คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #21 : 18คนบ้านนี้…จุดจุดจุด
18 คนบ้านนี้…จุดจุดจุด
เวลานี้คือตอนเย็นของวันจันทร์
ก็เหมือนกับวันธรรมดาทั่วไปอ่ะแหละครับ พระอาทิตย์ขึ้นทางทิศตะวันออก
ตกทางทิศตะวันตก หมายังมีสี่ขา ปลายังคงมีเหงือก คนขี้เสือกก็เสือกเหมือนทุกวัน…
“นัมจุน!!” จู่ๆโฮซอกโพล่งออกมาขนาดที่เรากำลังจะเดินกลับบ้านกัน
ก่อนที่ผมจะได้ถามอะไร
มันก็หันมาจับหมับเข้าที่ไหล่ทั้งสองข้างแล้วหรี่ตามองผมอย่างจับผิด
“กูสงสัยมานานละ…”
“สงสัยอะไรของมึง”
“มึงกิ๊กอยู่กับน้องฮวายอน
ดาวนิเทศใช่ม่ะ!!?? ตอบกูมา!!”
หืม... ฮวายอนไหนวะ-o-
“ไม่ต้องมาทำหน้าเอ๋อเลยนะอิปากห้อย
กูเห็นเมื่อวานมึงเดินเฉียดน้องเขา แล้งส่งสายตาหวานให้กัน”
“หวานพ่อมึงดิ
กูก็มองทุกคนอย่างนั้นอ่ะแหละ ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าใครคือน้องฮวายอน”
“แน่ใจนะ”
“เออดิ”
จับผิดอย่างกะกูเป็นเมียมึงงั้นแหละ= =
“แล้วไป
บอกไว้ก่อนนะว่าคนนี้กูเล็งไว้นานแล้ว มึงห้ามยุ่ง!!”
“เออๆๆ” ผมพยักหน้ารับคำไปแบบส่งๆ
อยากจะบอกมันเหลือเกิ๊นนนนนน ว่ากูยังจำน้องเขาไม่ได้เลย
กูจะไปยุ่งกับน้องเขาได้ไง
สถานการณ์กลับมาปกติอีกครั้งครับ
เราเดินกลับบ้านกันต่อ แต่ได้ต่อได้ไม่กี่ก้าว
โฮซอกก็หันกลับมาตะโกนใส่หน้าผมอีกครั้ง
“นัมจุนนนนนนนนนนน>o<”
“อะไรของมึงอีก= =”
“แล้วน้องซอจูล่ะ
กูเห็นมึงคุยกับน้องเขาเมื่อวาน แถมมึงยังหน้าแดงด้วย
มึงคิดอะไรกะน้องเขาใช้ม้ายยยยยยย บอกมา!!!”
“เอ่อ คือ… เรื่องนั้น...” นึกไปถึงเรื่องเมื่อวานก็เกิดอายจนอยากจะมุดแผ่นดินหนี
“เฮ้ย ทำไมต้องพูดอ้อมแอ้มงี้วะ มึงชอบน้องเขาใช่ม้ายยยยย
โฮกกกกกกก กูจะยอมตัดใจเพื่อมึงนะเพื่อนนนนน”
คราวนี้มันถึงกับเข้ามาเขย่าตัวผมประหนึ่งผมเป็นกล่องโคอาล่ามาร์ชยังไงอย่างงั้น
“โวยยยยยย ไม่ใช่โว้ยยยยยยยยย
ที่กูหน้าแดงเพราะน้องเขามาบอกว่ากูลืมรูดซิบต่างหาก เป็นมึงมึงไม่อายรึไง!!”
“เห?”
“ก็...ตามนั้น...-///-”
“เฮ้อ กูรึก็ตกอกตกใจหมด
คนนี้กูจองนะเว้ย มึงห้ามแตะ”
ดูหมือนมึงจะเอาทุกคนนะ= =
“เออใช่!! แล้วยัยอึนซอลล่ะ
ที่หน้าเหมือนแก้วหน้าม้าอ่ะ มึงสองคนดูสนิทกันจัง อย่าบอกนะว่าคบกันแล้ว”
“บ้าเหอะ” ให้ตายสิ
นี่เพื่อนผมมันเพี้ยนขนาดหวงก้างแม้กระทั่งคนที่ฟันเหยิน(รองจากตัวมันเอง)ที่สุดประจำคณะเนี่ยนะ
“เพื่อนกันป่าววะ เห็นงี้กูก็รู้จักเลือกคู่ชีวิตเหมือนกันนะมึง”
“ก็ดี๊ คนนี้อ่ะ
กูเก็บไว้สู่ขอเป็นเมียให้เจฮอส”
เอิ่ม... เหมาะสมกันมาเลย
“มึงเป็นพ่อที่ดีจริงๆเพื่อน”
“ใครๆก็บอกกูอย่างนั้น โฮ๊ะๆๆๆๆ”
ขอเบอร์ศรีธัญญาหน่อยได้มั้ยครับ= =
กลับมาถึงบ้านก็พบมนุษย์เต่า(?)ยุนกินอนอืดอยู่บนโซฟา
และมนุษย์อัลปาก้า(?)ซอกจินกำลังแดกขนมดูโชว์ตลกในทีวี
หัวเราะปากกว้างจนเหนียงห้อยโตงเตง= = ...รึกูควรถ่ายภาพไปแบ็คเมล์ดีวะ...
“วันนี้กูซื้อเนื้อมาด้วยแหละ”
มือที่กำลังจะหยิบมือถือขึ้นมาถ่ายสภาพอุบาทว์ๆของพี่คนโตเป็นอันต้องหยุดชะงักเมื่อจินฮยองพูดประโยคนั้นออกมา
เอิ่ม... จะว่าไป... สภาพปากท้องก็สำคัญ
เพราะฉะนั้น... เก็บมือถือแล้วไปเลียแข้งเลียขาสิครับ!!!
“ทำเนื้อย่างนะฮยอง
โฮปอยากกินเนื้อย่าง” แต่ดูเหมือนจะมีหนึ่งคนที่เร็วกว่าผมครับ
“สตูว์เนื้อดีกว่าฮยอง” เออ...
เปลี่ยนเป็นสองละกัน
“ไว้เดี๋ยวกูถามจองกุกอีกทีละกันนะ”
“ทำไมต้องถามอิกุกด้วยอ่า-o-” ผมโวยวายออกไปทันที
โด่วววววววววววว ไรหว้า อะไรๆก็จองกุก ชิชะ กูงอนอ่ะบอกเลย!!
“เอ้า!! ก็วันนี้มันเป็นวันประกาศผลสอบมหาลัยของจองกุกไง”
“อ้าวรึ มึงรู้เรื่องป่าววะโฮซอก”
ยุนกิฮยองทำหน้ามึนแล้วหันไปถามโฮซอก
“ไม่รู้อ่าฮยอง” โฮซอกหันไปตอบฮยอง
ก่อนจะทำหน้าเอ๋อแล้วหันมาถามผม “มึงล่ะนัมจุนรู้ป่าว”
“กูก็เพิ่งรู้พร้อมพวกมึงอ่าแหละ”
“เฮ้อ พวกมึงนี่น้า
หัดใส่ใจน้องซะบ้างสิ” จินฮยองพูดอย่างเอือมๆ “อิกุกมันอยู่ในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อนะโว้ย
ถ้ามันใจแตกขึ้นมาจะทำยังไง ไอ้แทกับจีมินก็เหมือนกัน สนใจพวกมันซะบ้างสิ
ช่วงนี้ไอ้แทดูเหนื่อยๆ ส่วนจีมินก็เหมือนมีเรื่องอะไรในใจ
พวกมึงไม่สังเกตบ้างอ๋อวะ”
“...” พวกเราสามคนนั่งก้มหน้าก้มตาอย่างสำนึกผิด
จินฮยองเป็นคนที่แคร์ทุกคนในบ้านครับ ถึงพี่แกจะเงอะงะดูพึ่งพาอะไรไม่ได้
แต่ก็นะ... ยังไงเขาก็เป็นพี่คนโตของบ้าน เขาสังเกตน้องๆทุกคนเสมอแหละครับ
และก็จะเป็นคนแรกที่รับรู้ถึงความผิดปกติของทุกคนด้วย
“หงอยเชียวนะพวกมึง”
จินฮยองพูดหลังจากที่พวกเราไม่ตอบอะไร
“ขอโทษครับฮยอง...”
เราสามคนพูดออกมาพร้อมกัน
“อย่าคิดมากดิก็แค่บอกเฉยๆ ไปอาบน้ำไป
เดี๋ยวน้องๆกลับมาจะได้กินข้าวกัน”
“คร้าบบบ...”
พวกเราตอบด้วยน้ำเสียงที่ยังคงความหงอย จนจินฮยองทนไม่ไหว
เดินมาตบหัวเราเรียงตัวทีละคน
ป๊าบ! ป๊าบ! ป๊าบ!
“โฮซอก! ถ้ามึงหงอยกูจะเอาเจฮอสไปปล่อยไว้กลางถนนให้รถเหยียบตาย”
“ไม่น้า เจฮอสยังอ่อนต่อโลกนัก” อิโฮปยังมือทาบอกแล้วทำท่าโอเวอร์แอคติ้ง
“ยุนกิ! กูจะเผาฟูกที่นอนมึง”
“งื้อ แล้วผมจะนอนไหนอ่า-o-” ยุนกิฮยองงอแง
“นัมจุน! กูจะเอาคอสเวิร์สของมึงไปบริจาค”
“เฮ้ย
นั่นตังค์เก็บทั้งชีวิตผมเลยนะ” ผมแทบจะร้องไห้
“ถ้าไม่อยากให้กูทำตามที่กล่าวมาก็เลิกหงอยได้แล้ว
กูไม่ได้สบายใจหรอกนะที่เห็นน้องกูโทษตัวเอง”
พวกเรามองหน้าจินฮยองอย่างซึ้งใจ
โฮกกกกกกกกกกกกก ทุกอย่างที่ฮยองทำไปก็เพื่อพวกเราทั้งนั้น ฮยองเป็นห่วงเราเสมอ
โถ่ๆๆๆ ผมนี่แทบจะยกพานพุ่มมาขอขมาพี่แกที่ด่าในใจว่าพี่แกหลงตัวเอง...
“มองอะไร กูหล่อล่ะสิ”
ช่วยลืมประโยคที่เคยกล่าวไปเมื่อสองสามบรรทัดที่แล้วทีนะครับUoU
Rrrrrrrrrrrr
“ว่าไงจีมินน้องรัก” ผมรับโทรศัพท์อย่างอารมณ์ดีหลังจากอาบน้ำเสร็จแล้วคิดถึงเนื้อราคาแพงที่ซอกจินฮยองซื้อมา
อิอิ น้ำลายสอ
[ฮยอง!! ช่วยด้วย!!] แต่ดูเหมือนปลายสายจะไม่ได้อยู่ในอารมณ์เดียวกัน
จีมินพูดออกมารัวๆอย่างร้อนรน น้ำเสียงดูเป็นกังวลอย่างเห็นได้ชัด
“เกิดอะไรขึ้น
ใจเย็นแล้วค่อยๆพูดนะอิหมู”
[ฮือออออออ จองกุก...
จองกุกโดนนักเลงท้ายซอยรุมกระทืบอ่ะฮยอง ตอนนี้ไอ้แทกำลังช่วยอยู่ เฮ้ย แทฮยอง!!!]
ตู๊ดดดดดดดด
แล้วสายก็ถูกตัดไปครับ...
ผมไม่รอช้า รีบตะโกนลั่นบ้านทันที
“ว๊ากกกกกกกกกก!!! ทู้กกกกกโค้นนนนนนนน!!! รวมพลด่วนนนนนนนนนนนนนน!!!”
..................................
5555555555555555555555555555555555555555555555555
ไรท์เป็นบ้าไปแล้วค่ะ
.
.
.
....เกิดอะไรขึ้นอีกล่ะเนี่ย....
ที่ตั้งชื่อตอนว่าจุดจุดจุดเพราะคิดไม่ออก ไว้คิดออกแล้วจะมาเปลี่ยนชื่อตอนนะเตง
ขอบคุณทุกวิว ทุกเม้นท์ ทุกโหวต ทุกแชร์ ทุกคนที่กดเฟบนะฮับ-^-
ความคิดเห็น