คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : 02คนบ้านนี้...มุ้งมิ้ง(??)
02
คนบ้านนี้...มุ้งมิ้ง(??)
หากคุณกำลังหานิยามของคำว่าปัญญาอ่อน
บ้านหลังนี้มีสิ่งที่คุณกำลังตามหาอยู่...
...คนพวกนี้ไง...
เช้าวันจันทร์ที่ใครหลายคนเกลียด ผมเองก็เป็นหนึ่งในนั้นครับ วันนี้ผมมีเรียนที่มหาลัยตอนสิบโมง ตอนนี้ก็เกือบเก้าโมงแล้วผมยังนอนเอื่อยเฉื่อยอยู่บนเตียง แน่นอนว่าคนอย่างผมย่อมมีเหตุผลในการทำอะไรเสมอ และเหตุผลที่ผมยังนอนอยู่คือ... ผมขี้เกียจครับ ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
พลั่ก! ตุบ!
“ว๊ากกกกกกกกกกก!!” ไม่ต้องตกใจครับทุกคน ตอนนี้สถานการณ์สงบแล้ว นี่เป็นเรื่องปกติครับ โฮซอกชิน อ๊ะๆ คงสงสัยกันใช่ม่ะว่ามันคือเสียงอะไร พลั่ก คือเสียงเมื่อฝ่าตีนของนัมจุนเพื่อนรักมากระทบโดนตูดผมด้วยความแรง 300 นิวตัน ส่วน ตุบ คือเสียงเมื่อร่างกายอันบอบบางของผมกระทบกับพื้นห้อง สรุปง่ายๆคือ ไอ้นัมจุนมันถีบผมตกเตียงครับ!!
“สายจนป่านนี้ละ ทำไมยังไม่ลุกไปอาบน้ำ” นัมจุนพูดอย่างหงุดหงิด ตอนนี้มันอยู่ในชุดพร้อมไปเรียนละครับ ตรงข้ามกับผมที่อยู่ในสภาพบ๊อกเซอร์ตัวเดียว
“กูขี้เกียจไปเรียนละนัมจุน กูจะลาออกมาเลี้ยงเจฮอสอยู่บ้าน” ผมตอบเสียงเอื่อย
“พ่อ-มึง-ดิ”
“กูจริงจังนะโว้ย!! อีกอย่างเจฮอสมิใช่พ่อกู เจฮอสเป็นลูกกูต่างหาก กูว่าจะหาเมียให้เจฮอสและเราก็จะอยู่ด้วยกันสามคนพ่อลูกแล้วก็เมียลูก อิอิ มีฟามสุข” ผมประกาศถึงเจตนารมณ์ที่แท้จริงให้เพื่อนรักที่ควบตำแหน่งรูมเมทได้รับรู้ มันทำหน้าเอือม... เอือมไรของมึงวะ!? มึงควรสนับสนุนกูเด้ กูเป็นเพื่อนมึงนะโว้ย ดูเหมือนมันจะไม่สนใจสายตาตัดพ้อของผม เพราะนอกจากจะไม่เห็นใจกันแล้ว ยังออกคำสั่งอีกต่างหาก
“กูให้เวลาสิบนาที อาบน้ำแต่งตัวให้เรียบร้อย!! ไม่งั้นเจฮอสของมึงได้กลายเป็นซากม้าแน่!!” นัมจุนว่าแล้วเดินตึงตังออกไปจากห้อง แต่เดี๋ยวนะ! เมื่อกี้มันว่าไงนะ มันจะทำไรเจฮอสสสสส ไม่เป็นไรนะลูกพ่อ พ่อจะปกป้องเอ็งเอง .หันไปพูดกะเจฮอส ว่าแล้วจะรออะไรอยู่ล่ะครับ ไปอาบน้ำเด้ ฟิ้วววววววววววววว
สิบนาทีต่อมาไวเหมือนโกหก แน่นอนอยู่แล้วว่ามันต้องไวเพราะมันเป็นฟิค อีกอย่างฉากอาบน้ำของจองโฮซอกไม่ควรถูกเผยแพร่เพราะฉะนั้นจึงขอตัดมาก่อนด้วยประการฉะนี้แล... เดินออกจากห้องมาก็เห็นสมาชิกในบ้านอยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตาที่โต๊ะอาหารในครัว ขาดก็แต่จองกุกที่คาดว่าจะไปโรงเรียนแล้ว(ในบ้านมีแค่จองกุกที่ยังอยู่ไฮสกูลครับ)กับซอกจินฮยองที่คงมีเรียนเช้า พี่แกใกล้จบแล้วน่ะครับเลยต้องขยันหน่อย แต่ก็ยังมิวายทำกับข้าวทิ้งไว้เผื่อพวกเรา ช่างเป็นคนมีน้ำใจอะไรอย่างนี้นะ ผมเดินไปตักข้าวฝีมือซอกจินฮยองก่อนจะไปนั่งข้างจีมินที่เล่นมือถืออยู่
“เล่นไรวะ” ผมถามพร้อมกับชะโงกหน้าไปดูมือถือกับมันด้วย
“เกมแต่งตัวครับ” จีมินตอบทั้งๆที่ตายังจ้องเกมในจอ ดูจริงจังมากกับการเล่นเกมแต่งตัวตุ๊กตาบาร์บี้ในมือถือ ถุ้ย โตจนป่านนี้มึงยังเล่นเกมแต่งตัว เกมเด็กไม่เท่าไหร่ นั่นมันเกมของผู้หญิงไม่ใช่? นี่มึงจะเป็นตุ๊ดแล้วอ๋อ กูเสียดายซิกส์แพคมึงว่ะ
“มันเล่นจริงจังมากอ่ะพี่ ผมนี่เอือมชิบหาย” แทฮยองที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามพูดขึ้น มันคงจะรับรู้ได้ถึงสายตาเวทนาของผมที่มีต่อน้องชายที่รักอย่างจีมิน เอิ่ม เรื่องจีมินเอาไว้ก่อน แต่แทฮยอง...มึงจะพูดทั้งๆที่ยังเคี้ยวข้าวตุ้ยๆอยู่ในปากทำไม?! อี๋ สกปรกว่ะ โฮซอกรับไม่ได้(มึงก็ซกมกไม่ต่างกันหรอก)
“กูเข้าใจมึงโว้ยแทฮยอง ความรู้สึกคงเหมือนกูที่เห็นโฮซอกมันคุยกับม้าของเล่นทุกวัน” นัมจุนที่นั่งอยู่ข้างๆแทฮยองหันไปบอกน้อง แหม่ๆๆๆ มึงไม่ต้องมาพาดพิงถึงกูก็ได้ป่ะวะ เผลอไม่ได้เป็นต้องแหนบแหนมตลอด=*= ชิ ช่างมัน ผมจะไม่สนใจ ถือว่าเป็นเสียงเป็ดเสียงห่านเสียงกาเสียงไก่เสียงไข่นกกระทาเสียงปลาร้าโดนแช่แข็ง(??)ละกัน คิดได้ดังนั้นผมก็หันมาสนใจกับอาหารตรงหน้าแทน วันนี้จินฮยองทำข้าวผัดกิมจิแหละ อิอิ ตักข้าวมายังไม่ทันเข้าปาก ก็มีเสียงมารขัดขึ้นซะก่อน
“โฮซอก ไปตักข้าวให้กูหน่อยดิ๊” ยุนกิฮยองนั่นเองครับ เฮียแกนั่งฟุบหลับกับโต๊ะตั้งนานละ แม่งเพิ่งมาตื่น ตื่นมาก็ใช้ซะงั้น โฮซอกไม่สนหรอก โฮซอกไม่สนับสนุนระบอบเผด็จการ
“ได้ยินป่ะเนี่ย” ฮยองยังพูดต่อ
“...” เงียบครับ ไม่สนใจ
“เช้านี้อยากกินตีนแทนข้าวผัดกิมจิป่าว” เหอะๆ คิดว่ากลัวอ๋อ ไม่กลัวโว้ย!! แค่ขามันขยับเดินไปที่กระทะ มือตักข้าวผัดใส่จาน แล้วเดินมาวางตรงหน้ายุนกิฮยองเอง แค่นี้เอ๊งงงงงงงง ไม่ได้กลัวซะหน่อย “ดีมากน้องรัก เดี๋ยวกูจะช่วยมึงเลี้ยงเจฮอสเอง^^” ยุนกิฮยองอารมณ์ดีขึ้นมาทันตา ดูเหมือนวันนี้เฮียแกจะไม่มีเรียนนะเนี่ย ไม่น่าเชื่อว่าวันที่อุตส่าห์ไม่มีเรียนทั้งทีแต่ยุนกิฮยองดันตื่นเช้า สงสัยวันนี้ฝนจะตกว่ะ55555...
ฝนตกครับ...ฝนตก...อ่านไม่ผิดหรอก ฝนตก!!! อ๊ากกกกกกกกกกก ฝนมันตกจริงๆครับ ไม่น่าเชื่อว่าการหลับนอนของยุนกิฮยองมันจะเกี่ยวข้องกับฟ้าฝนขนาดนี้(จริงๆมันก็ไม่เกี่ยวหรอก อิโฮปมันมโนไปเอง= =) ผมจะไม่เดือดร้อนเลยครับ ถ้าผมไม่ได้ลืมโปรเจคที่จะนำเสนออาจารย์ไว้ที่บ้าน อ๊ากกกกกกกกกกก อยากกรีดร้องเป็นภาษาอิวี!@#$&(หมายเหตุ : ภาษาอิวีคือภาษาเอเลี่ยนชนิดหนึ่งที่บัญญัติขึ้นโดยนายคิมแทฮยอง ถูกนำมาใช้อย่างแพร่หลายในบ้านเช่าบังทัน มักใช้เมื่อมีอาการสติแตก ปัจจุบันยังไม่มีผู้ใดเข้าใจภาษานี้) แงงงงงงงงงงงงงงงงงงง โฮปไค่ไห้T^T ทำไงดีเนี่ยผมต้องนำเสนอตอนบ่ายสาม ตอนนี้ก็บ่ายสองกว่าๆแล้ว จะให้วิ่งลุยฝนไปกลับก็คงไม่ทัน ถึงแม้ว่าบ้านเช่าจะอยู่ใกล้มหาลัยก็เถอะ
“มึงขอให้ใครซักคนในบ้านเอามาให้ดิ” โอ้วววววววววววว เป็นความคิดที่ดีมากเพื่อนรัก ถึงมึงจะหน้าตาดีน้อยกว่ากูแต่เรื่องมันสมองนี่กูยกให้เลย กูนั่งโวยวายมาหลายบรรทัดยังคิดไม่ออก มึงมาประโยคเดียวแก้ปัญหาทุกอย่างได้ มึงนี่ฉลาดจริงๆ เอ๊ะ รึกูโง่เอง อิอิ ช่างมัน! ที่สำคัญที่สุดตอนนี้คือ โทรบอกคนที่บ้าน อืมมมมมม เมื่อเช้าจีมินกับแทฮยองออกมาเรียนพร้อมกัน เห็นบอกว่าจะกลับดึกๆด้วย พี่จินก็ยังไม่น่ากลับ จองกุกก็คงยังไม่เลิกเรียน ตัวเลือกสุดท้ายที่ไม่อยากใช้เล้ยยยยยย คือ ยุนกิฮยอง เฮ้อ ยังไงก็ต้องพึ่งพี่แกช่ะ ก็ดี!! มินยุนกิจะได้รับผิดชอบซะบ้างที่ทำให้ฝนตก(โฮปปี้ยังคงปักใจเชื่อว่าการนอนหลับของยุนกิเกี่ยวกับฟ้าฝน)
[ฮาลลลลลลลลลโหลลลลลลลลลล] ยุนกิฮยองรับด้วยเสียงยานคาง คาดว่าคงกำลังหลับอยู่ [...ถ้าไม่ใช่เรื่องสำคัญกูจะไปหักคอเจฮอสของมึง] อุ้ย! เป็นคำขู่ที่น่ากลัวที่สุดเท่าที่โฮซอกคนนี้เคยประสบพบเจอมาเลย
“ใจเย็นก่อนพี่ คือว่าผมลืมงานที่ต้องนำเสนอไว้ที่บ้านอ่า พี่ช่วย...”
[ไม่!! กูจะนอน] แหม่ ยังไม่ทันจบประโยคเลย ยุนกิฮยองแม่ง ใจร้ายชิบหาย
“ยุนกิฮยองคนหล่อ คนเท่ คนหน้าตาดี สแว๊กกี้บอยของโฮป เอามาให้โฮปหน่อยน้า ถือว่าโปรดสัตว์ก็ได้นะเตง” อ้อนครับ อย่างงี้ต้องอ้อน ผมเคยเห็นจีมินมันทำแล้วได้ผลอยู่ครั้งนึง(จากล้านครั้ง) สภาพผมตอนนี้คือถ้ายุนกิฮยองอยู่ตรงหน้าคงกอดขาอ้อนวอนไปแล้ว
[ไม่ต้องมาทำเสียงงั้น น่ารำคาญซะจริง มึงเอาวางไว้ไหนล่ะ] ยุนกิฮยองส่งเสียงเอือมๆกลับมา นั่นไง!! ใครแม่.งบอกว่ายุนกิฮยองใจร้ายหว้า ยุนกิใจดีที่สุดแล้ว(กรุณาย้อนกลับไปดูไม่กี่บรรทัดข้างบน)
“น่าจะอยู่ข้างๆโต๊ะกินข้าวอ่าฮยอง”
[เออ เห็นละ เดี๋ยวส่งม้าเร็วเอาไปให้]
หื้มมมมมม ม้าเร็วไหนวะ เจฮอสอ๋อ?
ผมมานั่งรองานใต้ตึกเรียนครับ ไอ้นัมจุนก็มานั่งรอเป็นเพื่อนด้วย ฝนเริ่มซาลงแล้วครับ แต่ก็ยังไม่หยุดตกดี ไม่รู้ยุนกิฮยองจะเอามาให้ผมยังไง เพราะทั้งบ้านไม่มีใครขับรถยนต์นอกจากซอกจินฮยอง ทุกวันนี้ทุกคนพึ่งลำแข้งของตัวเองในการเดินทางมามหาลัยครับ ยุนกิฮยองคงไม่ได้เดินแบกงานมาหรอก งานของผมก็ไม่ใช้เล็กๆซะด้วย...
“โฮซอกฮยอง!!” เวิ่นเว้อไปได้ซักพัก เสียงหนึ่งก็เรียกให้ผมเห็นไปมอง... คนที่ไม่คาดคิดว่าจะปรากฏตัวกำลังขี่จักรยานเข้ามาจอดในอาคาร จอนจองกุกครับ!! อยู่ในสภาพชุดนักเรียนมีเสื้อกันฝนสีใสทับอีกชั้น บอร์ดงานของผมที่มีพลาสติกเคลือบไว้อย่างดีถูกมัดติดกับเบาะข้างหลัง จองกุกลงมาจากรถ แล้วสะบัดผมนิดหน่อย โอ้วววววววววว ลองคิดเป็นภาพสโลโมชั่นนะครับ อะไรจะหล่อบาดใจฮยองขนาดนี้>< แม่จ๋า #ยอมแล้วทูนหัวอยากมีผัวเป็นจอนจองกุก เอิ่ม กลับมาก่อนทุกคนอย่าเพิ่งเข้าใจผิดนะครับ= = ที่แท้ม้าเร็วที่ยุนกิฮยองพูดก็คือจองกุกนี่เอง
“นี่งานของฮยองครับ” จองกุกหยิบงานมาให้ผม ผมรีบเข้าไปตรวจดูงานทันที เฮ้อ ค่อยยังชั่วที่มาทันและไม่มีอะไรเสียหาย ขอบใจจริงๆจองกุกน้องรัก มึงเป็นน้องที่ประเสริฐที่สุดที่กูเคยมีเลย ซาบซึ้งสุดๆ น้ำตาจะไหล .ยกมือทาบอก
“ขอบใจมาก เดี๋ยวกลับไปกูเลี้ยงหนม” ผมพูดพร้อมกับตบบ่าจองกุกเบาๆ “แล้วมึงมาได้ไงเนี่ย”
“วันนี้เลิกเร็วน่ะครับ กลับบ้านไปยังไม่ทันเข้าบ้าน ยุนกิฮยองก็ใช้ให้เอาของมาให้ อย่าลืมเลี้ยงขนมตามที่สัญญานะพี่ ผมไปละ” แหม่ ไอ้เด็กเห็นแก่กิน!
“มึงรออยู่นี่ก่อนดิ ฝนหยุดตกค่อยกลับ” นัมจุนหันมาบอกจองกุก
“ไม่ดีกว่าพี่ ผมรีบกลับไปดูลิตเติ้ลโพนี่ที่บ้านเป็นเพื่อนยุนกิฮยองอ่ะ” โด่วววววว ก็นึกว่ามีธุระสำคัญอะไร ที่แท้มึงก็ห่วงดูการ์ตูน นี่ไปเข้าสมาคมคนแมนฟรุ้งฟริ้งกับยุนกิฮยองแล้วรึไง
“เออ ไปเถอะ โชคดีโว้ย!!” .โบกมือบ๊ายบายโคฟเวอร์มิสโคเรียปีล่าสุด .มองจองกุกปั่นจักรยานไปจนสุดสายตา .ซึ้งแรง(??) จองกุก ยุนกิฮยอง บุญคุณครั้งนี้ ข้าจะมิลืมเลือนนนนน
ตอนผมกลับบ้านกับนัมจุนก็ประมาณหกโมงเย็น ฝนก็ยังไม่หยุดตกครับ ทำให้เราสองคนที่วิ่งสู้ฟัดกันมาตัวเปียกนิดหน่อย ยังไม่ทันก้าวเข้าบ้านก็ถูกหยุดยั้งโดยสิ่งที่เรียกว่าผ้าขนหนูสีชมพูแปร๋นสองผืน ที่โดนปามาเต็มๆหน้าผมและนัมจุน นับถือคนปาจริงๆครับ ปามาได้ไงให้แม่นโดนสองคนพร้อมกันขนาดนี้
“เช็ดก่อนเข้าบ้าน ตัวพวกมึงเปียกเดี๋ยวได้เลอะไปหมด” ซอกจินฮยองโผล่มาในสภาพชุดนอนสีชมพูมีผ้าขนหนูสีชมพูอยู่บนหัว ในปากคาบแปรงสีฟันสีชมพู รองเท้าสลิปเปอร์สีชมพู พร้อมกับพูดสั่งผมกับนัมจุนปาวๆ อืม ผมก็เข้าใจพี่แกนะครับ
แต่ที่ผมไม่เข้าใจเลย คือ...
ทำไมทั้งตัวฮยองถึงมีแต่สีชมพูล่ะเนี่ย?!
นี้เป็นคำถามที่จองโฮซอกคิดมาตลอด แต่กลับไม่เคยได้คำตอบเลยซักที= =
“นัมจุนฮยอง!!” แทฮยองที่นั่งเล่นตุ๊กตาสิงโตเน่าๆของมันหันมาเรียกนัมจุน “คอเลคชั่นตุ๊กตาเป็ดรุ่นลิมิเต็ดของฮยองมาส่งแล้วนะ ผมเอาไว้บนเตียงฮยองอ่ะ”
“เอ่อๆ ขอบใจมาก” นัมจุนยิ้มแก้มปริจนเห็นลักยิ้ม รีบวิ่งเข้าไปในห้องนอนทันที
เฮ้อ ขนาดนัมจุนเพื่อนรักที่เห็นเท่ๆแมนๆก็เป็นไปกับเขาด้วย
คนพวกนี่นี้จริงๆเล้ยยยยยย
........................................
ตอนที่2 ดำเนินโดยโฮปปี้นะฮ้าบบบบบบ แต่งโดยไม่ผ่านการกลั่นกรองจากสมองเลยค่ะ
อาจจะบรรยายแปลกๆ แล้วก็พิมพ์ผิดไปบ้าง55555
ตอนนี้นำเสนอความฟรุ้งฟริ้งของพวกนางนะคะ แอบมีโมเม้นท์ให้จิ้นนิดๆพอหอมปากหอมคอ
รีดเดอร์ถาม...มันอยู่ไหน?5555 เนี่ยๆ ตอนนี้มีทั้งม่อนโฮป โฮปกุก โฮปก้าเลยนะเออ เหอะๆๆ
...ใครได้ฟังสตรีมคอนบ้างคะ อิจฉาสุดๆ ไรท์กลับบ้านมาไม่ทัน ฮือออออออออออ
อ้อ ไรท์มีคำถามอ่า คืออยากถามคนอ่านว่าจิ้นคู่ไหนกันบ้างในบังทัน
สำหรับไรท์ชอบทุกคู่นะเพราะไอ้พวกนี้มันมั่วทั้งวง555
ถ้ารีดอยากให้แต่งออกมาเป็นคู่ไหนก็คอมเม้นท์บอกละกันน้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
ติชมกันได้ หวังว่าจะสนุกไปกับฟิคเรื่องนี้เน้ออออออออออออออออ
ตอนต่อไป!!
แหม่ ฮยอง คนมันก็ต้องพักผ่อนบ้างดิ
.
.
.
โอ้ววววววว ไม่คิดเลยว่ามึงจะแรดขนาดนี้นะจีมิน
.
.
.
คนสวย น่ารักงี้จีบได้ป่าว ขนมร้านเธอน่ากินมากอ่ะ ลดให้โอ๊ปป๊าได้ม่ะ
อัพพรุ่งนี้ดึกๆนะคร้าบบบบบ
ความคิดเห็น