บทที่ 0.5

                      บทที่ 0.5

“เห้ยวิ่งเร็วๆดิว่ะ”

“กูก็วิ่งอยู่นี่ไง!!!”

                        ชายสองคนวิ่งไปในเส้นทางที่เขาไม่รู้จัก ตั้มและเอวิ่งผ่านเข้ามาในเขตป่าอาถรรพ์ ซึ่งเป็นที่รู้จักกันดีของคนในชนเผ่าว่าเป็นป่าต้องห้าม

                         บรรยากาศยามบ่าย แสงแดดส่องผ่านใบไม้กลิ่นเหงื่อที่โชยอยู่ในอากาศ ฝีเท้าที่วิ่งกันด้วยความเร็ว สายตาที่เหนื่อยล้า และความกลัวที่เข้าคลอบงำ ตั้มและเอยังคงวิ่งต่อไป แม้เขาทั้งสองอยากจะหยุดพักก็ตามแต่ฝีเท้าที่วิ่งตามหลังมานั้นไม่ได้มีความเหน็ดเหนื่อยหรือลดแรงลงแม้แต่น้อย แต่ถ้าเขาทั้งสองคิดจะพักเขา อาจจะเจอจุดจบแบบเพื่อนของเขาก็ได้

“กูไม่น่าตามไอ่ห่าแจ๊คมาเลย!!” ตั้มบ่นกับเอ

“ช่างเหอะตอนนี้ไอ่แจ๊คก็ตายห่าไปละ มึงจะมาบ่นอีกทำไมว่ะ”

“กูก็แค่บ่นนี่ถ้าเกิดกูไม่มาด้วยกูคงไม่ต้องมาวิ่งหนีตายแบบนี้ แล้วมีนาก็ไม่ต้องมาตายทรมาณแบบนี้”

“เห้ยพักตรงนี้ก่อนกูว่ามันคงยังตามมายังไม่ทันว่ะ” เอบอกกับตั้มแล้วก็นั่งพักอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ บรรยากาศเย็นสบาย มีเสียงนกร้อง เสียงสายน้ำกระทบหิน นี่เร๊อะป่าอาถรรพ์

                       ในขณะที่ เอ กับลังนั่งพักอยู่นั้น ตั้มเหลือบไปเห็นลำธารจึงรีบลุกไปกินด้วยความกระหาย ยังไม่สิ้นเสียงกระอึกน้ำ ตั้ม ลงไปนอนดิ้นกับพื้นมือทั้งสองข้างกุมคอตัวเองอย่างแน่น อ้าปากค้างและทำสายตาเหมือนมองเห็นอะไรบางอย่าง ชั่วอึดใจเดียว ตั้ม หน้าแดงและค่อยๆมีเลือดไหลออกมาจากหู ตา จมูก

“ไอ่ตั้ม มึงเป็นอะไรว่ะ ไอ่ตั้ม” เอรีบลุกมาดูตั้มที่กำลังดิ้นทุรณทุราย อยู่ข้างลำธาร แต่ก็ช้าไปตอนนี้ ตั้ม เหลือเพียงร่างที่ไร้ซึ่งวิณญาณนอนจมกองเลือด ลูกตาเบิกกว้าง ที่คอมีรอยช้ำจากการถูกบีบ

                       เอ รีบวิ่งต่อไปทันที ก่อนที่จะมีอะไรมาทำให้เค้าต้องตายตามเพื่อนๆของเขา เขาวิ่งผ่านต้นพุ่มไม้ ต้นไม้เล็ก ต้นไม้ใหญ่จนมาสิ้นสุดที่หน้าผา เขาหันกลับมามอง ความสว่างของแสงแดด กับความมืดในป่า เขามองไม่เห็นสิ่งที่อยู่หลังพุ่มไม้นั้น ลมเย็นพัดผ่าน กลิ่นอายแห่งความตายเริ่มเข้าประชิด เอ มองผ่านพุ่มไม้นั้น เห็นแววตาอันดุร้ายหลายดวงมองมาที่เขา เขาถอยหลังถือละนิด จนสุดหน้าผา หัวใจสั่นระรัว เหงื่อแตกพรั่ก ไม่ทันใด เสียงนกร้องดังไปทั่วทั้งป่าลมพัดโหมกระหน่ำ ฝูงนกบินออกมจากพุ่มไม้นับสิบตัว เอตกใจอย่างมาก ก่อนที่เห็นเหลือบไปเห็นดวงตาสีแดงกล่ำ ที่โผล่มาพร้อมกับฝูงนกนั้น ภาพที่เห็นเป็นหญิงสาวคนนึง ผิวขาว ใส่ชุดพื้นเมือง ผมยาวมาปิดหน้าด้านซ้าย ไม่มีขา หน้าซีด หน้าขวามีรอยขรุขระเหมือนรอยกระแทก เธอผู้นั้นพุ่งเข้ามาหา เอ ทำให้เขาตกใจจนตกหน้าผา เอตกลงไปด้วยความสูง และเอาหน้ากระแทกกับพื้นอย่างแรง เอนอนอยู่กับพื้นบนกองเลือด เอเหลือบไปมองที่บนปลายหน้าผา เห็นคนกลุ่มนึงมองดูเขาอย่างอานาถ เอ กระพริ้บตาครั้งสุดท้ายก่อนที่จะมีเสียงดัง “ตุ้บ” ร่างของหญิงสาวผู้นั้นพุ่งลงมากระแทกพื้นอยู่ข้างๆเออย่างแรง  ใบหน้าขวาติดอยู่กับพื้น ใบหน้าซ้ายมีเส้นผมมาปิด แต่ยังพอเห็นดวงตาแดงกล่ำที่มอง มาอย่างอาฆาต หญิงสาวผู้นั้นค่อยๆ อ้าปาก ฟันอันแหลมคม และค่อยๆเขมือบหัวของ เอ อย่างช้าๆ สิ่งสุดท้ายที่เห็นคือ แสงสีขาวเจิดจ้าจากดวงอาทิตย์สาดส่องลงมา และทุกอย่างก็ดำมืดและหายไป จบ...

............................................................................ บทที่ 0.5 .................................................................................