[NYONGTORY] Love or just a relationship ?

ลำดับตอนที่ #1 : [NYONGTORY] Love or just a relationship ? 1 [Seungri's part]

ถามใจตัวเองดูดังๆ ... รักหรือแค่ผูกพัน ?

 

 

 

----------------------

 

 

 

ผมใช้เวลาอยู่กับหน้าจอไอโฟนตั้งแต่วินาทีที่ปล่อยซิงเกิล

 

 

 

รู้สึกตื่นเต้นมากเหมือนเด็กเพิ่งเดบิวท์ทั้งที่ผ่านการโปรโมทอัลบั้มมาแล้วไม่ใช่น้อย

 

 

 

ผมจึงตั้งอกตั้งใจในการทวิตขอบคุณวีไอพีที่ให้การสนับสนุนผมมากมาย อย่างที่ผมเองก็ไม่ได้คาดหวังไว้

 

 

 

เพื่อนๆหลายคนอุดหนุน และทวิตให้กำลังใจ ทั้งเพื่อนชาวไทย และเพื่อนๆที่เกาหลี

 

 

 

แต่คนที่ทำให้ผมยิ้มไม่หุบ ขำไม่เลิก คงเป็นเขาคนนั้น

 

 

 

... ชเวจงฮุน

 

 

 

ผมกดโทรศัพท์หาเขาในทันที นั่งยิ้มกับตัวเอง เพราะคำที่เขาใช้เรียกผมมันทำให้ผมรู้สึกขำ

 

 

 

"ว่าไงซึงรีที่รัก" เสียงจากปลายสายทำให้ผมเผลอปล่อยขำออกมาเสียงดัง

 

 

 

"นายพิมพ์มาแบบนั้นได้ยังไง ฉันขำแทบแย่" ผมหัวเราะคิกคักตอบโต้เขาไป

 

 

 

"ทำไมล่ะ นายไม่ชอบหรอ" ปลายสายตอบกลับมา

 

 

 

"ชอบบ้าอะไรล่ะ เพื่อนกันมาเรียกที่ร้งที่รัก ฮื้อออ ขนลุกน่า" ผมพูดพลางใช้อีกมือที่ว่างลูบแขนตัวเองไปมา

 

 

 

"แต่ฉันชอบนี่ ... ซึงรีที่รัก" เสียงจริงจังขึ้นอย่างที่ผมยังเผลอตกใจ

 

 

 

ผมเงียบไปสักพักจนคนปลายสายคงผิดสังเกต ถึงได้ยอมเฉลยความจริง

 

 

 

"ฉันล้อนายเล่นน่า ทำเป็นตกอกตกใจไปได้ ฮ่าๆๆๆ" ผมถอนหายใจกับตลกร้ายกาจของเพื่อน โวยวายใส่สองสามคำ ก่อนกดวางสายไป

 

 

 

บรึ๋ยยย แค่คิดว่าจงฮุนชอบผม ผมก็ขนลุกแล้ว มันจะเป็นไปได้ยะ - - -

 

 

 

ความคิดสะดุดเมื่อสายตาเจ้ากรรมดันเผลอกวาดไปเจอร่างโปร่งของคนคุ้นตาที่เดินเสยผมเข้ามา ผมว่าผมรีบออกจากห้องนี้ดีกว่า

 

 

 

... ผมไม่อยากเจอเขาตอนนี้

 

 

 

 

 

------------------------------

 

 

 

 

 

ผมกลับเข้าบ้านด้วยความเหนื่อยอ่อน

 

 

 

ไม่ทันจะได้เปลี่ยนเสื้อผ้า เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น

 

 

 

เสียงเรียกเข้าเพลงนี้ มีเพียงคนเดียวเท่านั้น ...

 

 

 

ผมยืนเฉย รอจนเสียงนั้นขาดหายไป แต่เพียงไม่นาน เสียงนั้นก็กลับดังขึ้นมาใหม่

 

 

 

เขาคงหงุดหงิดมากแน่ๆ เพราะทุกครั้งที่ผมไม่รับสายเขา เมื่อได้เจอกันหลังจากนั้น แม้จะผ่านไปหลายวันก็ตาม เขาก็จะมาว่าผมย้อนหลังเสมอ

 

 

 

ทั้งที่รู้อยู่แก่ใจว่าเขาไม่ชอบนิสัยนี้ แต่ผมก็เลือกจะทำ

 

 

 

ตอนนี้ผมยังไม่อยากคุยกับเขา

 

 

 

แม้ว่าจะกลัวเขาแค่ไหนก็ตาม แต่ผมกลัวตัวเองมากกว่า ...

 

 

 

 

 

... กลัวว่าจะเผลอแสดงความอ่อนแอออกไป

 

 

 

 

 

---------------------------

 

 

 

เช้านี้ เป็นเช้าแห่งความหนักใจ ผมไม่คิดไม่ฝันว่าจะต้องต้อนรับแขกตั้งแต่ตัวเองยังไม่ตื่นนอนดี

 

 

 

แถมแขกคนนี้ ยังเป็นคนที่ผมไม่อยากจะเจอเลยจริงๆ

 

 

 

แต่จะทำยังไงได้ ในเมื่อเขาบุกมากดออดถึงหน้าห้องผมขนาดนี้

 

 

 

ผมเปิดประตูให้แขกที่ไม่อยากรับ เขาเดินตรงเข้าไปนั่งที่โซฟากลางห้องนั่งเล่นโดยที่ไม่สบตา และไม่พูดอะไรกับผมสักคำ

 

 

 

ผมเดินเข้าไปช้าๆ หยุดอยู่ตรงหน้าคนที่กำลังนั่งไขว่ห้างแล้วเสยผมยุ่งๆนั่นให้มันยิ่งยุ่งขึ้นไปอีก

 

 

 

"ท่าทางพี่เหมือนยังไม่ได้นอน กาแฟสักแก้วมั้ยครับ"

 

 

 

ไม่มีคำตอบจากคนถูกถาม เกิดช่วงเวลาน่าอึดอัดใจขึ้นระหว่างเรา ผมอยากเดินไปให้ไกล ไกลจากสถานการณ์นี้ ไกลจากความรู้สึกนี้

 

 

 

แต่สายตาจากคนตรงหน้าคือสิ่งที่ตรึงผมไว้ไม่ให้ไปไหน

 

 

 

 

 

เสียงโทรศัพท์ผมดังขึ้นอีกครั้ง ผมจึงละสายตาเดินไปรับสายโดยไม่ทันได้มองชื่อคนโทรเข้ามา

 

 

 

"ซึงรีที่รักกกกกก ตื่นหรือยังครับผม"

 

 

 

"จงฮุนหรอ !!!!"

 

 

 

"ก็ใช่น่ะสิ นายคิดว่าใครล่ะ" ปลายสายตอบกลั้วหัวเราะ

 

 

 

"โทรมาทำไมแต่เช้า" ผมหันกลับมา ก่อนจะสะดุ้ง

 

 

 

โทรศัพท์แทบหลุดมือ เมื่อพบว่าใบหน้าบึ้งตึงที่เคยอยู่ตรงโซฟา บัดนี้เข้ามาใกล้จนแทบจะชนกันอยู่แล้ว !

 

 

 

ไม่เข้ามาใกล้อย่างเดียว เขายังดึงโทรศัพท์จากมือผม และกดปิดเครื่องซะอย่างนั้น !

 

 

 

"พี่ทำแบบนี้ทำไม ผมคุยกับเพื่อนอยู่นะ" ผมไม่เข้าใจในการกระทำของคนตรงหน้าสักนิด จึงเผลอขึ้นเสียงกับเขาไปนิดหน่อย

 

 

 

"นายแน่ใจหรอว่าแค่เพื่อน" เสียงรวนๆของคนตรงหน้าทำให้ผมรู้สึกแปลกๆ

 

 

 

"จงฮุนไงครับ เขาเป็นเพื่อนผม พี่ก็รู้ ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไหนสักหน่อย"

 

 

 

"ก็เพราะเป็นจงฮุนไง พี่ถึงถามว่าใช่เพื่อนกันแน่หรอ"

 

 

 

หน้าตายียวนกวนโอ๊ยของเขาทำให้ผมปรี๊ดขึ้นมาอย่างไร้สาเหตุ

 

 

 

"พี่เป็นอะไร มารวนผมทำไม ถ้าพี่ง่วงก็กลับบ้านไปนอนเถอะ มาหาผมทำไมตั้งแต่เช้าแบบนี้"

 

 

 

"แล้วนายน่ะเป็นอะไร พี่ทวิตหานาย พี่คอมเม้นท์รูปนาย ทำไมนายไม่ตอบ"

 

 

 

"... ผมนับถอยหลังการปล่อยโซโล่อัลบั้มอยู่ ใครทวิตมาผมก็ไม่ตอบทั้งนั้นแหละ"

 

 

 

"แต่คงไม่ใช่กับเพื่อนสนิทสุดที่รักของนายมั้ง ..."

 

 

 

"พี่เป็นอะไรของพี่เนี่ย" ผมรู้สึกไม่เข้าใจในการกระทำของเขามากขึ้นทุกที

 

 

 

"ใช่ ... พี่เป็นอะไร ..." คนพูดเงียบไป ผมรู้สึกได้ว่าตัวเองกำลังกลั้นหายใจรอคำพูดของคนตรงหน้า

 

 

 

"พี่เป็นอะไรกันแน่ ... สำหรับนาย"

 

 

 

ผมรู้สึกเหมือนถูกตีด้วยไม้กับคำถามของคนตรงหน้า

 

 

 

"พี่ ... พี่ถามว่าอะไรนะครับ"

 

 

 

"พี่ถามว่าพี่เป็นอะไรกันแน่สำหรับนาย นายทำเหมือนว่า ... นายชอบพี่ นายบอกรักพี่ แต่นายก็ทำเหมือนมีใจให้จงฮุน ไปเที่ยวที่ไทยด้วยกันทั้งที่พี่ก็ชวนนายไปภูเก็ตกับพี่ ไหนจะไปเที่ยวปูซานด้วยกันอีก ถ่ายรูปคู่กันเยอะแยะ เหมือนที่ถ่ายกับพี่ แล้วไหนจะซึงรีที่รักนั่นอีก ตกลงนายจะเอายังไง พี่หรือจงฮุน นายไม่ควรให้ความหวังไปทั่วแบบนี้นะ !"

 

 

 

เป็นครั้งที่สองของวันนี้ที่ผมรู้สึกเหมือนตัวเองโดนตีแสกหน้า

 

 

 

เขากล้าถามคำถามพวกนี้กับผมได้ยังไง ใครกันแน่ที่ให้ความหวังไปทั่ว ใครกันแน่ที่โลเลไร้ทิศทาง ใครกันแน่ที่ทำให้ผมต้องเป็นแบบนี้

 

 

 

"ถ้าผมจะเป็นอะไรกับจงฮุนแล้วมันเกี่ยวอะไรกับพี่ล่ะครับ" ผมกลั้นใจพูดออกไป ทั้งที่ข้างในมันเจ็บไปหมด น้ำตางี่เง่านี่ก็เริ่มไหลออกมาอย่างควบคุมไม่ได้

 

 

 

"เพราะนายเป็นของพี่ ! พี่หึงนาย! พี่หวงนาย! พี่รักนาย!"

 

 

 

คำว่ารักจากคนที่ผมมีใจให้มาตลอด 7 ปีที่ผ่านมา แทนที่จะทำให้ผมมีความสุข กลับทำให้ผมยิ่งร้องไห้มากกว่าเดิม

 

 

 

"... พี่พูดแบบนี้ออกมาได้ยังไง พี่พูดว่ารักผมได้ยังไง ... ทั้งๆที่พี่ก็มี... เขา ... อยู่ทั้งคน ... พี่ยังกล้ามาให้ความหวัง มาทำเหมือนหึงหวงผม มาถามคำถามแบบนี้กับผมได้ยังไง?"

 

 

 

 

 

"ระหว่างเรามันไม่ใช่ความรักหรอกครับ มันคงเป็นแค่ความผูกพันกัน ..."

 

 

 

---------------------------------

 

End Part Seungri

 

--------------------------------

 

 

 

To Be Continued ...