คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ตกหลุมรัก
“พี่ซูโฮ
วันนี้ผมไม่เอาค่าจ้างนะครับ”
“เห? หมายความว่ายังไงเซฮุนน่า”
“ขอเป็นอย่างอื่นแทนได้ไหมครับ
นะๆ” ซูโฮมองรุ่นน้องคนสนิทอย่างไม่เข้าใจเท่าไหร่นัก
“ตามใจนายละกัน..”
“ขอบคุณคร้าบ
ไว้ฝันผมเป็นจริงเมื่อไหร่จะตอบแทนทุกอย่างเลย” เด็กหนุ่มตบโต๊ะด้วยท่าทางมั่นใจ
“เอาเถอะๆพี่จะรอดู
แล้วนั่น..มีคนสั่งหรอ” ซูโฮชี้ไปที่กระดาษหลายลายที่ถูกนำออกมาเตรียม
“อื้อ..
สั่งแบบพิเศษให้คนพิเศษเลยครับ!!” พูดจบเซฮุนก็ไม่ได้อธิบายอะไรต่อ
นอกจากเดินไปทั่วร้านเพื่อมองหาดอกไม้ชนิดหนึ่งที่เขาเพิ่งจะค้นเจอความหมายของมันในอินเตอร์เน็ต
“การตกหลุมรักอย่างหัวปักหัวปำ เป็นการบอกรักครั้งแรก...”
ย้อนเหตุการณ์ไปในวันแรกที่เขารู้สึกเหมือนมันเพิ่งจะผ่านพ้นไป...
สองสัปดาห์ก่อน
สายฝนโปรยปรายลงมาอย่างหนัก
ทัศนวิสัยถูกบดบังด้วยความเปียกชื้น ชายหนุ่มใช้มือหนายกขึ้นลูบใบหน้าคมคายไล่หยดน้ำ
เมื่อเขาวิ่งมาหลบฝนอยู่ใต้กันสาดของร้านเล็กๆแห่งหนึ่ง วินาทีที่เขาเริ่มสนใจผู้คนรอบข้าง
ดวงตาเรียวไล่มองร่างเล็กข้างกายเขา หมวกสีดำและผ้าปิดปากถูกสวมปกปิดใบหน้าอันแท้จริง
เหลือเพียงแต่ดวงตาที่กำลังจ้องมองภาพเบื้องหน้าอย่างสนใจจนเขาอดไม่ได้
ที่จะมองตาม.. กีต้าร์ตัวหนึ่งถูกตั้งโชว์ฉายความน่าหลงใหลออกมาไม่น้อย
จนเขาเองก็ไม่สามารถละสายตาจากมันได้เช่นกัน
แต่ทันทีที่ชายหนุ่มร่างเล็กนั้นขยับตัว..
เขาแย่งความสนใจของผมมาจากกีต้าร์ตัวนั้นไปจนหมด กีต้าร์ที่ว่าน่าหลงใหล
แท้จริงแล้ว...ยังด้อยกว่าดวงตาเป็นประกายของชายผู้นี้เสียอีก
ดวงตาโตหวานยิ่งกว่าสตรี ที่เพียงแค่ได้จดจ้อง
หัวใจของผมที่เคยนิ่งสงบก็สั่นระรัวยิ่งกว่าคลื่นใต้น้ำ
ผมไม่รู้ว่าทำไม.. แต่ตอนที่ชายร่างเล็กคนนั้นหันมาสบตาผม
ผมรู้สึกราวกับว่าหัวใจของผมถูกยกให้เจ้าของดวงตาคู่นั้นแบบสมยอมซะแล้ว
ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนที่สามารถมาทำให้ผมใจเต้นได้ขนาดนี้
แต่ผู้ชายคนนี้กลับขโมยดวงใจของ 'โอเซฮุน' ไปได้เพียงแค่สบตา
"คุณ..."
"คุณครับ!"
เสียงเล็กร้องเรียกสติผมให้กลับคืนมา
"อะ...คะ
ครับ" ลำคอของผมแหบแห้ง
"คือผมอยากจะรบกวนคุณสักหน่อยได้มั้ยครับ?"
น้ำเสียงนั้นไม่ดังนัก แต่ก็พอจะให้จับใจความได้
"ได้..ครับ"
บ้าจริง! ทำไมเขาจะต้องตื่นเต้นขนาดนี้ด้วย
"คุณช่วยผมยกกล่องสองใบนี้ไปขึ้นรถคันสีดำนั่นได้ไหมครับ?" คุณเชื่อไหมครับ ผมไม่แม้แต่จะมองตามนิ้วเรียวนั่นเลย
ผมไม่อาจละสายตาจากคนตรงหน้าได้สักวินาที
"สบายมากเลยครับ"
"หนักนะครับ"
แค่ยกในครั้งแรกตัวเขาถึงกับเซไร้ทิศทาง 'หนักกว่าที่คิดแฮะ..'
ผมได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆมาจากผู้ร้องขอความช่วยเหลือในครั้งนี้
"ระวังนะครับ" ผมยิ้มรับ ผมรอให้เขาวิ่งนำผมไปที่รถคันดังกล่าว
"ลู่หาน!
รีบๆหน่อยนายยิ่งไม่สบายง่ายๆอยู่ด้วย" พอเปิดประตูรถ เสียงของผู้ชายประจำที่คนขับก็รีบร้องเตือน
"ครับฮยอง"
เขาชื่อลู่หานหรอ แค่ชื่อก็น่ารักแล้ว
"ขอบคุณมากนะครับคุณ.."
"...ผมชื่อโอเซฮุนครับ"
"ขอบคุณอีกครั้งนะครับ
คุณโอเซฮุน" ผมอยากจะบอกเขาไปว่า...เปลี่ยนจากคำขอบคุณมาเป็นพบกันใหม่คงจะดีไม่น้อย
แต่ผมทำได้แค่ยิ้มให้เขาเท่านั้น
หวังว่าฟ้าจะได้ยินเสียงหัวใจของผม
หัวใจของโอเซฮุนที่กำลังเรียกร้องลู่หาน..
"ลู่หาน! มีคนส่งช่อดอกไม้มาให้นายน่ะ!"
ช่อดอกทิวลิปถูกส่งมาให้ผม
อ่า...สวยจัง ผมเป็นผู้ชายที่หลงใหลในดอกไม้มากๆเลยครับ เพราะดอกไม้มันบอบบาง
น่าทะนุถนอมและน่าปกป้องไม่ต่างจากคนที่ผมรัก แล้วผมก็สะดุดตากับการ์ดใบเล็กๆที่แนบมา
"ดอกทิวลิป
หมายถึง ผมตกหลุมรักคุณ...รักแรกของผม ลู่หาน" จบประโยคปุ๊ปน้ำตาผมแทบไหล
ไม่ได้ซึ้งครับ แต่มันเศร้าตรงที่ผมไม่รู้ว่าใครคือเจ้าของช่อดอกไม้แสนงดงามนี้ต่างหาก...
ประโยคชวนเลี่ยนทำเอาผมเครียด!
ถ้าหากจะให้เดาง่ายๆเลย ก็น่าจะเป็นแฟนคลับของผมมากกว่าแฟนคนที่ผมคบหามาเกือบสองปีแล้ว
คนหยาบกระด้างแบบเขาไม่มีทางทำอะไรบ้าๆพวกนี้แน่นอน
'คิมจงอิน
ผู้ชายบ้ากาม' หน้าจอโทรศัพท์สั่นครืนๆเรียกร้องให้เจ้าของมันเลิกสนใจดอกไม้ช่อนั้นเสียที
"Baby~" น้ำเสียงทะเล้นดังลอดออกมาจากสาย
"นี่!
นายส่งช่อดอกไม้มาหรือเปล่า?"
"วันนี้ลืมกินยาระงับประสาทหรอ"
"ไอ้ดำ!
ตอบมาดีๆ"
"ฉันเคยส่งมันให้นายหรือไงกัน ไร้สาระหน่า”
เห็นไหมละครับ?
แฟนผมน่ะ เลยทำอะไรแบบนั้นซะที่ไหนกัน เย็นชาสุดๆนั่นล่ะคำนิยามของผู้ชายที่เซ็กซี่ที่สุดในวงการอย่างเขา
"ช่างเหอะ
แล้วนายจะกลับมาเมื่อไหร่"
"คิดว่าอีกสักวันสองวัน
อยากอยู่เที่ยวที่นี้ต่อ จะควงแหม่มสาวอกสะบึ้มเล่นดู" ยั่วกันชัดๆเลยนี่
"ก็ดีเหมือนกัน
คืนนี้คยองซูเขาก็ส่งข้อความมาชวนฉันไปดินเนอร์พอดี"
“อยากตายหรอลู่หาน
ถ่ายหนังเสร็จก็หัดกลับบ้านไปพักผ่อนซะบ้าง” สาบานเถอะ
ว่านี่แฟนผม..หยาบคายที่สุด
“นั่นเรียกหึงแล้วใช่มั้ย”
"หึงจนอยากจะบินกลับไปหานายตอนนี้เลยละ”
“พูดแบบนี้ค่อยน่าฟังหน่อย”
“ฉันมีแฟนสวยมากขนาดนี้ไม่กล้านอกใจหรอกหน่า.."
"นายนี่ตัวดำไม่พอ
การมองเห็นคงจะมืดมิดด้วยสินะ ถึงได้เรียกคนหล่ออย่างลู่หาน ว่าสวย"
"เดี๋ยวนี้คำว่าสวยกับหล่อเขาไม่ได้วัดกันที่หน้าตาแล้วนะ
เขาฟังจากเสียงครางกลางค่ำคืนต่างหาก"
เขาพูดเรื่องอย่างว่าออกมาด้วยน้ำเสียงนิ่งงันแบบนั้นได้ยังไง?
"ไอ้บ้ากาม
ลามกจริงๆ!!"
"ที่พูดมาฉันก็ทำมันกับนายคนเดียวนะ"
"คืนนั้นฉันไม่น่าเมาเลยจริงๆ
ให้ตายเถอะ"
"เมาดิบน่ะสิ
ถึงได้เขินจนดิ้นตอนฉันขอเป็นแฟน"
"ย่าห์ๆ
ว่างมากสินะ ถึงโทรข้ามประเทศมาก่อกวนฉันแบบนี้"
"วันนี้ถ่ายละครไม่ใช่หรอไง...กลัวจะตื่นเต้นก็เลยโทรมาให้กำลังใจสักหน่อย"
"วิธีการให้กำลังใจของนายมันชั่ง!"
"ไม่ต้องขอบคุณ
เป็นหน้าที่ของแฟนที่ดีอย่างฉันอยู่แล้ว"
"หลงตัวเอง...ชิ!
ฉันต้องเตรียมตัวแล้ว แค่นี้ก่อนนะ"
"ลู่หาน....
ฉันรักนายนะ"
"รู้แล้วหน่า
ฉันก็เหมือนกันนั้นแหละ"
"อะไรเหมือนพูดให้มันดีๆ"
"เออ
รักเหมือนกันไอ้ดำ!" พูดจบลู่หานก็เป็นฝ่ายกดวางด้วยความรวดเร็ว ยังไม่ทันจะโยนสิ่งในมือลงในกระเป๋า
มันก็สั่นอีกครั้งพร้อมข้อความเข้า
“ดอกไม้ข้ามวันก็แห้งตาย
ส่วนคิมจงอินน่ะข้ามปีก็ยังเหมือนเดิมนะลู่หาน”
ริมฝีปากบางคลี่ยิ้มกว้างเมื่ออ่านจบ
นี่แหละครับกำลังใจในการทำงานของผมในทุกๆวัน ไม่ใช่ช่อดอกไม้ หรือกาแฟรสโปรด
แต่เป็นเพียงข้อความสั้นๆของคนที่ผมรัก
พอมองไปที่ช่อดอกไม้ทิวลิปนั่น ความสงสัยก็ก่อตัวขึ้นอีกครั้ง
"คุณลู่หาน
อีกห้านาทีเราจะถ่ายกันแล้วนะครับ"
"ครับผม"
อาจจะเป็นของแฟนคลับเขาก็ได้... ช่างเถอะ หมดเวลาไร้สาระแล้ว!
TO BE CONTINUE..
ความคิดเห็น