Surprise ~(SNSD) yuri~

ลำดับตอนที่ #2 : คนนี้แหละใช่เลย

ว้าวๆๆๆๆ ไรต์เตอร์อ่านคอมเม้นท์แล้วชื่นใจ
แบบนี้ค่อยมีกำลังใจเร่งอยากแต่งหน่อย โฮะๆๆๆ
..................................................................................................

�โอ้ อากาศวันนี้ช่างสดชื่น ต้นไม้ใบหญ้าเขียวขจี
จอง เจสสิก้า ผู้หญิงที่โชคดีที่สุดในปฐพี ณ ขณะนี้ กางแขนรับอากาศบริสุทธิ์เต็มๆ
วันนี้รู้สึกว่าตัวโล่ง โปล่งสบาย เหมือนใส่ผ้าอนามัยติดปีกบินได้ วิ้วๆๆๆๆๆ�
เอิ่ม รู้สึกจะนอกเรื่องไปนิดนึงค่ะ เสียภาพพจน์นางเอก งั้นขอตัดฉากเมื่อกี๊ทิ้งไปนะคะ


"สูดเข้าไป สูดอยู่ได้ ท่าทางเธอจะชอบอากาศตอนเช้ามากเลยนะ"
คนข้างหลังที่เดินตามเป็นเบ๊ออกเสียงเพื่อให้คนข้างหน้าได้รับรู้ว่าตนเองยังมีตัวตนอยู่
ดูทำท่าสูดอากาศเข้า จมูกจะบานหมดแล้วนะน่ะ


"ใช่สิ วันนี้ฉันรู้สึกสบ๊ายสบายไม่มีภาระเหมือนทุกๆวันที่ผ่านมา"


"อื้ม ฉันก็ว่างั้นแหละ"
คนตัวสูงพูดไปพลางก้มลงมองสัมภาระที่ตัวเองถืออยู่ขณะนี้
ก็น่าจะสบายอยู่หรอกนะ กระเป๋าสะพายใบเท่าบ้านที่ไม่รู้ว่าจะใส่อะไรมาหนักหนาก็มาคล้องอยู่ที่บ่าของเธอ
ส่วนฟิวเจอร์บอร์ดอันเท่าบ้านที่คุณเธอบอกว่ามีงานที่ต้องนำเสนอหน้าห้องตอนเช้าก็อยู่ในมือของเธอ
สรุปแล้ว คุณหนูเจสสิก้าไม่ต้องถืออะไรเลยสักนิด



"นี่ เธอ... อ่อ ไม่สิ ควอน ยูริ ต่อจากนี้ไป เธอต้องมาส่งฉันทุกเช้า มารับฉันทุกเย็น อ่อ แล้วก็มานั่งกินข้าวกับฉันทุกเที่ยงด้วยนะ"
สั่งเหยียดยาวพร้อมกับเดินหน้าระรื่นต่อไป จะมีใครสบายเท่าเธออีกล่ะค่ะ ต่อจากนี้คงไม่ต้องถือของหนักอีกต่อไป
เฮ้อ รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นเจ้าหญิงเลยนะเนี่ย


"เจสสิก้า เธอนี่มัน...."


"...."


"เฮ้อ เธอนี่มันทำอะไรก็น่ารักไปหมด ฮึ่ย ฉันล่ะหงุดหงิดกับใจตัวเองจริงๆเลย ยิ่งอยู่กับเธอก็ยิ่งเต้นแรง เธอกำลังจะทำให้ฉันหัวใจวายตายรู้มั้ย"
คนที่ฟังอยู่ถึงกับหน้าแดงขั้นหนัก แล้วรีบหันกลับไปใช้มือพัดหน้าตัวเองไปมา ให้ตายสิ พูดอะไรกันเนี่ย คิดว่าจะว่าเธอเรื่องที่ใช้เยี่ยงทาสซะอีก แล้วดูคนพูดสิ พูดเสร็จก็หันหน้าไปชมสวนต่อแล้ว ปล่อยให้เธอต้องยืนกลุ้มกับคำพูดของอีกคน
ควอน ยูร เธอกำลังทำให้ฉันหวั่นไหวอยู่นะ!!!



"นี่ เจสสิก้า...นี่"
นิ้วเรียวจิ้มมายังบ่าของอีกคนเมื่อมาถึงที่ไหนสักแห่งที่เธอคาดว่าน่าจะเป็นโรงเรียนของอีกฝ่าย เป็นโรงเรียนขนาดใหญ่ หรู ที่อยู่ไม่ห่างจากบ้านของเจสสิก้านัก�


"อะไรเล่า"
อีกฝ่ายหันมาปัดมือเธอไปมาแล้วรีบหันหน้ากลับไป แต่ก็ไม่ทันซะแล้วล่ะ เพราะควอน ยูริจับหน้าของเจสสิก้าให้หันมาอีกครั้งซะแล้ว


"ฮ่าๆ เธอหน้าแดงด้วยล่ะ อื้ม เหมือนฉันตอนที่พูดเมื่อกี๊เลย ฉันคิดว่าฉันก็คงหน้าแดงเหมือนกัน ถึงจะไม่รู้ว่ามันคืออะไร แต่ก็รู้สึกดีนะ"



"โอ๊ยๆๆ พอเลย ฉันจะไปเรียนแล้ว"
หญิงสาวรีบดึงกระเป๋าจากอีกคนก่อนจะวิ่งพลุ่งเข้าไปในโรงเรียน ท่ามกลางสายตาของผู้ที่มาโรงเรียนคนอื่นๆ



"เฮ่ เดี๋ยวก่อนสิ เจสสิก้า เดี๋ยว!!"
เรียกไว้ก็ไม่ทันซะแล้ว ก็ยัยคนสวยที่เธอต้องดูแลดันลืมฟิวเจอร์บอร์ดไว้ที่เธอนี่น่ะสิ
แต่ท่าทางของเจสสิก้าน่ารักทุกท่าทางเลยแฮะ ชักจะไม่เข้าใจตัวเองเลย
อาการนี้มันคืออะไร ทำไมเธอถึงไม่เคยจะสัมผัสมันเมื่อพบเจอกับใคร
แต่กลับมาพบเมื่อเจอกับเจสสิก้านะ
.......................................................................................................

ภายในบ้านหลังกว้างขวางของทั้ง4คนที่อยู่ร่วมกัน ขณะนี้ก็เหลือเพียงแค่สามสาวที่นอนกลิ้งเกลือกกันอย่างเบื่อหน่าย
ไม่รู้จะทำอะไรดี ก็เจ้ายูริ รายนั้นน่ะออกไปแต่เช้าเลย บอกว่าจะไปเริ่มทำหน้าที่
เลยเหลือเพียงแต่พวกเธอ ที่ไม่รู้ว่าจะทำอะไรดี


"นี่... เราออกไปเที่ยวกันมั้ย"



"ไปสิ ไป"
�คงไม่ต้องรอความเห้นจากใครอีกแล้ว สามสาวขับรถออกไปตามทางเรื่อยๆ
คงไม่ต้องห่วงเรื่องอะไรทั้งนั้น เพราะยุนอาก็เป็นเด็กที่มีเวทย์มนต์ ไม่มีทางที่พวกเธอจะหลงทางหรือหากันไม่เจอ
ส่วนเรื่องรถนี่ก็ไม่ใช่ความยากเย็น เพราะนี่ถือเป็นเทคโนโลยีรุ่นเก่าประจำดินแดนของพวกเธอด้วยซ้ำไป



"เอ๊ะ ไงเอ่ยเจ้าเหมียว"
� เด็กตัวสูง ขาว ยืนเกาะกระจกร้านขายสัตว์เลี้ยง มองเข้าไปภายในก็พบสัตว์ที่น่ารักมากมาย แต่ไหนกันล่ะ เจ้าของสัตว์พวกนี้ไปไหนกันนะ เฮ้อ น่าเบื่อชะมัด ก็พวกพี่ๆดันบอกให้แยกกันไปหาที่ที่ตัวเองต้องการไป แล้วเด็กอย่างเธอจะอยากไปที่ไหนกันล่ะ



"หืม นี่ยังไม่ได้กินอาหารอีกงั้นหรอ"


"เจ้าของพวกเจ้าไปไหนหมดนะ น่าสงสารจริงๆเลย พวกไร้ความรับผิดชอบพวกนั้นน่ะ ไม่เคยเข้าใจจิตใจของสัตว์เลยงั้นสิ
พวกมนุษย์ก็งี้แหละนะ"
บ่นไปอยู่คนเดียว คนที่ผ่านร้านนี้ก็พากันมองอย่างงงๆก่อนจะรีบเดินผ่านไปทำธุระของตัวเอง
ใครจะไปเข้าใจกันล่ะว่ายุนอาน่ะคุยกับสัตว์ได้ มีเพียงอีกหนึ่งเดียวที่เดินมาเกาะกระจกอยู่ข้างๆกัน



"เธอนี่มันประหลาดจริงๆเลย บ้ารึไง มานั่งคุยกับแมว"
เสียงที่ทำให้ยุนอาหันไปมอง ทันทีที่เห็นอีกฝ่ายก็ต้องอึ้ง ทึ่ง นี่มันอะไรกันเนี่ย น่ารักอ่ะ
ดูสายตานั่นสิ มันกำลังจะทำให้เธอละลาย อ๊ากกก ยุนอาผู้ยิ่งใหญ่ไม่เคยพบกับเรื่องแบบนี้มาก่อนค่ะ มันช่างเซอร์ไพรส์�



"ม...ไม่ได้บ้าสักหน่อย แมวพวกนี้น่ะบอกว่าหิวนี่หน่า เจ้าของร้านนี่ไม่ไหวเลยนะ ไม่ให้อาหารสัตว์"
หันหน้ากลับมามองตู้กระจก ไม่กล้ามองอีกฝ่าย ยิ่งมองยิ่งรู้สึกแปลกๆ
ไม่มองเลยดีกว่า มองเจ้าเมหียวดีกว่า เอ๊ะ นั่น โห กำลังล้อกันอยู่นิ่ เจ้าแมวพวกนี้ สงสัยคงอยากกลายเป็นกบ



"นี่..เธอจะกินแมวรึไงล่ะน่ะ ดูทำสายตาเข้า 555 ตลกชะมัด ทำอย่างกับแมวพวกนั้นว่าเธองั้นแหละ"
หญิงสาวหัวเราะจนคนที่กำลังทำสงครามประสาทหันกลับมาทำหน้ามุ่ยใส่ อยากจะเถียงอยู่หรอกนะ แต่ว่า...เห็นหน้าแล้วมันเถียงไม่ออก



"แม่ขา~~ แม่ยังไม่ได้ให้อาหารแมวใช่มั้ยคะเนี่ย ให้อาหารสัตว์ก่อนสิคะ มันหิวแล้ว"
แป่ว แทบอยากจะเก็บเศษหน้าของตัวเองออกไปจากที่ตรงนี้ให้เร็วที่สุด เมื่อหญิงสาวที่เธอคุยด้วยเปิดประตูร้านเข้าไปแล้วตระโกนเข้าไปในร้าน อ๊ากกกก ให้ตายสิ อย่าบอกนะว่าคนเมื่อกี๊เป้นลูกเจ้าของร้าน แบบนี้ต้องเผ่นแล้วล่ะยุนอาเอ๊ย



"นี่ๆ เดี๋ยวก่อนสิ"
กำลังจะรอดแล้วแท้ๆ แต่อีกคนกลับวิ่งมาขวางหน้าเธอเอาไว้�



"ฉันชื่อทิฟฟานี่ ยินดีที่ได้รู้จักนะ"
รอยยิ้มสดใสถูกส่งมาให้อิมยุนอา เด็กน้อยหน้าแดงไปหมดแล้ว จนทิฟฟานี่หัวเราะออกมากับความใสซื่อของคนตรงหน้า
มือที่ยืนไป อีกฝ่ายยังไม่ยื่นกลับมาทำความรู้จัก เธอเลยถือโอกาสยื่นไปจับมืออีกคนขึ้นมาเช็คแฮนด์กันซะเลย
มือที่ชื้นและสั่นของอีกฝ่ายทำให้ทิฟฟานี่พอจะเดาออก ชอบเราแหงๆเลย



"ฉันชื่อยุนอา ยินดีที่ได้รู้จักเหมือนกัน-/////-"
มือของยุนอากำลังจะดึงกลับ แต่ทิฟฟานี่กลับดึงเอาไว้แล้วจูงไปด้วยกันซะงั้น
ถ้าเธอหันกลับมาสังเกตุอีกครั้งคงได้เห็นเจ้าเด็กแสบหน้าแดงทั้งหน้าแน่ๆ แดงกว่าเดิม จะเป็นลมรึเปล่าล่ะนั่น



"รอตรงนี้แป๊ปนึงนะ"
ร่างเล็กของอีกคนวิ่งหายไปท่ามกลางสายตาของผู้คน ทิ้งให้คนตัวสูงยืนอยู่กับที่
กำลังตัดสินใจว่าจะไปเลย หรือว่าจะรออีกคนดี และแล้วใจของเธอก็ชนะ สุดท้ายก็ต้องมายืนรอ เฮ้อ จะรอทำไมเนี่ย ไม่รู้รึไงว่าคนอย่างยุนอาไม่เคยคอยใครนะ



"ขอโทษนะที่มาช้า อ่ะนี่ ฉันให้"
ไอติมกรวยใหญ่ยื่นมาตรงหน้า ให้ยุนอายิ้มแล้วรับมันมา แต่มีแค่อันเดียวนี่น่ะสิ ทำไมซ์อมาแค่อันเดียวกันล่ะ
แล้วก็ต้องอึ้งกว่าเดิมเมื่อคนตรงหน้าดึงไอติมของเธอไปกินเพียงเล็กน้อยแล้วยิ้มกว้างเช่นเคย
โอ๊ย ใจเต้นแรง จะบ้าตาย คนอะไรมีเสน่ห์ชะมัดเลยอ่ะ



"ฉันต้องไปเรียนแล้วล่ะ ไว้เจอกันใหม่นะเด็กน้อย บ๊ายบาย"
โบกมือตอบกลับอีกฝ่ายที่วิ่งไปไกลแล้ว ไว้เจอกันใหม่นะ งั้นแสดงว่าคนๆนั้นก็อยากเจอเธอด้วยสินะ
คิดแค่นี้ก็ทำให้วันทั้งวันที่น่าเบื่อของเธอเป็นอะไรที่น่าสนใจแล้วล่ะสิ คิดไม่ผิดจริงๆที่ลงมาบนโลกมนุษย์
................................................................................................................

"ว้าวๆๆๆ น่ากินชะมัดเลย"
ลูกอัศวินอันดับหนึ่งตาเป็นกระกาย จ่ายเงินให้พนักงานขายที่ส่งยิ้มให้เธอ
จะมองทำไมนักหนานะ เฮ้อ คนบนโลกนี่ก็แปลกๆ ชอบมองกันนานๆรึไงนะ



"งั่บ!!!"
งับเข้าไปเต็มๆคำ อื้ม แฮมเบอร์เก้อร์ อาหารที่ท่าอยู่ในดินแดนของตัวเอง ท่านพ่อคงไม่ให้กินแน่ๆ ดั่งที่เขาเรียกกันว่า อาหารขยะ มาที่นี่ขอกินนิดนึงก็แล้วกันนะท่านพ่อ ลูกเพียงแค่อายกลองเทานั้นเอง มันก็อร่อยดีนิ่



"ปั่ก!!!"
แงๆๆๆ ดูดิ� แฮมเบอร์เก้อที่พึ่งจะซื้อมา กินได้แค่คำเดียวกลับตกลงไปไม่เหลือซาก โอ้ ม่ายๆๆๆๆๆๆT_____T
ไอ้บ้าเอ๊ย จะรีบไปตายที่ไหนกันวะ



"ช่วยด้วยค่ะ ช่วยด้วย โจรขโมยกระเป๋า"
ได้ยินเพียงแค่นี้ อาการเสียดายของเธอก็หมดไป เชื้อลูกอัศวินอันดับหนึ่งแรงจริงๆ
เพียงแค่พบว่ามีคนเดือดร้อนก็ต้องวิ่งแจ้นเข้าไปช่วย กฏของอัศวินคือการช่วยเหลือผู้อื่นอย่างสุดความสามารถ



"หยุดนะเว่ย!!!!!"
ดูพวกโจรคงจะตกใจเต็มประดาเมื่อเห็นเอวิ่งไล่กวดอย่างไม่กลัวตาย
นั่นไง จนมุมแล้ว ทางตัน เสร็จแน่พวกแก



"อย่าเข้ามานะเว่ยไอ้ตัวจิ๋ว ฉันมีมีด เห็นมั้ยเฮอะ ว้า ฮ่า ฮ่า"
เพิ่งสังเกตแฮะว่าโจรมันมีกันสองคน แต่ไม่ทำให้คิม แทยอนผู้นี้ยอมแพ้หรอก ไม่รู้ซะแล้วว่าเล่นกับใครอยู่
มีดงั้นหรอ แทงเข้าก็เอาเลย



"ฉึก!!!"


"...."� O[ ]o


"หึๆ แทงมาอีกสิไอ้น้อง"
มีดที่แทงเข้ามาที่เธอถึงกับหักเป็นสองส่วน ไม่ต้องพูดถึงหน้าของโจรกระจอกทั้งสองตัว อ้าปากหวอจนตุ๊กแกจะเข้าไปไข่ได้แล้วล่ะน่ะ เล่นกับใครไม่เล่น มาเล่นกับ คิม แทยอน ว่าที่อัศวินอันดับหนึ่งในอนาคต



"ไม่แทงใช่มั้ย งั้นตาฉันล่ะ"
คอชายหนุ่มบึกบึนทั้งสองถูกล็อกด้วยข้อมือเล็กๆของแทยอนทั้งสองข้าง ก่อนที่จะถูกกระแทกเต็มๆอิฐด้านหลังแล้วปล่อยลงกระแทกกับพื้นอีกครั้ง


"ขโมยของๆคนอื่นไม่ดีนะน้อง ทีหลังอยาทำอีก เพราะมันเป็นตัวอย่างที่ไม่ดีต่อเด็กๆ"
ปัดมือทั้งสองข้าง แล้วดึงกระเป๋าที่ถูกขโมยคืนมา ขณะที่โจจรทั้งสองก็นอนกระอักเลือดอยู่ที่เดิม
อื้ม ผลงานดีแฮะ ฝีมือไม่ตกจริงๆเลย



"ฮึ"
เมื่อหันหลังกลับมาก็พบเจอกับหญิงสาวตรงหน้าที่ยืนทำตาโตอยู่� แต่สิ่งที่ทำให้เธอต้องหยุดไม่ใช่สิ่งนั้น�
แต่มันเป็นเพราะว่าหน้าตาของหญิงสาวตรงหน้าต่างหาก ว้าวๆๆๆๆๆ สวยจังเลย ดูเหมือนเจ้าหญิงในนิทานชะมัด



"เอ่อ ขอบคุณค่ะ นั่นกระเป๋าของฉัน"
กระเป๋าถูกยื่นคืนให้เจ้าของคนเดิม แต่ตาของคิมแทยอนก็ยังคงจ้องอย่างตกตะลึงที่หญิงสาวคนเดิมอยู่ดีนั่นแหละ



"คุณคะ คุณ"
มือขาวๆยื่นมาโบกไปมาด้านหน้าของเธอจนแทยอนต้องกระพริบตาปริปๆ ดูยังไงก็น่ารัก น่ารักกว่าคนที่ท่านพ่อจะให้เธอหมั้นด้วยซะอีก



"คุณนี่เหมือนในหนังเลยรู้มั้ยคะ แรงเยอะมากๆ สุดยอดจริงๆเลยค่ะ"
คำพูดพวกนั้นไม่ได้เข้าหูเธอเลยสักนิด สมองของเธอกำลังประมวลและจดจำภาพของหญิงสาวตรงหน้าต่างหาก
อยากจำไว้ให้ดี เอาไว้เก็บไปฝันไงล่ะ สเป๊คสุดๆ สูง ขาว น่ารัก เรียบร้อย



"ฉันชื่อซอฮยอนค่ะ"
มือที่ยื่นออกมาข้างหน้าเรียกสติให้แทยอนละสายตาจากใบหน้าอีกคน�
มองนานๆไม่ได้ เสียมารยาทจริงๆเลย



"อ่อ ฉันชื่อแทยอน ยินดีอย่างยิ่งที่ได้รู้จักกับคุณ"
ยื่นมือออกไปจับตอบอีกคน โอ๊ย มือนิ่มอ่ะ ยิ้มสวย สดใส โลกสว่างเลยอ่ะ
ว้าวๆๆๆๆ อาการแบบนี้นี่แหละที่เธอใฝ่ฝันอยากจะพบมานาน
ท่านพ่อเคยเล่าให้ฟังว่า.... อาการแบบนี้นี่มันเหมือนตอนที่ท่านพ่อของเธอพบกับท่านแม่ของเธอเลยนิ่
งั้นก็แสดงว่า เธอตกหลุมรักคนตรงหน้าสินะ



"ขอบคุณมากเลยนะคะที่ช่วยซอ คุณแทยอนเรียนอยู่โรงเรียนอะไรหรอคะ"



"อ๋อ แทเรียนจบแล้วล่ะ "
อยากจะบอกชื่อมหาลัยอยู่หรอกนะ แต่กลัวว่าคนตรงหน้าจะไม่รู้จักแล้วยิ่งงงเข้าไปใหญ่
จะให้บอกคนตรงหน้ามั้ยล่ะว่าเธอมาจากดินแดนผู้ที่มีพลังพิเศษ
บอกไปซอฮยอนคงได้หัวเราะเธอแน่ๆ



"งั้นซอก็ต้องเรียกว่าพี่แทสิคะเนี่ย อุ๊ย สายแล้ว งั้นซอขอตัวไปเรียนก่อนนะคะ"
ร่างบางรีบวิ่งไป ให้แทยอนเหลียวมองตาม เฮ้อ รักแรกพบ ขออย่าให้จบตั้งแต่แรกเจอเลย
สักวันพรหมลิขิตคงบรรดาลให้เธอได้พบเจอกับคนน่ารักคนเมื่อกี๊อีกแน่ๆ

ซอฮยอน คิมแทยอนคนนี้ตัดสินใจแล้วล่ะ ว่าจะตามดูแลเธอ
จะดูแลให้สุดความสามารถของอัศวินมือใหม่เลย
ขอแค่ได้เจอกันอีก แทจะสนิทกับซอให้ได้เลย

..........................................................................................

"ว้าวๆๆๆ คนนั้นก็น่ารัก คนนี้ก็น่ารัก ถูกใจซูไปหมดเลยอ่ะ"
ความเจ้าชู้ ไม่ว่าจะไปอยู่ที่ไหนก็ยังคงเหมือนเดิมไม่มีวันเปลี่ยนแปลง
ตอนนี้เธอแยกออกมาจากเพื่อนอีกสองคนเพื่อส่องสาวๆให้เต็มที่ ก็ถ้าอยู่กับพวกนั้น พวกนั้นก็ต้องแย่งความสนใจที่สาวๆมีต่อเธอไปหมดน่ะสิ ไม่ได้ๆ


"เฮ่ นั่นมัน ผึ่งนิ่"
สายตาเผลอไปเห็นอะไรเข้า ทำให้เธอต้องรีบเดินตาม
สัญชาตญาณความเป็นคนดีของเธอยังมีอยู่มาก เรื่องอะไรจะยอมให้สุภาพสตรีตรงหน้าถูกผึ้งต่อยล่ะ


"ชิ่วๆ ไปเลยไป"
พูดเบาๆก่อนจะปัดไปมาบริเวณกระโปรงของสาวที่เธอเดินตามมา
ปัดซ้ายปัดขวาจนผึ้งตัวน้อยบินจากไป เฮ้อ เกือบไปแล้วมั้ยล่ะ


"เพี้ยะ!!!"
ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเป็นเสียงอะไร เพราะขณะนี้หน้าของเธอหันไปตามเสียงๆนั้นแล้ว โอ๊ย อะไรกระแทกหน้าวะเนี่ย


"ไอ้โรคจิต!!!!"
เสียงตระโกนลั่นของผู้หญิงที่เธอช่วยเมื่อครู่ทำให้ผู้คนบริเวณรอบๆหันมามองหมด ไม่นะ เสียกันหมดชื่อเสียงของซูยอง
อย่ามองอย่างนั้น ซุไม่ใช่คนโรคจิตค่ะ



"บ้ารึไงเหล่า ฉันไม่ได้โรคจิตนะ "



"ไม่ใช่โรคจิตที่ไหนกันล่ะ เมื่อกี๊เธอก้มดูกระโปรงฉันอ่ะ ไอ้โรคจิต"
ผู้หญิงตรงหน้าเป็นเพียงคนตัวเล็กๆ แต่เสียงของเธอกลับส่งพลังเสียงอันยิ่งใหญ่
โอ๊ย ชาทั้งหน้าเลยอ่ะ สงสัยคงต้องกลับไปรักษาหน้าตัวเองแล้ว ซูใช้หน้าตาหากินค่ะ ถ้าหน้าตาแย่สาวๆก็หนีหมดสิ



"ฉันช่วยปัดผึ้งให้ต่างหากล่ะ ทำไมไม่สำนึกบุญคุณบ้าง!!!"
ทำคุณบูชาโทษ โปรดสัตว์ได้บาปจริงๆเลย
ฮือๆๆๆๆ ซูไม่น่าเป็นคนดีเลยอ่ะ ยัยเตี้ย ทำไมเธอถึงได้ตบแรงนักนะ



"เหอะๆ ข้ออ้างโง่ๆ ฉันรู้ว่าฉันสวย แต่ทำไมเธอต้องมาทำกับฉันอย่างนี้ด้วยฮะ!!!"
คนตรงหน้าเถียงจนเสียงหลง ซูยองถึงกับแทบอยากจะเอาหัวโขลกพื้น
ชีวิตเธอทำไมถึงได้ซวยอย่างนี้นะ กะว่าจะออกมาส่องสาว ดันเจอยัยเตี้ยหลงตัวเองอีก
นี่มันวันซวยชัดๆ



"ไปได้แล้วซันนี่ จะเข้าเรียนแล้วนะ"
เพื่อนๆของหญิงสาวตระโกนเรียกเสียงดัง แต่หญิงสาวก็ยังไม่ลืมที่จะหันมาทำตาเขียวใส่เธอ



"ฝากไว้ก่อนเถอะไอ้เสาไฟฟ้า"



"เอ้อ อย่าลืมมาเอาคืนก็แล้วกัน ยัยบ้า"
ได้แต่ยืนเจ็บใจคนเดียวแล้วก็รีบออกไปจากบริเวณนี้ ดูคนมองเธอใหญ่แล้ว อยู่ต่อคงโดนรุมประชาทันแน่ๆ
ฮึ่ม ฉันจะจำเอาไว้ ชื่อซันนี่ใช่มั้ย อย่าให้เจอนะ ฉันจะเอาคืนให้ดู