คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : คิมจงอิน
ผมเกลียด
.
.
.
เสียงนาฬิกาปลุกเป็นที่สุด!
เสียงของมันกรีดร้องจนสามารถฉุดสติของผมให้หลุดจากห้วงความฝันขึ้นมาได้
เข็มสั้นเพิ่งจะชี้ที่เลขห้า เข็มยาวอยู่ไม่ไกลกันนัก ดวงตาโตกลมที่ยังคงลืมได้เพียงเล็กน้อย
ร่างเล็กพยายามจะสลัดความง่วงทิ้งไป แต่ก็นั้นแหละ..ร่างเล็กเพียงแค่พลิกตัวไปมาสองสามทีแล้วสุดท้ายก็คว้าหมอนใบนุ่มขึ้นกอดพร้อมหลับตาเข้าสู่ห่วงนิทราอีกครั้ง
“ลู่หาน....ตื่นเดี๋ยวนี้นะ!”
“อะ โอ้ยยยย ฮยอง!!!!”
เชื่อเถอะ วันนี้ลู่หานต้องเจจ็บคอแน่ๆ เล่นตะโกนดังซะขนาดนั้น
ชายหนุ่มร่างบึกคิดในใจ ก่อนจะจับไหล่คนขี้เซาแล้วเขย่าอีกครั้ง
หัวของไอดอลหนุ่มส่ายไปมาตามแรง จนสุดท้ายก็ต้องยอมพ่ายแพ้
ลืมตาอีกครั้งส่งสายตาฟาดฟันอย่างหงุดหงิด
“มัวแต่มองฉันอยู่ได้
ไหนบอกจะรีบไปรับจงอินไง..”
“จะ...จงอินหรอ?” ดวงตาเบิกกว้างเมื่อนึกขึ้นได้ว่าวันนี้คือวันอะไร
“ยัง
ยังไม่รีบไปอาบน้ำแต่งตัวอีก”
“ทำไมฮยองไม่มาปลุกผมให้มันเร็วกว่านี้เล่า!” หมอนใบโตถูกขว้างใส่คังโด ผู้จัดการหนุ่มหัวเราะร่วน
“แล้วไหนใครบอกจะตื่นตั้งแต่ตีห้าครึ่งกัน
ฮ่าๆ” ลู่หานมองค้อนอย่างหัวเสีย ร่างเล็กรีบลุกแล้ววิ่งเข้าห้องน้ำไปชำระล้างเหงื่อไคลตามร่างกายด้วยความรวดเร็ว
ไอดอลหนุ่มพยายามอย่างมากที่จะเสียเวลาอาบน้ำให้น้อยที่สุด
ส่วนเวลาที่ยังเหลือมีไว้แต่งตัวเท่านั้น!
Incheon Airport
สนามบินแห่งชาติเกาหลีใต้คร่ำคราไปด้วยผู้คนมากมายทั้งนักท่องเที่ยว
และผู้ใช้บริการในประเทศ ยังไม่นับรวมถึงแฟนคลับของศิลปินมากหน้าหลายตาที่วันนี้มีกำหนดทั้งไปต่างประเทศและกลับเข้าบ้านเกิด
มองไปทางไหน ชั้นไหน
ก็เห็นแต่แฟนๆที่ยืนถือกล้องเลนส์โตคอยกดชัตเตอร์เมื่อบุคคลที่พวกเขารักปรากฏตัว
ลู่หานหยุดกวาดสายตาของตัวเองและหยุดมันอยู่กับกล้องตัวหนึ่งที่กำลังบันทึกภาพของเขา
ร่างสูงที่ถือกล้องดูโดดเด่นกว่าใครเพื่อน ที่สำคัญเขาเป็นผู้ชายเพียงคนเดียวในบรรดาแฟนคลับที่มายืนล้อมถ่ายรูปเขาอยู่ในเวลานี้
แฟนบอยละมั้ง เพิ่งมาตามแน่ๆหน้าไม่คุ้นเลย.. ร่างเล็กขบคิดในใจ แฟนคลับของลู่หานพยายามเรียกให้เขามองไปที่กล้องของตัวเอง
ลู่หานรับรู้ความต้องการนั้นมาโดยตลอดแม้จะไม่มีการส่งเสียงเรียก
เขาส่งสายตาและรอยยิ้มให้กล้องทุกตัว
พยายามจะส่งความห่วงใยและคำขอบคุณให้แฟนคลับเหล่านั้นได้รับรู้ แม้ไม่มีคำพูดใดใดเช่นกัน
“ลู่หาน
จงอินคงใกล้ออกมาแล้วแหละ” คังโดเข้ามากระซิบ
ร่างเล็กพยักหน้ารับ ยกมือขึ้นโบกให้แฟนๆ ก่อนจะโค้งตัวลงต่ำ
แล้วหันหลังให้แฟนๆเพื่อยืนประจันหน้ากับทางออกที่กำลังจะมีใครบางคนเดินออกมา
“โย่!” เสียงทักทายมาพร้อมกับการปรากฏตัวของนายแบบชื่อดังสุดเซ็กซี่ของวงการ
แสงแฟลซเริ่มรัวขึ้นอีกครั้ง เพื่อเก็บภาพคู่รักแห่งวงการเอาไว้
“มาช้านะ
ไหนละแหม่มที่ว่า” ลู่หานเริ่มประโยคทักทาย
พร้อมใบหน้าที่ท้าทายเล็กๆ
“นมโตไปฉันไม่ชอบหรอก
ชอบแบบนายมากกว่า” จงอินตอบกลับเสียงไม่ดังนัก
พอให้ได้ยินกันแค่สองคนกับคนรัก
“หมั่นไส้!”
“โอ้ย แก้มฉัน!”
จงอินตะปปมือเล็กเบาๆแล้วดึงออกจากแก้มตัวเอง
ลู่หานยิ้มกว้าง
“คิดถึงจัง” ร่างเล็กอ้าแขนกว้าง
คิมจงอิน
ส่งยิ้มหวานก่อนจะสวมกอดลู่หานด้วยความคิดถึงเช่นกัน ทั้งสองโยกไปมาเล็กน้อย
เหมือนตอนเด็กๆ ที่ชอบทำ มือหนาข้างหนึ่งยกขึ้นลูบผมคนรัก พร้อมยิ้มสู้ก้อง
แล้วซบใบหน้าเข้าหาซอกคอเพื่อสูดดมกลิ่นน้ำหอมที่เขาชอบ
“พอๆ
จะสวีทกันไปถึงไหน ไอ้พวกนี้” ผู้จัดการของนายแบบผิวแทนเอ่ยขึ้น
มองตากับคังโดเพื่อนสนิท ที่ทำหน้าที่ผู้จัดการของลู่หาน แล้วพร้อมใจกันส่ายหัวไปมา
เอื้อมไม่น้อยเมื่อคิดถึงหัวข่าวที่กำลังจะตามมาพร้อมภาพสวีทหวานของคู่รักตรงหน้า
“อิจฉาก็รีบไปหาแฟนครับสิครับ” จงอินเดินมาสมทบ ไม่ลืมแซวคนที่ขัดจังหวะพวกเขา
“คงต้องรอวันที่นายพิการละมั้ง
ฉันถึงจะได้มีเวลามากพอจะมองหาผู้หญิงดีๆสักคน” โฮแจตอกกลับ
“ผมก็คิดเหมือนฮยองฮะ
ทำไงได้ก็ดันมาเป็นผู้จัดการนายแบบสุดฮอตนี่หน่า ฮ่าๆ” ลู่หานเสริม
คังโดหัวเราะตาม
“เอาเถอะๆ
ไปหาอะไรกินกันดีกว่า” ผู้จัดการของลู่หานหันไปช่วยโฮแจลากกระเป๋าเดินทางใบโตของจงอิน
การ์ดร่างบึกเริ่มจัดเตรียมเส้นทางให้พวกเขาเดิน ทั้งสี่คนพากันเดินแหวกวงล้อมของแฟนๆเพื่อออกไปขึ้นรถที่มาจอดรับอยู่ด้านหน้า
“ระวังหน่อยลู่หาน”
น้ำเสียงที่เริ่มจริงจังขึ้นมาเล็กน้อย เอ่ยดุคนในอ้อมแขน เมื่อคนรักดูเหมือนจะก้าวผิดพลาด
“อื้อ” ร่างเล็กเงยขึ้นมาส่งยิ้ม จงอินบีบไหล่ลู่หานเบาๆก่อนจะส่งยิ้มคืน
ร่างสูงพยายามใช้มือข้างหนึ่งยื่นไปเหมือนเปิดทางให้ตัวเอง
มืออีกข้างโอบไหล่คนรักไว้แน่น การ์ดทั้งสองที่ขนาบข้างทั้งสองคนอยู่พยายามตั้งหลักไม่ให้แฟนๆดันพวกเขาล้ม
หรือถึงตัวจงอินและลู่หานมากเกินไป
เมื่อถึงรถตู้คันสีดำที่มีคนคอยเปิดประตูรอรับพวกเขา
จงอินดันให้ลู่หานขึ้นไปก่อน แต่ทว่าดันมีเสียงหนึ่งดังแทรกขึ้นมา
“ขะ ขอโทษครับ! ขอโทษครับ ได้โปรดรับช่อดอกไม้ของผม คุณลู่หานครับ คุณลู่หาน!!” เสียงนั้นเรียกให้ลู่หานหันมอง
ชายหนุ่มที่เขาเคยคิดว่าเป็นแฟนบอยของตัวเองกำลังยื่นช่อดอกไม้มาที่เขา
ไอดอลหนุ่มยิ้มรับก่อนจะยื่นมือออกไปรับมันมาไว้แล้วก้าวขึ้นรถไป ตามด้วยจงอิน
และผู้จัดการของทั้งคู่
“สวยดีนะ
ว่ามั้ยจงอิน” ลู่หานก้มมองช่อดอกไม้อ้อมแขน ดวงตาหวานชื่นชมความสวยงามของมันมาตลอดทาง
“อันนี้ใช่ดอกคาร์เนชั่นหรือเปล่า”
ชายหนุ่มผู้ไม่ได้สนใจดอกไม้มากนักถามขึ้น เหมือนไม่ได้ใส่ใจ
“อื้อ จริงๆฉันชอบดอกคาร์เนชั่นสีขาวนะ
แต่สีชมพูก็สวยไปอีกแบบ” จงอินเหล่มองแล้วยักไหล่
“เวลาคนเราชอบอะไร มักจะได้อย่างนั้นเสมอไปหรอกนะ” ลู่หานเงยหน้ามองคนข้างๆ
“หมายความว่าไงอะ?”
“ก็เหมือนนายชอบคนขาว
แต่ดันมาเป็นแฟนคนผิวแทนอย่างฉัน ชอบคาร์เนชั่นสีขาวแต่ดันได้สีชมพู” ร่างสูงตอบ
“แล้วไงต่ออะ”
“สุดท้าย..
แม้นายจะไม่ได้ในสิ่งที่นายชอบ แต่นายก็จะได้เจอในสิ่งที่นายรัก” ลู่หานคิดตาม สักพักก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมา
“ฮ่าๆ
แฟนฉันนี่มีอะไรให้น่าค้นหาเยอะจังนะ อ่า..ฉันเริ่มจะชอบคาร์เนชั่นสีชมพูซะแล้ว”
“หัวเราะบ้าอะไร”
จงอินถามขึ้นอย่างแปลกใจ หัวคิ้วขมวด
“ก็นายชอบว่าฉันไร้สาระ
แต่เมื่อกี้นายกำลังพล่ามเรื่องไร้สาระอยู่น่ะสิ” ลู่หานอมยิ้ม
ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นมากดหาอะไรสักอย่าง
“นี่จงอิน
ความหมายมันก็ดีด้วยนะ คาร์เนชั่นสีชมพู หมายถึง ผมคิดถึงคุณตลอดเวลา... แถมยังเหมาะแก่การสารภาพรัก
ชอบความหมายจัง” ร่างเล็กละสายตาจากหน้าจอมามองดอกไม้
พร้อมส่งยิ้มให้มันตามประสาคนที่ชื่นชอบดอกไม้
นายแบบหนุ่มหันมองแฟนตัวเองนิ่งงัน เขาไม่ได้ตอบโต้อะไรออกไป เพียงแต่คิดว่าช่อดอกไม้นั่นมันมีอะไรดีมากมายนัก จนสามารถแย่งความสนใจและรอยยิ้มแสนหวานของลู่หานไปจากเขาได้กันนะ?
TO
BE CONTINUE..
ความคิดเห็น