คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : chapter 03.5 : flashback - เมื่อบทเพลงเริ่มบรรเลง
chapter 03.5 : flashback - เมื่อบทเพลงเริ่มบรรเลง
ท่ามกลางความมืดมิดของคืนที่ไร้แสงจันทร์ ความทรงจำที่ชัดเจน พาชายคนนึงกลับมายืนอยู่ที่หน้าสตูดิโอเล็กๆในย่านที่พรุกพร่านแห่งหนึ่งกลางกรุงเทพ...ท่ามกลางแดดที่ร้อนจัดในป่าคอนกรีต เสียงเล็กๆเสียงนึงดังมาจากข้างหลังของเค้า
“นัทใช่มั้ย....” เสียงนั้นเรียกเบาๆ
“อือ ใช่” เค้าตอบห้วนๆ เสียงผู้หญิงหรือผู้ชายกันแน่วะ... เค้าคิด..
“ขอบคุณที่มานะ เห็นเค้าว่านายเล่นอุคูสติกได้ดี สองสามวันนี้ฝากด้วยละกัน...”
“เราชื่อซินนะ เอ่อ... คงร้อนสินะ เข้ามาข้างในก่อนละกัน” เข้าของเสียงเล็กๆยิ้มมุมปาก แล้วเดินหันหลังเข้าสตูดิโอเล็กๆแห่งนั้นไปอย่างรวดเร็ว
“ขอบคุณมาก...” นัทตอบห้วนๆในใจตัวเอง
ผู้ชายแฮะ แต่ผู้ชายอะไรล่ะนี่ หน้าเหมือนผู้หญิงชะมัด ตัวก็เล็กกระปิ๋ว แถมไว้ผมยาวอีก ยังดีนะที่แต่งตัวเป็นผู้ชายไม่งั้นคงนึกว่าผู้หญิงแน่ๆ...
“นัทนั่งรอตรงนี้ก่อน เดี๊ยวเราเอาเพลงมาให้ฟัง”
“อือ...” นัทตอบ
ไม่นานนัก เจ้าของเสียงเล็กๆก็เดินกลับมาที่โต๊ะพร้อมคอมพิวเตอร์โน๊ตบุ๊คและเนื้อเพลงปึกใหญ่
“นี่แต่งเองหมดเลยเหรอ??” นัทถามด้วยความตกใจ กระดาษปึกหนาๆนั่นคือเพลงทั้งหมดที่หมอนี่แต่งงั้นเหรอ? ใช่เวลาเท่าไหร่กันนะ กว่าจะแต่งเพลงได้เยอะแยะขนาดนี้
“ก็หลายปีอยู่.....สะสมมาเรื่อยๆนะ แต่ที่อยากเล่นให้ มีไม่กี่เพลงหรอกไม่ต้องตกใจ ไม่ได้ให้เล่นทั้งหมด” ชายผมยาวพูดไปหัวเราะไป
ค่อยยังชั่ว... ถ้าเล่นทั้งหมดนี่ อัดสามปีก็คงไม่หมด... นัทคิดพลางถอนหายใจ
“ขอฟังก่อนละกันนะ” ................................................
ไม่นานนัก เสียงหวานนุ่มกับเนื้อเพลงเศร้าสร้อยก็ค่อยๆพาชายหนุ่มเข้าสู่ห้วงภวังค์...
ทำไมถึงได้นุ่มนวลขนาดนี้นะ....
ท่วงทำนองหวานปนเศร้า เสียงคีย์บอร์ดที่เหมือนดีดได้ไม่คล่องนัก .....
ทั้งๆที่เพิ่งรู้จักกัน แต่บทเพลงเหล่านั้นก็เหมือนการทักทายสวัสดีจากผู้ชายผมยาวคนนั้น
ไม่รู้ว่าผ่านความรักแบบไหนมาบ้าง ถึงแต่เพลงได้กินใจขนาดนี้...
.
.
.
.
“เอ่อ นัท... นัท หลับรึเปล่า?!!” เสียงๆหนึ่งเรียกเค้าให้ลืมตาขึ้นมาอย่างกล้าๆกลัวๆ
“ไม่ๆ... เห้ย เพลงเพราะมากเลยนะ ทำเราเคลิ้ม...” นัทยิ้ม
“ค่อยยังชั่วหน่อย เล่นได้ใช่มั้ย...”
“อืม เล่นได้ดิ..”
“งั้นฝากด้วยนะ นี่แผ่น...ยังไงคืนนี้ลองไปแกะดู ขอบคุณมาก” ชายผมยาวยื่นซีดีให้ด้วยรอยยิ้ม...
คำคืนนั้น ชายคนหนึ่งแทบจะปล่อยใจตัวเองให้หลุดลอยไปกับเสียงเพลงที่ดังกึกก้องอยู่ในหู
หลายๆ track ที่เปิดฟังซ้ำแล้วซ้ำเล่า
หลายๆเพลงที่ทำให้น้ำตาของเค้าไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว
น่าแปลก ที่เค้ารู้สึกอยากจะเข้าไปกอดปลอบใครซักคน เมื่อเปิดไปถึงเพลงเศร้า
และน่าแปลก ที่เค้ารู้สึกอยากจะกระโดดเข้าไปกอดใครซักคน เมื่อบทเพลงบรรเลงถึงความสุขที่หอมหวาน
.
.
.
.
.
.
.
------------------------------------------------------------------------------------------
หมายเหตุ : ตอน flashback ผู้เขียนตั้งใจจะให้แทรกเป็นช่วงๆสั้นๆสลับกับเรื่องปัจุบัน จึงแยกเป็น chaptor .5 นะคะ
อาจจะทำให้งงกันได้ในตอนแรกๆ ขออภัยมาณที่นี้ด้วยค่ะ
ขอบคุณสำหรับกำลังใจและคอมเม้นนะคะ ติชมได้ ไม่ต้องเกรงใจเลยค่ะ :D
ความคิดเห็น