คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : 16สตอรี่ออฟ...คนบ้าVSคนมึน + ฝากฟิคเรื่องใหม่ฮับ
16สตอรี่ออฟ...คนบ้าVSคนมึน
ยามสายของวันเสาร์ที่แสนสดใส หลังจากที่เราจัดการเก็บกวาดบ้านให้เข้าที่เข้าทางเหมือนเดิมแล้ว ทุกคนก็พากันมานอนอืดที่โซฟาครับ ซักพักจีมินกับแทแทก็ขอตัวออกไปข้างนอก จินฮยองไปทำโปรเจคในห้อง จองกุกออกไปทำรายงานกับเพื่อน ส่วนอินัมจุนเพื่อนยากก็ออกไปช้อปปิ้ง
...โฮปเบื่ออ่า...
เวลาแบบนี้มันรู้สึกอยากแกล้งคนยังไงไม่รู้=.,=
เอิ่ม...
ผมกวาดสายตาไปทั่วบ้าน แล้วมองหาเป้าหมาย...
สิ่งมีชีวิตตัวขาวๆเหมือนเต้าหู้ยี้(โฮป... เต้าหู้ยี้มันไม่ได้สีขาว= =)กำลังนอนอืดได้ที่อยู่ที่โซฟาตัวข้างๆผม
ล็อคเป้าหมาย!!หึๆๆ
ไม่ต้องรอให้อีกคนได้ตั้งตัวผมก็กระโดดลอยตัวหวังจะไปทับคนตัวขาวนั่นทันที “เจ้าจอมมารยุนกิ!!! สั่งคนอื่นดีนักใช่ม่ะ เจอนี่หน่อยเป็นไง โฮปบินทลาลั่นลม ฟิ้วววววววววว”
พลั่ก! ตุบ!
“ไม่ได้แดกกูหร้อกกกกกก อิอิ” เสี้ยววินาทีนั้นเอง ยุนกิฮยองก็ลืมตาขึ้นมาแล้วใช้ตีนยันผมจนสุดหล่อกลิ้งตกไปอยู่ข้างโซฟาจากนั้นก็หัวเราะชั่วๆแล้วเดินเข้าห้องนอนของตัวเองไป...
ผิดคาดครับ!! จอมมารยุนกิไม่ได้หลับ แต่รอวันตะปบหลังผมอยู่=*=
ได้ๆ นี่จะประกาศสงครามกับโฮซอกคนนี้ใช่ม่ะ ได้!!มินยุนกิ!! แล้วคุณจะเสียใจ!!
และแล้วแผนการเผด็จศึกมินยุนกิก็เริ่มขึ้น...
แน่นอนว่าแม่ทัพที่ดีจะต้องมีการวางแผนที่แยบยลและชาญฉลาด ตามตำราแล้ว ยุทธศาสตร์ที่ที่เราได้เปรียบที่สุดคือที่ที่เรารู้ทิศทางมากที่สุด เอิ่ม ข้อนี้ถือว่าเสมอเพราะก็รู้ทุกซอกทุกมุมของบ้านหลังนี้กันทั้งคู่
แต่ดูเหมือนว่าสิ่งที่ผมได้เปรียบเห็นจะเป็นอาวุธและม้าศึกครับ ม้าศึกคู่ใจของผมจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากเจฮอสลูกรักที่ผ่านการฝึกฝนอย่างหนักหน่วงมาเป็นเวลาสามนาที ส่วนอาวุธก็ไม่ต้องไปหาที่ไหนฟันของผมยังใช้การได้อย่างมีประโยชน์และมีประสิทธิภาพดีเยี่ยมก๊ากกกกกกกกก(งานแซะตัวเองขอให้ไว้ใจผู้ชายคนนี้...จองโฮซอก)
หลังจากที่รวบรวมกำลังไพร่พลได้เป็นจำนวนหนึ่งคนถ้วน แม่ทัพโฮซอกก็พร้อมออกศึก!!(ที่ดูเหมือนจะไม่ได้ใช้ไอ้ที่กล่าวมาเล้ยยย)
“ยุนกิฮยองงงงงงงงง” ว่ากันว่าหากต้องการปราบศัตรูให้อยู่มัด ต้องทำให้คนคนนั้นเข้าใจว่าเราเป็นมิตรแล้วค่อยกลับมาแทงข้างหลังครับ
“อะไรของมึง เรียกเสียงหวานซะกูสยอง”ยุนกิฮยองออกมาจากห้อง มองผมด้วยสายตาหงุดหงิด คงไม่ได้หงุดหงิดที่ผมเรียกเสียงหวานหรอกครับ หงุดหงิดที่ผมมาขัดการนอนกลางวันของฮยองแกมากกว่า
คิคิ ทำลายกิจวัตรของอีกฝ่ายได้...ถือว่าขั้นที่หนึ่งสำเร็จ!!
“ไปคืนต้นไม้ที่บ้านยายสมศรีเป็นเพื่อนผมหน่อยดิ”
“ทำไมต้องกูวะ”
“เอ้า ทั้งบ้านมีแต่เรากับจินฮยอง จินฮยองไม่ว่าง ก็ต้องมาชวนฮยองไง” ถามงี้ตื่นยังวะฮยอง-0-
“เออๆ แล้วก็ไม่บอกตั้งแต่เช้านะมึง” ถึงจะบ่นแต่เฮียแกก็ยอมเดินไปยกกระถางต้นไม้ที่วางเรียงกันอยู่
หึๆ ติดกับจนได้นะมินยุนกิ
สงครามน่ะมันหลังจากนี้ต่างหาก
“เหนื่อยชิบหาย มึงกับอิแทแบกกันมาได้ไงวะ”
“เอาน่าฮยอง อีกแค่สองกระถางเอง” คิคิคิ อยากจะบอกยุนกิฮยองจริงๆเล้ยยยย ว่าตอนพวกผมเอามาเนี่ย ใช้รถเข็นบรรทุกมาต่างหาก5555 ก๊ากกกกกกก งานนี้ถึงผมจะต้องเหนื่อยเหมือนกันแต่ก็คุ้มนะเนี่ยที่ได้แกล้งฮยองตัวขาวน่ะ อิอิ
แต่ไฮไลท์มันอยู่ตรงนี้ครับ
“ผมเอากระถางนี้ละกัน ฮยองแบกกระถางสุดท้ายตามมานะ” ผมบอกแล้วยกกระถางหนึ่งในสองใบสุดท้ายขึ้นมา หึๆๆ มินยุนกิช่างไม่รู้อะไรบ้างเลยว่าถึงแม้ขนาดของกระถางมันจะเท่ากัน แต่กระถางนั้นน่ะ หนักยิ่งกว่าปาร์คจีมินกับคิมซอกจินรวมร่างกันแล้วคูณสิบซะอีก(บางครั้งโฮซอกก็เวอร์ไป= =) โฮ๊ะๆๆๆ งานนี้แหละ ยุนกิฮยองจะต้องร้องโอดครวญเป็นแน่แท้
“เดี๋ยวก่อน...”
“อะไรครับฮยอง” สะดุ้งทันที เฮ้ย! รึว่ายุนกิฮยองจะจับได้วะ!?
“รอกูด้วย” แล้วฮยองแกก็ยกกระถางสุดท้ายมา เห็นนะว่าแอบเบ้ปากหน่อยๆด้วย ก๊ากกกกกกกก หนักล่ะสิท่า โฮ๊ะๆๆๆ แผนสำเร็จ คิคิคิ
เอิ่ม... ความจริงโฮปก็คิดน้า ว่าที่โฮปทำมันเกินไปรึป่าว-0- ยุนกิฮยองก็ตัวเล็กขนาดนั้น บอบบางขนาดนี้ ให้แบกอะไรหนักๆแบบนั้นมันเกินกำลังไปรึป่าว... แต่เพื่อชัยชนะในครั้งนี้โฮปจะยอมเป็นคนเลวครับ!!(สรุปง่ายๆคือโฮซอกมันอยากเอาชนะยุนกิ เพราะที่ผ่านมาไม่เคยชนะซักครั้ง)
ที่ผมทำงี้เพราะต้องการแก้แค้นแบบเบาๆเฉยๆนะเออ โฮปเป็นพระเอกจะตาย
“อ้าววว นั่นหนูฮอกโซใช่มั้ยลูก” ระหว่างที่กำลังช่วยกันจัดเรียงกระถางต้นไม้ให้ยายสมศรีอยู่นั่น ยายแกที่เพิ่งโผล่หัวมาก็ทัก...
ฮอกโซ? …ใครวะ?
“โทษนะครับยาย แต่ในพวกเราไม่มีใครชื่อฮอกโซ-0-” ยุนกิฮยองแก้ อ้อ ที่แท้ยายก็ทักคนผิดนี่เอง(โทษทีครับถึงผมจะสมองช้า แต่หน้าตาผมล้ำหน้ากว่าใครนะเออ)
“ผมโฮซอกไงครับยาย ที่ยืมต้นไม้ยายไปเมื่อวาน...”
“อ้อ หนูโฮซอกนี่เอง ที่บ้านอยู่หน้าปากซอยใช่ม่ะฮิฮิ”
กูว่ายายควรไปเช็คสมองครับUoU
“เปล่าครับยาย บ้านผมอยู่ข้างๆยายนี่เอง”
“อ้อใช่ จริงด้วย ฮิฮิ” ยายสมศรีป้องปากหัวเราะด้วยท่าทางดัดจริต “เออจริงสิ ยายต้องเอาหมอนแทยังโอ๊ปป๊ามาคืนใช่มั้ยจ๊ะ” แล้วยายแกก็วิ่งดุ๊กดิ๊กเข้าบ้านไปครับ
ยายขี้ลืมจริงๆ... ถึงกับลืมว่าตัวเองเลยวัยที่จะเรียกใครว่าโอ๊ปป๊าได้แล้ว=*=
“ยุนกิฮยองเป็นไรป่าว ทำไมหน้าซีดๆ” ระหว่างรอผมก็สังเกตคนทันทีคนข้างๆได้ ยุนกิฮยองที่ซีดอยู่แล้ว ตอนนี้แทบจางไปกับอากาศ เฮ้ย! รึว่าจะเวียนหัวหน้ามืดเพราะโดนผมแกล้ง!!
“หน้ากูก็ซีดอยู่แล้วป่าววะ...”
“มาแล้วจ้า” ยังไม่ทันจะได้คุยกันต่อ ยายสมศรีก็ออกมาก่อน พร้อมกับหมอนแทยังที่เปื้อนน้ำหมากเล็กน้อย เอิ่ม แล้วผมจะบอกจีมินยังไงล่ะเนี่ย “น่าจะยืมต้นไม้บ่อยๆนะ แทยังโอ๊ปป๊าจะได้อยู่กับยายนานๆ อิอิ”
ยายแกดิ้นไปดิ้นมาจนหมดท่ายายสมศรีจอมโหดไปเลย...
“5555ไว้ผมจะมาใช้บริการใหม่นะครับยาย ลาล่ะครับ บ๊ายบาย”
“บ๊ายบาย จ๊วฟฟฟฟฟฟ>3<” ไม่วายส่งจูบเหี่ยวๆมาให้อีก... กูลาขาดเลยได้มั้ยครับ= =
“อ้าว อิโฮปยุนกิล่ะ” พอกลับมาถึงบ้าน จินฮยองที่ออกมาจากห้องแล้วก็ถามผม ผมหันไปมองข้างหลัง อ้าว-0- ไม่มียุนกิฮยองนี่หว่า...ตอนออกจากบ้านยายสมศรียังเดินมาด้วยกันอยู่เลย
“เดี๋ยวก็มามั้งฮยอง”
“มึงออกไปหาเลยนะ แดดก็แรง เกิดเป็นลมเป็นแล้งขึ้นมาจะทำยังไง” จินฮยองบอกอย่างเป็นห่วง เออ... จะว่าไปก็จริง รึผมแกล้งแรงไปเนี่ย ไม่ได้การแล้ว...
“ม่ายยยยยยยย!! ยุนกิฮยอง ฮยองต้องไม่ตายนะ” จริงดังที่ซอกจินฮยองบอกครับ พอผมออกมาตามหาก็เจอยุนกิฮยองนอนเดี้ยงอยู่หน้าบ้าน โฮกกกกกกกกก จะตายป่าววะ โฮปยังไม่อยากเป็นฆาตรกรที่ขึ้นชื่อว่าหล่อที่สุดหรอกนะT^T
“โฮกกกกกกกกกกยุนกิฮยอง โฮปขอโทษ ผมไม่น่าแกล้งฮยองเลย ตอนนี้ผมระลึกได้แล้วว่าผมมันแย่ ฮือออออออออออ ฟื้นขึ้นมานะฮยอง ลืมตาขึ้นมา แต่จากนี้โฮปจะให้ฮยองใช้ทุกวันเลย แงงงงงงงงงงงงงงงงงงง”
“เป็นเห้ไรของมึงวะ” เสียงนุ้มทุ้มลึกที่แสนคุ้นหูของเพื่อนสนิทดังอยู่เหนือหู
“โฮกกกกกกกกกกนัมจุนนนนนนนนนยุนกิฮยองเขา...”
“มึงจะโอดครวญทำไม ยุนกิฮยองแค่หลับไปเฉยๆ” นัมจุนถอนหายใจเมื่อเห็นผมทำหน้างง แล้วอธิบายต่อ “ก็ร่างกายยุนกิฮยองมันต้องนอนบ่อยๆไง ถ้านอนไม่เพียงพอก็จะหลับไปเฉยๆไม่เลือกที่ เหมือนงี้อ่า อืม...แต่ปกติจะหลับไปแค่แปปเดียวเองนี่นา” นัมจุนทำท่าครุ่นคิด ประโยคหลังพึมพำกับตัวเอง
“กูก็หลับไปแปปเดียวอ่าแหละ” ยุนกิฮยองลืมตามาแล้วลุกขึ้นยืนปกติ
ง่ายจัง-0- ...
แล้วเมื่อกี้กูคร่ำครวญเพื่อครายยยยยยยยยยย
แต่เดี๋ยวนะ!?ยุนกิฮยองบอกว่าตื่นนานแล้ว!! แล้วจะได้ยินที่ผมพูดไปมั้ยเนี่ยยยยยยยo[]o ตายๆๆๆ ต้องหาทางกลับลำก่อน “อ่า งั้นหมดเรื่องแล้ว ก็เข้าบ้านกันเถอะเนอะ^o^;;”
“เดี๋ยวอิโฮป!!”
“ครับฮยอง แฮะๆ”
“ที่บอกว่าแกล้งกูอ่า คือตอนยกกระถางใช่ม่ะ” ซ...ซวยแล้ว ยุนกิฮยองได้ยินอ่า!! ลาก่อนครับทุกคน ตอนหน้าพวกคุณอาจจะไม่ได้เห็นโฮปโลดแล่นอยู่ในเรื่องT^T
“ไม่ต้องทำหน้าอยากตายขนาดนั้นก็ได้ น้องรัก^^”ยุนกิฮยองยิ้มเย็น “ตอนแรกก็ว่าจะจัดลูกตีนให้ซักดอก... แต่กูเปลี่ยนใจตั้งแต่มึงบอกว่าถ้ากูตื่นขึ้นมามึงจะยอมให้กูใช้ทุกวัน...”
ชิบหายละ ดันเผลอพูดไม่คิดจนได้
“รักษาคำพูดด้วยล่ะไอ้น้อง” เฮียแกเดินมาตบบ่าแล้วยิ้มหล่อก่อนจะเดินเข้าบ้าน นัมจุนที่เหมือนจะปะติดปะจ่อเรื่องได้ก็หัวเราะก๊ากแล้วเดินตามเข้าไป ทิ้งไว้เพียงโฮซอกสุดหล่อ ผู้ที่โชคชะตากลั่นแกล้ง โฮกกกกกกก
จากนี้คงยิ่งกว่าตกนรกทั้งเป็นซะอีกT^T
........................
นุ้งโฮปเวิ่นหนักมากกกกกก5555 นี่จะเปลี่ยนนามปากกาเป็นไรท์เตอร์ผู้มากับความมึนไรงี้
55555ช่วงนี้ชีวิตไม่ฮาค่ะ แต่งแป้กมาก ขอโทษจิมๆ-^-
คาดว่าตอนต่อไปไรท์จะออกเดินทางไปแสวงหาความฮา แล้วค่อยกลับมานะคะ555
ตอนต่อไปเป็นตอนของสองคนที่มีความแตกต่างทางเฉดสีผิวมากที่สุดในบ้าน รอหน่อยน้าาา
สุดท้ายนี้ ขอบคุณทุกเม้นท์ ทุกวิว ทุกแชร์ ทุกโหวต ทุกคนที่กดเฟบนะครับ
มาไกลกว่าที่คิดจริงๆ .ปาดน้ำตา5555
นอกเรื่อง!! ไรท์เปิดฟิคเรื่องใหม่แหละเตง><
ว่างๆก็เข้าไปดูน้าาา ชอบก็กดเฟบไว้ แต่ถ้าไม่ถูกใจก็กดออก เท่านั้นแหละ
เรายังคงคอนเซปต์"ฟิคที่เอาไว้อ่านแก้เซ็ง เวลาเรื่องที่ชอบไม่ยอมอัพ" อิอิ
จิ้มหนูกุกเบาๆ
รักรีดเดอร์ทุกคนค่าาาา จ๊วฟฟฟฟฟ>3<
ความคิดเห็น