ตราพันธนาการหัวใจ #ป๋อจ้าน #ป๋อตี้จ้านเกอ

ลำดับตอนที่ #7 : >

<< Chapter 5 >>

Part 2

“อรุณสวัสดิ์ครับคุณชาย จริงๆก็ไม่อรุณแล้วสิ”

“อื้ออ”

ร่างบางนอนกลิ้งไปมาบนเตียงพลางหยิบหมอนขึ้นปิดหูไม่พร้อมรับรู้เรื่องใดทั้งสิ้น ตั้งแต่เมื่อคืนร่างกายสัมผัสกับเตียงคนขี้เซาอย่างผมก็สลบเป็นตายเพิ่งได้สติตอนเสียงปลุกของอวี๋ปินทำงานนี่แหละ หากเป็นเวลาปกติอีกคนคงยินยอมปล่อยให้ผมจมอยู่ในห้วงนิทราต่อแต่เพราะวันนี้ดันเป็นวันสำคัญจึงปล่อยผ่านไม่ได้เด็ดขาด

“ขออีกห้านาที ไม่สิขออีกครึ่งชั่วโมงเลย”

“ตื่นเถอะครับคุณชาย นี่ก็เกือบเที่ยงแล้วด้วย”

“.......”ตู๊ดดด..ไม่มีสัญญาณตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก

“วันนี้คุณชายต้องเตรียมตัวเข้าร่วมพิธีสาบานตนนะครับ เหล่าต้ากำชับไว้แล้วว่าหากปลุกคุณชายไม่ตื่นจะให้ธีออนกับเลอามาปลุกแทน”

ทันทีที่ได้ยินชื่อลูกรักของอี้ป๋อผมก็สะดุ้งตื่นเต็มสองตาจนเผลอกลิ้งตกลงจากเตียง แม้บาดแผลที่เคยได้รับเริ่มสมานบ้างแล้วแต่ก็ยังคงมีอาการช้ำดังนั้นเมื่อถูกกระแทกซ้ำเลยอดร้องโอดโอยออกมาไม่ได้ อวี๋ปินจัดแจงให้ผมรีบอาบน้ำเตรียมแต่งตัวเพื่อไปงานสำคัญในวันนี้ซึ่งก็คือพิธีสาบานตน มันคือพิธีที่ใช้สำหรับผู้เข้าร่วมตระกูลคนใหม่เปรียบเสมือนการขอขมาต่อบรรพบุรุษทั้งหลายที่ล่วงลับ เนื่องจากว่าอี้ป๋อรับผมเข้าตระกูลด้วยสถานะของภรรยาจึงค่อนข้างมีพิธีรีตรองมากกว่าปกติ อวี๋ปินรับหน้าที่ช่วยดูแลผมส่วนอี้ป๋อกับลูกน้องของเขาบางส่วนเดินทางไปจัดเตรียมสถานที่ตั้งแต่ก่อนพระอาทิตย์จะขึ้นตั้งนานแล้ว

“เฮ้ออ”

ผมเอาผ้าขนหนูขยี้หัวอันเปียกปอนหลังจากอาบน้ำเสร็จเรียบร้อย ท่าทางไม่ค่อยรีบร้อนเท่าไหร่นักเพราะยังไงพิธีก็จะเริ่มตอนช่วงเย็นอยู่ดี อันที่จริงแค่ร่วมพิธีการสั้นๆอี้ป๋อไม่เห็นจำเป็นต้องรีบไปตั้งแต่ไก่โห่ หรืออาจเพราะเขาคงให้ความสำคัญกับพิธีประจำตระกูลตัวเอง ต่างจากผมที่เป็นเพียงคนนอกมาพึ่งพาอาศัยชั่วคราวไม่จำเป็นต้องรู้สึกจริงจังถึงขนาดนั้นก็ได้

จะว่าไปพิธีวันนี้ก็ดูคล้ายงานแต่งอยู่นะ

ผมบ่นกับตัวเองบริเวณหน้ากระจกหลังจากเห็นชุดที่ต้องใส่วันนี้อย่างเต็มตา เสื้อด้านบนถูกออกแบบให้เป็นคอปกตั้งสูงเนื้อผ้าโปร่งสีขาวสง่า ติดประดับด้วยกระดุมทองเม็ดใหญ่ดูเข้ากันดีกับโซ่สีทองห้อยระย้าไปมาสร้างสรรค์เป็นลวดลายที่แปลกตาแต่ก็คล้ายว่ามีลูกเล่นในตัว กางเกงขายาวสีขาวเข้าเซ็ตกันถึงใช้แค่เนื้อผ้าลักษณะเรียบๆแต่เมื่อใส่แล้วกลับขับผิวให้เปล่งประกายโดดเด่นขึ้น ผมใช้ปลายนิ้วลูบไล้เข็มกลัดตราประจำตระกูลสิงโตที่ถูกติดยังบริเวณตำแหน่งหน้าอกข้างซ้ายด้วยความรู้สึกประหลาดอย่างบอกไม่ถูก จริงอยู่ที่ผมจำเป็นต้องใส่ชุดทางการเข้าร่วมพิธีแต่ดูยังไงชุดนี้ก็ออกจะทางการมากเกินไปนิด ต่อให้คนโง่ที่ไหนก็ยังดูออกว่าการประยุกต์รูปแบบของชุดมันออกมาแฝงความหมายคล้ายชุดแต่งงานชัดๆ

เหอะ!!

ทำไมไม่เอากระโปรงให้ผมใส่เลยล่ะ!!

หวังอี้ป๋อ!!

ระหว่างอยู่บนรถผมเอาแต่ทำหน้านิ่วคิ้วขมวดช่างดูตรงข้ามกับอวี๋ปินที่ยิ้มเริงร่าอารมณ์เบิกบานเสมือนเป็นผู้เข้าร่วมพิธีซะเอง เจ้าตัวอธิบายพิธีการคร่าวๆรวมถึงเล่าประวัติความสำคัญของพิธีให้ผมฟัง ส่วนผมเองก็รับฟังบ้างไม่รับฟังบ้างครุ่นคิดอะไรในหัวไปเรื่อยเปื่อย พออวี๋ปินจอดรถผมจึงได้โอกาสเรียกสติคืนกลับมา ดวงตากลมโตเบิกค้างเมื่อถึงจุดหมายเพราะเบื้องหน้านั้นเป็นบันไดทอดยาวขึ้นไปบนภูเขาสูงเกือบเสียดฟ้าเห็นจะได้

“อย่าบอกนะ!!”

“ใช่ครับคุณชาย พวกเราต้องเดินเท้าขึ้นไป”

โอ้พระเจ้าจอร์จมันยอดมาก!!

ไม่ใช่ยอดธรรมดาแต่เป็นยอดภูเขาซะด้วยงานนี้!!

“แฮ่กๆ..ปะ..ปินปินอา..ระ..รอฉันด้วย”

พวกเราเดินทางขึ้นไปไม่เท่าไหร่ผมก็ออกอาการหอบจนต้องเกาะขอบราวบันไดเอาไว้ไม่ให้ร่วงตกลงข้างล่าง อวี๋ปินทำหน้าที่เป็นผู้ช่วยที่ดีตลอดทางเพราะคอยเข้ามาประคองอยู่เป็นระยะเมื่อเห็นทีท่าว่าผมใกล้จะหมดแรงเต็มทน เพิ่งรู้ข้อมูลเพิ่มเติมจากปากอีกคนว่าแท้จริงแล้วตระกูลของอี้ป๋อต้องการสร้างสุสานบรรพบุรุษให้คงอยู่ในบรรยากาศเงียบสงบจึงเลือกสร้างอนุสรณ์รำลึกผู้คนที่จากไปไว้บนภูเขาสูง เพราะไอ้ความต้องการบรรยากาศเงียบสงบที่ว่านี่แหละพวกเขาก็เลยไม่สร้างถนนลาดยาวเป็นจุดเชื่อมแต่กลับสร้างบันไดเอาไว้ออกกำลังกายบริหารน่องแทน ผมพอจะเข้าใจแล้วว่าทำไมอี้ป๋อต้องเตรียมจัดพิธีตั้งแต่ไก่ยังไม่ขัน ลำพังแค่ใช้เวลาขึ้นบันไดก็ปาไปครึ่งค่อนวันเสียเหงื่อจนเปียกปอนไปทั้งตัว

ผมถูกอี้ป๋อพามาฆ่าตายชัดๆ

“คุณชายเก่งมากครับ พวกเรามาถึงครึ่งทางกันแล้ว”

“เดินมาตั้งนานได้แค่ครึ่งทางเองเหรอ ขั้นบันไดสูงเท่าไหร่กันเนี่ย”

“ประมาณสามร้อยขั้นครับ ผมว่าก็ไม่ได้สูงอะไรมากแค่คุณชายยังไม่ชินเท่านั้น”นึกถึงตอนสาวชวนเดินขึ้นพระธาตุดอยสุเทพที่ประเทศไทยเลยแฮะ

“ฉันใช้ชีวิตส่วนใหญ่อยู่ในเมืองจะเอาเวลาที่ไหนมาชินล่ะ”

“อีกหน่อยพอคุณชายเป็นภรรยาเหล่าต้าเดี๋ยวก็คงชินกับป่าเขาเองแหละครับ”

ผมรู้สึกอยากหันหลังกลับไปแต่ก็ทำไม่ได้เพราะไอ้พิธีสาบานตนที่ว่าดันถูกจัดเตรียมเรียบร้อยรอให้ผมเข้าร่วมงานทางด้านบน ดูท่าอวี๋ปินขยันขันแข็งมากกว่าปกติจึงกุลีกุจอช่วยผมยกใหญ่ เมื่อเราทั้งคู่เดินทางเกือบถึงจุดหมายก็ได้สัมผัสกับสายลมเอื่อยลอยพัดผ่านมา ขาขวาก้าวขึ้นบันไดขั้นสุดท้ายเป็นอันเสร็จสิ้นภารกิจทรมานน่องสักที

“แฮ่กๆ..ฉัน..ขอ..ขะ..ขอน้ำ”

“นี่ครับคุณชาย”

“ก่อนเข้าร่วมพิธีฉัน..ขอพักสิบห้า..แฮ่กๆ..ขอเวลาสิบห้านาทีนะ”

พอสิ้นเสียงก็มีลูกน้องอีกสองคนเข้ามาช่วยปรนนิบัติให้ผมรู้สึกสบายตัวขึ้น อวี๋ปินพาผมมานั่งพักยังบริเวณระเบียงชมวิวพลางนวดขาหวังช่วยให้อารมณ์เริ่มผ่อนคลาย หลังจากพักร่างอยู่นานก็เพิ่งมีโอกาสได้กวาดสายตาสำรวจพื้นที่โดยรอบ แม้จะเดินทางมาเหนื่อยแต่รู้สึกร้อนอบอ้าวแค่ชั่วครู่เท่านั้นคงเพราะวันนี้หมอกลงช่วยให้อากาศด้านบนชุ่มชื้นและรู้สึกเย็นสบายตัวมากกว่าตอนอยู่ด้านล่างภูเขา ผมเผลอชื่นชมทิวทัศน์ป่าไม้อันเขียวขจีเบื้องหน้าพร้อมสูดรับอากาศบริสุทธิ์จนเต็มปอด 

ได้ใกล้ชิดธรรมชาติแบบนี้ค่อยคุ้มกับค่าเหนื่อยหน่อย

เงียบสงบเหมาะสมเป็นสถานที่พักผ่อนสำหรับผู้ที่ล่วงลับจริงๆ

“อวี๋ปิน ภูเขาลูกโน้นทำไมรูปร่างประหลาดดูโดดเด่นกว่าภูเขาลูกอื่น”

“.......”

“ปินปินอา ฉันถามว่า..”

ขณะที่ผมพยายามชวนอีกคนสนทนาก็ออกก้าวเดินเรื่อยเปื่อยจึงไม่ทันสังเกตเห็นว่าบุคคลเหล่านั้นไม่ได้เดินตามมาด้วยกัน พอหันหลังกลับไปมองก็ดันเจอเพียงแค่ความว่างเปล่าเข้าซะแล้ว ผมเลยเดินสำรวจรอบสถานที่ต่อเพียงลำพังแต่นึกได้ว่ายังมีพิธีสาบานตนรอให้เข้าร่วมอยู่ จังหวะที่ผมเตรียมจะเดินกลับไปร่างสูงของใครอีกคนก็โผล่มาอยู่ตรงหน้าในระยะประชิดกะทันหัน

“อี้ป๋อ”

“ฉันมารับนายเข้าพิธีสาบานตนด้วยกัน”

พวกเราสบสายตานิ่งค้างอยู่เช่นนั้นชั่วขณะหนึ่งท่ามกลางไอเย็นของหมอกบนภูเขาที่เริ่มเคลื่อนตัวเข้ามา ร่างสูงอยู่ในชุดทางการสีขาวสง่ารูปลักษณ์คล้ายคลึงกับชุดผมแทบไม่ต่างอะไรกัน วันนี้อี้ป๋อไม่ได้มัดผมครึ่งหนึ่งไปทางด้านหลังแต่กลับเซ็ตผมปาดข้างเผยให้เห็นโครงหน้าคมเข้มอย่างชัดเจน ข้อมือหนายื่นรออยู่นานคล้ายเชิญชวนให้ผมสัมผัส ท่าทีอ่อนโยนกว่าปกติรวมถึงแววตาอ้อนวอนคู่นั้นอันตรายต่อหัวใจผมเป็นอย่างมาก กว่าจะรู้ตัวก็ในวินาทีนั้นเองว่าทำไมใครๆถึงใฝ่ฝันอยากเป็นเมียเจ้าพ่อกันนัก

ถ้าผมยื่นมือไปจับเท่ากับว่าผมยอมรับเขาเป็นสามีหรือเปล่านะ

สุดท้ายผมก็ตัดสินใจยินยอมสัมผัสกับข้อมือหนาของคนตรงหน้าอย่างไม่อาจหลีกเลี่ยง ผมพยายามสะกดจิตตัวเองว่าร่างกายเหนื่อยล้ามากไปจึงอยากได้คนช่วยพยุงไม่ใช่เพราะผมเผลอใจตกหลุมรักเขาขึ้นมา ทางเดินที่ทอดไปเบื้องหน้าถูกปกคลุมด้วยป่าไผ่ขนาบทั้งสองด้านให้ความรู้สึกร่มรื่นเย็นสบาย เมื่อเดินถึงสุดปลายทางก็จะได้พบกับลานพิธีขนาดกว้างมีต้นไม้ใหญ่แผ่กิ่งก้านปกคลุมคอยให้ร่มเงาอยู่ตรงใจกลาง เหล่าลูกน้องอีกหลายชีวิตยืนล้อมรอบต้นไม้ใหญ่ต้นนั้นคอยเฝ้ารอให้พวกเราเดินทางมาจนถึงหน้าลานพิธีจึงเริ่มจุดเทียนในมือขึ้น

“เหล่าต้า..ฮะ..ฮึกก”

“อวี๋ปิน นายร้องไห้ทำไม”

“เหล่าต้าของพวกเราจะเป็นฝั่งเป็นฝาแล้ว”

“รอให้พิธีเสร็จสิ้นก่อนแล้วค่อยไปร้องไห้ทีหลัง”

“ฮะ..ฮึกก..ผมดีใจด้วยจริงๆนะครับ”

อวี๋ปินเดินเข้ามาหาพวกเราพร้อมด้วยอุปกรณ์บางอย่างในมือ ขณะเดียวกันนั้นก็เอาแต่ร้องไห้ไม่หยุดราวกับว่าเพิ่งส่งลูกเข้าโรงเรียนวันแรก ผมตบบ่าเบาๆหวังช่วยปลอบโยนทั้งที่ไม่รู้เหมือนกันว่าจะปลอบอีกคนไปเพื่ออะไร สุดท้ายแล้วคนที่ชะตาชีวิตน่าเศร้ากว่าอวี๋ปินก็คือตัวผมมากกว่า อี้ป๋อโคลงศรีษะอย่างไม่ใส่ใจนักก่อนจะเลือกหยิบเส้นด้ายสีแดงในมือคนตรงหน้ามาพันเข้าที่นิ้วนางข้างซ้ายของผมแบบไม่ถงไม่ถามสุขภาพกันสักคำ

“ไหนบอกว่าเป็นแค่พิธีสาบานตน ทำไมต้องพันด้ายแดงด้วยล่ะ”

“เพื่อความเป็นสิริมงคล”

“นายคงไม่ได้หลอกฉันมาทำพิธีแต่งงานใช่ไหม”

“ต่อให้ฉันหลอกนายมานายก็คงหาทางหนีไปจากที่นี่ไม่เจอหรอก”

“อี้ป๋อ!! นี่นาย..”

“วางใจเถอะ ถ้าเป็นงานแต่งระดับคนอย่างฉันจริงๆต้องยิ่งใหญ่กว่านี้หลายเท่า”

ถ้อยคำอธิบายของเขาไม่ได้ช่วยให้ผมรู้สึกดีขึ้นมาเลยสักนิด อี้ป๋อไม่รอผมอนุญาตก็ทำการพันด้ายแดงที่นิ้วนางของผมจนเสร็จจากนั้นจึงนำปลายอีกด้านมาพันที่นิ้วนางข้างขวาของตัวเอง เมื่อเราทั้งคู่ถูกเชื่อมโยงกันเรียบร้อยอวี๋ปินก็ยื่นกระดิ่งอันเล็กให้ถือคนละอัน ด้วยความนึกซนผมจึงเขย่ามันเล่นจนอี้ป๋อต้องสะกิดเตือนว่านี่คือกระดิ่งเรียกวิญญาณ ยิ่งเขย่ามากเท่าไหร่ก็ยิ่งเรียกให้วิญญาณมาหาเร็วขึ้นเท่านั้น ผมเลยเกือบโยนกระดิ่งทิ้งทันทีที่ได้ยิน

แล้วทำไมไม่แนบวิธีใช้มาด้วยเล่า!!

อี้ป๋อค่อยๆจูงมือผมผ่านผู้คนมายืนอยู่หน้าต้นไม้ใหญ่ ระหว่างนั้นเหล่าลูกน้องต่างซุบซิบกันสนุกปากทำสีหน้ารื่นเริงคงสุขใจกันมากสินะที่เหล่าต้าของพวกเขาขายออกสักที ต่อให้ภรรยาของเหล่าต้ากลายเป็นคนเพศเดียวกันก็ไร้กังวล เชื่อแล้วล่ะว่าผู้คนที่นี่ไม่ยึดถือเรื่องเพศจริงๆด้วย ผมพยายามไม่สนใจบุคคลอื่นเลือกที่จะหันกลับมาจดจ่ออยู่กับงานพิธีแทน อี้ป๋อนำผมเดินวนรอบต้นไม้และในระหว่างนั้นก็สั่งให้สั่นกระดิ่งไปพร้อมกันเพื่อเรียกวิญญาณบรรพบุรุษ ผมยอมทำตามคำที่เขาบอกอย่างว่าง่ายจนในที่สุดเราสองคนก็เดินวนรอบต้นไม้ใหญ่ครบทั้งหมดสามรอบ

“เมื่อคนในตระกูลล่วงลับพวกเราจะแบ่งเถ้ากระดูกส่วนหนึ่งมาโปรยใต้ต้นไม้แล้วแบ่งอีกส่วนหนึ่งเอาไปฝังที่เนินเขาอีกด้าน ต้นไม้ต้นนี้จึงเปรียบเสมือนศูนย์กลางเชื่อมต่อผู้คนในตระกูลเข้าด้วยกัน”

“มิน่าล่ะเพราะได้รับปุ๋ยศักดิ์สิทธิ์นี่เองมันถึงได้ยืนต้นใหญ่โต”

“พิธีสาบานตนหน้าต้นไม้แห่งนี้มีความศักดิ์สิทธิ์มาก ห้ามทำพลาดเป็นอันขาด”

“รู้แล้วน่า ว่าแต่พวกเราต้องทำอะไรต่อ”

“จุดเทียนก่อนแล้วคุกเข่าก้มลงคำนับบรรพบุรุษ รอจนได้ยินเสียงสายลมพัดผ่านค่อยเงยหน้าขึ้นมาอีกที ถึงเวลานั้นให้นายสั่นกระดิ่งหนึ่งครั้งพร้อมกุมมือกล่าวคำสาบานตนในใจขอให้บรรพบุรุษรับเข้าเป็นคนในตระกูล เมื่อสาบานตนเรียบร้อยก็นำกระดิ่งไปแขวนไว้กับต้นไม้ หากท่านยอมรับคำขอสายลมจะพัดผ่านเพื่อสั่นกระดิ่งให้ดังขึ้นอีกครั้ง”

“ไม่เห็นจะยาก ของแค่นี้สบายมาก”

อี้ป๋อก้มลงกระซิบข้างหูถึงขั้นตอนพิธีการเพราะกลัวว่าผมจะทำตัวเก้ๆกังๆจับต้นชนปลายไม่ถูก อีกอย่างคงเพราะเราสองคนผูกด้ายแดงจนเสมือนตัวติดกันจึงจำเป็นต้องทำทุกอย่างให้สอดคล้องไปในทิศทางเดียวกันด้วย พวกเราดำเนินพิธีมาเรื่อยๆจนถึงช่วงเวลาสำคัญที่ผมต้องเอ่ยคำสาบานตนขอให้บรรพบุรุษรับเข้าเป็นคนในตระกูล ข้อมือบางเกาะกุมกันแน่นพลางหลับตาลงพยายามตั้งจิตให้มั่นนึกถึงสิ่งที่ต้องเผชิญนับตั้งแต่ก้าวเท้าเข้าเมืองชิรัณย์มา 

ถึงคุณบรรพบุรุษ

ผมอาจจะไม่ใช่ลูกสะใภ้อย่างที่ท่านจินตนาการวาดฝันเอาไว้

ผมอาจจะไม่ได้เพียบพร้อมเป็นแม่พันธุ์เตรียมผลิตทายาทสืบสานสายเลือดของท่าน

อย่างน้อยผมก็ยังมีความหล่อเหลากับคารมเป็นต่ออยู่บ้าง

ถ้าหากท่านเมตตายอมรับผมเข้าเป็นคนในตระกูล

ผมสัญญาว่าจะช่วยอี้ป๋อสืบค้นความลับที่เขาพยายามตามหาอย่างสุดความสามารถ

ณ ช่วงเวลาที่เขาต้องการใครสักคน

ผมจะคอยอยู่เคียงข้างทำหน้าที่เปรียบเสมือนคนในครอบครัว

ถึงแม้การแต่งงานระหว่างเรามีระยะเวลาจำกัด

แต่ผมก็จะใช้เวลาที่มีอยู่ทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีที่สุด

ขอท่านจงคุ้มครองให้อี้ป๋อปลอดภัย

หวังว่าจะช่วยคุ้มครองครอบครัวของผมด้วยเช่นกัน

ปล.ถ้าหากงวดไหนมีเลขเด็ดอย่าลืมมาเข้าฝันกันบ้างแล้วผมสัญญาว่าจะแก้บนชุดใหญ่

ด้วยรักและเคารพ

ผมแขวนกระดิ่งเอาไว้กับต้นไม้หลังจากเอ่ยถ้อยคำสาบานตนเสร็จสิ้น ขณะที่กำลังเฝ้ารอให้บรรพบุรุษตอบรับคำขอในใจก็แอบหวาดหวั่นไปพร้อมกัน นี่อาจเป็นการเอ่ยคำสาบานตนที่ดูไม่เป็นทางการที่สุดนับตั้งแต่เคยจัดทำพิธีมาแถมผมยังพูดเรื่องตัวเองแทรกไปด้วย ไม่รู้แหละถ้าท่านไม่ยอมดลบันดาลให้สายลมพัดกลับมาอีกครั้งผมก็จะฉวยโอกาสสั่นกระดิ่งให้ดังด้วยลมปากมันซะเลย

กริ๊ง~

“.......”

“ยินดีด้วย บรรพบุรุษของฉันยอมรับนายเข้าเป็นคนในตระกูลแล้ว”

ผมจ้องมองกระดิ่งตรงหน้าขยับเคลื่อนไหวเพราะแรงลมด้วยความรู้สึกที่อธิบายออกมาเป็นคำพูดไม่ถูก หากคิดว่าสาเหตุที่สายลมพัดเกิดจากธรรมชาติก็คงใช่แต่ลึกๆแล้วส่วนหนึ่งผมเองอยากเชื่อเหมือนกันว่าบรรพบุรุษของเขาเป็นฝ่ายส่งเสียงกระซิบผ่านสายลมมาให้ผมจริงๆ รอยยิ้มกระต่ายซุกซนผุดขึ้นบนใบหน้าอีกครั้งส่องประกายความสุขจนไม่อาจควบคุมได้อยู่

“นี่พวกท่านยอมรับฉันเข้าตระกูลจริงๆเหรอ”

“ใช่ สงสัยพวกท่านคงชอบของแปลก”

“แปลกยังไง”

“หึ..ไปคิดเอาเอง”

อี้ป๋อไม่ตอบคำถามแต่กลับทำสีหน้ายียวนกวนประสาทจนผมนึกอยากชกสักหมัดเข้าให้ พวกเราคำนับบรรพบุรุษครั้งสุดท้ายถือว่าพิธีสาบานตนเป็นอันเสร็จสิ้นเรียบร้อย จากนั้นอี้ป๋อก็นำทางผมไปยังเนินเขาที่อยู่ด้านหลังสุดซึ่งเป็นสุสานรวมเถ้ากระดูกของตระกูล ระหว่างทางมีลูกน้องของเขาคอยโปรยดอกไม้บ้างก็ชูเชิงเทียนในมือขึ้นเหนือศรีษะแสดงถึงการต้อนรับหรือจะให้มองอีกแง่ก็ดูคล้ายอวยพรคู่บ่าวสาวยังไงอย่างงั้นไม่มีผิด 

ในเมื่อเขาบอกว่ามันไม่ใช่การแต่งงาน

งั้นนี่คืองานหมั้นของเราสองคนหรือไง

แล้วไอ้ด้ายแดงนี่จะผูกมัดให้ตัวติดกันไปถึงเมื่อไหร่

ขืนทำพิธีนานกว่านี้ผมชักจะเชื่อว่ากำลังจะกลายเป็นเมียเจ้าพ่อจริงๆแล้วนะ

เมื่อมาถึงยังจุดหมายเขาก็ใช้ข้อมือหนาดันผมให้ขึ้นไปยืนบนแท่นเล็กๆลักษณะคล้ายกับจุดชมวิว หรือไม่ก็คงเป็นจุดชมดาวเพราะช่วงเวลานี้พระอาทิตย์เริ่มจะลาลับขอบฟ้าเต็มทน เขากระซิบอธิบายแค่สั้นๆว่าให้ผมมองตรงไปที่ท้องฟ้า ณ เบื้องหน้าแล้วค้นหากลุ่มดาวสิงโตทางทิศใต้ ถ้าหากเห็นดวงดาวส่องแสงกระพริบเมื่อไหร่ก็เริ่มอธิษฐานขอพรให้ตัวเองทันที พิธีจะเสร็จสิ้นเมื่อได้รับของขวัญจากกลุ่มดาวที่ถือเป็นสัญลักษณ์ประจำตระกูล ผมจึงเฝ้ารอช่วงเวลาที่ดาวกระพริบอย่างใจจดจ่อคาดหวังจะขอพรให้รอดพ้นจากการตกเป็นเมียเจ้าพ่อเร็วๆสักที

“นายมองเห็นหรือยัง”เสียงเข้มเอ่ยถามขึ้นมาหลังจากเฝ้ารอเวลาอยู่นานแล้วแต่ก็ยังไม่เห็นวี่แววว่าผมจะตั้งท่าอธิษฐาน

“ก็เหมือนจะเห็นแล้วนะแต่ทำไมมันไม่กระพริบเลยล่ะ ฉันอธิษฐานได้เลยไหม”

“เหล่าต้าครับ หรือว่าจะเป็นเพราะ..”

ผมได้ยินผู้คนซุบซิบกันว่าหากใครก็ตามที่ไม่มีโอกาสได้เห็นดวงดาวส่องแสงกระพริบนั่นหมายถึงบรรพบุรุษไม่ยอมรับคนผู้นั้นเข้าเป็นคนในตระกูลจริงๆจึงไม่ยอมให้พรวิเศษ พอคนหนึ่งจุดประเด็นขึ้นมาอีกหลายคนก็เริ่มตั้งวงสนทนาบ้าง 

“รออีกหน่อย เดี๋ยวดวงดาวก็กระพริบเอง”อี้ป๋อเอ่ยเสียงเรียบแต่ไม่คิดโต้ตอบอะไรกลับไปยังลูกน้องตน เขาปล่อยให้ผมได้ใช้เวลาเฝ้ารอนานขึ้นคล้ายกับเชื่อมั่นในตัวผมเต็มร้อยว่าบรรพบุรุษของเขาจะยอมรับผมเข้าเป็นคนในตระกูลจริงๆ

“อี้ป๋อ ถ้าหากว่า..”

“ถ้าหากว่านายไม่เห็นดวงดาวกระพริบก็ช่วยแกล้งทำเป็นเหมือนเห็นว่ามันกระพริบแล้วอธิษฐานไปซะ ไม่มีใครรู้หรอกเพราะนายจะเป็นคนเดียวที่เห็นมัน”

“ถ้าบรรพบุรุษของนายไม่ยอมรับฉันจริงๆล่ะ”

“แต่ฉันยอมรับ”

“.......”

“ยังไงนายก็ต้องมาเป็นภรรยาของฉัน คนอื่นไม่ยอมรับแล้วยังไง..ช่างมันสิ”

“.......”

“ให้ฉันเป็นคนเดียวที่ต้องการนายแค่นั้นก็พอ”

นัยน์ตาคมจับจ้องตรงมาคล้ายต้องการตอกย้ำให้ผมเชื่อในถ้อยคำที่เขาพูด ข้อมือหนาประสานมือกับผมอย่างแนบแน่นบีบกระชับคอยให้กำลังใจจนถึงวินาทีสุดท้าย ผมเริ่มมีความมั่นใจมากขึ้นและเตรียมตั้งท่าจะอธิษฐาน พลันวินาทีนั้นผมก็สังเกตเห็นแสงประกายวิบวับเข้าพอดี ทว่าไม่ได้มาจากบนฟากฟ้าแต่กลับส่องออกมาจากภูเขาลูกหนึ่งที่ผมเคยเอ่ยทักว่ารูปร่างประหลาดดูโดดเด่นกว่าภูเขาลูกอื่น

“อี้ป๋อ ฉันว่าฉันเห็นแสงกระพริบแล้วล่ะ”

“งั้นนายก็อธิษฐานเลยสิ”

“แต่มันไม่ได้มาจากกลุ่มดาวสิงโตนะ”

“หมายความว่ายังไง”

“แสงกระพริบที่ฉันเห็นมันมาจากภูเขาลูกโน้นต่างหาก”

ผมใช้ข้อมือข้างที่ยังว่างชี้ไปยังตำแหน่งของมัน ทั้งที่คิดว่าเป็นเรื่องไร้สาระเพราะภูเขาที่ไหนจะส่องแสงได้กันล่ะ จนแล้วจนรอดผมก็ไม่อาจมองเห็นดวงดาวกระพริบเหมือนคนอื่นและเรื่องนี้คงทำให้อี้ป๋อหัวเสียน่าดู

“ทำไม..นายถึงเห็นมัน”

“ไม่รู้สิ อยู่ดีๆก็ส่องแสงขึ้นมาเองน่ะ ว่าแต่นายไม่เห็นเหรอ”

“เซียวจ้าน”

“หืมม”

“ฉันมองไม่เห็น”

“แต่ฉันยังเห็นแสงอยู่เลยนะ”

“งั้นนายก็คงเป็นคนเดียวที่มองเห็นมัน”

“นายจะหาว่าฉันบ้าหรือเปล่าที่เห็นภูเขาส่องแสงได้น่ะ”

“ธีร์อานา”

“.......”

“ภูเขาลูกนั้นชื่อว่าธีร์อานา”

“มันคืออะไร”

“สมบัติของแม่ที่ทิ้งเอาไว้ให้ฉันก่อนตาย”

ภูเขาลูกนั้นเคยเป็นของคุณหญิงท่านมาก่อนเหรอ

ถ้าอย่างนั้นสิ่งที่ผมเห็นก็เปรียบเสมือนตัวแทนของแม่เขาน่ะสิ

ดูเหมือนทุกคนจะตื่นตกใจกันมากที่ผมค้นพบแสงประหลาดบนภูเขา แม้กระทั่งอี้ป๋อก็ยังจ้องผมนิ่งค้างอยู่เช่นนั้นเนิ่นนานคล้ายกับกำลังตกผลึกความคิดบางอย่างในหัว ผมรีบเอ่ยถามอวี๋ปินทันทีว่ามันแฝงความหมายถึงสิ่งใดกันแน่ 

“ธีร์อานาเป็นชื่อแร่ที่มีลักษณะพิเศษคือสามารถเรืองแสงได้ มันจัดเป็นอัญมณีชนิดหายาก ว่ากันว่าหากใครพบอัญมณีชนิดนี้เข้านั่นสื่อถึงความโชคดี คุณหญิงท่านเคยค้นพบแร่ชนิดนี้บนภูเขามาก่อนจึงนำชื่อธีร์อานามาใช้ตั้งชื่อสถานที่ที่ค้นพบมันด้วย”

“ฉะ..ฉันน่ะเหรอ ฉันได้รับความโชคดีแล้วใช่ไหม”

“ครับคุณชาย ได้รับทั้งความโชคดีแล้วก็ได้รับความยินยอมจากคุณหญิงท่านเลยล่ะ มีตำนานกล่าวถึงธีร์อานาด้วยนะครับ เป็นเรื่องราวเกี่ยวกับความรักระหว่างนักรบกับองค์หญิงของเมืองชิรัณย์ ผู้คนเลยเล่าลือกันว่านอกจากการค้นพบธีร์อานาจะสื่อถึงความโชคดีแล้วก็ยังสามารถสื่อถึงความรักที่มั่นคงได้อีกด้วย เสมือนหัวใจของนักรบที่มอบให้กับองค์หญิงเพียงผู้เดียว”

คราวนี้ทุกคนกลับซุบซิบนินทาเสียงดังยิ่งกว่าเดิมเพราะการค้นพบอัญมณีพิเศษมีค่ายิ่งกว่าขอพรกับดวงดาวกระพริบซะอีก อวี๋ปินเป็นคนจุดประเด็นขึ้นมาว่าคุณหญิงท่านดลบันดาลให้ผมเห็นแสงของอัญมณีพิเศษเพราะต้องการรับผมเป็นลูกสะใภ้และช่วยอวยพรให้ผมกับอี้ป๋อมีความรักที่มั่นคงยั่งยืน นั่นเท่ากับสามารถลบข้อครหาที่บรรพบุรุษไม่ยอมรับผมเข้าตระกูลก่อนหน้านี้ไปจนหมดสิ้น

“อี้ป๋อ แม่นายยอมรับฉันจริงๆเหรอ”

“.......”

“แสดงว่าแม่นายก็ชอบของแปลกน่ะสิ”

ผู้คนมากมายส่งเสียงเฮฮากับปรากฏการณ์ประหลาดในขณะที่คนข้างกายของผมนิ่งเงียบจนดูผิดปกติ บางทีอี้ป๋ออาจจะไม่เชื่อก็ได้ว่าแม่ของเขายินยอมรับผมเป็นลูกสะใภ้ง่ายดาย ส่วนผมนั้นก็ไม่ค่อยเชื่อในถ้อยคำที่ผู้คนกล่าวอ้างเหมือนกัน 

ถ้าความโชคดีเกิดขึ้นกับผมจริงๆ

ขอให้ครอบครัวของผมปลอดภัยตลอดรอดฝั่งด้วยเถอะ

ส่วนไอ้เรื่องความรักมั่นคงบ้าบออะไรนั่นผมไม่ค่อยสนใจนักหรอก

ไม่นานนักเมื่อพิธีทั้งหมดเสร็จสิ้นพวกเราต่างก็แยกย้ายกันกลับ ผมรู้สึกอารมณ์ดีมากกว่าตอนขามาจึงกระโดดลงบันไดพร้อมกับฮัมเพลงเบาๆไปด้วย อี้ป๋อกระตุกด้ายแดงเพื่อรั้งตัวผมไว้ทำให้ผมไม่อาจเดินได้สะดวกตามใจนึก ขณะที่ผมเตรียมตั้งท่าจะเอ่ยถามอยู่ดีๆอีกคนก็จับผมขึ้นขี่หลังซะอย่างนั้นโดยที่มีด้ายแดงเป็นตัวเชื่อมระหว่างเราทั้งสองคนอยู่

“อ๊ะ!! นายจะทำอะไร!!”

“เข่านายยังเจ็บไม่ใช่เหรอ”

“ก็ไม่ได้เจ็บขนาดนั้น ขนาดตอนขึ้นบันไดฉันยังผ่านมาได้เลย ปล่อยฉันลงเถอะ ฉันจะเดินเอง”

“อวี๋ปิน”

“ครับเหล่าต้า”

“รายงาน”

“ตอนคุณชายเดินขึ้นบันไดบ่นว่าปวดเข่ามาตลอดทางแถมยังมีอาการหอบด้วยครับ หลายครั้งก็สะดุดขั้นบันไดจนแทบจะกลิ้งตกลงไป ไหนจะแพ้อากาศจนไอค่อกแค่กวิงเวียนศรีษะคล้ายจะเป็นลม ผมล่ะเป็นห๊วงเป็นห่วง~ คุณชายอย่าเดินเองเลยดีกว่าครับ ปล่อยให้เหล่าต้าพาขี่หลังไปส่งด้านล่างดีกว่า”

ห๊ะ!!

นี่ผมไปบ่นว่าปวดเข่าเหมือนคนเป็นเก๊าท์ตั้งแต่ตอนไหนกัน!!

แล้วไอ้อาการวิงเวียนคล้ายจะเป็นลมก็ดูเกินจริงไปหน่อยมั้ง!!

“ฉันอาจจะหอบเพราะเหนื่อยแต่ฉันไม่ได้แสดงท่าทีอ่อนแอเหมือนที่นายพูดสักหน่อย อวี๋ปินนายนี่มัน..”ผมทำท่าจะเอาด้ายแดงรัดคออีกคนแต่ดันติดอยู่บนหลังอี้ป๋อจึงทำให้ไม่ถนัดสักเท่าไหร่ อวี๋ปินเห็นผมเริ่มจะถอดด้ายแดงออกจากนิ้วจึงรีบเอ่ยเตือนขึ้นทันที

“คุณชายทำแบบนั้นไม่ได้นะครับ!! ห้ามถอดด้ายแดงเป็นอันขาด!!”

“ทำไมล่ะ”

“บ่าวสาวที่ผูกด้ายแดงในพิธีสาบานตนห้ามปล่อยให้ด้ายหลุดออกจากกันจนกว่าจะถึงช่วงเวลาพระอาทิตย์ขึ้นของอีกวัน มิเช่นนั้นบรรพบุรุษจะตามมาหาครับ คนโบราณเขาถือกันมาก”

“ไม่เห็นบอกก่อนว่ามีกฎประหลาดแบบนี้ด้วย นี่เท่ากับพวกเราสองคนต้องตัวติดกันตลอดทั้งคืนเหรอ เหอะ!! ไม่เอาด้วยหรอก!!”

“คุณชายจะไม่เชื่อก็ได้นะครับแต่ผมอยากเตือนด้วยความหวังดี”

“อวี๋ปิน ไปได้แล้ว”

“ครับเหล่าต้า”

ชายหนุ่มอาศัยจังหวะที่ผมกำลังชะงักเดินหนีไปทันทีไม่ยอมอธิบายเรื่องราวต่อ ผมจึงเอาแต่จ้องมองด้ายแดงบนนิ้วตัวเองพลางครุ่นคิดจนรู้สึกปวดหัว แม้ว่าความยาวของมันทิ้งระยะห่างให้ยังพอเคลื่อนไหวสะดวกอยู่บ้างแต่ถ้าต้องอยู่ใกล้ชิดกับอี้ป๋อตลอดทั้งคืนยังไงก็อึดอัดไม่ใช่น้อย

“เห็นไหมว่าเข่านายยังเจ็บอยู่”เมื่อเหลือกันสองคนแล้วอี้ป๋อจึงพยายามเปลี่ยนหัวข้อสนทนาเพื่อที่จะหาข้ออ้างแบกผมลงไปข้างล่างแทน

“นี่นายเชื่อเรื่องที่อวี๋ปินพูดด้วยเหรอ ฉันไม่ได้อ่อนแอขนาดนั้นสักหน่อย”

“อ่อนแอหรือเข้มแข็งยังไงซะตอนนี้นายก็เป็นคนของฉันแล้ว ฉันจะทำหน้าที่พานายไปส่งเอง”

ข้อมือหนาโอบกระชับให้ร่างของผมแนบชิดไปกับแผ่นหลังโดยไม่สนว่าผมจะอนุญาตหรือไม่ ฝีเท้าหนักก้าวเดินลงบันไดแต่ละขั้นอย่างเชื่องช้าไร้ซึ่งความเร่งรีบ เมื่อเห็นว่าขัดขืนไปก็เปล่าประโยชน์ผมจึงปล่อยร่างกายให้อยู่ในท่วงท่าสบายพร้อมกับฉวยโอกาสโอบรอบคออีกคนไว้คล้ายหาที่พึ่งพิง 

หากเขาเผลอเมื่อไหร่ผมจะจับล็อคคอให้ดู

“อยากแบกเมียนักใช่ไหมคุณสามีงั้นก็เชิญแบกให้หลังหักไปเลย ดีซะอีกฉันจะได้ไม่ต้องเปลืองแรง แบร่~~”

ผมติดความสบายจนเคยตัวเลยพักคางลงบนไหล่ของอี้ป๋ออย่างไม่ทันคิดอะไรรวมถึงถ้อยคำกำกวมที่ใช้ก็เป็นเพียงนิสัยซุกซนเท่านั้น อวี๋ปินที่เดินนำหน้าอยู่ห่างๆคอยแอบฟังและฉวยโอกาสส่องดูพวกเราสองคนอยู่เป็นระยะเริ่มคิดไกลไปถึงไหนต่อไหน ชายหนุ่มอมยิ้มกรุ้มกริ่มพลางหยิบยกเอามือถือตัวเองขึ้นมากดรายงานสถานการณ์ลงไปในกลุ่มลับเพียงไม่นานแชทก็เด้งรัวเพราะการโต้ตอบอันแสนดุเดือด 

สงสัยคืนนี้ต้องมีการอุ่นเตียงเตรียมพร้อมรับศึกหนัก

ปล่อยให้เหล่าต้าได้ใช้เวลาส่วนตัวดีกว่า

อวี๋ปินเริ่มทิ้งระยะห่างสักพักพื้นที่โดยรอบก็หลงเหลือเพียงแค่พวกเราสองคนเท่านั้น อี้ป๋อแบกผมลงเขาด้วยความนิ่งเงียบไม่คิดชวนสนทนาอะไร เมื่อครู่ตะวันเพิ่งลับขอบฟ้าส่งผลให้ความมืดในยามราตรีค่อยๆย่างกรายเข้ามา ผมรับฟังเสียงหายใจของเขาผสานกับลมหายใจของตัวเองพลันเกิดความรู้สึกวังเวงชอบกล ขณะที่พวกเราเดินมาจนถึงครึ่งทางผมจึงพยายามเอาคางถูไถกับบ่าหนาเพื่อสะกิดเรียกชวนให้เขาทำลายความเงียบไปด้วยกัน

“นี่”

“อะไร”

“ชวนคุยหน่อยสิ ฉันไม่ชอบฟังเสียงแมลงกลางคืน”

“อยากคุยอะไรล่ะ”

“ฉันไม่เห็นเลอากับธีออนอยู่ในพิธี พวกมันหายไปไหนเหรอ” 

“ล่าสัตว์”

“แล้วมีใครคอยดูแลหรือเปล่า ถ้าเกิดพวกมันเจอพรานป่ามาฆ่..”

“สิงโตเป็นสัตว์นักล่า พวกมันเอาตัวรอดได้ นายไม่ต้องเป็นห่วง”

“แต่ฝูงของมันก็ยังเคยพลาดท่ามาก่อน คืออวี๋ปินเล่าให้ฉันฟังน่ะ นายไม่นึกห่วงพวกมันบ้างเหรอ”

“เป็นห่วงสิ”

“แล้วทำไม..”

“เซียวจ้าน ถึงยังไงการล่าสัตว์ก็คือธรรมชาติของสิงโต ฉันฝึกมันให้เชื่องแต่บังคับให้มันอยู่ข้างกายตลอดเวลาไม่ได้หรอก ต่อให้ฉันอยากปกป้องมันแค่ไหนแต่มันก็ต้องมีชีวิตของตัวเอง สัตว์นักล่าจำเป็นต้องปกป้องตัวเองให้ได้”

“ฉันได้ยินมาว่าพวกมันเปรียบเสมือนครอบครัวสุดท้ายที่นายเหลืออยู่”

“ฉันจะพูดยังไงให้นายเข้าใจดี นายไม่ต้องกังวลมากไป ภายใต้การปกครองของฉันพื้นที่รอบนอกถูกควบคุมเอาไว้หมดแล้ว ไม่มีทางที่พรานป่าหน้าไหนจะเข้ามาในเขตของฉันได้อีก”

“จริงเหรอ”

“จริงสิ ขอบคุณนะที่เป็นห่วงเลอากับธีออน”

ผมเป็นห่วงความรู้สึกของนายต่างหากเล่า

เจ้าโรบอททึ่ม

“มีอะไรจะถามอีกไหม”

“อืมม จะว่าไปฉันไม่ค่อยเห็นผู้หญิงเลยแฮะตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ นายก็รู้ใช่ไหมล่ะว่าผู้ชายอย่างเราควรมีอาหารตาเอาไว้บ้าง”

“เรื่องนั้นมันสำคัญยังไง”

“ไม่สำคัญสำหรับนายแต่มันสำคัญสำหรับฉันนี่”

“ตั้งแต่ฉันสืบจนรู้ประวัติอันโชกโชนของนายฉันก็ย้ายพวกลูกน้องที่เป็นผู้หญิงให้ไปทำงานที่อื่นแทนเพราะฉะนั้นเลิกคิดฝันเถอะ”ผมถึงกับอ้าปากค้างทันทีเมื่อได้ฟังเหตุผลที่แท้จริง คนอะไรตายด้านทางอารมณ์ชะมัด

“นายคิดว่าฉันจะทำอะไรกับลูกน้องของนายฮะ ตอนมาเมืองชิรัณย์ฉันถอดเขี้ยวเล็บแล้วนะ”

“นายแค่ซ่อนแต่ไม่ได้ถอดจริงซะหน่อย”

“ทำมาเป็นรู้ทัน ชิ!!”อี้ป๋อยกยิ้มมุมปากเล็กน้อยเมื่อจินตนาการถึงใบหน้ามุ่ยๆของคนบนหลังยามเอ่ยประโยคนั้น 

แกล้งให้เด็กดื้อหงุดหงิดกว่านี้อีกสักหน่อยแล้วกัน

“ฉันว่านายควรห่วงตัวเองมากกว่าจะสนใจเรื่องลูกน้องของฉันนะ เซียวจ้าน”

“ทำไมล่ะ”

“ก็เรื่องด้ายแดงนี่ไง”

“นะ..นี่..อย่าบอกนะ..พะ..พวกเราห้ามถอดด้ายแดงออกจากกันจริงเหรอ”

“ไม่รู้สิ ฉันเองก็ไม่เคยผูกกับใครมาก่อน”

“.......”

“แต่จากที่ได้ยินมาความเชื่อนี้ก็มีส่วนที่เป็นจริงอยู่”

“ฉะ..ฉันไม่เชื่อหรอก”

“อยากลองดูไหม ลองถอดด้ายแดงออกจากกัน วันพรุ่งนี้ค่อยมาเล่าให้ฟังว่าบรรพบุรุษของฉันที่ไปหานาย..”

“…….”

“ท่านมาในสภาพสมบูรณ์หรือเปล่า”

ทั้งที่สายลมบริเวณภูเขาพัดผ่านคอยให้ความเย็นสบายแต่ผมกลับรู้สึกร้อนรุ่มไปทั้งตัวคล้ายว่าถูกไฟในนรกกำลังแผดเผา อี้ป๋อส่งเสียงหัวเราะครางต่ำในลำคอเป็นจังหวะช้าๆเล่นเอาผมขนลุก ขาลุก แขนลุก (ไอ้นั่นก็ลุก)ไปพร้อมกัน ข้อมือบางเกาะเกี่ยวรอบคออีกคนแน่นพลางซุกตัวลงไปหาที่พึ่งพิง ชั่วขณะนั้นความคิดที่ไม่เคยอยู่ในหัวมาก่อนก็ดันปรากฏขึ้น

ถ้าถอดด้ายแดงออกจากกันไม่ได้งั้นพวกเราสองคนก็ต้อง..

“อะ..อี้ป๋อ”

“ดูท่านายคงไม่เชื่อสินะ งั้นเดี๋ยวพอเรากลับไปถึงบ้านค่อยถอดด้ายแดงออกจากกันแล้วแยกย้าย..”

“ไม่เอา!!”

“ว่าไงนะ”

“คะ..คืนนี้..”

“.......”

“คืนนี้ฉันจะไปนอนกับนาย!!”

<< To Be Continued >>

#ตราพันธนาการหัวใจ

อีพีนี้แต่งยาวมากจึงใช้เวลานานในการลงแต่คิดว่าอีพีต่อไปคงใกล้ขนมาเสิร์ฟเร็วๆนี้

อีพีหน้าเจอกับการอุ่นเตียงครั้งแรกของคู่รักข้าวใหม่ปลามัน

ขอบคุณนักอ่านที่ยังติดตามกันเสมอมา

กราบขอบคุณทุกคนมากๆเลยนะคะ

*ปาระเบิดหัวใจใส่บ้าน*

ปล.แวะมาแนบภาพเลอากับธีออนกำลังออกผจญภัย