[ BITCH ] ร้ายกลายรัก
ตอนที่ 31 : BITCH ร้ายกลายรัก เสือกินผัก28 เสือล่าเหยื่อ อัพครบ 100%
[เสือล่าเหยื่อ]
"หนิ ผักกาด"
"หือ"
"วานไรหน่อยดิ" แรงสะกิดตรงท่อนแขน ทำให้ฉันยอมเงยหน้าจากหม้อโจ๊กร้อนๆที่ตัวเองกำลังทำ ก่อนที่คิ้วบางจะขมวดเล็กน้อย หันไปมองคนหน้ากวนประสาทที่กำลังถอดผ้ากันเปื้อน ก่อนจะแขวนไว้ตรงข้างตู้เย็น
"อะไร" ฉันถาม
แปะ!
"นี่ไหว้ละ"
"ว้าย!" ห้ามไม่ทัน ฉันกระโดดหลบด้วยความตกใจ เมื่อคนที่พูดอยู่ดีๆ จู่ๆก็ฟาดมือเข้าหากัน ก่อนพนมขึ้นท่วมหัว ก้มหน้าก้มตาจะไหว้ลูกเดียว อายุฉันสั้นพอดี โดนคนแก่กว่ายกมือไหว้เนี่ย ครั้นจะถามถึงเหตุผล เขาก็เฉลยสาเหตุที่แท้จริงให้ฟังก่อน
"ไม่ไหวแล้ว วานช่วยเอาไอ้ห่าเสือไปเก็บทีเถอะ เหี้ย!ขนลุก" เป็นไงหล่ะทีนี้! พอรู้แล้ว กลับเป็นฉันที่ปากไม่ออก
"..." มือยังถือทัพพีค้างท่าเดิม หรือจะเรียกว่ายืนกอดทัพพีเลยก็ว่าได้ อย่าว่าแต่เขาหลอนเลย แม้แต่ฉันเองก็ยังผวาไม่ต่างกัน เคยคิดจะอัญเชิญหมอนั่นกลับไปแล้ว แต่ไม่ได้ผล ถึงเอ่ยปากไล่ ประเดี๋ยวเสือก็กลับมาใหม่ อารมณ์ประมาณว่า เจ็บนี้ไม่จำ ฉันจะหน้าด้านใครจะทำไม!!
"แม่งจ้องตั้งแต่เช้าแล้ว นี่นึกว่าถูกสต็อกเกอร์ตาม เธอไม่อึดอัดบ้างหรอ" พูดอีกก็ถูกอีก ฉันลองหันไปตามที่เปลวพูด มองโต๊ะด้านในสุดอันเป็นที่ประจำของเสือ ตลอดร่วมเดือนที่เขาเทียวไปเทียวมาทุกวัน แต่แล้วก็ต้องเสหลบ เมื่อทนแรงต้านทานต่อสายตาแรงกล้าคู่นั้นไม่ได้
ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก
มะ..ไม่ไหว ขืนจ้องต่อไปได้หลอมละลายกลายเป็นไอแน่ๆ
"ก็อึดอัด" ฉันอ้อมแอ้ม มันรู้สึกอีกแล้วสิ หัวใจสูบฉีดเลือดพุ่งพล่าน เพียงแค่วินาทีสั้นๆ แต่มีผลทำให้ฉันเห่อร้อนไปทั้งตัว
"แต่ชินล่ะ"
ป๊าบบ!
"แต่ฉันไม่ชินโว้ย ดูสายตามันดิ คงอยากจะกลืนเธอลงท้องเต็มแก่ แดกได้มันคงแดกไปนานแล้ว บรื๋ออ! พูดแล้วก็ขนลุก" เปลวเอาผ้าที่คล้องคอฟาดเค้าเตอร์พร้อมกับทำหน้าเหยเก ลูบแข้งลูบขาตัวเองซะสมจริง ทำเอาฉันขนลุกขนพองตาม
"วะ..เว่อร์ล่ะเปลว" เถียงไม่ออกเลย ฉันทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ ทำทีเดินกลับไปยังหม้อที่โชยกลิ่นหอมไปทั่ว
จะมีใครรู้บ้าง ภายใต้ท่าทีนิ่งเฉยนี้ ลึกลงไปมันมีแรงผลักดันที่ทำให้ฉันอยากลิ้มลอง ก็รู้ว่าไฟมันร้อน อาจโดนมอดไหม้ง่ายๆถ้าไม่หัดระวัง แต่ก็หักห้ามความต้องการไม่ได้ เมื่อทนต่อเสียงร่ำร้องของส่วนลึกไม่ไหว จึงจำเป็นต้องช้อนตาฉ่ำหวานกลับไปยังที่เดิม
ที่ตรงนั้น ที่มีใครอีกคนมองฉันด้วยแรงปรารถนา
"..." และมันก็เป็นอย่างที่คาดไว้ ฉันถูกหลอกให้หลงวนในโลกโลกีย์ สมองมีแต่ภาพยั่วยวนล่อแหลม สายตาของเสือมันไม่น่ารักเลย ให้ตายสิ!
ยืนๆอยู่ร่างกายก็วูบวาบ ราวกับมีมือที่มองไม่เห็นกำลังลูบไล้ผ่านเนื้อผ้า ต้องรีบหนีบขาเมื่อท้องน้อยบิดตัว ตาซุกซนยังมองปากหยักลึกเต็มอิ่มของเขาอย่างเผลอไผล เสือกัดริมฝีปากฉันก็เผลอกัดตาม พอเขาใช้ปลายลิ้นไล้เลียปากล่างฉันก็ทำตามอีก
เป็นไงหล่ะ อยากรู้อยากลองไม่เข้าเรื่อง ถูกเสือคอนโทรลสมองซะแล้วสิเรา!
"...." ถ้าใจกล้าอีกนิด ฉันคงเดินไปบอกเสือว่าให้เลิกมองได้แล้ว เกลียดสายตาอ่อยแรงคู่นั้นจัง เสือจะรู้บ้างรึเปล่า ว่าไม่ใช่แค่ฉันคนเดียวที่โดนผลพวง แต่ยังมีชะนีน้อยชะนีใหญ่ที่พลอยได้รับอนิสงส์ผลบุญไปด้วย ต่างมองตาเป็นมัน ไอ้คนทำก็ไม่รู้อะไรบ้างเลย หรือว่ารู้แก่ใจแต่ก็ยังหว่านเสน่ห์เรี่ยราดไปทั่ว
"มาพูดได้ไงว่าฉันพูดเว่อร์ ช่วยแหกตาดูแฟนตัวเองดีๆหน่อยครับ ถ้าเป็นปลากัดคงท้องไปล่ะ เล่นมองซะ!!" เสียงหงุดหงิดของเปลว ดึงสติที่ถูกเสือล่อลวงให้กลับมา
"หมอนั่นไม่ใช่แฟน" ฉันแย้ง เมื่อเห็นว่าเปลวดูจะเข้าใจผิดไปใหญ่
"หราา ไม่ใช่แฟน แต่มาเฝ้าทุกเช้าเย็น เวลาไปเรียนก็คอยตามรับตามส่งตลอด" ฉันฉุกคิดตาม
นั่นสินะ! นานเท่าไหร่แล้ว ที่เสือตามตื้ออยู่แบบนี้ วนเวียนอยู่รอบกาย คอยเอาใบหน้าชวนฝันมาให้เห็นทุกวัน ตั้งแต่เหตุการณ์บนรถในตอนนั้น ก็ไม่มีวันไหนเลยที่เสือไม่ยอมมาหา
"..." ฉันพูดความจริงนะ เรื่องที่บอกว่าเราไม่ได้เป็นแฟนกัน วันนั้นฉันหลุดปากพูดคำว่าไม่ออกไป แต่เป็นเขาเองที่ไม่ได้เรียกร้องต่อ ทำแค่หาเศษหาเลยจากเรือนกายฉันเล็กน้อย ก็แค่แทะเล็มแสดงความเป็นเจ้าของอย่างที่ชอบทำ ก่อนจะผละห่างด้วยสีหน้าอ่านยาก อุ้มฉันกลับไปนั่งที่เดิม แล้วก็พาขับรถเล่นต่ออีกนิดหน่อย
"ถามจริงเถอะ เมื่อไหร่จะใจอ่อนวะ มันตามตื้อมาเป็นเดือนๆแล้วนะ ไม่สงสารบ้างหรอ" นี่มันก็ผ่านมาร่วมเดือนแล้ว ที่เสือใช้ความพยายามอย่างเต็มที่เพื่อพิสูจน์ตัวเอง
คิดแล้วหน้าก็เห่อร้อนจนต้องโบกมือพัด เพราะสิ่งที่เราสองคนกำลังทำอยู่เนี่ย ดูๆไป มันก็คล้ายคนที่เพิ่งเริ่มต้นจีบกันใหม่ๆเลย
เสือทำตัวน่ารักมากอ่ะ คอยดูแลแทคแคร์ทุกอย่าง ไปรับไปส่งตลอด แถมเป็นไม้กันหมาชั้นเลิศ ผู้ชายหน้าไหนอย่าได้หวังจะเข้าใกล้ฉันในระยะร้อยเมตร เพราะเสือจะสะกัดดาวรุ่งหมด
แต่แทนที่จะเอ่ยปากห้ามปราม กลับถูกอกถูกใจเข้าไปใหญ่ ฉันไม่พูดก็จริง แต่ก็แอบประเมินทุกการกระทำผ่านดวงตาคู่นี้
เอาตามจริงนะ ลึกๆในใจมันกู่ร้องตอบตกลงตั้งแต่วันนั้นไปแล้ว แต่ที่เป็นอยู่ ก็แค่อยากแก้เผ็ดเสือซะบ้าง อยากให้เขาพิสูจน์ตัวเองอีกหน่อย ทำอะไรก็ได้ที่จะเชื่อได้ว่าเขาจริงจังกับฉันมากแค่ไหน
แล้วเป็นไงหล่ะ ผลของการเล่นตัวไม่เข้าเรื่อง มันกำลังส่งผลกระทบต่อชีวิตของฉันไปตลอด
[ต่อ]
"มันไม่เคยทำแบบนี้กับใครเลย ถ้าไม่รักจริงหวังแต่ง จ้างให้ไอ้เสือก็คงไม่เหลียว" ก็จริงตามที่เปลวพูด แต่ที่เพิ่มเข้ามา คือเสือมันเล่นอ่อยทุกวินาทีเลย ทุกครั้งที่เคลื่อนตัว จะมีสายตาราวสัตว์ร้ายคู่หนึ่ง คอยติดตามฉันดั่งเงา จะหันซ้ายหรือหันขวา ไม่ว่าจะเดินไปทางไหน หรือพูดคุยกับใคร
"..." ข้อเสียประการแรกเลย เมื่อต้องทนกับสายตาร้อนแรงทุกวัน ฉันจึงซึบซับนิสัยแย่ๆของเขามา กลายเป็นยัยโรคจิตที่วันๆดีแต่จินตานาการณ์เรื่องใต้สะดือ เขาทำให้ฉันเคยชินกับเรื่องพรรค์นั้น นึกแต่ภาพที่เราสองคนร่วมรัก ติดนิสัยบ้ากาม พอๆกับคนมองนั่นแหล่ะ
แถมผลที่ตามมาอีกเรื่อง คือที่ร้านกลับมีผู้หญิงเข้ามาใช้บริการเพิ่มขึ้นผิดหูผิดตา เพิ่งรู้ว่าเขาป๊อบมาก นั่งอยู่เฉยๆก็มีแต่สาวๆมาขอถ่ายรูป มองไปก็หมั่นไส้
เสือเปลี่ยนไปเยอะ หมอนี่ไม่ได้ปากจัดพร่ำเพื่ออีกแล้ว เขาพยายามปรับตัวให้เข้ากับคนอื่น ซึ่งฉันไม่ชอบ ก็ดูออกนะว่าเขาทำไปเพราะอยากเอาใจ แต่บางทีเสือก็ควรคิดหน่อย ว่าไอ้ที่เฟรนด์ลี่อยู่เนี่ย มันควรทำกับผู้หญิงคนอื่น หรือควรทำกับฉันคนเดียว
คิดแล้วก็พาลหงุดหงิด!!
ปึ้งง!!
"รำคาญ!!!"
"เห้ย! อย่าเพิ่งผีเข้า พูดนิดพูดหน่อยถึงกับต้องโมโหขนาดนี้เลยหรอวะ" คนไม่รู้อิโหน่อิเหน่สะดุ้งโหยง เมื่อฉันเปลี่ยนโหมดอารมณ์แบบกระทันหัน เผลอฟาดมือลงบนโต๊ะ ทำให้ทัพพีตกลงบนพื้น เศษโจ๊กที่ติดอยู่ก็หกเกลื่อนไปหมด คนหน้ากวนรีบไหวตัว วิ่งไปหลบตรงหลังตู้เย็น เปลวคงเข้าใจผิดคิดว่าฉันโมโหเรื่องที่เขาพูด ทั้งที่จริงมันไม่เกี่ยวเลย ไม่เกี่ยวสักนิด...
"พูดมาก งั้นก็เอาโจ๊กไปเสริ์ฟโต๊ะหมอนั่นด้วย เสือยังไม่ได้กินข้าว ฉันจะไปรับออร์เดอร์โต๊ะอื่นแล้ว" ยังเหวี่ยงต่ออีก งี่เง่าเองแล้วไง ฉันหันไปทางโต๊ะที่เสือนั่ง ก่อนจะเบะปาก กระแทกเท้าปึงปังไปทางโต๊ะลูกค้าคนอื่น
ไม่ต้องกงไม่ต้องกินมันล่ะ อร่อยไม่อร่อยก็ยัดๆไปเถอะ หมดอารมณ์สุนทรีย์จะทำ บ้าที่สุด!..
"แดกซะ" ร่างสูงยืนงงตาแตก แต่ก็ยอมทำตามที่ฉันสั่ง ช่างเป็นบริการที่น่าประทับใจเหลือเกิน เกือบหลุดขำ เมื่อเปลวยกถ้วยโจ๊กร้อนๆไปให้เสือ แต่แทนที่เขาจะกินๆไปซะตามที่เปลวบอก หมอนั่นดันตีหน้ายุ่ง ทำหน้าไม่พอใจสุดฤทธิ์ ก่อนจะใช้นิ้วเรียวดันถ้วยโจ๊กไปทางอื่น
"แล้วผักไปไหน ไม่กิน ถ้าผักไม่เสริ์ฟผมไม่กิน" งานงี่เง่าก็มา ฉันได้ยินนะ ว่าเขากำลังงอแง เพราะรับออร์เดอร์ลูกค้าอยู่ไม่ไกล เลยได้ยินประโยคสนทนาทั้งหมด
"งั้นมึงก็หิวตายไปเลย ไอ้เรื่องมาก" แอบเหล่ตามอง เห็นอยู่ว่าเปลวเอ่ยปากแขวะ ถึงพูดเหมือนไม่สนใจ แต่เขาก็ดันถ้วยกลับไปให้แบบเดิม
"ผมกินฝีมือเฮียไม่ลงหรอก มันอร่อยเกิน ผมจะกินฝีมือเมีย" แต่เป็นเสืออีกที่ดึงดัน แถมพูดจาน่าหยิกให้ตัวเขียว ทำใจร่มกับผู้ชายคนนี้นานๆไม่ได้เลย เผลอทีไรเป็นต้องกวนน้ำให้ขุ่น ฝีมือฉันมันทำไมไม่ทราบ เดี๋ยวปั๊ดตบให้หน้าคว่ำ!!
"ก็เนี่ย เมียมึงทำสุดฝีมือเลยนะ ใครไปยุ่งก็ไม่ได้..บอกหวง" ไอ้คุณเปลวมันใส่ไฟ เรื่องทำสุดฝีมือฉันไม่เถียง แต่ไอ้เรื่องที่บอกว่าหวงเนี่ย ฉันไปพูดตั้งแต่เมื่อไหร่กัน อยากจะเข้าไปบิดหูทั้งคู่ ทีแบบนี้ล่ะเข้ากันดีเป็นปี่เป็นขลุ่ย ทีตอนแรกล่ะทำมาพูดว่ารำคาญ ตอนนี้ดันนั่งกอดคอกันตัวกลม
"จริงหรอ เฮียพูดความจริงใช่ป่ะ" หมอนี่ก็อีกคน โดนหลอกแล้วยังไม่รู้สึกตัว หูตาแสดงความยินดีออกมาชัดเจน ต่างจากสีหน้าจะเป็นจะตายก่อนหน้าลิบลับ
"กูจะหลอกทำไม รีบกินซะ จะได้มีแรงเฝ้าเมียมึงต่อ จ้องให้ทะลุ เอาให้ท้องเหมือนปลากัดเลยนะ" ใจคอเล่นจะให้เสือนั่งเฝ้าทั้งวันทั้งคืนเลยหรอ บ้าไปแล้ว!
ไอ้บ้านี่ก็เหลือเกิน ยุแหย่ดีนัก ถ้าไม่ติดว่าเขียนออร์เดอร์ลูกค้าอยู่ จะรีบเข้าไปแยกไอ้คู่พี่น้องนรกแตกซะ ขืนอยู่ด้วยกันนานๆ มีหวังนายเปลวคงยุให้เสือทำเรื่องพิเรนท์อีกแน่ๆ
"ที่เฮียพูดจริงหรอผัก!!!" กำลังยืนจดรายการอาหารอยู่ แต่แล้วเสือก็ตะโกนคับร้าน ทุกคนต่างหันมามองฉันหมด
"ไร้สาระ" ทั้งเขินทั้งเคือง ได้แค่มองค้อนก่อนจะกระแทกเสียงใส่ แต่คนมันเกิดมาหน้าด้าน แม้แต่ปูนซีเมนต์ยังอาย ด่ายังไงก็ไม่ซึมเข้ากระโหลกหนาๆนั่นหรอก
"ฮ่าๆ เมียแม่งปากแข็ง ผู้หญิงด่าแปลว่าผู้หญิงรัก" ขี้เกียจต่อปากต่อคำ เลยปล่อยตามเลย ทำแค่มองหน้าเสือที่หัวเราะร่วนด้วยความหมั่นไส้ จะยิ้มอะไรนักหนา ยิ้มจนปากจะฉีกถึงหูแล้วนั่น ก่อนที่เจ้าตัวจะตักโจ๊กเข้าปากแก้มตุ่ย ที่ฉันเห็นแล้วถึงกับส่ายหัวด้วยความเอ็นดู
น่ารักตายแหล่ะ ชิ!...
"ถามจริงเถอะ มึงมาทุกวัน นี่มึงชอบเขาขนาดนั้นเลยหรอเสือ" ความอยากรู้อยากเห็นไม่มีที่สิ้นสุด อยู่ดีไม่ว่าดี หาเรื่องให้เสือพูดให้ฉันเจ็บช้ำน้ำใจอีกแล้ว เลิกคาดหวังไปนาน แต่พอเปลวหยิบยกเรื่องนี้มาพูดอีกที ดันเป็นฉันเองที่ทนฟังต่อไปไม่ได้
เพราะต่อให้คาดคั้นจนตาย..เสือก็ไม่มีวันหลุดปากบอกว่าชอบฉันหรอก
"เฮียพูดไรเนี่ย อย่ามามั่ว ชอบเชิบอะไร นี่ไม่ได้ชอบ"เจ็บสิ! เมื่อได้ยินเต็มสองรูหู เขาเก่งเนอะ เฉือดเฉือนใจคนได้เลือดเย็น ทั้งที่ใบหน้ายังยิ้มแย้มสดใส แตกต่างจากฉันที่ดำดิ่งลงสู่โลกมืด ที่แม้แต่จะยืนให้มั่นคง ยังทำได้ยากเต็มที
ฉันหันไปมองหน้าเสือ ขนาดคนถามยังหน้าถอดสี หักห้ามความเสียใจต่อไปไม่ไหว เขาจะฉุดให้ฉันตายทั้งเป็นอีกนานแค่ไหน เท่าไหร่ถึงจะสาแก่ใจ
"ผมไม่ได้ชอบ" เสือเน้นย้ำอีกรอบ
เออ!!..รู้แล้ว เก็ทแล้วว่าไม่ชอบ ไม่ต้องมาย้ำก็ได้ ไม่พร้อมจะฟัง ยังอยากหลอกตัวเองอยู่ในความฝัน ความสุขเล็กน้อยแค่นี้ ให้กันหน่อยไม่ได้รึไง ไอ้คนไม่มีหัวใจ
"แต่คนนี้...ผมรัก"
กึก
"ว้ายยย!!"
[ต่อ]
"แต่คนนี้...ผมรัก"
กึก
"ว้ายยย!!"
"อุ๊ย มะ..ไม่ได้ตั้งใจ ขะ..ขอโทษค่ะ" ผู้หญิงคนนึงส่งเสียงขึ้นมา ท่ามกลางความเงีบสงัดของร้าน อยากจะเขกหัวตัวเอง ที่ดันซุ่มซ่าม เผลอชนแก้วน้ำที่วางบนโต๊หกใส่ลูกค้า ฉันรีบก้มหัวเงอะงะจนแทบโขกพื้น ปากคอสั่น ควบคุมเสียงให้มั่นคงอย่างเคยก็ไม่ได้
"ดะ..เดี๋ยวจะเอาผ้ามาเช็ดให้นะคะ ขออภัยจริงๆ" ยืนผงกหัวซ้ำๆอยู่แบบนั้น เห็นอยู่ว่าเสือกำลังนั่งกลั้นยิ้ม ต้องไปทางไหนต่อล่ะทีนี้ สมองลำดับเหตุการณ์ไม่ทัน ระบบรวนขึ้นมาแบบกระทันหัน
เพล้ง!
"ว้ายยย" ครั้นจะไปเอาผ้ามาเช็ด แต่พอก้าวถอยหลังได้ไม่กี่ก้าว ฉันก็เผลอชนแก้วน้ำของลูกค้าโต๊ะข้างๆตกแตกอีก
"อ๊ะ ขะ..โทษค่ะ อึก.." กลายเป็นว่า ยิ่งเดิน ก็ยิ่งทำข้าวของพังมากขึ้นเรื่อยๆ ฉันเหมือนคนที่ถูกน็อคกลางอากาศ ทั้งเบลอทั้งมึน สองตาอื้ออึง พอๆกับร่างกายที่ถูกสูบกระชากวิญญาณจนสิ้น
"ต้องไปเอาผ้า ต้องไปเอาผ้า" ฉันตบหน้าตัวเองเบาๆเพื่อเรียกสติ พูดวนประโยคเดิม พร่ำบอกตัวเองจนเหมือนคนบ้า
"มะ..ไม่จริง ตื่นสิผัก เธอกำลังฝัน มะ..ไม่เชื่อ เป็นไปไม่ได้" ใครก็ได้มาช่วยฉันที พี่สิงห์พี่รามหายไปไหนหมด รีบมาช่วยผักกาดด้วย!
"โอ๊ย" ยังไม่ชัวร์ ขอลองอีก ลงแรงหยิกตัวเองอีกหน และเป็นฉันที่หลุดปากร้อง ต่อให้หยิกอีกกี่ครั้ง ความเจ็บปวดตรงลำแขนก็ยังมีเท่าเดิม ฉันถึงได้ตระหนัก ว่านี่ไม่ใช่ความฝันอย่างที่คิด แต่กำลังยืนอยู่บนโลกแห่งความจริง โลกที่ไม่เคยคิดว่าชาตินี้จะได้พาลพบ
งั้นเรื่องเมื่อกี้ก็...
"จริงหรอ"
พึ่บ!
สติพลันขาดสะบั้น ฉันละทิ้งทุกสิ่ง ผลีผลามวิ่งไปหลังร้านโดยไม่สนเสียงร้องเรียกของใครหน้าไหน ถอยหลังต่อความจริงที่กำลังไล่ตามอย่างบ้าคลั่ง หวาดกลัวเกินกว่าจะปักใจเชื่อ
พอถึงหลังร้านปุ๊บ ฉันก็รีบหันซ้ายหันขวา ก่อนจะเจอทำเลเหมาะหอบร่างระหงไปมุดตัวหลบตรงซอกเล็กๆข้างตู้เย็น ยกฝ่ามือขึ้นอุดหู เมื่อเสียงก้องกังวานดังสะท้อนทั่วหัว
'แต่คนนี้...ผมรัก'
'แต่คนนี้...ผมรัก'
'แต่คนนี้...ผมรัก
มะ..ไม่เอาแล้ว ออกไปซะ! อย่ามาหลอกมาหลอนอีกเลย พอที...
นี่ไง สาเหตุที่ฉันต้องหนี
หมับ!
"ผัก"
เฮือกก...
เพราะไม่ทันคิดว่ามีใครอีกคนไล่ตามมา ฉันถึงได้สะดุ้งสุดตัวเมื่อแผ่นหลังถูกสัมผัสแผ่วเบาจากมืออบอุ่น มีเงาสูงใหญ่กำลังยืนค้ำหัวฉันอยู่ทางเบื้องหลัง กระชั้นชิดจนสัมผัสได้ถึงไอร้อนของผิวกาย แม้ไม่เห็นก็พอรู้ว่าใคร ต่อให้ตาบอดหูหนวก มันก็ไม่มีวันลืม ฉันจดจำองค์ประกอบทุกอย่าง เสียงและความคุ้นเคยนี้ได้
"สะ..เสือ" เป็นเขา ที่เข้ามารบกวนหัวใจ
[ต่อ]
เสือ บรรยาย...
"ผัก"
"สะ..เสือ" ร่างบางสะดุ้งโหยง เมื่อผมแทรกตัวเดินมาซ้อนด้านหลัง มุมอับๆตรงข้างตู้เย็น ที่พอจะมีพื้นที่ ให้คนสองคนยืนอย่างง่ายดาย
"แล้วไปทำอะไรตรงซอกตู้ ไม่สบายอีกแล้วหรอ" ผมถามด้วยความเป็นห่วง เพราะเมื่อวิ่งมาถึง ก็เห็นผักยืนฟุบหน้าตรงมุมกำแพงแล้ว
"ฉะ..ฉันกำลังหาของ ไม่ได้เป็นอะไร นายออกไปเถอะ" ผักกาดอยู่ในท่ายืนหันหลัง เธอสำทับด้วยการส่ายหัว ก่อนจะแสดงท่าทางลุกลี้ลุกลน อ้างข้างๆคูๆ ทำเป็นหาโน้นหานี่ ทั้งที่ความจริง ตรงซอกที่เธอยืนอยู่เนี่ย มันไม่มีห่าไรเลย นอกจากกำแพงสี่ด้าน ที่รายล้อมด้วยฝาผนังทึบทั้งหมด
"ว่าไงนะ ไม่ได้ยินเลย" ผมว่าตัวเองหูปกตินะ แต่ผักกาดนั่นแหล่ะ พูดเบาจนเหมือนเสียงมด เมื่อฟังไม่ชัด ผมเลยตัดสินใจเดินเข้าไปใกล้ แต่คนตัวเล็กก็ขยับหนีอีก ทั้งที่ตรงซอกแคบๆ มันแทบไม่มีพื้นที่จะให้เขยื้อนอยู่แล้ว
"นะ..นายออกไปเถอะ" แถมปฏิเสธความหวังดี ตั้งท่าจะไล่ผมลูกเดียว
"ฟังไม่รู้เรื่องเลย ช่วยหันมาพูดให้ได้ยินหน่อย เป็นไรไป"
ยิ่งไล่เหมือนยิ่งยุ ผมมันเป็นพวกหนังหนา หน้าด้านแถมตายยากด้วย พอพูดมากๆผมยิ่งดึงดัน ผักไล่ผมก็เบียดตัวเข้าไปอีก เอาจนทุกส่วนเรากลืนเป็นเนื้อเดียวกันนั่นแหล่ะ ถึงจะสาแก่ใจ
"ผักครับ" เมื่อตีมึนไม่ได้ผล ผมเลยเปลี่ยนวิธี ลองใช้คำพูดระรื่นหูบ้าง เผื่อผักจะเคลิ้ม
ปึก!
"อย่าเข้ามานะ อย่าเพิ่งเข้ามา" แต่คงคิดผิดมหันต์ ยัยนี่อาจไม่รู้ ว่าได้เหวี่ยงศอกใส่ท้องน้อยผมเต็มเปา เห็นตัวเล็กๆ แต่ศอกแรงยิ่งกว่านักมวย
แล้วไงหล่ะ ร้องสิครับ รออะไร!
"โอ๊ย!.." จุกสิ! ครวญครางยืนกุมท้องตัวงอ แต่คนใจแข็งก็ยังไม่ยอมหันมอง
ชิ! ไม่ได้ผลหว่ะ งั้นเอาใหม่
"ผัก แฮ่ก สะ..เสือเจ็บ มะ..ไม่ไหวแล้ว" ดูเว่อร์ไปนิด แต่ผมเจ็บจริงนะ เดินเซถอยหลังไปสองสามก้าว ก่อนก้มหน้าฟุบลงพื้น
"เสือ!!" มันได้ผลจริงด้วย ยัยนี่สติแตก เมื่อผมแน่นิ่งกับพื้น ผักกาดดูจะลืมตัว รีบดิ่งเข้ามาประคอง แต่เป็นผมที่รอจังหวะเหมาะ เพราะเมื่อร่างบางถลาเข้าหา ผมก็รีบเอื้อมมือไปคว้าเอาความนุ่มนิ่มนั่นไว้ ก่อนจะตะหวัดลำแขน โอบรัดเจ้าหล่อนเข้ามาแนบอก
หมับ
"จับได้แล้ว ฮ่าๆ" หลอกกี่ครั้งก็ยังซื่อบื้ออย่างเคย
"เอ๊ะ! นี่นายหลอกฉันหรอ ไอ้ทุเรศ" ผมหัวเราะ มือข้างที่ว่างโอบกอดเอวบาง ส่วนอีกข้างยกขึ้นป้องหัวตัวเอง ผักกาดจับได้ว่าผมหลอก ก่อนที่กำปั้นน้อยๆจะทุบไม่ยั้ง แถมทุบแบบไม่เกรงใจ นี่ผัวนะไม่ใช่กระสอบทราย เล่นทุบเยี่ยงทาส
"เจ็บจริง เปล่าหลอก" อยากอ้อนอ่ะ แค่กับผักนะ คนอื่นก็ไม่เอา
"เหอะ!" พอหนำใจ แม่คุณก็ทำท่าไปกลับไปสิงตรงซอกตู้ต่อ ดีที่ผมคว้าไว้ทัน
"แล้วไปยืนมุดตรงซอกตู้ทำไม หัวเลอะหยากไย่หมดแล้ว" ขำดิ นี่หรอวะ! ผู้หญิงจอมหยิ่งที่ผมเคยรู้จัก เห็นแค่ลูกหมาหน้ามอม ที่หัวมีแต่เศษขี้ฝุ่นติดเต็ม ครั้นจะใช้นิ้วเชยปลายคางเพื่อเช็ดคราบเปื้อนให้ ผักกาดก็เบี่ยงตัวหนี
"กรรม! ก้มหน้าใหญ่ โกรธฉันอีกแล้วหรอ"
"เปล่า" ปากบอกเปล่า แต่เล่นไม่ยอมสบตา แถมตั้งท่าผลักไสราวกับรังเกียจสัมผัส นี่ผักขุ่นเคืองเรื่องที่ผมหลอก รึว่าโกรธสิ่งที่ผมเพิ่งพูด
"เอาหน้าเด็กดื้อมาให้ดูหน่อย!!"
"ม่ายยย" ผมดื้อดึง ถ้าอยากเล่นไล่จับ ผมก็จะเล่นด้วย ผักปิดผมก็จะเปิด จะแงะจนกว่าเธอยินยอม เธอหลบไปทางไหนผมก็จะไปทางนั้น เอาจนกว่าจะได้เห็นสีหน้าที่แท้จริง และเมื่อถูกไล่บี้จนไม่มีทางให้ไปต่อ ผักกาดก็เลิกขัดขืน ยอมเปิดเผยใบหน้าที่เธอหลบเร้นภายใต้ฝ่ามือ
ใบหน้างามๆ ที่ผมเฝ้าฝันทุกคืนวัน
ใบหน้าน่ารัก ที่ตอนนี้กำลังอาบย้อมไปด้วยสีแดงปลั่ง ดุจดั่งมะเขือเทศสุก..
แม่ง อยากแกล้งหว่ะ..
"ฉิบหาย ไม่สบายจริงด้วย หน้าแดงเถือกเลย นี่เธอเป็นภูมิแพ้อากาศกำเริบหรอเนี่ย อาการหนักมากนะ เห็นทีจะไม่รอด" ผมเก๊กเสียงขรึม ทำหน้าซีเรียสให้สมจริง
"มะ..ไม่รอดเลยหรอ" ผักกาดก็เบ๊อะ เธอเป็นภูมิแพ้ตั้งแต่เมื่อไหร่ บทจะโง่ก็โง่เกินทน คนตัวเล็กเงอะงะ ตาโตดั่งลูกแมวแสดงความหวั่นวิตกจนตลก นั่นยิ่งทำให้ผมกลั้นขำเข้าไปอีก
"เออดิ หมอที่ไหนก็คงรักษาไม่หาย คงต้องให้หมอเสือรักษาซะแล้ว"
"หมอเสือไหน ละ..แล้วรักษายังไง" ผักยังถามอีก
"ยังไงดีหล่ะ หึหึ"
เสือ จบบรรยาย...
[ต่อ]
"ยังไงดีหล่ะ หึหึ" ชักกระหายน้ำ ลำคอดูแห้งผาก เมื่อได้ยินเสียงหัวเราะกดต่ำ
"นายช่วยฉันได้หรอ" จะถามไปทำไม ทั้งที่ตัวเองก็รู้อยู่แก่ใจ เรื่องภูมิแพ้อะไรนั่น ฉันรู้มาตั้งนานแล้วว่าตัวเองไม่ได้เป็น แต่ที่ต่อปากต่อคำอยู่เนี่ย ก็เพราะถูกเสือหลอกล่อให้เคลิ้มตาม
จะว่าไงดีหล่ะ มันก็แค่ความคิดชั่ววูบที่อยากจะอยู่ใกล้ๆเขา ติดใจในกลิ่นหอมรัญจวนที่ได้สูดดม ครั้นจะถอนสายตา ก็ดันไปติดตรงปากกระจับสีแดงเรื่ออีก แล้วก็ได้แต่นึกคิด ว่าคนบุหรี่บ่อย เขาปากแดงสุขภาพดีกันแบบนี้ทุกคนเลยหรอ เห็นมีแต่คนปากคล้ำ แล้วทำไมปากของเสือถึงได้น่า...
นะ..น่าบดขยี้ชะมัด!
อ่า..เธอคิดบ้าไรอยู่เนี่ยผักกาด ดูน่าเกลียดจริงๆ!
"ทำได้สิ" ความปั่นป่วนนี้ ต้องใช้วิธีไหนหยุดยั้ง ฉันต้องข่มใจเอง หรือต้องหาคนมาช่วยรักษา
"ยังไง" เริ่มเบลอๆแล้วสิ แต่ปากยังคงถามต่อ เขาบอกทำได้ แล้วฉันก็อยากรู้อยากลองไปซะหมด
เหมือนกับเด็กถูกผู้ใหญ่เอาขนมมาล่อ สำหรับเสือเขาคงแค่อยากแกล้ง แต่ฉันหน่ะรู้สึกจริงๆไปแล้ว คำบอกรักก่อนหน้านี้ ดูไม่มีอธิพลเท่ากับความอุ่นวาบตรงต้นขา มันยิ่งต่างชั้นกันลิบลับ เมื่อได้ยินเสียงแหบพร่ากระซิบข้างใบหู
"เล่นป่วยหนักแบบนี้...คงต้องให้หมอเสือฉีดยา"
"อ๊ะ!" ฉันหลุดอุทาน รีบยกมือขึ้นคล้องคอ เมื่อร่างกายที่นั่งติดพื้น ถูกเสือช้อนไปวางบนเค้าเตอร์บาร์ครัว หูได้ยินเสียงข้าวของหล่น เนื่องจากคนขี้หงุดหงิด ใช้นิ้วเรียวปัดของเหล่านั้นให้พ้นทางเกะกะ
"ฉีดแล้วจะหายหรอ" พอจัดองศาที่พอเหมาะ เสือก็รีบแทรกตัวเข้ามาคั่นกลาง ราวกับกลัวว่าฉันหลุดหาย ดิ้นไปทางไหนก็ไม่ได้ ไร้ซึ่งหนทางจะให้ขยับหนี
“หายสิ” เสือก็เหลือเกิน ดูพรีเซ้นต์ แถมเสนอตัวชอบกล
“แล้วต้องฉีดกี่เข็ม” ไปว่าเขา แล้วฉันมัวทำบ้าอะไรอยู่ มานั่งเล่นเกมส์ต่อปากต่อคำกับเสืออยู่ได้
“หลายเข็มยิ่งดี” เขาเป็นยิ่งกว่าวัตถุไวไฟ อันตรายต่อหัวใจจนน่าตี เพียงแค่อยู่ใกล้ ฉันก็ไม่อาจต้านทานต่อแรงอารมณ์ได้เลย
คงต้องหยุดฝืนได้แล้วมั้ง หลอกใจตัวเองมันสนุกตรงไหน
เอาเข้าจริงๆ กลับกลายเป็นฉันที่นั่งอ่อนระทวย คำว่ายางอาย ดูจะใช้ไม่ได้ผล เคยบอกแล้วไง แค่ได้เห็นหน้าเสือ ฉันก็ควบคุมสติเอาไว้ไม่ไหว สมองคอยแต่จินตนาการณ์กับฉากวาบหวิว ยิ่งได้เห็นสายตาแรงกล้าที่อยู่ใกล้แค่เอื้อม ฉันก็ยิ่งใจกล้าหน้าด้าน
แล้วถ้าเกิดคนๆนั้นเป็นเสือขึ้นมาหล่ะ มันจะผิดอะไรมั้ย…
“งั้นฉีดยาให้หน่อย” คำอนุญาตของฉัน มีผลมากพอที่จะทำให้เสือเบิกตาค้าง ถ้าช้ากว่านี้อีกแค่วิเดียว ฉันอาจคิดเปลี่ยนใจขึ้นมา แต่ดูเหมือนคนตรงหน้าจะรอคอยเวลานี้มาเนิ่นนาน พูดไม่ทันขาดคำ ร่างหนาก็รีบปลดซิบกางเกงซะแล้ว
ก่อนที่เขาจะ...
"หยุดดด!!"
ในตอนที่กำลังเข้าด้ายเข้าเข็ม กลับมีเสียงนึงร้องห้ามขึ้น ฉันกับเสือต่างชะงักค้างในท่าล่อแหลม ยังดีที่เขามีสติได้ก่อน รีบตะครุบตัวฉันไว้ให้พ้นจากสายตาสอดรู้สอดเห็นของบุคคลที่สาม ที่สี่และที่ห้า ที่ต่างโผล่หัวสลอน ทำหน้ากรุ่มกริ่มออเต็มประตู
"มึงจะฉีดที่ไหนก็ได้ แต่มึงฉีดห้องครัวไม่ด๊ายย"
[อัพครบ 100%]
1คอมเม้นท์เท่ากับล้านกำลังใจนะจ๊ะ
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
กำลังโหลด...
ฮาได้อีกกกกกกกกกกกก
อิพี่น้องนรกแตก...
อิผักสายอ่อย อิเสือสายหื่นนนนก้อพี่พี่ตัวหล่อสี่ก้าหกกกกกกกกกดดดด
ในครัวน่ะ
ให้อภัยเหอะคะ งานนี้จะนกไม่นก ถามใจผู้เขียนดู