คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ขอโอกาส
วันนี้ไรต์เตอร์อารมณ์ดีเป็นพิเศษก็เลยแวะมาอัพให้ค่ะ
โฮะๆๆๆๆ อันที่จริงแล้วนึกตอนต่อไปได้ก็เลยรีบมาอัพก่อน ก่อนที่จะลืม555
คุณmimimiที่เร่งฟิคนั้น
จะเร่งปั่นให้ค่ะ เเต่ว่า...เมื่อไหร่คุณจะอัพฟิคบ้างล่ะคะเนี่ย
รอจนรากงอกลงพื้นพสุธาแล้วอ่ะ
.......................................................................
ซ่าส์ ......ครื่่นๆ
เสียงฝนปรอยลงมาให้สาวเจ้าเสน่ห์กอดอกเเน่นพลางมองดูสภาพรอบๆ
ตอนนี้เธอยืนอยู่ที่ตู้โทณศัพท์ในมหาลัย จะให้ทำัยังไงได้ล่ะ
นี่เป็นที่หลบฝนที่เดียวของเธอเลยก็ว่าได้ ก็อาคารเรียนน่ะก็อีกตั้งไกล
ถ้าจะเดินไปกว่าจะไปถึงก็คงเป็นไข้แหงๆ
ถ้าเวลาแบบนี้มีใครสักคนมากลางร่มให้ก็คงดีสินะ
"พี่ฟาง"
"ฮึ"
�เสียงคุ้นหูเรียกให้เธอหันไปมองตรงหน้า ก็ต้องเจอกับร่างที่คุ้นตา
ก็มีอยู่คนเดียวนั่นแหละที่เรียกเธอแบบนี้เป็นประจำ
แต่สิ่งที่งงก็คือ...เสื้อคลุมตรงหน้าีที่คนตัวสูงยื่นมาให้เธอนี่เอง
"รับไปสิพี่ฟาง เดี๋ยวก็เป็นไข้กันพอดี น้องแก้วเป็นห่วงนะเนี่ย เลยเอามาให้ อิอิ"
�รอยยิ้มเล็กๆแต่สดใสไสตล์คนตัวสูงส่งมาอีกครั้ง มือของฟางเอื้อมไปรับอย่างรักษาน้ำใจพลางใส่เสื้อนั้นแต่คนตรงหน้าก็ยังคงไม่ไปไหน
"ไปเรียนกันเถอะ"
แก้วดึงมือคนตรงหน้าหน้าให้ออกมาจากตู้โทรศัพท์และเข้ามาอยู่ในร่มด้วยกัน
โชคดีนะเนี่ยที่เอาร่มมาด้วย ฮู่ว์ ไม่งั้นต้องเปียกแย่เลย
"เราเรียนคนละอาคารไม่ใช่หรอ แล้วนี่ก็ใกล้เข้าคาบเรียนแล้วด้วย ถ้าแก้วไปส่งพี่ แก้วไปเรียนไม่ทันหรอก"
เป็นการปฏิเสธทางอ้อมที่ดูจะรักษาน้ำใจที่สุด
แต่คนตัวสูงกลับส่ายหน้าไปมาแล้วจับมือคนตัวเล็กให้มาจับร่มเอาไว้
"เฮ้อ ก็ใครบอกว่าน้องแก้วจะไปส่งพี่ฟางล่ะ พี่ฟางเรียนตั้งไกล ถ้าน้องแก้วไปส่งนะ เดินจนขาหลุดแหงๆเลย
พี่ฟางรีบไปเรียนเถอะไป เจอกันตอนเที่ยงนะ บ๊ายบาย"
ร่มในมือฟางถูกกระชับให้แน่นขึ้นก่อนที่เด็กน้อยเจ้าของร่มจะวิ่งโบกมือหายออกไปจากร่ม
ทั้งๆที่เป็นเจ้าของร่มแท้ๆ เสื้อกันหนาวก็เอามาให้เธอแล้ว ร่มก็เอามาให้เธอแล้ว�
แล้วเด็กนั่นจะไม่หนาวตายรึไงนะ
�นี่แหละที่ทำให้เธอซึมไป คงเป็นเพราะรู้สึกผิด จะให้ทำยังไงได้�
เธอรักป๊อปปี้ แล้วป๊อปปี้ก็รักเธอ
เเต่กับเด็กคนนี้...เธอไม่ได้รู้สึกอะไรจริงๆ
.............................................................................
"ฟู่ว์ หนาวๆๆ"
� คนตัวสูงวิ่งสะบัดมือไปมาในห้องเรียนให้เพื่อนที่กำลังอินเลิฟหัวเราะเล่น
ก็เมื่อกี๊เธอกับพี่แจมก็ดูเหตุการณ์กันอยู่ห่างๆนิ่ กลางร่มคันเดียวกันด้วย คิดแล้วยิ่งเขิน
แต่ไม่คิดจะเข้าไปกลางร่มให้ไอ้แก้วด้วยอีกคนหรอก ขัดจังหวะโรแมนติกของพวกเธอหมด
"สมน้ำหน้าแล้วแก ไอ้พระเอกรอง โถ ช่วยกลางร่มให้นางเอก ไม่ดูสภาพตัวเอง
ตอนนี้สภาพเหมือนลูกหมาตกน้ำเลยนะแก"
คำพูดประชดประชันให้แก้วหันมามองแล้วสะบัดหน้าหนีด้วยอาการงอน
"ชิส์ เดี๋ยวฉันก็โป้งแกหรอก คนอุตส่าห์ช่วยให้สมหวัง ยังจะมีหน้ามาว่าฉันอีก ฮึ่ย"
เบะปากแล้วชูนิ้วโป้งขึ้นให้เพื่อนสนิทที่ยังนั่งหัวเราะต่อไป
ใครๆก็ว่าเธอติ๊งต๊อง เเต่ถ้าเปรียบเทียบกับเพื่อนคนนี้
มีหวัง เพื่อนคนนี้บ้ากว่าเธอเยอะ เด็กเอ๋ยเด็กน้อย
"โอ๋ๆๆๆ อย่างอนเค้าเลยนะตัวเอ๊ง หยอกนิดหยอกหน่อยเพื่อความสมานฉันท์ไงจ๊ะ
ไว้เค้าเลี้ยงไอติมเที่ยงนี้ก็แล้วกันนะ"
�คำพูดหลอกล่อเด็กๆที่เธอพึ่งได้รับการสั่งสอนมาจากพี่แจมเมื่อเช้าดเหมือนจะได้ผล
เด็กน้อยหันมายิ้มร่าพลางกระโดดโลดเต้นไปมาอย่างดีอกดีใจ
"กินไอติม กินไอติม งั้นรีบไปนั่งเรียนกันเถอะเฟย์� อาจารย์เข้ามาแว้ววว"
ดึงแขนเพื่อนซี้ให้ตามมาแทบไม่ทัน หัวก็จะคะมำ
นี่แหละนะจุดอ่อนของเด็กทุกคน ไอติมนี่แหละ เจอเมื่อไหร่ต้องใจอ่อน
........................................................................................
"อ้าว ฟางครับ เข้ามาเรียนสายจังเลย เกือบไม่ทันเข้าคาบแล้วนะครับเนี่ย
ฟางเปียกรึเปล่าครับ เอายามั้ย เดี๋ยวไม่สบายนะ"
เมื่อมาถึงก็ถูกป๊อปปี้รัวซะแทบฟังไม่ทัน
"ไม่เปียกหรอกค่ะ รีบไปเรียนกันเถอะ"
ดึงคนหัวฟ้าให้เดินตามมานั่งเรียนด้วยกัน พร้อมกับสายตาอัมหิตจากญาติเด็กน้อยที่ดูจะหวงแก้วอย่างกับจงอางหวงไข่
"เจ็บใจจริงเลย แก้วอุตส่าห์ลงทุนเปียก แต่อยู่ดีๆปอปที่นั่งอยู่เฉยๆก็มาคาบไปรับประทานซะได้ ฮึ่ย"
เจ๊ตี่ยังคงส่งสายาอาฆาตอยู่เป็นระยะๆ ส่วนน้องขาววิ้งวั้งก็ยังนั่งยิ้มให้ดินให้ฟ้าต่อไป
ู้สึกว่าแกจะค้างอาการนี้ตั้งแต่เมื่อวานแล้วนะยัยแจม ฮึ่ย หมั่นไส้ชะมัดเลย
"ฟางครับ ฟาง"
ชายหนุ่มเรียกคนข้างๆให้มีสติ หายจากอาการเหม่อลอย ก็นั่งด้วยกันเป็นชั่วโมงแล้ว
เเต่วันนี้ฟางกลับนั่งเงียบตลอด ไม่พูดไม่จากับใคร
"คะ"
�หันมายิ้มอย่างฝืดๆ ก็ใจเธอมันหวิวๆแปลกๆ
ไม่รู้คิดอะไร อยู่ดีๆก็เกิดเป็นห่วงเด็กนั่นขึ้นมา
ไม่รู้จะป่วยรึเปล่า แล้วนี่หายเปียกรึยังก็ไม่รู้
"เป็นอะไรรึเปล่าครับ"
"เมื่อกี๊ป๊อปปี้บอกว่ามียาใช่มั้ยคะ ถ้างั้นขอให้ฟางสักสองเม็ดได้มั้ยคะ"
........................................................
"เอ้า นั่งจามเข้าไปไอแก้ว หวัดรับประทานซะแล้วมั้งเนี่ย"
�ส่งทิชชู่ให้เพื่อนสนิทที่นั่งจามกลางโรงอาหาร รีบมาเหมือนเดิม
รีบมาจองโต๊ะให้ญาติและนางฟ้า
ซึ่งสำหรับเธอล้ว พี่สาวเธอเนี่ยนะนางฟ้า ซาตานชัดๆ หึหึ
"ขอบใจ แต่อย่างฉันน่ะไม่เป็นไรอยู่แล้ว แกไม่รู้จักรึไง ซุปเปอร์แก้วน่ะ พลังใกล้เคียงกับซุปเปอร์แมนเลยนะเว่ย ฟิ่วๆๆ"
ทำท่าปล่อยพลังให้เฟย์หัวเราะอีกรอบ ร่าเริงไม่เคยเปลี่ยน ก็ร่าเริงอย่างนี้ตลอดนั่นแหละ
ขออย่าให้เพื่อนของเธอต้องเปลี่ยนเป็นคนเศร้าเพราะี่พี่สาวเธอเลยก็แล้วกัน
"เอ้าๆ ปล่อยพลังเข้าำไปแก้ว เดี๋ยวเฟย์ก็ตายหรอก 555"
คนตัวขาวที่พึ่งมาถึงที่โต๊ะหัวเราะแต่ก็ต้องหยุดลงเมื่อเห็นสายตากรุ้มกริ่มของน้องตัวดีที่หันไปแท็กทีมกับเจ๊มีนแล้วพยักหน้าให้กันอย่างรู้แผน
พวกแกคิดอะไรกั๊น
"เป็นห่วงกันนักนะ "
เจ๊ตี่เริ่มปล่อยมาก่อนหมัดแรก เล่นเอาแจมหน้าเหวอไปเลยทีเดียว ส่วนเฟย์ที่ลุกขึ้นมายืนข้างๆก็ก้มหน้างุด
"สองคนนี้น่ะ มีอะไรอยู่ในกอไผ่รึเปล่า ฮิ้้วๆๆๆ"
ประโยคที่สองก็คนที่ร่วมมือนั่นแหละ
น้องแก้วตัวดีหยอกต่อพร้อมเดินเข้าไปผลักเฟย์เบาๆให้ชิดแจมเข้าไปอีก
"มีอะำไรล่ะ พวกเราจะไปรู้ได้ไงเนอะพี่แจมเนอะ� ก็พวกเราไม่เคยไปอยู่ในกอไผ่ซะหน่อย
ใครจะไปเหมือนแกล่ะ เกิดในกระบอกไม้ไผ่ รู้ซะทุกเรื่อง อ่อ หรือว่าแอบไปทำอะไรกับใครในดงไผ่ล่ะ ถึงได้รู้น่ะ"
�เฟย์ตัวดีแก้อาการเขินแล้วแท็กมือกับสุดที่รักด้วยความสะใจที่เอาคืนได้ ไม่รู้ซะแล้วไอ้แก้วเอ๊ยว่าเล่นอยู่กับใคร
"อุ๊ย แรงอ่ะ"
"ใช่ๆๆๆ"
สองสหายกอดคอกันร่ำๆไห้เมื่อหมดหนทางจะสู้
โห อยู่ด้วยกันแป๊ปเดียวพวกแกก็พัฒพลังกลายเป็นปีศาจระดับหัวหน้าแล้วเรอะ
เดี๋ยวก็ยุให้แตกกันซะนี่
"เล่นอะำไรกันอยู่"
เสียงสวรรค์มาจากนางฟ้าที่ล่องลอยมาช้าตามเคย ก็เพราะอะไรล่ะ...คุยกับป๊อปปี้อีกตามเคยล่ะสิ
แต่แก้วก็ไม่ได้สนใจอะไร ยิ้มกว้างแล้ววิ่งไปเกาะแขนออดอ้อนนางฟ้าของเขาด้วยท่าทางน่ารักตามเดิมจนคนที่โดนอ้อนหน้าอดงอย่างไร้สาเหตุ
"ไปกินยาเลยไป เอ้า เอาไปซะ เดี๋ยวก็ไม่สบายหรอก"
ยาสองเม็ดถูกส่งผ่านนางฟ้าไปถึงเด็กน้อยผู้โชคดีที่ถึงกับอึ้ง แบมือรับโดยดี
"ขอบคุณนะพี่ฟาง น้องแก้วร.."
"แก้ว พอเถอะ พี่มีคนที่พี่รักอยู่แล้ว "
ประโยคที่กำลังจะบอกความในใจที่อัดอั้นอยู่นานออกไปถูกกลืนหายลงไปพร้อมกับยาที่ลงไปกับน้ำเมื่อกี๊
อยากจะร้องไห้ก็ร้องไม่ออก นี่ลูบหลังแ้ล้วตบหัวกันรึไงพี่ฟาง เสียงเฮฮาในโต๊ะก็หายไป มีแต่อาการอึ้ง
"น้องแก้วขอพี่ฟางได้มั้ย ขอแค่โอกาส แค่ให้น้องแก้วได้สู้ให้สุดความสามารถ
ได้มีโอกาส ถึงจะน้อยกว่าคนที่พี่ฟางรักก็เถอะ แต่ตอนนี้ น้องแก้วก็ยังอยากจะสู้ อยากจะมีโอกาสเหมือนกับเขาบ้าง น้องแก้วขอแค่นี้นะ พี่ฟางให้น้องแก้วได้มั้ย"
แววตาของคนตรงหน้าทำให้ฟางพูดอะไรไม่ออก กลัวเหลือเกิน ไม่รู้ทำไม แต่เธอกลัวว่าคนตรงหน้าจะร้องไห้ ไม่อยากจะเห็นน้ำตาของเด็กคนนี้
อยากจะเห็นรอยยิ้มของเขาอยู่ต่อไป เพราะอะไร เธอก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน
"อืม ถ้าน้องแก้วต้องการอย่างนั้นก็ได้"
�คำตอบคำเดียวทำให้แก้วที่ซึมอยู่ยิ้มแล้วกอดฟางไว้แน่นราวกับจะบอกทุกสิ่งทุกอย่าง
ตอนนี้เธอไม่รับรู้อะไรแล้ว รู้แค่ว่าอบอุ่น รู้แค่ว่าเด็กคนนี้ไม่ได้ร้องไห้ แค่นี้ก็พอ
ส่วนแก้ว ก็ดีใจจนบอกไม่ถูก อย่างน้อยขอแค่มีโอกาส เชื่อสิ ว่าเธอจะทำให้พี่ฟางของเธอรักเธอจนได้
ความคิดเห็น