[FIC BTS] -:มนุษย์บังทัน:- ภาคบ้านเช่านรกแตก!!

ลำดับตอนที่ #26 : 23คนบ้านนี้...โฮปปี้เอง!!

23 คนบ้านนี้...โฮปปี้เอง!!

ยามบ่ายแก่ๆของวันหนึ่งหลังเลิกเรียนคลาสสุดหินของอาจารย์ป้าสุดโหด นายจองโฮปปี้กำลังดูดชาเย็นดับร้อนชิลๆอยู่คนเดียวหลังมอ  ไม่ต้องถามถึงนัมจุนเพื่อนยากครับ...เพราะผมก็ไม่รู้เหมือนกัน คาดว่าแม่งคงกลับบ้านไปช่วยพ่อมันขายข้าวหน้าเป็ดแล้วมั้ง ความจริงบ้านมันก็ไม่ใช่ขาดแคลนพนักงานอะไรขนาดนั้นนะ แต่ก็นะ อินี่มันลูกกตัญญูน่ะครับ ...แล้วก็ไม่ต้องถามถึงเพื่อนคนอื่นๆอีกเช่นกัน...หน้าตาอย่างผม...ไม่มีใครกล้าคบนอกจากไอ้นัมจุนหรอกครับ ก๊ากกกกกกกกก

พลั่ก!

"เฮ้ยน้อง!! เดินยังไงวะ ไม่เห็นออร่าความหล่อของพี่อ๋อ" ระหว่างที่ผมกำลังเดินชมทัศนียภาพของหลังมอ(ก็มีแต่โพรงหญ้ากับกองขี้หมาแหละครับ)อยู่นั้น ดันเกินแอดซิเดนนิดหน่อย มนุษย์เตี้ยๆคนหนึ่งบังอาจเดินมาชนผม คือมันก็ไม่ได้แรงอะไรขนาดผมจะปลิวหรอกนะครับ แต่พอดีผมเบื่อๆอยากหากเรื่องคนอ่า มีไรป่าว-.,-

"แหม่พูดมาได้เนอะว่าตัวเองหล่อ อย่างนี้ท่าจะสติไม่ดี รึไม่ก็ไม่มีปัญญาซื้อกระจก(ขอโทษแฟนคลับโฮซอกทุกคนมา ณ ที่นี้ ที่คำกล่าวหารุนแรงและเกินจริง พอดีว่าคอนเซปต์ของเรื่องคือความเว่อร์วัง เราจึงจำต้องบรรยายออกมาให้สมกับสถานการณ์จริง)" อิเตี้ยตาตี่เงยหน้าขึ้นมาด่าผม แหม่ เตี้ยแล้วยังไม่เจียมเนอะมึง

แต่ช้าก่อน!! เมื่อกี้มันด่าผมว่าไรนะ!! เซย์อิสอะเกนดิ๊!! มันด่าว่าผมไม่หล่ออ๋อ!! แย่...แย่มากกกกกกกก!!! จะด่าอะไรโฮซอกก็รับได้ แต่มาบอกว่าโฮซอกไม่หล่อทั้งๆที่หน้าตาก็บ่งบอกทุกอย่าง คือมันไม่ใช่อ่า มันไม่เมคเซ้นส์!! อย่างนี่ยอมไม่ได้ ต้องมีเคลียร์!!

หึ ดูก็รู้ว่าไอ้เตี้ยตรงหน้ามันเด็กกว่า อาจจะอยู่ปีหนึ่งมหาลัยผม รึอาจจะเป็นเด็กส่งแก็ส บางทีอาจจะเป็นลูกแม่ค้าขายกล้วยทอดแถวนี้ ช่างเรื่องที่มาของมันก่อนเถอะครับ... มาหยามพี่จ๊อกแห่งเขาเขียว(??)แบบนี้ มึงรู้รึเปล่าว่าจะเจออะไรไอ้น้อง!!?

เอิ่ม บ่นมาสองย่อหน้าละ เอาเป็นว่าต่อจากนี้จะเป็นการแสดงอานุภาพอันแสนยิ่งใหญ่เหนือผู้ใดในยุทธภพของจองโฮซอกคนนี้ละนะครับ

ว่าแต่...ประโยคล่าสุดที่ไอ้เด็กนั่นพูด มันว่าไงนะครับ= = (เวิ่นนานไปหน่อย แฮะๆ)

“กวนตีนอ๋อ พี่ว่านะ ก่อนน้องจะมาด่าพี่ น้องไปแดกแคลเซียมให้ตัวเองสูงกว่านี้ดีม่ะ เงยหน้าขึ้นมาด่านี่ท่าจะปวดคอน่าดู” หลังจากปรับจูนสมองได้แล้ว ผมก็เริ่มปะทะฝีปากกับมันทันที

“โหยยยยยย ถึงผมจะสูงไม่มาก แต่ก็ทำปากพี่แตกได้นะครับ ของแบบนี้อ่ามองดูที่หน้าตาป่าวว่ะ อย่างหน้าผมก็เหมือนคนมากกว่าพี่อ่า” วอนซะแล้วไอ้เด็กนี่

“แหม่น้อง พูดงี้ตัวตัวมั้ยครับ หน้าตาแบบพี่มันไม่เหมือนคน เพราะพี่เป็นเทวดาครับ พี่ลงมาเกิดเพื่อเพิ่มจำนวนประชากรคนหน้าตาดีให้แก่โลกมนุษย์”

“เทวดา? เหยดดดดด ฮ่าๆๆ55555 อยากจะขำ” มึงขำอยู่ครับ มึงไม่ต้องมาอยากหรอก= = ขำเถอะครับ ขำให้พอ แล้วช่วยมาตอบกูทีว่ามึงขำอะไร “พี่นี่มโนได้ปัญญาอ่อนมากอ่า ผมไม่เคยเจอใครบ้าบอได้อลังการแบบพี่ซักคน เอ๋ จะว่าไปก็มีอยู่คนนึงนะ แม่งเป็นรุ่นพี่ที่โรงเรียนเก่าผม เป็นแบบพี่เลยแต่ดูเหมือนจะน้อยว่า555555”

ไอ้เตี้ยมันโฟ่ใหญ่เลยครับ บุคลิกนี้คุ้นๆนะเหมือนจะเคยมีคนรู้จักลักษณะแบบนี้ ผมอยากจะถามมันเหลือเกินว่าใครไปอยากรู้กะมึง มึงมาบอกกูทามมมมมมายยยยยยย แต่ยังไม่ทันได้ถาม มันก็มาตบๆไหล่ผมแล้วพูดแทรก “ไปก่อนนะพี่”

แล้วมันก็เดินผ่านผมไป...

เฮ้ย!! ไรหว้า กูยังไม่เคลียร์นะโว้ยยยยยย กูยังเอ๋ออยู่วววววว กลับมาก๊อนนนนนนนนนนนนน

แต่จะว่าไปทำไมผมต้องติดใจมันเอาเป็นเอาตายด้วยว่ะ- - ย้อนกลับไปเมื่อต้นเรื่อง... อ้อ เพราะว่าผมเบื่อนี้เอง อืมๆ เข้าใจละ ไปดีกว่ากู ยืนดมขี้หมาแถวนี้มานานละ(เมื่อกี้ยังจะเชิญเขาตีอยู่เลย//ความคิดโฮซอกช่างซับซ้อน)

แต่ยังไม่ทันก้าวขาออกไปจากจุดนั้น สายตาผมก็เหลือบไปเห็นอะไรบางอย่างครับ หืมมมม? กระเป๋าตังค์? ของไอ้เด็กนั่นแน่ๆเลย ไหนๆแล้วขอเสือกเปิดดูข้างในหน่อยละกัน เผื่ออยากหาเรื่องจะได้ตามได้ถูกคน เผลอๆมันมีตังค์ จะได้แอบจิ๊ก อุอิ(เด็กดีไม่ควรเลียนแบบนะจ๊ะ)

เฮ้ย!!! แต่แล้วสิ่งที่อยู่ข้างในก็ทำผมช็อค แม่งไม่มีตังค์ซํกวอนเดียวเลยครับ!! เอิ่มมมมมม มีแต่บัตรอะไรก็ไม่รู้ บัตรสมาชิกร้านเบเกอรี่ สมาชิกฟิตเนต บัตรวีไอพีปะยางยี่สิบสี่ชั่วโมง บัตรคอนเสิร์ต(ที่ไปมาแล้ว)แทยัง บัตรประชาชน...

เฮ้ย!!! ตกใจอีกแล้วครับ!! ไม่ได้ตกใจบัตรต่างๆที่มีมากมายของมันนะ ตกใจชื่อมันที่อยู่บนบัตรประชาชนอ่า

ปาร์ค!! จี!! มิน!!

แม่งเอ้ย กูก็ว่าทำไมคุ้นๆ ตั้งแต่นิสัยยันความสูง ที่แท้แม่งก็เชี่ยจีมินนี่เอง

ผมรีบวิ่งตามทางที่ไอ้เตี้ยเดินไป ต้องจัดการซักหน่อยละ กล้าลืมกูได้ยังไง!!? แม่งเป็นรุ่นน้องที่โรงเรียนเก่าผมเองครับ เราสนิทกันอยู่พอตัวเพราะอยู่ชมรมเดียวกัน แต่พอผมอยู่เกรดสุดท้ายต้องอ่านหนังสือสอบเลยห่างๆกันไป พอผมติดมหาลัยก็ไม่ได้ติดต่อหากันอีกเลย จนได้มาเจอมันในวันนี้นี่แหละครับ

“เฮ้ย จีมิน!!” ผมเห็นหลังมันไวๆเลยตะโกนเรียก แต่แม่งเสือกไม่ได้ยิน คำที่ใช้เรียกกันตอนไฮสคูลจึงถูกเปล่งออกมา “อิหมูววววววววว”

ได้ผลครับ!! ไอ้เตี้ยมันอยู่เดินแล้วมองซ้ายมองขวาเหมือนกำลังหาที่มาของเสียงนั้น ผมรีบวิ่งเข้าหามันทันที มันทำหน้างงใส่เมื่อเห็นผม “อ้าวพี่ จะมาชวนตีต่ออ๋อ วันหลังละกันนะ วันนี้ผมขี้เกียจ”

ป้าบ ผมตบหัวมันไปทีนึง “กล้าดียังไงถึงจำกูไม่ได้ หา!!”

“พูดเรื่องไรเนี่ย แล้วนี่อยู่มาตบหัวผมทำไม” มันดูหงุดหงิดไม่น้อย ยัง...ยังไม่รู้ตัวอีกนะมึง

“ไอ้นี่!! มึงจำจองโฮซอกได้ม่ะ”

“แหม่ ใครจะไปลืมลง อิพี่หน้าม้าที่วันๆมัวแต่ทำตัวบ้าบอ แถมยังขี้มโนแล้วก็หลงตัวเองอีก บางครั้งแม่งก็ตุ๊ดแตก จนผมว่าผมคงติดนิสัยนี้เข้าซักวัน จองโฮซอกที่คนผมบอกว่าเหมือนพี่ไง55555 ว่าแต่พี่ภามไมวะ...เฮ้ย รึว่า...”

“เออ!! กูเอง อิพี่หน้าม้าจองโฮซอกของมึงอ่ะ”

มันอึ้งแดกไปสามวิ ก่อนจะ... หมับ... กระโดดกอดผมเต็มแรง แน่ะ แถมมีการเอาหน้ามาถูๆด้วยนะ “เฮ้ย เฮียโฮป ก็ว่าทำไมรู้สึกคุ้นๆ ก็ว่าทำไมเฮียเหมือนเฮียจัง อิอิ ตอนแรกนึกว่าแค่คนที่นิสัยคล้ายๆกัน แต่ผมลืมไป ฮยองมันมีหนึ่งเดียวในโลก หนึ่งในใต้หล้าอยู่แล้ว5555”

กูควรดีใจมั้ยว่ะ= =

“น่าน้อยใจชิบหาย จำกูไม่ได้ แถมยังมีหน้ามาด่ากูอีก กูไม่ได้เปลี่ยนไปมากอย่างมึงซะน้อย จำได้ว่าเมื่อก่อนยังตัวกลมเป็นลูกชิ้นหมูให้กูกอดเล่นอยู่เลย”

“แหม่ ฮยอง คนเรามันก็ต้องมีพัฒนาการกันบ้าง” จีมินยิ้มเหย “บ้านผมอยู่แถวนี้ ไปนั่งเล่นที่นั่นก่อนดีม่ะฮยอง”

“ตามนั้นเลยไอ้น้อง”

อื้อหืออออ บ้านจีมินกว้างกว่าที่คิดครับ ถึงจะเป็นบ้านชั้นเดียว แต่พื้นที่ใช้สอยครบครันจริงๆ

“พ่อแม่มึงล่ะ”

“กลับไปทำไร่อ้อยที่ปูซานละฮยอง พวกท่านซื้อบ้านนี้ให้ผมตอนสอบเข้ามหาลัยได้อ่า แต่อีกเดี๋ยวผมก็คงไม่ได้อยู่คนเดียวแล้วล่ะ”

“ทำไม มึงจะพาผัวเข้ามาอยู่ด้วยไง๊?” ผมเลิกคิ้วถาม ขณะทิ้งตัวนั่งบนโซฟาบ้านมัน อืมมมมม นุ่มสบายตูดดีแฮะ ชักชอบบ้านนี้ซะแล้วสิ

“บ้าเหอะ ผมจะเปิดบ้านให้คนอื่นเช่าต่างหาก”

“บ้านมึงเนี่ยนะ? ไม่เห็นเหมือนบ้านเช่าตรงไหนเลย”

“ก็ทำเหมือนครอบครัวตึ๋งหนืดอ่ะฮยอง รู้จักป่าว ที่เป็นส่วนตัวมีแค่ห้องนอนที่เหลือก็ใช้ร่วมกัน มันดูใกล้ชิดกันดีออก แต่นี่ยังไม่ได้บอกใครเรื่องนี้เลยอ่า ฝากฮยองกระจายข่าวด้วยนะ เผื่อเพื่อนฮยองคนไหนสนใจ ผมคิดราคากันเอง อิอิ”

“กูว่ามึงไม่ต้องไปหาที่ไหนแล้วว่ะ”

“หืม?”

“เตรียมห้องไว้ได้เลย กูกะเพื่อนจะมาอยู่เป็นเพื่อนมึงเอง”

คริคริคริคริคริคริคริคริคริคริคริคริคริคริคริคริคริคริคริคริคริคริคริคริคริคริคริคริคริคริคริคริคริคริคริคริคริคริคริคริคริคริคริคริคริคริคริคริคริคริคริคริคริคริคริคริ

“อ้อ ที่แท้พวกมึงก็รู้จักกันมาก่อนนี่เอง” นัมจุนพูด ทั้งๆที่ปากยังเคี้ยวไก่ทอดที่ผมซื้อมาฝากตุ่ยๆ “สรุปคือกูโดนพวกมึงล่อลวงมาใช่มั้ยเนี่ย”

“ใครไปล่อลวงมึง กูเปล่าเหอะ ก็กูบอกแล้วไงว่ากูหวังดี”

“มึงหวังดีกะกูรึหวังดีกะตัวมึงเอง เอาให้ชัด”

“โด่ววววววว ก็ทั้งคู่อ่าแหละ”

“หึ”

“ไม่ต้องมาหึเลย มึงลองมองหน้าอิหมูดิ” ผมบอกแล้วจับหน้าจีมินที่นั่งกินไก่อยู่ข้างๆให้หันไปทางนัมจุน “มันน่าสงสารขนาดไหน มึงจะทิ้งมันให้อยู่คนเดียวจริงๆอ๋อ มึงทำลงจริงๆอ๋อ หา!! นัมจุนตอบกูมาดิ!!”

ผมเริ่มดราม่าเป็นการใหญ่ ทำหน้าน้ำตาตกใน จนทั้งสองคนเอือมกับผมไปตามๆกัน...แต่ใครสนกันล่ะ?

“ตอแหล!!” สองเสียงที่ประสานกันโดยมิได้นัดหมาย ดังบาดลึกไปถึงหัวใจ ขั้วปอด ตับ ไต ม้าม ถุงน้ำดี ทะลุรูทวารหนัก...

โอเค กูไม่เล่นแล้วก็ได้ครับUoU

 .....................................

กลับมาแว้ววววววววววววววววววววว

กว่าจะผ่านมรสุมชีวิตมาได้ โฮกกกกกกกกก

หายไปนานเลย รีดเดอร์อย่าเพิ่งเลิกอ่านกันน้าาาาาาาาT^T

โฮปกลับมาทวงบัลลังก์ความบ้าบอละค่ะ55555

นั่งแต่งตั้งแต่สี่ทุ่มถึงตีสาม อิไรท์ผิดเองค่ะ ที่ทำไฟล์หาย โฮกกกกกก

เดี๋ยวว่างๆจะมาแก้คำผิดนะค่ะ

เหลืออีกไม่กี่ตอนแล้ว วางแพลนไว้ว่าจะลงให้จบก่อนวันเกิดจีม

จะทันป่าวว้าาาาาาา

ขอบคุณทุกเม้นท์ ทุกวิว ทุกแชร์ ทุกโหวตเลยนะคะ

ว่างก็เม้นท์นะเตง ถ้าไม่ว่างก็ไม่เป็นไร แค่ยิ้มหลังจากอ่านจบก็พอ

ช่วงนี้ไรท์ต้องการกำลังใจค่ะ ฮืออออออ

เจอกันตอนหน้านะฮ้าบบบบบบบบบบ