[ BITCH ] ร้ายกลายรัก

ตอนที่ 16 : BITCH ร้ายกลายรัก เสือกินผัก14 เสือร้าย อัพครบ 100%

[เสือร้าย]

     "คืนนี้ไม่เมาไม่กลับ" แสงไฟสลัวช่วยให้บรรยากาศดูครื้นเครง จังหวะดนตรีบีตต์หนักหน่วงดังกระแทกเข้ามาพร้อมกับผู้คนจำนวนมากที่เริ่มเคลื่อนไหวไปตามเสียงเพลง เสียงแก้วดังชนกันก่อนที่เครื่องดื่มสีอำพันจะค่อยๆไหลลงคอ ฉันรู้สึกร้อนผ่าวทุกครั้งที่กลืนมันเข้าไป สุดท้ายก็ต้องถอนริมฝีปากออกก่อนจะวางมันไว้บนโต๊ะแบบเดิม

     "งั้นแกคงต้องหามฉันกลับแล้วหล่ะ " เสียงอ้อแอ้ของคนด้านข้างทำให้ฉันส่ายหัวด้วยความเอ็นดู ไม่ได้อยากมาในที่อโคจรแบบนี้นักหรอก แต่เพราะวันนี้เราทั้งสี่คนต่างเห็นตรงกันว่าควรจะเลี้ยงส่งยัยม่านฟ้าที่จะย้ายออกจากบ้านในวันพรุ่งนี้ 

     "แล้วไอ้มินจะตามมาเมื่อไหร่" ฉันหยุดความคิดเรื่อยเปื่อยก่อนจะออกปากถาม ตอนนี้ที่โต๊ะมีแค่เราสามคนเท่านั้น ส่วนมินหมอนั่นยังไม่ตามมาสักที

     "อีกสักพักมั้ง เห็นมันบอกเดี๋ยวตามมา" ลูคก้มหน้ามองนาฬิกา

     "งั้นม่านขอไปเข้าห้องน้ำแปปนะ ไม่ไหวแล้ว" ร่างบางเดินโงนเงนไปมาจนฉันต้องรีบเข้าไปประคอง รู้ทั้งรู้ว่าตัวเองเมาง่าย แต่เจ้าหล่อนก็เล่นซัดแบบไม่บัดยะบันยัง "ให้ไปส่งมั้ย"

     "ไม่ต้องๆ แค่นี้ม่านไปเองได้" มือบางโบกปฏิเสธพัลวัน ต่อให้ฉันจะพยายามเดินตามไปส่งแต่ม่านฟ้าก็ผลักฉันกลับที่เดิมทุกที จนสุดท้ายก็ต้องถอดใจปล่อยให้เธอเดินไปเข้าห้องน้ำคนเดียว

     "ลูคแกรู้มั้ยว่าทำไมม่านถึงจะย้ายออก เธอมีปัญหาอะไรรึเปล่า" ฉันมองตามม่านฟ้าด้วยความเป็นห่วงจนแน่ใจว่าเธอเดินไปถึงที่หมายแล้วจริงๆถึงได้ถอนสายตากลับมายังโต๊ะ 

     "อืมม ไม่รู้...มั้ง" ฉันเงยหน้าด้วยความสงสัยเมื่อได้ยินเสียงตอนท้ายแผ่วเบา เขาทำเหมือนกับตัวเองรู้อะไรดีๆงั้นแหล่ะ แต่ไม่ยอมบอกฉันซะงั้น 

     "เอาดีๆ บอกมา"

     "ไม่รู้จริงๆ แหย่นิดแหย่หน่อยก็ไม่ได้ จริงจังไปหมด" ทำไมฉันจะดูไม่ออกว่าเขามีความลับปิดบัง แค่เสียงหัวเราะแค่นี้ก็พอจะดูออกแล้วว่าเขาต้องการกลบเกลื่อนมันไป 

     ทำไมจะต้องมีความลับกันด้วย... รู้สึกไม่ชอบใจเลย

     ฉันจ้องหน้าลูคอยู่สักพักใหญ่จนเริ่มถอดใจเมื่อเขาไม่มีท่าทีจะตอบคำถามอะไรทั้งนั้น ไม่นานเสียงบีตต์หนักหน่วงก็ทำให้ฉันยอมละสายตาจากคนตรงหน้า สายตาคู่งามกวาดโดยรอบ มองผู้คนจำนวนไม่น้อยที่ต่างขยับร่างกายเคลื่อนไหวเหมือนกับฝูงผีเสื้อนับร้อย แสงไฟวูบวาบชวนเวียนหัวแต่ก็ไม่ทำให้คนเหล่านั้นหยุดเคลื่อนไหวได้เลย

     ฉันไม่ได้ชอบ เลือกได้ก็ไม่คิดจะมาเหยียบที่แบบนี้ 

     แต่อย่างที่รู้...

     มันมีความจำเป็นจริงๆที่ต้องมา ฉันถอนหายใจเมื่อรู้สึกไม่สนุกซักเท่าไหร่ มือบางยกแก้วขึ้นจิบอย่างไม่รู้จะทำอะไร แอลกฮอลล์ไหลเวียนอยู่ในร่างกายมากพอที่จะทำให้ร้อนวูบไปทั้งร่าง แต่ฉันก็ยังมีสติมากพอที่จะดูแลตัวเองได้ 

     ตากลมโตกวาดมองใบหน้าแต่ละคนที่ผ่านเข้ามา แต่ไม่นานมันก็ต้องหยุดชะงักลงเมื่อสายตาดันปะทะเข้ากับกลุ่มคนกลุ่มหนึ่งที่นั่งไม่ไกลจากตรงนี้ซักเท่าไหร่ 

     เหมือนสวรรค์กลั่นแกล้ง...

     ร่างกายที่ร้อนผ่าวเพราะแอลกฮอลล์เริ่มเย็นวาบก่อนที่ขนแขนทั้งหมดจะลุกตั้งชัน ต่อให้หนีไปไกลแค่ไหนก็ไม่เคยหลุดพ้น ความรู้สึกบางอย่างถูกแผ่เข้ามาจนกายสั่นสะท้าน ลมหายติดขัดหูตาพร่ามัวจนต้องยึดแขนลูคไว้ เมื่อร่างกายมันทำท่าจะล่มพับไม่เป็นท่า 

     หมับบบบ..

     "เป็นอะไรเนี่ยผัก"

     "อย่าขยับนะ" ฉันรั้งให้ลูคขยับเข้ามาใกล้เพื่อบังตัวเองจากสายตาพวกเขา แม้แต่ตอนนี้เสียงเพลงหนักหน่วงก็ไม่อาจลอดผ่านเข้ามาในโสตประสาทได้เลย

     ให้ตายเถอะ! นี่วันซวยอะไร

     เสือ!!...

     ไม่ว่าจะไปที่ไหน ทำไมจะต้องเจอแต่ไอ้ผู้ชายคนนี้อยู่เรื่อย!!

     "อะไรวะ" อย่างที่รู้ พระเจ้าไม่เคยอยู่ข้างฉัน เพราะไม่นานคนในกลุ่มนั้นก็หันมาเจอ ฉันเลยต้องแกล้งทำเป็นไม่สนใจ ทั้งที่ความจริงมันกำลังแอบเฝ้ามองทุกการกระทำของพวกเขาอยู่เงียบๆ 

     "ลูคแกเป็นเพื่อนฉันมั้ย" ปากถามทั้งที่สายตายังเหลือบมองไม่หยุด 

     ไม่นานเกินรอ หลังจากพวกเขากระซิบกระซาบกันสักพัก สายตาดุดันของเสือก็หันมาเจอร่างฉันจนได้ ถึงแม้หัวใจและร่างกายจะชาวาบไปแล้ว ความหวาดกลัวเข้าเกาะกินจนไม่มีที่ว่าง แต่พอรู้ว่าตัวเองไม่ได้อยู่ตัวคนเดียว ฉันก็มีความมั่นใจมากขึ้น

     หมอนั่นคงไม่กล้าทำอะไรที่นี่หรอก ฉันรู้ว่ามันผิด...แต่ก็หยุดไม่ได้แล้ว

     "อ๊าว! เป็นดิ " ฉันช้อนสายตามองลูคเมื่อร่างสูงตอบ ความรู้สึกอยากหักหน้าคนพุ่งตรงเข้ามา ไม่ทันไรร่างกายก็ทำในสิ่งที่ไม่น่าเชื่อ มือบางเอื้อมลูบไล้แผงอกแกร่งคนตรงหน้าปะป่ายแผ่วเบา ปากอิ่มได้รูปค่อยๆแย้มยิ้มขึ้นมาอย่าเจ้าเล่ห์ ทุกการกระทำของฉันเล่นเอาลูคตัวเกร็งแน่น "ในเมื่อเป็นเพื่อน ถ้าสั่งอะไรแกก็จะทำตามใช่มั้ย"

 

     "ไม่อ่ะ" ฉันกดเสียงต่ำตอนที่ถาม สายตาถูกหรี่ลง ด้านมืดที่เคยหลับไหลถูกปลุกขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัวเพราะฤทธิ์เหล้า ลูคเริ่มเบี่ยงตัวหนีแต่ฉันกลับไวกว่า สองมืออกแรงดึงรั้งร่างสูงไม่ให้ขยับ ก่อนที่ปากจะพูดในสิ่งที่ทำเอาลูคเบิกตาค้าง 

     "กอดฉัน!!!"

     "อะไรนะ" เขาถามย้ำ

     "ฉันบอกให้แกกอดฉัน!" ฉันเน้นย้ำมันอีกรอบเมื่อมั่นใจว่าเสือต้องมองอยู่แน่ๆ ถ้าหมอนั่นมันกล้าคิดจะทำร้ายฉันก็เอาสิ อยากรู้หมือนกันว่าใครจะทนไม่ไหวก่อน ยิ่งนึกก็ยิ่งรู้สึกแค้น ทุกคำที่เสือเคยพูดกลับเข้ามากรีดหัวใจเหวอะหวะไม่มีชิ้นดี

     'ร่าน' 'สำส่อน' 'บ้าผู้ชายงั้นหรอ'

     อยากรู้เหมือนกันว่าเขาจะทำอะไรฉันได้

     "เป็นอะไรอีกเนี่ย ฉันไม่ได้ชอบแกนะเว้ย" ไม่รู้ว่าทำไมต้องอยากประชด ยิ่งเห็นเขามีความสุขฉันยิ่งแทบคลั่ง หาคำตอบให้กับตัวเองไม่ได้ซักที ราวกับมีม่านบางใสเข้ามาขวางกั้นทุกอย่างไว้ 

     "ไม่ได้ชอบเหมือนกัน กอดเร็วๆเถอะหน่า"

     หมับบ..

     "อยู่แบบนี้แปป อย่าขยับนะ" ไม่รอช้าฉันก็เอื้อมแขนเรียวขึ้นโอบรอบลำคอลูค เอนใบหน้าซบลงตรงอกเขาอย่างจงใจ 

     อยากเล่นเกมส์ปั่นประสาทคนมั้ย อ่า..นั่นสินะ! ฉันกำลังทำอยู่นี่ไง

     "อย่าบอกนะว่าแกเจอคู่อริเก่า " ดูเหมือนเขาจะฉลาดขึ้นมาบ้างแล้วเพราะไม่นานลูคก็โอบมือแกร่งรอบเอวฉันโดยง่าย ราวกับเขาคุ้นชินกับสถานการณ์แบบนี้พอควร 

     ก็ดีแล้ว ยิ่งเขาคุ้นชิน อะไรๆกับก็ยิ่งง่ายขึ้น..

     "ประมาณนั้น" ฉันตอบอย่างไม่ใส่ใจ สายตายังคอยเหลือบมองผ่านอ้อมแขนแกร่งเป็นพักๆ 

     ฉันพอเดาความรู้สึกของเสือออก ภายใต้ท่าทางนิ่งเฉยนั่น ใจของเขามันร้อนรุ่มยิ่งกว่าไฟ ถ้าทำได้เขาคงอยากเดินเข้ามากระชาก บีบบังคับ ฉุดลาก หาเรื่องทำร้ายจิตใจย่ำยีสารพัดอย่างที่เคยทำ สายตาดูถูกที่ทอดมองทำให้ฉันปวดหน่วงจนต้องเม้มปาก จุกแน่นในอกราวกับถูกเหยียบ

     "ลูค"

     "อะ..อะไร" เสียงเขาดูตะกุกตะกัก

     "จูบฉัน"

     "ห๊ะ!"

     "จูบฉันสิ เร็วว!!" ความอยากเอาชนะทำให้ฉันกล้าทำเรื่องบ้าบิ่น มันแทบไม่คิดอะไรเลยด้วยซ้ำตอนที่พูดออกมา ยิ่งเห็นเสือกำมือแน่นจนเส้นเลือดปูดโปนฉันก็ยิ่งอยากทำ  

     "มันไม่เกินไปหน่อยหรอ" รู้ว่าผิดที่ใช้เพื่อนเป็นเครื่องมือ แต่ฉันก็ไม่อาจหยุดความรู้สึกเห็นแก่ตัวนี่ได้เลย ตอนนี้ฉันทั้งเกลียดทั้งขยะแขยงความคิดตัวเอง แต่ก็ยังแสดงความรู้สึกด้านมืดออกมาไม่หยุด 

     "เร็วๆเถอะหน่า ขอร้อง!!!"

     "จูบแล้วห้ามตบ" ร่างสูงเงียบสักพักก่อนที่ลมหายใจจะถูกระบายพ่นออก อะไรๆก็ดูจะง่ายดายไปหมด อดคิดไม่ได้ว่าเมื่อก่อนมันเคยมีเรื่องแนวนี้เกิดขึ้นรึเปล่า เพราะดูเหมือนลูคจะเข้าใจง่ายเกินไป เขาดูไม่ใส่ใจอะไรสักนิด มันดูชินชาเกินไปด้วยซ้ำ

     "อือ" ฉันปัดความคิดก่อนครางรับ 

     ถึงกับสะดุ้งเมื่อแขนแกร่งโอบกระชับรอบเอวมากขึ้น ไม่นานความอ่อนนุ่มบางอย่างก็ถูกทาบทับลงมา สติสัมปชัญญะถูกกระชากจนขาดสะบั้น แต่ก่อนที่มันจะเกินเลยไปมากกว่านั้น ร่างสูงของลูคก็ถูกกระชากออก มีแรงปริศนามหาศาลเหวี่ยงร่างของเขาออกจากตัวฉัน

     พลั่ก...!!

     ผลั๊วะ...!!

     ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมากจนไม่ทันตั้งตัว รู้อีกทีก็ได้ยินเสียงหวีดร้องจากคนรอบข้างก่อนที่ร่างลูคจะล้มลงไปนอนกองกับพื้น

     "ละ..ลูค!!" ฉันตกใจมาก ตั้งท่าจะวิ่งเข้าไปพยุงแต่กลับถูกมือปริศนาของใครบางคนฉุดกระชากซะก่อน 

     

     "โอ๊ยย!ปล่อยนะไอ้บ้า ปล่อย! "

     "มานี่!" ลมหายใจกระตุกวูบ ฉันได้กลิ่นของหายนะที่มาเยือนเมื่อเสียงเกรี้ยวกราวของเสือดังสนั่นท่ามกลามเสียงเพลงที่ปลุกเร้า แรงบีบรัดรอบข้อมือเพิ่มมากขึ้นจนกระดูกแทบแตกร้าว พายุลูกใหญ่ที่ฉันเป็นคนเริ่มก่อกำลังกลับเข้ามาเล่นงานจนทุกอย่างพังราบไม่เป็นท่า

     เขามาตั้งแต่เมื่อไหร่...ทำไมเขาถึงมาอยู่ตรงนี้??

     "ลูคช่วยด้วย" ฉันออกแรงสะบัดถึงแม้จะดูโง่เง่าสิ้นดี ความพยายามน้อยนิดของฉันช่างไร้ค่าเมื่อเทียบกับแรงอารมณ์ของเสือ เขาไม่ปล่อยแถมยังเพิ่มแรงกระชากจนร่างปลิวถลา

     "แกจะเอาผักปะ..ไอ้เสือ!!" เพียงช่วงเวลาสั้นๆที่เห็นทั้งสองคนดูจะตกใจเมื่อต่างคนต่างปะทะหน้ากัน แต่ไม่นานก็ถูกแปรเปลี่ยนไปเป็นแรงอารมณ์ขนาดมหึมา เมื่อหมัดหนักๆของเสือพุ่งสวนเข้าใส่หน้าลูค

     ผลั๊วะ!!!

     "กรี๊ดดดด ลูค!!!" ฉันแทบเป็นบ้าเมื่อเห็นเพื่อนของตัวเองล้มกระแทกลงกับพื้น เลือดสีแดงฉานไหลจากจมูกโด่งทั้งสองข้าง สายตาเริ่มพร่ามัวเพราะม่านน้ำตาที่เอ่อคลอ ฉันได้แต่โทษตัวเองซ้ำๆจนอยากตาย ถ้าไม่ใช่เพราะฉันคิดอะไรสั้นๆ เขาก็คงไม่ต้องมารับเคราะห์แบบนี้

     ผักแกมันโง่....ฉันได้แต่ด่าตัวเองซ้ำๆ

     เหมือนโลกหยุดหมุนภาพทุกอย่างดูช้าลง บรรยากาศรอบกายแลดูเงียบสงัด ร่างกายของฉันถูกดึงให้ถอยห่างจากลูคเรื่อยๆจนในที่สุดก็มองไม่เห็น คนที่อยู่รอบข้างพร้อมใจกันแหวกทางให้เสืออย่างว่าง่าย 

     "ปล่อยฉัน!!" ฉันยังสู้ไม่เลิก ออกแรงฝืนตัวอีกครั้งอย่างบ้าคลั่ง แต่แล้วก็ต้องยอมจำนนทุกอย่างเมื่อเสียงเหี้ยมดังกระซิบข้างหู 

     "อย่าคิดจะขัดถ้าไม่อยากให้มันนอนตายคาตีน !!!"

     ฉันจำเป็นต้องเลิกต่อต้านเมื่อรู้ว่ามันไม่ใช่แค่คำขู่...ฉันรู้ดีว่าเสือเป็นคนยังไง เหตุการณ์ในอดีตที่ผ่านมามันตอกย้ำในสิ่งที่เขาพูดอย่างชัดเจน

     เขาไม่ได้ขู่....แต่เขากล้าทำมันจริงๆเลยต่างหาก!!

     "เดินช้าๆหน่อยได้มั้ย ฉันเจ็บแขน" ฉันกระตุกแขนข้างที่เสือจับอยู่ ร่างกายถูกลากถูจนมาถึงที่ไหนสักที่ แข้งขาดูไร้เรี่ยวแรงจนมันเกือบจะสะดุดอยู่หลายรอบ แต่ต่อให้ยื้อยุดกันยังไง ฉันก็ต้องยอมแพ้ให้กับแรงของเสืออยู่ดี ฉันสู้ไม่ได้แถมไม่มีทางจะชนะด้วย

     "พะ..พาฉันมาที่นี่ทำไม ไม่เข้าเด็ดขาด...นายจะบ้าหรอ" ไม่นานเขาก็พามาถึงที่หมาย ปากคอเริ่มสั่นเมื่อสายตาเหลือบมองป้ายข้างบนหัว 'ห้องน้ำชาย' ยิ่งเห็นท่าทางเอาจริงของเสือฉันก็รีบเกี่ยวรั้งปากประตูทางเข้าไว้ "นี่มันห้องน้ำชายนะ!!"

     ใครจะเข้าไปให้โง่ แค่นี้ก็รู้แล้วว่าจะเกิดอะไรขึ้น..

     "เออดิ!ห้องน้ำชาย เห็นเป็นห้องนอนรึไง..เข้าไป!!" พูดไม่รู้เรื่องยังไงก็ไม่รู้เรื่องอย่างนั้น ยิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุ ขนาดฉันบอกว่าไม่เข้าเขาก็ยังออกแรงดึงไม่เลิก มันเจ็บไปหมดแต่ก็ต้องฝืนกัดฟันทน 

     "ไม่!! ให้ตายก็ไม่เข้า อื้อออ.." ฉันปล่อยเสียงครางยาวทั้งที่ขบฟันแน่น เสือใช้กำลังกระชากบั้นเอวจนแทบขาดเป็นสองท่อน เขาไม่สนสายตาใคร และดูเหมือนจะไม่มีใครสนใจคิดเข้ามาช่วยซะด้วยซ้ำ 

     ฉันเกลียดความหน้าด้านของเขา เกลียดนิสัยเจ้าอารมณ์ชอบเอาชนะอย่างที่เสือกำลังทำ รู้อยู่แก่ใจว่าฉันสู้ไม่ได้แต่เขาก็ยังทำตัวแย่ๆไม่หยุด 

     งี่เง่าไร้เหตุผล บ้าอำนาจ!!

     "ยังหน้าด้านต่อรองอีก ไม่อยากเข้าห้องน้ำชายแม่งเข้าห้องน้ำหญิงก็ได้" ร่างสูงกระชากเสียงห้วน

     หมับ!

     "ฉันไม่เข้าสักที่ ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องรึไง อ๊ะ...!!" เสือปล่อยมือจากเอวบาง แต่ไม่นานมือหนาก็กลับมาแงะมือฉันจนหลุดจากขอบประตู

     ฉันฝืนตัวสุดฤทธิ์ ร่างกายมันไม่ไหวแล้วจริงๆ อยากจะหนีแต่ก็ทำไม่ได้ รู้อยู่แก่ใจว่าต่อให้วิ่งไปไกลแค่ไหนเขาก็ตามทันอยู่ดี เสือสูงกว่า แข็งแรงกว่า ร่างกายของเรามันยังห่างกันหลายขุมนัก 

     "ช่วยด้วย ใครก็ได้ช่วยด้วย!!" ฉันไม่รู้จะทำยังไงเมื่อตกเป็นรอง สุดท้ายก็ต้องเลือกใช้วิธีแหกปากร้องไปเรื่อย เผื่อมีใครเห็นใจคิดเข้ามาช่วยบ้าง 

     "อย่ามาเสือกเรื่องของผัวเมีย!!" ถ้ามีใครสักคนเดินเข้ามาต่อยปากเขาตอนนี้มันคงจะดีมาก มีคนทำท่าจะเข้ามาช่วยนะ แต่พอได้ยินเสียงตะโกนลั่นอย่างเอาเรื่องก็ไม่มีใครหน้าไหนกล้าเสนอหน้าเข้ามายุ่มย่ามซักคน 

     "เสือ!!" แทบจะหันไปตะกุยเมื่อได้ยินคำพูดหมาๆนั่น คำก็เมียสองคำก็เมีย ฉันไปเป็นเมียเขาตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่ทราบ !

     "เข้าไป" เขาออกปากบังคับ

     "ไม่!!"

     "บอกให้เข้าไปไงวะ" ขีดความอดทนของเสือขาดสะบั้น ร่างสูงหยุดใช้คำพูดทุกอย่างแต่หันมาใช้กำลังข่มขู่แทน สองมือหนาออกแรงดึงกระชากจนร่างเซถลา หัวฉันกระแทกกับหน้าอกเขาดังปึก มันทั้งเจ็บทั้งมึน ดูเหมือนสิ่งที่ทำเขาจะเจ็บไม่ต่างกัน แต่มันก็ไม่ทำให้เสือยอมผ่อนแรงได้เลย

     ผลัก!

     กริ๊กก...!

     "จะทำอะไร อย่ามายุ่งกับฉันนะ!!" นาทีเป็นนาทีตายเริ่มขึ้นแล้ว เมื่อสองหูได้ยินเสียงกดล็อคประตู เขาออกแรงผลักดันหลังจนหน้าเกือบทิ่มกับขอบชักโครก แต่อะไรก็ไม่เลวร้ายเท่ากับตอนนี้เสือได้แทรกตัวเข้ามาในห้องน้ำห้องเดียวกับฉัน แม้แต่ในห้องน้ำหญิง เขาก็ยังไม่คิดจะเว้น "ไอ้โรคจิต นี่มันห้องน้ำหญิงนะ!!"

     ซ่าา...!!

     "กรี๊ดด เล่นบ้าไรเนี่ย" บ้าไปแล้วแน่ๆ จู่ๆเสือก็หยิบสายยางขึ้นมาไว้ระดับอก ก่อนที่มือหนาจะออกแรงบีบปุ่มกดจนน้ำพุ่งกระเด็น ใบหน้าหล่อเหลายังรักษาระดับความเย็นชาไว้แบบเดิม ถึงแม้ตอนนี้เขากำลังทำเรื่องบ้าบิ่นแค่ไหนก็ตาม

     "อยู่เฉยๆสิวะ" น้ำเสียงสั้นห้วนไม่เปลี่ยนแปร หมอนี่คิดว่าฉันเป็นอะไรกันนะ คิดจะลากก็ลาก คิดอยากทำลายก็ทำ!! 

     ตอนนี้เสือไม่ต่างจากคนคลั่ง เขาฉีดน้ำใส่ร่างฉันไม่หยุด มันทั้งเปียกทั้งชื้นแฉะ ไม่ว่าหลบไปตรงไหนร่างสูงก็ต้อนซะจนมุมทุกครา 

     "ไอ้บ้า!!" ปากพ่นคำด่าทั้งที่ร่างกายเริ่มสั่นเป็นเจ้าเข้า หยาดน้ำตกกระทบโดนผิวเย็นยะเยือกไม่ใช่น้อย ยิ่งมันโดนเข้ากับผิวบางใส เนื้อตัวของฉันก็เริ่มซีดเผือดจนแทบเป็นสีเดียวกับกระดาษ 

     "นายมันบ้าไปแล้ว หยุดนะเสือ ฉันไม่ชอบ!!" ฉันพยายามยกมือปัดป้องเมื่อความเย็นตกกระทบเข้าในตา ร่างกายตั้งท่าจะโผเข้าไปแย่งสายยางจากมือเขา แต่ดูเหมือนทุกอย่างมันจะสายเกินไปซะแล้ว 

     หมับบบ..!

     "โอ๊ยย!!" ฉันหวีดร้องเมื่อเสือกระชาก

     "ตรงไหนบ้าง" คำถามดังพร้อมกับร่างที่ลอยวืดเข้าไปในอ้อมแขนเสืออย่างง่ายดาย แรงบีบรอบท่อนแขนทำฉันเบ้หน้าด้วยความเจ็บปวด 

     เขาคิดจะใช้กำลังไปถึงเมื่อไหร่กัน 

    ทำไมถึงพูดจากันดีๆไม่ได้สักที...ฉันได้แต่มองหน้าเสืออย่างนึกตัดพ้อ 

     "อ๊ะ..!!" ความรู้สึกจุกหน่วงเกิดขึ้นไม่นานลมหายใจก็มีอันต้องสะดุด เมื่อเสือยอมคลายมือที่พันธนาการรอบแขน ก่อนที่มันจะกลับเข้ามาเกี่ยวรั้งสะโพกของเราให้แนบชิดกัน ปลายจมูกโด่งสัมผัสกันอย่างไม่ตั้งใจ ลมหายใจร้อนผ่าวเป่ากระทบโดนผิวแก้มแผ่วเบา ริมฝีปากของเราเผลอเฉียดโดนกันตอนที่ฉันพยายามเบนหน้าหนี

     ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก...

     ให้ตายเถอะ! ปากของเขามันร้อนเหลือเกิน 

     "สะ..เสือ" ฉันลืมตัวเผลอจ้องหน้าเขาในระยะเผาขน เห็นขนตาหนาหลุบต่ำมองปากอิ่มเต่งของฉันไม่วางตา ไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ แต่ตอนนี้เสือกำลังกัดริมฝีปากตัวเองเหมือนต้องการข่มความรู้สึกอะไรไว้ซักอย่าง 

     บอกไม่ถูกกับความรู้สึกทีมี ราวกับร่างกายถูกหลอกให้หลงวน ฉันเฝ้ามองอย่างลืมตัว การกระทำของเสือมันช่างดูเชิญชวนอย่างไม่น่าเชื่อ เหมือนยั่วยวนให้คลั่งไคล้ หลอกล่อให้หลงติดกับซ้ำซากไม่จบสิ้น...

     เกลียดตัวเองที่ไม่อาจถอนสายตาจากปากหยักลึกได้เลย ฉันมองเรียวลิ้นของเขาที่ค่อยๆไล้เลียรอบปาก มวนท้องบิดตัวไหววูบน่ากลัว ร่างกายร้อนผ่าวไม่ต่างจากเปลวไฟ และมันก็ไม่รู้ตัวเลยสักนิดว่ากำลังถูกทุกการกระทำของเขาแผดเผาอย่างช้าๆ...

     ถ้าบอกว่าเขาตั้งใจอ่อย มันจะดูเข้าข้างตัวเองเกินไปรึเปล่า 

     แต่ฉันรู้สึกว่าเขาจงใจทำแบบนั้นจริงๆ !!

     "ฉันถามว่าไอ้เหี้ยนั่นมันจับตรงไหนบ้าง!!" ถึงแม้เสียงเข้มจะออกคำสั่งอย่างเคย แต่ทำไมวันนี้มันกลับน่าฟังอย่างบอกไม่ถูก ฉันกำลังจะเป็นบ้า ทั้งที่ก่อนหน้านี้เสือเพิ่งทำร้ายลูคไปหมาดๆ แต่ฉันกลับหลงลืมไปอย่างง่ายดาย ราวกับสมองหยุดสั่งการ ยิ่งเมื่อนัยย์ตาสีดำฉายประกายความต้องการแรงกล้า หัวใจดวงน้อยก็ออกแรงสั่นสะท้าน

     "มะ..ไม่รู้" ฉันตะกุกตะกักเมื่อสติถูกสั่นคลอน

    "ไม่รู้ก็ไม่เป็นไร งั้นก็ล้างมันทั้งตัวนี่แหล่ะ!!" เสียงทุ้มกระซิบ มือของเสือเบียดแนบตรงขาอ่อนด้านในตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ เขาลูบไล้มันแผ่วเบา อาจเป็นเพราะฤทธิ์แอลกฮอลล์ที่กินเข้าไปเลยทำให้ประสาทการรับรู้ของฉันลดต่ำ ไม่นานมือหนาก็เลื่อนขึ้น ก่อนที่ปลายนิ้วเรียวจะเกี่ยวรั้งชุดเดรสของฉันให้หลุดออก หลงเหลือไว้เพียงชุดชั้นในบางจิ๋วปดปิดเรือนกาย

     ไม่ต่างจากคนมัวเมา ฉันหลงเคลิบเคลิ้มไม่รู้ตัว มันไม่อาจผลักไสความรู้สึกส่วนลึกนี้ได้เลย

     พรึ่บบ...!

     "เสือ อ๊ะ..!!" และเมื่อความเย็นตกกระทบผิว ฉันก็เผลอครางกระเส่าอย่างไม่ทนไม่ได้

[ต่อ]

     "เสือ อ๊ะ..!!" และเมื่อความเย็นตกกระทบผิว ฉันก็เผลอครางกระเส่าอย่างไม่ทนไม่ได้

     หมับ..!

     "จะครางดังเพื่อ อยากให้คนแห่มาดูรึไง" ร่างสูงกระชากเสียงห้วน รีบตะครุบปากฉันด้วยความไว

     "อื้อ..." ฉันดิ้นประท้วงเมื่อผิวเปลือยเปล่าเกิดเสียดสีกับเนื้อผ้าที่ชุ่มไปด้วยหยดน้ำของเสือ ถึงแม้ตอนนี้บนตัวเขาจะมีเสื้อผ้าอยู่ก็ตาม แต่มันก็ไม่อาจขวางกั้นความร้อนผ่าวจากผิวหนังของผู้ชายคนนี้ได้เลย

     มันร้อน เหมือนมีใครเอาเหล็กลนไฟมานาบ...

     "เงียบ! ไม่ได้ยินรึไงว่ามีคนเข้ามา" เสือกระชับอ้อมกอด มืออีกข้างตะปปที่ปากเพื่อปิดกลั้นเสียงร้อง ร่างกายร้อนวูบเมื่อแผ่นหลังสัมผัสกับหน้าอกแกร่ง ความใกล้ชิดวาบหวิวทำให้รู้ถึงจังหวะก้อนเนื้อที่เต้นระรัวภายใต้เนื้อผ้า น่ารังเกียจเหลือเกินที่มันดันดังสอดคล้องไปพร้อมกับจังหวะหัวใจของฉัน

     ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก...

     "อะ..อื้อ.." สองหูแทบไม่ได้ยินว่ามีคนอยู่ข้างนอก ตอนนี้สติของฉันถูกเสือสั่นคลอนไปหมดแล้ว เหมือนถูกกลั่นแกล้ง ขนกายลุกชันทุกครั้งที่ลมเย็นเป่าลงบนผิว ลมหายใจของเสือทำให้ฉันขยับตัวหนีเมื่อความรู้สึกแปลกใหม่ถูกปลุกเร้าขึ้นมา 

     ฉันร้อนไปทั้งตัว...

     "อ๊าา.." ท้องน้อยบีบตัวจนหน่วง ลมหายใจของฉันกระชากระชั้นไปตามจังหวะชีพจรที่เต้นตุ๊บใต้ผิวหนัง ฉันถึงกับครางไม่เป็นท่าในลำคอ เกร็งตัวเครียดก่อนจิกเล็บลงบนผิวเขา เมื่อจู่ๆเสือก็นาบเรียวลิ้นไปตามแนวกระดูกสันหลัง 

     "สะ..เสือ อ๊ะ!" เขามันตัวร้าย ปลายลิ้นอุ่นชื้นลากต่ำจนมาหยุดที่บั้นท้ายงอนงาม ก่อนที่เขาจะกดจูบเน้นย้ำพร้อมกับดูดเม้มรุนแรง มันทำเอาฉันแหงนหน้าสูดปากอย่างน่าอาย ร่างกายไร้ซึ้งเรี่ยวแรงจนต้องหยัดมือบนกำแพงเพื่อพยุงตัว 

     "จะยั่วโมโหไปถึงไหน ทำไมต้องจูบกับมัน" เขาพูดทั้งที่ปากยังทรมานกันไม่หยุด ฉันนึกอะไรไม่ออกนอกจากเรียกชื่อเขาซ้ำซาก เหงื่อเม็ดเล็กผุดตามหน้าผากถึงแม้ผิวกายจะชุ่มไปด้วยหยดน้ำ ร่างกายออกอาการสะบัดร้อนสะบัดหนาวขึ้นมาอย่างสุดกลั้น 

     "ร่านมากว่างั้น"

     แต่สุดท้ายทุกอย่างก็พังครืด คำพูดอาบยาพิษทำเอาอาการหมุนคว้างหายไปปริบทิ้ง ก่อนหน้านี้ฉันมีอาการไม่ต่างจากคนเมามาย แต่ตอนนี้อารมณ์เหล่านั้นมันถูกเสือกระชากทิ้งอย่างไม่ใยดีเพราะคำพูดสั่วๆที่พ่นออกมา ความไม่พอใจทำให้ฉันอดประชดไม่ได้ 

     "เออร่าน! แล้วนายมีปัญหารึไง ปากก็ปากฉัน จะจูบกับใครก็ได้มันก็เรื่องของฉัน"

     "หน้าด้าน!!" ฉันบิดตัวหนี บอกไม่ถูกเลยว่าตอนนี้รู้สึกยังไง เข้าใจดี! หมอนี่มันปากเสียแถมด่าเจ็บยิ่งกว่าอะไร คำพูดแต่ละคำของเขาไม่ต่างจากหอกแหลม ทิ่มแทงหัวใจของฉันจนเป็นแผลฉกรรจ์ 

     เจ็บจนบอกไม่ถูก...

     ถ้าตัดก้อนเนื้อตรงหน้าอกนี้ออกไปได้ ฉันคงทำไปตั้งนานแล้ว คงไม่ปล่อยทิ้งไว้ให้มันเน่าเฟะแบบนี้หรอก จะได้ไม่ต้องรู้สึกเจ็บปวดทุกครั้งที่เขาสรรหาคำมาด่า 

     เป็นคนด้านชาได้ยิ่งดี...

     "ฉันไม่ใช่ของนายสักหน่อย ทำไมจะ..อ๊ะ!!" ฉันหาเรื่องแหว สองมือปัดป้องร่างกายเมื่อเสือยังเอาแต่ใจไม่หยุด 

     หมับ!

     ดูเหมือนเขาจะไม่พอใจที่ฉันพูดสักเท่าไหร่ เพราะไม่นานมือหนาก็จับร่างฉันให้หันเผชิญหน้า เสือก้มต่ำอยู่ มันเลยง่ายที่เขาจะยกขาข้างหนึ่งของฉันขึ้นพาดบ่าทันที ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วจนฉันไม่ทันได้ร้องด้วยซ้ำ

     "แล้วรอยห่านี่ใครทำ ตอบมาสิว่าไอ้เหี้ยตัวไหนทำถ้าไม่ใช่ฉัน!" ร่างกายฉันขัดขืนรุนแรง ตั้งท่าจะยกขาออกจากบ่าแต่กลับทำไม่ได้เมื่อเสือจับล็อคมันไว้ ขาอ่อนด้านในเด่นหราเผยให้เห็นรอยสีแดงจางที่เขาเป็นคนทำ ร่องรอยที่เขาเคยย่ำยี ก่อนจะตีตราบาปฝากไปทั่วทั้งร่างกาย

     "อย่า..!" ฉันร้องห้าม แต่มันก็ไม่ทันเพราะเสือดูดเม้มซ้ำรอยแผลเก่าจนเกิดเสียงดัง เขากำลังประกาศชัยชนะเหนือร่างกายของฉันอีกครั้ง ถึงกับต้องกัดนิ้ว เมื่อลำคอทำท่าจะปล่อยเสียงครางน่าอดสูออกมา นึกเกลียดตัวเองที่สุด ร่างกายบัดซบนี่มันไวต่อความรู้สึกมากเกินไป

     ฉันกำลังถูกเสือขย้ำ...

     "ทุกอย่างมันเป็นของฉัน เธอหมดสิทธิ์ในชีวิตตั้งแต่รู้จักฉันแล้วผัก หัดจำใส่หัวเน่าๆไว้บ้าง!" มันอาจจริงอย่างที่เสือพูด เพราะไม่ว่าจะต่อต้านขัดขืนยังไง สุดท้ายฉันก็ต้องพ่ายแพ้ให้กับเขาทุกที

     "อื้ออ.." ฉันครางไม่เป็นศัพท์เมื่อริมฝีปากได้รูปเริ่มเคลื่อนจูบซับไปทั่ว เขาขโมยทุกอย่างไปจากฉันแม้กระทั่งลมหายใจ ร่างกายออกอาการเกร็งเฮือกใหญ่ตอนที่ปากอุ่นร้อนนาบลงบนขอบกางเกงในตัวบาง 

     "ชอบมั้ย" เสือกระซิบถามทั้งที่ปากคลอเคลียชิดใกล้ ฉันเผลอจิกนิ้วลงบนผมเขาเพื่อหยุดการกระทำ แต่มันก็ไม่เคยทันเวลาสักครั้ง เสือเคลื่อนตัวด้วยความไว เขารีบกดจูบตรงจุดอ่อนไหวถึงแม้จะมีซับในตัวบางขวางกั้น ร่างสูงออกแรงกัดเม้ม บดเบียด เป่าลมหายใจอุ่นร้อนใกล้ชิด ปากหยักลึกหยอกล้อดูดกลืนมันเหมือนต้องการปั่นหัวฉันเล่น

     "ครางสิ!"

     ฉันต้านทานไม่ไหวแล้ว เขาล่อลวงเก่งเกินไป...

     "อะ..อึก.." เสือรู้จุดอ่อนไหวของผู้หญิงดี แล้วเขาก็ทำมันได้อย่างไม่มีที่ติด้วย ฉันเผลอก้มมองใต้หว่างขาโดยบังเอิญ สายตาของเราเกิดประสานกัน เห็นทุกการกระทำของเขาที่ค่อยๆขับเคลื่อนไปอย่างเชื่องช้า เสือเหลือบมองทั้งที่ปากยังไล่งับร่างกายไม่หยุด เขาตั้งใจจ้องมองมา หาเรื่องทำให้ฉันคลั่งตาย ปากถึงกับสั่นระริกตอนที่เปล่งเสียงกระท่อนกระแท่น 

     "เสือ พะ..พอแล้ว อื้อ!"

     "ไปกับฉัน" เสียงพูดฟังดูเลื่อนลอยไม่ต่างจากปุยนุ่น แทบไม่ได้ยินอะไรเพราะร่างกายหลงวนไปกับสัมผัสแผ่วเบา ฉันเผลอแอ่นกายตอบรับตอนที่เสือลากปลายลิ้นไล้ไปตามขอบกางเกงใน อดระอายไม่ได้กับสิ่งที่ทำ ยิ่งเห็นเขาเพลิดเพลินมัวเมาอยู่ตรงนั้นฉันก็ต้องข่มตาแน่น แหงนหงายศรีษะขึ้นสูดอากาศเมื่อจุดอ่อนไหวเริ่มมีความชื้นแฉะ 

     "นะ!" ไม่ชอบให้เขาใช้เสียงแบบนี้เลย ฟังทีไรเหมือนจะใจอ่อนทุกที

     "มะ..ไม่ไปไหนทั้งนั้น ฉันจะกลับไปหาลูค อ๊ะ!" ถึงกายจะถูกปลุกเร้าแต่ปากยังคงต่อต้าน ร่างกายและจิตสำนึกสวนทางกันจนน่าสับสน ตอนนี้สมองแยกแยะผิดถูกชั่วดีไม่ได้เลย ฉันกัดปากจนช้ำตอนที่เขาขูดลากไรฟันไปตามเนินเนื้อ เสือจงใจกัดเม้นผ่านเนื้อผ้าที่ชุ่มไปด้วยน้ำลายของเขาและความเปียกชื้นของฉัน 

     "ไอ้นั่นนะหรอ มันตายห่าไปแล้วจะสนใจทำไม" ในเวลาแบบนี้เขาก็ยังแขวะ เสือถอนหน้าจากจุดรวมประสาทก่อนมองฉันตาขวาง เขาเริ่มแสดงความไม่พอใจออกมาอีกแล้ว 

     "ห่วงไรนักหนา เซ็กส์เฟรนด์รึไง เป็นทั้งเพื่อนเป็นทั้งผัว!!"

     "หยุดปากหมาๆเดี๋ยวนี้นะเสือ ไม่ชอบ!" อย่าว่าแต่เขาเลย แม้แต่ฉันเองก็ยังอดแหวกลับไม่ได้ เกลียดคำพูดทั้งหมดที่ออกจากปากเสือ เจ็บซ้ำซากวนไปมา ต่ำสถุลจนไม่คิดว่ามันจะออกมาจากปากผู้ชายคนนี้ นึกเสียดายหน้าตาดีๆของเขาชมัด...!

     หน้าตาก็ดี แต่สันดานกับคำพูดเลวระยำ!!

     พรึ่บบ..!

     "รีบใส่เศษผ้านั่นซะ แล้วมากับฉัน" เสือกระชากลมหายใจหงุดหงิดก่อนออกปากสั่ง ร่างสูงหยุดการกระทำลง เขาโยนเสื้อที่เปียกซกไปด้วยน้ำมาให้ฉันก่อนที่เขาจะจัดแจงเสื้อผ้าตัวเองให้เข้าที่ 

     "จะพาไปไหน" ปากคอสั่น ฉันรีบคว้าเสื้อผ้าสวมใส่มันด้วยความว่องไว อารมณ์ปั่นป่วนเมื่อกี้หายไปปริบทิ้ง 

     ฉันไม่ไว้ใจเขา ...

     กลัวเสือมันเกิดบ้าขึ้นมาอีกรอบ ที่ผ่านมาฉันสังเกตพฤติกรรมเขามาหลายครั้งแล้ว เสือมีอาการคล้ายคนมีปัญหาทางจิต อารมณ์เขาแปรปรวนง่ายจนน่ากลัว ผู้ชายคนนี้มักคุมตัวเองไม่ได้เลยเวลาโมโห 

     หลายครั้งที่เสือมักแสดงความพอใจเป็นพิเศษเวลาที่ได้เห็นคนเจ็บปวด อาการที่พูดมาทั้งหมดมันเข้าข่ายคนจิตไม่ปกติชัดๆ ยอมรับว่ากลัวมาก  ไม่รู้ว่าตอนไหนเขาจะเกิดอาการคุ้มคลั่งขึ้นมาอีกรอบ

     ภาพเหตุการณ์ในวันเก่ายังติดตา ยิ่งนึกถึงใบหน้าของเสือที่แสยะยิ้มตอนที่ฉันร้องไห้จะเป็นจะตาย ขนแขนตามร่างกายก็ลุกตั้งชันด้วยความกลัว

     "พาไปต่อ.." มัวแต่คิดอะไรเพลินจนไม่ทันฟัง รู้อีกทีมือหนาก็กระชากข้อมือฉันก่อนจะเปิดประตูออกกว้าง เสือลากฉันผ่านสายตาผู้หญิงหลายคนที่ยืนแต่งหน้าอยู่ตรงกระจก เขาไม่คิดสนใจสายตาสอดรู้สอดเห็นของพวกนั้น ร่างสูงแสดงความหน้าหนาออกมา ผิดกับฉันที่ก้มหน้างุดด้วยความอับอาย

     ให้ตายถอะ ฉันอยากตายให้มันรู้แล้วรู้รอด

     "อย่าลากได้มั้ย ฉันเจ็บ..." ฉันถึงกับพูดเสียงอ่อน มือข้างนึงดึงชายกระโปรงที่หดสั้นให้ปิดต้นขา มันอายจนไม่รู้จะอายยังไง 

     เสื้อผ้าของฉันเปียกลู่แนบกับลำตัวจนเห็นส่วนเว้าส่วนโค้งเกือบทั้งหมด เสือเองก็เปียก ยิ่งเราสองคนเดินจูงมือออกมาจากห้องน้ำในสภาพสะบักสะบอมแบบนี้ คนที่เดินผ่านไปมาก็ยิ่งหันมามอง เราสองคนกลายเป็นเป้าสายตาให้คนนินทาจนน่าเจ็บใจ "ฟังกันหน่อยได้มั้ย"

     "หุบปาก!!" เสือกระชากเสียง มือหนาออกแรงกระชับฝ่ามือฉันแนบเข้าลำตัว ก่อนหน้านี้มือเขามันเย็นจนเหมือนน้ำแข็ง แต่ตอนนี้ทำไมมันกลับอบอุ่นจนบอกไม่ถูก ยิ่งเขาจูงมือพาฉันเดินฝ่าฝูงคนมากมาย ผิวบางใสก็ซับสีเรื่อไปทั้งตัวจนน่าตกใจ 

     ร้อนจนบอกไม่ถูก เพิ่งรู้ว่าเขาไม่แคร์สายตาใครก็วันนี้แหล่ะ!!

     "นั่งนิ่งๆ อย่ากระแดะดิ้นไม่เข้าเรื่อง" ขัดขืนไปก็เท่านั้น ในที่สุดเขาก็พาฉันมาถึงที่รถจนได้ เสียงปิดประตูดังโครมทำเอาสะดุ้ง สายตาขุ่นมัวหันมาขู่ แต่ไม่นานเขาก็สถบเหมือนหงุดหงิดขึ้นมาอีกรอบ 

     "โธ่เว้ยย!!"

     หมับบ..

     "โอ๊ยย เจ็บ!" ตกใจที่เสือโน้มตัวลงมา แต่มันน่าตกใจมากกว่าเมื่อร่างสูงเอื้อมมือกระชากเข็มขัดนิรภัยตรงฝั่งที่ฉันนั่งก่อนจะคาดมันให้ คนแบบเขามันไม่รู้จักคำว่าอ่อนโยน สิ่งที่แสดงออกมาเลยดูดิบเถื่อนกว่าเดิม เข็มขัดนิรภัยบาดลงบนผิวบางใส มันแสบมากจนฉันหวีดร้องลั่น

     ดูเหมือนเขาจะหวังดี แต่สมองกลับคิดว่าเสือคงอยากจะเอามันมาผูกคอฉันซะมากกว่า เหอะ!

     "ก็ทำให้เจ็บไง" ไม่ผิดจริงๆด้วย สมองผู้ชายคนนี้มันก็คิดได้แค่นี้แหล่ะ

     "ไอ้...อึก..อื้อ" เหมือนเรื่องตลก ฉันตั้งท่าจะด่าแต่มันไม่ทันการณ์ ปลายนิ้วของเสือเชยคางฉันไว้ซะก่อน ร่างสูงฉกวูบด้วยความไว เขาบดเบียดกดคลึงความหยุ่นนุ่มแนบแน่น สัมผัสทั้งหมดมันหยาบคาย ดูไม่มีเหตุผลสักนิดที่ทำแบบนี้

     เขาจูบฉันอีกแล้ว

     ทำไม?

     "อื้อ..." ฉันเผลอขยุ้มมือกับหัวไหล่ของเสืออย่างลืมตัว หัวหมุนคว้าง จู่ๆโลกก็ดูโคลงเคลงไปหมด ฉันปล่อยเสียงครางในลำคออย่างสุดกลั้น รสสัมผัสดุดันจนร่างสั่นสะท้าน ปลายลิ้นที่แลกเปลี่ยนมีกลิ่นสาบบุหรี่เจือมาทุกครั้งที่กลืนน้ำลาย เสือสอดปลายลิ้นลึกเข้ามาในโพรงปาก ก่อนที่เขาจะกวาดต้อนเกี่ยวรัดกับลิ้นของฉันจนเกิดเสียงดัง

     "เหอะ!เหม็นกลิ่นเหล้าหึ่ง จะอ๊วก!" ปากพ่นคำด่าแต่เขากลับไม่ยอมผละมันออกสักที เสือวนเวียนกดจูบซ้ำๆ ย้ำมันอยู่แบบนั้นอีกหลายครั้ง ฉันรู้ได้เลยว่าริมฝีปากเริ่มเป่งบวม ลมหายใจสอดผสานตอนที่ปลายจมูกเสียดสีกัน หน้าผากของเราสัมผัสอยู่แบบเดิม ก่อนที่เขาจะผละออก ทำท่าเหมือนจะจูบฉันอีกรอบ

     "เหม็นก็อย่ามายุ่ง ใครใช้ให้จูบ" ฉันผลักหน้าเขาออกแต่เสือกลับขืนตัวเอาไว้

     "อยากยุ่งตายห่าแหล่ะ เกลียดชะมัด!" เสือบ้าไปแล้ว การกระทำกับปากของเขามันไม่ตรงกันเลย ไม่รอช้าเสือก็ทาบความอุ่นชื้นลงมาอีกครั้ง บดคลึงละเลียดชิมโพรงปากฉันนานแทบขาดใจ 

     มันเนิ่นนาน จนฉันเผลอหลับตาตอบรับด้วยความเต็มใจ

     "หยะ..หยุดก่อนได้มั้ย หายใจไม่ออก " นานหลายนาทีกว่าจะรู้สึกตัว เสือเคลื่อนใบหน้าเข้ามากัดหูใบเล็กจนฉันต้องเอียงหน้าหนี หัวใจดวงน้อยเต้นแรงมาก ยิ่งเบี่ยงตัวหลบเขาก็ยิ่งหาเรื่องไล่ต้อน เสือยอมผละจากใบหูแต่ไม่วายจูบซับไปทั่วทั้งหน้า เขาเคลื่อนปากไล่เรื่อยไปตั้งแต่หน้าผาก เคลื่อนต่ำลงมาตรงเปลือกตา ก่อนจะจบการเคลื่อนไหวตรงริมฝีปาก

     "ขออีกนิด" เสียงแหบพร่าเอ่ยตอนที่ปากเฉียดกัน เขาพูดเหมือนคนไม่มีสติก่อนประทับปากอุ่นลงมา มันร้อนเหมือนไฟ รุนแรงไม่ต่างกับแรงพายุ มือเขาแตะที่แก้มของฉัน เหนี่ยวรั้งมันไว้ไม่ให้หันหนี หลังจากนั้นเขาก็ควบคุมทุกอย่าง นำพาฉันไปยังที่แปลกใหม่ ร่างกายลอยละลิ่วขึ้นสูง บิดปั่นป่วนไปทั่วท้องน้อย

     "พะ..พอแล้วเสือ" ฉันตะกุกตะกัก ไม่ชอบให้เขาทำแบบนี้เลย 

     เสือมีอิทธิพลกับร่างกายมากเกินไป มันรู้สึกไม่เป็นตัวเองเลยซักครั้งเวลาที่อยู่ใกล้ ทั้งที่ผู้ชายคนนี้มันร้ายสารพัดแต่ทำไมกลับหักห้ามความรู้สึกกับและต้องการไม่ได้เลย เหมือนหัวใจปราถนาความเจ็บปวดซ้ำๆ 

     มันตะโกนออกมา...ว่าต้องเป็นเขาแค่คนเดียวเท่านั้น

     "อยากให้หยุดหรอ" บรรยากาศในรถเย็นฉ่ำไปตามแรงแอร์แต่ร่างกายของฉันกลับมอดไหม้ลงไปทุกที ฉันเป็นน้ำมันส่วนเขาก็เป็นไฟ ต่างฝ่ายต่างแผดเผาซึ่งกันและกัน ยิ่งเสือโหมเชื้อไฟใส่เท่าไหร่ ร่างกายก็ยิ่งเต็มใจตอบรับ "ลองสัมผัสฉันสิ เผื่อฉันจะหยุด!!"

     "..." ฉันเงียบเมื่อได้ฟังคำพูดชวนคิดลึก

     "ลองดูมั้ย อยากจับตรงไหนก็ได้ฉันให้จับหมดอ่ะ" เสือดึงมือขึ้นมา ฝ่ามือใหญ่กุมมือฉันไว้ เขาเริ่มควบคุม ก่อนบังคับลากฝ่ามือเล็กไปตามร่างกายของตัวเอง 

     ร่างสูงวางมือฉันไว้เหนือหน้าอก บังคับให้ฉันสัมผัสกับเสียงหัวใจที่เต้นถี่ภายใต้เนื้อผ้า สติสตังถูกกระชากจนสิ้น ทำได้เพียงเคลื่อนสายตามองตามการเคลื่อนไหวชวนน่าหวาดเสียว

     "ตรงเป้าก็ได้นะ!"

      "ทะลึ่ง!" หน้าร้อนวูบ รีบกระชากมืออกเมื่อเสือทำท่าจะเอามือฉันไปวางตรงจุดนั้น

     เขามันบ้า แถมหื่นไม่เลือกที่..

     ฉันหันหน้าหนีเมื่อได้ยินเสียงหัวเราะล้อเลียน ทำเป็นไม่ใส่ใจทั้งที่ความจริงมันร้อนวูบไปทั้วตัว อยากจะฟาดหน้าเขาสักทีสองที ไม่ชอบเลยที่เสือทำตัวแปลกๆแบบนี้

     มันไม่ดีต่อหัวใจสักนิด....

     สุดท้ายก็ต้องเก็บข่มความปั่นป่วน ปัดความรู้สึกบ้าบอนี้ออกเมื่อนึกถึงหน้าลูคขึ้นมา ป่านนี้หมอนั่นจะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้ มันอดเป็นห่วงไม่ได้ 

     คิดได้แค่นั้นมือก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา พยายามกดโทรหาลูคแต่คนด้านข้างดันไวกว่า เขาคว้าโทรศัพท์ไปก่อนจะยัดมันไว้ในกระเป๋ากางเกง  ปากอยากหวีดร้องแต่กลับทำไม่ได้เมื่อเจอสายตาขู่อาฆาต ฉันเลยจำเป็นต้องปล่อยทุกอย่างไปตามยถากรรม นั่งเงียบมองสองข้างทางไปเรื่อยเปื่อย ปล่อยให้รถเกิดความเงียบสักพัก แต่ไม่นานก็คิดขึ้นได้ว่ามีเรื่องต้องพูด

     ฉันมีเรื่องต้องเคลียร์กับเขา...

     "ต่อไปนี้หยุดพูดได้มั้ยที่บอกว่าฉันเป็นเมียนาย มันเสียหาย! คนอื่นเข้าใจผิดกันหมดแล้ว" ฉันพูดตามความคิดประจวบกับช่วงเวลาที่รถจอดสนิท ไม่ชอบใจเลยที่เสือแสดงความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของใส่  มันไม่ใช่ความจริง เราสองคนไม่ได้เป็นอะไรกัน ไม่เคยมีความรู้สึกรักใคร่อะไรทั้งนั้น เขาไม่มีสิทธิ์มาแสดงอำนาจจอมปลอมแบบนี้

     "เป็นเมียฉันมันเสียหายตรงไหน" ดูเหมือนคำพูดของเมื่อกี้จะไปสะกิดต่อมโมโหของเสือให้ทำงานอีกรอบ ร่างสูงถอนหายใจฮึดฮัด เขากระชากเสียงห้วนก่อนจะเริ่มพาลหาเรื่อง "ไม่หล่อไม่รวย สู้พี่สิงห์ไม่ได้รึไง"

     ให้ตายเถอะ! สมองเขามันคิดได้แค่นี้นะหรอ

    "เพราะฉันไม่ได้ชอบนายต่างหาก ชัดเจนพอมั้ย" ฉันตะคอกกลับไม่ลดละ

     "แล้ว?" เสือตีหน้ามึนก่อนถามเสียงสูง

     "..."

     "ฉันต้องสนงั้นหรอ!" ไม่เข้าใจความคิดเสือสักนิด ปากบอกว่าเกลียดแต่ก็ยังวุ่นวายกันไม่เลิก ไล่ยังไงก็ไม่ไป ต่อให้หนีเขาก็ฉุดกลับมาที่เดิมทุกครั้ง ไม่รู้ว่าเขาจะทำร้ายกันไปถึงไหน เท่าไหร่ถึงจะสะใจ

     "..." ฉันจนคำพูด ถอนหายใจเฮืกใหญ่อย่างเหนื่อยอ่อน เกิดมายังไม่เคยเจอคนหน้าด้านหน้าทนเท่านี้

     "เงียบทำไม" 

     "...." เปล่าประโยชน์ที่จะพูดกับคนอย่างเสือ ฉันเบือนหน้าหนีขี้เกียจต่อปากต่อคำ พูดไปก็เท่านั้น คนแบบเขามันไม่เข้าใจความรู้สึกของใครหรอก

     ไอ้คนไม่มีหัวใจ....

     "ผัก"เขาเรียกชื่อขึ้นมาก่อนเริ่มถามอะไรแปลกๆ"โกรธหรอ"

     "...." ฉันไม่เข้าใจความรู้สึกตัวเองซักเท่าไหร่ มันอึดอัดจนไม่อยากคุยอะไรทั้งนั้น สุดท้ายก็เลือกไม่ตอบคำถาม

     "ผักกาด อย่าเงียบ!!" เสือหงุดหงิดอีกแล้ว ร่างสูงกระชากเสียงห้วนพร้อมกับระบายลมหายใจออกมาแรงๆ สีหน้าของเขาดูเปลี่ยนไปจากเดิม เหมือนมันกำลังไม่พอใจ เริ่มรำคาญ หรืออาจรุนแรงเข้าขั้นโมโหจนอยากทำร้ายฉันก็ได้ 

     "พูดเดี๋ยวนี้!!"

     "จะอะไรนักหนา" ฉันโวยวาย หันมองหน้าเสืออย่างกินเลือดกินเนื้อ หงุดหงิดมากจนอยากบีบคอเขาให้หายแค้น เบื่อนิสัยพูดไม่รู้เรื่องของเสือเต็มทน พูดอะไรไปเขาก็ไม่เคยฟัง 

     มันทั้งงี่เง่า แถมไร้เหตุผลสิ้นดี...

     คนหน้าด้านยังไงก็หน้าด้านอยู่วันยันค่ำ เขาเรียกฉันทั้งที่ตัวเองไม่ยอมพูดอะไร เสือยังกวนทำหน้าทำตากวนประสาทไม่รู้ไม่ชี้ เขาไม่สนสักนิดว่าฉันจะรำคาญมากแค่ไหน คอยหาเรื่องให้หงุดหงิดไม่เว้นวัน

     ไม่รอช้าร่างสูงก็ลงจากรถ ก่อนเดินมาเปิดประตูฝั่งฉันออก 

     "ออกมา!!" เขายึดข้อมือฉันแน่น

     "อะไรอีกเนี่ย"

     "ฉันอยากหว่ะ คืนนี้สนใจมาซ้อมบทผัวเมียกันหน่อยมั้ย"เสือกระชากรั้งจนฉันปลิวปะทะกับอกกว้าง 

     "จะบ้าหรอ" ไม่ต่างจากฝันร้าย ฉันช็อคหนักจนรวนไปแล้ว ยิ่งเห็นเสือเอาจริงความหวาดกลัวก็เกาะกินไปทั่วทั้งกาย มันสั่นระริกเมื่อรู้ถึงอันตรายที่ใกล้เข้ามา "ยะ..อย่าเล่นบ้าๆนะเสือ" 

     "ที่ไหนดี ในรถหรือบนห้อง"เขาไม่ได้ฟังที่พูด ฉันออกแรงปัดมือเขาตั้งท่าวิ่งหนีแต่คนมือไวก็เร็วกว่า 

     เขายึดข้อมือฉันไว้ ออกแรงฉุดลากอย่างที่เคยทำ ต่อให้สะบัดตัวหนีแต่ก็ไม่พ้นถูกเขาบีบข้อมือจนเจ็บ เสือแรงเยอะกว่า และเขาก็เริ่มใช้กำลังบีบบังคับกันอีกแล้ว 

     "ออกไปนะ ไม่เอาสะ.." ฉันกำลังจะพูดแต่มันก็ช้าไป

     "งั้นบนห้องแล้วกัน!" ไม่ทันปฎิเสธเขาก็ออกแรงลากฉันขึ้นคอนโดซะแล้ว

[อัพครบ 100%]

คอมเม้นท์ติชมกันหน่อย หรือกดโหวตก็ได้ไม่ว่ากัน