คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #24 : 21คนบ้านนี้...มีปัญหา(โลกแตก)
21 คนบ้านนี้...มีปัญหา(โลกแตก)
**ปล.แนะนำว่าอย่าอ่านตอนนี้ขณะกินข้าว**
“งั้น...
จีมินฮยองช่วยบอกหน่อยได้มั้ยล่ะครับว่าตอนนี้มีเรื่องกลุ้มใจอะไรอยู่”
“เอ่อ...” พอจองกุกพูดประโยคนั้น
ผมถึงกับไปต่อไม่ถูก
“หมายความว่าไงอิหมู มึงมีเรื่องอะไร?”
จินฮยองเค้นเสียงถามเมื่อจับพิรุธได้ เฮ้ย!! ซวยละไง
ว่าจะไม่บอกใครแล้วเชียว...
“ช่วงหลังๆผมเห็นจีมินฮยองทำตัวแปลกๆ
เหมือนมีเรื่องอะไรอยู่ในใจ” จองกุกขยายความ
ซึ่งนั่นก็เรียกสายตาจับผิดจากทุกคนได้เป็นอย่างดี
“จะว่าไปสีหน้าของมึงก็ดูแย่ลงนะอิหมู
เหมือนมึงพยายามทำตัวร่าเริงยังไงอย่างงั้น” แทฮยองโพล่งออกมา
ยิ่งทำให้คนที่เหลือสงสัยกันไปใหญ่
“คือ...”
“อย่าทำให้กูลุ้นดิ” นัมจุนฮยองเริ่มกดดัน
“คือผม...”
“บอกพวกกูมาเหอะ มึงไม่สบายใจอะไร”
โฮซอกฮยองเร่งเร้า
“ผม...”
“จะบอกเมื่อไหร่ก็ไปเรียกกูที่ห้องละกัน กูไปนอนก่อนนะ= =” ยุนกิฮยองเอ่ยขึ้นอย่างหมดความอดทน
“เดี๋ยวดิฮยอง><... คือผม...
.
.
.
ผมขี้ไม่ออกมาหลายวันแล้วอ่าฮยองT^T”
(อิห่า กรูรึก็อุตส่าห์ลุ้นเยี่ยวแทบเล็ด
อิไรท์เตอร์แม่งหลอกให้กูตกใจเล่นตลอดเลย= =)
“แค่นี้อ่ะนะ?” นัมจุนฮยองเลิกคิ้วถาม
ซึ่งผมก็พยักหน้ารับอย่างอายๆ
แต่มันไม่ใช่แค่นี้นะโว้ยยยยยย!! มันเป็นเรื่องคอขาดบาดตายเลยก็ว่าได้
ทั้งชีวิตนี้ปาร์คจีมินขี้ง่ายถ่ายคล่องมาโดยตลอด
เรียกได้ว่าไม่เคยมีปัญหากับระบบขับถ่ายเลยแม้แต่น้อย
ตอนเด็กๆยังเคยได้รับรางวัลหมูน้อยสุขภาพดีอยู่เลย
แต่เมื่อไม่นานมานี้ดันเกิดเรื่องน่าตกใจขึ้น...ผม!! ขี้!!
ไม่!! ออก!!
แล้วนี่ก็ผ่านมาหลายวันแล้วด้วย
ของเสียในท้องของผมยังไม่มีโอกาสได้โผล่ออกมาเชยชมโลกใบนี้เลย โฮกกกกกกกกกกก
ชีวิตพี่ปาร์คมีแต่เรื่องดราม่า
“โอเค ทุกคนแยกย้าย
รีดเดอร์ที่มาปูเสื่อรอเผือกเรื่องอิหมูก็เก็บสัมภาระได้เลยนะครับ แม่งไม่มีอะไรน่าสนใจเล้ยยยยย”
โฮซอกฮยองว่าพยางทำท่าจะเดินเข้าห้องเช่นเดียวกับคนอื่นๆในบ้าน
เฮ้ย เดี๋ยวเด้!! ไหนพวกมึงบอกว่ามีปัญหาอะไรก็จะช่วยเหลือกันไง
กลับมาก๊อนนนนนนนนนนนน
“ทู๊กกกกกกกกกกโค้นนนนนนนนนนนนน
อย่าทิ้งหมูวววววววววววว”
“อิหมู” ในระหว่างที่ผมกำลังซบหน้าลงกับพื้นและเริ่มร้องไห้ในโชคชะตาอันแสนอาภัพของตัวเอง
ท่ามกลางฉากเกลียวคลื่นในมโนภาพของผมนั้น
เสียงเสียงหนึ่งก็ดังขึ้นพร้อมกับมืออันแสนอบอุ่นที่ทาบมาบนไหล่ของผม “ไม่เป็นไรนะ
กูจะช่วยมึงเอง”
ซอกจินฮยองที่ส่งยิ้มมาให้
เหมือนเป็นแสงสว่างท่ามกลางพายุที่โหมกระหน่ำ
ฉากเกลียวคลื่นได้หายไปกลายเป็นภาพปาร์คจีมินที่ระบำหน้าท้องกลางทุ่งดอกลิลลี่แทน...
ถุ้ย นี่กูจะบรรยายโอเว่อร์อีกนานมั้ยเนี่ย= =
“เฮ้ย พวกมึงอ่ะ ใครไม่ช่วยจีมินน้องกู
เย็นนี้ไม่ต้องแดกข้าวเย็น!!”
และคำประกาศิตของเฮียซอกจินก็ทำเอาทุกคนแทบจะมาคว้านตูดล้วงขี้ผมออกมา= = แหม่
ไม่ค่อยตะกละกันเท่าไหร่เล้ยยยยย
“ว่ากันว่า ในผักมีไฟเบอร์ช่วยให้ขับถ่ายสะดวก”
ซอกจินฮยองว่าพลางยกสลัดผักชามใหญ่มาเสิร์ฟให้ผม
“ส่วนนี่ น้ำสลัดสูตรโฮปี้โฮปี้^o^”
โฮซอกฮยองหน้าตาเบิกบานขณะเอ่ยนำเสนอน้ำสลัดของตัวเอง
“อ่า ขอบคุณมากครับฮยอง”
ผมว่าขณะเคี้ยวผักอยู่เต็มปาก ปกติพวกสลัดนี่ไม่ใช่สไตล์ของผมซักเท่าไหร่
แต่ก็เอาเถอะ! เพื่อลำไส้ของผม ผมจะยอมกินผักสดพวกนี้ไปก่อนละกันนะ
“ชิมสิๆ อร่อยใช่ม้า”
โฮซอกฮยองยิ้มจนเงิงแทบเฉาะหัว
“อร่อยดีครับ” นี่ผมพูดตามจริงเลยนะเออ รองจากซอกจินฮยองก็มีโฮซอกฮยองนี่แหละที่ทำอาหารอร่อย(แต่แม่งไม่ค่อยทำหรอ
เอาเวลาไปเล่นดูเจฮอสอย่างเดียว)
“งั้นมึงกินไปก่อนนะ กูสองคนไปจ่ายตลาดแปป”
“คร้าบบบบบบบบบบบ”
“จีมินน้องรัก เป็นไงบ้างจ๊ะ”
นัมจุนฮยองที่โผล่มาจากไหนมิรู้นั่งลงข้างผม
“ก็อย่างที่เห็นอ่ะฮยอง”
“โถ่ๆๆๆ
ความจริงมึงไม่ต้องคิดมากขนาดนั้นก็ได้นะโว้ยไอ้น้อง
ของแบบนี้มันต้องรอให้ถึงเวลาที่พร้อม ...ความรักก็เช่นกัน”
...ไอ้แรกๆก็ดีอยู่หรอกนะ แต่ประโยคหลังคืออัลไลฟะ!? “แหน่ะ
ไม่ต้องทำหน้าตาอย่างนี้น้องรัก ฮยองสุดหล่อจะอธิบายปรัชญานี้ให้มึงเอง”
“...”
“ความรักก็เหมือนกับการขี้นั่นแหละ ถ้ามึงไม่ปวด
ต่อให้มึงเบ่งขนาดไหน อย่างมากมึงก็จะได้แค่ตด ส่วนขี้ก็เหมือนคนที่ใช่
ถ้ามึงรอให้มันโผล่มามันจะไม่มาโว้ย มึงต้องใจเย็นรอให้ขี้มันพร้อม
แล้วมันจะโผล่มาเอง”
แหม่ เปรียบเทียบซะกูเห็นภาพเลย= =
“แต่ถ้ามึงอยากให้มันออกมาเร็วๆ
ต้องมีตัวกระตุ้นโว้ย แน่นอนว่า อาหารที่ดีย่อมเป็นหนึ่งในนั้น”
เมื่อเห็นผมไม่ขำด้วย เฮียแกก็เริ่มเข้าสู่โหมดจริงจัง
“กินสลัดมันก็ช่วยเหมือนกันนะมึง แต่กูมีอย่างนึงอยากแนะนำให้มึงลอง...”
“ไรอ่าพี่”
“สมาร์ทฮาร์ท”
“...” = = กูต้องทำหน้าแบบไหนสำหรับมุกของพี่แกดีครับ
“มึงไม่เคยได้ยินอ๋อ...กินสมาร์ทฮาร์ทแล้วดียังไง? ขนสวยถูกใจขับถ่ายเป็นก้อน
อ่ะ”
“เก็บมุกนี้เอาไปเล่นตรงนู้นนะฮยอง”
ผมทำหน้าเอือมแล้วชี้ไปที่ประตู...อีกอย่าง ผมไม่ใช่หมานะโว้ย(แต่เป็นหมูต่างหาก-0-)
“จีมิน...” หลังจากไล่นัมจุนฮยองไปได้ไม่นาน
สิ่งมีชีวิตหน้ามึนนามว่ามินยุนกิก็เสด็จมาหาผม “กูไปเสิร์ชในเน็ตมา
กูมีวิธีทำให้มึงขี้ออกมาปู๊ดป๊าด โดยไม่ต้องทนแดกเศษผักพวกนี้แล้ว”
“อะไรอ่าฮยอง*o*”
“ไปบาร์เกย์แล้วให้อิพวกนั้นตุ๊ยตูด= =”
พรวดดดดดดดดดด
สลัดพุ่งเลยทีเดียวครับ...
“ว๊ากกกกกก ฮยองงงงงง”
โดนหน้าจองกุกเต็มๆเลยด้วย= = อ่า จองกุก
ฮยองขอโทษ แต่มึงก็ผิดนะที่เดินเข้ามาในองศาการพ่นของกูพอดี
“ฮยองพูดบ้าไรเนี่ย!!”
ผมหันไปว๊ากใส่ตัวต้นเหตุทันที
“มันเป็นการสวนทวารอย่างหนึ่งมิใช่รึ? ไม่เวิร์คหรอ โทษที= =”
แล้วเฮียแกก็ทำหน้าอึนตามเดิม
“นี่ๆฮยอง ทำไมฮยองไม่ซื้อยาถ่ายมากินซะเลยล่ะ
จะได้จบเรื่อง”
ปิ๊ง!!
(ภาพจำลอง-มีหลอดไฟสว่างขึ้นมาบนหัวปาร์คจีมิน)
“เออนั่นดิ!! จองกุกมึงนี่ฉลาดจริงๆ”
ผมเข้าไปขยี้หัวจองกุกที่เพิ่งล้างหน้าเสร็จทันที
“บอกกี่ครั้งแล้วว่าผมไม่ได้ฉลาด
ฮยองต่างหากที่โง่”
“เออ ยังไงก็แล้วแต่
มึงออกไปซื้อยาถ่ายมาให้กูทีดิ๊”
“เรื่องไรอ่าฮยอง-o- โทรบอกให้โฮปฮยองกะจินฮยองซื้อเข้ามาให้ดิ”
“เอาเงินนี่ไป ส่วนเงินทอนกูให้มึง”
ผมบอกพร้อมยื่นเงินให้อิกุก ซึ่งมันก็รีบรับไปทันที
“งั้นรอแปปนะฮยอง”
ฮิฮิ ทีนี้แหละ ท้องผมจะได้โล่งซะที
“ลัล ลา ลัล ลา” ระหว่างรอจองกุกไปซื้อยา
ผมก็ไปอาบน้ำและเดินฮัมเพลงออกมาด้วยความสบายใจ ที่ห้องนั่งเล่นไม่มีใครอยู่เลย
สงสัยพวกที่ออกไปข้างนอกคงยังไม่กลับ
นัมจุนกับยุนกิฮยองคงเล่นเกมกันอยู่ที่ห้องของใครซักคน ส่วนอิแท... ช่างมันเถอะ
อิเพื่อนไม่รักดี ตอนนี้กูไม่อนุญาตให้มึงมีบทบาทเกินสามซีน สามเทค สามประโยคแน่
วะฮาฮ่าๆๆ
ชะอุ้ย!!
จานข้าวของใครวางทิ้งไว้หว่า อืมมมม
ดูเหมือนจะเป็นข้าวต้มนะเนี่ย อ่า
จะว่าไปวันนี้ทั้งวันผมก็ยังไม่ได้กินอะไรเลยนี่นา นอกจากผลไม้ของจองกุกที่โรงบาลกับสลัด
งื้อออออออออ เห็นงี้แล้วท้องชักร้อง กินซักหน่อยคงไม่มีใครว่าหรอกมั้ง...คิดได้ดังนั้นผมก็จ้วงมันเข้าปากทันที
เอ๊ จะว่าไปหน้าตาของอาหารนี่มันคุ้นๆน้า รสชาติก็ทะแม่งๆยังไงไม่รู้...
“อ้าว อิหมู”
เสียงไอ้แททักมาพร้อมกับที่ท้องผมมันรู้สึกปั่นปวน
“มึงแอบกินข้าวผัดกิมจิฝีมือกูอยู่อ๋อ แหม่ๆ ความจริงมึงไม่ต้องแอบก็ได้นะเพื่อน
กูมีให้มึงแดกอีกเยอะเลย^o^”
เดี๋ยวนะ...
ไอ้ที่ผมกินไปมันไม่ใช่ข้าวต้มแต่เป็นข้าวผัดกิมจิ(อิเห้
ข้าวผัดเชี่ยไรน้ำนองจนแทบจะลอยกระทงได้ขนาดนี้วะ-*-) แถมยังเป็นฝีมืออิแทด้วย
ชิบหายยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!
และแล้วปาร์คจีมินก็ได้เจอคนที่ใช่(ขี้) สมใจหวังUoU
.
.
.
บทสนทนาของนัมกิที่สังเกตการณ์อยู่ห่างๆ
“กูว่าบอกโทรจองกุกให้เปลี่ยนจากยาถ่ายเป็นเกลือแร่เถอะว่ะ”
“เห็นด้วยเลยครับเฮีย”
“ตกลงเรื่องมันเป็นไงวะ
ตอนนี้กูได้ออกแค่นิดเดียวเอง-0-” และนุ้งแทผู้ซึ่งไม่รู้ตัวเลยว่าตัวเองได้กลายเป็นผู้ปลดปล่อยทุกข์ให้เพื่อนรัก
“บ้านเรานี้วุ่นวายกันจริงๆเลยเนอะฮยอง”
“นั่นสิ ถ้าได้เห็นภาพแบบนี้ตลอดไปก็ดี จะว่าไปก็คิดถึงวันแรกที่รู้จักกันเนอะ”
................................
หายไปนานจนยายสมศรีจะได้กะแทยังอยู่แล้ว= =
5555คือไรท์เพิ่งสอบมิดเทอมเสร็จค่ะ ว่าจะลงตั้งแต่ก่อนมิดเทอมละ แต่ไฟล์มันพังอ่า
ความจริงตอนนี้ต้องเป็นตอนสู้ชีวิตของพวกนางนะเออ ปัญหาจริงๆของจีมินซีเรียสกว่านี้ด้วย
แต่มาคิดๆดูแล้ว...นี่เป็นฟิคคลายเครียดนี่หว่า-o- เลยโล๊ะพล็อดเก่าทิ้งแล้วเขียนจนได้อย่างนี้555
ว่าด้วยเรื่องการขี้ไม่ออก...มันทรมาณนะเออ ใครไม่เคยจะไม่มีวันเข้าใจ
เอาเป็นว่าช่วยติดตามเรื่องนี้ไปจนจบด้วยนะฮับ
ขอบคุณทุกเม้นท์ ทุกวิว ทุกเฟบ ทุกโหวตน้าาาาาาาาาาา
ความคิดเห็น