เจ็บ!!!SNSD[yuri] (special)

เนื้อเรื่อง

"ตึกๆๆๆ"
เสียงคนวิ่งบันไดลงมาทำให้คนที่นั่งคุยกับพ่อแม่ของแฟนอยู่ด้านล่างยิ้มกว้างออกมา
แน่ล่ะ วิ่งลงมาแบบนี้ ถ้าไม่รีบมาก ก็คงเป็นเพราะหงุดหงิด


" คิม แทยอน!!!"


"หืม อะไรคะ"
คิ้วยกขึ้นเล็กน้อยเป็นเชิงถาม คนที่ถูกถามก็ยังคงไว้ซึ่งใบหน้าที่บูดบึ้ง
เดินกระแทกเท้าก้าวมาหาแฟน


"เสื้อฟานี่หาย"


"ฮึ แล้วมาบอกแททำไมคะเนี่ย"



"ก็เสื้อที่หายน่ะ มันของที่พี่ยุนโฮซื้อให้ฟานี่นิ่"
ประโยคที่ทำให้คนที่คุยด้วยขมวดคิ้ว
รอยยิ้มกว้างๆหุบลง พร้อมกับอารมณ์ที่เริ่มจะไม่ค่อยดี


"แล้วมาบอกแททำไม"


"ก็...แทๆเป็นคนเอาไปทิ้งใช่มั้ยล่ะ"
ถามมาแบบนี้ คนถูกถามยิ่งอารมณ์เสียเข้าไปใหญ่
มีอย่างที่ไหนล่ะ มาหาว่าเขาเป็นคนเอาไปทิ้ง
ให้ตายสิ เขาเคยขึ้นไปเหยียบห้องนอนทิฟฟานี่แค่สองครั้ง
สองครั้งเท่านั้นจริงๆนะ แล้วหลังจากนั้นก็ไม่มีโอกาสได้ขึ้นไปเลย
แล้วไหงเธอมาโทษกันอย่างนี้ล่ะ


"แทไม่ได้ทำ"
พูดเพียงเบาๆแล้วหันหน้าไปมองบุพการีของคนรักที่นั่งจ้องมองพวกเธออยู่


"เอ๊ะ ฟานี่ อย่าพาลสิลูก แทยอนบอกว่าไม่ได้ทำนิ่ แทยอนเขานั่งคุยกับพ่อแม่ตั้งแต่เช้าแล้วนะ
แล้วจะเอาเวลาที่ไหนไปทำ"


"หม่ามี้ก็เข้าข้างแทๆอยู่เรื่อย"
เด็กที่ของหาย มักจะพาลไปทั่ว นี่ล่ะมั้งหนึ่งในเด็กเหล่านั้น
เด็กไม่รู้จักโต ฮวัง มิยอง


"หม่ามี้ไม่ได้เข้าข้างแทยอนหรอกนะ แต่แด๊ดดี้รับรองอีกคนเลย ว่าแทยอนอยู่กับพวกเราตรงนี้ตั้งแต่เช้าแล้ว
ไมคลาดสายตาเลยล่ะ"


"ชิส์ เข้าข้างกันหมด อยู่ดีๆเสื้อจะหนีอออกจากบ้านรึไงคะ"
กอดอกอย่างหงุดหงิด เชิดหน้าไปอีกทาง
แต่ก็เงียบ เงียบจริงๆ ไม่มีใครพูดต่อหลังจากนี้


"แทกลับก่อนนะคะ สวัสดีค่ะ"
คนตัวเล็กลุกขึ้นเดินผ่านหน้าเธอไป
ทิ้งไว้เพียงพ่อแม่ของเธอ ที่ยังนั่งไม่พอใจกับลูกสาวตัวเองอยุ่บนโซฟา
สงสัยเขาจะเลี้ยงลูกตามใจเกินไป อย่างที่ใครๆว่าจริงๆ


"ฟานี่ แด๊ดว่าแทๆโกรธลูกแล้วล่ะ"


"เชอะ!! จะมาโกรธอะไรฟานี่ล่ะ ฟานี่ต่างหากที่ควรจะโกรธ"


"ไม่มีเหตุผลแล้วนะลูก ไปคุยกับแทยอนให้รู้เรื่องดีกว่านะ"
คนเป็นแม่ช่วยพูดอีกคน


"ไม่ง้อ ไม่พูด ไม่ยุ่ง ไม่สน!!!! ยังไงหนูก็ไม่ได้ผิด!!!"
ช่างเป็นเด็กที่นิสัยเกินทนจริงๆ เฮ่อ
พ่อแม่ไม่รู้จะช่วยยังไง ได้แต่พากันเดินหนี
........................................................................................................................................

มือบางกดรีโมททีวีเปลี่ยนช่องไปมาด้วยความหงุดหงิด
จากรายการข่าว ไปรายการเพลง ซีรี่ส์เกาหลี แล้วก็วนไปที่การ์ตูน
แต่สิ่งเหล่านั้นไม่ทำให้คนที่นั่งดูอยู่อารมณ์ดีขึ้นมาได้เลย


"หายไปไหนของเขานะ"
ปากกก็บ่น มือก็กระแทกรีโมทลงโต๊ะ
ชะเง้อซ้ายขวา คนที่เธอรอมาทั้งวันก็ไม่มา
แทยอนหายไปสองวันแล้ว
ไม่โผล่หน้ามาเจอ แค่โทรมายังไม่โทรมาเลย


"นี่!!!"


"ครับ คุณหนู"
เหล่าบอดี้การ์ดที่ยืนอยู่ไม่ห่างหันมาให้ความสนใจกับคุณหนูของบ้าน ที่ดูจะอารมณ์เสียมากกว่าปกติ


"รู้มั้ยว่าแทยอนไปไหน ทำไมไม่มาตั้งหลายวัน"
อยากเจออยู่หรอกนะ แต่ว่า...เฮ้อ ก็เธอไม่อยากง้อนิ่
คราวนี้แทยอนผิดชัดๆ ไม่ใช่เธอสักหน่อย
ถ้าเธอคุยก่อน ก็เท่ากับเธอเป็นคนง้อเขาน่ะสิ


"ผมว่าคุณแทยอนคงมีงานเยอะ จนมาไม่ได้น่ะครับ"


"มีงานเยอะงั้นหรอ ยังไงก็ต้องมีเวลาว่างบ้างแหละ
อย่างน้อยก็คงมีเวลาโทรหากันบ้าง
แล้วนี่หายไปไหน!!!!!"
........................................................................................................................................
ความอดทนของคนเรามีขีดจำกัด
เธอเองก็ทนคิดถึงเจ้าตัวเล็กของเธอไม่ไหว
อย่างน้อยโผล่มาให้เห็นหน้า คิดว่าแทยอนก็คงรีบวิ่งมาง้อเธอแน่ๆ

เธอพึ่งรู้จากแม่บ้านของที่บ้านว่าที่จริงแล้ว เสื้อที่หายไป
แม่บ้านเป็นคนเก็บไปซัก
แย่ชะมัด น่าจะบอกกันก่อน
นี่เลยทำให้เธอเข้าใจแทยอนผิดเลยนะเนี่ย


"ทำอะไรครับคุณหนู"
เสียงทุ้มด้านหลังทำให้คนที่ชะเง้ออยู่ริมริ้วสะดุ้ง
หันกลับไปถลึงตาใส่เจ้ายักษ์ใหญ่ ลูกน้องของพ่อทั้งสองคน


"ไม่มีอะไร"
ตอบไปพร้อมหันหลังกลับ


"คุณแทยอนอยู่บ้านนี้แหละครับ เมื่อกี๊เห็นเดินวนไปวนมาในสวยแถวๆบ้านคุณยูรินี่แหละครับ"


"ชิส์ ฉันก็ไม่ได้อยากรู้สักหน่อย"
ตอบไปแบบนั้น แต่เธอก็เดินไปเปิดประตูที่เชื่อมรั้วบ้านทั้งสองหลัง
ลูกน้งอทั้งสองหันไปยิ้มให้กันอย่างรู้ทัน
ก็แหงล่ะ คุณหนูทิฐถิสูง


ชำเลืองสายตามองวนไปวนมา ขาเรียวยาวก็ก้าวไปข้างหน้า
อยู่ที่ไหนสักที่แหละหน่า

นั่นไง!!!

เธอเห็นแล้ว แทยอนนั่งเล่นอยู่บนชิงช้า
ท่าทางถอนหายใจเหมือนคนคิดมาก
แทยอนคงโกรธเธอมาสินะ
แต่เรื่องอะไรเธอจะต้องง้อล่ะ ไม่เอาหรอก
เสียหน้าหมด


คิดแบบนั้น ก็เลยได้แต่ชะเง้อหัวผ่านต้นไม้ใหญ่ไป
แล้วอะไรบางอย่างก็แวบผ่านฉากเข้ามา


"พี่แทยอนนนนนนนนน"
เด็กน้อยหน้าตาน่ารักลากเสียงยาว
วิ่งสะบัดกระโปรงพริ้วไหวเข้ามาหาแทยอนที่หันมามองอย่างเหรอหรา


"หมับ"
ปรี๊ดดดดดด ปรออทความอดทนของเธอพุ่งขึ้นสูง
เมื่อเด็กคนนั้น ที่คุ้นหน้าดีวิ่งเข้าไปกอดแทยอนหมับ
คนที่นั่งบนชิงช้าก็ส่งยิ้มแหะๆไปให้เด็กคนนั้น
ไม่ชอบก็แกะสิวะ ยัยเด็กนั่นก็ด้วย ออกห่างจากแทยอนของฉันเดี๋ยวนี้นะ!!!


"เอ่อ...จียอน"


"คิดถึงพี่แทจังเลย พอพี่ซอกับพี่ยุนบอกว่าพี่แทมานั่งหาแมลงกินอยู่แถวนี้
จียอนก็เลยรีบมาเลยค่ะ"


"ฮ่าๆๆ จียอนยังชอบพูดเล่นเหมือนเดิมเลยนะ"
มุกตลอกที่ไม่เข้าหูเธอเลยสักนิด
มุกมันช่างไร้สาระสิ้นดี
ยัยเด็กนี่ยังเอามาเล่นอีก


"ก็พี่แทยอนจะได้หายเครียดไงคะ"


"รู้ได้ไงว่าพี่เครียด"


"ก็เรารู้ใจกัน อิๆ โฮะๆ"
เขาเรียกว่าส่อรู้ย่ะ ส่อรู้
แล้วแขนแทยอนน่ะ เกาะอยู่นั่นแหละ
เป็นปลิงรึไงยะ


"ขอบคุณนะ ที่รู้ใจพี่"
กรี๊ด~~~~ ไม่ไหวแล้วเว่ย
ยัยเด็กนั่นมาเกาะแกะยังพอว่า
แต่นี่แทยอนหันไปยิ้มหวานให้เด็กนั่นด้วย
ไม่ไหวแล้วค่ะ


ก้าวพรวดๆไปนั่งแทรกกลางลงบนชิงช้าไม้ตัวยาว กระแซะยัยเด็กหน้าตาเกือบดีให้ยอมเขยิบไปอยู่ตั้งนาน
แต่มันก็ไม่ยากเกินความสามารถค่ะ


"มาทำไมเนี่ย"


"-*-"


"ป้ามาทำไม"
กรี๊ด ยัยเด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม


"แทยอน"
เธอต้องข่มจิตข่มใจ ไม่ทะเลาะกับเด็กคนนี้ เพื่อจะหันไปปรับความเข้าใจกับสุดที่รัก



"........."


"นี่...แทยอน โกรธฉันจริงหรอ"
จิ้มจึกๆเข้าที่แขน แต่ก็ถูกปัดออกเยี่ยงเสนียด
ส่วนยัยเด็กที่นั่งมองอยู่ก็หัวเราะคิกคัก
บ้านฉันเรียกว่าหัวเราะเยาะ!!!


"จียอนกลับบ้านดีกว่า ไว้แฟนพี่เผลอเมื่อไหร่ จียอนจะแวะมาหาใหม่นะคะ"
ก่อนเด็กน้อยจะไป ก็ส่งสายตาปิ๊งๆมาให้คนที่นั่งอยู่ได้รู้สึกแปลกๆเล่น
เหอะ ไม่ใช่รู้สึกอะไรหรอกค่ะ รู้สึกอยากซัดรองเท้าใส่
มาทำเป็นแอ๊บอยู่ได้ ชิ


"แทยอน ฟานี่ขอโทษ"
กอดแขนของคนตัวเล็กที่นั่งข้างๆ แล้วซบลงไปกับไหล่ของอีกฝ่าย
คิดถึงขึงเลย แค่ไม่เจอสองวัน เธอก็คิดถึงจะแย่


"แทก็ขอโทษนะ แต่เรื่องของเรา ฟานี่กลับไปคิดทบทวนใหม่เถอะ"


"คิดอะไรหรอแท"


"บางที เราควรจะห่างกัน นั่นอาจจจะเป็นสิ่งที่ทำให้ทุกอย่างดีขึ้น"


"O[ ]o!!!!!"
ช็อกค่ะช็อก อึ้งจนพูดไม่ออกเลย


"เอ่อ...ทำไมพูดอย่างนั้นล่ะแทยอน"


"ในเมื่อไม่เชื่อใจกัน ไม่เข้าใจกัน แล้วก็ไม่ได้รักกัน
คบกันไปก็เสียใจเปล่า"
แทยอนถอนหายใจอย่างเหนื่อยๆ
แต่ก็ไม่ได้ลุกออกไปไหน
ยิ่งทำให้ทิฟฟานี่กอดแขนอีกฝ่ายแน่นเข้าไปใหญ่


"มันไม่ใช่นะแทๆ ก็ถ้าฟานี่ไม่รักแทๆ ฟานี่จะตามไปง้อแทเหมือนเมื่อสามเดือนก่อนรึไงล่ะ"


"เวลานั้นฟานี่อาจจะแค่รู้สึกโหวงๆเวลาที่ไม่มีแท มันอาจไม่ใช่ความรักก็ได้
มันเป็นคำพูดที่ทำให้เธอร้องไห้ออกมาอีกแล้ว
รู้สึกเหมือนกำลังจะโดนบอกเลิกยังไงก็ไม่รู้T^T


"แทๆอย่าพูดอย่างนั้นสิ T ^ T"


"ฟานี่ไม่เคยใส่เสื้อที่ฉันให้ แต่ฟานี่กลับใส่เสื้อที่ยุนโฮให้
ฟานี่ไม่เชื่อใจฉัน แล้วยังคิดว่าฉันจะทำเรื่องแย่ๆอย่างเอาเสื้อที่เขาให้เธอไปทิ้ง
ฟานี่ไม่เชื่อใจฉัน เรื่องนี้นี่แหละเรื่องใหญ่ คบกันต่อไป
ก็คงมีแต่ปัญหาแบบนี้ซ้ำๆ"
อ๊ากกก น้ำตาไหลออกมาอย่างช่วยไม่ได้
เจ็บอย่างบอกไม่ถูก
ยิ่งแทยอนมาพูดแบบนี้ ฉันก็ยิ่งเข้าใจความผิดของตัวเองมากขึ้น


"มันไม่ใช่นะแทยอน
ที่ฉันไม่ใส่เสื้อที่เธอซื้อให้น่ะ...."


"พอเถอะ ถึงเราจะเลิกกัน แต่เราก็ยังเป็นเพื่อนกันได้นิ่"
แทยอนยิ้มให้ฉัน แต่นั่นเป็นยิ้มที่ยิ่งทำให้ฉันเจ็บปวดเข้าไปใหญ่
เขาเองก็เจ็บปวดไม่ใช่น้อย ข้อนี้ฉันรู้ดี
แทยอนลูบหัวฉัน แล้วแกะมือของฉันออกจากแขนของเขา


"ไม่เอานะแทๆ ไม่เลิกกัน ยังไงฟานี่ก็ไม่เลิก"
อย่าหวังว่าจะแกะมือของฉันออกได้เลยแทๆ
ถ้าฉันปล่อยมือเธอ ก็เท่ากับเราต้องเลิกกันจริงๆน่ะสิ
ทำไมไม่เข้าใจกันบ้างนะ

ที่ฉันปล่อยให้เธอจากฉันไปคราวก่อน ก็เพราะฉันต้องการจะทบทวนความรู้สึกของตัวเอง
ว่าคิดยังไงกับแทยอนกันแน่ ฉันทดสอบอยู่นาน จนแน่ใจว่ารักแทๆจริงๆถึงได้ตามไปง้อแทๆน่ะ
ก็ฉันไม่อยากให้แทๆเจ็บนิ่ ถ้าฉันบอกรักแทๆไป ทั้งๆที่ไม่ได้รู้สึกแบบนั้นจริงๆ
ทำไมแทยอนไม่ลองมองในมุมของฉันบ้างล่ะ


"แทเคยบอกว่าแทจะไม่เลิกกับฟานี่ แทเคยบอกแบบนั้น
แต่วันนี้ ขอยกเลิกได้มั้ย แทไม่อยากเจ็บแล้ว"
เคยมีคนบอกคุณมั้ย
ว่าการที่เก็บอะไรเอาไว้ คิดอะไรเองคนเดียว
มันไม่ได้ทำให้อีกคนเข้าใจคุณ กลับกัน เขาจะยิ่งไม่เข้าใจ
และอาจจะคิดเป็นอย่างอื่น
ไม่เอาแล้ว ฉันไม่อยากเสียแทยอนไป


"อย่าไปเลยนะแทยอน ฟานี่ขาดแทไม่ได้ ไม่ได้จริงๆ"
รู้เพียงเท่านั้น
สติของฉันเลือนลางลง
พร้อมกับภาพเบื้องหน้า
ไม่นะ ฉันจะไม่ปล่อยแทยอน ไม่ปล่อยเด็ดขาด
.................................................................................................................................................................
แอร์เย็นๆปลุกให้ฉันลืมตาขึ้น
สิ่งแรกที่ฉันนึดถึงทันที่ที่ลืมตาก็คือ...
เมื่อกี๊ฉันหมดสติไปใช่มั้ย
แล้วก่อนหน้านั้นแทยอนบอกว่าให้เราห่างกันสักพัก
แล้วเราก็จะต้องเลิกกัน ใช่มั้ยT___T
คิดไปน้ำตาของฉันก็พาลไหลออกมาอีกแล้ว
ฉันเสียแทยอนไปแล้วจริงๆสินะ
ทันทีที่จะยกมือขึ้นมาปาดน้ำตา
ฉันก็ทำไม่ได้ มีอะไรบางอย่างทับมือของฉันอยู่


"หือ"
ดวงตาหันไปเจอเข้ากับหัวของใครบางคน ที่ทันอยู่บนมือข้างซ้ายของฉัน
หัวนี้ นี่มัน
คิมแทยอน


"แทยอน"


"อือ"
ใช่แล้ว แทยอนจริงๆด้วย
ดูท่าทางงัวเงียของเขาสิ


"ฟื้นแล้วสินะ "
เขาพูดเพียงเท่านั้น
แล้วก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้ที่ถูกลากมาตั้งข้างเตียง
เก้าอี้ตวที่เขานั่งบนนั้นเมื่อครู่
แทยอนมาเฝ้าฉันตั้งแต่ฉันสลบเลยงั้นหรอ

พอแทยอนลุกขึ้น ฉันก็นึกขึ้นได้


"ไม่เลิกกันนะแทยอน ฉันไม่เลิกกับแทยอนนะ
ฉันรักแทยอน ให้ฉันทำอะไรฉันก็ยอมน่ะ
อย่าเลิกกับฉันเลยนะ"
ฉันไม่สนแล้วว่าจะเป็นยังไง
รู้แค่ว่าตจอนนี้ฉันลุกขึ้นมากอดแทยอนเอาไว้อีกครั้ง


"จริงๆใช่มั้ย"


"................"


"เลิกร้องไห้ได้แล้วฟานี่ ยังไงฉันก็ตัดใจให้เลิกกับเธอไม่ลงอยู่ดีนั่นแหละนะ
เฮ้อ ฉันนี่มันแย่ชะมัด แค่เห็นเธอเป็นอะไรไป แค่นั้นฉันก็ทำใจไม่ได้แล้ว
แบบนี้จะเลิกรักเธอได้ยังไง"
นี่เป็นประโยคแรกของสามวันนี้เลยรู้มั้ย
ฉันมีความสุขที่สุด
ดีใจที่ไม่ว่ายังไงแทยอนก็ยังเข้าใจฉันเสมอ


"ฮือๆ แทๆ ฉันรักเธอ
ที่ฉันไม่ใส่เสื้อผ้าที่เธอซื้อให้
เพราะฉันอยากจะเก็บมันเอาไว้ให้ดีไงล่ะ
อยากเก็บทุกอย่างที่เธอให้ฉันให้มันดี ขอบคุณจริงๆนะ ที่เธอไม่เลิกกับฉัน
แต่ต่อไปนี้ ฉันจะไม่คิดอะไรคนเดียวแล้วล่ะ เราจะได้เข้าใจกัน ไม่ทะเลาะกันอีกไง"
.............................................................................................................................................................
เฮ่อ ชีวิตก็เป็นอย่างนี้แหละค่ะ
ตอนนี้ฉันอยู่ในช่วงถูกควบคุมความประพฤติ
ฉันต้องเข้าบริษัทไปทำงานทุกวันยกเว้นวันเสาร์-อาทิตย์
ส่วนเรื่องการใช้เงินของฉัน ก็ถูกจำกัดมากขึ้น
โทรศัพท์ก็ถูกแด๊ดดี้กับหม่ามี้ยึด

แต่ไม่เป็นไรค่ะ ฟานี่ทนได้
การควบคุมความประพฤตินี่ แทยอนไม่ได้เป็นคนทำหรอกค่ะ
แต่คนต้นคิดก็บุพการีของฉันเอง
เขาบอกว่าเจ็บใจแทนแทยอนT___T

ไม่เป็นไร ฟานี่ทนได้ เพื่อแทๆ


"อ๊า เหนื่อยชะมัด"
หลังจากที่ฉันนอนกลางวันในวันเสาร์
ฉันก็ได้ฤกษ์ออกมาเดินยืดเส้นยืดสาย
บุพการีของดิฉันบอกเอาไว้ว่า ถ้าฉันไม่ทำตามข้อปฏิบัติที่พวกท่านกำหนดเอาไว้ให้
พวกท่านก็จะไม่ให้ฉันพบหน้าแทยอน


ง๊ากกก ตกลงแทยอนเป็นลูกใครกันแน่คะเนี่ย ลูกตระกูลคิม
หรือลูกตระกูลฮวัง


"พี่แทยอน~~~"
ขวับ หัวของฉันหันไปตามเสียง
แหงล่ะ เสียงยัยนี่มันคุ้นที่สุดเท่าที่เคยคุ้นมา
ก็ยัยเด็กนี่ยังตามยุ่งกับสุดที่รักของฉันอยู่นิ่คะ


เหอๆ แทยอนเป็นคนดี คนดีแบบนี้หายาก
เพราะฉะนั้นก็เลยมีผู้ไม่หวังดีมาหวังแย่งแทยอนไปจากฉันอยู่เรื่อย
แล้วช่วงนี้งานฉันก็หนัก ไม่มีเวลามานั่งคอยกันพวกนั้น


"แฟนพี่ไม่อยู่จริงๆด้วย"
เห็นมาแต่ไกลเลยค่ะ ยัยนั่นกล้าโผล่เข้ามาถึงบ้านของฉันเลยค่ะ
นี่มันสวยบ้านฉัน
ยัยเด็กนั่นยังกล้าบุกเข้ามาหาสุดที่รักของฉันอีกหรอคะเนี่ย


ง๊ากกก ไม่ไหวแล้ว
แทยอนสุดที่รัก ของฉันเท่านั้นนนนน


"จียอน ออกห่างจากสามีฉันเดี๋ยวนี้เลยนะยะ!!!!!~"


ฉันขอตัวไปปฏิบัติภารกิจทวงคืนสามีก่อนนะคะ อ่อ ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ
แทยอนรักฉันคนเดียวอยู่แล้ว

ขอฝากข้อคิดเอาไว้แล้วกันนะคะ
ว่าคนหน้าตาดี นิสัยดี เข้าใจกัน นั้นหาได้ยาก
ถ้าได้มาแล้วก็รักษาดีๆนะคะ

ฉันเอง ก็จะรักษาความรักของฉัน กับแทยอนให้ดีที่สุดเหมือนกันค่ะ