OS: KISS AND TELL (donghyun's bday) youngmin x donghyun

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

     ONE-SHOT: KISS AND TELL 

youngmin x donghyun

https://youtu.be/atz_aZA3rf0

     สีท้องฟ้ายามหกโมงเย็นมืดครึ้มกว่าปกติไม่ต้องบอกก็รู้ว่าสาเหตุมาจากกลุ่มก้อนเมฆสีเทาที่ลอยล่องอยู่บนท้องฟ้า ดวงตาเรียวเหลือบมองร่มในมือสลับกับแหงนมองท้องฟ้าเพื่อพิจารณาสถานการณ์ตอนนี้ อ่า .. ฝนจะตกอีกแล้ว ไม่ทันจะได้คิดอะไรมากไปกว่านี้ ร่มสีดำคันโปรดก็ถูกกางขึ้นบดบังร่างกายของตนเมื่อสัมผัสได้ถึงหยดน้ำที่ตกกระทบตัวจนเย็นวาบ จริงๆแล้วคิมดงฮยอนออกจะชอบหน้าฝนเพราะอากาศที่เย็นสบาย ไหนจะความชุ่มฉ่ำของหยดน้ำหยดเล็กๆนั่นอีก แต่ถึงแม้การที่เขาถือร่มเพื่อป้องกันตัวเองจากความเปียกชื้นก็ไม่ได้หมายความว่าเขาย้อนแย้งกับตัวเองเสียเมื่อไหร่กัน เขาแค่ชอบสายฝนไม่ได้หมายความว่าเขาจะชอบให้ตัวเองเปียกสักหน่อย

“ไม่รอพี่อีกแล้วนะ” เสียงทุ้มที่คุ้นเคยเป็นอย่างดีดังขึ้นที่ข้างหูของเขา เส้นผมสีน้ำเงินเข้มเริ่มไม่เป็นทรงเท่าไหร่ ไหนจะหยดน้ำแพรวพราวนั่นที่ติดอยู่บนศีรษะอีกคนอีก เดาไม่ยากเลยว่าคนที่พยายามยัดตัวเองเข้าร่มของเขาในตอนนี้ตั้งใจวิ่งฝ่าฝนออกมาหาเขาชัดๆ

“แล้วทำไมพี่ไม่โทรมาบอกก่อนล่ะว่าจะให้รอ ร่มก็ไม่ได้เอามา เปียกหมดแล้วเนี่ย” บางครั้งเขาก็คิดว่าร่มสีดำในตอนนี้อาจจะเล็กไปเสียหน่อยสำหรับผู้ชายสองคนที่สูงร้อยแปดสิบกว่า คนข้างเขาไม่ได้ตอบอะไรเพียงแต่พยายามรั้งตัวเขาให้เข้ามาในร่มได้เต็มตัวทั้งที่ตัวของอีกฝ่ายก็ดันเปียกไปครึ่งซีก ใบหน้าเปื้อนยิ้มนั่นทำให้เขามีความสุขได้เสมอไม่ว่าจะเป็นเมื่อไหร่ หรือแม้ในกระทั่งตอนนี้ก็ตาม

“ใช้ร่มแฟนก็อบอุ่นดีออก” อีกฝ่ายพูดออกมาด้วยอาการติดตลก เขาเหลือบมองใบหน้าด้านข้างของอีกคนก่อนจะหันกลับมาก้มหน้าอมยิ้มในระหว่างที่เดินไปด้วยกัน ไม่รู้ว่าเขาเก็บอาการไม่อยู่หรือว่ายังไงทำให้บุคคลที่ขึ้นชื่อได้ว่าเป็นแฟนของเขาชะงักฝีเท้าไปก่อนจะหันมามองเขากลับ ดวงตาเรียวช้อนมองใบหน้าของอีกฝ่ายด้วยความสงสัย พี่ยองมินไม่ได้พูดอะไรอีกตามเคยเพียงแต่จ้องมองใบหน้าของเขาอยู่ใต้ร่มสีดำที่กางสู้สายฝนอยู่ในตอนนี้ ดวงตากลมโตที่เขาชอบนักหนากำลังจ้องมองเขาด้วยความรู้สึกอย่างไรเขาเดามันได้ถูก มันไม่ใช่เป็นเรื่องที่แย่แต่เพียงแค่เขาไม่เคยจูบ ใช่ นั่นคือความจริงข้อที่หนึ่ง

“อยากจูบเหรอ” เขาเอ่ยถามอีกคนขึ้น แต่ไร้ซึ่งเสียงตอบรับ พี่ยองมินไม่ได้ตอบคำถามของเขาเพียงแต่เลื่อนใบหน้าเข้ามาใกล้เขามากขึ้น ระยะห่างระหว่างกันเหลือเพียงแค่ปลายคืบ เขาไม่ได้เบือนหน้าหนีแบบที่เคยทำมาตลอดเวลาที่คบกัน นั่นมันทำให้อีกฝ่ายลังเลใจเล็กน้อยและเลือกที่จะเว้นระยะห่างไว้แบบนั้นสักพักก่อนจะผละตัวยืดขึ้นดังเดิม จริงๆแล้วเขาไม่ได้กลัวการจูบ เพียงแค่กลัวความรู้สึกหลังจากนั้นที่จะก่อตัวขึ้น บทความสั้นๆทางทวิตเตอร์หรือแม้กระทั่ง storylog ที่มักจะบรรยายห้วงความรู้สึกเวลาจูบกับใครสักคนมันทำให้เขาอยากลิ้มลอง และเพราะความอยากลิ้มลองนั้นมันเลยทำให้เขากลัวที่จะเริ่มและกลัวว่าจะเสพติดมันเข้าสักวัน

“ก็อยาก แต่ถ้าเรายังไม่อยากจูบ พี่ก็จะยังไม่จูบ”

“ถึงแม้บรรยากาศตอนนี้มันจะน่าจูบมากก็เถอะ”

คำพูดสองสามประโยคที่ถูกพูดขึ้นมาเมื่อสักครู่ทำให้เขารู้สึกร้อนวูบวาบอยู่บนใบหน้า มันก็เป็นจริงอย่างที่อีกฝ่ายพูด บางทีการที่เขาไม่ได้เบือนหน้าหนีอาจจะเป็นเพราะบรรยากาศรอบข้างหรือเปล่านะ

          ใช้เวลาเดินเพียงไม่นาน ที่หมายสำคัญในทุกวันก็คือบ้านของเขา เป็นความจริงข้อที่สองที่พี่ยองมินมักจะมาส่งเขาที่บ้านทุกเย็นถึงแม้ว่าบ้านของเราจะอยู่กันคนละทิศก็ตาม มือของอีกฝ่ายส่งคันร่มมาให้เขาทำให้เขาตกใจเล็กน้อยเพราะการที่อีกคนส่งร่มมาให้แบบนั้นทั้งที่ฝนยังไม่หยุดตกน่ะ มันทำให้เปียกเป็นหมาเลยไม่ใช่หรือไงกัน ทำให้ดงฮยอนอดดุยองมินในใจไม่ได้เลย

“พี่เอาร่มไปเลย เนี่ยไม่ยอมพกร่ม ยังยัดตัวมาในร่มเราอีกแถมตัวเองก็เปียกแล้วนี่ยังจะมาคืนร่มให้เราอีกเหรอ เอาร่มเราไปเลย”

“ถ้าพี่เอาร่มหนูไปแล้วพรุ่งนี้หนูจะมีร่มใช้เหรอ”

“สิ่งที่เราต้องถามพี่คือทำไมพี่ไม่ยอมพกร่มเล่า”

“ก็บอกแล้วว่าอยากอยู่ใต้ร่มเดียวกับแฟน” เขาถึงกับส่ายหัวให้กับอีกคนที่กำลังยืนต่อล้อต่อเถียงอยู่หน้าบ้านพลางก้าวขาเข้าไปชิดตัวกับอีกคนมากขึ้น ความรู้สึกอบอุ่นที่แผ่กระจายจากการสวมกอดอีกคนนั่นทำให้เขารู้สึกดีแทบบ้าแต่เขามักจะทำแบบนี้เสมอเวลาที่พี่ยองมินชอบงอแงเป็นเด็กน้อย จริงๆแล้วเขาเลือกจะปล่อยเบลอก็ได้ ความจริงข้อที่สามในวันนี้ของดงฮยอนคือเขาชอบกอดพี่ยองมิน

“พรุ่งนี้วันเกิดแล้วนี่อยากได้อะไรมั้ย” อีกฝ่ายเอ่ยขึ้นพร้อมกับเอียงศีรษะมาซบกับศีรษะของเขาเล็กน้อยทั้งที่เรากำลังกอดกันอยู่ ไหนจะมือนั่นที่กำลังลูบผมของเขาไปมานั่นอีกทำให้เขาแทบจะลืมคำถามของอีกฝ่ายที่เอ่ยขึ้นไปเสียเต็มประดา

“หือ” ยองมินหัวเราะร่วนในลำคอเมื่อรู้ว่าเขาใกล้จะเคลิ้มเต็มที

“เข้าบ้านได้แล้วยืนตากละอองฝนนานๆเดี๋ยวก็เป็นไข้กันพอดี”

“พี่ก็คงจะไม่สบายคนแรกเลยไม่ใช่เราสักหน่อย” ผละตัวออกจากอีกคนก่อนจะยืนกอดอกมอง ไม่ต้องใช้คำพูดอะไรมากมายยองมินก็รู้ว่าเขากำลังต้องการอะไร แขนแกร่งถูกจับดึงให้เข้ามาในตัวบ้าน ร่มสีดำนั่นไม่ได้ถูกคว้าเข้ามาแต่อย่างใด ยองมินนั่งรอบนโซฟาในขณะที่เขาเคลื่อนตัวไปเอาผ้ามาเพื่อเช็ดผมของอีกฝ่าย

“บริการดีจัง” ยองมินเอ่ยขึ้นพร้อมเงยหน้ามองคนที่ยืนซ้อนอยู่ด้านหลัง

“ก็กลัวคนแถวนี้ป่วย”

“อืม นั่นน่ะสิถ้าป่วยก็จะจูบไม่ได้” คำว่าจูบถูกกล่าวขึ้นเป็นครั้งที่สองของวัน ดงฮยอนชะงักมือที่กำลังเช็ดผมให้อีกฝ่ายเล็กน้อยทำให้อีกฝ่ายเกิดสงสัยในท่าที ดวงตากลมเงยสบคนด้านบนก่อนจะยิ้มเล็กน้อย

“ก้มลงมาจูบหน่อย” ดงฮยอนไม่อาจเดาทางได้ถูกว่าอีกคนกำลังเล่นหรือว่าอย่างไร ดวงตาของอีกฝ่ายที่เขารักนักหนาจ้องมองมาอย่างไม่ละสายตา น้ำลายอึกใหญ่ถูกกลืนลงคออย่างประหม่า ความรู้สึกที่ห้ามไม่ได้ตีตื้นขึ้นมาอีกครั้ง อยากลิ้มลองก็อยากแต่ความกลัวก็ยังไม่หายไปจากความรู้สึก สุดท้ายแล้วริมฝีปากของเขาก็ได้แค่จรดลงบนหน้าผากของอีกคนอย่างแผ่วเบา

“จูบแล้วนะ”

.

.

.

.

‘วันนี้รอพี่ด้วย’ เท็กซ์ข้อความที่เด้งขึ้นเรียกรอยยิ้มของเขาอย่างอัตโนมัติ เพื่อนสนิทของเขาที่นั่งอยู่ด้านข้างที่เหลือบมองมาพอดีเอ่ยแซวเขาจนเขาต้องซ่อนความเขินอายด้วยการก้มหน้าฟุบกับโต๊ะ

“อิจฉาดงฮยอนจังเลยเนอะ มีแฟนดีๆแบบพี่ยองมินเนี่ย”

“อื้อ” เสียงอู้อี้ของเขาตอบรับประโยคบอกกล่าวของเพื่อนสนิทก่อนที่ความรู้สึกเปียกชื้นที่เกิดขึ้นที่หลัง ทำให้เขาต้องสะดุ้งตัวขึ้นมา ผลงานศิลปะชิ้นเอกด้วยครีมเค้กที่ปัดป่ายไปทั่วแผ่นหลังของเขาทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะเดินไปหยิกเพื่อนสนิทของเขาที่ยืนปั้นยิ้มพร้อมกับเพื่อนในเซคที่ต่างพากันร้องเพลงแฮปปี้เบิดเดย์ แต่เหมือนว่าเค้กก้อนแรกจะเป็นแค่การเปิดสนามเพราะในตอนนี้สิ่งที่อยู่หน้าเขาคือเค้กรสชาติโปรดพร้อมปักเทียนเลขยี่สิบเอ็ดที่ถูกจุดด้วยไฟสีส้มอ่อนนั่นมันทำให้เขารู้สึกดีจนเก็บรอยยิ้มเอาไว้ไม่ได้

“แฮปปี้เบิดเดย์นะดงฮยอน”

“ขอให้มีความสุขมากๆ”

“กินอิ่มนอนหลับในทุกวันแล้วก็ขอให้พี่ยองมินดูแลดงฮยอนดีๆเลย!”

เขาหัวเราะร่วนกับคำอวยพรที่ถูกเอ่ยขึ้นจากเพื่อนในเซคหลายคน และแน่นอนว่าคำอวยพรสุดท้ายจะมาจากใครไม่ได้นอกจากเพื่อนสนิทตัวดีของเขานั่นแหละ เสื้อผ้าที่เปื้อนไปด้วยครีมเค้กถูกผลัดเปลี่ยนออกเมื่อเพื่อนของเขาเตรียมการมาอย่างดีด้วยการซื้อยูนิฟอร์มมาให้ใหม่ จริงๆเขาแอบขำกับความลงทุนนี้เล็กน้อยเมื่อคิดดูแล้วว่าก็ไม่ค่อยจะคุ้มทุนสักเท่าไหร่กับการเซอร์ไพร์สแบบเปรอะเปื้อนแบบนี้ แต่ว่า .. ถ้าเพื่อนเขาคิดว่าอะไรดีเขาก็ว่าดีแล้วกันน่ะนะ

‘อยู่ไหน ลงมารอหน้าตึกแล้ว กลับบ้านกัน’ เสียงแจ้งเตือนเมสเสจที่ดังขึ้นทำให้เขาต้องรีบคว้าจากกระเป๋ากางเกงขึ้นมาดู จริงๆแล้วไม่ต้องเดาก็รู้ว่าเป็นใครที่เท็กซ์มาในเมื่อชีวิตของเขาก็แทบไม่ได้แชทคุยกับใครนอกจากพ่อแม่พี่ยองมินแล้วก็เพื่อนสนิทของตน สองเท้ารีบก้าวเดินลงจากอาคาร จากชั้นสามไปถึงชั้นหนึ่ง ดวงตาเรียวหรี่มองผ่านกระจกพร้อมคลี่ยิ้มออกเมื่อพบกับคนที่ต้องการจะเจอมากที่สุด ฝีเท้าถูกเร่งให้เร็วขึ้นเพื่อที่จะไปหาคนที่กำลังยืนหันหลังให้กับเขา ริมฝีปากอิ่มกำลังจะเอื้อนเอ่ยชื่อของอีกฝ่ายกลับหยุดชะงักเมื่อมีหญิงสาวก้าวเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าแฟนของเขา เขาไม่ได้หลบหรือว่าเข้าไปขัดจังหวะการคุยของคนสองคน เพียงแต่ยืนมองอยู่แบบนั้น ก็แค่คิดว่าจะรอเวลาที่คุยกันเสร็จก็จะเข้าไปหาพี่ยองมินแค่นั้นเอง

สองนาที

สามนาที

ไล่ไปจนถึงห้านาทีกับภาพที่หญิงสาวตัวเล็กผมสีทองคนนั้นกอดแขนพี่ยองมินอย่างสนิทสนมพร้อมกับใบหน้าที่เคลื่อนเข้าใกล้พี่ยองมินมากขึ้น เพียงเท่านั้นเขาก็ไม่สามารถยืนอยู่ที่เดิมได้อีกต่อไป ดวงตาเรียวไม่ได้มองสบกับสิ่งรอบข้างเพียงแต่มองปลายเท้าที่กำลังก้าวเดินของตน แรงลมเล็กๆที่ตีสวนเป็นเครื่องบ่งบอกว่าเขาได้เดินผ่านอีกฝ่ายไปอย่างคนไม่รู้จัก วันนี้เป็นอีกวันที่ฝนตกหนักและเขาเลือกที่จะไม่กางร่ม แรงดึงรั้งที่แขนไม่ได้มีผลอะไรทำให้เขาต้องหันกลับไปมอง ดวงตาเรียวเอาแต่ก้มมองปลายเท้าตนอยู่อย่างนั้น ภาพที่พร่าเบลอพร้อมกับความรู้สึกเจ็บแปลบอยู่ในอกเป็นความรู้สึกที่เขาไม่อยากจะพบเจอมันอีกครั้ง

“ทำไมไม่กางร่ม”

“ทำไมเดินหนีพี่”

“เราขอโทษ” เอ่ยทั้งที่ยังก้มหน้าอยู่แบบนั้น เขาไม่อยากจะหันกลับไปมองใบหน้าของอีกฝ่ายเลยสักนิดเดียว ไม่มีเหตุผลอะไรรู้แต่ว่าแค่ไม่อยาก เขารู้ว่าเขากำลังงี่เง่า ไร้เหตุผลและกำลังหวงอีกคนเพราะแบบนั้นมันเลยทำให้เขาไม่อยากจะพูดคุยอะไรด้วยมากนัก

“ร่มอยู่ไหน ถึงบ้านแล้วค่อยคุยกัน”

.

.

.

.

“เป็นอะไรไหนบอกพี่หน่อยเร็ว” สถานการณ์ตอนนี้ค่อนข้างที่จะอึดอัดแต่บางทีเขาคิดว่ามันอาจจะมีแค่เขาคนเดียวที่กำลังรู้สึกอึดอัดเสียมากกว่า เมื่ออีกคนไม่ได้มีท่าทางรู้ร้อนรู้หนาวอะไรเสียด้วยซ้ำ คำถามในใจตีผุดขึ้นมามากมายแต่ในตอนนี้เขาทำได้แค่นั่งก้มหน้าเก็บทุกอย่างเอาไว้ อยากรู้แต่ไม่อยากถาม คิมดงฮยอนเป็นแบบนั้น

          แรงยวบของโซฟาที่นั่งข้างเขาทำให้เขารู้ว่าในตอนนี้อีกฝ่ายย้ายตัวมานั่งอยู่ข้างตัวของเขา มือของอีกคนเลื่อนมาจับมือของเขาที่วางบนหน้าขาเอาไว้ แรงบีบเบาๆทำให้เขารู้สึกกระวนกระวายอยู่ไม่น้อยในเมื่ออีกฝ่ายเอาแต่กุมมือเขาอยู่อย่างนั้นโดยที่ไม่พูดอะไรเลยสักอย่าง ดวงตาเรียวสบขึ้นมองเสี้ยวหน้าของอีกคนจนสายตาของอีกคนสบมาที่เขาเช่นเดียวกัน ใบหน้าที่เคยแต่งแต้มด้วยรอยยิ้มอยู่เสมอตอนนี้กลับเรียบตึงเสียจนเขาทำตัวไม่ถูก

“บอกพี่ได้หรือยังว่าโกรธอะไรถึงเดินหนีพี่ไปแบบนั้น”

“เราก็รู้ว่าเราป่วยง่าย ทำไมยังเดินตากฝนอีก”

“เค้กที่เพื่อนให้มาก็เปียกน้ำหมดแล้วดงฮยอน”

“ทำไม—” เสียงทุกอย่างถูกกลืนลงลำคอของอีกฝ่ายลงไปเสียหมด ความรู้สึกหึงหวงที่เกิดขึ้นในตอนที่เห็นอีกฝ่ายโดนผู้หญิงวอแวอยู่แบบนั้นทำให้เขาลืมทุกอย่างไปหมดสิ้น รู้แค่ว่าหวง หวงจนไม่อยากให้ใครมายุ่มย่าม หวงจนไม่อยากให้ใครมาโดนตัวอีกฝ่าย หวงจนอยากครอบครองริมฝีปากอีกฝ่ายเอาไว้แบบที่กำลังทำอยู่ในตอนนี้ ความไม่ประสีประสากับการจูบครั้งแรกของดงฮยอนทำได้แค่แตะริมฝีปากลงไปอย่างแผ่วเบาก่อนจะผละออกพร้อมซุกหน้าลงบนไหล่กว้างของอีกฝ่ายด้วยความเขินอาย เสียงหัวเราะของยองมินดังขึ้นพร้อมกับความอบอุ่นจากฝ่ามือที่ไล้ลากไปทั่วแผ่นหลังของเขาอย่างได้ใจยิ่งทำให้เขาไม่อยากเงยหน้าขึ้นมามองอีกคนเลยสักนิด

“ดงฮยอน ผู้หญิงคนนั้นน่ะ น้องรหัสพี่เอง เธอพึ่งกลับมาจากอเมริกา” เหมือนว่ายองมินจะรู้ทันเขาไปเสียทุกเรื่อง ทอปปิคที่ถูกเอ่ยขึ้นมาจากปากอีกคนทำให้เขาสนใจจะฟังทั้งที่ยังซบหน้าลงบนบ่าของอีกฝ่ายอยู่ นิ้วเรียวลากไล้ไปยังฝ่ามือหนาของอีกคนก่อนจะประสานมือของตนกับอีกฝ่ายเอาไว้

“ไม่มีอะไรจริงๆนะ”

“ทำไมเธอต้องเอาหน้าไปใกล้พี่ด้วย” เขาเสียเซลฟ์เล็กน้อยเมื่อจู่ๆหลังจากยองมินฟังคำของเขาแล้วกลับหัวเราะร่าอย่างอารมณ์ดี ใบหน้าหวานละออกจากตัวของอีกคนพร้อมมองใบหน้าอีกคนที่กำลังดูชอบใจนั่นอย่างไม่เข้าใจอะไรมากเท่าไหร่นัก

“ไม่มีอะไรเลย ถ้าให้พูดจริงๆก็คือ”

“คือ?”

“ปกติก็เล่นกันแบบนั้น ทำเหมือนจะกระซิบอะไรแต่สุดท้ายเป่าลมใส่หน้า เหม็นมากๆ” ดงฮยอนขมวดคิ้วเล็กน้อยกับคำตอบที่ฟังดูเหมือนจะไม่เข้าท่าเสียเท่าไหร่

“ไม่เชื่อเหรอ”

“เธอมีแฟนแล้ว ไม่เชื่อก็จะเปิดไอจีให้ดู” ไม่พูดเปล่าหน้าจอมือถือของอีกฝ่ายก็โชว์รูปภาพของหญิงสาวผมทองเมื่อสักครู่พร้อมกับแฟนหนุ่มในท่าทางที่บ่งบอกถึงความสัมพันธ์ของเขาทั้งสอง อันที่จริงแล้วเขาก็ไม่ได้จะเข้าใจผิดว่าแฟนของเขามีคนอื่นเสียเมื่อไหร่กัน เพียงแต่หวงไม่อยากให้ใครมาวอแวแบบนั้นตั้งหาก

“พี่ยองมิน”

“หืม”

“อยากได้ของขวัญวันเกิด”

“เดี๋ยวออกไปซื้อให้”

“ไม่เอา จูบกันนะ”

END

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - 

ค่ะ อารมณ์แต่งฟิคชอบมาตอนฝนตก จริงๆเรื่องนี้ไม่มีอะไรเลยชั่ววูบมากจริงๆ

ภาษาอะไรอาจจะงงๆนิดหน่อยขอโทษด้วยนะคะไม่ได้แต่งน๊านนาน y_y

แล้วก็ลิ้งค์เพลงที่แปะไว้น่ะค่ะไม่ได้เกี่ยวกับฟิคหรอกค่ะแต่เพราะดี อยากให้ลองฟังกัน

อีกไม่กี่วันวันเกิดน้องดงแล้วนะคะ :3 ค่ะบอกเฉยๆ 555555555555555555+

B
E
R
L
I
N
?