คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : 05คนบ้านนี้...แมนมากกกกกกกก
05
คนบ้านนี้...แมนมากกกกก
ซังนัมจา...
คนบ้านเราก็เป็นซังนัมจานะครับ
แต่บางเวลา มันก็จำเป็นต้องทิ้งความแมนออกไปบ้าง...
แสงแดดที่แยงตาส่งผลให้ผมแหกขี้ตาตื่นขึ้นอย่างช่วยไม่ได้ ผมค่อยๆฝืนตัวเองลุกขึ้นมาจากเตียงอันแสนสบาย ขยี้ตาซักนิด บิดขี้เกียจซักหน่อย ทำตัวดูดีเยี่ยงพระเอกซีรีย์ที่จีมินชอบดูบ่อยๆ เหอะๆๆ ผมล่ะไม่เข้าใจจริงๆครับว่าไอ้พระเอกพวกนั้นมันมีดีอะไร ทำไมคนถึงหลงกันค่อนประเทศ พระเอกที่อบอุ่น อ่อนโยนน่ะ มันไม่มีจริงหร๊อกกกกกกกกก ในโลกแห่งความเป็นจริงมันต้องแบดๆซังนัมจาอย่างผมนี้ เห็นอย่างนี้สาวหลงทุกรายนะครับ ไม่ค่อยอยากจะอวดเท่าไหร่ เดี๋ยวจะหาว่าไปติดเชื้อจินฮยองมา คิคิ อ่า วันนี้ดูเหมือนจะเป็นวันที่ดีนะครับ ผมมีลางสังหรณ์ว่าวันนี้จะเกิดเรื่องดีๆกับผม...
แอ๊บแอ่...
เอิ่ม คงไม่แล้วล่ะ... เสียงที่คุณได้ยินคือเสียงเป็ดของผมเองครับ ตุ๊กตาเป็ดตัวเล็กรุ่นลิมิเต็ด ที่ทำมาจากยาง เวลาบีบแล้วมันจะเกิดเสียง ราคาเกือบแสนวอน... ตอนนี้ง่ามตีนซ้ายของผมกำลังประทับอยู่ที่มัน ผมตกใจนิดหน่อยครับแต่ไม่ได้โวยวายอะไร เพราะผมรู้ครับว่าคุณสมบัติของยางมันยืดหยุ่นได้ ผมค่อยๆถอยหลังกลับไปตั้งหลัก...
แกลบ...
แต่ง่ามตีนขวาของผมดันไปเหยียบเข้ากับโมเดลลูกเป็ดคลอดใหม่สามวันแรกขนาดเท่าตัวจริงเข้า มันเป็นพลาสติกแข็งครับ มันคงจะไม่เป็นไรมากหรอก คิดว่างั้นนะครับ...
ตอนนี้ผมค่อยๆถอยออกมายังที่โล่งๆ จูนสติและหันกลับไปมองเป็ดสองตัวอีกครั้ง โดยหวังว่ามันจะอยู่ในสภาพดีเหมือนเดิม... แต่ผมคิดผิดครับ!!T^T เป็ดยางแม่.งหัวยุบลงไปในตัวกลายเป็นเป็ดหัวหาย ส่วนโมเดลลูกเป็ดก็ร้าวซะจนไม่คิดว่ากาวสำนักไหนจะซ่อมได้
“ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย เป็ดลูกพ่อออออออออออออออออออออ”
บางทีผมอาจจะคำนวณผิดพลาดไป... อานุภาพทำลายล้างของง่ามตีนผมมันสูงมากจริงๆ!!
“โฮซอก!! มึงใช่ม่ะ ที่เป็นคนเอาเป็ดกูมาวางไว้ข้างเตียง!!” มาคิดดูอีกที ง่ามตีนผมไม่ได้ผิดอะไรเลยนะ คนที่ผิดคือคนที่เอามันไปวางไว้ข้างเตียงจนผมต้องเหยียบต่างหาก และคนคนนั้นไม่ใช่ใคร มันคือจองโฮซอกบุรุษหน้าม้าที่นั่งกินข้าวอยู่นี่ไงล่ะ เมื่อคืนมันยืมเป็ดผมไปเป็นเพื่อนเล่นให้เจฮอสของมัน ต้องเป็นมันแน่ๆที่เอาเป็ดไปวางตรงนั้น
“หืม อะไรของมึง” โฮซอกทำหน้างง วันนี้โฮซอกมีเรียนเช้าครับ ส่วนผมไม่มีเรียนเลยนอนตื่นสายได้สบาย คนอื่นไปเรียนกันหมดแล้วครับ ตอนนี้ในบ้านเหลือแค่ผมกับมัน... เรื่องนั้นช่างมันก่อน เป็ดกูสำคัญกว่า!! “มึงเป็นคนบอกเองไม่ใช่ว่าถ้ากูเล่นเสร็จแล้วให้เอาวางไว้ข้างเตียง”
หา! หืม!? เออจริงว่ะ กูลืมไป…= =
“แหม่ คุณคิมนัมจุน มึงไม่ต้องจะมาโทษกูเลย มึงซุ่มซ่ามเองมากกว่า”
“กูโทษมึงตอนไหน!? แล้วมึงรู้ได้ไงว่ากูซุ่มซ่าม”
“โวยวายลั่นบ้านขนาดนั้น มึงคิดว่ากูหูหนวกไง๊ คงไปทำอะไรเข้าจนเป็ดพังอ่ะดิ สมน้ำหน้า แบร่:P” โฮซอกล้อแล้ววิ่งไปเก็บจาน เหอะๆๆ รู้ดีนะมึง ฉลาดแต่กับเรื่องนี้เรื่องเดียวน่ะสิ หมั่นไส้ชิบหาย ขอให้มึงเจอตุ๊กแกในอ่างล้างจาน
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด ตุ๊กแกกกกกกกกกกกกกกก” โฮซอกกรี๊ดลั่นบ้านเมื่อมันเจอตุ๊กแกในอ่างล้างจานจริงๆ 555555555555 โอยยยยย ขำว่ะ ผมไม่พลาดที่จะดูช็อทนี้แบบใกล้ๆ เลยวิ่งไปหามัน เมื่อไปถึงก็ต้องขำหนักกว่าเดิมเพราะไอ้ตุ๊กแกที่โฮซอกว่า... มันเป็นของปลอมน่ะสิ
“โฮซอก” ผมพยายามเรียกโฮซอกที่ตอนนี้จะรวมร่างกันท่อระบายน้ำได้อยู่แล้ว “มึงดูดีๆ นี่มันของปลอม” โฮซอกเริ่มได้สติ ลุกขึ้นมาดูไอ้ตุ๊กแกปลอมที่ว่า หยิบมาจับพลิกไปพลิกมาจนเห็นข้อความที่เขียนอยู่ใต้ท้องมัน
-อุ้ยตาย เผลอทำตุ๊กแกปลอมตกในนี้ซะได้ วอนผู้ใจดี เก็บมาคืนแทฮยองด้วยนะครับ พอดีซื้อมาแพง อิอิ-
“คิมแทฮยองงงงงงง!!”
แน่นอนว่างานนี้แทฮยองมีเคลียร์กับโฮซอกยาวแน่ 555555 เกรียนจริงๆเด็กนี่ สงสัยวันหลังต้องเลี้ยงขนมมันหน่อยแล้ว
การอยู่บ้านคนเดียวมันก็แอบเหงานิดหน่อยนะครับ... แต่ก็แค่นิดหน่อยเท่านั้นแหละ ว่ะฮาฮ่าๆๆๆ ตอนนี้ผมได้ครอบครองบ้านคนเดียวแล้ว ผมจะทำอะไรก็ได้ โฮ๊ะๆๆๆๆ
“เป็นบ้าไรฮยอง ยืนยิ้มอยู่คนเดียว” จีมินที่เพิ่งเข้ามาในบ้านถามอย่างงงๆ ไรหว้า อยู่คนเดียวได้ไม่ถึงครึ่งวัน เจ้าของบ้านก็มายึดคืนซะละ
“เออ ช่างกูเถอะ วันนี้มึงกลับเร็วเนอะ”
“วันพฤหัสผมก็กลับบ่ายโมงปกตินี่-0-”
“เออๆๆ แล้วแทฮยองไม่มาด้วยกันไง๊” แปลกใจครับ วันนี้ปาร์คจีมินกลับบ้านคนเดียว ปกติเห็นตัวติดกันกับแทฮยองอย่างกะแฝด
“พอดีมันแวะซื้อขนมที่เซเว่นหน้าปากซอย เดี๋ยวก็มาอ่าแหละ”
เอี๊ยด ปัง
“แฮ่กๆๆ” จีมินยังไม่ได้พูดไรต่อ ก็มีสิ่งมีชีวิตสองคนก็วิ่งเข้ามาในบ้านแล้วหอบหายใจอยู่หน้าประตู แถมบริเวณใบหน้าของหนึ่งในนั้นมีรอยฟกช้ำอยู่นิดหน่อย “แทฮยอง ยุนกิฮยอง วิ่งกันมาทำไมอ่า แล้วนี่หน้าไอ้แทเป็นอะไร” จีมินถามสิ่งที่ผมสงสัยอยู่ครับ
“กูกำลังจะกลับบ้านแต่เห็นไอ้แทฮยองแม่งมีเรื่องกับนักเลงอยู่หน้าเซเว่น” ยุนกิฮยองอธิบายสลับกับหอบไปด้วยเป็นระยะ
“พวกมันอ่ะมาหาเรื่องกู มันคิดว่ากูคือคนที่ขโมยจุ๊บปาจุ๊บมันตอนป.3 มันเลยยกพวกจะมาแก้แค้น” แทฮยองพูดอย่างหัวเสีย อ้อ ที่แท้เรื่องก็เกิดเพราะจุ๊บปาจุ๊บสินะ
“เหอะๆ ดีนะที่คนเก่งๆและแมนมากอย่างกูผ่านเข้าไปเห็นพอดี...” ยุนกิฮยองกลับมายืดอกเล่าเรื่องต่ออีกครั้ง
“เหยดดดดดดดดดด ฮยองเลยไปต่อยกับมัน?” ผมถามด้วยความสงสัยจับใจ
“เปล่า กูเลยพาแทฮยองหนี แล้วไอ้แทมันวิ่งสะดุดไปชนต้นไม้บ้านยายสมศรีที่เป็นคนไทยอ่า”
“อ้อ มันได้แผลจากชนต้นไม้นี่เอง”
“เปล่าหรอก มันได้แผลจากยายสมศรีต่างหาก ยายโกรธที่ไอ้แทไปชนกิ่งต้นไม้ที่ตัดแต่งมาอย่างดีหัก”
เอิ่ม... กูควรสงสารมึงดีม่ะ แทฮยอง
“เออๆ เรื่องนี้ถึงว่าจบละกัน กูไปนอนละ” ยุนกิฮยองพูดปัดแล้วเดินเข้าห้องทันที ส่วนแทฮยองแม่งก็ไปหาของกินในครัวยังไม่วายบ่นงึมงำเรื่องนักเลงที่ทำให้มันอดกินขนม เหอะๆ มึงรอดมาได้มึงควรจะดีใจนะไอ้แทยังห่วงแดกไม่เลิก จีมินก็ไม่ได้ติดใจอะไรมาก เลยเดินไปเปิดทีวีดูช่องเพลงและ...
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด แทยังโอ๊ปป๊า><”
จีมิน...มึงลืมไปรึป่าวว่ามึงยังเป็นผู้ชาย
ด้วยความที่ผมทนเสียงกรี๊ดกร๊าดของจีมินไม่ไหว เพราะมันเล่นกรี๊ดซะทุกครั้งที่แทยังอะไรนั่นขยับตัว= = ผมเลยออกมาเดินสูดอากาศในหมู่บ้าน(ที่ข้างทางเต็มไปด้วยขี้หมา)ซะหน่อย เดินไปได้ไม่เท่าไหร่ก็เจอจองกุกอยู่หน้าร้านขายไอติม มันกำลังจ้องเขม่นกับเด็กคนหนึ่งอย่างเอาเป็นเอาตายอยู่ครับ
“จองกุกทำไรของมึงวะ รังแกเด็กอ๋อ”
“มันจะแย่งไอติมแท่งสุดท้ายของผม” จองกุกหันมาเถียง
“มึงก็ให้เด็กมันไปดิวะ”
“ไม่!!” มันหันมาปฏิเสธเสียงแข็ง แล้วผลักหัวเด็กคนนั้นก่อนจะเดินไปจ่ายตังค์ เด็กน้อยก็ไม่ยอมนะครับ วิ่งไปกัดแขนจองกุกแล้วขโมยไอติมวิ่งหนีไปเฉย จองกุกโวยวายเสียงดัง แหงสิ โดนขโมยไอติม(ที่ตัวเองจ่าย)ไปหน้าตาเฉย มันทำท่าจะวิ่งตามเด็กนั้นไป แต่หนูน้อยคนนั้นก็หายลับไปแล้ว
อะไรของมัน กับเด็กตัวเล็กๆยังแย่งได้นะมึง ถถถถถถถถถถถถถถ น้องกู-0-
“ฮายองครับ กลับบ้านได้แล้วล่ะครับ เดียวคุณพ่อคุณแม่เป็นห่วงนะ” ไม่ทันได้สั่งสอนไอ้จองกุกเด็กไม่รู้จักโต เสียงจินฮยองก็แว่วเข้ามาในหูครับ หันไปมองก็เจอจินฮยองกำลังพยายามสลัดผู้หญิงคนหนึ่งที่เกาะพี่ชายผมแน่นอย่างกับปลิงทะเล สงสัยคงจะเป็นแฟนคลับของพี่แกล่ะมั้งครับ
“ฮายองอยากไปเที่ยวบ้านโอ๊ปป๊านี่คะ ให้ฮายองไปน้า” คุณผู้หญิงก็ยังเกาะไม่ปล่อยพร้อมกับออดอ้อนฮยองเต็มที่ แหม่ ถ้าเป็นผมนะลากเข้าห้องไปตั้งนานแล้ว น่ารักขนาดนี้ อิอิ
“ไม่ได้จริงๆครับฮายอง คือว่า...”
“นะคะ น้าๆๆๆๆๆ”
“โอ๊ย นังนี่ ฉันก็บอกแล้วว่าไม่ได้ น้าๆๆอะไรของหล่อนย่ะ กลับไปหาน้าที่บ้านสิ!!”
=0=;; <<<หน้าผม จองกุก และผู้หญิงคนนั้น
สิ่งที่น้อยครั้งจะเกิดได้เกิดขึ้นแล้วครับ ซอกจินฮยองที่มักจะ(สร้างภาพ)เป็นสุภาพบุรุษเสมอกำลังวีนแตก แถมวีนได้ตุ๊ดมากอีกต่างหาก เหอะๆๆ แน่นอนว่าตอนนี้แม่นางคนนั้นวิ่งหนีกลับบ้านไปด้วยความช็อกแล้ว ซอกจินฮยองเวลาอยากจะสลัดผู้หญิงที่ตามมาเกาะแกะก็จะใช้วิธีนี่แหละครับ ทำตัวเป็นตุ๊ด แถมยังได้ผลสุดๆอีกด้วยเพราะผู้หญิงที่มาทำตัวน่ารำคาญ ไม่โผล่หน้ามาให้เห็นอีกเลย ถึงจะมีประแสแต่ก็ดูเหมือนเฮียแกจะไม่ค่อยแคร์นะ555555
.
.
.
จากเหตุการณ์เท่าหมดทั้งมวนที่ว่ามาในตอนนี้ ลองคิดว่าละกันนะครับว่าคนบ้านเราเป็นซังนัมจาขนาดไหน ฮิฮิ
..............................................................
นัมจุนโผล่มาแล้วค่าาาาาาา55555 อิไรท์กลับมาพร้อมความมึน สารภาพตามตรงเลยค่ะว่ามัวแต่เทรนจนเกือบลืม...
เหอะๆๆ ตอนนี้เหมือนเป็นภาคต่อของโฮซอก ต่างกันตรงที่ตอนที่2จะเกี่ยวกับรสนิยม ส่วนตอนนี้เน้นการกระทำ
แต่ละคนแมนมากค่ะ5555 โฮป จี้ แล้วก็พี่จิน ไม่ใช่ไม่แมนธรรมดานะ ออกแนวตุ๊ดซะด้วยซ้ำ5555
งงกับเสียงเป็ดนัมจุนมากค่ะ ...แอ๊บแอ่... มันเหมือนเสียงตุ๊กแกซะมากกว่า5555
หลายวันมานี้เพิ่งเห็นว่าฟิคเราติดท๊อปด้วย อิอิ ไม่ได้คาดหวังขนาดนั้นนะเนี่ย
ขอบคุณทุกคอมเม้นท์ ทุกยอดวิวเลยนะคะ^^ ขอให้สนุกกับเรื่องนี้น้าาาา
อาร์มี่อย่างอนบังทันเลยนะ ที่นางไม่มาทวิตเพราะพวกนางมาอยู่กับเราเอง//เอ่อ รองเท้าใครคะ-0-
ตอนต่อไป!!
คนหล่อๆอย่างกู ไม่กลัวไรทั้งนั้นแหละ
.
.
.
กูสูงขึ้นมั้ยยยยยยย
.
.
.
นัมจุน มึงหุบปากเด้
อัพวันเสาร์ตอนเที่ยงนะ^^
ความคิดเห็น