[ fic Exo ] Rokin heart : HUNHAN :

ลำดับตอนที่ #4 : Rokin heart :: #Special Oh Sehun

Special Oh Sehun

สวัสดีครับ ผม โอเซฮุน หรือพวกคุณจะรู้จักผมในนามเด็กแอ๊บหรืออะไรน่ะแหละ ฮ่าๆ

ผมชอบลู่หานฮยองครับ ..ถามว่าชอบที่ตรงไหน? ตอบเลยว่าชอบหมดนะแหละครับ ไม่

ว่าจะนิสัย หน้าตา รูปร่างที่น่าฟัดนั่น อันนี้พูดเฉยๆผมเปล่าหื่นนะจริงๆ #ยักไหล่

ลู่หานฮยองน่ะรายนั้นเหมือนจะเชื่อสนิทใจว่าผมเป็นเพียงน้องชายที่น่าปกป้อง ไร้

เดียงสา ที่อ้อน ซื่อ เชื่อคนง่าย อ่อนต่อโลก บลาๆๆ  ทั้งๆที่จริงๆแล้วตัวเองน่ะแหละ

ที่เป็นแบบนั้นทั้งหมด แต่จะโทษเจ้าตัวก็ไม่ได้ที่เป็นแบบนี้เพราะเท่าที่ผมรู้ลู่หานฮยอง

เป็นคนป่วยง่ายมากคุณนายจางอี้ชิงจึงหวงลูกตนมากเป็นพิเศษไม่ยอมให้ลูกตัวเอง

ออกจากบ้านมาเผชิญโลกภายนอกอะไรเลยเพราะห่วงมาก(ลู่หานฮยองเล่าให้ฟังน่ะ

นะ) จนทำให้เจ้าตัวเป็นคนไม่ทันใคร ซื่อๆงี้แหละครับเพราะไม่ได้ออกไปไหนมาไหน

แรกๆเกือบจะไมได้ไปโรงเรียนกับชาวบ้านเขาแล้วล่ะ แต่ก็อ้อนคุณนายแม่จนยอมได้นะ

แหละ คุณนายอี้ชิงถึงยอมปล่อยลูกมาโรงเรียนได้แต่ก็ยากเอาการเหมือนกัน เราเจอ

กันแรกๆผมยอมรับว่าผมเป็นอย่างที่ลู่หานฮยองคิด (จริงๆนะ)ผมชอบที่จะอ้อน ผมมักไม่ค่อยรู้

อะไรมากมาย แต่พอเริ่มเข้าโรงเรียนก็ได้รู้อะไรมากมายจากพวกจงอินกับแบคฮยอนไป ผม

ผ่านอะไรมาเยอะไม่ว่าจะเรื่องบนเตียงหรืออะไรก็ตาม นั่นแหละ ผมถือว่าเชี่ยวชาญก็ว่าได้

แต่ลู่ฮานฮยองไม่มีทางรู้หรอกครับ เพราะผมก็ยังแกล้งอ่อนแอต่อๆไปอย่างไม่อายหน้าพวก

แบคฮยอน มันยังไม่ถึงเวลา ...ผมคิดแบบนั้นลู่หานฮยองยังเด็กเกินไปแม้อายุจะเยอะแล้วแต่

การรู้จักโลกนี้ยังถือว่าน้อยมาก เพราะวันๆก็อยู่แต่บ้านไม่ได้ออกไปไหนนอกเสียจากจะมีคน

คอยดูแลคอยตามประกบนะแหละถึงจะได้ออกจากบ้านได้เพราะไม่งั้นอาจจะไปเป็นลมแถว

ข้างถนนเอาได้ เพราะเคยมีครั้งนึงผมปล่อยให้พี่ยืนรอที่หน้าร้านชานมไข่มุกออกมาอีกทีพี่แก

เล่นนอนสลบหน้าร้านเพราะมีคนเยอะเบียดไปมาจนหมดสติไปน่ะแหละผมถึงได้รู้ว่าคนคนนี้

ผมจะต้องดูแลเขา .. ผมหลงรักความใจดีนั่น หลงรักดวงตาที่สุกใสแวววาวเหมือนลูกกวางตัว

น้อย ผมหลงรักรอยยิ้มที่แสนหวาน (และข้างในปากก็หวานด้วยเช่นกัน..) ผมชอบมองร่าง

เพรียวบางนั่นมาอยู่ข้างๆผมแค่คนเดียว คนเดียวเท่านั้น ..ถ้าเปรียบตัวเขาเหมือนลูกกวาง

ผมก็คงเหมือนเสือ ...เป็นเสือที่ซ่อนเขี้ยวตนเองไว้แล้วรอกินเจ้ากวางน้อยที่แสนซื่อที่หลงเข้ามา

หาอย่างไม่เกรงกลัวเพราะไม่รู้อะไรเอาเสียเลย ผมคิดว่าผมจะค่อยๆกินไปทีละนิดให้กวางน้อย

ค่อยๆรู้ตัวไปเอง แต่แล้ว...ผมก็เริ่มไม่แน่ใจเมื่อเห็น มิกซอกฮยอง  เพื่อนสนิทของลู่หาน

ผมแทบคลั่งแทบทุกครั้งที่เห็นกวางน้อยกอดกับคนคนนี้ ....แตก็ได้แต่เก็บเอาไว้

ผมเคยถอนใจจากลู่ฮานฮยองเพราะดูแล้วเหมือนเขาจะมองผมเป็นแค่น้องชายจริงๆ ผม

เลยลอบไปคบกับใครคนนึงดู  แต่สุดท้ายก็เลิกรากันไปเพราะเขามาขอเลิกกับผมทั้งๆที่ผมว่าผมรักเขานะ


แต่ก็มีเรื่องที่ให้เลิกกันไปและผมรู้แล้วว่าผมรักลู่ฮานฮยองจนไม่สามารถรักใครได้แล้วจริงๆ เหมือนเวลาจะ


เกี่ยวเราไว้ให้ไม่สามารถไปจากกันได้ แล้วเวลาที่เราอยู่ด้วยกันมันก็นานจริงๆ..มันเลยอาจจะทำให้ผมต้องการ

ที่จะเกี่ยวคนตัวเล็กนี่ไว้

แค่คนเดียวด้วยล่ะมั้ง

: ช่วงคำถาม :

ไรท์:ถามจริงๆนะ ไอ้ที่ว่าละเมอแล้วปีนมาห้องเนี้ย ตั้งใจหรือละเมอจริงๆ?

HUN: (หัวเราะ) ไม่อะครับ ผมตั้งใจ (:  แต่ก่อนก็เป็นจริงๆหรอกไอ้ละเมอน่ะแต่หายไปนานแล้วแต่ก็แกล้งทำอยู่อย่างนั้นแหละก็ลู่ฮานฮยองตอนนอนมันน่ามองนี่นา...

ไรท์:ชอบลู่หานที่ตรงไหน?

HUN: ทุกตรง

ไรท์:ตีนกาด้วยปะ ...

HUN: … ครับ (พยักหน้า)

ไรท์:จะทำยังไงต่อกับซิ่วหมินในตอนหน้า?

HUN: ..ไม่บอก รออ่านเอง ไม่เม้นก็ไม่เผยไต๋หรอกนะ แบร่ :P

ไรท์:รู้สึกยังไงตอนแพ้การประมูล

HUN: (นิ่ง) ใจหายมาก อยากฆ่าไอ้แก่นั่น ..

ไรท์: คำถามสุดท้ายนะ ไรท์ขี้เกลียดแต่งนั่นนี้อะ เอาแค่นี้ได้ม้าแบบไรท์ปวดหลังงะฮุน ..

HUN: (จ้องหน้าไรท์) ไรท์ปิดเทอมแล้วนี่ ไม่คิดจะอัพแบบยาวๆบ่อยๆให้ลีดรึไง

ไรท์:เค้าเหนื่อยง่ะ -3-

HUN: ครับๆ ก็ได้ว่ามา

ไรท์:จะมี NC ใช่ไหมตอนต่อไปอ่ะ ...แบบจะข่มขืนเสี่ยวลู่ใช่ไหม!!

HUN: (แลบลิ้น) คงงั้น ก็เสี่ยวลู่ในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวหลุดหลุ่ยมันน่าฟัดนี่ ...แต่ก็คิดอยู่อีกว่ามันเร็วไปไหมนะ ..เลยลังเลอยู่ในตอนนี้

ไรท์:ไหนบอกแค่จะลบรอยไง

HUN: ก็ไม่รู้สิน๊ะ ...

themy butter