’ลู่หานพุ่งเข้าไปหาวิ่วหมินพร้อมระดมทุบกำปั้นน้อยๆตนไปที่ร่างของอีกคนที่ทำเพียงพยายามปัดป้องออกไป เพราะไม่กล้าทำอะไรรุนแรงต่อคนที่เขาทำให้เสียใจมามากพอแล้ว...

แต่ทว่า!

‘’นี่หยุดนะ!’’

พลั่ก ตุบ!

เฉินที่เห็นซิ่วหมินไม่กล้าทำอะไร เขากลัวคนที่รักเจ็ยจึงเข้ามาปัดป้องลู่หานออกจากซิ่วหมินหากแต่อาจเพราะตกใจมากกับความรีบจึงทำให้เขาเผลอออกแรงมากจนส่งผลให้ลู่หานล้มลงกับพื้น

‘’ฮรึก....’’ร่างน้อยก้มหน้าร้องไห้อย่างไม่อาย ซิ่วหมินรีบทรุดตัวลงจะเข้าไปกอดไหล่อันสั่นเทิมของร่างน้อยแต่ก็ต้องโดนปัดมือออกจาก เซฮุน... ร่างสูงอีกร่างที่เข้ามาไม่พูดอะไรเพียงแค่ช้อนตัวลู่หานขึ้นในท่าเจ้าสาวและเดินออกไปท่ามกลางความเงียบที่มีเพียงเสียงร้องไห้อันน่าสงสารจากลู่หาน

ร่างสูงของเซฮุนนั่งมองลู่หานที่ตอนนี้นั่งเหม่อเหมือนคนไม่มีวิญญาณเหลือเพียงร่างที่ทำได้เพียงนั่งนิ่ง เขาสบถออกมาอย่างหัวเสียกับร่างน้อยที่ดูอาการหนักเอาการมากพอดูจากเรื่องที่พึ่งผ่านมา เขาพาลู่หานมาที่ห้องพยาบาลที่ไม่มีคนและนี่มันเป็นเวลาเที่ยงกว่าแล้วตั้งแต่มานั่งตรงนี้ ลู่หานก็เอาแต่นั่งนิ่งไม่พูดไม่จา บ่นว่าหิวข้าวซักคำก็ไม่มี นี่มันเป็นแบบนี้ตั้งเช้าและนานหลายชั่วโมงแล้วนะ จะให้เขาทนไหวได้ยังไงกัน!!

‘’ฮยอง’’

‘’…’’ไม่มีเสียงตอบรับ มีเพียงดวงตาอันแสนโศกของลูกกวางที่ถูกส่งมามอง

‘’ฮยองเป็นอะไร’’ร่างบางทีได้ยินคำพูดของร่างสูงตรงหน้าแค่นหัวเราะออกมาเล็กน้อยก่อนจะส่งสายตาที่เต็มไปด้วยคำว่า ‘นี่ไม่เข้าใจรึไงโง่ชะมัด’

เขารู้สึกมีอะไรบางอย่างในตัวลู่หานเปลี่ยนไป...

‘’อย่ามายุ่ง’’

‘’ฮยอง’’ ร่างบางไม่ตอบอะไรทำเพียงแค่หมุนตัวและเดินออกไปปล่อยให้เซฮุนนิ่งงันอยู่ทีเดิม มันแปลก แปลกจริงๆนะ!

ตึก ตึก

ตึก ตึก ตึก

ตึก ตึก ตึก ตึก!

‘’นาย!หยุดตามมาได้แล้ว!!’’ร่างบางของลู่หานหันไปตวาดใส่อีกคนอย่างอดไมได้เมื่อคนด้านหลังนี่เอาแต่เดินตามเขาอยู่ได้จนมาถึงบ้านแล้วไม่กลับบ้านตัวเองไปเสียที

‘’ฮยองเป็นอะไร ฮยองไม่เคยเป็นแบบนี้เลยนะ’’

‘’ยุ่ง!’’

ให้ตาย นี่ไม่ใช่เสี่ยวลู่ของเขาจริงๆนะ!

‘’ฮยอง กลับมาคุยกันให้รู้เรื่องก่อน’’ร่างสูงคว้าแขนบางไว้ก่อนที่จ้าของมันจะเดินขึ้นไปบนตัวบ้าน ตากลมโตของเจ้ากวางจ้องมาที่เขาเขม็งอย่างไม่ชอบหรือไม่พอใจอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ก่อนจะสะบัดแขนออกจากการเกาะกุม

‘’รู้เรื่องอะไรของนาย อย่ามายุ่งกับฉันตอนนี้ได้ไหม!’’

‘’ฮยองเป็นบ้าอะไร!!’’

‘’เป็นเด็กอย่ามายุ่ง!!!’’ว่าจบก็หันตัวเอากระเป๋าเป้ตัวเองขึ้นมาจว้างใส่อีกคนที่ดูอึ้งๆดกับการกระทำครั้งนี้ของคนตัวน้อย

‘’ฮยองเป็นอะไร ตั้งแต่คุยกับซิ่วหมินฮยองแล้วทำไมถึง..’’

‘’หยุดนะ!!หุบปากนะ!!!’’

‘’ทำไม!!!ฮยองเป็นอะไรรู้ตัวไหมว่าทำอะไรอยู่!!!’’

‘’รู้อยู่ไม่ต้องมายุ่งจะตายไหมละ!!!’’

‘’ลู่หาน!!!’’

‘’อะไรเซฮุน!!!’’ นี่เป็นครั้งแรกที่เขากับลู่หานทะเลาะกันแรงจนถึงขั้นเรียกกันและทำร้ายกันแบบนี้ เซฮุนเหมือนจะแอ๊บเป็นเด็กใสเจ็บตอนนี้ไม่ทันแล้วด้วยสิ!!

‘’แค่โดนเขาไม่รับรักอกหักบอกเลิกแค่นี้จะเป็นบ้าตายเลยรึไง!’’

‘’เซฮุน !!!!!!!!!!!!!!’’ร่างน้อยกรีดร้องพร้อมกับเดินไปทางชั้นตู้หนังสือก่อนจะหยิบหนังสือเล่

มขนาดพอเหมาะมือมาทางเซฮุนที่หลบทันก่อนจะพุ่งตัวเข้าไปล็อกร่างอีกคนไว้

‘’ฮยอง ใจเย็นๆหน่อยสิ เป็นอะไรเนี่ย!!’’

‘’ใจร้าย ทุกคนใจร้ายกันหมดเลย!!ฮรึก...’’ร่างน้อยเริ่มดิ้นแรงขึ้นในอ้อมแขนจนทำให้เซฮุนต้องใช้แรงเยอะมากพอดูในการรับมือกับคนอารมณ์ร้อนในตอนนี้

‘’ฮยองเป็นอะไร ใจเย็นๆสิ!’’

‘’นายไม่โดนแบบฉันไม่รู้หรอก!’’

‘’ก็แค่โดนเขาไม่รักแค่นี้เองนะฮยอง!!’’

‘’หยุดนะ!!’’

‘’ก็แค่หารักใหม่ รักคนที่เขารักเราบ้าง..’’

‘’ใครละ!!ไม่มีหรอก’’.

‘’ผมไง ผมรักพี่นะ!!’’

‘’แต่ฉันไม่ได้รักนาย!!! ฉันรักซิ่วหมิน ซิ่วหมินๆๆๆๆๆๆ’’

ตึง!

‘’โอ้ย อื้อ!’’แผ่นหลังบางที่โดนเบียดให้หลังติดกับมันโดยมาจากการกระแทกตัวเข้าใส่ทำให้ร่างน้อยร้องขึ้นเพราะความเจ็บก่อนจะร้องขึ้นเพราะความตกใจที่เซฮุนตามลงมาพันธนาการตัวเขาไว้ก่อนจะบดจูบลงมา ลิ้นหนากวาดไปทั่วริมฝีปากหวานขยี้ริมฝีปากบางที่พ่นคำร้ายกาจออกมามากมายให้หยุดลง เบียดตัวให้เข้าไปเสียดสีกับตัวอีกคนมากขึ้นเหมือนๆกับริมฝีปากทั้งสองที่เบียดเข้าประกบกันแน่นกว่าเดิม

‘’อื้อๆๆๆ!!’’เสียงน้อยร้องท้วงพร้อมทุบตีจิกข่วนแผ่นหลังยาวไม่หยุดแต่ก็ไม่อาจหยุดจูบมาราธอนนี่ได้ลง จนร่างสูงเลื่อนใบหน้าลงมาที่ซอกคอขาว แผ่นหลังบางถูกดันชิดให้ติดกับชั้นหนังสือมากขึ้นจนหนังสือบางเล่มหล่นลงมา ปากน้อยสูดเอาอากาศเข้าปอดลึกๆก่อนจะพยายามผลักร่างสูงของอีกคนที่ตอนนี้กำลังจูบที่คอขาวไม่หยุดอยู่

‘’เซฮุน หยุด หยุดนะ!!’’

พอดีพี่ฮุนไม่ใช่คนอารมณ์เย็น ครุคริ เด็กใสแอ๊บแตกแล้วจย้า ... 
สวัสดีครับผมเซฮุนครับ ขอยกมือยืนยันว่าผมใสจริงๆนะครับ ._. ฮา 5555555555555555 

Heaven & Hell