คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ♔ Vampire ▶ Chapter 1
The Prince Vampire
And Black Wolf
Chapter 1
ทางตอนเหนือในแทบทวีปยุโรป ลึกเข้าไปในป่าสนทึบกลับมีเมืองถูกตั้งขึ้นมาใหม่ มันอยู่ห่างไกลจากโลกภายนอกราวกับอยู่คนละโลก ที่แห่งนี้ถูกเรียกว่าโฟล์ก มันดูกว้างไกลสุดสายตา ไม่มีภูเขามาคั่นขวางขอบฟ้า วันนั้นเมฆสีเทาก่อตัวทะมึนเหนือท้องทุ่ง เสียงคำรามไกลๆเตือนให้รู้ว่าพายุกำลังจะมา พวกชาวบ้านเร่งฝีเท้าเข้าหลบฝนในโบสถ์โดยไม่คิดเลยว่าที่นั่นจะไม่มีความปลอดภัยเหลืออยู่อีกแล้ว พายุใกล้เข้ามาอย่างรวดเร็ว และแล้วมันก็สำแดงอานุภาพอยู่เหนือโบสถ์ บาทหลวงเก่าแก่นั่งเล่าเรื่องราวของสงครามครั้งก่อนเมื่อสามร้อยปีที่แล้วให้ชาวบ้านที่เข้ามาหลบฝนได้ฟัง เพื่อดึงดูดความกลัวออกจากจิตใจพวกเขา เด็กเล็กร้องงอแงเสียงดังอยู่หลายคน อาจเพราะตกใจกับเสียงฟ้าร้องที่ดังก้องไปทั่วโบสถ์ ทุกคนต่างเริ่มขวัญเสีย...ไม่เคยมีวันไหนที่ฝนตกกระหน่ำเช่นครั้งนี้ บาทหลวงละสายตามองดูท้องฟ้าสีดำเข้ม ก่อนจะเห็นเงาดำขนาดใหญ่คล้ายสุนัข เขารีบสะบัดหัวขยี้ตาตัวเองอีกครั้ง หวังเพียงให้สิ่งที่ได้เห็นเป็นเพียงภาพหลอน....
เมื่อลืมตาอีกครั้งเงาดำพลันหายไป เขาถอนหายใจเฮือกใหญ่ มือเหี่ยวประกบกันยกขึ้นจรดจมูกส่งคำขอแด่พระเจ้า ขอทรงปกป้องทุกคนในที่นี้ด้วยเถิด.... แต่ทว่าเสียงบางอย่างกลับดังขึ้น ประตูโบสถ์ขยับสั่นไหวอย่างแรงเนื่องจากถูกแรงกระแทกจากด้านนอก ทุกคนถอยกรูออกห่างมุดตัวลงใต้เก้าอี้ยาวทันที โคมไฟประดับขนาดใหญ่แกว่งไปมาอย่างน่ากลัว ลมพัดแรงเข้ามาภายในจนบาทหลวงต้องส่งเสียงร้องให้คนที่อยู่ใกล้ลุกขึ้นไปปิดมัน พร้อมย้ำให้ลงกลอนอย่างแน่นหนา
ขอให้ทุกอย่างที่เกิดขึ้นเป็นเพียงฤทธิ์เดชของฝนฟ้า อย่าได้มีสิ่งชั่วร้ายมาบงการเลย....
สิ้นคำขอทุกอย่างกลับแรงขึ้นเป็นเท่าตัว บาทหลวงกวาดสายตามองทุกอย่าง พลันดวงตาเบิกกว้างเมื่อเห็นเงาดำของสัตว์ในตำนานเดินย่างเข้ามาจากด้านประตูหลัง เสียงย่ำเท้าย่างก้าวเข้ามาอย่างไม่เกรงกลัวใดใด ชาวบ้านต่างพากันฮือร้องกับภาพตรงหน้า หมาป่าสีเทาดำตัวใหญ่นับสิบตัว ยืนล้อมรอบพวกเขาจนหมดหนทางหนี
“พวกเจ้า....กล้าดียังไงถึงเข้ามาที่นี่” บาทหลวงก้าวมายืนประจันหน้าอย่างไม่เกรงกลัว
“ข้า มาตามหาคนของข้า....” แบล็ควูฟตัวนึงยืนขึ้น ร่างหมาป่าขนาดใหญ่แปรเปลี่ยนเป็นร่างมนุษย์หนุ่มกำยำ เอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“ที่นี่ไม่มีคนของเจ้า”
“เจ้ามั่นใจเช่นนั้นหรือ....กล้าให้พวกข้าค้นหรือเปล่าล่ะ?” หมาป่าหนุ่มย้อนถามเสียงเข้ม
“ข้าบอกว่าไม่ก็คือไม่ พวกเจ้าไม่มีสิทธิ์มาระรานพวกข้า...” บาทหลวงยังคงยืนกรานอย่างมั่นใจ
“ข้ามาขอดีๆมิได้ระรานแต่อย่างใด....แต่ในเมื่อพวกเจ้าไม่ยอม ข้าก็คงต้องเสียมารยาท” ชายหนุ่มส่งสายตาให้พวกไลแคนท์พวกพ้องของตน ก่อนเจ้าพวกนั้นจะกระโจนออกไปท่ามกลางสายฝน
“หยุดการกระทำของพวกเจ้าเสีย!” บาทหลวงกระชากเสียงใส่ดังก้องโบสถ์ ดวงตาสีนิลแปรเปลี่ยนเป็นสีแดงเพลิงภายในพริบตา
“ข้าจะไม่หยุดตราบใดที่ข้าไม่ได้คนของข้าคืน....หึ แล้วถ้าเจ้าโกหก...ข้าจะฆ่าทุกคนในโบสถ์นี่เสีย!” แบล็ควูฟหนุ่มกระชากเสียงใส่บาทหลวงที่กำลังแยกเขี้ยวขู่เขาฟ่อ
หึ.....นึกว่าข้าจะกลัวเขี้ยวของพวกเจ้าหรือไง....แวมไพร์เช่นเจ้า.....ช่างโง่เขลานัก
ผู้คนแตกตื่นวิ่งโห่ร้องระงมไปทั่วเมื่อถูกไลแคนท์ตัวใหญ่เข้ามารื้อค้นบ้านของพวกเขา จากการค้นก็ถูกแปรเปลี่ยนไป เมื่อหญิงสาวหลายคนถูกไลแคนท์บางตัวขย้ำตามสันดารดิบของพวกมัน ทุกอย่างเริ่มวุ่นวายท่ามกลางสายฝนที่ยังคงกระหน่ำลงมา
บาทหลวงยืนกำหมัดแน่นฟังเสียงร้องระงมของผู้คนทั้งด้านนอกและด้านใน แวมไพร์เฒ่าเช่นเขาคงไม่สามารถต่อกรกับพวกแบล็ควูฟทั้งหมดได้แน่ คิดได้ดังนั้นชายเฒ่าก็หลับตาลง สั่งดวงจิตตนส่งกระแสร้องขอความช่วยเหลือไปยังผู้ปกครองผืนดินนี้.... ท่านดยุก โปรดช่วยพวกข้าด้วยเถิด....
ชายหนุ่มผู้มีใบหน้าคมคายเหยเกทันทีเมื่อได้ยินเสียงกรีดร้องดังขึ้นมาภายในหัว เขานั่งนิ่งฟังเสียงพวกนั้นอย่างตั้งใจ ก่อนจะได้ยินประโยคขอร้องจากผู้ที่ส่งกระแสจิตมาให้ตน
“ท่านอี้ฟาน เป็นอะไรไปขอรับ?” เสียงคนรับใช้คนสนิทดังขึ้นเอ่ยถามผู้เป็นนายที่อยู่ดีๆก็นิ่งเงียบไป
“แทมิน... ข้างนอกกำลังวุ่นวาย พวกแบล็ควูฟพาไลแคนท์มาระรานพวกชาวบ้าน....เจ้ารีบนำทหารออกไปจัดการเดี๋ยวนี้ ไป!” สิ้นเสียงสั่ง ร่างของแทมินก็หายวับไปทันที
ร่างสูงทุบโต๊ะดังปังระบายความหงุดหงิดภายในใจ ประตูห้องถูกเปิดเข้ามาพร้อมร่างบางของ ดัชเชสคนสวย ท่าทางสง่างามของชายหนุ่มทำให้อี้ฟานลืมความความขุ่นมัวในใจไปทันตา
“ท่านพี่เป็นอะไรไปขอรับ ข้าได้ยินดังเลยเข้ามาดู” อี้ชิงเอ่ยถามอย่างนุ่มนวล ก่อนจะเดินมาเกาะแขนชายหนุ่มอย่างออดอ้อนอยู่ในที
“พี่หงุดหงิดนิดหน่อย ว่าแต่เจ้ามาอ้อนพี่จะขออะไรอีกล่ะ หืม?” อี้ฟานส่งยิ้มหวานให้ดัชเชสผู้เป็นที่รักอย่างรู้ทัน
“ท่านพี่รู้ทันข้าอยู่เรื่อย.....พรุ่งนี้ข้าอยากจะขอท่าน ออกไปเดินตลาดได้หรือไม่” ร่างบางเอ่ยขอ พลางส่งสายตาออดอ้อนอีกครั้ง
“ไม่ได้” น้ำเสียงถูกปรับให้เข้มขึ้น อี้ฟานรีบปฏิเสธคำขอทันที จะให้ไปได้อย่างไร..ในเมื่อตอนนี้ตลาดที่ว่า กำลังวุ่นวายและนองเลือด มันคงไม่ปลอดภัยพอจะให้คนที่เขารักไปซนที่นั่นได้อีกแล้ว
“ท่านพี่ ทำไมล่ะครับ...ถ้าท่านพี่เป็นห่วง เดี๋ยวข้าให้แบคฮยอนไปด้วยก็ได้ นะครับ นะ...” อี้ชิงยังคงถามหาเหตุผล
“ต่อไปนี้ที่นั้นไม่ปลอดภัยอีกแล้วที่รัก....เจ้าต้องเชื่อฟังพี่นะ” เขาไม่ยอมบอกเหตุผลให้คนรักฟัง เพราะกลัวจะทำให้อี้ชิงต้องกังวลไปกับตน
“ก็ได้ขอรับ... ข้าไม่ไปก็ได้...” อี้ชิงแกล้งเอ่ยเสียงเบา หวังต้องการความเห็นใจจากอี้ฟาน แต่ชายหนุ่มกลับดึงเขาเข้าไปกอดไว้ พาให้ร่างบางตกใจกับการกระทำนั้น แรงรัดจากร่างสูงแน่นขึ้นเรื่อยๆจนเขารู้สึกเจ็บและหายใจไม่ออก
“ท่านพี่ ท่านเป็นอะไรไป...” ร่างบางถามอย่างนึกสงสัย แม้การกอดกันจะเป็นเรื่องปกติ แต่ทุกครั้งที่กอดมันให้ความรู้สึกอบอุ่นยิ่งนัก ไม่เหมือนครั้งนี้...ที่ให้ความรู้สึกที่แปลกไป เขารู้สึกโหวงเหวงภายในใจอย่างบอกไม่ถูก ยิ่งอีกคนไม่ยอมพูดอะไรทำให้อี้ชิงยิ่งกลัว...ท่านอี้ฟานเป็นอะไรไปนะ... ทำไมอ้อมกอดของท่านมันทำให้ข้าหนาวเหน็บเช่นนี้ หนาวสั่นไปถึงกระดูกสันหลัง....
“ดัชเชสที่รัก....” อี้ฟานเอ่ยออกมาอย่างยากลำบาก เขาปวดร้าวไปทั้งหัว ขมับซ้ายขวาเต้นตุบอย่างทรมาน ดวงตาคมปิดสนิท ภาพเบื้องล่างกำลังฉายชัดในดวงตาของเขา ภาพการปะทะกันระหว่างพวกแบล็ควูฟและสมุนไลแคนท์ของพวกมันกับทหารนับร้อยของเขา ดูแล้วคล้ายสงครามขนาดย่อม พื้นดินเปียกชุ่มไปด้วยเลือดสีแดงสด เสียงกรีดร้องดังก้องท่ามกลางสายฝน ชาวบ้านบางกลุ่มโชคร้ายกลายเป็นศพ บางกลุ่มก็มุดตัวซ่อนตามที่ลับต่างๆ ภาพต่างฉายเข้ามาไม่หยุดหย่อนราวกับเขาอยู่ในเหตุการณ์ เพียงไม่นานพวกมนุษย์หมาป่าและไลแคนท์ก็ล่าถอยไป ทิ้งไว้เพียงแต่ซากศพให้ดูต่างหน้า
“ท่านพี่ บอกข้าสิขอรับ...ท่านเป็นแบบนี้ ข้าใจไม่ดีเลย” ร่างบางกล่าวทั้งน้ำตา
“ไม่มีอะไร เจ้าอย่ากังวลไปเลยนะ ข้าแค่อยากกอดเจ้าเท่านั้น” อี้ฟานลูบหลังคนรักอย่างต้องการปลอบคนขวัญเสีย หยดน้ำตาหยดลงจนชุ่มไหล่กว้าง ทำเอาอี้ฟานรู้สึกใจหาย ที่ทำให้คนรักต้องร้องไห้...
“ไม่เอา อย่าร้องนะครับ...พี่ไม่ได้เป็นอะไรจริงๆครับ” ร่างสูงผละออก ก่อนจะลูบหน้าเช็ดน้ำตาให้อี้ชิงอย่างอ่อนโยน จ้องมองลึกลงไปในแววตาที่กำลังสั่นระริกของร่างบาง ไม่แปลกที่อี้ชิงจะร้องไห้ออกมา อาจเพราะอี้ชิงคงสัมผัสได้ถึงความเสียใจที่เขามีต่อเหตุการณ์นองเลือดเมื่อสักครู่ อี้ชิงรู้ว่าเขาเสียใจมากเพียงใด...แต่ไม่อาจรู้ว่าเขาเสียใจเรื่องอะไร...
“พี่ขอโทษที่ทำให้เจ้าต้องร้องไห้...” ร่างสูงประคองใบหน้าสวยให้มั่น ก่อนจะทาบริมฝีปากลงไปสัมผัสความหวานภายในริมฝีปากของคนรัก อี้ชิงเอื้อมคล้องคออีกคนไว้เพื่อไม่ให้ตัวเองล้มลง ก่อนจะจิกลงไหล่อีกคนเบาๆเมื่อเริ่มหายใจไม่ออก
“อ่า...พี่ว่าเรากลับห้องนอนของเราดีไหม....ข้ากลัวพ่อบ้านจะเป็นตากุ้งยิงเอา” ชายหนุ่มเอ่ยบอกพลางกลั้วหัวเราะ เมื่อได้เห็นท่าทางเคอะเขินของอีกคน
“ทะลึ่ง!” อี้ชิงเอ่ยตอบ ก่อนจะต่อยเบาๆเข้าที่แผ่นอกหนาที่เขาชอบซบเพื่อหาความอบอุ่นตลอดทั้งคืน
“พี่หมายถึงการที่เราจูบกันต่างหาก....เจ้านั่นแหละคิดไกลไปถึงไหนๆ” ชายหนุ่มแกล้งคนรักจนใบหน้าสวยแดงระเรื่ออย่างน่าเอ็นดู ก่อนจะตระคองกอดคนรักแล้วพาหายตัวไปในห้องนอนของพวกเขา พากันตักตวงความสุขจนเกือบเช้า
ก่อนล้มตัวลงนอนข้างคนรัก อี้ฟานได้เขียนจดหมายฉบับนึงก่อนจะยื่นให้แทมินที่เพิ่งถูกเขาเรียกเข้ามา
“ส่งไปให้ถึงมือคิมจงอิน”
“ขอรับ นายท่าน” อี้ฟานนั่งมองจนแทมินหายลับไปอีกครั้ง ก่อนจะล้มตัวลงนอนตวัดแขนกอดภรรยาผู้ที่กอบกุมหัวใจเขาไว้ทั้งดวงแล้วเข้าสู่นิทราไปอีกคน
ที่นี่ไม่มีคนของพวกเจ้า....ไม่มีและไม่เคยมี
พวกแบล็ควูฟจะต้องสูญเสียเช่นเดียวกับข้าในคืนนี้.....
หากจะต้องเกิดสงครามขึ้นอีกครั้ง.....พวกเจ้าจะมาโทษแวมไพร์มิได้
ความคิดเห็น