คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : chapter 03 : จากอีกฝั่งของท้องฟ้า
chapter 03 : จากอีกฝั่งของท้องฟ้า
ท่ามกลางเสียงคลื่นที่ซัดสาดหาดทรายสีขาวอย่างไม่หยุดหย่อน
ห่างจากห้องสีเทาสลัวๆนั่นมาหลายร้อยกิโล ผู้ชายผมสั้นคนนึงนั่งหลับตาอยู่ริมทะเลที่นี่มานานหลายวันแล้ว
ไม่มีสัญญานตอบรับจากเลขหมายที่ท่านเรียก...
ไม่มีสัญญานตอบรับจากเลขหมายที่ท่านเรียก กรุณาติดต่อใหม่อีกครั้ง...
“ช่วยรับโทรศัพท์หน่อยได้มั้ยนะ...” เค้าคิด
คงเป็นไปไม่ได้...
สามสี่วันแล้วนับจากเหตุการวันนั้น...
ภาพชายหนุ่มผมยาว รูปร่างผอมบางคนนั้น ยังคงติดตาเค้าอยู่แทบจะทุกวินาทีที่เค้าหายใจเข้าออก...
ภาพชายหนุ่มที่ตัวเปียกโชก ว่ิงตามรถของเค้าท่ามกลายสายฝนในความมืด คอยย้ำเตือนและหลอกหลอนเค้าไม่ให้ให้อภัยตัวเองในสิ่งที่เค้าได้ทำลงไป แต่อีกใจหนึ่ง เค้าก็เชื่อว่าสิ่งที่เค้าได้ทำนั้นมันเป็นสิ่งที่ถูกต้องแล้ว...
ซิน...
“พ่อหนุ่ม!!!” เสียงใครซักคนเรียกเค้าให้ตื่นจากภวังค์
“พ่อหนุ่ม นั่งอยู่ตรงนั้นจนน้ำขึ้นจะถึงฝั่งแล้ว เดี๊ยวก็จมน้ำตายหรอก!!!”
หนุ่มผมสั้นมองลงไปที่พื้นทราย
จริงด้วย น้ำขึ้นมาสูงขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่... เค้ารีบลุกขึ้น พับเก้าอี้ชายหาดตัวใหญ่ และหันไปโค้งให้กับชายสูงวัยที่ดูเหมือนชาวประมงคนนั้นอย่างนอบน้อม
“ขอบคุณครับ ผมนั่งเพลินไปหน่อย...”
“ไม่เป็นไร... เรียกลุงก็ได้ เอ้อ เห็นอยู่ที่นี่มาหลายวันแล้ว มาเที่ยวคนเดียวเหรอ?” ชายคนนั้นเอ่ยถาม
“อ่อ....ครับ”
“ชื่ออะไรล่ะเรา ??” ชายคนนั้นถามต่อ
“นัทครับ....”เค้ายิ้มเจื่อนๆ
“มาคนเดียวเหรอ? อกหักมาล่ะสิ... ก็เป็นแบบนี้ทั้งนั้นแหละ อะไรเศร้าๆก็เอามาทิ้งทะเล”
“ลุงจะบอกให้นะ ชื่อนัทใช่มั้ย... คนเราน่ะ มันทิ้งความทรงจำดีๆไม่ได้หรอก อย่างมากก็หลอกตัวเองว่าเอามาโยนทิ้งทะเลไปแล้ว แต่พอกลับไปเจอสถานที่เดิมๆ คนเดิมๆ ความทรงจำมันก็เป็นความทรงจำอยู่ดี...”
ถูกของลุง... ชายหนุ่มคิด
ถ้าเค้ากลับไป ทุกอย่างที่ทำไปก็จะไม่มีความหมาย
เค้าก็จะกลับไปคิดถึงผู้ชายผมยาวคนนั้นอีก เค้าไม่อยากทำให้คนที่เค้ารักต้องเดือดร้อนอีกแล้ว...
ไม่สิ... ต้องเรียกว่าเคยรัก ถึงจะถูก...
“ขอบคุณนะลุง ผมคิดอะไรได้หลายอย่างเลย... แล้วเจอกันครับ” ชายหนุ่มรีบตัดบทสนทนา เค้าเดินหันหลังออกมาจากชายหาด ไฟบนถนนเริ่มสว่างขึ้นในขณะที่พระอาทิตย์กำลังค่อยๆตกดิน เหมือนจิตใจของเค้า ถ้าเปรียบกับดวงอาทิตย์ ก็คงเป็นดวงอาทิตย์ที่ใกล้จะมอดดับเต็มที
การที่เค้าหนีมาอยู่ที่ทะเลนี่คนเดียว มันเป็นเรื่องที่ดีจริงๆเหรอ?
เค้าหวังว่าทะเลจะช่วยชะล้างทุกสิ่งรวมถึงใบหน้าหวานๆกับผมยาวๆนั่นออกไปจากหัวสมองของเค้าได้
แต่ถ้าว่ากันตามจริง... เค้าคงคิดผิดที่เลือกมายังชายหาดแห่งนี้ เพราะอะไรน่ะเหรอ... เพราะมันเป็นสถานที่ที่แรก ที่เค้ากับซินเคยมาเที่ยวด้วยกันน่ะสิ....
“หนามยอกต้องเอาหนามบ่ม...” เค้าคิดแบบนั้น
ถ้าทำตัวให้ชินซะ ไม่ว่าจะกับความเศร้าหรืออะไรก็ตาม ถ้าชินได้ ทุกอย่างก็น่าจะดีเอง...
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ไม่นานนัก เส้นทางสายเล็กๆที่เต็มไปด้วยต้นมะพร้าวที่ทอดยาวมาจากชายหาดก็พาเค้ามาถึงบางกะโลหลังเล็กๆหลังนึงที่ตั้งอยู่ไม่ไกลมากนัก
ภายในบางกะโลสีขาวหลังนั้นตกแต่งตัวม่านสีน้ำเงินพริ้วไหว แสงไฟสีส้มอ่อนๆ ไม่ยากเลยที่จะสร้างบรรยากาศโรแมนติกให้กับใครต่อใครที่มาที่นี่ แต่ไม่ใช่ตอนนี้ กับผู้ชายคนนี้
ปึงงงงงง!!!!
เสียงของของชิ้นใหญ่กระแทกพื้นจนดังสนั่น
นี่เป็นกีต้าร์ตัวที่เท่าไหร่แล้วนะ ที่เค้าฟาดมันลงไปที่พื้นแบบนี้...
“ช่างมันเถอะ” เค้าคิด...
“ก็แค่อยากจะทำลายข้าวของเท่านั้น ไม่เกี่ยวอะไรกับผู้ชายผมยาวคนนั้นหรอก!!!”
ไม่.. ไม่เกี่ยวเลยจริงๆ... เค้าบอกตัวเองพลางเอื้อมมือคว้าขวดที่บรรจุน้ำใสๆมาดื่มเข้าไปหลายอึกใหญ่
ดูเหมือนสติของเค้าจะค่อยๆเลือนหายไปช้าๆ ร่างกายของเค้าเริ่มเซจนควมคุมไม่อยู่
ชอยหนุ่มทิ้งตัวลงบนที่นอนสีขาวที่เต็มไปด้วยข้าวของแตกหัก...
ภายใต้อารมณ์ที่แปรปรวนเหมือนคลื่นในทะเลยามค่ำคืน
ชายหนุ่มรู้สึกถึงน้ำตาเม็ดเล็กๆที่ไหลออกมาจากตาของเค้า...
“ซิน... เรายังคิดถึง วันแรกที่เราเจอกันอยู่เลยนะ.... ”
ความคิดเห็น