[ fic Exo ] Rokin heart : HUNHAN :

ลำดับตอนที่ #11 : Rokin heart :: 10 (100%)

10
X

‘’เซฮุน หยุด หยุดนะ!!’’เอ่ยพร้อมระดมทุบไหล่หนาที่ตนเคยปกป้องซ้ำแล้วซ้ำเล่าทั้งๆที่ใบหน้าเต็มไปด้วยน้ำตาที่ยังคงหลั่งรินไม่ขาดสาย

‘’ฮยอง...ฮยองฮะ’’เลื่อนริมฝีปากไปขบใบหูอีกคนเบาๆพร้อมเอ่ยเสียงนุ่มก่อนจะเลื่อนสายตาตนไปสบกับดวงประกายสุกใสที่เซฮุนชอบมอง

‘’ทำไมฮยองใจร้ายกับผมจังล่ะ’’

‘’….’’

‘’’ฮยองทุบผม’’

‘’….’’

‘’ตะคอกใส่ผม’’

‘’….’’ม

‘’บอกว่าไม่รักผมอย่างไม่ใยดีเลย’’

‘’ฮึก เซฮุน...’’

‘’ฮยองทุบผมด้วยแรงทั้งหมด’’

‘’อึก ฮุ น ฮยอง ฮยอง ….’’

‘’ฮยองร้องไห้ปานจะขาดใจเพียงเพราะผมจับตัวฮยอง’’

‘’….’’ม

‘’ฮยองทำเหมือนรังเกลียจผมมากมายเพียงเพราะผมเฉียดใกล้’’

‘’ไม่ คือ’’

‘’ฮยองไม่ต้องการผมเลย รังเกลียจผม ไม่แคร์ผม ไม่ยิ้มให้ผม ทำร้ายผม ฮึก’’ก้มหน้าลงอย่างนึกน้อยใจพร้ออมแรงสะอื้นที่เริ่มมาจนทำให้ไหล่หนาสั่นไหว

‘’เซฮุน คือ ไม่..’’

‘’ฮยองไม่รักผมเลย’’ ผุดลุกขึ้นก่อนจะเดินหนีหายไปเหลือเพียงร่างบางที่สูดอากาศเข้าปอดลึกๆเพราะรู้สึกเสมือนอากาศถูกแย่งชิงออกไปเกือบหมดจนแทบไม่มีแรงจะพยุงตัวขึ้นแล้วเข้าไปหาน้อง ไม่มีแรงจะพยุงตัวขึ้นเข้าไปหาน้อง แต่กลับมีแรงตะคอกใส่น้อง ไม่มีแรงจะยกมือขึ้นมาลูบผมกลุ่มนิ่มนั่นเหมือนเคยเพื่อนปลอบโยน แต่กลับมีแรงทำร้ายตัวน้อง ไม่มีแรงจะเอื้อมตัวเข้าไปใกล้หาแล้วพูดขอโทษน้อง แต่กลับมีแรงทำร้ายจิตใจน้องสารพัดโดยเวลาแค่ไม่กี่นาที นายนี่เก่ง เก่งจริงๆลู่หาน ....

‘’ขอโทษ ฮยองขอโทษเซฮุน ฮึกก ฮึกก’’น้ำตาไหลไม่ขาดสายเมื่อเริ่มรู้ตัวว่าทำร้ายน้องไปมากเพียงใดทำได้เพียงนั่งอยู่ที่เดิมท่ามกลางสภาพห้องที่เละและเงียบงัน......

ตุบ

ทิ้งตัวลงนั่งที่โซฟาด้วยแรงทั้งหมดที่มีเพราะเหมือนตัวหนักไปหมดจริงๆ เจ็บ เซฮุนคนนี้เจ็บเหลือเกิน แต่ลู่หานไม่เคยรู้ ไม่เคยรู้อะไรเลย น้ำตาที่หล่นจากดวงตาคมที่ปกติจะหล่นลงเพราะต้องการให้คนเป็นพี่ตายใจแต่หากคราวนี้น้ำตาลูกผู้ชายกลับไหลลงมาจริงๆไหลลงมาไม่หยุด ไม่ว่าจะพยายามห้ามสักเพียงใด หาแรงทั้งหมดมาพยายามเก็บน้ำตาคืนเสียเท่าไหร่ก็ไม่สามารถหยุดมันได้ ทำ ทำมันจนหมดแรง ไม่เหลือแรงอะไรแล้ว....โอ เซฮุนคนนี้หมดแรงแล้วจริงๆ ลู่หานไม่มีเจ้าของในใจเลย ไม่มีใครเป็นเจ้าของลู่หานจากใครแต่หากเป็นลู่หานเองที่สร้างเจ้าของในใจขึ้นมาอย่างแน่นหนาเสียจนไม่สามารถสู้แรงกำแพงของหัวใจที่อีกคนสร้างมาได้เพราะเพียงประโยคที่เซฮุนได้ยินจากลู่หานเมือไม่กี่นาทีนี้มา มันทำให้เขาหมดแรงเสียง่ายๆทั้งๆที่ปกติมีแรงทำอะไรตั้งมากมายแบกเหล็กยังมีน้ำมีผ้าเช็ดให้หายเหนื่อยให้พอมีแรงกลับมาได้ แล้วสำหรับลู่หานละ?เซฮุนจะต้องทำยังไง ...

RRRRRRRRRRR

แรงสั่นที่มาจากกระเป๋ากางเกงทำให้มือหนาล้วงเข้าไปหยิบขึ้นมาดูหน้าจอขึ้นชื่อของใครอีกคนที่อยู่บ้านหลังข้างๆ

ติ๊ด

‘’….’’

(…เซฮุนนา) ร่างโปร่งเอนหลังลงพนักโซฟาก่อนจะปิดเปลือกตาตนแน่นเมื่อได้ยินเสียงสั่นเครือจากปลายสาย ‘’..ครับฮยอง’’

(…ฮึก ฮยอง ฮึก ขะ ขอโทษฮืออฮยองไม่ได้ตั้งใจนะ ฮึก จริงๆนะ)เสียงอู้อี้ที่ฟังแทบจับประโยคใจความไม่ได้จากปลายสายทำให้ปากของเซฮุนปิดสนิท เขาไม่รู้ใจตัวเองตอนนี้จริงๆ...

‘’ฮยอง...’’

(ขอโทษ! ฮึก ยกโทษให้ฮยองเถอะนะ ฮึกๆฮยองทำแบ ..อึก แบบนั้นกับเซฮุนได้ยังไงนะ ฮืออ ฮยองมันเลว มันโง่บ้าฮึกเซฮุนนาฮยองรักเซฮุนนะ)

‘’…’’

(ยกโทษให้ฮยองฮึกได้ไหม เซฮุนนา...)

‘’…’’

(ที่พูดไปตอนนั้นเพราะมันงี่เง่า ฮึก มันโมโหมัน ฮึ๊..มันบ้าทำอะไรไม่คิดเพราะอารมณ์ ฮยองน่ะอยู่ไมได้ถ้าไม่เซฮุนนะ... ) ให้ตายสิ....ก็พูดแบบนี้เขาจะไม่ใจอ่อนยังไงกัน

‘’ผมไม่โกรธฮยองหรอกนะครับ..’’

(จริงเหรอ!)

‘’ครับ’’

(ขอโทษนะๆ ฮึก ขอโทษ ฮึก ฮืออ)เสียงสะอื้นที่ดังทำให้ร่างสูงคลี่ยิ้มออกมา ลู่หานก็ซะอย่างนี้...... ‘’ครับ’’

ติ๊ด!

ตึก ตึก ฟึ่บ!

เสียงกดวางสายจากลู่หานทำให้ร่างสูงยกโทรศัพท์ออกจากปลายหูขึ้นมาดูอย่างแปลกใจก่อนจะได้ยินเสียงฝีเท้าที่วิ่งเข้ามาใกล้ก่อนจะโดนกอดแบบไม่ทันตั้งตัว

‘’ขอโทษ’’เสียงหวานที่ดังที่หูของเซฮุนทำให้เขาดันตัวลู่หานออกมามองเบาๆก่อนจะค่อยๆคลี่ยิ้มบางให้ลู่หานที่ดวงตากวางกำลังประกายความดีใจออกมาอยู่

‘’ไม่เป็นไรครับ’’เอ่ยเสียงแผ่วก่อนจะยกปลายนิ้วขึ้นเกลี่ยนเช็ดน้ำตาที่แก้มนุ่มเบาๆ

ก็เซฮุนก็อยู่ไมได้ถ้าไม่มีลู่หานนี่นา ...

ลู่หานเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างอย่างใจคนที่ล่องลอยไปไกลสร้างความแปลกใจให้ทุกคนที่เห็นเป็นอย่างยิ่งเพราะปกติร่างน้อยจะสดใสยิ้มทั้งวันแต่วันนี้กลับดูซึมลงไปถนัดตา คงจะมีเพียงแต่ชานยอล เซฮุน และแบคฮยอนเท่านั้นที่ได้แต่มองมาอย่างห่วงๆอย่างรู้เรื่องทั้งหมดที่เกิด เซฮุนเล่าให้ทั้งสองฟังหลังจากคุยกับลู่หานเสร็จจากเมื่อวาน

‘’ฉันว่าลู่หานเป็นเอามากนะ’’แบคฮยอนถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่และเบนสายตาไปทางอื่นเมื่อทนมองกวางน้อยที่ซึมไปอย่างทนไม่ได้

‘’ก็เอามากน่ะสิ เท่าที่เคยได้ยินข่าวลือมาเขาบอกตอนคบกับซิ่วหมินน่ะลู่หานรู้ว่าซิ่วหมินมีอะไรกับใครบ้างแต่ก็ยังทนอยู่อย่างนั้นไม่ยอมเลิกจนซิ่วหมินเป็นฝ่ายทนไม่ไหวจึงขอห่างออกมานี่ไงล่ะ’’ชานยอลเอ่ยต่อ คำพูดที่ทำให้น่าเป็นห่วงมากกว่าเดิมทำให้ทั้งสองถอนหายใจออกมาพรืดใหญ่พร้อมๆกัน ‘’มันเรื่องบ้าชัดๆ ฮุนมึงอะไหวปะ?’’ แบคฮยอนหันไปหาเพื่อนอีกคนอย่างห่วงเช่นกันซึ่งคำตอบที่ได้กลับมาคือ เซฮุนนิ่งไม่ตอบอะไรเพียงแค่หลุบสายตาลงต่ำและเดินออกจากห้องไป

‘’กูว่าหนักพอกันละ’’ชานยอลส่ายหัวน้อยๆอย่างอ่อนใจ

‘’เฮ้ ซิ่วหมินมาทำไรน่ะ!’’

!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

ชานยอลและแบคฮยอนหันขวับไปทางต้นเสียงทันทีและก็พบกับร่างของซิ่วหมินที่เดินหอบเอาเอกสารเข้ามา

‘’ช่วยถือของครูนิดหน่อยน่ะ ฮ่าๆ’’เอ่ยหัวเราะร่วนนั่นสร้างความไม่พอใจให้ลู่หาน ....เขาเศร้าบ้าบออยู่แบบนี้คนเดียวงั้นหรือ?เขานั่งร้องไห้ตัวโยนเป็นบ้าเป็นหลังเพียงลำพัง?คนเดียว เป็นอะไรเพียงคนเดียวทำบ้าๆเพียงคนเดียว! ซิ่วหมินที่เหมือนรู้ตัวว่าตนโดนจ้องอย่างตากลมสุกใสจึงหันมามองกวางน้อยที่เพียงปั้นหน้านิ่งจ้องสายตากลับมา...

‘’เฮ่ ไม่วิ่งเข้าไปกอดกันเหมือนทุกทีหรอกเหรอ?’’แทคยอนเอ่ยทักจนเพื่อนในห้องเริ่มหันมามองทั้งสอง ซิ่วหมินหันไปยิ้มให้บางๆหลังจากละสายตาจากตากลมโตนั่น

‘’ไม่ล่ะ’’คนทั้งห้องพร้อใจกันเลิกคิ้วขึ้นอย่างฉงนก่อนจะมองไปมาที่ลู่หานและซิ่วหมินไปมา

‘’พวกนายดูแปลกๆนะทะเลาะกันเหรอ?’’

‘’..ฉันไปก่อนนะครูเข้าห้องแล้วล่ะ บาย’’เลียงคำตอบก่อนจะเดินตัวปลิวออกไปเหลือเพียงให้ทุกคนงงเป็นไก่ตาแตกเช่นเดิม  ตากลมสั่นระริกก่อนจะก้มหน้าจนชิดอกก่อนน้ำตาหยดน้อยจะค่อยๆแอบไหลลงมาอย่างแผ่วเบา ...

ทั้งชัวโมงเซฮุนเอาแต่นั่งมองร่างบางจนทั้งวันเรียนไม่รู้เรื่องเลยตอนพักเที่ยงร่างบางก็บอกว่าอยากอยู่คนเดียว จนกระทั่งเลิกเรียนร่างบางก็ลุกขึ้นและเดินออกไปก่อนเขา เขาจงรีบเก็บของแล้วลุกตามทันที

‘’ฮยอง รอผมด้วย’’

‘’เซฮุนนา...’’

‘’ทำไมฮยองไม่รอผมละครับ’’ยู่ปากอย่างต้องการให้อีกคนยิ้มออกมาเหมือนเคยให้ได้แต่ร่างบางกลับทำเพียงขมวดคิ้วแน่น

‘’อ๊ะ ฮยองขอโทษนะบ้าจริงฮยองลืมนายได้ยังไงกัน’’เอ่ยพร้อมหน้าตาที่เหมือนจะดูซีเรียสเอามาก ทำให้ร่างสูงลนลานทันที ‘’ไม่ๆครับ ฮยองไม่ผิดหรอกเรากลับกันเถอะ’’

‘’อื้อ ^^’’

ตื๊ดดด ตื๊ดดด

เสียงโทรศัพท์ที่ส่งเสียงประท้วงออกมาจากร่างน้อยทำให้เขาล้วงออกมากดรับอย่างเลี่ยงไม่ได้

‘’ฮัลโหลมาร์ค...’’
 

Login......

‘’นายมีอะไร’’ร่างน้อยถอนหายใจเมื่อโดนร่างสูงด้านหน้าตนที่กำลังยกกาแฟขึ้นจิบอย่างไม่รู้สึกรู้สา เรียกมาก็ไม่พูดอะไรนั่งเงียบมาเป็นจะชั่วโมงอยู่แล้ว ..

‘’ฉันแค่ได้ข่าวว่านายเลิกกับซิ่วหมินแล้ว?’’บรรจงวางแก้วน้อยลงก่อนจะช้อนสายตาขึ้นไปสบกับนัยต์ตากลมโตหวานที่มีแวววูบไหวก่อนจะเบือนสายตาหนีไปทางอื่น

‘’แล้วยังไง’’ มาร์คเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยก่อนจะจุดยิ้มที่มุมปากตนอีกครั้งและตอบลู่หานที่ดูเหมือนจะหงุดหงิดขึ้นทุกทีๆ ‘’’ก็ไม่ยังไงก็ถามไง’’

‘’ข่าวที่นายได้ยินน่ะนานรึยังล่ะ’’

‘’ก็พอตัว ก็ได้ยินตั้งแต่อยู่ที่อเมน่ะนะ’’

‘’เป็นข่าวที่แพร่ไปไกลซะเหลือเกินนะเอาซะฉันนึกว่าฉันเป็นไอดอลที่มีคนคอยสนใจตลอดเวเลย!’’

‘’หื้ม?’’

‘’…’’ไม่มีคำตอบจากปากบางสวยมีเพียงตาของเจ้าตัวที่จ้องเขม็งมาที่มาร์คที่เพียงยกมือหัวเราะก่อนจะพยักหน้ากับตัวเองและเอ่ยตอบความจริงต่อเจ้ากวางน้อย

‘’โอเคๆจริงๆแล้วฉันส่งคนตามนายนิดหน่อยน่ะ’’

‘’…ทำเพื่ออะไร’’

‘’นายจะรู้อยู่แก่ใจลู่หานมันไม่น่าใช่คำถามที่นายจะมาถามฉันเลยนะนายว่าไหม?’’

กวางน้อยเงียบไปเลือกที่จะเงียบปล่อยไปอย่างล่องลอยปล่อยให้อีกร่างสูงเงียบตามไปอย่างเสียไม่ได้ และยังมีร่างสูงของใครอีกคนที่คอยจ้องมาทางคนทั้งสองในร้านตลอด โอเซฮุนกำลังจะบ้าตาย!คนชื่อมาร์คนี่อะไร เฮอะ!เรียกแฟน(?)ของคนอื่นเขามาแล้วยังมาห้ามแฟนเขาไม่ให้เข้าไปด้วยอีกโดยให้เหตุผลที่ว่า

‘ไม่เกี่ยวกับเด็ก’

เด็กอะไรฟะ!สูงจะเท่าเพดานแล้วโว้ยยยย!! นึกแล้วมันหงุดหงิดเสียจริงๆฟึดฟัดกับตัวเองก็ต้องเปลี่ยนทีท่าไปเป็นเกาะกระจกทันใด!ให้ตายมาร์คคนนั้นกำลังจับมือลู่หาน นั่นแฟนของเซอุนนะโว้ยยยย!!!(?) ปล่อยลงดี๋ยวนะ ไอ้คนเลวทราม@^E(*DTUIT^&%@&%#()%!!

‘’ลู่หาน’’

‘’…’’

‘’ฉันเหมือนเดิมนะ ทุกอย่าง ทุกอย่างเลย’’

‘’นายต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ’’มาร์คหัวเราะกับคำพูดของลู่หานที่เพียงขมวดคิ้วมองเขา

‘’บ้ารักลู่หานไง’’

‘’…’’ไม่มีอะไรโต้ตอบถ้อยคำแสนเสี่ยวพวกนั้นจากร่างน้อยมีเพียงสีหน้าที่แสดงออกมาว่าตนตกใจกับคำพูดพวกนั้นมากเพียงใด

‘’ให้ตาย....’’มาร์คยิ้มเบาบางก่อนจะยกมือหนาของตนขึ้นไปสัมผัสใบหน้าหวานอย่างถนุถนอม

และแนบสัมผัสมันให้มากขึ้นเพื่อจะยืนยันคำพูดที่ตนจะพูดต่อไปนี้ให้ร่างน้อยฟัง

‘’นายคงเจ็บมาก...’’

‘’…’’

‘’ซิ่วหมินทำนายเสียใจมากแค่ไหนทำไมฉันจะไม่รู้’’

‘’…’’

‘’แต่ที่ไม่เห็นฉันปรากฏตัวขึ้นซะทีในตอนที่นายรู้สึกอ้างว้าง เสียใจ รู้สึกไม่เหลือใครฉันที่ไม่สามารถปรากฏตัวมาหานายได้ต้องขอโทษจริงๆ..’’แนบฝ่ามืออีกข้างตนวางที่แก้มนุ่มนิ่มที่อีกข้างของอีกคนแผ่วเบาก่อนจะแสดงความรู้สึกที่ว่าเสียใจจริงๆออกมาทางสีหน้าอย่างสุดซึ้งและเอ่ยขอโทษในแววตาต่ออีกคนที่ใช้ดวงตากลมโตมองที่อีกคนด้วยแววสั่นระริก

‘’แต่ฉันกลับมาแล้วนะคนที่รักนายมากกว่าใคร.....’’

‘’…’’

‘’ฉันเฝ้ามองนายกับซิ่วหมินมานานมากตอนนี้ฉันอยากทำหน้าที่มากกว่ามองแล้วนะลู่หาน’’

‘’....คือ’’

‘’ฉันสัญญาว่าจะไม่ทำให้นายเสียใจเหมือนที่ซิ่วหมินทำ ฉันจะทำแบบที่นายชอบเท่านั้น จะเป็นในแบบที่นายต้องการเท่านั้นนะลู่หาน’’

‘’…’’

‘’ขอโอกาสได้ไหม?’’ฝ่ามือน้อยที่สั่นค่อยๆถูกเจ้าตัวยกขึ้นมาสัมผัสที่มือหนาที่เป็นผู้กอบกุมแก้มตนทั้งสองข้างอยู่ก่อนจะหลับตาซึมซับรับสัมผัสจากคนที่คอยดูแลตนมาตลอด...

มาร์ค คนที่คอยเช็ดน้ำตาให้เขาในวันที่ซิ่วหมินทำให้เสียใจ

มาร์ค คนที่คอยยิ้มให้เขาในวันที่ซิ่วหมินทำให้มีน้ำตามากมาย

มาร์ค คนทีรักเขาเต็มหัวใจ .....

อ่า...หรือว่าลู่หานควรจะ ......

‘’คุณ คุณครับ!!!’’ร่างน้อยผละออกจากสัมผัสของเทาทันทีเมื่อเสียงของการ์ดของร่างสูงวิ่งพรวดพราดเข้ามา มาร์คที่โดนขัดจังหวะจิ๊ปากอย่างขัดใจก่อนจะตวัดนัยตาคมของตนไปมองหน้าของลูกน้องของตัวเองอย่างหงุดหงิดว่ามีอะไรหากไม่สำคัญพอรับรองว่าโดนดีแน่ๆ ...

‘’คือ ต้องขอโทษที่เสียมารยาทนะครับแต่ว่าน้องของคุณลู่หานกำลังชักครับ!!!’’

‘’ห้ะ!’’ลู่หานถลึงลุกขึ้นทันทีก่อนจะวิ่งออกไปหน้าร้านทันทีก่อนจะต้องเบิกตากว้างเมื่อเจอร่างของเซฮุนกำลังชักดิ้นชักงออยู่ที่พื้น

‘’เซฮุนเซฮุน!!’’ลงไปพยุงตัวน้องขึ้นมาทันทีก่อนจะตบแก้มอีกคนเบาๆให้ได้สติ

‘’ฮ..ฮยองครับ อึกอ๊ะ!’’

‘’เซฮุนๆ เป็นอะไร ทำใจดีๆไว้นะ!!’’

‘’ห..หยิบ ยาที่ แฮ่ก กร...กระเป๋า’’ ร่างน้อยเลิ่กลั่กก่อนจะคว้านมือตนลงไปที่กระเป๋ากางเกงของคนเป็นน้องก่อนจะพบกระบอกเล็กๆกระบอกหนึ่งแบบสเปร์ยจึงฉีดเข้าหาคนเป็นน้องทันทีถึงแม้จะงงๆก็เถอะว่าคนเราชักเนี้ยมีสเปร์ยฉีดจริงหรือไม่ก็เถอะ 

‘’อ่า ฮยองพาผมกลับบ้านตอนนี้เถอะครับ ตอนนี้เลย’’ร่างน้อยพยักหน้ารัวเร็วก่อนจะพยุงตัวน้องขึ้นก่อนจะค่อยๆพาก้าวเดิน

‘’ลู่หาน!’’

‘’ขอโทษด้วยนะมาร์ค แต่ฉันคิดว่ามัน...คงไม่ดีหรอกขอบคุณนะ บาย’’พูดตัดประโยคของอีกคนก่อนจะพาคนเป็นน้องที่ซบหัวลงที่ไหล่ตนอย่างอ่อนแรงเดินต่อและเรียกแท็กซี่แถวนั้นขึ้นทันที

‘’เซฮุนเป็นอะไรไหวไหม?ไปหาหมอกันเถอะ’’

‘’เอ่อ ไม่หรอกครับผมน่ะ อืม แพ้อากาศน่ะครับนานๆจะเป็นทีไม่เป็นไรหรอกมียาพกติดตัวอันเมื่อกี้ไงครับ ไม่เป็นไรแล้วละ’’

‘’แน่นะ’’

‘’ครับ’’ เอ่ยก่อนจะย้ายหัวตนไปซบที่ไหล่คนเป็นพี่อย่างออดอ้อน เมื่อคนเป็นพี่ยิ้มให้ก่อนจะลูบหัวไปสองสามทีและหันไปทางนอกกระจกก็อมยิ้มในปากทันที โลกแพ้อากาศบ้าบออะไรกันไม่ได้เป็นหรอก สเปร์ยนั่นก็หาซื้อจากที่แถวนั้นแล้วเอาน้ำเปล่าเทใส่เฉยๆนี้แหละ

มาร์คอย่าหวังว่าจะได้แอ้มฮยองผมง่ายๆเลย!

คิดในใจเสร็จก็แยะยิ้มอย่างพอใจก่อนจะซุกตัวเองเข้าไปหาคนเป็นพี่มากขึ้นและหลับตาลงอย่างอิ่มเอมใจ

‘’นายน้อยครับผมว่าไอ้อาการชักเมื่อกี้มันแปลกๆนะครับ ฉีดปุ๊บลุกได้เร็วขึ้นทันใจแบบแปลกๆ...’’ชายร่างผอมเอ่ยบอกนายตนที่เพียงยืนมองร่างของลู่หานขึ้นแท็กซี่ออกไป ร่างสูงตวัดตามองลูกน้องตนก่อนจะตวัดฝ่ามือลงที่ใบหน้านั่นเต็มแรง

เพี๊ยะ!!

อูยยยย ...สิวกูแทบกระเด็นออกหมด....

‘’โง่ อาหารแบบนั้นมันใช่ที่ไหนแค่นี้ก็ไม่รู้!!!’’ชายสามสี่คนแถวนั้นก้มหน้าลงหลบสายตานายที่อารมณ์คงเกรี้ยวโกรธเต็มที

‘’ไอ้เด็กนั่น  คงอยากลองดี!ยังไงฉันก็ไม่วันยอมแพ้หรอก’’

‘’….’’

‘’ลู่หานต้องเป็นของฉัน!’’

กากอีกแล้วครับ 55555555555 สั้นไม่คืบหน้า ขอโทษน้า มาอัพละขอกำลังใจโหน่ย T3T 
 

Heaven & Hell