คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #27 : 24คนบ้านนี้...เฮียกิคนแมน
24 คนบ้านนี้... เฮียกิคนแมน
“หยุดนะโว้ยยยยยยยย!!!” เสียงตะโกนดังขึ้นพร้อมกับเสียงวิ่งของฝีเท้าหลายคู่ที่ตามมาอย่างไม่หยุดหย่อน
ใครจะหยุดให้โง่กันล่ะไอ้ฟาย:P
นับเป็นเรื่องปกติอยู่แล้วที่คนมาดฮั่นซัมแมน
เอ้ย! คนมาดแฮนแมนซั่ม
เอ้ย! คนมาดแมนแฮนซั่น เอ้ย!... ถูกแล้ว!!!
(ยุนกิเล่นอะไร= = // มีใครขำกับมุกมึงม่ะ //
เพลีย!!= =;;) เอาใหม่ๆ
เทคสอง!!
นับเป็นเรื่องปกติเบสิคธรรมดาอยู่แล้วครับ
สำหรับซังนัมจาคนแมนอย่างผม ที่ต้องมีเรื่องตีกันกับคนอื่นเขาไปทั่ว ปกติผมไม่หนีแบบหมาจนตรอกงี้หรอกนะ แต่วันนี้ คู่อริผมแม่งยกพวกกันมาเต็ม
กะมารุมผมคนเดียวให้เละไปข้าง ผมที่กำลังออกจากเซเว่นเห็นพวกนั้นจ้องมาแต่ไกล
เลยจำต้องทิ้งแมกนั่มที่เพิ่งซื้อมาโยนให้หมาแถวนั้นแดกแล้วใส่เกียร์หมาโกยไม่คิดชีวิต
ไอ้เรามันก็กลัวตายเหมือนกันนะครับ ผมยังอยากมีชีวิตอยู่ดูหน้าแม่ของลูกT^T
คอยดูเหอะมึง หลังจากนี้พ่อจะตามไปตื๊บเจี๊ยวมันเรียงคน
เอาให้ทำพันธุ์ไม่ได้เลย!! แต่ตอนนี้ขอกูเผ่นก่อนล่ะคร้าบบบบบบ!!
ผมวิ่งลัดเลาะซอยนั้นซอยนี้มาเรื่อยๆ
จนเจอกับ...ทางตัน!!!
ชิบหายยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ไอ้เหี้ยยยยยยยย นี่มันวันซวยอะไรของผมวะ!! เซ็งโว้ยยยยย
หงุดหงิดตั้งแต่ไม่ได้แดกแมกนั่มละ= =
“เจ๊ครับ!! ก๋วยเตี๋ยวหมูลูกชิ้นปลาถ้วยนึง
โต๊ะในสุดนะเจ๊ ขอด่วนๆ” เสียงสั่งก๋วยเตี๋ยวดังขึ้นใกล้ๆ
หันไปมองก็เจอมนุษย์เตี้ย(ยุนกิช่างไม่ดูตัวเอง)ที่ตะโกนบอกป้าเจ้าของร้านแต่ดังไปถึงหน้าปากซอย
มันสั่งเสร็จก็เดินไปนั่งที่โต๊ะมุมในสุดของร้าน
ปิ๊ง!!
ฉับพลัน สมองอันชาญฉลาดของผมก็เริ่มประมวลผลได้
หึๆๆๆๆๆ
“เฮ้ย! พี่มานั่งโต๊ะผมทำไมเนี่ย!!
โต๊ะว่างๆตั้งเต็มร้าน ทำไมไม่นั่ง” ตามคาดครับ
ไอ้หน้าละอ่อนโวยวายทันทีที่ผมเดินไปหย่อนตูดลงไปนั่งตรงข้ามมัน
อ่านไม่ผิดหรอกครับ ผมเดินหน้าด้านเข้าไปนั่งโต๊ะเดียวกับมัน
ทั้งที่ไม่เคยรู้จักมักจี่กันมาก่อน ใครสนกันล่ะครับ
เรื่องนั้นค่อยทำความรู้จักกันทีหลังก็ได้
“ฟังนะไอ้หนู...”
ผมทำหน้าจริงจังแล้วเริ่มเล่าความเท็จทันที “กู เอ้ย พี่เป็นทายาทเศรษฐีหมื่นล้าน
ตอนนี้มีคนกำลังตามล่าตัวพี่อยู่ มันจะเอาพี่ไปเรียกค่าไถ่จากเจ้าคุณพ่อ”
“เฮ้ย จริงอ๋อพี่!!”
เอิ่ม... เชื่อคนง่ายดีนะมึง= =
“แน่น๊อนนนน เพราะงั้นเอ็งต้องช่วยพี่นะ
ถ้าพี่รอดไปได้ พี่จะบอกเจ้าคุณพ่อให้ท่านให้รางวัลเอ็งอย่างงามเลย”
“โหยยยยย พี่เห็นผมเป็นคนยังไงเนี่ย
ผมไม่ใช่คนเห็นแก่เงินนะ” ไอ้เด็กนั่นเบ้หน้าก่อนจะพูดต่อ
“ขออัลบั้มใหม่แทยังเวอร์ชั่นลิมิเต็ดพร้อมลายเซ็นก็พอแล้วพี่ อิอิ”
แหม่... มึงไม่บ้าเงินแต่มึงบ้าผู้ชายสินะ
“ยังไงก็เถอะ เงียบปากไว้นะ
ทำเหมือนว่าเราสนิทกันมาสามชาติ เข้าใจม่ะ”
“รับทราบฮับ!!”
“มันหายไปไหนแล้ววะแม่ง!!”
เสียงสบถของคู่อริดังแว่วๆอยู่หน้าร้าน
ผมที่นั่งหันหลังให้ประตูอยู่จึงถามสถานการณ์จากคนที่นั่งอยู่ตรงข้าม
“พวกที่ตะโกนเมื่อกี้อ่าแหละที่พี่พูดถึง ว่าแต่มันไปยังวะ”
“พี่... ทำใจดีๆแล้วฟังผมนะ”
มันทำหน้าเครียดแล้วบอกผม “มันนั่งอยู่ตรงโต๊ะหน้าประตูร้านอ่ะพี่”
ไอ้เห้!!! หลังจากนี้ผมคงต้องไปทำบุญล้างซวยเป็นการใหญ่
มันไม่เห็นผมแล้วทำไมไม่ไปหาที่อื่นฟะ!!
“ไว้ค่อยจัดการมันวันหลังละกัน เอ้า! สั่งๆๆ กูหิวล่ะ”
เสียงแว่วๆดังมาอีกแล้วครับ เหมือนมันตอบคำถามตอบคำถามที่ผมบ่นในใจ...มึงมาหิวทำไมตอนนี้ ไอ้แสรดดดดดดดดดดดดดดดดดด
แล้วกูจะออกไปยางงงงงงงงงงงงง๊ายยยยยยยยยยยย!!! มันยังไม่สังเกตเห็นผมนะครับ
โชคดีที่ตรงที่ผมนั่งมันเป็นมุมอับ ผมจะจดจำโลเกชั่นนี้ไว้ครับ
เวลามีแฟนจะพามากินร้านนี้ นั่งตรงนี้ จะได้นัวเนียกันได้สะดวก อิอิ
เอิ่ม...เครียดต่อดีกว่า
“ใจเย็นนะพี่ ผมมีวิธี” ไอ้เตี้ยมันคงเห็นผมทำหน้าคร่ำครวญจะเป็นจะตาย
มันเลยเวทนาและชี้ทางสว่างให้ “มันมีทางออกหลังร้านพี่ เดี๋ยวผมคุยกะเจ๊แกให้
เราซี๊กัน” มันว่าแถมยักคิ้วให้ “แต่ตอนนี้ของกินก่อนนะพี่”
พูดจบมันก็โซ้ยก๋วยเตี๋ยวตรงหน้ามันที่เจ๊แกเอามาเสิร์ฟตั้งนานแล้วแต่มันยังไม่ได้แดกซักทีเพราะมัวแต่ฟังผมโม้ ผมที่เห็นมันกินแล้วก็เกิดความรู้สึกอยากขึ้นมา ด้วยสันดานอันแสนดีของผม ผมจึง...
“เฮ้ย!! ของผมนะพี่”
แย่งมันแดกแม่งเลยครับ= = มันโวยวายแค่นั้น
แต่ก็ยอมให้ผมกินก๋วยเตี๋ยวมันต่อ เออ...ยอมคนจริงๆเลย
หลังจากนั้นผมก็ซัดก๋วยเตี๋ยวมันจนเกลี้ยง มันก็เรียกเจ๊คนขายให้มาเก็บตังค์
พร้อมทั้งขออนุญาติเจ๊แกออกทางหลังร้าน
เจ๊แกก็ใจดีนะครับเปิดทางให้อย่างง่ายดายเลย
อ้อ ลืมบอก ตังค์ค่าก๋วยเตี๋ยวมันออกนะครับ
ทั้งๆที่ผมกินเยอะกว่า= = อิอิ
ใครจะว่ากิเลวก็เชิญครับ กิไม่แคร์!! .สะบัดบ๊อบ
เดินออกทางหลังร้านได้สำเร็จโดยที่พวกนั้นซึ่งนั่งอยู่ตรงหน้าร้านไม่สะกิดใจเลยครับ
ฮา ควายก็ยังเป็นควายอยู่วันยันค่ำ
หลอกควายสบายใจจังหลอกกี่ครั้งก็ยังควายยยยยยยยย~~
“ขอบใจมึงมากนะโว้ย”
ผมบอกไอ้เตี้ยที่ช่วยชีวิตไว้ มันหันมามองผมยิ้มๆแล้วทำท่าโบกไม้โบกมือไปมา
“เล็กน้อยพี่ ไม่เป็นระ...”
“เฮ้ย ไอ้เชี่ยยุนกิ หยุดเลยนะมึง!!” เด็กเตี้ยยังไม่ทันพูดจบ
ให้แม่ยกยุนมินฟินในความน่ารักของเราทั้งคู่
เสียงคู่อริแก๊งค์เดิมแม่งก็ดังขึ้นขัดซะก่อน
พ่อออออ!! มึงงงงงง!! สิ้นนนนนน!!
มารู้ตัวอะไรตอนนี้ เชี่ยแล้วมั้ยล่ะทีนี้
กูขอโทษที่เมื่อไม่กี่ย่อหน้าที่แล้ว กูด่ามึงว่าควาย มึงไม่ควายละตอนนี้ มึงมันปลิงมากกว่า
ตามกูจ๊างงงงงง ปล่อยกูไปเห๊อะะะะะะะ
“พี่!! วิ่งเด้!!!”
ดูเหมือนไอ้ตัวเล็กมันจะได้สติก่อนผม
แม่งจับมือผมวิ่งจนผมแทบหน้าคะม่ำเพราะไม่ทันตั้งตัว
มันพาผมวิ่งมาเรื่อยๆแล้วเลี้ยวเข้าบ้านหลังหนึ่ง
พอเข้ามาได้แม่งก็ล็อคประตูเข้าเสร็จสรรพ “บ้านผมเองพี่ เข้ามาก่อนดิ
ผมว่าเดี๋ยวพวกมันต้องรออยู่ข้างนอกแน่ๆอ่า” ผมที่รู้ตัวว่าไปไหนไม่รอด จึงพยักหน้ารับคำไปครับ
“ไอ้เตี้ยตาตี่!! มึงได้ซื้อก๋วยเตี๋ยวที่กูฝากซื้อมาป่าว” ทันทีที่เท้าสัมผัสภายในบ้าน
เสียงตะโกนของใครบางคนก็ดังแว้ดขึ้นมา เอิ่ม... ‘ไอ้เตี้ยตาตี่’ ด่าหนึ่งกระทบสองเลยครับ= =
“เฮ้ย โทษทีฮยอง ผมลืมเลยอ่า” ไอ้คนที่ยืนข้างๆผมตอบไป
“ฟวยยยยยย แล้วทีนี้กูจะแดกไรเนี่ย
ของในตู้เย็นก็หมดแล้ว เป็นเจ้าของบ้านเช่าภาษาอะไร ทำไมไม่ดูแลลูกบ้านให้ดีๆฟะ
เดี๋ยวกูไม่ช่วยมึงโฆษณาบ้านซะเลย มึงนี่น้า... อ้าว แล้วนั่นใครวะ
ไม่ทันไรก็พาผัวเข้าบ้านซะแล้วอ๋อมึง ไม่เกรงใจกูกะอินัมจุนเลยนะ” คนหน้าม้าที่ดูเหมือนว่าเพิ่งเดินออกมาจากครัว
บ่นๆๆๆๆแล้วเพิ่งเหลือบสายตามาเห็นผม(ขอบคุณที่มึงยังอุตส่าห์หันมามอง
นึกว่าต้องฟังมึงบ่นไปจนจบตอนซะละ) แต่เมื่อกี้มันว่าไงนะ!?
“บ้าเหอะพี่ นี่อ่า ใครไม่รู้ผมไปช่วยเขามา
เขาโดนตามไล่ล่าอ่า เออ ว่าแต่พี่ชื่อไรนะ ผมยังไม่รู้จักพี่เลย” มันตอบ
“มินยุนกิ”
“อ่าฮะ
ผมชื่อจีมินนะ ส่วนคนที่ลูบไอ้ม้าอยู่ชื่อโฮซอก”
“ส่วนนี่ชื่อเจฮอส” โฮซอกยักคิ้วให้เป็นการทักทาย
แล้วแนะนำม้าของเล่นที่มันกำลังลูบหัวอยู่ “ลูกกู”
ขอวิ่งกลับไปป้ายหน้าบ้านอีกทีได้ม่ะ
จะไปดูว่ามันเป็นป้านบ้านเลขที่ รึป้ายโรงบาลบ้า= =
ปัง!!
เสียงเปิดประตูดังขึ้น
ตามมาด้วยเสียงปิดประตูที่ดังกว่า และ “เฮ้ยพวกมึงงงงงงง
ใครแม่งอยู่หน้าบ้านเต็มไปหมดวะ แม่งจะมาต่อยแล้วแย่งกุญแจกู
ดีนะที่กูใช้กำลังภายในหลบออกมาได้”
“พวกมันยังอยู่อีกหรอเนี่ย
คือพวกนั้นมันมาตามล่าตัวพี่คนนี้อ่า” ชี้มาที่ผม “นัมจุนฮยองไม่เป็นไรใช่ม่ะ”
“หา!! ไอ้นี่ถูกตามล่า”
มึงเพิ่งตกใจรึครับคุณโฮซอก ได้ข่าวว่าจีมินบอกมึงตั้งนานแล้ว
"น้อยๆหน่อย ดูเหมือนมึงจะเด็กกว่ากูนะครับ เห็นงี้กูอยู่ปีสามแล้วนะ"
"อืม ก็พอจะเชื่ออยู่หรอก ตีนกาเด่นซะขนาดนั้น" ไอ้โฮซอกพึมพำ แต่พอเจอสายตาผมเข้าไปเท่านั้นแหละ "โหยยยยย ฮยองหน้าเด็กมากอ่ะครับ... แฮะๆ"
“แล้วพี่จะเอายังไงต่อวะ”
ไอ้คนมาใหม่ที่จีมินเรียกว่านัมจุนดูจะไม่ตกใจเท่าไหร่ แม่งหันมาถามความคิดเห็นผม ซึ่งผมตัดสินใจแล้วว่า...
“คืนนี้กูจะนอนนี่” ผมบอกเจตนารมณ์ออกไป ตอนไอ้โฮซอกมันบ่นผมได้ยินแว่วๆว่าที่นี่เป็นบ้านเช่าที่ไอ้หนูจีมินเป็นเจ้าของ(ถึงแม้จะไม่น่าเชื่อถือก็ตามที) ตอนนี้ผมง่วงนอนเต็มทนละครับ วันนี้พบเจออะไรมามากมายเหลือเกิน ว่าจะจำศีล นอนยาวซักสามวันติด
“โอเคครับ ตกลงตามนั้น” จีมินอึ้งไปซักพักก็ตอบตกลงผม
ว่าง่ายอีกละไอ้นี่ นี่มึงไม่ระแวงกูหน่อยไง๊?
กูอาจจะเป็นจอมโจรที่มาหลอกลวงมึงก็ได้นะโว้ยยยยย เป็นคนที่ซื่อได้เสมอต้นเสมอปลายดีจริงๆ(ยุนกิช่างไม่รู้อะไร)
“นี่ครับฮยอง นอนห้องนี้ได้เลยครับ” มันเปิดห้องห้องหนึ่งให้ผม พร้อมทั้งยื่นกุญแจให้
“ส่วนนี่กุญแจห้องครับ”
“เฮ้ย ไม่ต้องให้ก็ได้ กูอยู่คืนเดียว เดี๋ยวจ่ายตังค์ให้”
“ไม่ได้ครับ บ้านเรามีนโยบาย เข้ามาอยู่แล้ว
ต้องอยู่ยาวเท่านั้น” นโยบายอะไรของมันฟะ= =;
“แต่กูอยู่หอหน้ามออยู่แล้ว”
“โหยยยยยย พี่ คิดดูนะ
ไอ้พวกนั้นมันต้องตามรังควานพี่ไปถึงหอแน่ๆอ่า จากนั้นชีวิตพี่ก็จะปั่นป่วนจนอยู่ไม่สุขแล้วย้ายออกมาเองแหละ
อีกอย่างบ้านผมถูกกว่าหอพักหรือบ้านเช่าในละแวกนี้ทั้งหมด
แถมยังใกล้มหาลัยมากกว่าอีกด้วย”
จีมินเริ่มยกเหตุผลร้อยแปดต่างๆนานามาอ้าง
แถมยังโน้มน้าวผมสารพัด ...นี่กูชักไม่แน่ใจแล้วสิว่ากูหลอกมึง รึมึงหลอกกู= =
“ถ้าพี่มาอยู่ด้วยผมยอมเป็นเบ๊พี่เลยอ่ะ” ไม่รู้ไอ้จีมินมันว้อนท์อยากจะให้ผมอยู่อะไรกันนักกันหนา
แต่ก็นะ... ผมยอมตกลงอยู่กับมันด้วยเหตุผมนั้นแหละ:)
พิเศษเล็กน้อย...
"เออนี่ ยุนกิฮยอง เห็นอิหมูมันบอกว่าพ่อฮยองรวยอ๋อ"ไอ้โฮซอกถามผมขณะที่เรากำลังนอนผึ่งพุงกันอยู่บนโซฟา หลังจากที่ผมหลวมตัวตอบรับข้อเสนอจีมินวันนั้น ตอนนี้ก็เกือบสัปดาห์ละครับที่ผมอยู่กินกะไอ้สามตัวนั่นในบ้านหลังนี้
"บ้าเหอะ กูหลอกมัน พ่อกูปลูกเห็ดขายอยู่แดกูนู้น ใครเชื่อมันนี่ก็ควายเต็มทนละ อย่าบอกนะ มึงเชื่อมันอ่า"
"บ...บ้า ใครจะไปเชื่อละฮยอง แฮะๆ ผมก็ว่าทำไมแปลกๆ" มึงมาถามกูงี้ กูว่ามึงเชื่อเกินครึ่งแล้วว่ะโฮซอก= =;;
..............................................
พี่กิคนใจง่าย เขาชวนก็มาเลย
จีมินนี่ก็ขี้อ่อย5555 นี่ไรท์แต่งฟิคออลมินอยู่ป่าวเนี่ย
ฟอนท์อาจจะแปลกๆนะคะ เพราะพิมพ์ในมือถือ
รู้สึกตอนนี้ยาวและหยาบกว่าตอนอื่น เรารักพี่กิคนแมน
อย่างที่บอกไปว่าจะพยายามอัพให้หมดก่อนชิมชิมเดย์
ช่วงนี้เลยอาจจะอัพวันเว้นวันไปเลย ไรท์ปิดเทอมพอดี
เอาเป็นว่าเอนจอยรีดเดอร์นะฮับ
ขอบคุณทุกเม้นท์ ทุกแชร์ ทุกโหวต ทุกเฟบนะฮับ
รู้สึกเขิน-//- อิอิ รักรีดเดอร์ทู้กกกกกกโค้นนนนนนน
ความคิดเห็น