[ fic Exo ] Rokin heart : HUNHAN :

ลำดับตอนที่ #7 : Rokin heart :: 6

6

‘’ฮึก ..ฮึก’’เสียงสะอื้นดังไปทั่วตัวบ้านที่มาจากร่างน้อยที่สะอื้นไม่ยอมหยุดหลังจากเซฮุนพาเจ้าขี้

แยกลับมาบ้านก็รู้สึกว่าเจ้ากวางถ้าเป็นไข้หรือไม่สบายเวลาตื่นตกใจจะร้องไห้ไม่หยุดและความ

ตกใจจะมากกว่าเวลาปกติสินะ

‘’ตรงนั้น’’เอ่ยเสียงเครือเมื่อร่างสูงที่พึ่งจะพาเจ้ากวางไปอาบน้ำมากำลังจะเอาผ้าที่เช็ดไปตามตัว

เจ้ากวางที่มีแผลออกไป ร่างสูงของโอเซฮุนมองตามมือน้อยที่ชี้ตรงขาตน ที่ดูยังไงๆก็ไม่มีแผลเลย

เฮ้อ ..หรือว่าเจ้ากวางนี้จะหลอนเพราะพิษไข้ไปแล้วกันนะ?

ครุ่นคิดคนเดียวอย่างสงสัยแต่มือหนาก็ยอมเคลื่อนไปเช็ดตรงตามที่เจ้ากวางต้องการให้

‘’ฟืดดด ฮึก ฮึก ฮืออ’’เสียงสูดน้ำมูกพร้อมอาการน้ำหูน้ำตาไหลอย่างไม่อายคนเป็นน้องที่นั่งมองเงียบๆ

‘’ฮยองร้องไห้ทำไมล่ะครับ ฮยองไม่เป็นไรแล้วนี่นาหยุดร้องเถอะน่ะ..’’

เพราะมันทำให้ผมรู้สึกผิดมากขึ้นเรื่อยๆนะ ..

‘’ร้องสิ! ฮึก เซฮุนน่ะไม่เป็นฮยองคงไม่มีวันเข้าใจหรอก!!ฟืดดด แล้วลองจะโดนข่มขืนบ้างสิจะได้รู้

ฮึก ฮือออออออออออออออ’’เอ่ยปากคอสั่นอย่างสุดโมโหอย่างกับผู้หญิงมีรอบเดือนมาแล้วก็

ร้องไห้จ้าออกมาอีกรอบเพราะรู้สึกน้อยใจคนเป็นน้องที่พูดเหมือนไม่แคร์กัน

ที่มันเป็นแบบนี้เพราะใครกันเล่า ... ปวดหัวอะงื้อ

‘’ฮึก โอ้ยยโอ้ยย ฮือออออ’’ร้องโอดครวญเพราะอยู่ดีๆตรงหัวสมองก็ปวดขึ้นมาเสียอย่างนั้นยิ่งทำ

ให้เจ้ากวางขวัญเสียร้องเสียอย่างกับผู้หญิงคลอดลูก -___-

‘’ฮยองปวดหัวเหรอ?สงสัยอาการไข้จะเริ่มแรงแล้วสิเนี้ย’’ตาคมหลับลงอย่างหัวเสียเมื่อมองไป

ด้านนอกฝนยังคงตกลงมาอย่างต่อเนื่อง พาไปหาหมอไม่ได้แน่ๆ .. ลุกเดินออกมาปล่อยให้เจ้า

กวางนอนดิ้นไปมาบนเตียงแล้วสอดส่ายหายาที่น่าจะมีเพราะร่างบางป่วยง่ายคุณนายอี้ชิงก็

น่าจะมีอะไรไว้ให้เจ้าลูกชายบ้าง

ตึก

‘’นั่นอะไรน่ะ! ฮึก ’’เสียงเจ้ากวางเอ่ยทักทันใดเมื่อร่างสูงเดินเข้ามาพร้อมกระปุกยาที่เรียกสายตาเจ้ากวางน้อยให้

สั่นไหวอย่างรุนแรง

‘’ยาไงครับ ฮยองปวดหัวนี่นา’’

‘’อ้ะ!ยาเหรอ ไม่นะ! อย่าเข้ามานะ!! ฮึก’’ทันทีที่รู้ว่าอะไรอยู่ในมือเจ้าน้องชายตากลมก็เบิกกว้าง

เท่าไข่ไดโนเสาร์ก็ว่าได้แล้วกระเถิบหนีจนตัวไปติดชิดกับผนังหัวเตียงไม่พอยังเอาหมอนขึ้นมาบัง

ตัวเองเป็นการ์ดอีกต่างหาก

‘’ฮยอง ไม่เอาอย่าดื้อน่าไม่กินไม่หายไอ้อาการปวดหัวนั่นนะ’’

‘’...’’

เหมือนเจ้ากวางจะเสียสติเพราะพิษไข้ไปเสียแล้ว ...

โอเซฮุนอยากจะบ้าตายจริงๆ!!!

‘’ฮยอง’’เอ่ยเรียกคนที่ยังคงตั้งอาหมอนมาตั้งเป็นการ์ดป้องกันตัวอยู่ ยิ่งเมื่อร่างสูงคลานไปหาอีก

คนบนเตียงเจ้ากวางก็ทำเหมือนจะสิงเข้าไปในผนังเข้าจริงๆ

‘’อย่ามาเรียกนะ!ฮึก โอเซฮุนใจร้าย..’’

‘’หืม?’’

‘’ทำให้คนเขารอ แล้วเป็นแบบนี้ยังจะหืมอีกเหรอ คนบ้า!’’ว่าอย่างนึกน้อยใจพร้อมหมอนที่ถูกโยนมาโดนหน้าคนที่

โดนด่าในประโยคเต็มๆ

ฟึ่บ!!

‘’’อ้ะ!!ทำอะไรน่ะ ออกไปนะ ฮึก ม่ายยยยย’’ เอ่ยอย่างตกใจเมื่อเห็นคนเป็นน้องที่หลังจากโดนด่า

ไปแล้วลุกขึ้นมาดึงข้อมือเจ้ากวางจนเสียหลักล้มลงเตียงแล้วตามขึ้นมาคร่อมเอาไว้

หมั่นเขี้ยวลูกกวาง..

‘’กินยานะฮะฮยอง..’’

‘’ไม่!!’’

‘’ทำไม?’’

‘’เกลียดยังไงล่ะ..มันขมสุดแสนจะขมถามโง่จัง!’’

มันน่าไหมล่ะลูกกวางตัวเนี้ย ..

‘’เหตุผลแค่นี้ผมไม่ให้ผ่านหรอกนะ’’คำตอบที่มาจากร่างสูงทำให้เจ้ากวางดิ้นทันทีแต่ก็ไม่สามารถหลุดออกได้จึงพ่นลมหายใจออกมาก่อนจะตอบ

‘’เจ็บแผล เลือดไหลเลยกินไม่ลง..’’เซฮุนเลิกคิ้วมอง ก่อนจะค่อยๆคลี่ยิ้มที่มุมปากเมื่อนึกอะไรบางอย่างออก

‘’ตรงแขนฮยองเป็นแผลนี้ครับ เลือดออกเยอะเลย ตรงหน้าตรงนั้นด้วย ตรงนี้อีกด้วย เยอะเลยนี่นา ..’’

‘’….’’

‘’ผมมีวิธีนึงนะ เพื่อนสอนมาน่ะวิธีรักษา’’

‘’?’’

‘’ตรงแผลฮยองน่ะผมขอรักษาด้วยการ ..’’

‘’…?’’

‘’เลียได้ไหมครับ? J’’

‘’!!!’’

‘’มันไม่เจ็บนะ...แถมยังรู้สึกนุ่มนิ่มดีอีกฮยองอยากลองไหมครับ?’’เอ่ยถ่ามพร้อมทำหน้าบ๊องแบ๊วที่สุดในชีวิตเพื่ออ้อนคนเป็นพี่ที่เหมือนจะเชื่อไปแล้วอย่างน้อยครึ่งเพราะพิษไข้ทำให้คนเราโง่ขึ้นหรือเจ้ากวางตัวนี้มันซื่อเกินไปกันแน่นะ?

แต่ไม่ว่าจะยังไงมันก็ดีแต่โอเซฮุนคนนี้แหละนะ J

‘’มันจะทำให้เลือดหยุดไหลแล้วหายเจ็บเหรอ?’’

‘’อ่าห้ะ’’

‘’….แต่เมื่อกี้เอาผ้าเช็ดมันก็ไม่เห็นจะหายนี้ เพราะงั้นไม่เอาด้วยหรอก!’’

อ่า เจ้ากวางท่าทางจะตกหลุมยากกว่าครั้งไหนก็คงจะเพราะความดื้อดึงนี่แหละ..

‘’แต่ถ้าไม่เลียจะให้กินยานะ’’

‘’อะไรนะ!’’

‘’และถ้าไม่ยอมกิน…ผมก็มีวิธีของผมที่จะยอมให้ฮยองกินด้วยนะ :)’’

‘’บ้าที่สุด…’’

‘’ว่าไงครับ?’’ตากลมโตมองคนตรงหน้าอย่างชั่งใจก่อนจะขยับปากบางเป็นคำถามออกมา

‘’ไม่กินยานะ’’

‘’ครับ ~’’ ปากบางเม้มเข้าหากันก่อนจะค่อยๆยื่นขาออกมาให้ร่างสูงที่ยิ้มให้อย่างน่ารัก..เม้มปาก

เข้าหากันแน่นกว่าเดิมเมื่อร่างสูงเริ่มย่อตัวลงพร้อมเอื้อมมือมาจับขาจนไว้แน่นพร้อมลิ้ยที่ค่อยๆ

แตะลงที่แผลของเจ้ากวางที่แทบจะหดขาหนีด้วยความรู้สึกแสบและรู้สึกแปลกๆแต่ก็ติดที่มือหนา

จับขาตนไว้อยู่

‘’เดี๋ยวๆ เดี๋ยวสิ’’

พูดเหมือนวันนั้นเลย ..

ร่างสูงอมยิ้มทันทีที่ถ้อยคำเดิมๆออกมาจากปากน้อยที่เริ่มจะเอ่ยท้วงเมื่อเขาเริ่มลากลิ้นขึ้นมาที่

ซอกคอหอมกรุ่นของเจ้ากวางและโดยที่ไม่ทันตั้งตัวคนขี้โกงที่บอกจะเลียแค่ตรงที่เป็นแผลกลับ

ลากมาถึงซอกคอก็ผละออกมาจากคอขาวและเปลี่ยนมาประกบริมฝีปากเข้าหาเจ้ากวางพร้อมยา

ที่แอบกินเข้าไปตอนไหนไม่รู้ที่บัดนี้โดนปลายลิ้นหนาส่งต้อนเข้ามาในปากของเจ้ากวางแทนก่อนที่

ร่างสูงจะผละออกมาเล็กน้อยพร้อมมืออีกข้างที่ล็อกตรงท้ายทอยของเจ้ากวางเอาไว้ไม่ให้ดิ้นหนี

พร้อมประกบริมฝีปากลงไปที่ปากบางอีกรอบพร้อมน้ำอีกอึกหนึ่งที่ส่งให้เจ้ากวางที่อาจจะเป็นลม

ไปเพราะรสขมของยาเอาได้

‘’อื้อ!!’’

คนขี้โกง ..

‘’นายโกหกฮยอง…..’’เอ่ยเมื่ออีกคนยอมถอนริมฝีปากออกไปก่อนที่จะล้มพับไปเหลือเพียงร่างสูง

ที่กอดตัวเจ้ากวางที่สลบไปแล้ว สงสัยอาจเพราะพิษไข้เล่นงานจนทำให้สลบไปหลังจากดิ้นนาน

จนหมดแรงหรือไม่ ….ก็คงสลบไปเพราะเซฮุนจูบนานไปล่ะมั้ง J

ติ๊ก ต่อก ติ๊ก ..

‘’อื้อออ’’เสียงครางงึมงำดังที่ข้างหูปลุกให้ร่างสูงที่นอนอยู่เปิดเปลือกตาขึ้นมามองก็เจอเข้ากับร่างของเจ้ากวางที่นอนทับตนอยู่

อย่าบอกนะว่านอนดิ้นจนตกเตียง …

ให้ตายคนบนตัวเขาอายุเท่าไหร่กันนะ!  ถึงในใจจะก่นด่าออกมาที่ร่างบางแต่การกระทำคือการ

ยกตัวเจ้ากวางขึ้นมาในอ้อมแขนอย่างระมัดระวังเพราะกลัวเจ้าตัวยุ่งที่ไม่สบายอยู่ตื่น ก่อนจะ

ถอยห่างออกมาและห่มผ้าให้เจ้ากวางอย่างดีเตรียมจะลงกลับไปนอนที่พื้นตามเดิมแต่ว่า…

‘’อื้ออ ร้อนน..’’เสียงที่เหมือนละเมอของเจ้ากวางพร้อมการเตะผ้าที่เซฮุนอุตส่าห์ห่มให้อย่างดีออก

จากตัวจนตกออกจากเตียงพร้อมมือน้อยที่เริ่มปัดไปมาตามตัวอย่างคนอยู่ไม่เป็นสุขและนั่น ทำ

ให้เซฮุนอยากจะบ้า ….เพราะการที่คนตัวเล็กดิ้นไปมาและมือน้อยปัดไปมานั้นทำให้เสื้อนอน

ตัวบางเลิกขึ้นจนเห็นถึงไหนต่อไหน ให้ตายเถอะ ให้ตายเถอะ!!

วันนี้โอเซฮุนอยากจะบ้าและบ่นว่าให้ตายกี่รอบแล้วนะ!!!!

ถอนหายใจออกมาก่อนจะมองเจ้าลูกกวางว่าควรจะทำยังไงดีนะ…ร้อน?ถ้าเร่งแอร์ขึ้นมีหวังได้มี

หวัดเข้ามาเสริมเป็นชบวนการกับไข้ตัวเดิมแน่ๆ!อากาศข้างนอกก็เย็นเสียขนาดนั้นแท้ๆควรจะ

หนาวสิฮยอง!!!

‘’อือ อึก..หนาว…’’

ให้ตายเถอะ….

จิ๊บ จิ๊บ

เสียงนกน้อยรับวันใหม่พร้อมแสงแดดที่เริ่มจะแก่ลงเรื่อยๆตามวันทำให้ตัวอะไรสักอย่าง(?)ที่นอน

ขดอยู่ใต้ผ้าห่มค่อยๆขยับขยุกขยิกไปมาก่อนที่มันจะค่อยๆปัดผ้าห่มออกจากตัวและปรากฏให้เห็น

เจ้าลูกกวางขี้เซาที่เริ่มปรือตาขึ้นมาและยันตัวเองจากที่นอน อาการปวดหัวเล็กน้อยทำให้เจ้าตัว

ผละไปซักพักก่อนจะค่อยๆดีขึ้น ตากลมโตมองไปรอบๆอย่างเลื่อนลอย

‘’ที่ไหนอะ….’’เอ่ยอย่างครุ่นคิดพร้อมคิดว่าเขาอาจจะอยู่ในแดนมหัศจรรย์อย่างในหนังก็ได้นะแต่

ก็ต้องหยุดความคิดนั้นเมื่อเหลือบไปเห็นรูปที่ถูกอัดไว้ในกรอบอย่างดีในกรอบเป็นรูปเด็กผู้ชาย

คนนึงที่มีใบหน้าหวานกว่าสตรีกำลังยิ้มแป้นพร้อมมือชูสองนิ้วให้กล้องข้างๆมีเด็กผู้ชายอีกคนที่

จมูกโด่งนำมาก่อนหน้าพร้อมมีแก้วชานมไข่มุกในมืออีกข้างส่วนมืออีกข้างจับชายเสื้อเด็กผู้ชาย

อีกคนที่กำลังชูสองนิ้วนั่นคือลู่หานส่วนข้างๆในรูปคือเซฮุนนั่นเอง…ก่อนความคิดนึงจะแวบเข้ามา

ให้หัวที่ทำให้เจ้าตัวก้มหน้าลงยิ้ม

อ่อ ห้องตรูนี่เอง….

ผงกหัวข้นก่อนจะค่อยๆคลานลงจากเตียงอย่างอ้อยอิ่งก่อนจะเดินลงมาที่ชั้นล่างสอดส่ายหาของกินก่อนจะเดิน

เข้ามาในครัวก็เจอกับกระดาษโพสต์อิตสีชมพูที่แปะอยู่หน้าตู้เย็นอยู่สามแผ่นเรียงกัน เจ้ากวางเลิกคิ้วขึ้นก่อนจะ

ค่อยๆก้มลงไปอ่านมันใกล้ๆเริ่มที่แผ่นแรก

ผมโอเซฮุนนะครับฮยองเมื่อคืนผมดูแลฮยองทั้งคืนเลยหวังว่ามันคงจะพอให้ฮยองไม่งอนผมเรื่องนั้นนะ..และกลับมาผมจะมาอธิบายให้เข้าใจนะครับ

เลื่อนไปที่แผ่นที่สอง..

ผมทำโจ๊กให้ฮยองนะและมียาด้วยอย่าลืมกินนะครับ!ต้องกินยาด้วยไม่งั้นไม่หายนะ

ห่วงนะครับ …

แอบเขินเบาๆกับแผ่นสองจึงเลื่อนมาที่แผ่นสาม

ผมมีของให้ฮยองด้วยเป็นการไถ่โทษอยู่ในตู้เย็นแล้วจะมีโพสต์อีกอันแปะอยู่นะ

แล้วผมจะแก้ตัวในครั้งต่อไปสำหรับเรื่องเที่ยว รักนะครับฮยองของผม

หลุดหัวเราะออกมาเมื่อเห็นรูปหัวใจของคนเป็นน้องก่อนจะเอื้อมมือไปกระชากเปิดตู้เย็นก่อนจะ

พบกับของที่น้องการจะให้และก็ต้องหัวเราะออกมาอีกรอบเมื่อเจอกับสิ่งที่คนเป็นน้องให้

ชานมไข่มุก

มองกี่ทีก็หัวเราะก่อนจะจับมันขึ้นมามองก่อนจะยิ้มเป็นบ้าคนเดียว

‘’คนไม่สบายที่ไหนเขาพากินของเย็นๆแบบนี้กันล่ะเซฮุน’’ส่ายหัวน้อยๆให้กับความไร้เดียงสาของ

คนเป็นน้อง(?) ก่อนที่จะพลิกแก้วชานมในมือไปในด้านที่มีโพสต์อิตแปะอยู่แต่พออ่านเท่านั้น

แหละ ลู่หานเหมือนรู้สึกเหมือนจะตัวร้อนขึ้นมาเยอะกว่าเดิมล้านเท่าเลยล่ะ

ผมเป็นของฮยองคนดียวนะ  

ก็แล้วมันเป็นแบบนี้จะให้ลู่หานโกรธเซฮุนได้ยังไงล่ะ ….

ติ๊กกต่องงงงง

ทันทีที่เสียงออดดังขึ้นร่างสูงนามโอเซก็รีบจัดข้าวของเพราะจะรีบกลับไปหากวางตัวน้อยที่ป่านนี้

จะอาการดีขึ้นรึยังเมื่อคิดว่าถ้าร่างน้อยเห็นสิ่งที่เขาทำให้จะหายโกรธบ้างรึเปล่าก็อดอมยิ้มกับ

ตัวเองไม่ได้ ต้องหายอยู่แล้วล่ะเนอะ?ก็ลู่หานน่ะใจอ่อนง่ายจะตายถ้าเป็นกับเขาคนนี้ล่ะก็ ~

กลับไปจะอ้อนเยอะๆเลยล่ะให้หนำกับที่เมื่อคืนวุ่นไปหมดกับเจ้ากวาง XD

ฟึ่บ หมับ!

จังหวะที่ลุกจากโต๊ะและเตรียมจะพุ่งไปที่ประตูเซฮุนกลับโดนดึงเอาไว้เสียก่อน ตาคมหันกลับไปมองก็เจอกับ

คยองซู…

‘’คยอง มีอะไรเหรอ’’เอ่ยพร้อมรักษาระยะห่างเอาไว้ นั่นทำให้ตากลมโตของอีกคนหม่นแสงลงอย่างเห็นได้ชัดโดยเซฮุนพยายามจะไม่มองมันอยู่..

‘’เซฮุน วันนี้ขอไปนอนค้างที่บ้านด้วยหน่อยสิ พ่อแม่เราไม่อยู่บ้านน่ะวันนี้ท่านล็อกตัวบ้านไม่ยอม

ให้เราอยู่บ้านเพราะบอกว่ากลัวเราจะขโมยของ…’’ร่างสูงหายใจติดขัดเมื่อได้ยินคนตัวเล็กบอก

แบบนั้น เซฮุนรู้ดีว่าทางบ้านคยองซูไม่ค่อยจะดีเท่าไหร่เพราะคยองซูเหมือนจะเป็นเด็กที่ถูกมาทิ้

งไว้หน้าบ้านจากพ่อแม่ตัวจริงมาไว้ที่บ้านของพี่สาวของคนเป็นแม่และทางบ้านท่าทางจะไม่ชอบ

ในตัวคยองซูด้วย

‘’คือเรา….’’

‘’เซฮุนรังเกลียจเรามากขนาดนั้นเลยเหรอ? อือ เอาเถอะ โทษที’’เอ่ยอย่างตัดพ้อพร้อมกระชับเป้ที่

เหมือนจะมีทั้งหนังสือและเสื้อผ้าเอาไว้

‘’เดี๋ยวคยอง คือ..’’ร่างบางหันมามองคนตัวสูงก่อนจะเลิกคิ้วมอง

เซฮุนจะทำยังไงดี …

‘’ไปสิ’’เสียงอีกเสียงที่ดังมาจากหน้าประตูทำให้ทั้งสองหันไปมองและบุคคลหน้าประตูก็ทำให้

เซฮุนโล่งใจประหลาด

คิมจงอิน ..

‘’คืนนี้ขอไปนอนด้วยคนเว้ยไอ้ฮุน  เพราะงั้นไม่ต้องกังวล’’คิมจงอินหรือไคว่าพร้อมก้าวเดินมาหา

พวกเขาทั้งสองก่อนที่ประโยคหลังจะกระซิบให้ได้ยินเพียงแค่เขาสองคน

‘’ไปกันหมดนี่แหละ’’เซฮุนไม่รู้ว่าจงอินจะสามารถคุมคยองได้มากน้อยแค่ไหน แต่

เขารู้สึกกังวลใจแปลกๆจริงๆในตอนนี้ …………


ให้ตายเถอะ .....

เปล๊า เปล่าดราม่า จริงๆ ไม่ดราม่า เชื่อไรท์นะ 5555555555

ตอนยาวแต่ไม่ค่อยคืบอีกแล้วไรท์ขอโทษ.. รู้สึกแต่งได้ไม่ดีงะ TT ตอนนี้ชื่อให้ตายเถอะ
ไรท์จนมุม กากกว่าเดิม 5555555 บายส์ ขอโทษที่อัพช้าด้วยน้า -3- 

© Heaven & Hell