[TODAE] Space

ลำดับตอนที่ #2 : [TODAE] Space (2)

 

 

ผมลืมตาตื่นขึ้น แต่ยังไม่อยากลุกจากนอน รู้สึกใจหายแบบไม่รู้สาเหตุ

 

ผมสะบัดหัวให้ตัวเองรู้สึกดีขึ้น อย่างน้อยเมื่อคืนผมก็นอนเต็มอิ่ม

 

ลุกไปทำอาหารเช้าเบาๆให้ตัวเอง ทำกินเองคนเดียวแบบนี้ก็สบายไปอีกแบบ

 

ตั้งใจว่าวันนี้จะเข้าบริษัท ผมจีงอาบน้ำแต่งตัว

 

ระหว่างแต่งตัวผมรู้สึกแปลก เหมือนมีอะไรหายไป แต่นึกไม่ออก

 

คุ้นๆว่าเมื่อคืนก็ฝันเกี่ยวกับอะไรทำนองนี้ ... เหมือนจะมีลุุงแก่ๆคนนึงมาเอาอะไรสักอย่างไปจากผม ...

 

 

 

ผมโทรหาพี่ผู้จัดการให้มารับผมที่คอนโด เขาบอกจะแวะรับซึงรีก่อน

 

ผมรับคำ กดวางสาย ทรุดตัวนั่งลงบนโซฟา

 

เอามือทาบหน้าอกด้านซ้าย ก่อนจะค่อยๆกำแน่นขึ้น ...

 

ผมเป็นบ้าอะไร รู้สึกเสียใจ ใจหาย เหมือนกำลังจะเสียสิ่งสำคัญบางอย่างไป

 

 

 

---------------------------------------

 

 

 

ซึงรีทวงหาของฝาก ผมให้มะเหงกเขาไปสองที บอกว่านี่แหละของฝากจากผม

 

มักเน่พูดจ้อไม่หยุด เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างที่ผมไม่อยู่ แต่ส่วนใหญ่จะหนักไปทางเรื่องของตัวเอง

มีแอบบ่นพี่จียงบ้างนิดหน่อย

 

เหมือนเขารู้สถานการณ์ของผมและพี่ท็อป เขาไม่เอ่ยเรื่องพี่ท็อปออกมาสักคำ

 

ถึงบริษัท ผมตรงเข้าไปหาท่านประธาน เอาของฝากไปให้เขา

เขาบอกผมว่าให้รีบไปหาพี่จียงกับพี่ยองเบ เพราะสองคนนั้นรอผมอยู่

 

ทันทีที่ผมเข้าไปในห้องทำงาน สองฮยองก็โถมตัวเข้ามากอดผมทันที ผมรู้ว่าพวกเขาคิดถึงผม

ผมเองก็คิดถึงพวกเขาเช่นกัน

 

เราทั้งสี่คนคุยเล่นกันสักพัก ผมคิดว่าอาจเพราะเราต้องรอให้พี่ท็อปมาถึงเสียก่อน

 

แต่อยู่ๆพี่จียงก็ยื่นเนื้อเพลงไตเติ้ลของอัลบั้มใหม่มาให้ผม ผมยื่นมือไปรับ

รู้สึกอีกครั้งว่ามีอะไรที่แปลกไป

 

ผมกวาดตามองเนื้อเพลงที่ได้รับมา แปลกอีกแล้ว ...

แต่คราวนี้ผมรู้ชัดว่าอะไรที่ทำให้ผมรู้สึกแปลก

 

ไม่มีเนื้อเพลงท่อนของพี่ท็อป ...

 

 

 

---------------------------------------

 

 

ผมไม่รู้ว่ามีอะไรเกิดขึ้นบ้างระหว่างที่ผมไม่ได้อยู่ที่เกาหลี

แต่เมื่อวานพี่ท็อปก็ไม่เห็นเล่าอะไรให้ผมฟัง

 

ผมได้แต่เก็บความสงสัยและนั่งคิดเรื่องนี้อยู่คนเดียว จนทั้งสามคนในห้องคงสังเกตได้ถึงความผิดปกติ

ของผม

 

พี่จียงถามว่าผมสงสัยอะไรตรงไหนหรือเปล่า ทำไมต้องทำหน้านิ่วคิ้วขมวดขนาดนั้น

 

ผมเงยหน้าขึ้นสบตากับทั้งสามคน ตัดสินใจแล้วว่ายังไงก็ต้องคงต้องลองถามดู

 

ผมวางเนื้อเพลงลง นั่งมองมือตัวเองเพื่อรวบรวมความกล้า

 

ผมเอ่ยถามออกไปเบาๆถึงท่อนของพี่ท็อปที่หายไป ในใจผมคิดว่าอาจเพราะพี่ท็อปยังแต่ง

ส่วนแรพของตัวเองไม่เสร็จ จึงยังไม่ได้เอามารวมไว้

 

ผมก้มลงมองมือตัวเองอีกครั้ง ระหว่างที่ทั้งห้องเงียบไป เงียบจนได้ยินเสียงเข็มนาฬิกาบนผนัง

 

... ผมตกใจสะดุ้ง เมื่อเพิ่งรับรู้ได้ว่า ที่ตัวเองรู้สึกแปลกมาตลอดวัน เป็นเพราะอะไร ...

 

 

 

หายไปไหน ?? ... แหวน .... แหวนวงที่พี่ท็อปเอามาให้ผมเมื่อวันวาเลนไทน์ !!!!

 

 

 

และผมต้องรู้สึกยิ่งกว่าคำว่าตกใจ เมื่อได้ยินคำตอบจากพี่ยองเบ ... ถ้าเป็นคนอื่นพูดแบบนี้

ผมคงคิดว่าตัวเองกำลังโดนอำ แต่พี่ยองเบไม่ใช่คนแบบนั้น เขาไม่เคยอำผม

 

ประโยคคำตอบนั้นคือ ...

 

 

 

 

"พี่ ... พี่ท็อป ... พี่ท็อปคือใครหรอแดซอง ??"

 

 

-----------------------------

 

 

TO BE ...