คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : chapter 01 : ความทรงจำที่ขาดช่วง
ที่นี่มันที่ไหน...
ชายหนุ่มคิดในใจ พลางบังคับตัวเองให้ลืมตาขึ้นมา
เค้าพบว่าตัวเองนอนอยู่ในห้องที่ดูสลัวจนเกือบมืด
แสงแดดอ่อนๆลอดผ่านผ้าม่านสีเทาๆเข้ามา แต่มันก็ไม่สามารถช่วยให้เค้ามองสภาพห้องได้ถนัดนัก
ลืมตาไม่ขึ้น...
ทำไมถึงปวดหัวขนาดนี้นะ... เค้าคิด
“พี่ซิน.... พี่ซิน...”
เสียงๆนึงดังขึ้นมาในความมืด เสียงที่ฟังดูเหมือนจะคุ้นเคย แต่ในขณะเดียวกัน ก็เลือนลางเหลือเกินในความทรงจำของเค้า
“ถ้าหลับไปนานกว่านี้ เราต้องบ้าตายแน่ๆ...”
เสียงๆนั้นพูดขึ้นกับเค้าอีกครั้ง
ชายหนุ่มพยายามลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง แต่หนังตาของเค้านั้นช่างหนักเกินกว่าจะฝืน
ซิน... คงเป็นชื่อของเค้าสินะ เพราะเสียงๆนั้นเรียกชื่อนี้อยู่ข้างๆหูเค้ามาหลายครั้งแล้ว
“นั่นใคร...” เสียงเล็กๆที่แหบพร่าไม่คุ้นชิน นี่คือเสียงจากลำคอของเค้าเองหรือ?
“พี่ซิน... ถ้ายังปวดหัวอยู่ ยังไม่ต้องขยับหรือพูดอะไรก็ได้ นอนเถอะ...” เสียงในความมืดตอบ
“ที่นี่ที่ไหน...??” ชายหนุ่มเป็นกังวลไม่น้อย
“ห้องเราเอง แต่ไม่ต้องห่วง ไม่มีอะไรไม่ดีหรอก...”
“แล้วนั่นใคร..??” เค้าถามต่อ
“แป้งเอง... จำไม่ได้ก็ไม่เป็นไร ไว้หายปวดหัวแล้วจะเล่าให้ฟัง” หญิงสาวตอบด้วยน้ำเสียงที่น่าจะเจือปนไปด้วยรอยยิ้ม
คำถามมากมายพรั่งพรูเข้ามาในหัวของเค้า
แต่เค้าก็ปวดหัว และรู้สึกเหนื่อยเกินกว่าที่จะคิดอะไร หรือพูดอะไรไปมากกว่านี้...
โลกสีเทาๆ กับแสงสลัวๆกลายเป็นสีดำอีกครั้ง
เสียงปิดประตูดังขึ้นไกลๆ... หญิงสาวคนนั้น คงเดินออกไปจากห้องไปแล้ว
ความเงียบค่อยๆครอบงำเค้าทีละน้อย และพาเค้าเข้าสู่ห้วงนิทราในที่สุด
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------
“คุณหมอคะ.. แล้วสุดท้ายเค้าจะจำอะไรๆได้เหมือนเดิมมั้ย??”
หญิงสาวตั้งคำถามกับผู้ชายใส่แว่นที่อยู่ตรงหน้าอย่างเป็นกังวล
“หมอเชื่อว่า เค้าจะจำได้แน่ แค่ต้องใช้เวลา... ซึ่งหมอก็ตอบไม่ได้ ว่าเมื่อไหร่....”
“หมอขอตัวก่อนนะ...” ชายใส่แว่นพยักหน้าแทนการกล่าวลา
หญิงสาวยืนขมวดคิ้ว ในตาของเธอมีน้ำใสๆที่เอ่อออกจวนเจียนจะร่วงหล่น
ถ้าเธอไม่ปาดมันออกไปด้วยชายเสื้อของเธอซะก่อน
ถ้าพี่ซินจำอะไรไม่ได้
ถ้าพี่ซินจำเราไม่ได้....
ช่างเถอะ!!! เธอคิด พลางเดินกลับเข้าไปในห้องนอนสีเทาห้องนั้นอีกครั้งพร้อมกับยากำใหญ่ในมือของเธอ
“ถ้าสุดท้ายแล้ว เค้าจำอะไรไม่ได้เลยจริงๆ เราก็จะสร้างความทรงจำที่สวยงามขึ้นมาให้กับเค้าเอง....”
...........
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------
“พี่ซิน คราวนี้ ต้องตื่นขึ้นมากินยาแล้วล่ะ..” ชายหนุ่มรู้สึกถึงมือเล็กๆที่เขย่าตัวเค้าเบาๆ
คราวนี้หนังตาไม่หนักเหมือนก่อน... เค้ามองเห็นหญิงสาวผอมสูงยืนอยู่ข้างๆ ผมของเธอยาวและเป็นคลื่นลอน
เหมือนเป็นภาพที่คุ้นเคย แต่ก็ไม่รู้ว่าคุ้นเคยตั้งแต่เมื่อไหร่...
“เราจำไม่ได้ ว่าเราต้องกินยา....” ถูกต้อง เค้าจำไม่ได้ว่าทำไมต้องกินยา จำไม่ได้ว่าตัวเองเจ็บป่วยอะไร
และจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าเค้าเป็นใคร มาที่นี่ได้ยังไง
“อย่าเพิ่งตั้งคำถามอะไรเลย กินยาก่อนเถอะ...” หญิงสาวพูด พร้อมยื่นยาที่หน้าตาสวยงามเหมือนลูกกวาดมาให้
“ขอบคุณ..” น่าแปลกที่เค้าไว้ใจเธอ ทั้งๆที่เค้าไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะต้องกินมันไปเพราะอะไร
“พี่ซินนอนหลับไปสามวันเต็มๆแน่ะ....” หญิงสาวเริ่มเล่า
“แต่ตอนนี้เราสบายใจแล้ว เพราะก็ดูสบายดีนี่เนอะ”
“เราชื่อซินเหรอ??”
“ใช่.. ซินที่มาจากซินเซียร์ ที่แปลว่าจริงใจน่ะ”
“แล้วเราก็ชื่อแป้ง แต่ถ้าจะถามว่าเรารู้จักกันได้ยังไง เรื่องมันยาวนะ...” เธอตอบพร้อมรอยยิ้ม
“ทำไมเราจำอะไรไม่ได้เลย...แป้ง?? ”
“เอาน่า เดี๊ยวเราจะค่อยๆเล่าให้ฟัง เรายังต้องอยู่ที่นี่กันอีกนาน..”
ผู้หญิงคนนี้ชื่อแป้ง และเค้ามีชื่อว่าซิน
คงเป็นความจริงเพียงสองอย่างที่เค้ารับรู้ในตอนนี้ เค้าอยากถามเธอว่าเค้าไว้ใจเธอได้แค่ไหน
และเค้ากับเธอเป็นอะไรกัน แต่ในขณะที่ร่างกายไม่มีเรี่ยวแรงจะขยับอะไรมากมาย เค้าควรจะอยู่เงียบๆก่อนดีมั้ยนะ
แต่ยังไม่ทันที่ซินจะคิดอะไรซับซ้อนไปกว่านั้น หญิงสาวก็ค่อยๆหยิบผ้าชุบน้ำอุ่นๆมาเช็ดใบหน้าของเค้า
“เราเช็ดให้แต่หน้านะ แต่พี่ซินต้องเช็ดตัวด้วย จะได้สบายตัวขึ้น... แต่ต้องเช็ดเองนะ ลองดู...”
เธอหัวเราะเบาๆพร้อมจับมือเค้ามาวางไว้ที่ผ้าขนหนูผืนอุ่น
“เราเป็นแฟนกันเหรอ...” ซินถาม
หญิงสาวเงียบไปชั่วขณะ รอยยิ้มที่มุมปากของเธอค่อยๆเจื่อนลงและหายไป เธอก้มหน้า...
“เปล่า...” เธอตอบเศร้าๆ
“เช็ดตัวซะนะ เดี๊ยวเข้ามาใหม่” ยังไม่ทันจะจบประโยคดี เธอก็เดินออกจากห้องไปซะก่อน
เค้าพูดอะไรผิดไปใช่มั้ย คำถามเมื่อกี๊ คงมีคำตอบอะไรซักอย่าง ที่เธอไม่อยากตอบ....
ซินค่อยๆดันตัวเองขึ้นมาจากเตียงที่เค้านอนอยู่
ทันใดนั้นเค้าก็สังเกตเห็นวัตถุบางอย่างที่ถูกวางอยู่ข้างๆหมอน
มันเป็นแหวนสีเงิน ตรงกลางเป็นวงกลมสองวงต่อกันเหมือนเลขแปดแนวนอน
หัวใจของเค้าเจ็บแปรบขึ้นมาชั่วขณะ...
“นัท.....” ชื่อๆหนึ่งลอยเข้ามาในหัวของเค้า
นัท...... ???
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------
นอกห้องสีเทา
หญิงสาวยังคงยืนพิงด้านนอกของประตูอยู่แบบนั้น น้ำตาของเธอค่อยๆไหลลงมาจนอาบแก้ม
เธอพลิกกรอบรูปอันหนึ่งที่ถูกวางคว่ำอยู่บนโต๊ะเล็กๆหน้าประตูขึ้นมาจ้องมอง
“ทำไมนัททำแบบนี้ ทำไมนัทถึงทำกับพี่ซินแบบนี้!!!....” เธอตะโกนใส่หน้าคนในรูปนั่น
“ไหนว่าจะดูแลเค้าไปตลอดชีวิตไง!!!!”
ความคิดเห็น