คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : [NYONGTORY] Love or just a relationship ? 2 [Jiyong's part]
ผมไม่เคยคิดเลยว่าจะต้องเลือก ... ผมจะเลือกได้ยังไง
--------------------------------
วันนี้ผมเข้าบริษัทด้วยอารมณ์กรุ่นๆ หงุดหงิดไปหมดทุกสิ่ง
เพราะเด็กนั่น ... เด็กนั่นทำแบบนี้กับผมได้ยังไง !
คืนที่ผมเลี้ยงวันเกิด ผมโทรมาชวนเขาให้ตามมาปาร์ตี้ด้วยกัน
ผมรู้ว่าเขามีงาน เตรียมตัวจะโปรโมทอัลบั้มในอีกสองวันข้างหน้า
แต่ผมก็แค่หวังว่าเขาจะมาให้ผมเห็นหน้าสักหน่อยก็ยังดี หรือจะมาแค่เพื่อพูดสุขสันต์วันเกิดกับผม ผมก็พอใจแล้ว
แต่นี่อะไร นอกจากเขาจะไม่มาปาร์ตี้วันเกิดผมแล้ว เขายังลืมที่จะอวยพรผมด้วย !
ไม่มีแม้แต่โทรศัพท์หรือข้อความ ...
แล้วแบบนี้ผมควรจะรู้สึกยังไง ?
คืนต่อมา เป็นคืนครบรอบเดบิวท์ของพวกเรา
ปีนี้เราต่างคนต่างก็ยุ่งๆกับงานของตัวเอง ผมยังคงทำงานอยู่ในสตูดิโอ
ผมเห็นเด็กนั่นอัพเฟซบุ๊ค ผมนั่งยิ้มในความน่ารักและความพยายามของเขา ที่อยากให้แฟนคลับมีความสุข
แต่รอยยิ้มนั้นก็ต้องหุบไป เมื่อผมเห็นข้อความที่เขาบอกว่า เขาโทรไปแสดงความยินดีซึ่งกันและกันกับเมมเบอร์ในวง
ผมกดโทรศัพท์หาอีกสามคนที่เหลือ ...
ทุกคนยืนยันตรงกันว่าได้รับโทรศัพท์จากเด็กคนนั้น
... ผมคือคนเดียวที่เขาไม่ได้โทรมา
----------------------
ผมรู้ว่าเขาอยู่บริษัท เพราะวันนี้เป็นวันแรกที่เขาปล่อยซิงเกิล และฮวางซาบูนิมก็อัพรูปเขาในยิมเป็นสิ่งยืนยันความคิดผม
ผมตรงเข้ายิมทันที เพราะคิดว่าเขาคงยังอยู่ที่นี่แน่ๆ
"มีใครเห็นซึงรีมั้ย"
"เพิ่งออกไปเมื่อกี๊นี้เองครับ ไม่สวนกับพี่หรอ" ดนเป็นคนหันมาตอบผม
ผมยิ่งโมโหหงุดหงิดมากขึ้นไปอีก เพราะรู้ว่าเขาคงตั้งใจเลี่ยงผมแน่นอน
ถ้าไม่ติดว่าผมจำเป็นต้องไปทำงานเดี๋ยวนี้แล้ว ผมเองจะตามไปให้ถึงห้องเขาในตอนนี้เลยจริงๆ
หนีให้ได้ตลอดก็แล้วกัน อีซึงฮยอน !!!!!
คืนนั้นผมกดโทรศัพท์หาเขา ได้แต่หวังว่าเขาคงจะกลัวผมโกรธจนต้องยอมรับสาย
แต่เด็กนั่นคงโตมากแล้วสินะ เขาถึงได้ไม่กลัวผมจะโกรธ และไม่ยอมรับโทรศัพท์ผมแม้แต่สายเดียว
เขาทำเหมือนกำลังโกรธผม แต่ความจริงแล้ว คนที่สมควรโกรธ น่าจะเป็นผมมากกว่าไม่ใช่เหรอ
เขาทำเหมือนผมไม่มีตัวตน เขาทำแบบนี้กับผมได้ยังไง
---------------------------------
ผมทำงานจนถึงเช้า สต๊าฟทยอยกลับบ้านไปพักผ่อนทีละคนสองคน
ตอนนี้เหลือเพียงแค่ผมที่ยังนั่งทำงานอยู่
ยองเบเดินเข้ามาตบไหล่ผม ผมละจากงาน เอนหลังกับเก้าอี้ที่นั่งอยู่ หวังจะพักสายตาสักหน่อย
เพื่อนสนิทสะกิดแขนผมที่นั่งหลับตาพลางหัวเราะคิกคักอย่างชวนสงสัยว่ากำลังดูอะไรอยู่ถึงขำแบบนี้
ผมลืมตาขึ้นมองหน้าเพื่อน ยองเบยื่นโทรศัพท์ของเขามาให้ผมดู
ในนั้นเป็นรูปที่ซึงรีถ่ายที่ปูซานเมื่อไม่นานมานี้
มันจะไม่อะไรเลย ถ้านั่นไม่ใช่รูปคู่กับชเวจงฮุน ... เพื่อนรักเพื่อนสนิทของเขา
เพื่อนคนที่ผมไม่เคยรู้สึกสบายใจเลยสักครั้ง เวลาที่เขาไปไหนมาไหนด้วยกัน
ไม่ใช่ว่าเขาไม่ใช่คนดี แต่สายตาเขาเวลาที่มองมักเน่ของเรา ผมรู้สึกได้ถึงอะไรบางอย่างผ่านสายตานั้น
อะไรบางอย่างที่ผมไม่ชอบ และไม่โอเคกับมัน
ผมเบือนหน้ากลับมาอย่างเริ่มมีอารมณ์ ขืนดูต่อไป วันนี้ผมอาจจะไม่สามารถทำงานต่อได้จริงๆ
"นายได้อ่านข้อความที่จงฮุนพิมพ์ให้ซึงรีหรือยัง"
"ไม่ได้อ่าน ... ไม่อยากอ่าน" แม้แต่ตัวผมเองยังรู้สึกได้ถึงความแง่งอนในน้ำเสียงที่ตัวเองพูดออกไป จึงไม่แปลกใจที่ได้ยินเสียงยองเบหัวเราะลั่นอยู่ข้างๆ
"อ่านดูหน่อยเหอะ ไม่อ่านแล้วจะเสียใจ"
ผมตัดสินใจคว้าโทรศัพท์จากมือเพื่อนกลับมาดูอีกครั้ง ก่อนจะพบว่าในสมองตัวเองมีแต่ความว่างเปล่า
... แล้วควานหากุญแจรถว่าอยู่ที่ไหน
"เห้ย จะไปไหนวะ ฉันเพิ่งมาเองนะ"
"... เดี๋ยวฉันกลับมา"
----------------------------------
ผมพาตัวเองมาหยุดอยู่ที่หน้าห้องของคนที่ทำให้ผมวุ่นวายใจได้ไม่เว้นวัน
กดออดอยู่พักนึง ก่อนเจ้าของห้องจะมาเปิดประตูให้เข้าไป
ผมไม่มองหน้า ไม่สบตา และไม่พูดอะไร พาตัวเองมานั่งอยู่ที่โซฟาของเขา ก่อนที่เด็กนั่นจะเดินตามมาช้าๆ อย่างหวังจะถ่วงเวลา
"ท่าทางพี่เหมือนยังไม่ได้นอน กาแฟสักแก้วมั้ยครับ"
ผมไม่ตอบ เอาแต่จ้องหน้าเขา ผมเพิ่งรู้ตัวเองชัดๆตอนนี้เอง ว่าผมคงคิดถึงเขา
เราจ้องหน้ากันอยู่อย่างนั้น จนมีเสียงแว่วๆมาจากทางห้องนอนของเขา
เขาละสายตาจากผม เดินไปทางห้องนอนตัวเอง
ผมลุกขึ้นเดินตามไป หวังจะได้ยินบทสนทนาสักหน่อยก็ยังดี
ใครกันโทรมาหาเขาแต่เช้าขนาดนี้
"จงฮุนหรอ !!!!"
เสียงหวานนั่นฟังดูตกใจไม่น้อย แต่ที่ทำให้ผมตกใจคือชื่อที่เขาเอ่ยออกมาต่างหาก
ผมรับรู้ได้ถึงความหงุดหงิดที่กำลังก่อตัวขึ้นช้าๆภายใน
เขาหมุนตัวกลับมาประจันหน้ากับผมที่ขยับเดินเข้ามาจนชิด ก่อนที่อะไรบางอย่างในใจจะสั่งให้ผมคว้าโทรศัพท์เขามาและกดปิดเครื่องในทันที
"พี่ทำแบบนี้ทำไม ผมคุยกับเพื่อนอยู่นะ" เสียงเจ้าของโทรศัพท์เอ่ยกับผมอย่างหาเรื่อง
"นายแน่ใจหรอว่าแค่เพื่อน"
เขาทำหน้าเบื่อๆก่อนจะตอบกลับมา
"จงฮุนไงครับ เขาเป็นเพื่อนผม พี่ก็รู้ ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไหนสักหน่อย" อยากจะบอกเขาไป ว่าถ้าเป็นผู้หญิง ผมก็คงไม่ทำแบบนี้หรอก
"ก็เพราะเป็นจงฮุนไง พี่ถึงถามว่าใช่เพื่อนกันแน่หรอ"
"พี่เป็นอะไร มารวนผมทำไม ถ้าพี่ง่วงก็กลับบ้านไปนอนเถอะ มาหาผมทำไมตั้งแต่เช้าแบบนี้"
"แล้วนายน่ะเป็นอะไร พี่ทวิตหานาย พี่คอมเม้นท์รูปนาย ทำไมนายไม่ตอบ" อาจจะเป็นเพราะผมง่วงนอนหรือเพราะผมทนไม่ไหวแล้วล่ะมั้ง ผมถึงตัดสินใจพูดสิ่งที่อยู่ในใจทั้งหมดออกไป
"... ผมนับถอยหลังการปล่อยโซโล่อัลบั้มอยู่ ใครทวิตมาผมก็ไม่ตอบทั้งนั้นแหละ" คำตอบจากเขา ไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกดีขึ้น ยิ่งทำให้ผมหงุดหงิดมากขึ้นไปอีก เพราะมันก็แค่คำแก้ตัวของเขา
"แต่คงไม่ใช่กับเพื่อนสนิทสุดที่รักของนายมั้ง ..."
"พี่เป็นอะไรของพี่เนี่ย"
"ใช่ ... พี่เป็นอะไร ..." ผมหยุด ... ก่อนจะตัดสินใจแล้วว่าคงต้องถึงเวลาถามสักที เพราะความอดทนผมได้หมดลงแล้ว
"พี่เป็นอะไรกันแน่ ... สำหรับนาย"
เขามองหน้าผมเหมือนไม่เชื่อหูตัวเอง ก่อนจะย้ำถามอีกครั้ง
"พี่ ... พี่ถามว่าอะไรนะครับ"
"พี่ถามว่าพี่เป็นอะไรกันแน่สำหรับนาย นายทำเหมือนว่า ... นายชอบพี่ นายบอกรักพี่ แต่นายก็ทำเหมือนมีใจให้จงฮุน ไปเที่ยวที่ไทยด้วยกันทั้งที่พี่ก็ชวนนายไปภูเก็ตกับพี่ ไหนจะไปเที่ยวปูซานด้วยกันอีก ถ่ายรูปคู่กันเยอะแยะ เหมือนที่ถ่ายกับพี่ แล้วไหนจะซึงรีที่รักนั่นอีก ตกลงนายจะเอายังไง พี่หรือจงฮุน นายไม่ควรให้ความหวังไปทั่วแบบนี้นะ !"
ผมพูดทุกสิ่งที่อยู่ในใจออกไปจนหมด ทุกความคิด ทุกความรู้สึก
ปฏิกริยาจากคนตรงหน้าทำให้ผมแปลกใจอย่างมาก ผมคิดอยู่เสมอว่าเขาเองก็น่าจะมีใจให้ผมไม่น้อย ถึงได้คอยมาออดอ้อนเอาอกเอาใจ พยายามแฟนเซอร์วิสกับผมตลอดเวลา
แต่ตอนนี้เขากำลังทำหน้าเหมือนกำลังกลั้นน้ำตาไว้เต็มที่ นี่ไม่ใช่สิ่งที่ผมคาดคิดไว้ นั่นยิ่งทำให้ผมรู้สึกโมโหมากขึ้นไปอีก
"ถ้าผมจะเป็นอะไรกับจงฮุนแล้วมันเกี่ยวอะไรกับพี่ล่ะครับ" น้ำใสๆเริ่มไหลออกมาจากดวงตาของคนตรงหน้า
"เพราะนายเป็นของพี่ ! พี่หึงนาย! พี่หวงนาย! พี่รักนาย!" ผมระเบิดอารมณ์ใส่คนตรงหน้า เพียงเพราะได้ยินเขาพูดเหมือนจะยอมรับว่าเขาเป็นอะไรกับจงฮุนจริงๆ
"... พี่พูดแบบนี้ออกมาได้ยังไง พี่พูดว่ารักผมได้ยังไง ... ทั้งๆที่พี่ก็มี... เขา ... อยู่ทั้งคน ... พี่ยังกล้ามาให้ความหวัง มาทำเหมือนหึงหวงผม มาถามคำถามแบบนี้กับผมได้ยังไง?"
... ผมสะอึกเมื่อได้ฟังสิ่งที่ซึงรีพูด
ซึงรีมองหน้าผมนิ่ง ทั้งที่น้ำตายังไหลอาบแก้ม ก่อนจะพูดออกมาอย่างคนตัดสินใจแล้ว
"ระหว่างเรามันไม่ใช่ความรักหรอกครับ มันคงเป็นแค่ความผูกพันกัน ..."
---------------------------
End Part Kwon Ji Yong
---------------------
To Be Continued ...
มันกลายมาเป็นแบบนี้ได้ยังไง แง TT^TT ตั้งใจจะสองตอนจบ แต่ดันไม่จบ เพราะดันอยากเขียนพาร์ทพี่จียงอ่ะค่ะ ฮืออ เพราะมองจากมุมพี่จียงจะได้เห็นอะไรที่ไม่รู้จากมุมของซึงรี
สัญญาว่าตอนหน้าน่าจะจบ ไม่งั้นก็คงมีอีกสองตอน ไม่เกินนี้แน่นอน
ความคิดเห็น