ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : [NYONGTORY] Love or just a relationship ? 3 [Seungri's part]
ถ้าพี่เลือกไม่ได้ ผมจะเป็นคนเลือกให้พี่เอง
----------------------
เกิดช่วงเวลาเงียบงันระหว่างเราอยู่นานพอควร มีเพียงแค่เสียงสะอื้นเบาๆอย่างที่ผมกลั้นไม่อยู่
"นายหมายความว่ายังไงซึงรี" เสียงจากเขาทำลายความเงียบทั้งปวงให้พังลง
ผมสะกดกลั้นเสียงสะอื้นของตัวเอง ก่อนจะตอบเขาออกไปอีกครั้ง
"...ผมก็หมายความอย่างที่พูดนั่นแหละครับ ...ฮึก ...ถ้าพี่ไม่มีอะไรแล้ว ...ช่วยกลับไปก่อนได้ไหมฮะ ...ฮึก ...วันนี้ผมมีงาน ...ผมอยากพักผ่อน"
ผมออกปากขอร้องให้เขากลับไป กลับไปในวินาทีที่ผมยังอดทนไหว อย่าอยู่เห็นจนถึงจุดที่ผมอ่อนแอกว่านี้เลย...
"เรายังคุยกันไม่จบ พี่จะไม่ไปไหนจนกว่าเราจะคุยกันรู้เรื่อง"
ผมอยากสะอื้นดังๆให้เขารู้ว่าผมไม่สามารถพูดคุยกับเขาในเรื่องนี้ได้อีกต่อไป
อยากตรงเข้าไปทำร้ายร่างกายเขาให้เขารู้ว่าตอนนี้ผมเจ็บแค่ไหน
อยากพูดทุกอย่างที่ผมรู้สึก ที่ผมอดทนเก็บกดมันมาตลอด
แต่ที่ผมเลือกจะทำคือหมุนตัวหันหลังให้เขา หวังจะเข้าไปในห้องนอน หลบไปให้พ้นหน้ากัน เพื่อที่เขาจะได้ยอมแพ้และพาเรื่องแย่ๆนี้กลับออกไปเสียที
แต่ผมทำพลาดไป เพราะเมื่อผมหันหลังให้เขา นั่นคือการเปิดโอกาสอย่างดีให้เขาสามารถเข้าประชิดถึงตัวผม
ตอนนี้ผมตกอยู่ในอุ้งมือเขาแล้วอย่างหมดทางออก
"พี่รักนายนะซึงรี... พี่หึงนาย พี่หวงนาย พี่น้อยใจนาย พี่แคร์นาย..."
"พี่รู้สึกกับนายมากขนาดนี้ นายยังกล้าบอกว่ามันไม่ใช่ความรักอีกหรอ"
มองสายตาคนพูด ใจผมก็ไหววูบ ผมเห็นความจริงใจจากสายตาคู่นั้นชัดเจน แต่ความจริงใจนั้น มันไม่ได้มีไว้เพื่อให้ผมคนเดียว
"ที่พี่พูดมาทั้งหมดนั่น... พี่ไม่ได้รู้สึกแค่กับผมคนเดียวนี่ครับ...
"กับเขา... พี่ก็รู้สึกแบบนี้เหมือนกัน"
คนตรงหน้ากัดปากตัวเองเบาๆ อย่างที่ผมรู้ดีว่าตอนนี้เขากำลังใช้ความคิดอย่างหนักหน่วง
เขาคงกำลังนึกหาคำแก้ตัว
แต่ผมไม่ต้องการจะฟังมันสักนิด
"... นายเข้าใจผิดแล้วซึงรี ...พี่กับเขาเป็นแค่เพื่อนกัน"
"...พี่เป็นเพื่อนกับคนที่พี่ชวนเขาไปฉลองคริสต์มาสด้วยกัน ...ทั้งที่พี่เป็นคนบอกให้ผมไปรอพี่ที่กรุงเทพ ...แต่แล้วพี่ก็ไม่มาหาผม
พี่เป็นเพื่อนกับคนที่พี่โทรหาทุกวัน มีอะไรก็ปรึกษาเขา บอกเขาทุกเรื่อง...
พี่เป็นเพื่อนกับคนที่พี่ไปหาทุกครั้งที่ไปญี่ปุ่น...
ถ้าแบบนี้สำหรับพี่คือเพื่อน... ผมเองคงเป็นไม่ได้แม้กระทั่งคนรู้จักของพี่หรอกครับ"
"พี่ไม่เข้าใจหรอกว่าทำไมผมถึงไม่ยอมไปเป็นเกสท์ให้พี่ที่ญี่ปุ่น ทั้งที่ผมทำงานที่นั่นจนเหมือนบ้านหลังที่สอง
เพราะผมรู้ว่าถ้าผมไป ผมจะต้องเจอกับอะไรบ้าง ผมถึงต้องไปขอร้องให้พี่ยองเบไปญี่ปุ่นแทนผมแบบนั้น
พี่ไม่เข้าใจหรอกว่าทำไมผมถึงไม่ไปงานวันเกิดพี่ ทั้งๆที่ผมอยากไปใจจะขาด
เพราะผมรู้ว่าถ้าผมไป ผมคงจะไม่มีที่ยืน ในเมื่อที่ข้างๆกายพี่ มีเขาจับจองอยู่แล้ว
...สรุปแล้วคนที่เข้าใจอะไรผิดไปหมด น่าจะเป็นพี่มากกว่าผม"
หมดแล้วทุกคำพูด ทุกความรู้สึกที่ผมอยากจะบอกคนตรงหน้า
ผมอาศัยจังหวะที่เขาคลายวงแขนจากผม ผละตัวเองออกมายืนให้ห่าง
น่าแปลกที่ตอนแรกผมคิดว่าหลังจากที่ผมได้พูดทุกอย่างออกไปหมดแล้ว ผมน่าจะร้องไห้หนักขึ้นกว่าเดิม
แต่ตอนนี้ผมทำแค่เพียงยืนมองหน้าเขาด้วยดวงตาบวมช้ำ ที่เมคอัพก็คงช่วยอะไรไม่ได้อีกแล้ว
สายตาคนตรงหน้าเต็มไปด้วยร่องรอยของความสับสน
แต่ผมปล่อยให้เขาสับสนต่อไปแบบนี้ไม่ได้ เพราะสุดท้ายแล้วคนที่จะเจ็บหนักที่สุดในตอนจบ
...คงเป็นผม
"...ผมรู้พี่ก็รักเขา แล้วพี่ก็รักผม
แต่พี่ปล่อยมันไว้แบบนี้ไม่ได้หรอกครับ พี่จำเป็นต้องเลือกสักทาง
และถ้าพี่เลือกไม่ได้
ผมจะเป็นคนเลือกให้พี่เอง..."
ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผมพาตัวเองมายืนอยู่ในห้องนอนได้ยังไง
แต่ทันทีที่ผมได้ยินเสียงประตูหน้าถูกปิดลง บ่งบอกว่าเขาได้ออกจากห้องไปแล้ว
เสียงที่ดังขึ้นมาแทนที่ก็คือเสียงร้องไห้ของตัวเอง...
-----------------------
TO BE...
ยังค่ะ ยัง มันยังไม่จบ 555555555 โอ๊ยยย จบไงดี แนะนำหน่อยค่ะ กิกิ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น