คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : CH07 : อดีตก็แค่นั้น ปัจจุบันก็แค่เธอ
CH07 : ไม่ไ้เ่ิ แ่็พอะรู้ ว่าส่วนเินเป็นยัไ
ุปเปอร์มาร์เ็แห่หนึ่
ผมำลัเ็นรถามหลัทันะอยู่รับ
พอีพี่เาบ่นว่าอที่ห้อหม ผมเลยอาสาพามาามหน้าที่ว่าที่แฟนที่ี
ส่วนให่ทันะ็ื้อแ่พวอใ้ แ่อนนี้เริ่มะเินไปูพวอสแล้ว
ทำให้ผมอสสัยไม่ไ้
“พี่ทำอาหารเป็น้วยหรอ ?” ผมถาม
“พ่อพี่เป็นเฟนะรับน้อ”
โอโห้พลาแร
“อยามีพ่อาเป็นเฟบ้าัเลย”
ไม่ไ้อ่อยนะเร๊ๆ
“ฮยอนไม่บอหรอไ” อย่าถามถึไอ้พี่หมอเลยรับ
“โห้ยไอ้หมอมันะบออะไรผม
แ่ีบพี่นี่มัน็ันท่าลอแล้ว ล่าสุมันไปฟ้อุนาย้วยนะ
โีที่แม่รัผมมาว่า ท่านเลยบอะเอาใ่วย”
“อ่อ” ทันะพยัหน้าึๆ
“บาทีผม็สสัยนะ
ทำไมไอ้หมอมัน้อหวพี่นานั้น้วยอ่ะ” สสัยแบบสสัยมา้วยยยยย
“ไม่มีไรหรอ หมอ็แ่เป็นห่วล่ะมั้” ทันะอบพลายืนเลือยี่ห้อเส้นสปาเ็ี้
“ับผมไม่เยเห็นะเยห่วบ้าเลย
ทุวันนี้ถ้าแม่ไม่ย้ำ ไม่รู้ว่ามีพี่ายนะเนี่ย” อบ่นหน่อย
“เอาหน่า พี่ว่าหมอ็ห่วนายอยู่นะ
แ่ไม่พูเท่านั้นแหละ” ผมนี่เถียาใเลยรับ!
“่าเรื่อหมอรายนั้นเถอะ
ผมอยารู้เรื่อหมอทันะนัมาว่า”
ว่าแล้วทันะ็ไ้เส้นสปาเ็ี้ที่ถูใสัที
“นไหนหรอ” ทำไมอบปิเสธว่าัวเอไม่ัั
“นที่เป็นเือนะอ่ะรับ พี่พอะรู้ัไหม ?”
“อนนี้ในะนั้นมีทั้เือนนปัุบัน อีเือนอี4 –
5นไ้ นไหนหรอรับ” เอาับเาสิรับทุน
“นที่โนเ็นิเทศามีบอ่ะรับ
ไ้่าวว่าเมื่อเ้า็พาเ็ไปเปิัวที่ะ้วยนะ”
“เปิัวบ้าอะไร ?” แหมะ
ึ้นเลยึ้น
“ไม่รู้อ่ะรับ พอีไ้ยินมา”
เาเม้าท์ันทั้ะแล้วรับุ๊ ลามมาถึนิเทศเลยนะ รู้บ้าเห้อะะะะ
“แหมุหมอรับ เสื้อาวน์็ถือให้มาแล้วน้า” หึ....ริๆ็เพิ่รู้วามหมาย็อนเพื่อนผู้หิในห้อมาแวเนี่ยแหละรับ
'ฮยอนบิน นที่เินับเือนทันะวันนั้นใ่นายปะ?'
'อื้ม ถามทำไม'
'โอ๊ยยยย นายไม่รู้หรอว่าพวที่เป็นหมออ่ะ เาหวเสื้อาวน์ัวเอมานาไหน นอื่นที่ะแะ้อไ้็มีแ่นพิเศษเท่านั้นแหละ!'
“....................” โอเไม่้ออบ็ไ้
วามริมัน็ัเนอยู่แล้วอ่ะเนอะ
“ไม่อยารู้เรื่อเ็นิเทศล่ะ
อนนี้อยารู้เรื่ออื่นมาว่า”
“เรื่ออะไรอี”
“เรื่อวัใเือนทันะ
ที่เป็นวิศวะปีสี่” เรื่อนี้อยารู้มาบอเลย
“ไปเอามาาไหน ?”
และูเหมือนเรื่อนี้ะทำให้ทันะไว้เวไ้เหมือนันนะ
“ไ้ยินมา” ผมอบสั้นๆ
แถมเสียแ็โรๆ โหมริัสุๆ
“ะอยารู้ไปทำไม”
“แ่อยารู้ว่าทำไมเาถึไ้เป็นวัใทันะ้วยอ่ะ
?” ไม่อยาเห็นเาีว่า ไม่ใ่อิา แ่ว่ามันร๊าเธอออออออว์
“อี็แ่นั้น” อบแบบนี้แปลว่าเป็นเรื่อริสินะ
TT
”เาเป็นวัใ แล้วผมอ่ะ ผมเป็นแ่เ็นิเทศหรอ ?” ผมรีบเล่นบทเศร้าเรียะแนนเลยรับ
“ปัุบัน...” ทันะอบ
่อนเินนำผมไปที่โนนม
“ปัุบันไรอ่ะ ?”
ผมรีบเ็นรถามไปถาม
“ปัุบัน็แ่เธอ” โอ๊ยยยยยเบรรถเ็นหน้าแทบทิ่ม ใ่เวลาเล่นมุมั้ยเนี่ยหมออ
“หยอันนี่ิริปะเนี่ย ผมินะ” ัไว้่อน ลัวีใเ้อ -*-
“เ็นิเทศรับ” เอาละ ทันะเรียแบบนี้ทีไร
ใอยู่าุ่มทุที
“ว่าไรับหมอ” ผมยื่นหน้าไปถาม
หยอผมแล้วยัทำหน้านิ่ไ้อี ถึแ้มะไม่ไ้แ แ่หูแแล้วันเว้ย!
“อยาูแฮร์รี่ไหมรับ"
"................" ทำไม้อมอหน้าผมแล้วส่สายาหวานนานั้น้วย!
"ห้อพี่มีแผ่น” โอ๊ยเินว่าโนหยอ
็อนโนวนไปห้อนี่แหละร้าบบบบบบบบบบบ
รู้ใ่มั้ยว่าผมะอบทันะว่าอะไร........................
โอเ ล ไป!!!!!!
บอเลยว่าไม่ถึภาบ ผมไม่ลับอ่ะืนนี้!
ุเยละสายาาใรสันไม่ไ้ไหมรับ
ไม่ว่าเาะำลัทำอะไรอยู่มัน็ูน่ามอไปเสียหม ผมเยินะว่าอนที่ทันะใส่เสื้อาวน์มันะ้อูีมาแน่ๆ
แ่ไม่เยิมา่อนว่า...วันนึะไ้มีโอาสมานั่มออีนใส่ผ้าันเปื้อน
ทำอาารให้เราิน.... ท่าทาล่อแล่วแบบนั้นเห็นแล้วอยาวนไปไหว้แม่เลยรับ
“อะ อะ หมอระวัลื่นนะรับ” ผมร้อบอ
“อะไร ทำไม” ทันะหยุนิ่แล้วหันมาถามผม
“พอีหัวใผมละลายอยู่รนั้น” หนึ่อถ้วน!
“นั่เยๆไม่อบหรอ
หรืออยาโนะหลิวฟานสลบ” เนี่ยโหอีแล้ววววววววววววว
“ไม่เอา ไม่โมโหหิว” ผมยัแล้ทันะ่อ
“อย่าื้อสิรับ
เ็นิเทศ” นั่นไ....พอรู้ว่าแพ้ำนี้
ใ้บ่อยเลยนะ
“………………….”
เียบริบเลยผม เพราะว่าเินอยู่ -////-
ผมนั่มอทันะทำสปาเ็ี้ไปเรื่อยๆ
นอะไรทำไมเ่ไปหมทุอย่านานี้วะ เพอเฟมาอ่ะ เหมาะเป็นแฟนผมที่สุ!
ยิ่ผมไ้รู้ัทันะมาึ้นเท่าไหร่
ผม็เหมือนำลัเินลหลุมที่ลึลไปเท่านั้น เป็นหลุมที่ไม่ไ้มืมิอย่าที่เยลัว
เป็นหลุมที่มีแ่เรื่อราวีๆให้ผมไ้พบเอ ทันะเหมือนสิ่ล้ำ่าที่่อนอยู่ภายในนั้น
มันทำให้ผมิไ้ว่า่อให้มีทาให้ผมปีนึ้นไป ผม็ยัเลือที่ะอยู่รนี้เหมือนเิม
เพราะุเป็นหลุมรั
ที่ผม้าวลไปอย่าเ็มใ
“นายอบภาไหนที่สุ
?” ทันะถามึ้น
มือที่ถือ้อม็พยายามม้วนเส้นสปาเ็ี้ไปพร้อมๆัน
“ภาบมั้
ริๆผมเลือไม่ไ้หรอ แ่ละภามันมีหลายๆอย่าๆที่ทำให้ผมประทับใ”
“อื้ม ็ริ”
เือนเี้ยวุ้ยๆแล้วเหมือนเ็ะมั
“อร่อยอ่ะ” ผมินนเลี้ย สันิ็ไม่มีเหลือ ไม่รู้ว่าที่อร่อยนานี้เพราะไ้ินไปมอหน้าทันะไปหรือเปล่าวะ
?
“………….”
เือนยัไหล่แบบน่าหมั่นไส้มา เหมือนะอบผมว่าเรื่อธรรม๊าาา
“อยาินฝีมือพี่ทุวันเลยทำไี”
ผมทำหน้าอ้อน เหมือนลูแมวำลัออาหาร
“ินเสร็แล้วเอาานไปล้า้วย” ทันะไม่ไ้อบำถาม แ่วาานเปล่าที่ินหมแล้วลบนานอผม
“ร้าบๆ เิพี่หมอไปเปิแฮร์รีู่ให้สบายใเลยรับ
เรื่อล้าานไว้ใผม” แล้ผายมือเิพี่เาไปทาโฟาอี้าน
ประหนึ่เป็นเ้าอห้อเสียเอ เือนะลี่ยิ้ม ่อนะยืนึ้นแล้วทำเหมือนะเินไปแล้ว
ผมเลยไม่ไ้สนใอะไร่อ เพราะำลัรวบรวมานและ้อนเพื่อไปล้า
และอนนั้นเอ ผมรู้สึถึฝ่ามือร้อนที่วาลบนหัวัวเอ
“เป็นเ็ีนะรับ” พูบแล้วยิ้มให้ ่อนะเินาไปแบบไม่หันมามอันสันิ...
ทำไมรู้สึเหมือนแผ่นินไหวเลยวะ
ะล้มทั้ยืนเสียให้ไ้เลยัวู....รู้สึเสียารทรัวะทันหัน.....
หัวใผมเือบวายแบบเียบพลัน.....เป็นเพราะหมอนเียวเลย!!!!!!!!!!
อย่าถามผมว่าเราำลัูแฮร์รี่ภาไหนัน
เพราะผมไม่มีสมาธิูหนัเลยสันิ
ผมว่า่วนี้ทันะเริ่มะเยอะไปหน่อยล่ะ
นัู่ไปไม่ถึรึ่เรื่อพี่เา็เอาหัวมาบไหล่ผมแบบไม่บอล่าว
หลัานั้นเสียอหนั็ไม่ไ้เาะเ้ามาในโสประสาทอผมอีเลย โีที่หัวใไม่ไ้อยู่รหัวไหล่้าวา
ไม่ั้นหัวทันะ้อสั่นแน่ๆ ็มันเล่นเ้นแรเหมือนะหลุออมาให้ไ้ะนานั้น
“ทำไมใเ้นแรั” อ่าว....ไ้ยินเย
“เพราะำลัิเรื่ออแฮร์รี่อยู่รับ” ผมอบบ่ายเบี่ย
“เรื่ออะไร ?”
"แฮร์รี่ยัมีเรื่อรา แ่ถ้าผมอยาไ้พี่มาเีย้า ้อทำไ ?"
เล่นเอ
เินเอ นอยาหายัวไปเลยบัเี๋ยวนี้! เินน้อะโน้อในใว่า ....
เอาผ้าลุมล่อหนมาใหู้เี๋ยวนี้แฮร์รี่!!!!!!!
ทันะเียบไปหลัานั้น
แ่บัเอิมีอนที่าในหนัึ้นอสีำเพียไม่ี่วินาทีนั้น...มันทำให้ผมไ้เห็นรอยยิ้มอทันะสะท้อนลับมาอย่าัเน
เรา่ามลไปับโลอหนัอยู่สัพั
่อนทันะะร้อึ้นมา ทำเอาผมในสะุ้
“โอ้ยแสบา!”
“เป็นอะไรรับ
?!”
ผมลไปนั่บนพื้นเพื่อะมอหน้าอีน
ที่อนนี้้มลนัวอ แถมยัเอามือทั้สอ้ามาปิาัวเอไว้
.
.
.
.
“.....เป็นแฟนันมั้ย
?”
โอ๊ยเอแบบนีู้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
เอาหินุบวิามาใหู้เี๋ยวนี้พอเอร์!!!!!!!!!
ยัไม่ไู้ภาบแู่นี่บีวิไปแล้วรับ
นับั้แ่นี้่อไป วอนฮยอนบินนนไ้ายไปแล้ว นที่ยัหายใอยู่นี่ือวอนฮยอนบินนใหม่
เพิ่มเิมือเป็นไ้เป็นแฟนทันะแล้วโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
แหม
ผมนี่ไม่้อเสียเวลาิำอบเลยรับ
อบลเร็วว่าอนพี่เาวนมาห้ออี๊
“เ”
วิาพระเอโหมโรเ้าสิะ
“เรียีๆ” เสียเ้มเียว
“พี่ทันะรับ
ืนนี้ไม่ลับไ้เปล่ารับ” มีแฟนแล้ว็อ้อนสิรับ รอไร๊
“ไม่ไ้รับ”
“แ่ผมับรถลับไม่ไหว่าาาาาาา” ิ้มไหล่็แล้ว หันมามอันบ้า
“อย่าื้อหน่า” ทันะหันมาุผมรับ *-*
“ั้นูอีภา่อยลับ”
“ึแล้ว พรุ่นี้เรียนไม่ใ่หรอ” แหนะ รู้าราผม้วยยยยย
“เรียนอนบ่าย
นอนึ้ายยยย”
เถียันอยู่สัพั
ทันะ็ยอมให้ผมอยูู่่ออีรึ่เรื่อ ำนวเวลาแล้ว็ประมานั่วโมรึ่
ไ้อยู่ับแฟน่อั้ั่วโมรึ่แหนะ!!!!!!
“พี่ว่ารอนับเฮอร์ไมโอนี่ไปรัอนไหน
?”
“ไม่รู้สิ
อนานเ้นรำหรือเปล่า”
“หรอ
แล้วพี่รัผมอนไหน ?”
“็อน.. อ้ะ..อ่าว”
โอ๊ยแผ่นมึมาสะุอะไรอนนี้วะ!!!!!!!!!!
แม่เอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยบัน
TT
“หมเวลาแล้ว ลุเลยรับ
อย่าื้อ” ทันะุเพราะว่าผมอิออ นอนฝััวับโฟามาสัพัละ
“แล้วถ้าผมเป็นเ็ีะมีราวัลเปล่า”
ผมลืมาถาม
“เี๋ยวพี่เินไปส่ที่รถ” ทันะว่า พลาเินไปหยิบสัมภาระอผมมาถือไว้ให้ ็ไม่มีอะไรหรอรับนอาุแรถับโทรศัพท์แ่นั้นแหละ ทำแบบนี้โรไล่เลยอ่ะ!
“ถึรถแล้วอราวัล้วยนะ”
ทันะมอหน้าผมแบบๆแ่็เออออาม เพราะอยาให้ผมลับสัที
เือนเินนำผมไปที่ประู่อน
ส่วนผมนั่ลใส่รอเท้าผ้าใบอัวเอลวๆยัไม่ทันะเสร็ี
สายาผมันไปสะุับัหวะที่ทันะเปิประู้าไว้แล้วเินถอยหลัเ้ามา ล้ายนโน้อน
“มินฮยอน” น้ำเสียที่ไมุ่้นเยทำให้ผมเยหน้ามอ
ใรสันปราัวอยู่ที่หน้าประูห้อทันะ
แถมผู้ายนนั้นยัยึ้อมืออแฟนผมเอาไว้ ผมรีบลุึ้นยืนไปเผิหน้าทันที
“ปล่อย ิมัยุน!” ผมไม่เยเห็นทันะระแทเสียใส่ใรแบบนี้มา่อน
ผมทนมอทันะโนรั้่อไปอีไม่ไหว
ึแทรัวเอเ้าไปรลา และปัมืออนรหน้าทิ้ ่อนะุมมือทันะไว้เสียเอ
ผมใ้นิ้วหัวแม่มือเลี่ยไปมาบนหลัมือาว
เพราะสัมผัสไ้ว่ามันำลัสั่นอยู่ไม่น้อย
“ผมไม่รู้ว่าุเป็นใร
แุ่ไม่มีสิทธิ์มาแะ้อเา” ผมเอ่ย
“เหอะ
มึเป็นใรัน” น้ำเสียลั้วหัวเราะ
“ผมเป็นแฟนทันะ ุละเป็นใร ?”
ถามวนีนไปั้นล่ะรับ.... ทำไมผมะไม่รู้ว่านรหน้าเป็นใร ?
เือนวิศวะปีสี่ แฟนเ่าทันะ วัใอะไรนั่นไ
แ่โทษทีว่ะ ผมือแฟนนปัุบันรับ.
100% (+โบนัส โบ้มๆเล้ย)
เือนวิศวะ : ไม่ไ้เ่ิ แ่็พอะรู้ ว่าส่วนเินเป็นยัไ
เือนทันะ : แ่เราเรียนมาเรารู้ ว่าอะไรที่พอี เาเรียเมีเ้าัน
เ็นิเทศ : ไม่ว่ารับ แ้บนอยู่
tbc
เอ้อเป็นแฟนแร้วหวไ้ ไฝว้สิรออะไร๊
ในที่สุ ในที่สุ๊ แฮร์รี่็มีู่ววววววว์ แอร๊ยยยยยยยยยยยยยย #ฟิสอยเือน
ความคิดเห็น