คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : 01คนบ้านนี้...ปากห.ม.า
01 คนบ้านนี้...ปากหมา
บ้านหลังนี้...ก็เหมือนบ้านธรรมดาๆทั่วไป
แต่บ้านหลังนี้...มีอะไรมากกว่าที่คุณคิด
ไม่ต้องเสียเวลาสงสัยหรอก ตามผมมาสิ...
เช้าวันอาทิตย์ที่แสนสดใส ในห้องห้องหนึ่งของบ้านเช่า มีร่างของผู้ชายหน้าตาดี หุ่นดี การศึกษาดี แต่สติไม่ดีนอนอยู่บนเตียงชั้นสองของเตียงสองชั้น อืมมมมมมม ถึงแม้จะสติไม่ดีแต่เจ้าตัวก็พยายามหลอกตัวเองว่าตนนั้นสติดีกว่าทุกคนในบ้าน สรุปก็คือมันเป็นคนสติไม่ดีที่คิดว่าตัวเองสติดีแถมหน้าตาดีอีกต่างหาก คนคนนั้นไม่ใช่ใคร.... กูเองครับ! วะฮาฮ่าๆๆ อุ๊ย! ไม่ได้ๆๆ เปิดเรื่องมาต้องทำให้คนอ่านเข้าใจว่าผมเป็นคนสุภาพ งั้นเอาใหม่ เทคสอง แอคชั่น! อะแฮ่มๆ กระผมมีนามว่าคิมแทฮยองคนหล่อหน้าตาดีศรีแดกู ผมมาเรียนที่โซลทำให้ได้เจอกับอิปาร์คจีมินที่เป็นเจ้าของบ้านเช่าแห่งนี้ และถูกมันล่อลวงให้มาอยู่ด้วย ตอนแรกมันก็ไม่อะไรหรอกครับ แต่อยู่ๆไปผมรู้สึกเหมือนบ้านนี้จะมีพลังงานบางอย่าง พลังงานที่ว่านั่นคือ... พลังงานความบ้าของคนที่นี่ว๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย>< แทฮยองกลัวจุงงงงงงงงง(อิวีช่างไม่ดูตัวเอง)
“อิแทฮยองงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง มานี่เร็วววววววววว” เสียงปาร์คจีมินเพื่อนรักจากในครัวดังมากระแทกหู ทำให้คนหล่อที่นอนอืดอยู่บนเตียงจำต้องลุกขึ้นเพื่อไปตามเสียงเรียกร้อง ให้ตายเหอะ มีเรื่องไรแต่เช้าวะเนี่ย ถ้าไม่เห็นว่ามึงเป็นเพื่อนกูต่อให้น้ำไหลไฟดับยังไงกูก็ไม่ลุกหรอกนะบอกเลย
“มีไรวะมึง”
“นี่มันคืออะไร!?” จีมินถามอย่างหงุดหงิด พร้อมกับนิ้วป้อมๆที่ชี้ไปที่วัตถุบางอย่างในซิงค์ล้างจาน อ้อ ไอ้นั่น....
“อ้อ พอดีเมื่อคืนกูหิวเลยตื่นมาต้มรามยอนกิน แต่พอดีมันอร่อยไปหน่อย กูเลยเททิ้งไว้ แฮะๆ”
“เหี้ย!! กูเคยบอกมึงแล้วใช่ม่ะว่าถ้าไม่จำเป็นอย่าเข้ามาในครัว!!” ปาร์คจีมินวีนแตก โด่ บ่นเป็นยายแก่ขายหมูปิ้งนมสดท้ายตลาดไปได้
“ก็เมื่อคืนมันจำเป็นไง กูหิว!!”
“วันหลังถ้ามึงหิวก็ปลุกกูเข้าใจม่ะ”
“เมื่อคืนกูปลุกมึงแล้ว...”
“เออ โทษที กูหลับลึกไปหน่อย” กูก็เห็นมึงหลับลึกทุกวัน= = “เอาเป็นว่าถ้ากูไม่ตื่น มึงต้องไปเรียกคนอื่นมาทำให้ ห้ามทำกับข้าวเองเด็ดขาด รับทราบ!!??”
“ทราบ!” ผมตอบรับจีมินไปอย่างขันแข็ง แล้วกำลังจะหันหลังกลับไปนอนต่อ แต่แรงกระชากหนังหัวจากอิเตี้ยคนเดิมทำให้ต้องหันกลับไปด่ามัน “มึงกระชากหัวกูทามมมมายยย” มึงอิจฉาที่กูหล่อกว่าใช่มั้ย ตอบ!
“ไม่ต้องมาเนียนเลยนะมึง จัดการทำความสะอาดให้เรียบร้อย!!” ปาร์คจีมินสั่งแค่นั้น แล้วเดินสะบัดตูดไปนอนกระดิกตีนดูการ์ตูนวันหยุดที่โซฟา ทิ้งให้นายคิมแทสุดหล่อต้องจัดการซิงค์ล้างจานที่สภาพชวนสยองอยู่คนเดียว กระซิกๆๆ
“อ้าว ไอ้แทตื่นเช้านะมึง” ไม่ทันจูนสติดี ก็มีร่างของสิ่งมีชีวิตหน้าเหมือนม้าผู้หนึ่งเดินเข้ามาในครัวด้วยสภาพบ๊อกเซอร์ตัวเดียว เอิ่ม... หนังหน้าดูก็รู้ว่ายังไม่ได้ล้าง น่านนนน กูแอบเห็นนะว่ามีขี้ตาก้อนเท่าดาวมฤตยูติดอยู่ ซกมกชิบหาย
“โดนจีมินลากมาทำความสะอาดอ่ะพี่” ผมตอบโฮซอกฮยองไป
“อืม สมควร มึงทำอะไรวะ หน้าตาแม่งเหมือนอ้วกชะมดในป่าอะแมซอน สภาพอย่างนี้ไม่น่าจะเป็นอาหารได้ ขนาดเจฮอสยังไม่แดกเลย” โฮซอกฮยองพูดพร้อมกับเหลือบตามามองสิ่งที่อยู่ในซิงค์น้ำ หยาบคาย!! นี่มันรามยอนสูตรเด็ดเลยนะโว้ย มันแค่ไม่ได้มีไว้สำหรับให้คนธรรมดากินเท่านั้นเอง อีกอย่างเจฮอสของพี่มันแดกไรได้ที่ไหนกันเล่า!! เหอะๆ อย่างนี้ต้องกวนตีนซะหน่อย
“เคยไปป่าอะแมซอนอ๋อ เห็นชะมดอ้วกได้ไง -0-”
“เคยไปก็บ้าละ แค่ชายแดนกูยังไม่เคยไปเหยียบเลย หน้ากูเหมือนคนมีตังค์ไปเที่ยวไง๊? ทุกวันนี้ค่าเช้ายังไม่ได้จ่ายจีมินมันเล้ยยยยย โง่นะมึง” โถ่ กูซื่อก็ผิด โด่วววววววววว โฮซอกฮยองหัวเราะน้อยๆ ก่อนจะหยิบน้ำในตู้เย็นแล้วเดินออกไป คาดว่าคงจะไปอาบน้ำ เพราะขืนปล่อยตัวให้อยู่ในสภาพนี้เกินสองวิ หนอนคงได้ชอนไชตัวฮยองเป็นแน่
ผมหันมาสนใจซากรามยอนตรงหน้าอีกครั้ง แหม่ กลิ่นตุๆแฮะ ให้ความรู้สึกเหมือนรองเท้าจองกุกที่อยู่หน้าบ้านเลย ฮ่าๆๆๆ เล่นเองขำเอง เออ กูท่าจะบ้าจริงๆละ ฮ่าๆๆๆๆ พูดถึงรองเท้าจองกุก จองกุกก็มา ตายยากจุง มึงเด็กที่สุดในบ้านแล้วยังมีหน้ามาตายยากอีกนะ ฮึ่ม<<เสียงขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน
“หวัดดี ฮยอง” จองกุกเดินมาหยิบน้ำแล้วทำท่าจะเดินออกไป อ้าว ไอ้นี่ มึงไม่คิดจะถามสารทุกข์สุขดิบกูบ้างอ๋อวะ กูเป็นพี่มึงนะโว้ย แค่เดินเข้ามาหยิบน้ำแล้วออกไปเนี่ยนะ?! ไม่ได้การๆ กูต้องทำให้มึงรู้ซะแล้ว ว่ามึงกำลังเล่นอยู่กับใคร
“เดี๋ยวอิกุก!!”
“มีไรฮยอง” มันหันกลับมาถามหน้ามึน นี่มึงจะโคฟเวอร์เป็นยุนกิฮยองใช่ม่ะ กูไม่กลัวมึงหรอกโว้ยยยยยยยย
“กูเป็นพี่มึงป่าว”
“ครับ^^” ตอบพร้อมกับยิ้มกวนๆจนเห็นฟันกระต่าย
“พี่ลำบากน้องก็ต้องช่วยช่ะ”
“ครับ^^” คาดว่าวันไหนจอบที่บ้านหายคงยืมฟันจอนจองกุกไปใช้แทนได้
“มึงเห็นม่ะกูทำไรอยู่”
“ทำอะไรบางอย่างกับอะไรบางอย่างในซิงค์น้ำอยู่” มันตอบ เดี๋ยวๆๆๆๆ มึงพูดอะไรของมึงวะ กูงง กูว่าภาษากูก็งงแล้วนะ แต่ภาษาของมึงคืออะไร ขอทรานสเลทให้กูด้วย
“เอาเป็นว่า ตอนนี้กูกำลังทำความสะอาดอยู่ มึงเป็นน้องไม่ควรปล่อยกูทำคนเดียว เพราะฉะนั้นมาช่วยกูบัดนาว”
“นอกจากดำแล้วยังใช้แรงงานเยาวชนอีกนะ ฮยองนี่ไม่ไหวเล้ย” จองกุกส่ายหน้าเอือมๆ แล้วเดินออกไปดูการ์ตูนกับจีมิน อะไรนะ... เมื่อกี้กูโดนเด็กที่ยังไม่บรรลุนิตติภาวะด่าอ๋อ ไอ้ใช้แรงงานไม่เท่าไหร่ แต่ด่าว่าดำนี่แทฮยองจะไม่ทนนนนนนนนน>< เอิ่มมมม จีมิน... กูว่ากูเข้าใจความรู้สึกมึงตอนโดนจองกุกด่าว่าเตี้ยละ ฮึ่มมมม
จอนนนนนนนนนนนนนนนนนนนจองงงงงงงงงงงงงงงกุกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!
สุดท้าย คนหล่อก็ต้องทำความสะอาดคนเดียว ทั้งๆที่ตรงห้องรับแขกมีเพื่อนที่ไว้ใจและรุ่นน้องที่เอ็นดูอยู่ แต่พวกมันกลับไม่คิดที่จะช่วยผมเลย ชีวิตของแทแททำไมถึงได้อาภัพเช่นนี้นะ เฮ้อ .หยอดน้ำตาเทียม แทแทก็คิดนะว่าซักวันพวกเขาจะเห็นใจสงสารแทแทบ้าง .ปาดน้ำตา แต่คงไม่มีวันนั้น .สะบัดหน้าซุกลงกับพื้น
.
.
.
โอเคพอเถอะ... ไม่ขำครับกูรู้ดี...
“ไปนั่งทำไมตรงนั้นวะแทฮยอง” นัมจุนฮยองที่เดินผ่านมาเอ่ยถาม เยสสสสสส ในที่สุดก็มีคนเห็นความน่าสงสารของแทแทแล้ว ผมช้อนตามองนัมจุนฮยอง กะจะฟ้องฮยองเต็มที่ แต่ก็ต้องสะดุดเพราะประโยคนี่ของพี่แก “ช้อนตาทำไม ทุเรศว่ะ นับวันยิ่งทำตัวไม่เหมือนคนนะมึง”
นัมจุนฮยองใจร้ายยยยยยยยยยยยยยยยย
คร่ำครวญไปก็ไม่ได้อะไร เพราะตอนนี้นัมจุนฮยองได้เดินออกจากบ้านไปพร้อมกับโฮซอกฮยอง(ในสภาพที่ดูดีว่าตอนแรก)แล้วเป็นที่เรียบร้อย โถ่ววววววววว ทำไมคนบ้านนี้ถึงได้ใจร้ายเยี่ยงนี้นะ ไม่เป็นไร! ยังมีอีกคนที่ไม่มีทางด่าผมกลับแน่นอน
“จินฮยองงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง” ผมวิ่งไปหาซอกจินฮยองที่นั่งอ่านหนังสืออยู่ที่โซฟาใกล้ๆสองแสบทันที
“มีไรวะ”
“อิสองตัวนั้น” ชี้ไปที่สองคนที่ดูการ์ตูนดูอยู่ “มันรังแกผม” ทำหน้าออดอ้อนพร้อมกับซบหน้าไปที่ไหล่อีกคน
“จีมิน!! จองกุก!!” จินฮยองเรียกจีมินกับจองกุกเสียงดังซะจนสองคนนั้นสะดุ้ง หึๆ เป็นไงล่ะพวกมึง มึงโดนพี่ใหญ่เทศน์แน่ โฮ๊ะๆๆๆๆๆๆ .ป้องปากหัวเราะในใจ “มึงแกล้งแทฮยองได้ไง ไม่กลัวถูกจับไปทำการทดลองผ่าสมองอ๋อ แล้วจะแกล้งทั้งทำไมไม่ชวนกูล่ะ ก๊ากกกกกกกกกกกกกกก”
เดี๋ยวนะ! ประโยคนั้นหมายความว่าไง!! จีมินกับจองกุกที่หน้าเสียไปในตอนแรก ก็หัวเราะขึ้นมา สามเสียงหัวเราะพร้อมกันยิ่งดูมีพลานุภาพยิ่งใหญ่ยังไงไม่รู้ ฮามากม่ะพวกมึง=*= ทำไมวันนี้ไม่มีใครเข้าข้างกูเลยวะ ปกติคนที่จะเป็นเป้าหมายของการถูกแกล้งมันคือจีมินไม่ใช่รึไง ทำไมวันนี้ทุกคนถึงแกล้งแทฮยองงงงงงงงงงงงงงงงงง งอแงๆๆๆ
“เสียงดังไรกัน” ยุนกิฮยองเปิดประตูห้องออกมาถามด้วยสภาพงัวเงียสุดๆ เอ่อ ฮยองครับ คือมันจะเที่ยงแล้ว ฮยองควรตื่น!! “เสียงหัวเราะพวกมึงหลอนไปถึงในห้องเลย”
“ตื่นได้แล้วยุนกิ มึงนอนกินบ้านกินเมืองชิบหาย” ซอกจินฮยองหันไปดุยุนกิฮยอง
“ในครัวมีไรกินบ้าง หิวข้าววววว” ยุนกิฮยองไม่สนใจแล้วหันมาอ้อน(รึข่มขู่)ซอกจินฮยองแทน
“ไปดูเองดิ มึงตื่นสายไม่รู้เหลืออะไรไว้บ้าง พวกเด็กๆกินกันหมดแล้วมั้ง” ซอกจินฮยอง(ที่เข้าโหมดปกติแล้ว)บอก ยุนกิฮยองนี่ก็จริงๆเล้ยยยยยย ยังไม่ได้อาบน้ำก็จะกินข้าวแล้ว ซกมกกว่าจองโฮซอกก็มินยุนกินี่แหละครับ
“มองอะไร” สงสัยรังสีรังเกียจของผมจะเยอะไปหน่อย พี่แกเลยหันมาถาม
“มองคนหล่อครับ^^;” รีบแก้ตัวไปก่อน มีเรื่องกับมินยุนกิไม่ใช่เรื่องดีเท่าไหร่หรอกครับ
“กูรู้ตัว” ว่าจบก็เดินเข้าไปหาไรกินในครัว
เฮ้อ คนบ้านนี้นี่มันยังไงกันวะ...
แต่ละคนปากอย่างกับแดกแพดดีกรีเป็นอาหาร= =
แทฮยองไม่เข้าใจ แทฮยองมาอยู่กะพวกนี้ได้ไง!!??
.............................
ตอนที่1 ค่าาาาาาาาาาาา ตอนนี้น้องวีวี่ได้ออกมาโลดแล่นทางความคิดกันแว้ว ฮิ้วๆๆๆๆ
คือไรท์ก็งงกับคาแรคเตอร์ของอิวีเหมือนกัน มันดูเหมือนเป็นคนปกติ แต่มันมีความคิดแปลกๆอ่าค่ะ เหอะๆ
เขียนเองงงเอง เออ เอาเข้าไป!!55555
ไม่รู้จะมีคนเข้าใจความหมายที่ไรท์ต้องการจะสื่อป่าว...ไอ้บ้านเช่าของบังทันอ่าค่ะ ถ้าใครเคยอ่านการ์ตูนครอบครัวตึ๋งหนืด
มันจะมีตอนนึงที่ครอบครัวตึ๋งหนืดเปิดบ้านให้คนเช่าอ่า(ไรท์ก็จำไม่ค่อยได้ละ5555) ประมาณนั้นเลยคะ
55555ยังไงก็ถือว่าอ่านแก้เครียดเนอะ ถึงมันจะไม่ค่อยฮาก็เถอะ
เม้นท์ติชมได้นะเออ หวังว่าจะสนุกไปกับเรื่องนี้นะคะ
ตอนต่อไป!!
“กูขี้เกียจไปเรียนละนัมจุน"
.
.
.
“มันเล่นจริงจังมากอ่ะพี่ ผมนี่เอือมชิบหาย”
.
.
.
“เช้านี้อยากกินตีนแทนข้าวผัดกิมจิป่าว”
อัพพรุ่งนี้เย็นๆน้าาาาาา
**พรุ่งนี้โรงเรียนไรท์ประกาศผลสอบ ถ้าไรท์ไม่มาแสดงว่าถูกแม่เอาไปปล่อยทะเลแล้ว แต่จะตามมาอัพนะคะ**
ความคิดเห็น