คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : 11คนบ้านนี้...เลี้ยงเด็ก
11 คนบ้านนี้... เลี้ยงเด็ก
เรื่องมันเริ่มจาก...
“ช่วยกูหน่อยน้า กูไหว้มึงล่ะ”
“แต่ฮยอง...”
“คืนเดียวเองน้าๆๆ”
“แต่ผมไม่ได้อยู่ตัวคนเดียว...”
“กูเชื่อว่ามึงจัดการพวกที่เหลือได้อยู่แล้ว ฝากหลานกูหน่อยนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้เช้ากูมารับกลับ”
“ฮยอง...”
“ขอบใจมาโว้ยไอ้ยุนกิ มึงเป็นรุ่นน้องที่มีประโยชน์จริงๆ”
นี่คือเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในช่วงเย็นของวันพุธ ผมที่กำลังนอนกินบ้านกินเมืองอยู่ได้รับโทรศัพท์จากรุ่นพี่ในคณะให้ไปพบ ไอ้เรารึก็นึกว่ามีเรื่องด่วนอะไร... ที่แท้...พี่มันแม่งก็เอาหลานมาฝาก!!
บอกว่ามีธุระด่วนต้องไปจัดการแต่ไม่อยากเอาหลานไปเป็นภาระ เลยโยนภาระนี้มาให้ผมแทน!! ผมก็ไม่มีปัญหาอะไรอยู่แล้ว(ถึงบางครั้งเด็กจะน่ารำคาญก็เถอะ) หลานของรุ่นพี่ผมเป็นเด็กผู้หญิงอายุแปดขวบน้องตาจิ้มลิ้มท่าทางเรียบร้อยซะด้วย แต่ปัญหามันอยู่ที่คนที่บ้านน่ะสิ…
“ยังไงก็แล้วแต่ กูฝากด้วยละกันนะ กูไปก่อนละ” รุ่นพี่ผมพูดอย่างหาทางจะชิ่ง ก่อนจะหาไปบอกหลานสาวตัวเองที่นั่งไม่มีปากเสียงอยู่ข้างๆ “โซฮี อยู่กับยุนกิโอ๊ปป๊าดีๆนะ อย่าซนเข้าใจม่ะ เดี๋ยวพรุ่งนี้เช้าอามารับ”
“ค่า^o^”
แล้วรุ่นพี่(ซึ่งเป็นเพียงตัวประกอบแต่มีบทบาทขนาดทำให้ตัวเอกหัวหมุนได้)ก็จากไป...
คือมึงจะไม่ให้กูได้ปฎิเสธอะไรเลยช่ะ? = =
“ลุง...” ทันทีที่รุ่นพี่ผมเดินออกไป น้องโซฮีก็พูดขึ้นมา จนผมหันไปมองอย่างสงสัย แถวนี้ก็ไม่มีใครนอกจากเราสองคน แล้วเด็กนี่เรียกใครละเนี่ย “ลุงนั่นแหละ ก็มีอยู่คนเดียว”
“พี่??” ผมลักคิ้วแล้วชี้เข้าตัวเอง
“เออ ลุงนั่นแหละ จะไปกันได้รึยัง โซฮีอยากพักผ่อน”
“เรียกโอ๊ปป๊าก็ได้มั้ง”
“ตีนกาเด่นขนาดนั้น ให้เรียกโอ๊ปป๊าคงไหวม้างงงงงงง”
เด็กนี่…=*=
.
.
.
“เรื่องมันก็ประมาณนี้อ่า” ผมว่าหลังจากเล่าเรื่องทั้งหมดให้คนที่บ้านฟัง(ยกเว้นตอนที่โดนเด็กมันปีนเกลียว)
“กูไม่ขัดข้องอะไรนะ กูรักเด็ก”<<ซอกจินฮยอง
“ผมยังไงก็ได้อยู่แล้วฮยอง”<<นัมจุน
“ก็ดีเหมือนกันนะ เจฮอสจะได้มีเพื่อนเล่นด้วย”<<โฮซอก
“พวกมึงล่ะ” ผมหันไปถามมักเน่ไลน์
“พวกผมปฏิเสธได้ที่ไหนกัน ก็พี่เล่นพามาถึงนี้แล้วนี่”<<จีมินยักไหล่ โดยมีอิแทกับอิกุกพยักหน้าสนับสนุน พลางเหลือบมามองเด็กตัวเล็กที่นั่งอยู่ข้างผม จ้องคนแปลกหน้าตาแป๋ว แต่ก็ยังไม่พูดอะไรออกมาซักคำ เหอะๆ ดีแล้วที่ไม่พูด อ้าปากทีแทบจะมีหมาวิ่งออกจากปาก= =
“โซฮีเกลียดม้าตัวนี้” น้องโซฮีโวยวายเมื่อโฮซอกพยายามจะเอาเจฮอสมาเล่นด้วย
“โซฮีไม่กินผัก” ส่วนนี่ก็เมื่อจินฮยองทำอาหารมาให้
“โซฮีอยากดูการ์ตูน” นี่ก็ตอนที่แทฮยองกำลังดูบอลนัดสำคัญ
“โซฮีไม่อยากคุยกับปู่หน้าเป็ดคนนั้น” เมื่อนัมจุนชวนคุณ
และอีกสารพัดโซฮีที่ทำให้พวกผมปวดกบาลไปตามๆกัน
เด็กแปดขวบแต่ฤทธิ์เยอะชิบหาย ถ้าไม่ใช่หลานรุ่นพี่นี่จับตัดชิ้นส่วนแล้วส่งขายชายแดนแม่งงงง!!!
“น้องโซฮี มาเล่นกับจีมินโอ๊ปป๊าดีกว่าเนอะ นี่ จีมินโอ๊ปป๊ามีขนมด้วยน้า”
“ก็เพราะกินแต่ขนมไง ถึงอ้วนอยู่อย่างนี้”
= =;; <<หน้าจีมิน
“ก๊ากกกกกกกกก หมูฮยองโดนเด็กเล่นซะละ”
“โอ๊ปป๊าหน้าเหมือนกระต่ายคนนั้นก็เหมือนกันอ่ะแหละ หุบปากหน่อยได้ม่ะ ฟันจะเฉาะหน้าโซฮีอยู่ละ”
=[]=;;<<หน้าจองกุก
“แล้วที่เหลือน่ะ ขำอะไร” น้องโซฮีหันมามองค้อนใส่ เมื่อเราหัวเราะกันเป็นบ้าเป็นหลัง “ชีวิตนี้เก็บกดมากรึไง ถึงได้ขำยังกับจะตายวันพรุ่งนี้”
O[]o;;<<หน้าทุกคน
“เด็กอะไรวะ ปากจัดชิบหาย”<<จองกุก
“เป็นน้องเป็นนุ่ง กูจะจับมาตีตูดซะให้เข็ด”<<จินฮยอง
“รู้สึกเหมือนเด็กนั่นเป็นจองกุกเวอร์ชั่นใหม่ที่ถูกอัพเกรดแล้วยังไงไม่รู้”<<จีมิน
ด้วยเหตุนี้ ขณะที่น้องโซฮีกำลังเพลิดเพลินอยู่กับการ์ตูน(ที่แทฮยองยอมสละการเชียร์ฟุตบอลให้นางได้ดู) พวกเราจึงมารวมตัวกันในห้องครัวเพื่อปรึกษาหารือหัวข้อที่กำลังเป็นประเด็นกันอยู่ในขณะนี้
“ตีหัวแล้วลากไปนอนแม่งเลย เด็กเห้ไรกวนตีนชิบหาย”
“นั่นหลานรุ่นพี่กูนะโว้ย” ผมแย้งความคิดไอ้นัมจุนไป โถ่วววววววว พูดไรไม่คิดนะมึง ได้ข่าวว่ามึงไอคิวดีที่สุดในบ้านแล้ว
“ถามจริงเหอะฮยอง น้องเขาเป็นเด็กมีปัญหาอ๋อ ทำไมทั้งดื้อทั้งปากเสียงี้วะ”
“กูก็ไม่รู้ว่ะ แต่เวลาอยู่กะรุ่นพี่กูน้องเขาก็เรียบร้อยดีนะโว้ย” ผมตอบแทฮยองไป โฮซอกทำหน้าครุ่นคิดซักพักแล้วเอ่ยขึ้นมา “รึน้องเขาจะเป็นเด็กเก็บกดวะพี่”
“ก็เป็นไปได้นะมึง...”
“เด็กเก็บกดเราต้องทำให้เขาเปิดใจยอมรับเราโว้ย”
“แล้วจะทำยังไงอ่าฮยอง...”
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด” ถกปัญหากันได้ไม่เท่าไหร่ เสียงกรี๊ดของเด็กหญิงหนึ่งเดียวในบ้านก็ดังขัดขึ้น พวกเราตกใจรีบวิ่งออกไปดู ก็พบน้องโซฮีที่หน้าซีดขดตัวอยู่บนโซฟา ตรงพื้นไม่ไกลกันนักมีสาเหตุที่ทำให้น้องกรี๊ดลั่นบ้าน...
แมลงสาบครับ...
โอยยยยยยยยยยยยย แมลงสาบ!? มึงกรี๊ดซะอย่างกะซูก้าวงบังทันมายืนตรงหน้ามึงงั้นแหละ อิหนู!!
ตุบ!
เมื่อรู้สาเหตุ ฝ่าตีนงามๆของนัมจุนก็กระทืบทับแมลงสาบแบนทันที ไว้อาลัยให้เจ้าแมลงตัวประกอบของเราที่ได้ออกแค่ไม่กี่บรรทัดก็โดนทับตายทีครับUoU
ผัวะ!
ตามมาด้วยฝ่ามืออวบๆของจินฮยองที่ตบเข้ากลางกบาลของจองกุกอย่างจัง “กูเคยบอกมึงแล้วใช่ม่ะ ว่าให้เหตุทำความสะอาดห้องมึงบ้าง รกชิบหายเลย ไม่รู้จะมีอย่างอื่นนอกจากแมลงสาบอีกม่ะ”
และเป็นที่รู้ๆกันครับว่าห้องมักเน่เป็นแหล่งเพาะเชื้อชั้นดี ไม่ต้องสงสัยเลยว่าแมลงสาบที่ออกมาวิ่งเล่นจนเจอชะตากรรมแบบนี้มันเป็นเพราะใคร
“ไม่เป็นไรแล้ว มันตายแล้ว” เมื่อเคลียร์ต้นเหตุได้ ผมจึงกลับมาให้ความสนใจกับเด็กน้อยที่ยังตัวสั่นไม่หาย พอผมเดินเข้าไปใกล้ๆจะกอดปลอบ น้องโซฮีก็โผเข้ามาหาผมซะเอง
“ฮือออออออออออออออ” แถมยังร้องไห้หนักกว่าเดิมอีก “แงงงงงงงง ยุนกิโอ๊ปป๊า” ทีงี้เรียกโอ๊ปป๊านะมึง= =
“ไม่มีอะไรแล้วๆๆ โอ๋ๆๆๆ” แต่ก็อย่างว่า ผมไม่สามารถพูดความคิดของตัวเองได้ ทำได้แค่กอดปลอบเท่านั้นแหละ “ยุนกิโอ๊ปป๊าอยู่ข้างๆน้องโซฮีเสมอนะครับ”
“โซฮีง่วงแล้ว คืนนี้โซฮีขอนอนกับยุนกิโอ๊ปป๊านะคะ” ซักพักน้องก็หยุดร้องไห้ เงยหน้ามาพูดกับผมดีๆ ชนิดที่ว่าอย่างกะคนละคนกับเด็กเวรเมื่อสิบนาทีก่อน บทจะว่าง่ายก็โคตรจะน่ารักนะมึง
“อ่า โอเค งั้นเราไปนอนกัน”
“มองไร!?” โซฮีหันไปโวยวายใส่พวกที่เหลือที่ตอนนี้เงิบกันไปเป็นแถบๆเมื่อเห็นเด็กน้อยขี้วีนเปลี่ยนไปเป็นลูกแมวขี้อ้อนได้ “ถ้าไม่ใช่ยุนกิโอ๊ปป๊า ก็ไม่มีสิทธิ์มองหรอกนะ”
แล้วนางก็เดินเข้าห้องนอนผมไป...
55555กิกิ โชคดีพวกมึง ก๊ากกกกกกกกกกกกก
.
.
.
“สรุปคือตอนนี้ยุนกิฮยองกลายเป็นฮีโร่ของน้องเขาไปแล้ว”>>โฮซอก
“ไรหว้า แม่งไม่แฟร์เลย แค่ไอ้ยุนกิเข้าไปกอดปลอบก็ดีด้วยง่ายๆละ”>>ซอกจิน
“ผมอุตส่าห์สละตีนงามๆ ไปเหยียบแมลงสาบไม่เห็นได้อะไรเลย แถมยังโดนด่ากลับมาอีก”>>นัมจุน
“ผมนี่เป็นคนหยิบซากแมลงสาบไปทิ้ง ผมยังไม่ได้อะไรเลย”>>จีมิน
“ยุนกิฮยองควรขอบคุณผมป่าววะ ที่เพาะแมลงสาบเอาไว้-0-”>>จองกุก
“ถ้ากูไม่ยอมให้น้องไปนั่งตรงนั่นน้องเขาก็ไม่เจอแมลงสาบแล้วก็คงไม่ดีกับยุนกิฮยองขนาดนี้ สรุปคือ ทั้งเรื่องแม่งกูเป็นคนปิดทองหลังพระอ่า”>>แทฮยอง
จะบอกอะไรให้นะ... พวกมึงมันก็เป็นได้แค่ตัวประกอบเท่านั้นแหละ :P
.................................
เหยดดดดดดดดดด นางยุนกิ!!5555 ช่วงนี้หลงพี่ก้าเลยจัดซะหน่อย555
ก็นั่นแหละค่ะ น้องโซฮีเด็กน้อยของเรา น่ารักน่าถีบใช่ม่ะ อิอิ
ตอนนี้ก็ไม่มีสาระไรอีกแล้ว5555 ไรท์โบ้มมากกับการกลับมาครั้งนี้ นี่ก็ว่าจะไปสิงทวิตต่อละเนี่ย
อัพไม่ตรงเวลาเลยอ่า พอดีที่บ้านไฟดับมาได้เกือบวันละคะT^T
ขอบคุณทุกเม้น ทุกวิว ทุกโหวต ทุกแชร์ ทุกคนที่กดเฟบนะฮับ
ตอนหน้าเจอคู่เกรียน บ๊ายบายยยยย...
ตอนต่อไป!!
ว่าไงไอ้หล่อ มึงจ้องหน้ากูทำไม
.
.
.
ดีกรีนี่เป็นถึงดาวมหาลัยเลยนะโว้ยยยยยยย
.
.
.
ที่นัมจุนฮยองบอก ไม่ใช่ว่าฮยองเขาโลกแคบ
**สักวันหนึ่ง...**
ความคิดเห็น