[ fic Exo ] Rokin heart : HUNHAN :

ลำดับตอนที่ #6 : Rokin heart :: 5

5

Love exists but  with an absence of eternity

ความรักปรากฏอยู่แต่กลับดูหายไปชั่วนิรันดร์

แซ่ด แซ่ด

‘’นั่นนักเรียนใหม่ปะแก?’’

‘’คนนี้ปะที่บอกเคยเป็นแฟนเก่าเซฮุนอะ’’

‘’น่ารักเนอะเหมาะกับควีนเราจัง แต่ฉันนึกว่าควีนเคะซะอีกนะเธอ..’’

‘’นั่นสิๆก็ฮุนนี่ก็มีใบหน้าที่น่ารักปานนั้นนี่นา’’

ตึง ตึง!!

‘’’เงียบหน่อยค่ะนักเรียนทุกคน ครูจะแนะนำนักเรียนใหม่นะคะ’’เสียงเรียวไม้กระทบกับโต๊ะเสียงดังพร้อม

ครูสาวที่ขยับแว่นของตนเล็กน้อยและเอ่ยเสียงดังเป็นสัญญาณให้นักเรียนทุกคนเงียบลงซะ

‘’นี่ โด คยองซู นักเรียนใหม่ของห้องเรานะจ้ะแต่จะเรียกว่านักเรียนใหม่ก็ไม่ถูกเพราะเขาก็เคยอยู่โรงเรียนนี้

มาแล้วล่ะเนอะ แต่ยังไงก็ขอให้ทุกคนดูแลเขาด้วยนะ เอาล่ะดีโอจ้ะแนะนำตัวกับเพื่อนๆสิ’’ ตาโตหยีลงเมื่อ

ยิ้มรับครูสาวก่อนจะก้าวมาด้านหน้าหนึ่งก้าวพร้อมเสียงใสที่โดนเอ่ยออกมาจากริมฝีปากกลีบบาง

‘’สวัสดีนะครับทุกคน ผมชื่อโดคยองซูหรือดีโอ ขอฝากตัวด้วยนะครับ!’’เสียงปรบมือดังเกรียวกราวทันทีที่

ร่างบางเอ่ยจบก่อนที่ครูจะเชิญร่างน้อยให้ไปนั่งที่ตนเองและเริ่มการเรียนการสอนตามปกติ

‘’สวัสดีโอเซฮุน J’’ ..

พักเที่ยง

‘’ลู่หาน..ลู่หาน ย่าส์ลู่หาน!!!!!!!!’’

เคร้งงงง

....

แปะ!..

แบคฮยอนเอามือตบหน้าปากตัวเองอย่างหัวเสียก่อนจะหันกลับมามองเพื่อนตนเองต่อที่เมื่อกี้จิตใจเหมือน

จะเหม่อลอยไปไกลเสียเหลือเกิน พอเขาเรียกก็ตกใจเสียจนทำจานข้าวหกใส่กางเกงตัวเองเลอะไปหมด

‘’อ้ะๆ ...งื้ออ แบคฮยอนอ่า มันเปื้อนไปหมดเลย’’

‘’ให้ตายเถอะ ไอ่กวาง!นายนี่เซ่อจริงๆเลย ปัดๆออกเร็วๆ’’แบคฮยอนเพื่อนคนสนิทของเจ้ากวางเอ่ยต่อว่า

เล็กน้อยกับความซุ่มซ่ามของเจ้ากวาง เกิดมาน่าสงสารจริงๆ ซุ่มซ่ามซื่อแล้วยังโดนหลอกอีก ...

‘’แบคฮยอนอ่า งื้ออ น้ำยามันเลอะกางเกงอะ เปียกๆ เค้าไม่ชอบเลย ทำไงดีๆซักไม่ออกแน่ๆเลย!’’เสียง

บ่นงุ้งงิ้งๆของเจ้ากวางยิ่งทำให้แบคฮยอนคิดหนัก ให้ตายเถอะ กางเกงเลอะอะไรแบบนี้คงต้องรอให้มัน

แห้งเป็นคราบไปเอง ..

‘’ผมคิดว่าอาการซุ่มซ่ามของฮยองจะหายไปกับอายุแล้วซะอีก กลับกลายเป็นว่ายิ่งโตยิ่งซุ่มซ่ามนะครับ’’

เสียงทุ้มดังที่ข้างหูของเจ้ากวางน้อยพร้อมผ้าผืนเล็กสีขาวที่ชุบบน้ำมาอย่างดีเช็ดตามกางเกงของเจ้ากวาง

ที่เปื้อนน้ำอยู่

‘’ซ-เซฮุน ’’ เจ้าของชื่อเงยหน้าขึ้นมาพร้อมยิ้มบางๆให้พร้อมตวัดแขนโอบเจ้ากวางน้อยโดยมีสายตาจิกกัด

ของบยอนแบคฮยอนผู้ตัวตนของคนตรงหน้าดี

‘’ลู่ฮานฮยองเสาร์นี้เราไปเที่ยวกันดีไหมฮะ ผมอยากไปเที่ยวน่ะ’’ว่าพร้อมซุกใบหน้าฝังจมูกลงที่ซอกคอขาว

ทำให้บยอนแบคฮยอนแทบจะถลาเข้าไปถีบให้ออกจากเพื่อนตัวน้อยที่ทำได้แค่ยืนนิ่งๆอยางไม่รู้เรื่องรู้ราว

ถ้าไม่ติดที่ว่ามันเคยขู่จะบีบคอฆ่าเขาถ้าเขาบอกเรื่องนี้กับลู่ห่าน ..

‘’เซฮุนนาอยากไปเหรอ?’’

‘’ครับ..ไปกับลู่ห่านฮยอง’’ว่าจบก็กระชับอ้อมกอดตรงเอวน้อยแน่นขึ้นอีกจนเจ้าลูกกวางหน้าแดงไปหมด

‘’อ..ง งั้นไปไหนล่ะ?’’

‘’อื้ม ... ฮุนอยากไปสวนสนุกฮะ’’ว่าพร้อมยื่นหน้าออกไปทำหน้าอ้อนอีกคนสุดชีวิต แบคฮยอนได้แต่หันหน้า

หนีพร้อมมือน้อยที่กำเข้าหาแน่นประมาณอยากต่อยคนซุงแหล แม้ง น่าหมั่นไส้ ส๊าดดดดดดด ..

‘’ฮ่าๆ ฮุนนี่เป็นเด็กจริงๆเลยน้า โตบ้างรึยังเนี้ย?’’

‘’..งื้ม อันนี้น่าจะถามลู่ห่านฮยองเองนะฮะว่าผมน่ะโตรึเปล่า J’’ คนตัวน้อยขมวดคิ้มมุ่นทันที โตไม่โต เขา

ต้องถามตัวเขาเองเหรอ?

‘’เอ๋..’’

‘’ช่างเถอะครับ ตกลงเสาร์นี้เราไปเที่ยวกันที่สวนสนุกกันนะฮะฮยอง’’

‘’ได้สิ! ถ้าเซฮุนต้องการ’’

วันเสาร์ 9:45 AM.

‘’เสื้อตัวนี้ดีไหมนะ ...’’

‘’หรือจะตัวนี้ดีล่ะ? งื้อๆๆไม่ๆ’’

ฟึ่บ!

‘’เฮ้ออออออออออออออออออ’’ร่างน้อยที่ล้มตัวลงนอนเตียงตัวใหญ่ ถอนหายใจพรืดทันที แปลก....

ลู่หานแปลกไปจริงๆ ทำไมเขาต้องมาทำตัวเป็นสาวน้อยวัยแรกแย้มเลือกชุดนั้นนี้อย่างพิธีรีตองแบบนี้กัน

นะ?ทั้งๆที่เมื่อก่อนใส่เสื้ออะไรได้ก็ใส่ไปเลยแท้ๆ .. ความสัมพัธ์ในหัวทำให้คิ้วของคนสวยขมวดชนเข้าหา

กันอย่างสับสนอาการแบบนี้เขาเคยเกิดกับใครคนนึง ... ใครที่ทำให้เขาใจเต้นแรง .. ไม่นะ!!เซฮุนคือน้อง

เขาจะคิดอะไรแบบนั้นได้ยังไงกันเล่า!! และก็ .. เขาจะไม่มีวันไปรู้สึกอะไรแบบนั้นกับใครอีกแล้ว ..

ถอนหายใจอีกพรืดใหญ่ก่อนจะตัดสินใจเลือกเอาเพียงเสื้อถักไหมพรมสีดำตัวเก่งขึ้นมาที่แม้จะตัวใหญ่กว่า

เขาไปนิดแต่ก็โอเคเพราะพึ่งซื้อมาใหม่ลองใส่ในโอกาสนี้แหละ และเลือกกางเกงห้าส่วนสีดำเข้ากับชุด

ขึ้นมาใส่ จัดทรงกับผมสีคาราเมลหวานของตัวเองที่นุ่มราวใยไหมก่อนจะยิ้มให้กระจกแล้วเดินออกจาก

บ้านไปหาที่ที่เขานัดกับเซฮุนทันที

10: 29 AM …

นัดกันไว้สิบโมงนี้นา ... เซฮุนหายไปไหนนะ? ตอนนี้ลู่หานที่ยืนรออยู่ที่สวนสนุกมานานหลายนาทีเริ่มเมื่อย

ขาพร้อมรู้สึกหน้ามืดนิดๆเพราะคนตัวเล็กไม่เคยออกมาที่ไหนนานๆและโดนแดดโดนลมนานขนาดนี้

แปลกเซฮุนน่ะ ตรงเวลาเสมอนี้นา แต่นี้ตั้งหลายนาทีแล้วก็ยังไม่มา นัดกันไว้สิบโมงตรงแท้ๆ

ไม่เป็นไรยืนรอน้องอีกสักพักก็คงจะมาเองนะแหละ ก็น้องอาจจะตื่นสายก็ได้นี่นา ....

อีกด้านหนึ่ง

ร่างสูงถอนหายใจออกเป็นรอยที่ร้อยของวันแล้วทั้งๆที่ตอนนี้พึ่งจะเช้าแท้ๆแต่เขาคิดว่าเขาถอนหายใจเป็น

ล้านรอบแล้วจะได้!!

‘’บ้าชะมัด’’ยกนาฬิกาที่ข้อมือขึ้นมาดูเป็นรอบที่ร้อย ให้ตาย!!เขาเลทกับลู่หานไปเยอะมากแล้ว!!ตอนนี้มัน

สิบโมงครึ่งกว่าๆแล้ว ให้ตาย เซฮุนสาย และสายมาก!!ลู่หานอาจจะกำลังยืนรอเขาอยู่ทีเดิมอาจจะเป็นลม

ไปแล้วก็ได้ยิ่งป่วยง่ายอยู่ด้วย

‘’ให้ตายเถอะ คยองฉันจะให้เวลานายอีกสิบนาทีเท่านั้นเพราะฉันกำลังรีบ และขอย้ำอีกครั้งว่า ฉันมีนัดแล้ว

จะดีมากเลยถ้าจะไม่รออีกสิบนาทีและปล่อยฉันไปตอนนี้!!’’ ร่างสูงต่อว่าอย่างเหลืออดไปที่ร่างบางตัว

ต้นเหตุที่กำลังเลือกเสื้อผ้าอย่างสบายใจเฉิบปล่อยให้เขาร้อนรุ่มอยู่คนเดียวอย่างน่าโมโหที่สุด!

‘’’เซฮุนนา ขอโทษนะแต่ข้อมือฉันเจ็บนี่นานายก็เห็นนี่ตอนเราเดินผ่านกันที่โรงพยาบาลน่ะ นี้ไง’’ว่าแล้วชู

ข้อมือตนเองให้ดูที่ตอนนี้ในมือกำลังมีข้าวของถุงมากมายที่ร่างบางเลือกซื้อไปหมาดๆ

‘’แต่ถ้านายรู้ว่าตัวเองเจ็บข้อมืออยู่ก็ควรจะไม่มาเลือกซื้อของนะ ควรจะกลับบ้านไปแล้วกินยาแล้วนอนลง

ไปที่หมอนซะ!’’ มือขาวที่กำลังเลือกซื้อเสื้อผ้าของข้าวอยู่นั้นชะงักก่อนที่จะหมุนร่างตนเองมาจ้องหน้าเด็ก

หนุ่มที่กำลังจ้องเขาอยู่อย่างมีน้ำโห ใครกัน สำคัญขนาดไหนกันที่บังอาจทำให้โอเซฮุนที่เคยเป็น อดีตคนรัก

ของเขาโมโหเพียงนี้ ก่อนจะค่อยๆยกยิ้มมุมปากขึ้นบนริมฝีปากรูปหัวใจหยักสวยนั่น

‘’ทำไมล่ะ? ทั้งๆที่เมื่อก่อนนายทำให้ฉันออกบ่อยยังไม่เคยเห็นบ่นเลยออกจะยิ้มรับเสียด้วยซ้ำ..’’ โอเซฮุน

ชะงักทันทีที่ได้ยินคำพูดออกจากปากบางนั่นจบประโยค

‘’ใช่...แต่ก่อนน่ะชอบหรอกแต่ตั้งแต่ที่นยทิ้งผมไปอย่างไร้เยื่อใยผมก็ไม่คิดจะกลับมาถือของให้คุณอย่าง

สบายใจเฉิบหรอกนะ โด คยองซู’’ ร่างบางตรงหน้าเม้มริมฝีปากแน่นทันทีก่อนจะจูงมือเด็กหนุ่มร่างสูง

ออกไปทันที ร่างสูงสบถอีกครั้งเมื่อนาฬิกาของเขาตอนนี้บอกว่าตอนนี้เป็นเวลา 11:00 !!! เขาเลทมา1

ชั่วโมงแล้วจะบ้าตาย!!

‘’จะพาผมไปไหน?’’

‘’หาอะไรเย็นๆทานกันไง’’ เซฮุนเบิกตากว้างทันที ให้ตายเถอะ!!เขาไมได้มีอารมณ์มาจิบน้ำชากับคยองซูตอนนี้หรอกนะ!!!

‘’งั้นเชิญคุณไปคนเดียวเถอะ ผมต้องรีบไปแล้ว!’’ว่าพร้อมสะบัดมือออกจากมือบางทันทีแต่ก็โดนคว้าเข้าที่

ต้นแขนก่อนจะเดินไปไหนได้อยู่ดี

‘’นายจะไปไหน?’’

‘’ไม่ใช่เรื่องของคุณคยอง ผมบอกไปแล้วว่าผมมีนัดและคุณกำลังทำผมเลท!’’

‘’…’’

‘’มาก!’’เอ่ยตวัดเสียงห้วนๆก่อนจะพยายามสะบัดออกจากแขนบางก่อนจะเริ่มหน้าเสียอย่างจริงจังเมื่อเม็ด

ฝนน้อยหล่นลงกระทบกับจมูกโด่งเป็นสันของร่างสูง ให้ตาย!ฝนตก!!ลู่หานฮยองอาจกำลังรอเขาและอาจ

กำลังตากฝนอยู่ เขาตัดสินใจแล้วว่าจะรีบเอาแขนคยองซูออกแล้ววิ่งออกให้เร็วที่สุดทันที!

‘’เซฮุนกลับมาคบกันไหม?’’  แต่คำนี้ทำให้เท้าของเขาหยุดชะงัก ...

ร่างบางค่อยๆขยับเปลือกตาขึ้น เมื่อกี้เขาเป็นลม!ใช่ลู่หานเป็นลมหลังจากยืนรอเซฮุนมานานนับชั่วโมงเขา

ก็วูบไป ดีที่มีคนมาช่วยเขาไว้และพามาพักที่ม้านั่งนี้ให้หายมึนหัวซักพักแต่แล้วก็ต้องรีบขยับกายขึ้นเมื่อ

เห็นว่าจนสลบไปนาน จึงรีบคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาส่งข้อความหาคนเป็นน้อง

พี่เป็นลม...เซฮุนอยู่ไหน?ตอนนี้พี่อยู่หน้าร้านค็อฟฟี่ .. อ่า ชื่อร้าน Special Coffee เซฮุน่าจะรู้จักนะ .. อยู่ไหนน่ะ?พี่จะรออยู่นี้แทนแล้วกันนะ ตื่นรึยังเนี้ยทำไมสายล่ะ

ส่งข้อความไปก่อนจะเงยมองไปรอบๆ เขายังมีหวังว่าเซฮุนจะมา ... เพราะโทรแล้วเซฮุนไม่รับจึงลองส่ง

ข้อความไปน่าจะง่ายกว่า น้องไปไหน... กายบางสะดุ้งเมื่อพบว่าเม็ดฝนหล่นกระทบกับเสื้อไหมพรมสีดำ

ของตน ฝนกำลังตก ...

‘ลู่หาน ห้ามอยู่ที่ที่ฝนตกเด็ดขาดนะลูก!!’

เสียงของคนเป็นแม่อย่างจางอี้ชิงดังขึ้นมาในหัว ร่างบางกัดริมฝีปากตัวเองอย่างลังเล ทำไงดีถ้าเขาเข้าไป

หลบน้องอาจจะไม่เห็นเขา ...  เขาจะนั่งรอตรงนี้แหละ!!

‘’เซฮุน อื้อ ..’’ เสียงจากด้านหลังที่มีต้นไม้ที่ถูกจัดอย่างเป็นระเบียบเป็นชั้นขึ้นไปสูงทำให้ร่างบางแงนหน้า

ขึ้นไปมองเมื่อได้ยินชื่อที่คุ้นหู เซฮุน เซฮุน ..

ก่อนจะรู้สึกหัวใจตนเองหล่นวูบลงไปอย่างแรงจนหายใจแทบไม่ทันเมื่อเห็นภาพที่อยู่เบื้องหน้าของตนที่มี

เพียงกระถังดอกไม้ที่อยู่สูงทำให้แทบมองไม่เห็น เซฮุนมองไม่เห็นเขา ..เพราะตอนนี้เซฮุนกำลังจูบกับ ..

เด็กใหม่คนนั้น คยองซู ..

‘’เซฮุนนา..’’ ปากบางเอ่ยอย่างเหม่อลอยแต่เหมือนร่างสูงด้านบนจะได้ยินถึงรีบถอนจูบออกมาและหันมาทางลู่หาน

‘’ฮยอง!!’’ ขาทั้งสองข้างของลู่หานขยับทันทีเมื่อได้ยินคนด้านบนเอ่ยเรียก ก่อนจะพาตัวและขาวิ่งออกมา

ทันที เขารอทั้งชั่วโมง เขาเป็นลม เขายอมรอทั้งที่ฝนกำลังตกเพราะห่วง ..แต่เซฮุนกลับมาจูบกับใครก็ไม่รู้..

ไม่สิ คนคนนั้นคือแฟนเก่าเซฮุน ... ลู่หานต่างหากที่ตอนนี้เป็นใครก็ไม่รู้ ...

‘’บ้าเอ้ย!!’’ร่างสูงที่เหลือบไปเห็นร่างบางพอดีเบิกตากว้างอย่างสุดๆ เมื่อร่างน้อยมาเห็นเขากับคยองซู ..

‘’โว้ยย!!’’ ว่าพร้อมขยี้ผมตัวเองก่อนจะรีบวิ่งตามไปแต่มือน้อยของคนข้างๆก็จับไว้อีกจนได้

‘’คำตอบล่ะเซฮุน?นายกลับมาคบกับฉันได้ไหม?’’ ร่างสูงมองคนตรงหน้านิ่งๆก่อนจะแกะมือน้อยนั่นออก

จากตนก่อนจะเอ่ยเสียงราบเรียบ

‘’ผมไม่รู้นะว่า อะไรที่ทำให้ฮยองกลับมาหาผมแทนที่จะกลับไปหาหนุ่มๆในสต๊อกของฮยองเองที่เคยบอกผม ...’’

‘’…’’

‘’หรือโดนไอ้จงอินปฏิเสธจนอยากทำประชดใส่มันโดยการกลับมาหาผมก็พอเถอะครับ ลองกลับไปหามัน

อย่างจริงจังจะดีกว่ามาหาผมนะครับ ปล่อยผมเถอะ’’ไม่รอคำตอบจากร่างบางเพราะเซฮุนก็รีบแกะมือน้อย

นั่นออกจากอย่างใจเย็นและยิ้มให้ตบท้ายและวิ่งออกมา

ใช่ คยองซูเคยมาขอเขาคบเพียงเพราะเห็นเขาเป็นเพื่อนจงอินเลยอยากจะเชื่อมเซฮุนไปหาจงอินและพอ

เขารู้ว่าว่าเป็นเช่นนั้นพร้อมทั้งรู้ด้วยว่าคยองซูคบใครหลายๆคนเพนีงเพราหาคนที่จะแทยที่จงอินได้ ..มันทำ

ให้เขาเสียใจแต่ก็พอจะเข้าใจคนตัวเล็กพอจึงยอมออกมาอย่างโดยดีไม่มีถ้อยคำต่อว่า คาดว่าที่ทำแบบนี้

คงเพราะอยากจะมาคบกับเขาไปประชดจงอินมัน แต่ก็นะคนตัวสูงพอจะดูออก แต่สิ่งที่ต้องจะรีบทำคือ หา

ลู่หาน!!

ร่างเล็กวิ่งฝ่าในออกมา ตอนนี้ฝนตกหนักมากเขารู้ว่าต่อจากนี้เขาอาจจะเป็นปอดบวมแล้วตายเพราะเขา

ป่วยง่ายเสียเหลือเกิน แต่เขาก็ยังวิ่งต่อไปอย่างหยุดยั้งตัวเองไม่ได้ โดยไม่รู้ว่าตนวิ่งเข้ามาตรอกมืดๆ

เมื่อไหร่ ..

‘’เฮ้ย ว่าจะออกไปฉุดใครสักคนไม่คิดว่าจะมีคนส่งนางฟ้ามาหานะเนี้ย’’เสียงที่ดังขึ้นจากด้านหลังทำให้ร่าง

บางหันไปมองทันที ก่อนจะพบกับคนขี้เมาที่ถือขวดเหล้าไว้ข้างหนึ่งมันยักคิ้วจึกๆให้ลู่หาน ร่างบาง

เตรียมจะวิ่งออกจากตรอกนี้ทันทีแต่ก็โดนจับข้อมือไว้เสียก่อน

‘’เฮ้ย ปล่อยนะ!’’เสียงหวานเอ่ยประท้วงทันทีก่อนจะดิ้น แต่ก็ไม่อาจสู้ไอ้คนทุเรศตรงหน้าได้ที่เริ่มจับลู่หาน

ลงกับพื้นที่เน่าและสกปรก หยาดฝนที่ตกลงมาทำให้ลู่หานเริ่มรู้สึกปวดหัวและยังมีกลิ่นซอกตรอกนี้อีก

‘’มีนางฟ้ามาให้ขนาดนี้ละ ขอละกัน!’’ ว่าจบใบหน้าที่น่าขนะแขยงนั่นก็ซุกมาที่ลำคอระหงส์ ลู่หานอ้าปากตะโกนขอความช่วยเหลือทันที ให้ตาย เขากำลังจะโดนข่มขืนอีกแล้ว!!

‘’ช่วยด้วยครับ ช่วยด้วย ฮึก’’ ร่างบางสดุ้งเมื่อไอ้คนทุเรศกระชากเสื้อถักสีดำเขาออกจาทั้งท่อนบนเปลือยเปล่า ร่างบางดิ้นแรงขึ้นทันที เขารังเกลียจสัมผัสมันเหลือเกิน ใครก็ได้ช่วยเขาที

‘’ฮึก..’’

ปึก!!

‘’ไอ้เวรเอ้ย!!!’’อยู่ดีๆร่างบางก็รู้สึกตัวเบาหวิว เขาหลับตาลงแน่นทันทีเพื่อพยายามจะหยุดไอ้อาการปวดหัว

ที่เริ่มรุนแรงนี้ก่อนจะค่อยๆขยับเปลือกตาขึ้นมาคนที่ช่วยเหลือเขาที่ตอนนี้กำลังกระทืบไอ้ขี้เมานั้นอย่างเมา

มันส์

‘’เซฮุน...’’ร่างสูงที่เห็นว่าไอ้คนขี้เมาสลบไปแล้วจึงยอมผละออกมาและพยุงคนร่างบางขึ้นมาในอ้อมกอดทันที

‘’ฮยอง ฮยองไม่เป็นไรนะ ผมขอโทษ ขอโทษ..’’ร่างสูงเอ่ยปากคอสั่น เขาเกือบทำให้ลู่หานตกนรกทั้งเป็น

แล้ว ... เสียงสะอื้นจากร่างบางที่เปลือยเปล่าท่อนบนทำให้เขารู้สึกโมโหมากขึ้นก่อนจะรีบถอดเสื้อนอก

ตนเองคลุมทับให้คนร่างบางก่อนจะช้อนตัวขึ้นในท่าเจ้าสาวทันที

‘’ฮึก เซฮุน ฮยองกลัว กลัว..’’เสียงหวานเอ่ยขึ้นมาเหมือนเพ้อๆทั้งๆที่เปลือกตาบางปิดสนิทพร้อมกายบางที่

แนบกับมือเขาที่ร้อนจี๋ทำให้เขารู้ว่าคนในอ้อมกอดนั้นคงจะเป็นไข้หนักแน่นอน โดบไม่ลังเลร่างสูงรีบ

สาวเท้าหารถขึ้นและกลับบ้านทันที ..

 

แกคิดว่าเด็กเจ้าเล่ห์นี้จะรักษาดีๆแบบชาวบ้านเค้าปะ?

อย่ามองมันในแง่ดีเชียว 555555555555555

เม้นสิเม้น เดี๋ยวพาไปดูวิธีรักษาแบโอเซฮุนถ้าเม้นเยอะโดนจายเจ้ -..-
ป.ล ขอโทษที่แต่งมาสั้นออกมาก็แต่งแทบไม่ถึงไหนแต่งไม่ดีด้วย
แต่จะพยายามเอาชนะความขี้เกลียดแล้วพาเรื่องไปยาวกว่านี้นะคะ! <3 

ชื่อตอนชอบยาวเนอะ แต่ช่างเถอะ 55555555

Heaven & Hell