Surprise ~(SNSD) yuri~

ลำดับตอนที่ #1 : ฉันชื่อ ยูริ

สวัสดีค่ะคุณผู้อ่านที่น่ารักทุกคน
วันนี้ไรต์เตอร์คนนี้ขอนำเสนอเรื่องใหม่ (ทั้งๆที่ยังแต่งเรื่องเก่าไม่จบ)
เรื่องนี้จะทำให้คุณอยากฆ่าไรต์เตอร์อีกรึเปล่าก็ไม่รู้T____T แต่ที่รู้ๆก็คือ เรื่องนี้เป็นอีกเรื่องที่ไรต์เตอร์ตั้งใจแต่งเต็มที่ค่ะ
..................................................................................................


"ยุนอา!!!! พ่อบอกลูกกี่รอบแล้วเนี่ยเฮอะว่าห้ามใช้เวทย์มนต์ทำร้ายเพื่อนๆ"



"เด็กมีปัญหา หา หา~~"



"ยุน พ่อถามว่าพ่อบอกลูกกี่ครั้งแล้ว"



"หาแฟนไม่ได้เลยเธอ ~~ ^O^"



"โห่ ทำไรว้า ใครสั่งให้  อุ่ย....."
  คนตัวสูงขาวถึงกับโวยวายอย่างขัดใจเมื่ออีกคนเดินมาดึงหูฟังไอพอดของเธอออกไป แต่พอหันมามองชัดๆก็ต้องสงบปากสงบคำ เก็บถ้อยคำที่ตั้งใจจะเถียงลงกระปุก ใครจะไปกล้าเถียงพี่สาวเธอกันเล่า
นี่มันเป็นเรื่องยากยิ่งกว่าการแอบถ่ายรูปป๊ะป๋าเธอในห้องน้ำซะอีก



"ท่านพี่ยูล วันนี้ลมอะไรหอบท่านพี่มาถึงที่นี่กันเล่า"
จากเท้าที่ตั้งอยู่บนโต๊ะถูกยกลงมาตั้งข้างล่าง แทบจะลงไปนั่งพับเพียบเรียบร้อยแล้ว
คนเป็นพ่อเห็นต้องส่ายหัวไปมา อื้ม พ่อมันเข้ามาตั้งนานมันยังเอาเท้าตั้งซะเกือบจะโดนหน้าพ่ออยู่แล้ว
พอพี่มันมาเนี่ยหน้ามือเป็นหลังเท้าเลย แกนับถือพี่แกมากกว่าฉันเร๊อะ!!!



"ลมคิดถึงน้องรักของพี่ไงล่ะ"
กอดกันซะกลมจนแทบไม่มีช่องว่างให้มดเดินผ่าน สมแล้วที่ใครๆต่างลงความเน่วาคู่พี่น้องคู่นี้มันดูเหมือนมีอะไรในกอไผ่สุดๆ



"ยุนก็คิดถึงพี่ พี่ยูลอ่ะเรียนหนักเกินรึเปล่า อุ๊ย มาถึงเหนื่อยๆ ยุนไปหาของมาให้กินดีกว่าเนอะ"


"ปั่ก!!"
เสียงตบหน้าผากตัวเองของคนเป็นพ่อดังสนั่นลั่นพิภพ พ่อมันนั่งอยู่เป้นชาติไม่หาของมาให้กิน นี่บ่นจนคอแห้งแล้วนะเนี่ย
แต่กับพี่เนี่ยไม่ต้องสั่งก็หามาให้กินถึงที่ บอกพ่อทีสิลูก ว่ายูริกับพ่อ ใครสำคัญกว่ากัน!!!



"อ้าว ท่านพ่อ ยังไม่กลับอีกหรอเนี่ย  เฮ้อ จะอยู่ทำไมนานๆนะ"



"ยุนอ๊า แล้วที่พ่อเทศนาลูกเป็นชั่วโมงมันไม่ได้ทำให้ซึมซับเข้ากระโหลกหนาๆของลูกได้เลยเรอะ"



"ไร้สาระหน่าท่านพ่อ แล้วตกลงที่ท่านพ่อมาเนี่ยมีธุระอะไรกับลูกเรอะ"
คนตัวสูงนั่งลงอีกครั้งพลางยักคิ้วให้คนเป็นพ่อ ช่างเคารพนับถือกันจริงๆ



"งั้นพ่อจะย้ำให้ฟังอีกรอบนะลูก พ่อบอกลูกกี่ครั้งแล้วเฮอะว่าห้ามใช้เวทย์มนต์ทำร้ายเพื่อนๆน่ะ"
พูดอีกครั้งอย่างเหลืออด มีลูกอยู่สองคนมันก็ได้ดั่งใจซะเหลือเกิน
อีกคนเอาแต่เล่น อีกคนก็เอาแต่เรียน ไม่มีใครที่มันมีพอดีๆเลยรึไงนะ



"ไม่รู้สิท่านพ่อ ลูกไม่เคยนับหรอก ไร้สาระ เสียเวลาลูกเปล่าๆ"
คำตอบของลูกสาวคนเล็กทำให้ผู้เป็นพ่อถึงกับกุมขมับ
ไม่น่าตามใจมันตั้งแต่เด็กเลย ดูสิ ตอนนี้กับพ่อก็ไม่เคารพ



"ยุนอา ทำไมพูดกับท่านพ่อแบบนั้นล่ะ"
คนที่นั่งนิ่งเงียบมานานละสายตาจากหนังสือเล่มหนาที่ตัวเองพึ่งจะยกออกมาจากกระเป๋าเมื่อครู่แล้ว
เงยหน้าจ้องน้องสาว  ขอบคุณมากลูกรัก จะมีประโยชน์ก็ตอนนี้แหละลูกเอ๊ย



"ง่ะ พี่ยูลT____T"



"ยุนก็รู้ว่าท่านพ่อแก่แล้ว ที่ท่านถามน่ะเพราะว่าท่านจำไม่ได้
เข้าใจหน่อยสิว่าคนแก่ก็ต้องเป็นโรคหลงๆลืมๆกันเป็นเรื่องธรรมดา"


"ยูริ ขอใจมากนะลูก ลูกช่วยได้จริงๆTOT"
พูดประชดไปด้วยความเอือมระอาเต็มทน บอกแล้วว่าไม่ได้ดั่งใจเลยสักคน
จะมีลูกอีกคนก็คงไม่ทันซะแล้วล่ะ เพราะภรรยาสุดที่รักก็มีปัญหาจนแยกทางเดินกัน ทิ้งให้คุณสามีมานั่งเลี้ยงลูกอย่างลำบากยากเข็น
ขอผมไปอยู่ด้วยคนเถอะคุณ ผมล่ะเบื่อเจ้าสองตัวนี้จะแย่แล้ว



"ยุนก็ไม่ได้อะไรมากมายซะหน่อย แล้วยุนก็ไม่ได้ทำร้ายพวกนั้นด้วย ก็แค่... เสกเป็นกบแค่เนี้ย ท่านพ่อล่ะก็ ชอบทำเป็นเรื่องใหญ่ไปได้ ไม่ไหวๆ วัยรุ่นเซ็ง"



"พ่อก็เซ็งลูกไม่แพ้กันนั่นแหละ =___='"



"งั้นเชิญท่านพ่อกลับห้องเถอะ วัยรุ่นเขาจะคุยกัน"


"ยูริ ลูกดูน้องลูกสิ ดูมันท๊ำ ดูมันทำ"



"ก็ดูอยู่ทุกวันนะท่านพ่อ ยุนอาน้องของลูกก็น่ารักขึ้นทุกวั๊น ทุกวัน"
เข้าข้างกันได้อีก ไม่น่าล่ะน้องถึงได้เคยตัว
สองพี่น้องหันไปแท็กทีมกันอย่างเฮฮาปาร์ตี้


"เอ้อ ยูริ พ่อมีเรื่องจะคุยด้วยแน่ะ ตามพ่อมาด้วยนะ"
.......................................................................................................................


"อะไรนะ ไปโลกมนุษย์เนี่ยนะ!!!"
สามเสียงประสานกันอย่างไม่ได้รับมอบหมาย ให้คนตรงกลางเอามืออุดหู
เสียงคนเดียวก็ทำหูจะแตกอยู่แล้ว นี่รวมเสียงกันขนาดนี้ ถ้ายูลไม่อุด ชีวิตอันงดงามของยูลคงได้หยุดอยู่แค่นี้แน่ค่ะพี่น้อง


"อื้ม ท่านพ่อสั่งให้ยูลไปทำตามสัญญาของท่านน่ะ"
คนตัวสูงก้มลงอ่านหนังสืออีกครั้ง หน้าเบื่อจริงๆพวกนี้ ทำไมถึงได้ชอบส่งเสียงดังกันนักนะ ดูสิ คนอื่นมองกันหมดแล้ว


"ยุนไม่ให้ท่านพี่ไปหรอก เดี๋ยวยุนจะไปเคลียร์กับท่านพ่อเอง ถ้าท่านพ่อยังจะบังคับพี่ยูลอีก ยุนจะเสกท่านพ่อให้กลายเป็นตุ๊กแก"
ผู้เป็นน้องถกแขนเสื้อขึ้น ท่าทางอย่างกับนักเลงปากซอย แต่ยังไงน้องของพี่ก็ต้องน่ารักที่สุดเสมออยู่แล้วล่ะ ทำอะไรก็ไม่น่าเเกลียดหรอกยุนอาน้องรัก



"แทเริ่มจะสงสัยแล้วล่ะ ว่าตกลงแล้วใครเป็นพ่อของเจ้ายุนกันแน่ ท่านลุงผู้ยิ่งใหญ่ หรือว่าควอน ยูริ"


"ใช่ๆ ซูเองก็สงสัยไม่ต่างกัน ไม่แน่จริงๆแล้วทั้งยุนอาและยูริอาจจะเป็นเด็กที่ท่านลุงเก็บมาเลี้ยงก็ได้"
เป็นข้อสันนิษฐานที่ดีมาก ถ้าเป็นปกติทั้งสองคนนี้คงได้ลงไปนอนกองกับพื้นด้วยฝีมือของ....ยูริไปแล้ว
ทำไมไม่ใช่ยุนอาน่ะหรอ ก็เพราะว่ายุนอาเป็นแค่เจ้าตัวแสบ แต่ถ้าพูดถึงคนที่น่ากลัวที่สุดก็คือยูริต่างหาก
ภายใต้ใบหน้าเรียบเฉยของนักเรียนดีเด่น23ปีซ้อน ใครจะไปรู้เล่าว่าจะมีมุมมืดเปิดเผยเมื่อารมณ์โมโหมันพุ่งถึงขีดสุด



"พวกเราจะทำยังไงกันดีล่ะเนี่ย แต่ไม่ว่ายังไง พวกเราก็จะไม่มีวันยอมหรอก"
กลุ่มๆนี้ใครจะไปแยกได้กันล่ะ
แทยอน คนร่างเล็กที่มีพลังเกินตัว ลูกของอัศวินผู้พิทักษ์อันดับหนึ่ง 
ซูยอง คนตัวสูงที่มีความสามารถด้านการรักษาผู้คน ลูกของนักปรุงยาอันดับหนึ่ง
ยุนอา ที่มีพลังพิเศษทางด้านการหายตัว และพูดคุยกับสัตว์
ยูริ   ที่มีพลังทางด้านการอ่านจิตใจของคน ทั้งสองคนไม่ใช่เพียงแค่มีพลังวิเศษเหนือมนุษย์มนาเท่านั้น
แต่ทั้งสองคนยังมีเวทย์มนต์อีก เพราะว่าสองคนนี้เป็นลูกของ คิบอม ผู้ยิ่งใหญ่ประจำดินแดนแห่งนี้
กับคยูริ แม่มดสาวสวยที่มีพลังมากที่สุดในโลกแม่มด ทำให้เด็กทั้งสองมีความสามารถมากมาย
...................................................................................................................


"ไม่รู้ล่ะ ถ้าจะบังคับให้ยูริไป พวกเราก็จะไปด้วย"
ยื่นคำเด็ดขาดจนผู้ใหญ่ทั้งสามที่เป็นเพื่อนรักกันต้องถอนหายใจ
จะทำยังไงได้ล่ะ ก็เด็กพวกนี้รักกันจะตาย ถ้าจะให้แยกพวกนี้ออกจากกันคงต้องฆ่ากันให้ตายไปข้างนั่นแหละ


"ไม่ได้หรอก ยังไงก็ไม่ได้"
พ่อของซูยองส่ายหน้าไปมาอย่างอ่อนใจ จะให้ลูกคนเดียวซึ่งเป็นความหวังของพ่อต้องจาไปที่ๆไม่รู้จัก ยังไงก็คงทำไม่ได้หรอก


"ใช่ พ่อก็ไม่อยากให้ไปกันหมดนี่หรอกนะ ลูกไม่รู้รึไงว่าพวกลูกเป็นความหวังของดินแดนแห่งนี้
ที่พ่อให้ยูริไปน่ะนะ ก็เพื่อให้กลับไปรักษาสัญญาเท่านั้นแหละ "


"ไปเถอะลูก ถือเป็นการเปิดโลกกว้าง แค่สัญญากับพ่อว่าพวกลูกจะดูแลกันเป็นอย่างดี ไม่ทอดทิ้งกัน แค่นั้นก็พอ"



"ว่าไงนะ"
ผู้ใหญ่อีกสองคนร้องออกมาอย่างตกใจ
จะไม่ให้ตกใจได้ไงล่ะ ก็อัศวินอันดับหนึ่งถึงกับเอ่ยปากให้พวกเด็กๆไปอย่างนี้ จะขัดขวางได้ยังไง
เพราะอัศวินผิดคำพูดไม่ได้ จะให้ทำให้เพื่อนรักผิดคำพูดนั้นมันก็จะเป็นสิ่งที่ไม่ถูกต้อง



"พวกเราสัญญา"
เด็กทั้งสี่หันมายิ้มให้กันพลางเอ่ยอย่างหนักแน่น
พวกเราจะไม่ทอดทิ้งกัน เหมือนอย่างที่พวกพ่อไม่ทิ้งกัน
เพราะพวกเราเป็นเหมือนพี่น้องแท้ๆ ไม่มีวันที่จำทิ้งกันแน่นอน
.......................................................................................................

สถานที่ที่ขึ้นชื่อว่าเป็นโลกมนุษย์ ที่ๆเต็มไปด้วยอะไรหลายๆอย่าง
ทำให้ทั้งสี่คนหันไปมองรอบๆด้วยความสนใจ
นี่ถือเป็นครั้งแรกที่พวกเธอทั้ง4คนได้ออกมาเที่ยวไกลถึงขนาดนี้


"ท่านพี่ แล้วพวกเราจะไปอยู่ที่ไหนกันล่ะ"


"อื้ม ท่านพ่อเตรียมที่ไว้ให้พวกเราอยู่แล้วล่ะ เรารีบไปกันดีกว่า"
จูงมือน้องสาวให้เดินตามหลังมา แต่ก็ต้องหยุดชะงักเมื่อยุนอากระตุกแขนเสื้อ
หันไปมองก็พบว่าคิม แทยอนยังยืนคิ้วขมวดอยู่ที่เดิม


"ทำไมไม่ไปล่ะแทยอน"



"เหอะ ก็ดูเจ้าซูยองสิ อาการเจ้าชู้กำเริบอีกแล้ว แย่จริงๆ"
ชี้ให้สังเกตไปที่คนตัวสูงที่ยืนคุยอยู่กับสาวๆบนโลกมนุษย์อย่างสนิทสนม ไม่ทิ้งความเป็นตัวเองเลยนะ ชเว ซูยอง


 "พรึ่บ"
ลมที่เคลื่อนผ่านไปด้านหลังทำให้ยูริชะงักแล้วหันตามไป แต่ก็ไม่พบสิ่งใด แปลก ถึงแม้จะไม่เห็นแต่เธอก็รู้ดีว่าอะไรที่ผ่านเธอไปเมื่อครู่ มันเริ่มแล้วสินะ นี่ไงล่ะสิ่งที่เธอจะต้องทำ สิ่งที่พ่อให้เธอลงมาทำ นั่นคือการดูแลหญิงสาว เจสสิก้า จอง
เพราะหญิงสาวผู้นั้นมีเชื้อครึ่งหนึ่งเป็นผู้มีพลังพิเศษ สัญญาที่พ่อของเธอได้ให้ไว้กับเพื่อนพ่อ 
สิ่งที่เธอต้องกลับมาดูแล มาคอยดูแลไม่ให้เจสสิก้าถูกตามล่าโดยพวกฝ่ายมืด
ไอ้พวกบ้าเอ๊ย นี่มันจะเริ่มกันแล้วรึไงนะ
...........................................................................


"ติ๊ดๆๆๆๆๆ"
เสียงนาฬิกาปลุกทำให้หญิงสาวที่นอนอยู่บนเตียงขยับตัวไปมา
อื้ม เช้าแล้วสินะ นี่ก็วันไปเรียน น่าเบื่อจริงๆเลย

   จอง ซูยอน หรือเจสสิก้า หญิงสาวที่มีเสน่ห์สุดๆ เป็นที่หมาปองของชายหนุ่มทั้งในมหาลัยและนอกมหาลัย
เป็นลูกสาวของฮัน คยอง กับ ฮัน ซึงยอน เธอก็รู้อยู่หรอกนะว่าพ่อของเธอมีพลังวิเศษ แล้วมาแต่งงานกับคนธรรมดาอย่างแม่ของเธอ แต่ที่เธอสงสัยคือ ทำไมเธอถึงได้ไม่มีพลังวิเศษเลยล่ะ


"ไปโรงเรียนได้แล้ว เช้าแล้วนะ"


"ค่ะ แม่"
อื้ม เป็นแบบนี้ทุกเช้าแหละ แม่ของเธอต้องเข้ามาปลุกแบบนี้ทุกเช้า ถึงจะมีนาฬิกาปลุกแล้ว แต่ก็รู้ๆอยู่ว่าเธอไม่ยอมตื่นไปโรงเรียนง่ายๆ แม่งั้นหรอ เอ๊ะ เมื่อกี๊มันเสียงทุ้มๆนะ 


"หึๆ ขี้เซาจริงๆ"
เสียงนั้นเริ่มอีกครั้งจนทำให้เจสสิก้าต้องลืมตาตื่น ใครกันนะที่จะเข้ามาอยู่ในห้องเธอแต่เช้า หรือว่าเธอจะหูฝาดไปเอง


"......"
อึ้ง เงียบ นี่เป็นนิยามเดียวที่สามารถบอกได้ในตอนนี้
ก็เสียงเมื่อครู่มันมาจากคนที่นอนมองหน้าเธออยู่ข้างๆเนี่ยแหละ
จมูกโด่ง ผิวสีน้ำผึ้ง หน้าตาน่ะหรอ บอกได้แค่ว่าดีสุดๆไปเลย ผมถูกรวบขึ้นธรรมดา ที่สำคัญ
ดวงตาคู่นั้นกำลังทำให้เธอใจเต้นแรงนี่สิ


"ตื่นแล้วงั้นหรอ"
ยิ้มละมัยที่ทำให้เธอตื่นเต็มตา อ๊ากกกกก  นี่มันอะไรกัน ใครกันเนี่ย มาอยู่ในห้องเธอได้ยังไง
อย่าบอกนะว่าเธอเสียความบริสุทธิ์ที่สั่งสมมานานให้คนๆนี้ซะแล้ว 



"กรี๊ด!!!! เธอเป็นใคร แล้วเข้ามาในห้องฉันได้ไง บอกมานะ!"
ทำกรี๊ดตามนางเอกในหนัง มันก็ดีอยู่หรอกนะที่ตื่นมาแล้วมีคนหน้าตาดีโผล่มาอยู่ตรงหน้าเนี่ย แต่มันไม่ถูกต้องนะคะ
เจสเป็นนางเอกค่ะ จะยอมใครง่ายๆแบบนี้ไม่ได้ค่ะ



"เสียงดีนิ่ น่าจะไปเป็นนักร้องนะ"
คนตรงหน้าไม่ได้สนใจคำพูดของเธอแต่อย่างใด กลับลุกขึ้นยืนแล้วจับไหล่ของเธอ พลางยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆ
ช่วยด้วยค่ะ คนสวยกำลังจะโดนจูบ ถึงจะหน้าตาดียังไงกไม่เอาอ่ะ นี่มันผู้หญิงนะ ไม่เอาค่ะ
นึกอย่างนั้นแต่ร่างกายกลับตอบสนองอีกฝ่ายโดยการหลับตา



"ฉันชื่อ ยูริ หรือเธอจะเรียกฉันว่ายูลก็ได้"
ยูริอมยิ้มขำอีกฝ่ายนึง ดูทำเข้าสิ อย่างกับว่าเธอจะทำอะไรงั้นแหละ  อยากรู้จริงๆเลยว่าผู้หญิงตรงหน้าเนี่ยคิดอะไรอยู่
เอ๊ะ นี่มันอะไรกัน เธออ่านใจผู้หญิงตรงหน้าไม่ได้ อะไรอีกล่ะเนี่ย
นี่เป็นคนเดียวเลยนะที่เธออ่านใจไม่ได้
ผู้หญิงคนนี้เป็นใครกันแน่



"แล้วเธอเข้ามาทำอะไรเนี่ย"



"ก็...เพราะว่า หน้าที่ของฉันคือ การดูแลเธอไงล่ะ เจสสิก้า"
พูดแล้วยืดเต็มตัว การแต่งตัวของเธอไม่แปลกจากมนุษย์โลกหรอก โลกของเธอกับโลกแห่งนี้ก็มีการแต่งตัวคล้าๆกัน
แต่ดูคนตรงหน้าสิ ขนาดยังไม่อาบน้ำแต่งตัวยังดูดีเลยนะเนี่ย ใจของยูริผู้นี้เต้นแรงนิ่ อาการครั้งแรกตั้งแต่เกิดมา
ผู้หญิงคนนี้ทำอะไรให้เธอแปลกใจสองอย่างแล้วนะ


"นี่เธอ เจสสิก้า เธอน่ะเป็นคนหรือนางฟ้ากันแน่"
คำพูดของคนตัวสูงที่ทำให้เจสสิก้าหายจากอาการอึ้ง อยุ่ดีๆคนๆนี้ก็เข้ามาอยู่ในห้องของเธอ รู้จักเธอ และบอกว่ามีหน้าที่คือการดูแลเธอ แล้วนี่พูดอะไรล่ะเนี่ย สิก้างงค่ะ



"ว่าไงนะ ทำไมเธอถึงคิดอย่างนั้นล่ะ"
ถามออกไปด้วยความอยากรู้ ดูท่าทางคนตัวสูงข้างหน้าก็ไม่มีพิษมีภัยอะไรกับเธอ
คงจะไว้ใจได้ ไม่งั้นพ่อกับแม่ของเธอจะยอมให้ขึ้นมาหาลูกสาวสุดที่รักบนห้องงั้นหรอ



"เธอสวยมาก แล้วพอฉันคุยกับเธอ ฉันก็ใจแต้นแรง ฉันไม่เข้าใจอาการนี้สักเท่าไหร่หรอกนะ ว่ามันคืออะไรกันแน่"
คำตอบนี้ทำให้เจสสิก้าหลุดหัวเราะออกมา แต่ก็ต้องหน้าแดงเมื่อคิดดีๆ
อย่าบอกนะว่าคนตรงหน้าเธอตกหลุมรักเธอซะแล้ว ดูท่าทางอีกฝ่ายไม่ได้พูดล้อเล่นซะด้วย



"ไม่รู้ล่ะ ฉันว่าตอนนี้เราลงไปหาพ่อแม่ฉันก่อนดีกว่า คุณคนแปลกหน้า"
เจสสิก้าคว้าแขนคนตรงหน้าแล้วดึงให้เดินไปด้วยกัน แต่ก็ต้องชะงักเพราะอยู่ดีๆผู้มาใหม่ก็ดึงเธอให้หยุดกับที่ก่อน
หันไปมองก็พบว่าอีกคนหน้าแดงซะแล้ว เฮ่ย อะไรกันเนี่ย แต่บอกได้แค่ว่า น่ารักอ่ะ



"เนี่ย ตอนนี้ฉันก็ใจเต้นแรงอีกแล้วล่ะ แล้วฉันก็รู้สึกร้อนๆที่หน้าด้วย"
อยากจะหัวเราะให้ลงไปกองอยุ๋ตรงนี้ คนตรงหน้าล้อเล่นกับเธอรึไงนะ ทำไมถึงได้ทำตัวใสซื่อนัก
นี่มันอะไรกัน ยิ่งคิดยิ่งง แต่ก็ยังดึงให้อีกคนเดินตามลงไปด้วยกันอยู่ดี



"พ่อคะ นี่มันอะไรกันคะ"
พอลงมาก็รีบถามผู้เป็นพ่อเพื่อความเข้าใจ แต่หนุ่มสูงวัยผู้เป็นเสาหลักของบ้านกทำเพียงยิ้มตอบแล้วกวักมือเรียกให้ลงไปนั่งบนโซฟาข้างๆกัน ก่อนจะหันมามองหน้าควอน ยูริ

 

"ลูกจำเรื่องที่พ่อเคยเล่าให้ลูกฟังบ่อยๆได้มั้ยล่ะ ถ้าจำได้ ก็นี่แหละ คือตัวแทนของเพื่อนพ่อ หรือพูดง่ายๆก็คือ ควอน ยูริผู้นี้ คือคนที่จะมารับหน้าที่ดูแลลูก โดยที่พ่อและแม่ก็มีความเห็นด้วยสุดๆ"

เรื่องที่พ่อเคยเล่างั้นหรอ งั้นควอน ยูริคนนี้ก็ไม่ใช่คนบนโลกนี้งั้นสิ แต่มาจากดินแดนประหลาดของพวกที่มีพลังพิเศษงั้นหรอ ไม่น่าล่ะถึงได้อยู่งงๆ แล้วจะให้คนหน้าตาดีมาดูแลลูกสาวเนี่ยนะคะพ่อ คุณพ่อทำอย่างนี้ได้ไงคะ
ผู้หญิงอะไรหล่อได้ในขนาดเดียวกัน แท่ห์ชะมัดเลย ท่าไหนก็ดูดี
อ๊ากกก คุณพ่อขา ถ้าลูกคุณพ่อเบี่ยงเบนขึ้นมาเนี่ยความผิดของคุณพ่อคนเดียวเลยนะคะ